TON 77

MAGAZINE VOOR MENSEN DIE WERKEN IN TRANSPORT EN LOGISTIEK

J ean: met 2 dozen van staal onderweg 32 LLolke:

olke: trots op

zijn truck 4 M ike: van loods naar cabine 16

TONMAGAZINE.NL 77 04 18

TON 77 04-18 • p 2

COLUMN

IN DI T NUMMER

Emotie Muziek is emotie, dus persoonlijk. Waar de één wel om kan janken, is voor de ander om te janken. De ene collega kan de hele dag naar een klapperende V8 luisteren en de ander houdt van de sound of silence.

Wanneer ik in mijn truck stap, is het eerste wat ik regel: muziek! Radio, Spotify of YouTube; eerst muziek en dan de schijf invullen. Meeneuriënd of zingend begin ik daarna aan mijn rit. Mijn humeur bepaalt de muziek. Dat verschilt natuurlijk per dag en soms wel vaker op een dag.

Als ik nog wakker moet worden, zoek ik iets uptempo op: Volbeat of The Foo Fighters. Bij een relaxte lange rit zet ik graag singersongwritersmuziek op of geniet ik van de teksten van Diggy Dex. En soms oefen ik luidkeels een opwekkingslied dat ik de zondag daarop ga zingen met de band van de kerk.

Neil Young met zijn ‘Old man’ brengt mij terug naar de tijd dat mijn pa nog leefde. Zeker nu ik zo vaak hoor dat ik erg op hem lijk. En ‘Hurt’ van Johnny Cash leidt mij naar de tijd dat mijn broer nog achter het stuur zat, voordat hij een niet aangeboren hersenletsel opliep.

Frustratie reageer ik graag even af met de gitaren van ‘System of a down’ of zoiets als Metallica. Bij wachttijden zijn het meestal de Nederlandse bands die mij vergezellen. Een Chef’s Special of Kensington doet het dan goed. Bij het poetsen van het interieur: Di-rect. Kortom: ik heb veel soorten muziek nodig om de dag door te komen.

Maar als ik dan thuis kom en ik hoor mijn zoon van 10 oefenen op zijn elektrische gitaar, dan geniet ik nog het meest. Zeker als mijn pleegzoon van 3 ernaast zit met zijn speelgoedgitaartje.

Ongegeneerd meebrullen met brokstukken van liederen.

‘Ik ben blij dat je hier bennnnt!!’ ‘Zouteelaaaanndeee!!’ ‘Vaaader in de hemel!!’ en ‘Heppie Bursdeeee!!!’ worden op vol volumen in willekeurige volgorde en op willekeurige toonhoogten gezongen.

Zit ik daarvan te genieten, weet ik weer zeker: Muziek is emotie!

Erik Pathuis (37) uit Winschoten is sinds 2001 vrachtwagenchauffeur en werkt bij Gebr. De Boer Transport in Oude Pekela.

Trots op de truck. Voor veel chauffeurs is de wagen waarop ze rijden echt wel belangrijk. Je wilt misschien dan niet de grootste truck hebben, maar toch zeker wel de mooiste. Drie trotse truckers vertellen.

Droom in duigen. Roman droomde van een baan als vrachtwagenchauffeur. En die droom werd werkelijkheid. Tot zijn hart hem in de steek liet. Een steunhart bracht hem er weer bovenop … maar op de wagen mag hij niet meer.

Stalen dozen. Twee grote dozen achter de trekker. Jean vindt het prachtig. Hij is dagelijks op pad met zeecontainers.

ANDERS

1%

7%

TON 77 04-18 • p 3

7

r

PAGIN A 4

Wordt er meegezongen in de beslotenheid van de cabine?

IK ZING MEE MET DE NUMMERS DIE IK HOOR PAGIN A 19

PAGIN A 32

Trots op de truck Vragen? Vragen!

Mike van loods naar cabine Roman en zijn steunhart Inzetbaarheid: afvallen

% 4 JA, ( 12

19

16 19 22

%

40 11 22

%

NEE, I TON-panel: muziek %25 NEURI Rondje op de zaak 28 In beeld: containerchauffeur 32 Arie is mentorchauffeur 40 Vrachtwagennavigatie 44 Naast het werk 48 Puzzel 50 Colofon 51

TON 77 04-18 • p 4

Rijdende huisk T RO T S OP DE T RUCK

T RO T S OP DE T RUCK

TON 77 04-18 • p 5

T RO T S OP DE T RUCK

kamer

Veel vrachtwagenchauffeurs hebben een ‘speciale relatie’ met hun truck. Het moet een wagen zijn waarmee je voor de dag kunt komen. Waar anderen jaloers naar kijken. Merk en type zijn stof voor verhitte gesprekken.

TON praat met drie mannen die beretrots zijn op hun truck.

•Piet Morée •52 jaar TON 77 04-18 • p 6 •woont in Renswoude

•werkt 28 jaar

bij Bakker Logistiek in Zeewolde

•is 31 jaar chauffeur

Piet en zijn DAF

•Luc Segers

TON 77 04-18 • p 7

•55 jaar

•woont in Terneuzen •35 jaar internationaal chauffeur

•werkt 20 jaar bij Mammoet Road Cargo BV

in Oudenbosch

Luc en zijn Mercedes

•Lolke-Minne van Sinderen

•61 jaar

TON 77 04-18 • p 8

•woont in Sneek

•is 37 jaar chauffeur bij Hoekstra BV in Sneek

Lolke en zijn Scania

TON 77 04-18 • p 9

Ik voel het verschil Piet Morée houdt van DAF. Voor hem is er geen betere truck dan zijn eigen CF 85. “Een vaste wagen is belangrijk voor me. Waar je altijd in rijdt, rijdt het lekkerst. Ik merk het direct als ik een in DAF van een collega achter het stuur stap. Het is seriewerk, maar ik voel het verschil.

Mijn wagen is van 4 april 2013. Er staat 450 duizend kilometer op de teller. Over twee jaar krijg ik een nieuwe, maar daar kijk ik niet naar uit. Ik hou niet zo van veranderingen. Ik moet altijd weer een paar weken wennen aan een nieuwe auto.”

Beenruimte Het wagenpark van Bakker Logistiek bestaat voor het grootste deel uit DAF en IVECO. Piet rijdt al 28 jaar DAF. En dat blijft zo, als het aan hem ligt. “Kijk eens hoe riant ik zit. In een DAF is er meer plek voor de chauffeur. Ik heb heel veel beenruimte, het stuur zit lekker ver naar voren, de stoel is prima en er is een breed bed. Elke middag doe ik daarop een tukkie. Dan zet ik mijn kookwekker op drie kwartier.”

Ervaring Op zijn zestiende gaat Piet bij een slagerij werken, met de bedoeling er zijn vrachtwagenrijbewijs te halen. “Na de mavo had ik geen zin meer in leren. Ik wilde op de wagen. Toen ik mijn rijbewijs had, solliciteerde ik bij Bakker Logistiek. Maar daar wilden ze alleen chauffeurs met ervaring. Drie jaar heb ik toen voor Blokker gereden. Eerst twee maanden op een bakwagen, daarna op de trailer en vervolgens op een combi. Na drie jaar klopte ik weer bij Bakker Logistiek aan. Toen mocht ik komen en ik ben nooit meer weggegaan.”

Haarnetje Piet rijdt door Nederland en België, gemiddeld zo’n 500 kilometer per dag. Elke avond is hij thuis. “Ik vervoer voornamelijk kaas en frituurvet. In de boter- en kaasfabrieken moet ik verplicht een haarnetje op.

Die neem ik na gebruik altijd mee, want ze zijn ideaal om stof mee af te nemen. Elke dag blaas ik mijn cabine schoon. Ik hou er niet van als het een zooitje wordt. Mijn wagen moet opgeruimd en fris zijn.”

Doekjes Piet heeft dus een hekel aan veranderingen. Als zijn vrouw af en toe de huiskamer anders inricht, heeft hij het daar moeilijk mee. Alles in zijn auto heeft dan ook een vaste plek. Aan de bestuurderskant heeft hij met een stuk plexiglas een groter opberg vak gemaakt. Daarin zitten heel veel microvezeldoekjes. “Ik heb een hele verzameling van

die doekjes en haarnetjes. Altijd handig. Alle troep stop ik in een koffiebekertje en bij een tankstation gooi ik het dan netjes weg. Ik erger me aan mensen die rommel op de weg smijten.” Elke twee weken gaat de DAF door de wasstraat. Piet helpt dan mee. “Maak ik de rubbermatten in de cabine schoon.”

Uitstraling “Met een wagenpark van vijfhonderd auto’s is het belangrijk dat de uitstraling hetzelfde is.” Bij Bakker Logistiek mag je daarom sinds een aantal jaren je wagen niet meer versieren. Geen naambordjes, geen gordijnen, geen knuffels achter de voorruit. Een beetje jammer vindt Piet dat wel. “Mijn auto is toch een beetje mijn huis. Vroeger had ik een bordje met de naam van mijn vrouw achter de voorruit.

En zij had een gordijntje met hartjes gehaakt. Die mis ik wel. Maar ja, het is zoals het is. Ik heb een goede baas en alles is hier prima geregeld. Dan ga ik niet zeuren om een paar gordijntjes.”

Dashcam Piet heeft dan wel geen versieringen achter de voorruit, hij heeft er wel een eigen dashcam geïnstalleerd. “Soms maak je onderweg dingen mee die je graag thuis wilt laten zien. Dankzij deze dashcam kan dat.” Er staat nog een tweede dashcam. Die is van Route 42.

Die monitort Piets rijgedrag. “Ik ben de eerste bij Bakker die met Route 42 rijdt. Eén keer per maand geeft mijn coach me uitleg over mijn rijstijl. De beelden van de dashcam helpen daarbij. Ik vind dat wel positief. Als je dertig jaar rijdt, denk je dat er niets meer te leren valt. Maar daar vergis je je in. Vroeger was ik heel jachtig en gehaast.

Dankzij dit apparaat en de uitleg van mijn coach ben ik veel netter en rustiger gaan rijden.”

TON 77 04-18 • p 10

Mijn tweede huis De Mercedes Benz Actros is vier maanden oud.

De cabine ruikt nog naar de fabriek. Op de teller staan 34 duizend kilometers, allemaal gereden door Luc Segers. “Er heeft nog niemand anders achter het stuur gezeten. Dat gebeurt pas als ik op vakantie ga of ziek ben. Mijn cabine is mijn tweede huis. Als ik maandagochtend vertrek, zeg ik lachend tegen mijn vrouw dat ik weer lekker in mijn eigen bedje ga slapen.”

Uitdaging Luc rijdt speciaal transport. “We vervoeren van alles. Van landbouwmachines, graafmachines, vliegtuigmotoren, windmolens, militair materiaal tot aan industriële machines. Kortom: alles wat te groot, te lang, te hoog, te zwaar of te breed is voor een gewone vrachtwagen.”

Voor Luc is elke lading een uitdaging. “Speciaal transport verveelt nooit. Of ik nu met of zonder begeleiding rijd, het is elke dag anders.

Ik kom op plaatsen waar je anders nooit zou komen.”

Europa Mammoet Road Cargo rijdt door heel Europa. Gemiddeld is Luc één tot twee weken onderweg. “Vroeger reed ik ook veel op Rusland, Turkije en Afrika. Dat komt nu nog maar sporadisch voor. Binnen het bedrijf is daar een aantal liefhebbers voor. Ikzelf hoef niet meer zo nodig, ik heb dat wel gezien. Laat mij maar maandagochtend weggaan en tien dagen later weer thuiskomen.”

Veiligheid Het wagenpark van Mammoet Road Cargo bestaat uit Mercedes Benz en Volvo. De chauffeurs hebben geen directe invloed op de keuze. Veiligheid staat hoog in het vaandel. Alle trucks zijn uitgerust met allerlei veiligheidsmiddelen, voor zowel de chauffeur als voor de andere weggebruikers. “Voor mij maakt het merk niet uit. Tegenwoordig worden er geen slechte auto’s meer gemaakt. Ik moet één week wennen aan een nieuwe wagen en dan is het als vanouds.”

