TON 74

MAGAZINE VOOR MENSEN DIE WERKEN IN TRANSPORT EN LOGISTIEK

S amen achter het stuur:

Belinda en Haiko 4

Frits vervoert muziekinstrumenten 40 TONMAGAZINE.NL 74 10 17

TON 74 10-17 • p 2

COL UMN

IN DI T NUMMER SAMEN ACHTER HET STUUR. Is het leuk als je hetzelfde werk doet als je partner? Drie stellen vertellen over hun liefde voor elkaar en voor de vrachtwagen.

Toen en nu

Turend over de grote wegen zat ik als kleine jongen op de bijrijdersstoel. Naast pa. Pa achter het stuur van zijn DAF Space Cab 3300 of later zijn MAN Commander. We reden langs hoge bergen, steden en indrukwekkende landschappen. Mijn pa wist overal wel wat over te vertellen. En als pa even stil was, zat ik te lezen of ik sliep. Wat is nu lekkerder dan in slaap vallen terwijl je wordt gewiegd door de schuddende cabine van een vrachtwagen? Maar vaak zat ik gewoon heerlijk naar buiten te kijken. Er gebeurde zoveel daar aan de andere kant van het glas.

Mijn pa was altijd een hele week van huis. Wat ik natuurlijk fantastisch vond. Ik ging in elke vakantie zoveel mogelijk mee.

Het was altijd een heel avontuur en ik hield dan ook vaak een dagboekje bij met daarin geschreven waar we waren en wat we hadden geladen. De mooiste vakanties waren voor mij meegaan op de vrachtwagen!

En toch kwam nooit in me op om zelf chauffeur te worden.

Sterker nog, ik wilde het niet eens! Ik wilde de jeugdzorg in. Maar door verkeerde studiekeuzes en een eigenwijs hoofd stond ik op mijn zeventiende in een fabriek aan de lopende band of een andere geestdodende machine. Alles wat ik niet wilde! Gelukkig kreeg ik de kans om bijna gratis al mijn chauffeurspapieren te halen. Omdat er toen, net als nu, een chauffeurstekort was. En nu zit ik alweer zeventien jaar op de weg. Over het algemeen met veel plezier.

Spijt dat ik uiteindelijk niet voor de zorg heb gekozen? Soms ... totdat ik in mijn vrachtwagen rij en naast mij kijk. En daar mijn zoon of dochter zie zitten op de bijrijdersstoel. Turend over de grote wegen ‌ Erik Pathuis (37) uit Winschoten is sinds 2001 vrachtwagenchauffeur en werkt bij Gebr. De Boer Transport in Oude Pekela.

BIJ DE BUREN. Je komt steeds minder Nederlandse vrachtwagenchauffeurs tegen op Duitse parkeerplaatsen. TON ging op zoek naar de laatste der Mohikanen.

VOL VAN MUZIEK. Er zit muziek in de lading van Frits Killaars. Hij bestuurt de vrachtwagen van de philharmonie zuidnederland. Bijvoorbeeld naar een concert op de Amerikaanse Begraafplaats in Margraten.

JA

NEE

NEUTRAAL

WEET NIET

TON 74 10-17 • p 3

CIES DOEN

36 %

LLES AGEN

20 %

29 % 21 %

2% 33Stellen 4 % Vragen? Vragen!

Naar de Stelvio en terug % Op%de parkeerkeerplaats: in Duitsland TON-panel: beslissen

56

3

12 16 20 25

PAGIN A 4

Krijg je waardering als je eigen initiatief toont? Als je bijvoorbeeld zelf bedenkt hoe je een probleem oplost?

PAGIN A 20

Ad en inzetbaarheid 28 Pensioengesprek bij Boerman Transport 32 Als je het Frank vraagt 37 % In % beeld: orkesttransport 40 Puzzel 48 Panelportret 50 Colofon 51 %

JA

NEUTRAAL

NEE

WEET NIET

36 %

36 %

26

2

A’SPAGIN A 4030 %

47 %

20 %

3

JN NDE

ST

UU

R

TON 74 10-17 • p 4

SA

M

EN

AC

HT

ER

HE

T

Belinda en Haiko S ...altijd plezier als we samen rijden...

E AM

Petra en Marcel ...plekje op parkeerplaats voor elkaar vrijhouden...

T UUR S T E TER H H C A SAMEN

Diana en Ronald ...tegelijk het vak onder de knie krijgen...

N

C NA

TON 74 10-17 • p 5

Als je niet alleen het bed, maar ook het beroep deelt,

E HT

R

T HE

S

U TU

R

heb je altijd gespreksstof.

Of neem je het werk dan juist niet mee naar huis?

Verliefd op elkaar en op de vrachtwagen.

Drie stellen vertellen hoe dat bevalt.

TON 74 10-17 • p 6

Petra Koster (45) en Marcel Roosenboom (48) uit Neeroeteren in België zijn 4 jaar een paar en wonen 2,5 jaar samen.

Petra is 20 jaar chauffeur en werkt 2,5 jaar bij Cornelissen Groep in Nijmegen.

Marcel is 21 jaar chauffeur en werkt al die tijd bij Franken Transport in Nieuw-Bergen.

ONDERWEG ELKAAR TEGENKOM DAT ZIJN CADEAUTJES

TON 74 10-17 • p 7

Allebei rijden voor Action Het huis van Petra in de Noordoostpolder is bijna verkocht. Het voorlopige koopcontract is getekend.

Petra en Marcel zijn er blij mee. Vorig jaar zijn ze naar België verhuisd. “Marcel had toen net zijn appartement in Nieuw-Bergen verkocht”, legt Petra uit. “En mijn huis in Ens stond in de verkoop. We huren nu een gloednieuw appartement in Neeroeteren. In België is het goedkoper wonen, vandaar. En het is maar dertig minuten van het distributiecentrum van Action in Echt. We rijden namelijk allebei internationaal voor Action. Fantastisch mooi werk.”

Kan dat ding niet harder Dat Petra internationaal chauffeur is, is niet verwonderlijk. Het is haar met de paplepel ingegeven.

“Mijn paps was internationaal chauffeur. Hij reed op Arabië en was vaak lang van huis. Als klein kind ging ik af en toe mee. Dan zat ik aan het dashboard te trekken en riep: ‘Hé pap, kan dat ding niet harder’. Toen ik vijfentwintig was, heb ik mijn rijbewijs gehaald. Bijna zeven jaar heb ik binnenland gereden. Ik vervoerde brood en had het ook naar mijn zin. Toch vind ik internationaal rijden het mooiste wat er is. Ik ben graag in het buitenland onderweg.”

De juiste mentaliteit hebben Marcel heeft het chauffeursvak niet van huis uit meegekregen. Hij werkte jaren als heftruckchauffeur.

