knie hebt, zit je jaarlijkse vakantie er al op. Na mijn amputatie wou ik terug op winterverlof, maar mijn ouders vroegen me om eerst een begeleide reis te doen met Anvasport. Zij organiseren specifieke reizen voor mindervaliden. Bij een monitor leerde ik dan maar snowboarden en ik was er vrij vlug mee weg. Ik ben een perfectionist. Dus ging ik mijn
Het ligt niet in mijn aard om in een hoekje te gaan wegkwijnen stijl verfijnen. Liever trager de berg af maar in een mooie stijl, dat vind ik belangrijk. Misschien is het mijn attitude die me zo ver heeft gebracht. Want tijdens diezelfde reis had ik in die mate indruk gemaakt dat de monitor mij in contact heeft gebracht met een Italiaanse organisatie die wedstrijden voor mindervaliden inricht. Zo is de bal aan het rollen gegaan, vanzelf eigenlijk. Dat is dan mijn geluk, zie je. Promenade: Acht jaar geleden was het geluk niet aan jouw zijde. Dat is het minste wat je kan zeggen. Wat is er precies gebeurd? Denis Colle: Het was een mooie vrijdagavond, dat herinner ik me nog goed. Samen met vrienden hadden we besloten om een bbq te organiseren. Ik vertrok met mijn motorfiets huiswaarts via de Kortrijkse Steenweg. Ongeveer vijftig meter voor het rond punt “de drie sleu-
66 I PROMENADEMAGAZINE I december 2013
tels” gebeurde het ongeval. Een dame maakte een U-bocht om terug richting Gent ter rijden. Ik kon haar onmogelijk ontwijken en reed recht op de wagen in. Door de klap werd ik de lucht in geslingerd. Al die tijd was ik bij bewustzijn en het voelde aan alsof ik mijn been had gebroken. Toen ik terug op de grond lag, deed ik mijn helm af en wilde ik opstaan. Pas dan zag ik dat mijn voet was afgerukt door de impact van het ongeval. Promenade: Wat ging er op dat moment door je heen? Denis Colle: Dat is moeilijk te zeggen. Je vraagt je af wat er nu met je gaat gebeuren, hoe het verder moet. Daarna weet ik dat ik agressief werd en dat men mij verdovingsmiddelen heeft toegediend. Toen ging het licht uit en herinner ik me niets meer tot ik in het ziekenhuis wakker werd. Promenade: Ik kan me voorstellen dat het ontwaken ontnuchterend was. Hoe is het om op die manier plots een ander leven te krijgen? Denis Colle: Ik heb het nooit zo aangevoeld. Het leven gaat verder en ik dus ook. Al bij al heb ik er weinig problemen mee gehad. Uiteraard ken ik mindere dagen, net zoals iedereen, maar in vergelijking met anderen kan ik nog heel veel. Het ligt niet in mijn aard om in een hoekje te gaan wegkwijnen. Ik ben altijd gek geweest van mechaniek en dat is niet veranderd. Het eerste wat ik zei toen ik terug bij bewust zijn kwam, is dat ik nu wel genoodzaakt was om mijn motorfiets terug in te ruilen voor een scooter.
Omdat die zonder voetrem werkt. Ik wil maar zeggen dat ik steeds vooruit kijk. Na tien dagen ziekenhuis mocht ik naar huis en daarna volgde een half jaar revalidatie. Dat was bij momenten pijnlijk en niet gemakkelijk, maar eens je je over die pijn kan zetten, lukt het aardig. Ik heb geleerd dat een mens veel aankan en dat je veel kan bereiken als je maar doorzet. Vorig jaar in Italië won ik op die manier zowel de wedstrijd bij de mindervaliden als bij de validen. Dat geeft je zelfvertrouwen een serieuze boost, dat kan ik je verzekeren. Dat gevoel wil ik nog een paar keer beleven. Promenade: Te beginnen met de Spelen? Denis Colle: Winnen is normaal te hoog gegrepen, dan moet ik al rekenen op fouten bij anderen. Het podium bestaat waarschijnlijk uit Amerika en NieuwZeeland. In die landen staat de sport veel verder dan bij ons, zowel qua faciliteiten als naar ondersteuning toe. De atleten die daar geselecteerd zijn voor Sotsji moeten aan niets anders denken dan aan presteren. Voor de rest worden ze in de watten gelegd. Voor een klein landje als België zou een top 7 al meer dan geslaagd zijn. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet van iets meer droom. Zoals het op mijn Facebookpagina staat: ‘Goa ni bestoa ni’…
•
Meer info: www.anvasport.be www.facebook.com/ DenisColleParalympicSnowboarder