Netflix Luc vertelt dat de wagens bij Mammoet Road Cargo een grote cabine hebben en zijn uitgerust met de beste chauffeursstoel en bed. Standaard zit er een koelkast in, een 220 volt-omvormer en een standairco. “Ik heb zelf een koffiezetapparaat en een magnetron aangeschaft. Sommige chauffeurs hebben een tv en een schotelan-

tenne, maar dat hoef ik niet. Op mijn laptop heb ik Netflix en als er een goede wifi-verbinding is, kijk ik weleens een film. Maar ik houd van gezelligheid en daarvoor moet ik de wagen uit. Door de jaren heen heb ik ontdekt waar de gezellige chauffeurscafés zitten.”

Bordeauxrood Luc en zijn collega-chauffeurs mogen niets aan de buitenzijde van de auto veranderen. De binnenkant is een ander verhaal. Luc houdt van een mooie en nette cabine. Voor zijn nieuwe Actros heeft hij gordijnen, een dashboardtafel, een dekbedhoes en bordeauxrode pantoffels aangeschaft. “Ik wacht nog op de stoelhoezen. Die moeten op maat gemaakt worden. Het interieur is crèmekleurig met bordeauxrood. Dat is wel besmettelijk, vandaar dat ik een droogloopmat heb liggen aan de bestuurderskant.”

Gordijn Aan zijn interieur heeft Luc zo’n 900 euro uitgegeven. “Dat geld heb ik er wel voor over. Ik zit de hele dag in de wagen en heb er dagelijks plezier van. Mijn vrouw heeft een klein beetje inspraak gehad, want één keer per jaar gaat ze veertien dagen met me mee.” Zijn collega’s doen wel eens lacherig over zijn nette cabine. “’Hangt je gordijn wel netjes in de plooi?’ vragen ze dan. Maar ik vind het leuk als het er mooi uitziet. Thuis maak je er toch ook geen zooitje van?!”

Hoogvliegers Alles in zijn cabine is op elkaar afgestemd, behalve twee knuffels op het dashboard. Ze hebben de vorm van een vliegtuig en zijn van de Stichting Hoogvliegers. “Dat is een organisatie van piloten, chauffeurs en andere vrijwilligers, die ernstig zieke of gehandicapte kinderen voor één dag piloot maakt. Ik rijd af en toe met deze kinderen. Zij genieten met volle teugen als ze in mijn wagen zitten. Dat is geweldig om te doen.”

TON 77 04-18 • p 11

Wagen als beloning Op het terrein van Hoekstra BV in Sneek staan deze zaterdagmiddag de oranje Scania’s netjes naast elkaar. Lolke van Sinderen poseert trots bij zijn gloednieuwe Scania P370. Zijn oude Scania P, waarin hij tot voor kort reed, staat ernaast. “Zie je het verschil? De cabine van mijn nieuwe wagen is veel hoger. Ik kan er makkelijk rechtop in staan. De ramen zijn groter en ook de spiegels zijn verbeterd. Daardoor heb ik een veel kleinere dode hoek.” Het is overduidelijk: Lolke is dolgelukkig met zijn nieuwe wagen.

Instap Hoekstra BV doet veel distributiewerk, in Nederland en België, onder andere voor webwinkels. “Van tuinmeubelen, badkamers en cv-ketels tot glazen deuren. Logistiek is het een hele klus. En het betekent veel in- en uitstappen. Per dag heb ik zo’n twintig adressen. Dan is een lage instap fijn. Met mijn nieuwe Scania heb ik het voordeel van die lage instap en van een hoge cabine met veel leefruimte.”

Luxe Met zijn oude wagen heeft Lolke 1 miljoen kilometer gereden. “Dan is het bij Hoekstra tijd voor een nieuwe. Ik wilde graag een wagen met een hoge cabine, omdat ik elke week één of twee overnachtingen heb. Dan wil je wel wat meer luxe. Bij Hoekstra rijden we in Scania P en die heeft een lage instap en een kleine cabine. Ik zei tegen mijn werkgever Tjitze Hoekstra: Als ik weer een Scania krijg met een lage cabine, blijf ik net zo lief in mijn oude auto rijden.”

Verrassing En dan wordt het november 2017. Lolke wordt gevraagd of hij mee wil doen aan een filmpje van het Sectorinstituut Transport en Logistiek over oudere werknemers. Lolke is zelf sinds drie jaar elke maandag vrij. “Dat bevalt mij heel goed. Ik kan daardoor nog jaren mee.” Op de dag van de opnames heeft zijn werkgever een grote verrassing. “Tjitze Hoekstra liet me op zijn smartphone een foto zien van een Scania P370 trekker. Een model dat nog niet op de markt is.

Toen zei hij: ‘Die auto is voor jou en hij rijdt nu hier naartoe.’ Dat was een prachtige verrassing. Ik zie het als beloning voor de 37 jaar dat ik hier werk.”

Schilder Lolke heeft het zeer naar zijn zin bij Hoekstra. In die 37 jaar is het nooit bij hem opgekomen om ergens anders een baan te zoeken.

“Ik ben opgeleid als schilder. Tijdens mijn militaire dienst heb ik mijn groot rijbewijs gehaald. Daarna werkte ik bij een bouwzaak. Daar reed ik op een kleine wagen en bracht zakken beton rond. Lichamelijk was dat zwaar. Via een vriend ben ik bij Hoekstra gekomen. De vader van Tjitze, Harmen, heeft mij in 1981 aangenomen. Tjitze zat toen op de lagere school. Als Hoekstra een nieuwe auto kocht, wilde Tjitze altijd een dagje mee. Nee, tegenwoordig doet hij dat niet meer”, lacht Lolke.

Primeur Dertien jaar geleden was Hoekstra het eerste transportbedrijf in Nederland dat met de Scania P ging rijden. Daarom gunde de dealer ook de primeur van de P370 aan Hoekstra. Op YouTube staat een video van Scania met Lolke en zijn nieuwe trekker. Lolke kan er nog steeds niet over uit dat hij de eerste P370 in Nederland bestuurt.

“Deze wagen is niet op de lopende band gemaakt, hij is helemaal met de hand geassembleerd. Het is fantastisch dat ik erin mag rijden. Ik ben er reuze netjes op, maar dat ben ik op al mijn wagens.”

Tierelantijnen Stralend showt Lolke zijn nieuwe trekker. “Hij ruikt nog helemaal nieuw. Lekker vind ik dat. Er zitten grote opbergkasten in, dat is handig. En heel belangrijk: een groot breed bed met een dik matras en een lattenbodem. Dat is de luxe die ik wilde.” Sommige chauffeurs versieren en verbouwen hun auto. Lolke niet. Voor hem geen tierelantijnen. “Mijn wagen probeer ik net zo te houden als ik hem gekregen heb. Het enige dat ik heb aangeschaft is een Senseoapparaat. Mijn vrouw heeft er een mooi hoesje voor gemaakt. Ik ben heel zuinig op mijn spullen. Mijn cabine is altijd schoon. De springers die nu in mijn oude Scania rijden, hebben het gevoel dat ze in een nieuwe wagen zitten.”

TON 77 04-18 p 12

VRAGEN? VRAGEN! Vragen over je werk, je vak? Die kun je aan TON stellen.

Maar TON heeft niet alle antwoorden. Deze organisaties in het beroepsgoederenvervoer wĂŠl!

C AO-VRAAG Ziek en vakantie? Hoe zit dat?

Wat gebeurt er met je vakantiedagen als je ziek wordt tijdens je vakantie? Of als je vakantie hebt aangevraagd en dan ziek wordt?

Wettelijk en bovenwettelijk 088 – 2596111, info@stlwerkt.nl, stlwerkt.nl Bij het Sectorinstituut Transport en Logistiek kun je terecht voor: een passende baan of een leerwerkplek, een leven lang leren, gezond en veilig werken en verzuim voorkomen, functiewaardering.

0800 0225022, caonaleving.nl Vragen over rechten en plichten in de transportsector? Leeft je werkgever de cao goed na? Wat zijn de regels voor loonberekening? Wat te doen als je een boete krijgt?

0900 1964, pfvervoer.nl (0,0 cent per minuut) Hoe zit het met je pensioen? Kun je je pensioen eerder in laten gaan? Mag je werken als je met pensioen bent? Wat zijn de gevolgen van een scheiding voor je pensioen?

Allereerst iets over je recht op vakantiedagen. Iedere werknemer heeft volgens de wet recht op minimaal 4 maal de wekelijkse arbeidsduur aan vakantie. Als je 40 uur in de week werkt, heb je dus recht op minimaal 160 uur, ofwel 20 vakantiedagen. Dit zijn de wettelijke vakantiedagen. Daarnaast worden er vaak in de cao of in de individuele arbeidsovereenkomst extra vakantiedagen afgesproken. Dit zijn de bovenwettelijke vakantiedagen.

In de Cao voor het Beroepsgoederenvervoer heb je, als je fulltime werkt, minimaal recht op 24 vakantiedagen. Ben je 10 jaar of langer in dienst of ben je 45 jaar of ouder, dan heb je recht op extra vakantiedagen.

Ziek. En dan?

Het uitgangspunt is: de dagen dat je ziek bent, zijn ziektedagen en je werkgever mag dan geen vakantiedagen inhouden. Maar er zijn uitzonderingen. Je werkgever mag wel bovenwettelijke vakantiedagen afschrijven: - als hierover afspraken staan in je cao, je contract of het bedrijfsreglement (verzuimprotocol). Let op: in de Cao voor het Beroepsgoederenvervoer is hierover niets afgesproken.

- als je zelf toestemming geeft om ziektedagen af te trekken van je vakantiedagen.

Toestemming geven?

0800 0225022, fnv.nl

In overleg met jou mag je werkgever vakantiedagen verrekenen met ziektedagen. Wanneer je daadwerkelijk op vakantie gaat, terwijl je ziekgemeld bent en je van je vakantiedagen kunt genieten, is het ook mogelijk om wettelijke vakantiedagen af te schrijven.

030 7511007, cnvvakmensen.nl Verjaring dagen

088 4567111, tln.nl Transport en Logistiek Nederland

0345 516993, verticaaltransport.nl Vereniging Verticaal Transport

Wettelijke vakantiedagen verjaren bij niet-zieke werknemers na een half jaar na afloop van het jaar waarin ze zijn opgebouwd. Bij zieke werknemers zit dit anders. Wanneer je door ziekte niet in staat bent om vakantie te genieten, dan vervallen de wettelijke dagen na vijf jaar. Net zoals je bovenwettelijke dagen. Let op: ben je ziek en kun je gewoon vakantie genieten maar neem je ze niet op? Dan vervallen de wettelijke dagen gewoon na een half jaar.

Vragen? Bel gratis met de stichting VNB 0800-0225022, kijk op caonaleving.nl of mail naar transport@fnv.nl

TON 77 04-18 p 13

RE AC T IES VA N LE Z ERS Zen-chauffeur ‘gaat viral’ Peter van Caulil vertelde in TON 76 hoe hij meditatie ontdekte en daardoor van een ‘driftig baasje’ in een ‘zen-chauffeur’ veranderde. Zijn verhaal ging op Facebook ‘viral’: heel veel mensen reageerden. Velen tipten vooral anderen om ook iets met zen te gaan doen. Sommigen maakten grappen of kritische opmerkingen over Peter en zijn meditatie. Zelf zit hij daar overigens niet mee, zegt hij. “Domme, vervelende of flauwe reacties hebben wat mij betreft evenveel waarde als complimenten. Het betekent dat er iets gebeurt en dat de mensen erover praten. Door op een negatieve reactie van één persoon op de juiste manier te reageren, zet ik misschien wel twintig anderen aan het denken. Bewustwording dat de dingen anders kunnen is de eerste stap.”

Prostaatproblemen

Slaap-apneu

Wees er bijtijds bij. Dat is de tip van Hans Leenders uit Nijmegen. Hij mailt TON over prostaatkanker.

Hans (zijn leven lang vrachtwagenchauffeur en verhuizer en sinds juni 2016 gepensioneerd) had toen hij nog reed altijd Radio 1 aan staan. Daarop hoorde hij eens het verhaal van een man die geen klachten had, toch zijn PSA (Prostaat Specifiek Antigeen) liet meten en prostaatkanker bleek te hebben. Hans liet op een vrije dag ook zijn PSA meten: 4,7. Geen reden voor ongerustheid, dus zijn aandacht ervoor verslapte. Tot hij eind vorig jaar iemand sprak die prostaatkanker had. En hoewel hij absoluut géén klachten had, liet Hans bloed prikken en nu was de uitslag 12. Hij ging naar de uroloog en toen bleek dat hij een kwaadaardige prostaatkanker had. Gelukkig zonder uitzaaiingen. Hij kan operatief geholpen worden en kan weer herstellen. De uroloog vertelde Hans dat als hij was doorgelopen, de kanker over anderhalf jaar zover zou zijn uitgezaaid, dat slechts pijnbestrijding zou resten. Hans probeert zoveel mogelijk mannen van zijn generatie (hij is 67) te waarschuwen: laat elk jaar je PSA meten. “Want”, schrijft hij, “ik voel alsof ik een ticket heb gekregen om verder te leven.”