Tot hij op een dag ging rekenen en besefte dat hij als vrachtwagenchauffeur langere dagen kon maken en zo veel meer verdienen. Uit eigen zak betaalde hij zijn vrachtwagenrijbewijs. “Daardoor ben ik super gemotiveerd. Je moet als chauffeur de juiste mentaliteit hebben. Het is geen negen-tot-vijfbaan.”

Bij gourmet klikte het

EN

Vier jaar geleden ontmoetten Petra en Marcel elkaar op de verjaardag van Bas, een oud-collega van Petra.

Marcel: “Ik ken Bas van een laadadres van Aviko. Ik die tijd werkte ik heel veel en toevallig was ik dat weekend vrij. Toen ik Petra zag, was ik direct verkocht.” Petra lacht bij de herinnering. “Marcel had een vrouwtje bij zich en ik dacht dat het zijn vriendin was. Gelukkig bleek het een kennisje, want ik vond Marcel echt heel leuk.” Een paar weken later belegde vriend Bas een gourmetavondje. En toen klikte het helemaal. Petra nodigde zichzelf uit om een week met Marcel mee te rijden en vanaf dat moment zijn ze samen.

Hoe mooi kan het zijn Petra ging op zoek naar werk in de buurt van Marcel.

Door de crisis duurde dat langer dan haar lief was. Bij Cornelissen Groep in Nijmegen werd ze in april 2015 aangenomen. “Ik ging voor Action rijden op Frankrijk. Na vijf-en-halve maand kreeg ik een vast contract. Dat was geweldig! Een vaste baan en ook nog als internationaal chauffeur. Dat was precies wat ik wenste. En het toeval wilde dat Marcel een half jaar later via zijn werkgever ook voor Action ging rijden. Hoe mooi kan het zijn?!”

Gemiddeld twee winkels per dag Marcel en Petra rijden dus allebei voor Action, maar hebben niet dezelfde werkgever. Marcel: “Voor Franken werk ik al eenentwintig jaar, ik heb nooit een andere baas gehad. Bij Action hebben we het prima naar ons zin. We halen op maandag de geladen trailers op en rijden dan naar vestigingen in Frankrijk. Gemiddeld doen we twee winkels per dag aan. Daar lossen we en dan rijden we met emballage weer naar Echt. Het is heerlijk werk. We hebben nergens omkijken naar.”

Tegelijkertijd aan het werk Per week rijden Petra en Marcel twee tot drie ritten naar Frankrijk, naar vestigingen in onder andere Le Havre, Lyon, Nancy en Parijs. Heel soms gaan ze naar Duitsland of Luxemburg. Petra: “Het fijne is, dat zo’n vijfentachtig procent van onze diensten synchroon loopt. De planners bij Franken en Cornelissen doen echt hun best om ons zo in te plannen dat we tegelijkertijd aan het werk zijn.

Onderweg komen we elkaar soms tegen. Dan houden we op de parkeerplaats een plekje voor elkaar vrij. Of we kunnen samen even lunchen. Dat zijn cadeautjes.”

Hopelijk blijven we dit werk doen Hun appartement in België huren ze. Kopen, dat durven ze niet aan. Marcel: “Onze toekomst is van drie partijen afhankelijk: Action, Cornelissen en Franken. Action is aan het uitbreiden in Frankrijk. Er komen daar ook meer magazijnen. Misschien gaan ze met lokale chauffeurs de distributie doen. Of onze werkgevers besluiten anders.

We hopen natuurlijk dat we dit werk voor Action kunnen blijven doen. De afgelopen twee jaar waren super.” Petra knikt: “We hebben net vakantie gehad. Maandag mogen we weer aan de slag. Daar kijk ik nu al naar uit. Dit werk wil ik nog jaren doen.”

TON 74 10-17 • p 8

Belinda Jongeneelen (49) en Haiko Verhoeven (35) uit Hank zijn 5,5 jaar samen; op 21 september 2018 gaan ze trouwen.

Belinda is 10 jaar chauffeur. Zij is gedeeltelijk arbeidsongeschikt en heeft een 0-urencontract bij Hermus International in Made.

Haiko is 17 jaar chauffeur en werkt sinds 1 jaar bij Hermus International in Made.

VIA FACEBOOK IN CONTACT MET ELKAAR EN DE LIEFDE BLOEIDE

TON 74 10-17 • p 9

Beeld van een vrachtwagen Zondagmiddag in Hank. Een wielerronde doorkruist het dorp.

Het is lastig het huis van Haiko en Belinda te bereiken. Belinda stuurt via de app aanwijzingen. De woning blijkt uiteindelijk niet te missen: in de voortuin staat een stenen beeld van een vrachtwagen. Het is duidelijk wie hier wonen: twee chauffeurs in hart en nieren.

Spijbelen om mee te kunnen rijden Haiko was voorbestemd voor de vrachtwagen. Zijn vader en broer zijn ook chauffeur. “Op de lagere school ging ik vaak van woensdagmiddag tot donderdagavond met mijn vader mee.

Bij mijn moeder zeurde ik dan net zolang totdat zij mij op school ziek meldde. Van mijn pa heb ik het vak geleerd. Op mijn zestiende was ik de jongste leerling op de chauffeursopleiding.

Toen ik op mijn achttiende mijn rijbewijs op zak had, ben ik direct internationaal gaan rijden. Ik heb het mooiste vak van de wereld. Van Zuid-Europa tot Scandinavië, ik heb alles gezien en ik krijg er geen genoeg van.”

Het rijden zit me in het bloed.

Belinda had wat meer tijd nodig voordat ze achter het stuur belandde. Wel wilde ze van jongs af aan op de vrachtwagen.

Maar pas op haar zevenendertigste kreeg ze de kans die droom waar te maken. “Toen ik zevenentwintig was, heb ik een ernstig motorongeluk gehad. Er reed een auto over mij heen.

Door dat ongeluk ben ik lichamelijk beperkt. Nadat ik weer op de been was, heb ik twaalf-en-half jaar een baan gehad bij Drechtwerk, een sociale werkplaats. Ik werd voor vier jaar gedetacheerd bij een taxibedrijf in Spijkenisse. En daarna reed ik vier jaar woon-werkverkeer voor Drechtwerk. Het rijden zit in me in het bloed.” Zo’n tien jaar geleden bood Drechtwerk haar de kans om het vrachtwagenrijbewijs te halen. “Binnen zes weken had ik mijn C en E. Daar ben ik trots op”, lacht Belinda.

