τὸν κοῦκον καὶ τὴν ἀηδόνα. Πρωτολαλεῖ, πρωτοζευγαρώνεται, πρωτοφωλιάζει˙ τὸ λάλημά του εἶναι γεμάτο πάθος. Πότε αὐτὸ τὸ πτηνόν, τὸ ὁποῖον δὲν παύει τὸ τραγούδι, εὑρίσκει καιρὸν νὰ κτίσῃ ἐκεῖνο τὰ θαῦμα τῆς ὑπομονῆς, τῆς τέχνης, τῆς λεπτῆς ἐργασίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ φωλεά του; ποτέ, ποτὲ δὲν ἠμπορεῖ νὰ πιστεύσῃ κανείς, ὅτι ἕν ράμφος εἶναι δυνατὸν νὰ λεπτολογήσῃ τὴν καταστρόγγυλον ἐκείνην πηλίνην φωλεάν, τὴν καλοδουλεμένην ἀπ’ ἔξω μὲ πολυτρίχια καὶ ρίζας, τὴν γαλακτωμένην μέσα ἀπὸ καθαρὸν χῶμα καὶ στρωμένην μὲ φρύγανα, χνούδια καὶ ἀφροὺς πτερῶν. Τί περίεργον φαινόμενον ἡ τέχνη, τὴν ὁποίαν ἔχουν αἱ φωλεαὶ τῶν περισσοτέρων ὠδικῶν πτηνῶν! Μερικὰ ἀηδόνια ὑφαίνουν τὴν ἰδικήν των, κρεμαστὴν ἀπὸ ἕνα κλῶνον ὡσὰν κούνιαν, ἡ δὲ ποταμίδα -ὑπολαΐςἑνώνει ἑνὸς κλαδιοῦ δύο κατεβαστὰ φύλλα καὶ τὰ ράπτει κάτω κάτω κατὰ τρόπον, τὸν ὁποῖον θὰ ἐζήλευε καὶ χεὶρ γυμνασμένη εἰς τὴν βελόνην. Μὲ τὰ ἐκλεκτὰ αὐτὰ πτηνὰ συμβαίνει φαίνεται ὅ,τι καὶ μὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς ἀνθρώπους: εἶναι εἰς ὅλα ἄξια: Τραγουδισταὶ θαυμάσιοι, τεχνῖται τέλειοι, οἰκοκυραῖοι τετραγωνικοί, γονεῖς στοργικώτατοι, ἄκακα, μεγαλόψυχα, πάντοτε καλόκαρδα. Κάμετε τὸν κόπον νὰ ἀκούσετε αὐτὴν τὴν αφήγησην, τὴν ὁποίαν κάμνει ὁ λοχαγὸς Μ.: «Ὅτε διέμενον πρὸ ἐτῶν εἰς Καρπενήσιον ἕνεκα ὑπηφεσίας εἶχον ἕνα κόσσυφον εἰς κλωβίον. Μίαν ἡμέραν παιδίον χωρικοῦ μὲ παρεκάλεσε καθ’ ὁδὸν νὰ ἀγοράσω ἕν μικρὸν πτηνόν, τὸ ὁποῖον ἦτο ἀκόμη χωρὶς πτερά. Ἕνεκα δὲ τῶν παρακλήσεων τοῦ παιδίου καὶ διότι ἐλυπήθην τὸ ἀτυχὲς πτηνόν, τὸ ἠγόρασα. Ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν εἶχον ποῦ νὰ τὸ
248