Johannes Kuipers uit Swifterbant heeft slaap-apneu. Daar kwam hij achter toen hij zich vrijwillig liet testen.

Bleek hij 35 ademstops per uur te hebben. Dat is veel te veel: een vrachtwagenchauffeur met meer dan vijftien ademstops per uur mag niet meer rijden. Je bent dan ook niet meer verzekerd. Voor Johannes was de ontdekking geen drama: hij is gepensioneerd.

En hij kreeg van de longarts meteen een apparaat mee, dat de ademstops voorkomt of beperkt. Johannes heeft nu nog maar vijf ademstops per uur Om zijn rijbewijs te behouden, moet hij nu wel elk jaar gekeurd worden.

Zijn tip voor vrachtwagenchauffeurs die denken dat ze slaap-apneu hebben: check het en onderneem actie.

TON 77 04-18 p 14

GE V R A AGD:CH AUFFEUR

C A R T ON

1500 nieuwe chauffeurs gezocht Het tekort aan vrachtchauffeurs is nog steeds groot. Daarom startte op 19 maart een nieuwe campagne: ikwordvrachtwagenchauffeur.nl Die moet 1500 chauffeurs opleveren. Dat kunnen mensen zijn die nu heel ander werk hebben. Of mensen die het over een heel andere boeg willen gooien.

Wie al bij een bedrijf in de sector werkt en de stap naar chauffeur wil maken, betaalt (bijna) niets aan de opleiding. Voor wie van ‘buiten’ de sector komt, geldt een eigen bijdrage van 15 procent.

Het thema van de campagne is het gevoel van vrijheid, dat veel chauffeurs als groot voordeel van hun werk noemen. Dat gevoel wordt mede ingegeven door het luisteren naar je eigen muziek in je vrachtwagen (zie voor de muziekbeleving het TON-panel op pagina 25). Zanger Xander de Buisonjé zong bij de aftrap van de campagne enkele liedjes van de populairste Nederlandse artiest onder werknemers in transport en logistiek: André Hazes.

Op de foto trappen Saidja van Woestyne, ambassadeur van ikwordchauffeur.nl, en Xander de Buisonjé de campagne af met een druk op de claxon. Sandra is sinds één jaar chauffeur bij 2W Logistiek in Kapelle.

Vragen over je pensioen?

Bezoek de Chauffeurscafédagen van Pensioenfonds Vervoer. > Donderdag 24 mei, 15.00-19.00 uur Restaurant De Raket, Industrieweg 2 7949 AK, Rogat

Ro g a

> Donderdag 5 juli, 15.00-19.00 uur Op de Vos, Hasseltsebaan 100, 6135 GZ Sittard ‘Sitta

rd

t

TON 77 04-18 p 15

PENSIOEN-V R A AG

Wat krijgt mijn partner als ik overlijd?

Mogelijk heeft je partner een eigen inkomen en is dit voldoende om van rond te komen. Maar het komt ook vaak voor dat dit niet zo is. Bij Pensioenfonds Vervoer is er een uitkering voor je partner geregeld als je overlijdt. Voor je kinderen is er een wezenpensioen. Deze uitkeringen noemen we ‘het nabestaandenpensioen’. Naast het nabestaandenpensioen krijgt je partner misschien een Anwuitkering van de overheid.

Hoogte van het nabestaandenpensioen De hoogte van het nabestaandenpensioen is onder andere afhankelijk van het moment dat je overlijdt. Bouwde je op dat moment nog actief pensioen op bij Pensioenfonds Vervoer, dan is het nabestaandenpensioen circa 70 procent van het pensioen dat je had kunnen opbouwen tot je 68e. Bouwde je geen pensioen meer op bij Pensioenfonds Vervoer, dan is het nabestaandenpensioen circa 70 procent van het pensioen dat je daadwerkelijk hebt opgebouwd.

Kijk samen eens wat het inkomen van je partner is als jij er niet meer bent Op je Uniform Pensioenoverzicht zie je wat je partner en kinderen krijgen als jij komt te overlijden. Op svb.nl/anw vind je de regels

waaraan je partner moet voldoen om een Anw-uitkering te krijgen van de overheid. Denk verder eens na over de vraag of je partner meer of minder wil gaan werken na je overlijden als hij of zij een baan heeft.

Extra pensioen voor je partner Denk je dat je partner extra inkomen nodig heeft als jij komt te overlijden? Dan kun je bij Pensioenfonds Vervoer een Anwpensioen verzekeren. Je bepaalt zelf welk bedrag je verzekert.

Afhankelijk van de hoogte van het verzekerde bedrag, krijgt je partner van Pensioenfonds Vervoer een extra pensioen tussen 5.100 en 14.600 euro per jaar als je overlijdt, bovenop het nabestaandenpensioen. Je partner ontvangt het Anw-pensioen totdat hij of zij AOW ontvangt.

Je werkgever kan voor je uitrekenen hoe hoog de premie van de verzekering voor jou is. Je werkgever betaalt de premie aan Pensioenfonds Vervoer en houdt het bedrag in op je salaris.

Meer weten over het Anw-pensioen?

Bekijk dan de brochure op pfvervoer.nl. Voor vragen kun je ook terecht bij je werkgever of contact opnemen met Pensioenfonds Vervoer.

TON 77 04-18 • p 16 Va n l oods n a a r c a bine

Moo

TON 77 04-18 • p 17

Mike van Schip (27) uit Bodegraven wilde eigenlijk

helemaal niet op de vrachtwagen. Een paar voordelen van het vak trokken hem toch over de streep. En nu zegt hij de rest van zijn leven chauffeur te blijven. Tien vragen aan een

loodsmedewerker die de cabine opzocht.

oie overstap Heb je altijd gedroomd om chauffeur te worden?

“Nee, helemaal niet. Mijn opa was vrachtwagenchauffeur, mijn vader ook. Bij mijn opa zag ik dat die de hele week van huis was. Dat wilde ik niet. Ik ben opgeleid tot plaatwerker, was lasser van beroep, werkte in de bouw.”

Waarom belandde je dan toch bij een transportbedrijf?

“De werktijden hier spraken me aan. In de loods heb je tweeploegendienst. Als je dan de nachtdienst gehad hebt, heb je nog een hele dag. Dat vond ik wel mooi. Ik kende Steenbergen, een maat van me werkte hier. Ik solliciteerde en werd meteen aangenomen. Vier jaar lang was ik loodsmedewerker, de laatste twee jaar als vervangend teamchef. Dat beviel me prima.”

Waarom stapte je over van de loods naar de vrachtwagen?

“Ik kreeg een vriendin en dan is ploegendienst niet ideaal. Moet jij gaan werken als zij thuiskomt. Toen heb

ik gevraagd of ik chauffeur kon worden en dat mocht. Ik doe het nu twee jaar en vind het machtig mooi. We rijden distributie, vooral in de automotive, en ook gevaarlijke stoffen. Ik heb mijn eigen regio: Dordrecht en omstreken.

Zeg maar van Schoonhoven tot de Moerdijk. Ik begin om zeven uur en meestal ben ik tegen het eind van de middag klaar. Ik wil graag ’s avonds thuis zijn, zeker nu mijn vriendin en ik in september een kleine krijgen.”

Was de chauffeursopleiding moeilijk?

“Het rijden niet. Ik zat hier op het terrein al regelmatig achter het stuur om trailers van en naar het dock te brengen. De theorie viel me ook mee. Het moeilijkste was het examen motorblok. De regeltjes snapte ik wel, maar de techniek kreeg ik maar niet in mijn kop.”

Wat is het grootste verschil met werken in de loods?

“Dat er niemand over je schouder meekijkt. Als chauffeur ga je ’s morgens op pad en deel je zelf je werk in. Je hebt heel veel vrijheid. Dat je in je eentje bent en niet zoals in

TON 77 04-18 • p 18

de loods met collega’s werkt, is voor mij geen probleem.

En we bellen als chauffeurs wel onderling met elkaar.”

moest uitwijken voor een fietser. Balen, maar je doet er niks aan.”

Wat is lastig aan het chauffeursvak?

“Particulieren zijn soms lastig. Die hebben geen besef hoe groot je bent. En sommigen vragen of je negentien hoog in een flat iets wilt komen brengen. Dan moet je natuurlijk netjes blijven. Ik zeg in zo’n geval dat ik de vracht wel op de stoep neerzet, of eventueel in de lift.

Probeer het zo goed mogelijk op te lossen. En loopt het toch hoog op, dan bel ik met de zaak. Maar dat zijn uitzonderingen.”

Zit je nog steeds op een bakwagen?

“Nee, dat heb ik alleen in het begin gedaan. Op een gegeven moment heb ik gevraagd of ik op een trekker mocht. Dat vind ik nog mooier werk.”

Heb je al schade gereden?

“Ja, heel in het begin, op de Herengracht in Amsterdam.

Daar werd ik heel zenuwachtig, vooral van die scooters die je aan alle kanten voorbijvliegen. Ik raakte met de achterkant van mijn bakwagen een busje, omdat ik

Hoelang blijf je chauffeur?

“De rest van mijn leven.”

Welke vraag is nog niet gesteld?

“Haha, of ik gelukkig ben.”

Ben je gelukkig?

“Jazeker. En gezond. Laatst verrekte ik mijn kniebanden bij het voetballen. Ben ik bij de arboarts gekeurd: topfit!”

24/7 distributie Steenbergen in Bodegraven is gespecialiseerd in 24-uurs distributie binnen de Benelux.

Het bedrijf heeft dagelijks ongeveer 250 eenheden op de weg. Er werken 300 mensen.

‘Doorstromers’ gezocht Mike van Schip is een zogenoemde ‘doorstromer’; iemand die binnen hetzelfde bedrijf of binnen de sector werkzaam is en overstapt naar een andere functie. In het kader van de campagne ikwordvrachtwagenchauffeur.nl zoekt het Sectorinstituut Transport en Logistiek vooral ook zulke doorstromers. Wil jij doorstromen naar de vrachtwagen?

Kijk op ikwordvrachtwagenchauffeur.nl

Persoonli jk v erh a a l

TON 77 04-18 • p 19

Hij dacht dat hij gewoon oververmoeid was. Te veel hooi op de

vork, te lang doorgejaagd. Maar toen hij in oktober 2017 zijn huisarts bezocht, zag die een lijk binnenwandelen. Een hartfilmpje later lag Roman Lewinski (25) uit Venhuizen in een ambulance, op weg naar het ziekenhuis. Hij kwam er

k o o r n i p

met een steunhart weer uit.

En daarmee verdween de vrachtwagen uit beeld.

m o o Dr

o t a a g

TON 77 04-18 • p 20

Links het steunhart dat Roman in zijn borst draagt. Rechts de tas met accu’s.

n ‘ k i ...of had Van kleins af weet Roman wat hij wil worden. Vrachtwagenchauffeur is het enige dat in hem opkomt. Met een oom die internationaal rijdt, gaat hij in de vakanties mee. Hoe groter de wagen, hoe beter. Wat hem aantrekt? “Onderweg zijn, de vrijheid”, vertelt Roman op de bank in zijn rijtjeshuis in Venhuizen. “Maar m’n ouders wilden dat ik eerst m’n school afmaakte. Ik deed vwo op het Don Boscocollege, maar dat werkte niet.” Ook zijn ouders zien uiteindelijk dat hij daar niet op zijn plek zit. “Toen ben ik een BBL-opleiding gaan doen. Een dag school en vier dagen werken bij De Graaf, een recyclebedrijf in Purmerend.”

Toch niet internationaal Bijna vier jaar werkt Roman in de recycling. Hij begint als bijrijder en klimt op tot chauffeur met rijbewijs CE. Dan kan hij aan de slag in het internationale bloementransport. Dat valt hem tegen: “Eén keer in de twee weken was ik thuis. Toen ik mezelf opnieuw aan m’n vrienden moest voorstellen, had ik het wel gehad”, grapt hij.