Wow, wat een mooie auto

OP

Vanaf dat moment zat Belinda op de wagen. “Ik reed met containers. Dat heb ik zo’n zes jaar gedaan. Mijn twee hondjes gingen in de Maxi-Cosi mee.” Op de Maasvlakte, bij ECT, ontmoetten Belinda en Haiko elkaar voor het eerst. Haiko weet het nog goed. “Belinda had een nieuwe auto en kwam naast mij staan. Ik dacht: Wow, wat een mooie auto. Toen ze uit de wagen stapte, zag ik als eerste dat kontje van haar. Weer dacht ik: Wow! Maar Belinda gaf geen sjoege. Ze is altijd heel gefocust en bemoeit zich niet zo met andere chauffeurs.” In de jaren die volgen komen zij elkaar af en toe tegen, maar het duurt nog een tijd voor ze een relatie krijgen. Belinda: “Via Facebook kwamen we in contact en toen bloeide de liefde op.”

Rondrijden met een nekhernia Door het motorongeluk is de lichamelijke conditie van Belinda niet optimaal. “Twee jaar reed ik met een nekhernia, zonder dat ik het in de gaten had. Ik had wel last, maar ik ben een harde. Haiko moet me weleens tot de orde roepen. Ik ben twee keer geopereerd aan die nekhernia en vorig jaar heb ik een nieuwe knie gekregen. Toen heeft Haiko vakantiedagen opgenomen om bij mij te zijn.” Belinda is afgekeurd en zit in de WIA. Bij Hermus heeft ze een 0-urencontract. “Ik ben heel blij dat Bart Hermus, onze baas, mij de kans geeft om mee te draaien. Ik heb vierentwintig uur per dag pijn. Maar als ik me goed voel, zit ik achter het grote rad.”

Genieten van samen op pad gaan Hermus International vervoert bloemen, planten, groente en fruit. Het bedrijf heeft twee wagens. Haiko: “Bart Hermus is mijn baas en mijn maat. Op maandag is het laden en dan begint mijn ronde. Vaak is dat naar Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. We gaan ook wel naar Scandinavië. Als ik thuis kom, duik ik mijn bed in en gaat Belinda lossen en inladen.

Daarna kan ik weer fris op pad.” Als Belinda zich goed voelt, gaat ze met Haiko mee. “Het komt weleens voor dat we op vrijdagavond een rit naar Zwitserland hebben. Dan rijden we samen en wisselen elkaar af. Op zaterdag zijn we dan weer thuis. Daar genieten we heel erg van”, vertelt Belinda.

Zeven dagen geen onvertogen woord Afgelopen zomer zijn ze samen met hun wagen naar een truckshow in Zweden geweest. Haiko: “Bart Hermus regelde een rit naar Zweden en ik hoefde geen vakantiedagen op te nemen. Dat was fantastisch. Zeven dagen samen op pad en geen onvertogen woord.” Belinda vult aan: “We zijn een heerlijk stel samen. We hebben altijd plezier als we samen rijden.

We maken veel foto’s en snapshots van elkaar. Als ik mij niet goed voel, blijf ik thuis. Dan ben ik een hele week alleen. Maar ik verveel me nooit, want ik heb mijn hondjes. En ik maak schilderijen van steentjes, diamond painting.”

Respect voor chauffeurs binnenland Haiko en Belinda hebben nooit overwogen om op het binnenland te rijden. Haiko: “Ik heb diep respect voor binnenlandse chauffeurs. Die maken lange uren en pakken veel minder rust dan internationale chauffeurs. Als ik aan mijn rijtijd zit, ga ik eten en dan acht uur slapen. Ik ben blij dat mijn vrouwtje mij steunt. Het is belangrijk dat je partner achter je staat als je internationaal rijdt. Want je bent lang van huis.”

TON 74 10-17 • p 10

Diana Langenbach (48) en Ronald Langenbach (45) uit Huisen hebben 4,5 jaar een relatie en zijn op 8 augustus 2017 getrouwd. Diana heeft twee dochters, Stephanie (21) en Daphne (15); Ronald heeft een zoon, Martin (18).

Diana was vervoerscoördinator gehandicaptenvervoer en wordt vrachtwagenchauffeur bij Mainfreight in ‘s-Heerenberg.

Ronald is productiemedewerker beton en wordt vrachtwagenchauffeur bij Mainfreight in ‘s-Heerenberg.

NA EEN DAG MEERIJDEN WAS RONALD VERKOCHT DIT IS GAAF!

TON 74 10-17 • p 11

Neus in de theorieboeken Op de eettafel ligt een dikke stapel theorieboeken.

Vakbekwaamheid I, II en III. Een week geleden zijn Diana en Ronald begonnen aan hun opleiding tot vrachtwagenchauffeur. Twee avonden per week krijgt het echtpaar Langenbach theorieles. En elke dag zitten ze samen met hun neus in de boeken. Prachtig mooi, vinden ze, dat ze deze kans hebben gekregen.

Vrachtwagenrijbewijs te duur Voor Diana is het een lang gekoesterde droom die uitkomt. “Toen ik achttien was, wilde ik al mijn groot rijbewijs halen. Maar het was veel te duur om zelf te betalen. Ik woonde in Den Haag en besloot toen om tramchauffeur te worden. Ik had het naar mijn zin, maar altijd als ik een vrachtwagen zag, begon het te kriebelen.”

Diana werkte tien jaar als tramchauffeur. Daarna ging ze aan de slag als vervoerscoördinator in het gehandicaptenvervoer. In april dit jaar kreeg ze een mailtje van het UWV: Het Sectorinstituut Transport en Logistiek is op zoek naar tweeduizend chauffeurs. “Ik was stomverbaasd, want ik stond niet ingeschreven als werkzoekende. Ik heb direct een mailtje teruggeschreven, want dit was mijn kans. Met subsidie je rijbewijs halen en dan ook direct een baan. Dat wilde ik dolgraag.”

Diana zet Ronald aan het denken Ronald werkte vanaf zijn zeventiende in de bouw, eerst als metselaar en stukadoor, later in de beton. Na achtentwintig jaar ging het hem steeds zwaarder vallen.

“Ik werk zes dagen in de week. Het is zwaar en ik kreeg wat lichamelijke klachten. Maar aan een carrièreswitch dacht ik niet. Dat gebeurde pas toen Diana in het traject stapte.”

Diana kreeg in eerste instantie een afwijzing van het sectorinstituut, omdat ze te ver weg woonde. Daar nam ze geen genoegen mee. “Ik heb meteen geantwoord dat ik bereid was ver te reizen voor mijn werk. Doodsbang dat ik afgewezen zou worden. Elke minuut keek ik op mijn smartphone of ik al een mailtje had.”

