december 1979. Een deel van het probleem was dat het omgekeerde ook gold: nergens werd wetenschappelijk aangetoond dat de applicaties wél effect hadden. De benodigde 58 miljoen gulden aan bezuinigingen moest met het beperken van de applicaties gerealiseerd worden. De beroepsgroep bleef zich hier in alle hevigheid tegen verzetten.
ceerd, met als ingangsdatum 1 april 1980. Deze maatregel, officieel Wijziging Besluit paramedische hulp en logopedie ziekenfondsverzekering 1974 getiteld, bepaalde dat indien fysiotherapie werd verleend in de vorm van fysiotherapie in engere zin (fysiotechniek), de verzekerde per zitting aanspraak kon maken op niet meer dan één toepassingsvorm van deze therapie.
Ondanks het verzet van de beroepsgroep werd op 27 maart de maatregel ter beperking van het aantal fysiotherapeutische applicaties gepubli-
11.7.
Krantenkoppen uit het begin van de jaren ‘80.
Groeiend zelfbewustzijn
Overheid en zorgverzekeraars namen het de fysiotherapeuten niet in dank af dat zij zich zo hard opstelden tegen de beperkende maatregelen. Deze harde opstelling is een uiting van een groeiend zelfbewustzijn van de beroepsgroep. Fysiotherapeuten zagen zichzelf als dé specialisten bij uitstek bij klachten aan het bewegingsapparaat. Zij accepteerden niet langer dat anderen bepaalden welke behandeling wanneer en in welke frequentie toegepast werd. Deze opstelling had resultaat: onder zware druk van het Genootschap, waarbij de media niet werden geschuwd, werd de zogenaamde 1 juni-aanpassing op de beperkende maatregel doorgevoerd. Met deze aanpassing kwam de beslissingsbevoegdheid voor de toekenning van vergoedingen voor gecombineerde behandelingen (dus met meer dan één applicatie) bij de lokale ziekenfondsen te liggen. Dit gaf de lokale besturen van het Genootschap meer onderhandelingsruimte. Fysiotherapeuten konden nu patiënten weer met volledige inzet van middelen behandelen, mits ze in staat waren hun handelen goed te onderbouwen en de ziekenfondsen van nut en noodzaak te overtuigen. Zo werd toch een
109