Na wat moeizame sollicitaties, waarbij zijn Pools klinkende naam (zijn opa was Duitser) hem niet helpt, komt Roman terecht bij BCC. Wasmachines en koelkasten afleveren. “En allemaal in Amsterdam op vierhoog zonder

lift. Dat ging heel goed tot alles opeens zwaarder voelde. ’s Morgens kwam ik vaker te laat. Ik sliep gewoon door m’n wekker heen.”

Veel kansen gekregen Roman besluit minder zwaar tilwerk te gaan doen en gaat rijden voor Hessing Logistiek in Zwaagdijk. “Een jaar heb ik het uitgezongen.

Gigantisch moe was ik vaak. Ook hier kwam ik m’n bed soms niet uit. Ik kreeg ontzettend veel kansen van Hessing, maar tijdens m’n laatste vakantie hoorde ik dat ik niet meer terug hoefde te komen.” Roman denkt nog steeds niet dat er iets speciaals aan de hand is. Zijn pasgeboren dochtertje Destiny vraagt immers veel aandacht en hij baalt van z’n ontslag. Via zijn zusje vindt hij een nieuwe baan in een snackbar in Landsmeer.

“Aan het einde van de eerste week had ik het gevoel dat ik een marathon had gerend.”

Zittend op de patatzakken hijgt hij uit. Op de zondag voelt hij zich enorm beroerd.

Het weekend halen De dag erna belt hij zijn huisarts: “Ik had al een tijd last van m’n buik en was heel veel aangekomen. Ik liep vol met vocht.

M’n huisarts maakte een hartfilmpje en zag een lichte afwijking die haar

verontrustte. Dat valt mee, dacht ik.”

Maar dat doet het niet. Een ambulance brengt hem naar Purmerend, naar het ziekenhuis. Ondertussen heeft Romans vader contact met een achterneef. Die herkent de symptomen meteen en maant hem naar het UMC Utrecht te gaan. “We hebben een hartaandoening in de familie.

In Utrecht hebben ze mijn neef heel goed geholpen. Toen ik daar aankwam, werkte de pompfunctie van m’n hart nog maar voor 8 procent. Met medicijnen hebben ze me op de been gehouden. Ze wisten niet of ik het weekend zou halen.”

Acht uur onder het mes De operatie duurt acht uur. Er wordt een steunhart ingebouwd. Dit is een pomp, die de functie van de linkerhartkamer overneemt. De pomp wordt aangestuurd door een kastje, dat via een kabel uit zijn buik is aangesloten. Drie accu’s houden sindsdien zijn bloedsomloop in stand. Een maand later, in november, mag hij naar huis. “In die maand moest mijn vriendin Daisy alles zelf doen. Dat was natuurlijk zwaar. Gelukkig konden mijn ouders mijn dochter ook opvangen.” Roman heeft geen conditie en kracht meer. Vanaf nu begint de revalidatie.

TON 77 04-18 • p 21

Het CBR reageert

n o t a r a m nd... e r e g

“We begrijpen dat het heel vervelend is voor deze meneer. Maar in de wet zijn de rijbewijseisen vastgelegd. Die zijn strenger voor het groot rijbewijs. Het is een risico-afweging. Bij een ongeluk met een vrachtwagen of bus zijn de gevolgen veel ernstiger dan met een personenwagen. Het CBR is trouwens uitvoerder van de wet, geen maker”, reageert Nathalie Dingeldein, woordvoerder van het CBR. “Wij volgen de regels die door de wetgever op advies van de Gezondheidsraad zijn vastgesteld in de Regeling Eisen Geschiktheid 2000. Wetten komen dus niet van het CBR, maar we denken wel mee. Zo moest iemand met ADHD tien jaar terug om de drie jaar gekeurd worden door een psychiater. De Gezondheidsraad advi-

Aangepast rijbewijs Twee maanden mag hij niet rijden. Behoefte heeft hij daar ook niet aan. Het is een kwestie van aansterken. En dat gaat boven verwachting. “Ik doe conditietraining, op de fiets in de sportschool. En legpresses. Over een maand of twee zit ik weer op mijn oude niveau.” Roman is klaar om weer aan het werk te gaan: “Via een gezondheidsverklaring van het CBR kon ik mijn rijbewijs weer terugkrijgen. Toen dat gebeurde, bleek dat C en CE waren geschrapt. Ook het rijden op een klein wagentje met een B-rijbewijs werd snel onmogelijk gemaakt.” Code 100 staat er nu op zijn rijbewijs. Dat betekent dat Roman geen meter mag rijden voor een werkgever.

“Ik mag boodschappen doen in mijn eigen auto. En ik mag op een tractor rijden. Ik weet niet welke particulier op een tractor rijdt”, grapt hij.

Oneerlijk Roman voelt zich oneerlijk behandeld: “Iemand met een beroerte of hartaanval kan meestal na herstel weer op de vrachtwagen stappen, terwijl de kans op een nieuwe hartaanval groot is.” Hij haalt de controller uit het 5 kilo zware tasje dat om zijn schouder hangt. Het schermpje laat zien

hoe hard de pomp draait en hoeveel bloed er per minuut door zijn hart gaat. En hij laat het geluid horen als een van de drie accu’s ontbreekt of leeg is. Een hard gepiep schalt door de woonkamer. “Zolang ik mijn accu’s op tijd vervang, blijft mijn pomp draaien. Die pomp gaat acht jaar mee.” Omscholen ziet Roman niet zitten. “Met planning maak je me niet blij. Misschien is rangeren op eigen terrein nu een optie. Als een baas daarmee akkoord gaat.”

seerde de overheid om de regels aan te passen. Tegenwoordig is die standaardherkeuring niet voor iedereen meer nodig.

Het hoeft alleen nog op indicatie.”

UMC Utrecht reageert “Het advies aan het ministerie is gebaseerd op drie bronnen”, vertelt hartchirurg Faiz Ramjankhan van het UMC Utrecht.

“Advies van de gezondheidsraad, specia-

Naar Code 101 Onder bepaalde omstandigheden zou Roman Code 101 op zijn rijbewijs kunnen krijgen. “Dan kan ik rijden met een BEcombinatie voor maximaal vier uur per dag.

Een andere chauffeur met een steunhart heeft dat na brieven aan de overheid en het CBR voor elkaar gekregen.”

Zolang de wetgever bepaalt dat mensen met een steunhart ongeschikt zijn voor het grootrijbewijs, zal Roman iets anders moeten zoeken. Hij legt zich er niet bij neer.

“Een steunhart is nog erg onbekend en wordt vaak vergeleken met een pacemaker.

Maar dat is het echt niet. De laatste jaren is de techniek erg verbeterd. Ik wil gewoon dat het CBR zich meer verdiept in het steunhart.”

listen van de vier medische centra die met het steunhart werken en een Canadees onderzoek uit 2012. In 2017 is opnieuw gekeken naar de regelgeving waarbij de conclusies uit dat laatste onderzoek doorslaggevend waren. In Nederland lopen zo’n 150 tot 200 mensen met een steunhart rond. De conditie van de patiënten verschilt en ook niet elke patiënt wil achter het stuur van een vrachtwagen plaatsnemen. De minister baseert het advies op verouderd onderzoek. We vinden het raadzaam dat de regelgeving opnieuw bekeken wordt en daarnaast per patiënt wordt gekeken naar de risico’s, eventueel in samenspraak met de behandeld arts. En dat dit advies meegenomen wordt in het eindoordeel van het CBR.”

TON 77 04-18 • p 22

XXXL “Kijk, vroeger lukte dat niet”, zegt Theo Visser terwijl hij zijn schoenen strikt. Nog niet zo lang geleden zat zijn buik bij die alledaagse activiteit in de weg. Maar Theo raakte in een dik half jaar 23 kilo kwijt. Gewoon, door koolhydraatarm te eten. Een

Kool

TON 77 04-18 • p 23

h y dr a ata rm e t en

XL

ideaal ‘dieet’ voor chauffeurs, vindt Theo. Want je kunt die bal gehakt en dat stukkie worst of kaas gewoon blijven oppeuzelen. “Ik was altijd moe en ben nu altijd fit.”

TON 77 04-18 • p 24

Veel te zwaar Meer dan 130 kilo meesjouwen is geen pretje.

Theo is blij dat hij van die last verlost is. In geuren en kleuren kan hij vertellen wat het betekent: te zwaar zijn. Je voelt je nooit echt lekker. Alles gaat moeizaam. Je krijgt pijn in je knieën. Slaapt op een handdoek, omdat je lijf zo hard moet werken om het lichaam aan de gang te houden. Kletsnat is die handdoek dan in de ochtend. En ja: altijd moe.

“Je wordt wat ouder, vijftig, en dan ga je toch nadenken. Ik heb geen zin in suikerziekte en beperkingen. En ik moet misschien nog wel twintig jaar mee. Dat had ik met mijn 136 kilo nooit gehaald.”

Altijd jojo-en Zijn gewicht is altijd al een ‘dingetje’ geweest. Theo is van nature een grote, forse vent. Bijna twee meter lang, dus dan ben je al snel honderd kilo zwaar.

Als je dan van veel en lekker eten houdt en je bent vaak lang van huis en eet onregelmatig en je stopt ook nog eens met roken en komt zo’n vijftien kilo aan … ja, dan zoek je regelmatig naar het ideale dieet. Dat er dus niet is. Theo heeft er een aantal geprobeerd, maar het bleef jojo-en.

“Totdat mijn vrouw Klaske vorig jaar de Facebookgroep ‘Koolhydraatarm dieet met weekmenu’ voorbij zag komen. Daar lees je ervaringen van mensen en je ziet welke resultaten ze boeken.

We zijn ons erin gaan verdiepen en het bleek ons precies te passen.”

Meer een leefstijl Eigenlijk is het geen dieet, vinden Theo en Klaske.

Het is meer een leefstijl. En die komt erop neer dat zij de kleine lettertjes op producten zijn gaan lezen. En dan met name het regeltje met de koolhydraten. Als er vermeld wordt dat er meer dan 5 gram per 100 gram in het product zitten, nemen ze het niet. Dan valt er het een en ander af: pasta, rijst, aardappelen, brood bijvoorbeeld. Maar heel veel mag wel: worst, kaas, vlees, eieren, mayonaise, alle groene groenten. Meer dan genoeg om lekkere maaltijden samen te stellen [zie kader].

“Per dag proberen we maximaal tussen de 25 en 30 gram koolhydraten binnen te krijgen. In het begin ben je constant aan het tellen, maar na een tijdje weet je wat je wel en niet kunt nemen. Dan gaat het automatisch.”

Niet dwangmatig Dieet houden is vaak een vorm van zelfkastijding.

Dat geldt volgens Theo en Klaske niet voor koolhydraatarm eten. Als het je ligt, is er eigenlijk niks aan de hand en verdwijnen de kilo’s vanzelf. De eerste weken zijn het moeilijkst, dan ben je aan het afkicken van de suikers. Daarna komt de beloning al snel, zegt Theo. Meer energie, fitter, niet langer zo’n hangerig gevoel.

“Gisteren zijn we een immens eind wezen wandelen. En dan zeggen we wel drie keer tegen elkaar: Wat loopt dit toch makkelijk. Vorig jaar zeiden we tijdens een langere tocht regelmatig: Effe rustig aan, effe zitten.”

•Lekker! Geen pasta, geen aardappelen, geen rijst, geen brood. Dat is al het halve werk bij koolhydraatarm eten. Er blijft genoeg over om lekker te eten, zegt Theo. Hier zijn favorieten •Prima ontbijt Bak Griekse yoghurt met fruit, bijvoorbeeld aardbeien •Top lunch Groot bord sla met een eitje, blikje tonijn of kaas •Fijn dinertje Wortelpeterselie, gebakken met aardappelkruiden – stukje vlees of kip erbij – broccoli met een

Op de weegschaal Voor Theo en Klaske is deze manier van afvallen ideaal. Ze eten nog steeds wat ze lekker vinden en toch verdwijnen de kilo’s. Bijna dagelijks staan ze op de weegschaal; dat is nu leuk in plaats van confronterend. Theo wil het liefst ietsje minder dan 100 kilo wegen. Maar op zich is hij al tevreden; het hoeft niet meer snel te gaan. Hij heeft al zin in de volgende keuring.