Ervaring met lange voertuigen De actie van Diana had resultaat. Ze bezocht een informatieavond in Veenendaal en rolde door de selectie. Ook de testdag verliep goed. “Het rijden in een vrachtwagen ging helemaal top. Mijn ervaring op de tram kwam van pas, want ik was al gewend aan

lange voertuigen. Een paar weken later ben ik naar een banenmarkt in Papendal gegaan en daar kwam ik in contact met Mainfreight, het vroeger Wim Bosman. Op de dag dat ik te horen kreeg dat mijn jaarcontract bij het vervoersbedrijf niet verlengd zou worden, had ik mijn sollicitatiegesprek Mainfreight. En ik werd aangenomen.

Ik was zo blij. Eindelijk kwam mijn droom uit.”

Enthousiaste verhalen overtuigen Ronald luistert met pretogen naar zijn vrouw. “Ik vroeg me af of het wel leuk zou zijn om een hele dag op een vrachtauto te zitten. Na de testdag van Diana en haar enthousiaste verhalen veranderde dat. Ik vroeg Diana om bij Mainfreight te informeren of ze nog meer chauffeurs nodig hadden.” Diana vult aan: “De operations manager Wim Driesen zei: ‘Laat hem maar een mail sturen’. En toen mocht Ronald op gesprek komen.

Meer verdienen dan in de beton Ronald reed een dag mee en sloeg om als een blad aan de boom. “Ik was direct verkocht. ‘Dit is gaaf!’ appte ik Diana. Samen met Wim Driesen heb ik de cao’s voor beton en die voor het beroepsgoederenvervoer vergeleken. Met vier dagen op de wagen verdien ik meer dan met zes dagen in de beton. Toen was de beslissing snel gemaakt. Twee weken later was ik op een testdag en kreeg ik groen licht.”

Vak echt leren op bakwagen Nu eerst dus de theorie halen. En als dan straks het rijbewijs binnen is, begint voor Diana en Ronald het echte werk. Diana: “We gaan het eerst met een mentorchauffeur op pad. En dan komt de dag dat je alleen in je wagen stapt. Daar kijk ik nu al naar uit.”

Ronald: “Het eerste jaar rijden we met oude bakwagens.

Dat is om het vak echt te leren. Wim Driesen heeft al gezegd dat als het van twee kanten bevalt, het vaste contract in de la ligt. Dat is een prettig idee.”

En de kinderen? Diana en Ronald lachen. “Die vinden het geweldig. De jongste wil heel graag mee. Gelukkig zijn ze allemaal oud genoeg om zelf een potje te koken. Want wij zullen lange dagen gaan maken.”

TON 74 10-17 p 12

V R AGEN? V R AGEN! Vragen over je werk, je vak? Die kun je aan TON stellen. Maar TON heeft niet alle antwoorden. Deze organisaties in het beroepsgoederenvervoer wel!

088 – 2596111, info@stlwerkt.nl, stlwerkt.nl Bij het Sectorinstituut Transport en Logistiek kun je terecht voor: een passende baan of een leerwerkplek, een leven lang leren, gezond en veilig werken en verzuim voorkomen, functiewaardering.

0800 0225022, caonaleving.nl Vragen over rechten en plichten in de transportsector? Leeft je werkgever de cao goed na ? Wat zijn de regels voor loonberekening? Wat te doen als je een boete krijgt?

C AO-V R A AG

Cao geldt nu voor iedereen De cao voor het beroepsgoederenvervoer over de weg is algemeen verbindend verklaard (AVV). Dit betekent dat hij kracht van wet heeft gekregen, ook voor die bedrijven die niet vrijwillig deze cao naleven. Ook als je werkgever beweert dat hij er helemaal niet onder valt, moet hij zich nu toch aan de cao houden.

Dat de cao algemeen verbindend is verklaard, zie je op je loonstrook. Je moet een verhoging hebben gekregen.

Zijn er toch werkgevers die zich nu niet aan de cao hoeven te houden?

Alle transportbedrijven moeten zich nu aan de cao houden.

Wel is het zo dat er een aantal ondernemingen is, die zich aan een andere cao moeten houden (zoals bijvoorbeeld SecurCash Nederland B.V. en DHL).

Wie verklaart algemeen verbindend?

De minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.

0900 1964, pfvervoer.nl (0,0 cent per minuut) Hoe zit het met je pensioen? Vragen over prepensioen of voorwaardelijk ouderdomspensioen? Mag je werken als je met pensioen bent? Wat zijn de gevolgen van een scheiding voor je pensioen?

0800 0225022, fnv.nl

030 7511007, cnvvakmensen.nl

Hoe lang is een algemeenverbindendverklaring geldig?

Een algemeenverbindendverklaring is twee jaar geldig. Dat betekent dat alle werkgevers zich aan de cao moeten houden tot en met 17 augustus 2019.

Waarom geldt de algemeenverbindendverklaring maar tot 17 augustus 2019? De cao loopt toch tot 1 januari 2020?

Klopt, maar een AVV kan niet voor langer dan 2 jaar worden verleend. In de loop van 2019 kan een nieuwe AVV worden aangevraagd, voor de resterende looptijd van de cao.

Vragen? Bel gratis met Stichting VNB 0800-0225022, kijk op caonaleving.nl of mail naar transport@fnv.nl

088 4567111, tln.nl Transport en Logistiek Nederland

0345 516993, verticaaltransport.nl Vereniging Verticaal Transport

FOUTJE. Op pagina 16 van TON 73 staat in de laatste zin van het bericht over de toeslag eendaagse nachtritten het woord ‘toeslagenmatrix’. Dit moet zijn ‘ploegendiensttoeslag’.

TON 74 10-17 p 13

HOE IS HE T ME T...?

Tijd voor tijd

....Gerrie Knuiman...

TON 61 08-15 • PAG I N A 2 9

Sjoerd Allema las in TON 73 in het artikel ‘Op de parkeerplaats’ het verhaal van zijn collega Thomas van Dekken. En hij zag iets wat niet helemaal klopte. Sjoerd schrijft TON: “Thomas zegt dat hij tijd-voor-tijduren mag sparen. Dat is niet helemaal correct.

Bij zijn werkgever worden maximaal 57,5 uur per week uitbetaald, de rest is sowieso tijd voor tijd. Dat niet iedere werkgever dit doet, heeft denk ik te maken met het feit dat deze werkgevers willen voorkomen dat er een hele hoop tijd-voor-tijduren blijven staan. Deze worden alleen maar ‘opgepot’. Het vrij nemen, conform de cao, zit er helaas bij de meeste werkgevers niet in. Het is wel zo dat wanneer je een buffer hebt van een x-aantal uren en je neemt een week vakantie, dat wij dan ook 57,5 uur uitbetaald krijgen.”