“Mensen gaan nu ook zien dat ik flink ben afgevallen. Ik krijg steeds meer reacties, ook van collega’s.

Dan vertel ik wat ik doe. De meesten hebben er wel eens van gehoord, maar ze doen het nog niet.

Terwijl het prima is voor chauffeurs. Eieren met kaas en spek? Dat kan gewoon. Je moet alleen het sneetje brood weglaten.”

Nieuwe kleren De leefstijl is koolhydraatarm. En niet: koolhydraatloos, want je lichaam heeft die koolhydraten wel nodig. Het zit ‘m in de hoeveelheid. Theo en Klaske zijn ervan overtuigd dat ze deze leefstijl gaan volhouden. Het enige nadeel dat ze tot nu toe ervaren: hun kleren worden te groot. Theo is van XXXL naar XL gegaan.

“Toen ik op de zaak vertelde dat ik was afgevallen, zeiden ze: Ga jij maar gauw een nieuwe jas halen!”

Check Theo Visser paste zijn leefstijl aan. Wil jij weten hoe je ervoor staat? Lichamelijk, psychisch, qua leefstijl en loopbaan? Ga naar stlwerkt.nl/inzetbaarheidscheck en doe de check.

kaassaus – een frisse salade •En een snack? Ovenfrikandel speciaal met een blikje cola zero.

TON 77 04-18 • p 25

ekker meezingen met je favoriete artiest. Iets mooiers bestaat toch niet? En het kan, als je in je uppie in je cabine zit. Dan gaat het dak eraf met ‘De Vlieger’ van André Hazes. Het ultieme vrijheidsgevoel. Op kantoor of in het magazijn ligt dat natuurlijk een tikkie anders.

STAAT OP JE WERK MUZIEK AAN? Bijna alle vrachtwagenchauffeurs luisteren naar muziek tijdens hun werk.

Dat geldt minder voor wie op kantoor zit of in het magazijn werkt.

VRACHTWAGEN KRAAN HEFTRUCK

Wat vindt het TON-panel van muziek tijdens het werk? Op de volgende pagina’s de resultaten.

En hieronder zie je hoe alomtegenwoordig muziek is.

KANTOOR

MAGAZIJN LOODS WERKPLAATS

JA, ALTIJD

82 %

54 %

69 %

JA, SOMS

16 %

26 %

11 %

NEE, NOOIT

2%

20 %

20 %

TON 77 04-18 • p 26

Leidt muziek je af, of werk je juist geconcentreerder? De meningen zijn verdeeld.

WAT DOET MUZIEK TIJDENS HET WERK ANTWOORDEN MET JE? (MEER MOGELIJK)

VRACHTWAGEN KRAAN HEFTRUCK

KANTOOR

MAGAZIJN LOODS WERKPLAATS

MET MUZIEK PRESTEER IK BETER

35 %

43 %

54 %

De favoriete Nederlandse artiesten van het TON-panel?

MUZIEK VERHOOGT MIJN CONCENTRATIE

24 %

35 %

39 %

DIT IS DE TOP 10:

ZONDER MUZIEK KOM IK DE DAG NIET DOOR

37 %

15 %

32 %

MUZIEK IS ALLEEN FIJN ALS HET MIJN SMAAK IS

44 %

43 %

29 %

ANDRÉ HAZES BLØF JANNES

In de vrachtwagen kun je luisteren naar je lievelingsmuziek. Wat betekent dat voor de beleving van je beroep?

DE DIJK GOLDEN EARRING NORMAAL FRANS BAUER KENSINGTON MARCO BORSATO ANDRÉ HAZES JR.

HET LUISTEREN NAAR MIJN EIGEN MUZIEK…

(HELEMAAL)

(HELEMAAL)

EENS

NEUTRAAL

ONEENS

WEET NIET

…GEEFT ME EXTRA ENERGIE

74 %

23 %

2%

1%

…IS EEN VOORDEEL VAN MIJN WERK

94 %

4%

1%

1%

…IS EEN VERRIJKING VAN MIJN BAAN

71 %

24 %

4%

1%

…VERSTERKT MIJN GEVOEL VAN VRIJHEID

74 %

21 %

4%

1%

TON 77 04-18 • p 27

Je wordt natuurlijk hoorndol als je de hele dag Hazes hoort terwijl je van hardrock houdt.

Het liefst zit je zelf aan de knoppen. Vrachtwagenchauffeurs hebben wat dat betreft geluk.

WIE BEPAALT WELKE MUZIEK ER AANSTAAT?

VRACHTWAGEN KRAAN HEFTRUCK

KANTOOR

MAGAZIJN LOODS WERKPLAATS

Omdat vrachtwagenchauffeurs zelf aan de knoppen zitten, kunnen ze dus ook altijd hun favoriete soort muziek, taal en zender kiezen. En dat zijn:

IKZELF

97 %

28 %

25 %

DE BEDRIJFSLEIDING

0%

5%

19 %

POP

MET ELKAAR

1%

58 %

47 %

ROCK

WEET NIET

1%

2%

6%

ANDERS

1%

7%

3%

MUZIEKSTIJL

NEDERLANDSTALIG

TAAL

7

%

JA, (BIJNA) ALTIJD

19 Wordt er meegezongen in de beslotenheid van de cabine?

IK ZING MEE MET DE NUMMERS DIE IK HOOR

ENGELS NEDERLANDS

% JA, HEEL VAAK INSTRUMENTAAL JA, MAAR ALLEEN % BEPAALDE NUMMERS

40

ZENDER NPO RADIO 2

11 22

JA, MAAR % IK NEURIE

NEE, IK ZING OF % NEURIE NOOIT MEE

RADIO 538 RADIO 10

Samen s ROND JE ME T DE Z A A K

TON 77 04-18 • p 28

sporten TON 77 04-18 • p 29

Van sporten word je fitter. Daar moet je natuurlijk tijd voor hebben - of maken.

En het helpt als je het in een groepje doet, bijvoorbeeld met collega’s. TON maakt een rondje bij Germo Logistiek in Lochem, waar sporten en vooral de mountainbike (MTB) tot de bedrijfscultuur is gaan behoren.

TON 77 04-18 • p 30

MTB-groepsapp René Linthorst (51) uit Heeten is parttime chauffeur Rijdende

Melkontvangst (RMO) en daarnaast melkveehouder. “Ik heb altijd gevoetbald. Via collega’s bij Germo ben ik gaan mountainbiken. Omdat ik eerst geen MTB had, heeft het bedrijf er een voor me gehuurd. Sinds twee jaar fiets ik mee in de bedrijfsploeg. Daarnaast rijd ik alleen of ik bel een collega of die zin heeft om mee te gaan. Dat contact kun je leggen via onze MTB-groepsapp. We gaan als groep twee keer per jaar op pad. Omdat Germo een 24/7-bedrijf is, kan niet iedereen op dezelfde dag. Dus prikken we twee dagen, waarvoor mensen zich kunnen opgeven. De fietskleding en de versnaperingen onderweg betaalt het bedrijf.

Dat vind ik mooi.”

Fietsafspraak Berry Krone (57) uit Deventer is RMO-chauffeur. “Ik heb altijd aan

badminton gedaan. Maar door tijdgebrek kwam ik niet meer aan sporten toe. De dokter raadde me aan om meer te bewegen. Dus ging ik fietsen. Toen dat intensiever werd, kocht ik een MTB. Voor mijn collega’s bij Germo heb ik toen een rit in elkaar gezet. De MTB-groep was er al. Dat was een initiatief van Martin Groot Roessink. Buiten de toertochten komen de fietsafspraken heel spontaan tot stand. Je belt eens een collega of die wil fietsen. Lukt het niet, dan ga ik in mijn eentje. In juni zitten we met een ploeg een paar dagen in de Eifel. Zoiets komt bij iemand op en dan blijkt er animo voor te zijn. Ik vind het wel een goede zaak dat bij Germo de directeur ook uitstraalt dat je fit moet blijven en dat hij de medewerkers probeert enthousiast te maken. Je voelt je gezonder. En op de fiets kom je veel meer dingen van elkaar te weten dan tijdens het werk.”

Energie Emiel Jansen (41) uit Heeten is directeur van Germo Logistiek. “Ik probeer onze mensen

te motiveren om regelmatig te bewegen. Als je vitaal bent, haal je beter je pensioen. Germo doet mee aan tal van projecten op het gebied van leefstijl. Zo hebben we twee keer met het personeel de Duurzame Inzetbaarheidscheck gedaan, met een tussentijd van anderhalf jaar. De algemene conditie van de medewerkers bleek duidelijk verbeterd. In het bedrijf onderscheid ik voor wat betreft bewegen drie groepen.

Je hebt de mensen die er regelmatig mee bezig zijn. Je hebt de groep die af en toe even aanhaakt. En er is een groep die niks met bewegen heeft. Van die laatste hoor je veel redenen waarom ze geen tijd hebben. Regelmatig bewegen betaalt zich uit. Je hebt meer energie. Ik loop zelf hard. Vroeger squashte en schaatste ik regelmatig, totdat ik met schaatsen een heup brak. Tijdens de revalidatie ben ik begonnen met hardlopen. Ik ben er een beetje aan verslaafd geraakt.”

Teamgeest Gertie Lenderink (60) uit Barchuem is RMO-chauffeur. “Vijf jaar geleden

belde collega Martin Groot Roessink mij of mountainbiken iets voor me was. Vroeger voetbalde en volleybalde ik. Maar vanwege een kapotte meniscus moest ik daarmee stoppen. De dokter adviseerde me om te gaan fietsen. Ik ben niet superfanatiek, maar probeer wel elke week een paar uur te biken. De ritjes met de collega’s hebben een lekker tempo en zijn gezellig. Het is goed voor de teamgeest. Je ziet elkaar in het werk vaak alleen even in de kantine van de fabriek. Tijdens zo’n rit ben je een halve dag met elkaar. Er hoeven geen topprestaties geleverd te worden. Als iedereen maar lol heeft. Het is samen uit en samen thuis. Toen de directeur hoorde dat Martin Groot Roessink met de MTB-ploeg bezig was, regelde hij fietskleding met de bedrijfsnaam erop. Hij wordt altijd enthousiast van het organiseren van dingetjes. Zeker als het sportief is.”

Fanatiek Martin Groot Roessink (48) uit Warnsveld is RMO-chauffeur. “Ik zit bij de vrijwillige

brandweer en dan moet je fit zijn. Laatst deed ik een MTB-tocht van honderd kilometer binnen de vier uur.

Binnenkort staat er een tocht van tweehonderd kilometer in de planning. Mooi vind ik dat. Vijf jaar geleden bedacht ik dat we bij Germo iets met dat fietsen moesten doen. Onze MTB-groep is gegroeid van vijf naar vijftien deelnemers. Om het iedereen naar de zin te maken, fietsen de snellere mannen niet steeds van voren. Anders rijden de minder ervaren fietsers zich kapot en dan is de kans groot dat ze niet weer komen.

Maar we doen ook wel eens een klimmetje vooruit en wachten dan tot de groep weer compleet is.”

TON 77 04-18 • p 31

Conditie Christiaan Peppelman (24) uit Gorssel is RMO-chauffeur. “Toen ik

nog ergens anders werkte, fietste ik met Martin Groot Roessink bij een wielervereniging in Zutphen. Hij nodigde mij uit een keer met de ploeg van Germo mee te fietsen. Zo leerde ik meteen mijn toekomstige collega’s op een heel andere manier kennen. Anders kom je elkaar toch alleen maar op de losplaats tegen. Ik probeer elke week tenminste honderd kilometer te fietsen. Zo vaak mogelijk ga ik op de fiets naar mijn werk. Dat is twaalf kilometer heen en twaalf kilometer terug. Alleen daardoor gaat je conditie al flink vooruit.”

Ekidenloop Ilse Keizer (31) uit Heeten is administratief medewerker

“Twee keer per week loop ik in de avond vijf tot tien kilometer. En dan in het weekend nog een keer tussen de tien en twintig kilometer. Alleen en puur voor mezelf. Hoewel ik ook wel aan wedstrijden meedoe. Vorig jaar hebben we voor de eerste keer vanuit Germo deelgenomen aan de Ekidenloop in Heeten, met twee teams. Dat is een estafette-marathon voor zes personen. De directeur liep ook mee. Zo’n Ekiden loop je niet zonder goede voorbereiding. Maar hardlopen is niet voor iedereen weggelegd.

Chauffeurs neigen meer naar mountainbiken. Dat pak je als je minder sportief bent makkelijker op.”

Trainen Mathijs Boersma (29) uit Vorden is planner tanktransport.

“Vorig jaar vroegen Emiel Jansen en Ilse Keizer me voor het estafetteteam van de Ekidenloop. Je loopt dan met je teamgenoten na elkaar bepaalde afstanden, die samen optellen tot 42,5 kilometer.

We waren met twee teams. Ik heb de vijf kilometer gedaan. Daar moet je wel voor gaan trainen. Een half jaar voor de loop ben ik begonnen. Die Ekidenloop met het bedrijf was een goede stok achter de deur om regelmatig te sporten, ook als het soms wat minder goed uitkomt.”

Routes

Ferry Kleinherenbrink (42) uit Dijkerhoek is manager planning en logistiek.

“Vanaf de eerste MTB-tocht van het bedrijf ben ik erbij. Het was Martin Groot Roessink die me aanspoorde. Sporten vind ik noodzakelijk. Ik heb zittend werk. Als ik niet sport, groei ik dicht. Ik ben vooral fietser, maar heb ook de Ekiden meegelopen. Voor hardlopen moet je regelmatig trainen. Fietsen pak je makkelijker op. De insteek van onze MTB-groep is samen een gezellige dag hebben. Meedoen is extra laagdrempelig, omdat we voor iemand die het eens wil proberen eventueel een mountainbike huren. We maken steeds andere routes. Laatst zijn we halverwege gestopt bij een boer waar we ook de melk ophalen. Dronken we met de hele ploeg koffie op zijn terras en kregen we soep van de boerin.”

Germo Logistiek in Lochem is gespecialiseerd in RMO-transport (het vervoeren van rauwe melk van boer naar melkfabriek) en in (inter-)nationaal levensmiddelentransport. Germo is in 2008 ontstaan uit het samengaan van 4 kleinere RMO-ondernemingen en heeft zijn activiteiten gestaag uitgebreid in het overig tankvervoer. Germo Logistiek heeft 29 tankwagens; er werken 118 mensen. Er is een tweeploegendienst; de wagens worden 24/7 ingezet, zodat er gemiddeld met 3,5 man op een auto wordt gereden. Samenwerking is dus erg belangrijk. Germo steekt daarom veel energie in projecten om betrokkenheid en motivatie op een hoog niveau te houden.

TON 77 04-18 • p 32

In Beel d: conta inerch auffeur

Dozen van staal TON 77 04-18 • p 33

Twee dozen van staal heeft Jean van Berkel (40) uit Tilburg achter zijn trekker hangen. Jean rijdt zeecontainers voor Barge Terminal in Tilburg. Dat deed hij vijftien jaar geleden ook al. Maar toen stapte hij eruit. Dacht: Is dit alles? Ging ander werk doen. Uiteindelijk keerde hij terug in het containertransport. Want nu weet hij: vóór die twee dozen, dat is mijn plek.

TON 77 04-18 • p 34

Keukentafel Als baby ligt Jean soms een paar uur op

de keukentafel bij Gebroeders Versteijnen. Zijn vader rijdt er stukgoed en als die een klus heeft, wordt er op Jean gepast. Later gaat hij regelmatig met pa mee. Eerst om de beurt met zijn broer, maar als blijkt dat die niet warmloopt voor de vrachtwagen, mag Jean dubbel zo vaak. Vindt hij geweldig. “Het bedrijf was in die tijd nog klein. Er reden drie of vier auto’s, de planning zat in de huiskamer.” Jean volgt de vakopleiding voor chauffeur en loopt stage bij vier verschillende bedrijven. Hij vindt het overal leuk, maar voelt zich toch het meest thuis bij Versteijnen. Dus daar begint hij als vakbekwaam chauffeur. Als hij maar naar het buitenland mag.

Eerste LZV Net als Jean op zijn negentiende

echt aan de slag gaat, verdwijnt het avontuurlijke internationale werk bij Versteijnen. Daarom 06.45 PENDELEN De hekken van Barge Terminal in Tilburg zitten stapt hij over naar Bazoer in Waspik, rijden op een potdicht. Zonder toestemming kan niemand het terrein op. Het is Scania. “Geweldig. Maar helaas, dat werk stopte.” kwart voor zeven in de ochtend. Niet echt vroeg voor de vijf chauffeurs En dus komt Jean terug bij Versteijnen, op de die koffie staan te drinken. Jean legt uit dat de dag meestal om vier Barge Terminal (‘barge’ betekent ‘binnenschip’). uur begint. Veel vroeger heeft geen zin, zeker niet als het een rit naar Hij belandt achter het stuur van een van de eerste de Rotterdamse haven betreft. Want daar is tussen drie en vier uur ’s LZV’s in Nederland. “Dat vond ik prachtig. Maar morgens pauze. Vandaag gaat Jean met TON landinwaarts, want op de toen ik een jaar of vijfentwintig was, vroeg ik me Maasvlakte zijn fotografen en journalisten niet welkom. Jean is blij met tijdens nachtritten af: Is dit wat ik mijn hele leven deze rit. “Ik ben liever aan het laden en lossen dan dat ik alleen maar wil doen? Helemaal als mijn broer, die in de bouw pendel naar Rotterdam. Zo kom ik op allerlei plekken. Op ons eerste zat, me op vrijdagmiddagen om drie uur belde om adres vandaag ben ik bijvoorbeeld nog nooit geweest.” pesterig te melden dat hij een biertje ging drinken.

Daarom stapte ik over naar de bouw. Na een jaartje had ik het wel gezien en ging ik toch weer rijden. Koerieren met een bestelbus. Uiteindelijk weer op de vrachtwagen, naar het buitenland zoals ik altijd wilde. Soms een of twee weken van huis.”

Kinderen En dan komen er kinderen, Thomas en Lucas.

“Die wilde ik zien opgroeien. Ik heb een prima opvoeding gehad, maar mijn vader was er nooit. Mijn vrouw werkt ook, parttime. Omdat we geen oppas konden regelen, ging ik van de vrachtwagen. Ik begon bij Klaassen in het magazijn.

Maar zaterdags deed ik ritten en uiteindelijk was ik weer fulltime onderweg. Totdat Claassen in november 2016 stopte.” Jean doet een tijdje winkeldistributie en gaat dan met Remon Versteijnen van Barge Terminal Tilburg praten.

“Ik kon er weer aan de slag. Eerst op gewone vrachtwagens, maar sinds een paar maanden – en na vijftien jaar – weer op een 22 meter lange LZV. Dat vind ik fantastisch. Je merkt onderweg dat je door het andere verkeer met meer respect wordt behandeld. Voor iedereen gelden dezelfde regels, maar met zo’n lengte is het makkelijk ruimte af te dwingen. Nu denk ik: dit blijf ik mijn leven lang doen.”

TON 77 04-18 • p 35

07.07 VERZEGELEN De terminal is bezaaid met vierhoog gestapelde zeecontainers. Die zijn nu nog leeg. Straks worden ze bij klanten gevuld en verzegeld en dan gaan ze via Rotterdam de zee op. Even na zevenen draait Jean de snelweg op, richting de zuidoostelijke grens tussen Noord-Brabant en Limburg. Hij legt de ‘truc’ uit van het rijden met een LZV. “Met een oplegger stuur je tegengesteld als je achteruit gaat. Met een LZV stuur je gewoon met de richting mee.

Dat moet je even onder de knie krijgen. Veel chauffeurs vinden dat maar niks, ik vind het mooi.”

08.57 DIAMANTEN Het is bijna negen uur als Cordstrap in Oostrum, vlakbij Venray, in zicht komt. Cordstrap produceert spanbanden en ander materiaal waarmee je een lading kunt beschermen. Jean: “Het maakt me echt niet uit wat ik transporteer. Mijn vader zei altijd: ‘Je moet rijden alsof je diamanten vervoert. Veilig en rustig’.”

TON 77 04-18 • p 36

09.33 Verantwoordelijkheid De container gaat tegen het dock. Normaal blijft Jean in de cabine en wacht tot hij een teken krijgt dat de container geladen is. Vandaag kijkt hij hoe dat laden in zijn werk gaat. In de container komt hij niet. “Dat doe ik nooit.

Dat hebben we zo afgesproken met de klanten. Wat er in de container zit en wat erin gebeurt, is niet onze verantwoordelijkheid. Als hij geladen is, wordt hij verzegeld en dan gaat hij pas open bij de klant of bij de douane.”

Tien over tien verlaat Jean het terrein van Cordstrap met een flinke lading: bijna 16 duizend kilo aan goederen, op 42 pallets die een plek hebben gevonden in de Yang Mingcontainer. De eerste stap richting Verenigde Staten.

TON 77 04-18 • p 37

10.45 Veevoeders In Maashees is Havens Veevoeders het reisdoel. Daar leggen schepen uit Rotterdam aan. De Condor bijvoorbeeld, vol met graan. Een kraan lost de lading, die in de fabriek wordt verwerkt tot veevoer dat in zakken gaat. Jean is er om kwart voor elf. De volle container wordt afgekoppeld. Maar het vullen van de lege CAI-container staat pas voor halfeen op de planning. Een heftruckje rijdt pallets met de zakken veevoer één voor één in de container. Die worden dan met de hand gestapeld, zo kunnen er meer in.

Twee medewerkers van Havens Veevoeders mogen er twee uur over doen. Jean wordt er niet onrustig van. Slapen, beetje bellen en appen, filmpje kijken. “Een container brengt het meeste op als hij volgestopt wordt. Je moet ertegen kunnen dat je niet op geplande tijden klaar bent.”

TON 77 04-18 • p 38

15.10 KIPPEN De volle Yang Ming-container wordt weer aan de bruine Cai gekoppeld. Die laatste bevat dan bijna 16 duizend kilo veevoer voor Sierra Leone, waarschijnlijk voor kippen. Het is tien over drie als Jean het terrein van de veevoederfabriek verlaat, op weg naar de terminal in Eindhoven. Daar komt hij tegen vieren aan. Een enorme heftrucks plukt de containers van de vrachtwagen en plant ze vierhoog weg. Met twee andere, lege containers is Jean even later weer onderweg. Om kwart voor vijf is hij terug in Tilburg. Bakkie koffie, even kletsen met collega’s.

En afspraken maken voor de rit van morgen. Naar Rotterdam.

TON 77 04-18 • p 39

Van Rotterdam naar achterland Remon Versteijnen van GVT: “Mijn vader zei: ‘Wij hebben dan toevallig wel veel trucks, maar zijn geen wegtransporteur!’ Intermodaal transport is onze core business. Dat betekent dat de goederen in een container zitten en vervolgens met treinen, boten en ook met vrachtwagens worden vervoerd. En dan vooral van Rotterdam/Antwerpen naar Brabant en Limburg. Daarnaast hebben we sinds kort intermodaal transport tussen Tilburg en Polen.” Remon Versteijnen (26) uit Tilburg is de volgende telg van het familiebedrijf dat in 1998 begon met binnenvaart. Nu heeft het bedrijf 1100 eenheden op de weg, 9 schepen op het water en verschillende treinverbindingen. Remon is commercieel manager Barge Terminal Tilburg, onderdeel van GVT Group of Logistics (voorheen Gebr.

Versteijnen transport). GVT heeft 42 LZV’s op de weg. “De meeste van heel Nederland”, zegt Remon trots.

GVT Group of Logistics is naast containertransport gespecialiseerd in palletdistributie binnen de Benelux.

TON 77 04-18 • p 40

Nieuwkomers w Mentorch auffeur

TON 77 04-18 • p 41

wegwijs maken De werkgelegenheid in het beroepsgoederenvervoer groeit nu al bijna vier jaar gestaag.

Er komen steeds meer nieuwe chauffeurs bij. Die moeten natuurlijk goed ingewerkt worden. Bij veel bedrijven zorgt een mentorchauffeur daarvoor. Zo ook Arie van der Wal, die bij Hartog & Bikker in Vuren nieuwelingen wegwijs maakt.

Mooi werk, vindt Arie, maar lang niet altijd makkelijk.

TON 77 04-18 • p 42

‘T IS MOOI WERK

Zoektocht Veel bedrijven in het beroepsgoederenvervoer zijn naarstig op zoek naar nieuwe medewerkers.