TON 61 08-15 • PAG I N A 2 8

INze T bA A rheI dsc hec k

tot rust bij zijn Gerrie knuiman (56) uit helmond komt jaren ook wel n paard Mon Ami. dat had hij de laatste Nagel, stapte voo ruim 39 jaar werkt hij bij kuehne + zat waar hij zi stapje klom hij op ... tot hij op een plek hoe vertel je aa eigenlijk niet meer thuis voelde. Maar doen? werkgever dat je een stapje terug wilt

hoe zet je een stapje ter optie lijkt en In een tijd dat vooruitgang de enige ng, besloot Gerstilstand gelijk staat aan achteruitga race: “Ik was zeven rie niet meer mee te gaan in die per dag met dagen per week, vierentwintig uur het mee naar mijn werk bezig. Ik ben iemand die Gerrie steeds huis neemt”. Bedrijven vragen volgens jongen van vijfenmeer van hun werknemers. Een “KPI’s, producop. zo systemen twintig pikt nieuwe nooit daar heb Ik tiviteitseisen, allerlei grafieken. ware ingerold.” voor gestudeerd. Ik ben er als het

IeMANd vAN buITeNAf

bedrijf door dan “Je brengt gewoon meer tijd bij je tegenzin naartoe bij je familie. Als je daar dan met je het na vijfenmoet, word je niet oud! Dan heb je steeds hoger op dertig jaar werk gezien hoor. Als verwerken krijgt. de ladder staat en meer stress te genoeg van dat Ik ben vertrouwenspersoon en hoor niet de volsoort verhalen. Maar mensen durven het advies geven: altijd zou gende stap te zetten. Ik Dat lucht op. ga met iemand van buitenaf praten.

Maar een Thuis kon ik altijd alles kwijt natuurlijk. bijltje gehakt. Die expert heeft vaker met hetzelfde kan je echt raad geven en sturen.”

Regelmatig kun je in TON verhalen lezen van mensen die hun leef- of werkstijl aanpassen, nadat zij Inzetbaarheidscheck van het Sectorinstituut Transport en Logistiek ingevuld hebben.

TON is benieuwd of zij die nieuwe manier van leven vol kunnen houden. Hoe gaat een paar jaar later met hen? Gerrie Knuiman (58) uit Helmond bijvoorbeeld.

Twee jaar geleden deed Gerrie bij zijn werkgever Kuehne+Nagel een stapje terug. De balans tussen werk en privé was helemaal weg. Zijn inzetbaarheidscoach leerde hem het gesprek met zijn werkgever aan te gaan. “En dat heeft me heel veel rust gebracht.

Vooral privé kan ik wel zeggen dat ik een ander mens geworden ben. Als ik nu thuis kom na het werk, ben ik ook echt vrij.

Natuurlijk: je laat nooit alles los. Maar het is een stuk minder dan twee jaar geleden. Ik ben Kuehne+Nagel nog steeds heel dankbaar voor de manier waarop ze met de situatie zijn omgegaan.”

Volgens Gerrie dachten veel oudere werknemers wel aan minder werken, maar niemand praatte erover. En of het aan hem ligt of niet: Kuehne+Nagel heeft nu een ‘generatieregeling’ ingevoerd.

Vanaf 62 jaar is het mogelijk om korter te werken. Financieel is Gerrie er natuurlijk op achteruit gegaan: “Ik heb dat goed kunnen verwerken en heb er eigenlijk geen last van gehad. Ik heb de grootste schik met mijn ploeg. Het zijn een groep diverse collega’s en die zijn er ook blij mee dat ik niet meer hun leidinggevende ben maar een van hen.”

d

Gerrie steeds heb. H en het vroeg zegge Maar te hoo te vee bezig past h was i toeko schec

Na h beld me v zich met dus

TON 74 10-17 p 14

C AO-V R AGEN?

C A R T ON

Informatiebijeenkomsten cao beroepsgoederenvervoer De Stichting VNB organiseert op drie zaterdagen in november bijeenkomsten, waar je terecht kunt met vragen over de cao en over loonberekeningen. De uitleg is persoonlijk en duurt 30 tot 45 minuten. Je kunt daarnaast uitleg krijgen over de door VNB ontwikkelde looncheck app. Deze app is toegespitst op de nieuwe cao.

Het is ook mogelijk om jouw chauffeurspas uit te lezen. De gegevens worden dan geïmporteerd in het VNB-loonberekeningsprogramma. Je kunt in dat geval je salaris van de laatste 6 tot 12 maanden controleren. Neem in ieder geval twee of drie recente loonstroken mee.

Opgeven voor de bijeenkomst kan door het bijeenkomstnummer in combinatie met je naam te e-mailen naar transport@fnv.nl Je krijgt dan een bevestiging en het tijdstip waarop je wordt verwacht.

Let op voor je je opgeeft Onderstaand overzicht is een planning. Er kunnen zaken wijzigen. Als er bijvoorbeeld veel aanmeldingen zijn, worden er extra bijeenkomsten gepland of wordt er gekozen voor andere locaties.

De meest actuele informatie over de bijeenkomsten staat op caonaleving.nl.

Bijeenkomst Datum: 1 za 4 nov 2017 2 za 18 nov 2017 3 za 18 nov 2017 4 zat 25 nov 2017 5 za 25 nov 2017 6 za 25 nov 2017

Locatie: Breukelen, Van der Valk Deventer, Hof van Colmschate Ridderkerk, Van der Valk Groningen, Regiokantoor FNV Wijchen, Jeugdhuis Eindhoven, kantoor FNV

VNB helpt bij naleving cao Stichting VNB is door de FNV opgericht en bevordert de naleving van de cao’s in de sector Transport en Logistiek.

Heb je het vermoeden dat je werkgever de cao niet naleeft, dan kan Stichting VNB je helpen. Kijk op caonaleving.nl om te zien wat VNB voor je kan betekenen; bel gratis met 0800-0225022 of mail naar transport@fnv.nl

Largest Parade of Trucks Op militair oefenterrein ‘de Vlasakkers’ in Amersfoort reden op 9 september 208 truckers ‘The Largest Parade of Trucks’.

Een recordpoging met de grootste rijdende colonne, waarmee organisator stichting Femke foundation aandacht en erkenning vroeg voor kinderen en jongeren met een onbekende, vaak minder zichtbare ziekte. Het evenement werd ondersteund door de Stichting Truckers voor Goede Doelen en TLN/KTO. Dankzij de chauffeurs en bedrijven die deelnamen met trucks, sponsoren en vele vrijwilligers werd het een evenement om nooit meer te vergeten.

TON 74 10-17 p 15

PENSIOEN-V R A AG

Wat gebeurt er met mijn pensioen als ik ga scheiden?

Een scheiding heeft gevolgen voor je pensioen.

Je ex-partner heeft recht op de helft van het ouderdomspensioen dat je tijdens het huwelijk/ geregistreerd partnerschap hebt opgebouwd. Én op het partnerpensioen dat je tot de scheiding hebt opgebouwd.