Zo ook Hartog & Bikker Transport. Daar werken op dit moment zo’n 120 chauffeurs. 10 nieuwe, in verband met uitbreiding en omdat er mensen met pensioen gaan. hbtrans.nl

TON 77 04-18 • p 43

Serieus Het moet gezegd: Arie van der Wal (52) uit Schoonrewoerd is een chauffeur van de oude stempel. Je kunt prima met hem dollen en lachen, maar zijn werk neemt hij serieus en doet hij nauwgezet.

Al 32 jaar en al die tijd bij Hartog & Bikker. Of dat niet saai is, zo lang bij dezelfde werkgever? Welnee, vindt Arie, hij heeft genoeg afwisseling. Rijdt door de Benelux, Frankrijk en Duitsland. Vooral glas. Lege flessen en potten van verschillende glasfabrieken: Maar ook ander verpakkingsmateriaal, zoals blik, karton en pallets.

Correct Het belangrijkste dat Arie zelf in die 32 jaar geleerd heeft? Dat je altijd beleefd moet zijn, netjes gekleed, correct. Die kwaliteiten maken een vrachtwagenchauffeur tot een goede vakman.

Rijden kan bijna iedereen leren. Maar niet iedereen heeft de juiste instelling. Daar besteedt hij als mentorchauffeur dus veel aandacht aan. En hij probeert uit te stralen dat hij mooi werk heeft, bij een mooi bedrijf. Zo worden alle auto’s in eigen beheer in topconditie gehouden en is er veel aandacht voor veiligheid. Tot de standaarduitrusting van de chauffeurs horen de persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM). Dat is een van de zaken waaraan Arie aandacht besteedt als hij nieuwelingen inwerkt.

‘Foefjes’ Inmiddels is Arie vijftien jaar mentorchauffeur. In die tijd heeft hij naast tientallen nieuwkomers gezeten. Iedere chauffeur die bij Hartog & Bikker begint gaat twee dagen met Arie of zijn collegamentorchauffeurs Tonnie, Piet of George de weg op. Ze krijgen dan uitleg over de regels en procedures. En Arie leert ze wat hij noemt ‘de foefjes’. Bijvoorbeeld hoe rekening houdt met de veiligheidseisen van een klant en toch snel kunt werken.

Ervaring Met zijn ervaring ziet Arie meestal snel wat voor vlees hij in de kuip heeft. Als hij een uitzendkracht inwerkt, weet hij of daar een Hartog&Bikker-chauffeur in schuilt. Sommige uitzendkrachten draaien het overigens om. Die zeggen dat ze een dagje komen kijken of het werk en het bedrijf wel iets voor hen zijn. Als het ze niet bevalt, zijn ze weg. Dat leidt soms wel tot spanning.

Roken Roken is ook zo’n ding. Dat mag niet in de auto. Maar ja, een verstokte roker krijgt op een gegeven moment nicotinedrang. Dus die wil bij een stop om te laden of te lossen meteen aan de sigaret.

Kan niet, vindt Arie. Eerst je ding doen en dan, als er tijd over is, een peuk. Maar eigenlijk heb je daar gewoon je pauze voor. Het zijn soms lastige gesprekken.

Luchtje Arie vindt: de chauffeur en de wagen zijn de visitekaartjes van een bedrijf. Dus die moeten tiptop zijn. De auto schoon en onbeschadigd, de chauffeur beleefd en hygiënisch. Hij maakt wel eens mee dat iemand naar zweet ruikt. Daar zegt Arie dan wat van. In het begin kostte hem dat veel moeite. Want hoe breng je die boodschap zodanig dat de ander zich niet beledigd voelt? Arie heeft een aantal cursussen gevolgd, specifiek gericht op zijn mentorschap. En daarbij is communiceren over lastige onderwerpen ook aan de orde gekomen.

Eigenwijsheid De meeste moeite heeft Arie met nieuwkomers die denken: Ik weet het wel, je hoeft mij niks te leren. Dat zie je bijvoorbeeld bij chauffeurs die al elders gereden hebben. Als je uit het groentetransport komt, is glas vervoeren toch echt andere koek.

Dan kun je niet met twintig in het uur een bocht nemen, want dan eindig je met scherven. De eigenwijsheid komt veel vaker voor dan pakweg tien jaar geleden. Mensen zijn mondiger geworden, weten het beter. Althans, dat denken ze.

Mening Mentorchauffeur, hoe word je dat? Om te beginnen moet je er het karakter voor hebben. Dus rustig zijn, iemand iets kunnen uitleggen, met mensen kunnen omgaan. En eerlijk gezegd is Arie er een beetje ‘ingeluisd’. Net zoals veel chauffeurs had hij wel een mening over de kwaliteit van nieuwkomers, maar ja, dat is ‘grote bek achter het hek’. Je moet er ook wat aan doen. Dus toen de bedrijfsleiding hem daarop aansprak, kon hij moeilijk nee zeggen.

Waslijst Vorig jaar was Arie veertig dagen met een nieuwe chauffeur op pad. Dit jaar worden dat er in elk geval al dertig. Het is inspannend werk, want in die twee dagen dat hij iemand onder zijn hoede heeft, moet er een waslijst aan instructies worden doorgenomen. Hij heeft een formulier waarop hij afvinkt wat besproken is. Ook voor zijn ‘slachtoffers’ is het intensief. Ze krijgen zoveel informatie te verhapstukken, dat ze ’s avonds uitgeput zijn. Daarom geeft Arie de instructies ook op papier mee. Al twijfelt hij eerlijk gezegd of mensen daar wat mee doen. Daar heb je die eigenwijsheid weer.

Adviezen Zijn leukste ervaring als mentor? Dat was toch wel de chauffeur die hem foto’s liet zien van zijn vrouw … naaktfoto’s. Stond Arie toch wel raar te kijken. Zijn mooiste momenten beleeft hij als mensen zijn adviezen oppakken. De zeilen van een combinatie snel openmaken, is echt iets wat je even in je vingers moet krijgen. Er zijn chauffeurs die het binnen vijf minuten doorhebben. Dat zijn de echte vakmannen, vindt Arie.

V r ach t wagenn av ig at ie

TON 77 04-18 • p 44

Het kan een heel gepuzzel zijn, de juiste route vinden. Vroeger was je belangrijkste hulpmiddel: de landkaart. Nu kan (bijna) niemand meer zonder een navigatiesysteem.

Die zijn er in soorten en maten en niet altijd even geschikt voor de vrachtwagen. In TON 75 gooide Cees Feijen uit Baarn de knuppel in het hoenderhok. Hij vroeg tips om vrachtwagennavigatie te verbeteren. Op Facebook leverde dat een stortvloed aan reacties op. TON maakt met een aantal gebruikers de balans op: wie wijst jou de weg?

’

i l B t

t f ij

TON 77 04-18 • p 45

n e e

p l u h

d i m

l e d

TON 77 04-18 • p 46

GEVAARLIJKE STOFFEN Hoofd erbij houden “Ervaring vang je niet op met een apparaat”, zegt Hans van Kaam (59) uit Klundert. Hans is vrachtwagenchauffeur bij Moerdijk Koeriers en rijdt regelmatig gevaarlijke stoffen. Voor hem staat vast: je moet goed voorbereid op weg gaan en je hoofd erbij houden. En soms het apparaat het ‘voordeel van de twijfel’ geven. “De gevaarlijke stoffenroute op mijn navigatie leidt mij bijvoorbeeld midden door Hamburg. Als je dat op je scherm ziet, denk je: kan niet waar zijn. Maar op basis van mijn ervaring weet ik dat je je geen zorgen hoeft te maken. In Hamburg moet je met ADR-lading juist door het centrum.”

TomTom. Garmin. Mio. iGO. Dat zijn merken navigatiesystemen die veel gebruikt worden door Nederlandse chauffeurs. Ieder heeft zijn eigen favoriet. Als je de beoordelingen - de reviews - op websites leest, dan blijkt dat eigenlijk bij alle apparaatjes de accu te snel leegloopt. En dat ze gegevens vaak niet snel genoeg oplepelen. Ook de updates zijn een probleem; kaarten blijken nogal eens verouderd. Sommigen varen blind op hun navigatie … en komen vast te staan onder een brug of in een doodlopende straat. Het komt erop neer dat je moet blijven nadenken. Navigatie is nog steeds een hulpmiddel, meer niet.

Prijs-kwaliteitsverhouding Hans is bij zijn werkgever de man die in de gaten houdt hoe het ervoor staat met de navigatieapparatuur. “Iedere drie of vier jaar heb je nieuwe nodig. Wij hebben voor Mio gekozen. Goede verhouding tussen prijs en kwaliteit.” De hardware is voor rekening van de werkgever. “Ik snap dat die betaalt voor wat hij een goede standaard vindt. Andere dingen moet ik zelf aanschaffen en dat doe ik dus ook. Bijvoorbeeld omdat ik overzicht wil hebben over hoe het weer er onderweg uit ziet. En bij files wil ik sneller een alternatieve route vinden. Daarvoor heb ik iGO-software op mijn smartphone. Dat kost 100 euro extra. Heb ik er graag voor over. Veel van mijn collega’s gebruiken hun eigen smartphone. Ik vind dat je als chauffeur altijd moet blijven nadenken. En je bewust zijn hoe hoog, lang en breed je wagen is. Navigatie is een hulpmiddel, zoals we vroeger landkaarten bij ons hadden.”

BOUWPLAATS ONBEKEND Vertrouwen in boordcomputer “Ik vervoer zware bouwplaten. Soms zegt de navigatie dat een bepaalde route voor dat gewicht verboden is. Dat moet ik dan negeren als ik er toch wil lossen.” Geert Barents (56) uit Weert rijdt kalkzandsteen voor Sevriens in Koningsbosch. Geert vertrouwt helemaal op de boordcomputer die zijn werkgever in de vrachtwagen heeft laten inbouwen. “Ik heb ook nog een TomTom van mezelf, maar die gebruik ik niet in de vrachtwagen. De trucknavigatie [welk

merk??] in de boordcomputer is alleen een beetje oud.

De nieuwe doorgang in Maastricht staat er nog niet in. En ik weet bijvoorbeeld dat in Gent de situatie kortgeleden is veranderd. Dan haakt de navigatie af. Moet je op je gevoel doorrijden, totdat je weer op een plek komt die de navigatie aangeeft.”

Google Maps Soms heeft Hans niet genoeg aan de navigatie. “Als ik naar bouwplaatsen moet op adressen die er nog niet in staan. Dan kijk ik van tevoren op Google Maps, die is altijd veel meer bij de tijd. Dan zoek ik een adres dicht in de buurt, dat wel in de navigatie staat. En dan komt het goed. Maar het kan ook zo maar eens niet kloppen. Vanochtend was ik in Namen. Stuurt de navigatie me een eenrichting straat in. Die is blijkbaar kort geleden van richting veranderd. Nou ja, dan rij ik gewoon een blokje om.”

ZELF NADENKEN Niet geografisch onderlegd Wannie Weyers (57) uit Groesbeek is bij Cornelissen Transport in Nijmegen verantwoordelijk voor wat er wordt ingebouwd in de 240 eenheden die het bedrijf op de weg heeft. Wannie vindt dat chauffeurs moeten blijven nadenken. “Met personenautonavigatie en voorbereiden kunnen ze goed uit de voeten. Maar de huidige generatie chauffeurs is niet geografisch onderlegd. Die zijn zo gewend om af te gaan op wat een apparaat ze vertelt. Daarom denk ik dat je in de toekomst als werkgever niet kunt volhouden dat ze het met zelf nadenken kunnen oplossen.”

Alle wagens van Cornelissen hebben een boordcomputer. Daarin zit alles waar de chauffeur mee te maken krijgt: takenpakket, verloning, urenadministratie. En dus ook trucknavigatie.

TomTom in onbruik Wannie: “In het verleden, bij ons vorige systeem, zat die navigatie er nog niet in en gaven we alle chauffeurs een TomTom. Die raakte

TON 77 04-18 • p 47

in de loop der tijd in onbruik.

De chauffeurs waren ervoor verantwoordelijk, maar mochten hem eigenlijk niet mee naar huis nemen. Dan ontbrak er wel een eentje in een wagen, omdat ze hem wel meenamen. Of hij viel. Dat werkte uiteindelijk niet. Nu zijn er chauffeurs die zelf investeren in personenautonavigatie.