Verevening van het ouderdomspensioen Het verdelen van het pensioen na een scheiding heet ‘verevening’. Volgens de wet heeft je ex-partner recht op de helft van het ouderdomspensioen dat je hebt opgebouwd tijdens jullie huwelijk of geregistreerd partnerschap. Je kunt in het echtscheidingsconvenant ook een andere verdeling afspreken. Je ex-partner ontvangt het verevend ouderdomspensioen wanneer jij je pensioen in laat gaan. Als je ex-partner overlijdt, dan wordt het deel dat hij/zij ontving weer bij jouw pensioen opgeteld.

Recht op partnerpensioen Je ex-partner heeft ook recht op het partnerpensioen dat je tot de scheiding hebt opgebouwd. Na jullie scheiding heet dit partnerpensioen het ‘bijzonder partnerpensioen’. Je ex-partner krijgt dit bijzonder partnerpensioen nadat jij overlijdt.

Vragen over je pensioen?

Bezoek de Chauffeurscafédagen van Pensioenfonds Vervoer.

Conversie: eigen pensioen voor je ex-partner Normaal gesproken krijgt je ex-partner pas zijn/haar deel van jouw pensioen als jij met pensioen gaat. En het bijzonder partnerpensioen krijgt je ex-partner als jij overlijdt. Jullie kunnen ook afspreken deze pensioenen om te zetten in een zelfstandig pensioen voor je ex-partner. Dit pensioen gaat in op het moment dat je ex-partner zelf met pensioen gaat. Het omzetten van de pensioenen in een eigen pensioen heet ‘conversie’. Na conversie heb je – wat pensioen betreft - niets meer met elkaar te maken.

Scheiding binnen twee jaar doorgeven

> Dinsdag 14 november, 15.00-19.00 uur Restaurant en partycentrum ‘Landlust’ Landlustweg 1 4455 TK Nieuwdorp > Dinsdag 12 december, 15.00-19.00 uur ‘De Goudreinet Barneveld’ Zelderseweg 63 3784 LN Terschuur

c Ters

Meld je de scheiding en de manier waarop jullie het pensioen willen verdelen binnen twee jaar aan Pensioenfonds Vervoer, dan regelt het pensioenfonds de verdeling van het pensioen en zorgt ervoor dat het volgens de afspraken (of de wet, als er geen speciale afspraken zijn gemaakt) wordt uitbetaald.

Op pfvervoer.nl vind je meer informatie. Bijvoorbeeld over wat er gebeurt met je pensioen als je uit elkaar gaat en een samenlevingsovereenkomst had.

Nieu

wd o

rp

huu

r

TON 74 10-17 • p 16

TON 74 10-17 • p 17

PERSOONLI JK V ERH A A L

Vrachtwagenchauffeur Bert Verhaaf is een fanatieke wielrenner. In 2016 pedaleerde hij naar Spanje. Dit jaar ging het – samen met zijn net zo bezeten zoon Jacco – naar de Stelvio-pas in Italië. Daar namen ze deel aan de Tristan Hofman Challenge. Vervolgens fietsten ze weer terug naar huis. Vier weken op twee wielen. Bert vertelt over

de tocht van bijna drieduizend kilometer, twaalf cols en veertigduizend hoogtemeesters.

Naar de Stelvio

en terug

TON 74 10-17 • p 18

Rechts: ‘Omweggetje’ langs de Mont Ventoux. Midden: Jaco en Bert op de Mont Genevre.

Onder: de afgelegde route.

“Je moet er echt alle drie voor de volle honderd procent achter staan”, zegt Bert.

Hij doelt op medefietser Jacco, maar zeker ook op zijn vrouw Marion. Zij ging met een auto en aanhanger in juni vanuit woonplaats Brummen mee ter assistentie. In die aanhanger zaten twee tenten en kookspullen. In de auto vervoerde zij diverse fietsonderdelen.

En op het dak stonden twee reservefietsen.

Dat laatste bleek geen overbodige luxe.

Naast lekke banden (Bert eentje en Jacco zes) liep een achterwiellager eruit en scheurde Bert zelfs een frame door een afgebroken derailleurpad. “Gelukkig op lage snelheid. Als zoiets in een afdaling van een col gebeurt, dan blijf je echt niet overeind.”

Uitdaging Reden voor Bert en Jacco om de tocht te ondernemen was de Tristan Hoffman Challenge, waaraan telkens een sponsoractie Kanjers voor Kanjers is gekoppeld. De

jaarlijkse tocht voor wandelaars, hardlopers en wielrenners kent steeds een andere uitdaging. Dit jaar was het de beklimming van de Stelvio. Bert: “Naar de Stelvio fietsen was ongeveer elfhonderd kilometer. Maar dat vonden we wat weinig. Omdat we de Mont Ventoux nog nooit op waren geweest, besloten we om te rijden.”

Dit alles zou de kilometerteller bij thuiskomst op bijna drieduizend kilometer brengen.

Spontane actie Van beroep is Bert Verhaaf vrachtwagenchauffeur. Sinds 2001 rijdt hij bij Schotpoort Logistics in Eerbeek. Bert vervoert hoofdzakelijk papier en verpakkingsmateriaal in Nederland, België en Duitsland. Toen zijn baas Fred Schotpoort van de fietsplannen hoorde, moesten Bert en zoon Jacco zich op kantoor melden. “De directeur vond de fietstocht een grote prestatie. Hij bood een donatie aan voor Kanjers voor Kanjers. En hij liet voor ons

enkele sets fietskleding in de bedrijfskleuren maken.”

Voorbereidingen Zo stapten Bert en Jacco begin juni in het tenue van Schotpoort Logistics op de fiets.

“Met de voorbereidingen waren we vorig jaar oktober al begonnen. Niet alleen trainen op de fiets, maar ook de route uitstippelen met op elke avond een geschikte camping. Als we de volgende dag meteen weer doorgingen, kozen we voor een eenvoudige camping.

Maar op een rustdag was het een camping met alle luxe erop en eraan.”

Afzien Om te bepalen wat zo’n intensieve fietstocht met je lichaam doet, liet Bert in de sportschool een dag voor het vertrek op 3 juni zijn gewicht en vetpercentages meten. Een dag na terugkomst werden die waardes opnieuw gemeten. “Ik was van 71 kilo naar 67 gegaan

TON 74 10-17 • p 19

en 6 procent vet kwijtgeraakt. Je lijkt wel een vent van 38 in plaats van 53, vertelden ze me.”

Voor zo’n lange rit naar de Stelvio, met de vele hoogtemeters, is niet te trainen. “Een trainingsrit van honderdvijftig kilometer is geen probleem”, vertelt Bert. “Maar het is anders als je dat zes dagen achter elkaar doet en ook nog bergen over moet. Of, zoals in de eerste week, te maken krijgt met vier dagen regen achter elkaar. Soms valt het even tegen.”

Geestelijk zwaar Ook geestelijk kan het zwaar zijn. “Elke dag krijg je wel een keer een dip, waar je doorheen moet. Na twee-en-halve week gaf mijn lichaam aan dat het even genoeg was geweest. We hebben toen een rustdag ingebouwd. Anders hou je het niet vol of fiets je je kapot.”

Aangekomen in Silandro, aan de voet van de

Stelvio, namen Bert en Jacco ook enkele dagen rust. Zo kon het duo fris aan de Stelviobeklimming voor de Challenge beginnen.

Tristan Hoffman Challenge Elk jaar organiseert voormalig profwielrenner Tristan Hoffman een uitdaging voor wande-

Veel tijd Niet alleen voor Bert en Jacco was de tocht intensief. Ook Marion moest flink aan de bak. “Zij pakte elke morgen de tenten in, stond tussen de middag op een afgesproken plek klaar met eten en kookte in de avond.

Ze moest ons op de route zoveel mogelijk volgen. Op een rustdag was ze bezig om alle wielrenkleding te wassen.”

Dat is ook de reden dat Bert twijfelt of hij een dergelijke tocht volgend jaar weer onderneemt. “Het kost veel tijd om alles voor te bereiden en vraagt veel van Marion. Ik kan er niet vanuit gaan dat mijn vrouw de vakantie er weer aan besteed. We willen wel graag weer aan de Tristan Hoffman Challenge meedoen. Maar dan gaan we er met de auto naartoe.”

laars, hardlopers en wielrenners. De opbrengst is steeds voor Kanjers voor Kanjers.

Op 23 juni was de Challenge de beklimming van de Stelvio-pas, vanuit Prato. De groep van 141 deelnemers zamelde 95.000 euro in. Een groot gedeelte gaat naar SVO het Bariet, een school voor leerlingen met een verstandelijke en meervoudige beperking in Lichtenvoorde.

In 2018 gaat de Tristan Hoffman Challenge over de Col du Galibier in de Franse Alpen.

Meer weten? tristanhoffmanchallenge.nl

De foto’s ‘onderweg’ zijn gemaakt door Marion Verhaaf

TON 74 10-17 • p 20

De

AUF ’M PA RK PL AT Z

TON 74 10-17 • p 21

Het zijn er steeds minder: chauffeurs die de grens over gaan.

Kleurden vroeger Duitse parkeerplaatsen vaak rood-wit-blauw, tegenwoordig moet je er Nederlandse vrachtchauffeurs met een loep zoeken. Wat bepaalt de keuze van deze laatste der Mohikanen? En is het bij de oosterburen beter eten en slapen dan in het vaderland? TON peilde de stemming op Autohof Rheine-Nord aan de A30.

laatste?

TON 74 10-17 • p 22

Geen stamtafeltype

Barry Klukhuhn (45) uit Amsterdam rijdt bij N.H. Wempe Transport in Spaarnedam. Hij chartert nu een trailer geladen met aluminium voor C.J. Hendriks uit Amsterdam.

“Ik ben nog vaak ver van huis. We hebben vaste klanten in bijvoorbeeld het oosten van Duitsland. Maar ook in Frankrijk, Spanje, Oostenrijk, Zwitserland en Spanje. Polen ook wel, maar daar ben ik zelf nog niet geweest. Het liefst rij ik in Duitsland. Hier kan ik mij goed verstaanbaar maken en alles staat goed aangegeven. Vanwege mijn lading sta ik nu op dit besloten terrein. Ik had nog maar één rij-uur. Dan kom ik ergens bij een tankstation, maar daar staat alles in de namiddag vol. Veel contact met Nederlandse chauffeurs heb ik niet. Er staan er ook niet meer zoveel in Duitsland.

Het is allemaal overgenomen door Oost-Europese chauffeurs. En ik ben niet het type dat aan de stamtafel aanschuift. In het chauffeursrestaurant gaat het al gauw weer over het werk. Daar heb ik in de avond niet zo’n behoefte aan.”

Goede voorzieningen

Harry Maat (46) uit Leek is machinist-chauffeur op een spoorbreker van Jawiflo in Peest. Hij staat zonder trailer op de parkeerplaats; die is bij een bedrijf in de buurt waar Harry aan het werk is.

“Ik sta vaak bij ijzerboeren. Die kopen rails van het spoor op.

Ik breek de rails in stukken, zodat het naar de smelterij kan.

Voor mijn werk kom ik in verschillende landen. Behalve veel in Duitsland ook wel Frankrijk, Engeland, Zweden en aan de Poolse grens. Een Autohof zoals hier vind ik prettig vanwege de goede voorzieningen die er zijn. In Nederland overnacht ik weinig op een parkeerplaats. We komen bijna altijd ’s nachts terug. Wel weet ik vanwege mijn pauzes dat er in Nederland en België ‘s avonds bijna nooit een vrije parkeerplek langs de snelweg te vinden is.”

Meer magnetrons

Martin Schoonhoven (35) uit Wezup rijdt met een walking floor bij Hofman Transport in Elspeet. Het is vooral veel kippenmest, maar nu is er een vracht hout geladen.

“Zeventig procent van mijn werk is op Duitsland, bijvoorbeeld Magdenburg, Hamburg of Kassel. Een paar keer ben ik in Frankrijk geweest en af en toe België. Maar Duitsland is wel mijn favoriet. Daar is alles veel beter geregeld. Goede wegaanduidingen en schonere douches.

Liever in de achteruit Duitsland in, dan Frankrijk in zijn

TON 74 10-17 • p 23

vooruit. Vanwege de faciliteiten parkeer ik niet langs de snelweg maar op de Autohof. Ik wil in de avond wel uit de auto. Zit vaak ook wel in het restaurant aan de grote tafel om chauffeurs te spreken. Soms zijn er ook andere charters die ik ken. Dan spreken we af op een Autohof.

Maar het lijkt wel of er meer Nederlandse chauffeurs in de auto met een magnetron blijven eten. ”

Heel gedoe

Bert Pullen (45) uit Hardenberg rijdt speciale transporten bij Rensink Almelo. Hij is net terug uit Engeland met een uitzonderlijke lading van 37 meter lang en 5 meter breed.

“Ik kom veel in Oost-Europa. Bosnië, Roemenië, Servië en de Oekraïne. Maar Duitsland is het beste land voor chauffeurs. In de weekends is alles open en kun je bijvoorbeeld overal pinnen. Omdat ik met lange en brede ladingen rijd, is het vaak een heel gedoe om ergens een parkeerplek te vinden. Er zijn voor uitzonderlijk transport wel aparte parkeerplekken langs de snelweg, maar die worden vaak bij drukte ingenomen door andere trucks. In Nederland is het nog veel lastiger om ergens te staan. Er zijn veel te weinig plaatsen. Volgens een onderzoek van Rijkswaterstaat zijn we nu op het niveau van 2009 beland.