Dat vinden we als bedrijf niet nodig. Navigatie is een hulpmiddel en is nu geïntegreerd in de boordcomputer. Dat geldt nog steeds voor de oudere chauffeurs die door Europa rijden en soms nog verder gaan. Maar de jongere chauffeurs zijn anders. Die willen en kunnen niet zonder zo’n apparaat. En als het niet werkt, zijn ze hulpeloos. Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo erg dat in de navigatie niet alle gegevens over de auto zitten. Ik maak mee dat chauffeurs me bellen dat ze voor een viaduct staan en niet weten hoe hoog hun vrachtwagen is.”

IN EIGEN HAND Telefoonscherm te klein Peter Traets (57) uit Oss is kraanmachinist bij Van Riel in Tilburg.

Hij mailde TON enthousiast over zijn navigatiesysteem iGO en licht zijn tevredenheid toe: “Heb ik vijf jaar gelden gekocht voor 90 euro.

Alles erop en eraan. Een 7 inch scherm voor je neus, dat prima werkt met welke lichtinval dan ook. En ik ben nog nooit in de problemen gekomen. Voor 18 euro heb ik een update met een nieuw SD-kaartje.

Een TomTom is duurder; dan heb je wel je leven lang updates. Maar als het ding kapotgaat, moet je toch een nieuwe kopen. En het scherm is kleiner. Ik heb collega’s die met de telefoon werken, maar dat scherm is mij veel te klein. Het geluid is ook te zacht. Dat is vervelend, zeker als je zoals ik met een kraan onderweg bent.”

Route negeren Hoezeer Peter ook tevreden is over zijn navigatie, soms volgt hij niet de opgegeven route. “Als ik een straat niet in mag, geeft de navigatie

dat aan. Zo nu en dan rij ik er toch in als het voor bussen wel toegankelijk is.

Want ik moet toch op mijn plaats van bestemming komen.” Peter vertelt dat ze bij Van Riel nog geen boordcomputers hebben. Die komen er in de toekomst wel, maar of Peter dan zijn Chinese apparaat terzijde legt? “Ik hoor van andere chauffeurs dat de navigatie die op een boordcomputer zit niet altijd goed werkt.”

INZOOMEN OP GOOGLE MAPS Kaarten gebruiken “Navigatie is een mooi en makkelijk hulpmiddel, maar ik blijf toch ook kaarten gebruiken”, zegt André Theuns (52) uit Brouwershaven. Hij rijdt zeecontainers voor Hebra GTO in Rotterdam. Waarom die kaarten? “Je loopt het risico dat je toch naar het centrum van een stad gestuurd wordt, terwijl je daar echt niet wilt zijn met zo’n lading.” Soms maakt André gebruik van Google Maps. “Dan kun je inzoomen en kijken of je er echt wel kunt komen.”

Kortste weg André heeft navigatie in de boordcomputer zitten. “Werkt prima.

Maar ik kijk van tevoren wat voor route hij me opstuurt. En dan bedenk ik weleens dat ik liever anders rijd. De navigatie pakt altijd de kortste weg. Maar die software is volgens mij gemaakt door mensen van de theorie. Het wordt ontworpen aan de tekentafel. Daarvan zeggen wij ook weleens onderweg: Hoe hebben ze dat zo kunnen doen?! Je moet altijd je eigen afweging maken. Op vakantie zeggen mijn kinderen ook weleens: ‘Papa, je moet hier linksaf’. Maar dan weet ik dat ik met mijn caravan beter even rechtdoor kan rijden, omdat het linksaf te smal is.”

N a a s t he t w erk Naam: Peter Borsje Leeftijd: 59 jaar Woonplaats: Gorinchem Werk: chauffeur gevaarlijke stoffen bij Suez Naast het werk: muzikant

Liedjes

in het hoofd

Twee dingen wist hij zeker. Later word ik vrachtwagenchauffeur. En muzikant.

Het is allebei uitgekomen. Dat van die vrachtwagen was wel logisch, met een oom en vader die een groothandel bestierden. Kwam hij als jochie op de zaak en zag hij die grote wagens rijden. Mocht hij af en toe de laadknop bedienen. Dan ben je al vroeg verkocht.

Dat van die muziek bloeide op toen hij als tiener Led Zeppelin hoorde en The Eagles. Vond hij geweldig, dus leerde hij zichzelf basgitaar spelen. Zo’n instrument pikt een beginneling net ietsje makkelijker op dan de akoestische gitaar. Die kwam er toch wel, toen hij lid werd van een bandje in de kerk. Dat gaf een boost aan zijn muzikale verkenningstocht.

Nu, zoveel jaar later, treedt hij regelmatig op met zijn bluesband Steelmill. En als solist, onder andere in de verslavingskliniek, waar zijn vrouw werkt. Brengt hij de mensen daar iets van hoop, iets van verbinding. Dat is mooi om te doen. En hij schrijft zelf songs, over God en geloof. Zo’n liedje ontstaat gewoon, dat gebeurt opeens. Op de vrachtwagen, in de cabine, luistert hij weinig naar muziek. Want die zit in zijn hoofd.

Op tonmagazine.nl en facebook.com/magazineton zie en hoor je Peter Borsje.

TON 77 04-18 • p 50

PUZ Z EL

1

2

3

4

5

12 15

16

22

23 29

34

39

54

35

27 32

36

37

41

42

45

43

46 49

51

52

55

56

61

57

62

66

77

59

70 75

79 83

60

64 69

74

78 82

58

68

73

53

63

67

72

11

21

48 50

10

20

31

40

9

26

30

47

86

19 25

44

65

8 14

18 24

33 38

7

13 17

28

6

71 76

80 84

81 85

87 2

Verticaal 1. stiletto; 2. rivier in Italië; 3. zeepwater; 4. geweven goudHorizontaal 1. kledingrek; 7. citrusvrucht; 12. gehoororgaan; 13. limonaboordsel; 5. kofferdrager; 6. deel van been; 7. kampeerwagen; 8. kamdesiroop; 14. rivier in Utrecht; 15. inkomstenbelasting (afk.); 17. land in 50 68 86 17 37 39 84 36 43 13 peerverblijf; 9. kleur (Engels); 10. openbaar ministerie (afk.); 11. kopiZuid-Amerika; 19. deel van gelaat; 21. lengtemaat (afk.); 22. schrijfgerei; ëren (imiteren); 16. sprekende vogel; 18. sterke drank; 20. bovendien; 24. deel van theeservies; 27. meisjesnaam; 28. afgesneden stuk vis; 30.

21. Russisch ruimtestation; 23. kleine rekening; 25. deel van gebit; 26. bloeimaand; 31. eikenschors; 32. boomsoort; 33. ogenblik; 35. scheepsstrook; 27. gemalen graan; 29. waardecoupon; 32. feest ter afsluiting van exploitant; 37. afgemat; 38. ambachtelijk beroep; 41. beteuterd; 42. luid de boekenweek; 34. koeienmaag; 36. kostbaar versierde voorhoofdsband; en uitbundig roepen; 44. cafébediende; 46. roofvogel; 47. wig (keg); 48.

37. in de grond levend zoogdier; 39. tropische ziekte; 40. theaterprodeze dag; 49. rivier in Duitsland; 50. veel werk hebbend; 52. het binnenste; 54. voedsel voor panda’s; 56. hoofddeksel; 58. Belgische schilder; 61. ductie; 42. vervolger van wild (stroper); 43. plaats in Drenthe; 45. recht stuk in een vaarwater; 46. ambacht; 51. platvis; 53. Oost-Europeaan; 54. opening in een naald; 62. deel van een huis; 64. plaaggeest; 65. plaats bestuurbaar wintervoertuig; 55. eensporig geluid; 56. wandelplaats; 57. in Duitsland; 67. mannetjesbij; 68. broos (frêle); 70. aansteekkoord; 72. zinken bak; 59. god van de liefde; 60. plaats in Limburg; 62. bedaardheid; stichting voor leerplanontwikkeling (afk.); 73. Wilhelmus; 76. tennisterm; 63. een tocht maken (toeren); 66. Spaanse uitroep; 67. kaal (schraal); 69.

77. Frans lidwoord; 78. maatstaf (regel); 79. stenen plaat als grafbewaterloop; 71. namaak; 73. eenheid van elektrische spanning; 74. zo nu dekking; 81. familielid; 82. duinheuvel; 83. praalgraf; 84. woonboot; 86. en dan; 75. gelijkspel (Engels); 78. deel van een voetbalschoen; 80. Ned. uitbarsting van een vulkaan; 87. epiloog (slotrede). publieke omroep; 82. momenteel; 85. boksterm (afk.).

82

83

84

86

85

TON 77 04-18 • p 87 51

COL OFON 2

OPL OSSING

TON is het magazine voor mensen die werken

50

68

86

17

37

39

84

36

43

13

in transport en logistiek. TON verschijnt zes keer per jaar. TON wordt gemaakt in opdracht van werkgeversorganisaties TLN, VVT en werknemersorganisaties FNV Transport &

Vul de oplossing in op tonmagazine.nl Doe dat vóór 25 mei 2018.

TON loot uit de goede inzendingen 5 gelukkigen, die een VVV Cadeaucard winnen.

Logistiek, en CNV Vakmensen.

van 25 euro

Oplossing puzzel in TON 76: Pensioenpremie De 5 winnaars van een VVV Cadeaucard zijn: Frans van den Acker uit Erp, Nigel van der Hilst uit Leiden, Henk van Dasler uit Alblasserdam, Wilma Vork uit Nieuwkoop en Frans Gubbels uit Nijmegen.

UITGEVER en REDACTIE Boss en Wijnhoven BV, Postbus 85293, 3508 AG Utrecht, 030 2303080, info@tonmagazine.nl REDACTIERAAD bestaat uit vertegenwoordigers van het Sectorinstituut Transport en Logistiek, Pensioenfonds Vervoer, VNB, VVT MET BIJDRAGEN VAN Arthur van Beveren, Peter Boss, Ad van Dun, Harry Linker, Frank de Man, Carien Neeleman, Erik Pathuis,

Cadeaucard

Met de VVV Cadeaucard kies je zelf je favoriete cadeau. Je kunt de card inleveren in 24.000 winkels en via de webwinkel. En je betaalt er ook een deel van je dagje uit mee.

Shamrock, Rik Tazelaar, Machiel van Tok, Geert Wijnhoven FOTOGRAFIE Arthur van Beveren, Marco Hofsté, Harry Linker, Hans van der Mast, Chris Pennarts ONTWERP en OPMAAK Rik Tazelaar/Studio Id DRUK Habo da Costa, Vianen WEBSITE tonmagazine.nl FACEBOOK facebook.com/magazineton ISSN 1871-1790 TON wordt gratis toegestuurd aan alle werknemers voor wie de Cao Beroepgoederenvervoer geldt én naar de leden van TLN en VVT. TON wordt verzonden door Pensioenfonds Vervoer. Omdat Pensioenfonds Vervoer het blad zelf verzendt, is de privacy van je gegevens gewaarborgd.

Je gegevens worden niet aan derden verstrekt.

Deelnemers in Pensioenfonds Vervoer worden niet als abonnee geregistreerd.

Adreswijzigingen hoef je niet aan TON door te geven. TON komt automatisch op je nieuwe adres. Soms gaat daar enige tijd overheen. Heb je toch het idee dat er iets niet goed gegaan is? Stuur dan een mail naar info@tonmagazine.nl Oplage 145.000 exemplaren © TON Magazine 2018 Boss en Wijnhoven/ SOOB Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of gereproduceerd zonder schriftelijke toestemming van de uitgever en/ of zijn partners.

TON wordt mede mogelijk gemaakt door

Beste Ton, Ken jij iemand die het over een andere boeg wil gooien?

Peter

De komende jaren zijn er veel nieuwe vrachtwagenchauffeurs nodig. Dat kunnen mensen zijn die nu heel ander werk hebben.

Of mensen die het over een heel andere boeg willen gooien.

We hebben 1.500 m/v nodig. En snel! Ken jij hem of haar?

Dan kunnen ze vrachtwagenchauffeur worden. MĂŠt hoge

ikwordvrachtwagenchauffeur.nl

subsidie voor de opleiding. Op het platform ikwordvrachtwagenchauffeur.nl staan de verhalen van ruim 2.500 mensen, die de keuze om vrachtwagenchauffeur te worden al eerder hebben gemaakt. En natuurlijk ook informatie over het opleidingstraject, salaris en andere belangrijke zaken.