Laatst zat bij Nijmegen mijn rijtijd er op. Maar ik kan daar nergens de weg af. Moet ik dan op de vluchtstrook gaan staan?”

Chauffeursgericht

Bert Leiting (43) uit Hoogezand rijdt bij Dikken in Nieuwleusen met een walking floor. Hij zit dagelijks in Duitsland. Deze keer is er een lading houtsnippers in de bak.

“Erg veel Autohofen zijn er in deze regio niet. Dit was mijn laatste optie vanwege de rij-uren. Hierna komen alleen nog twee parkeerterreinen langs de snelweg en dan is er tot Bunde niks meer. In Duitsland is het na vier uur ’s middags uur dringen om een plek op een parkeerplaats bij een pompstation. Vergeleken met Nederland zijn de parkeerplaatsen hier veel chauffeursgerichter. Bij een pomp in Duitsland kun je bijvoorbeeld vaak douchen. In Nederland is er op zo’n plek niks. De Nederlandse chauffeursrestaurants zijn goed, alleen zijn er te weinig. Op een Autohof heb ik vaak contact met andere chauffeurs. Vanavond komt er nog een collega hier naartoe. Dat is wel gezellig. Je ziet de Nederlandse chauffeurs nog wel overal staan, maar op de snelweg zijn het toch steeds meer wagens uit het oosten.”

TON 74 10-17 • p 24

Een drama

Herbert Koebrugge (44) uit Delden komt als vaste chauffeur bij Hesselman in Enter regelmatig in Duitsland. Maar hij rijdt ook op Italië en Slovenië.

“Parkeren vind ik in Duitsland een drama. Na vijf uur staat alles bomvol. Zelfs op zaterdag overdag kun je op parkeerplaatsen langs de snelweg soms niet terecht.

Ik probeer altijd wel om op een Autohof te overnachten. Maar als het beter uitkomt, slaap ik ook op een industrieterrein en eet uit de magnetron. Het liefst kies ik een Autohof waar in de regel veel Nederlanders staan. Hoewel sommige Autohofen de laatste tijd wel erg commercieel zijn geworden. Langs de A7 betaal je bij een Autohof bijvoorbeeld veertien euro parkeergeld.

Daarvan vergoeden ze acht. Maar het eten is er zo duur dat je met veertien euro lang niet uitkomt. Bij een Autohof met een supermarkt in de buurt is het vaak een puinhoop met overal over het terrein de winkelwagens.”

Doorrijden

Julian van den Hatert (41) uit Wijk bij Duurstede rijdt op Duitsland met automaterialen en bulk containers voor Van Appeldoorn in Woudenberg.

“Ik had nu liever bij Frans op den Bult gestaan. Daar zijn veel meer Nederlandse chauffeurs en ze hebben een grote tafel, waar ik vaak bij ga zitten. Hier in Duitsland parkeer ik liefst op een Autohof. Je kunt er douchen en staat er veiliger. Soms moet je vanwege de uren bij een pomp overnachten. Maar na vijf uur zijn veel parkeerplaatsen bij een tankstation vol. Ik rijd dan door tot ik toch een plek vind. Aan de baas geef ik dan gelijk op waarom ik over mijn rijtijden ben gegaan. Ook in Nederland is er een steeds groter gebrek aan parkeerplaatsen langs de snelweg. En er zijn steeds minder chauffeurscafés. Ik begrijp wel dat die je voor het parkeren laten betalen, zodat je er gaat eten.”

Goed geregeld

John van de Heuvel (47) uit Uden rijdt met een walking floor combinatie bij V.d. Linden in Veghel voor de biovergisting. Naast een enkele Nederlandse rit komt John vooral veel in Duitsland en België.

“De keuze van de parkeerplaats laat ik vooral afhangen van de stand op de digitale schijf. Hier in Duitsland overnacht ik liever op een Autohof dan bij een Raststätte. Die zijn in de avond al vroeg vol en het eten is er minder goed. In Nederland en Duitsland vind ik het parkeren langs de snelweg beter geregeld dan in België. Meer service en het is er schoner. In België is het vaak een smeerboel, met nauwelijks voorzieningen. Contact met Nederlandse chauffeurs heb ik op de parkeerplaats niet veel. Tenminste niet zoals toen ik met groupage op Italië reed. In Noord-Italië stonden bepaalde parkeerterreinen als veilig bekend. Daar waren altijd groepen Nederlanders. Van collega’s hoor ik dat ook daar het aantal Nederlandse chauffeurs afneemt. De meeste Nederlandse transportbedrijven beperken zich vanwege de tarieven tot een straal van vijfhonderd kilometer.”

TON 74 10-17 • p 25

un je zelf bepalen hoe jij je werk doet? Of moet je voor elk wissewasje terug naar de leiding? TON wilde van de panelleden weten in hoeverre zij eigen baas in eigen werk zijn. En wat het eigenlijk oplevert als ze zelf mogen beslissen.

Op de volgende pagina’s de resultaten.

En hieronder zie je hoe het zit met invloed in de bedrijven.

Autonomie. Dat is de mate waarin je zelf kunt beslissen over hoe jij je werk doet. TON wilde weten hoeveel autonomie de panelleden hebben.

BIJ MIJ IN HET BEDRIJF…

JA

NEUTRAAL

NEE

WEET NIET

…lossen medewerkers werkproblemen onderling op

54 %

27 %

16 %

3%

…hebben medewerkers invloed op de werkverdeling

24 %

33 %

39 %

4%

… hebben medewerkers invloed op de besluitvorming

16 %

32 %

49 %

3%

TON 74 10-17 • p 26

Kun je zelf bepalen hoe het werk gedaan wordt?

Wel als het gaat om de pauze, veel minder als het gaat om wanneer je naar huis mag.

IK KAN ZELF BEPALEN…

JA

NEUTRAAL

NEE

WEET NIET

…WANNEER IK PAUZE NEEM

72 %

12 %

15 %

1%

…HOE IK MIJN WERKZAAMHEDEN INDEEL

43 %

24 %

30 %

3%

…WANNEER IK KLAAR BEN

20 %

21 %

56 %

3%

Voor bijna de helft van de panelleden pakt autonomie eigenlijk negatief uit. Ze voelen zich aan hun lot overgelaten, zo blijkt uit het antwoord op de stelling:

ZELFSTANDIG WERKEN BETEKENT IN MIJN WERK DAT IK MAAR MOET UITZOEKEN HOE IK HET AANPAK.

EENS

48

%

NEUTRAAL

21

%

ONEENS

30

%

WEET NIET

1

%

TON 74 10-17 • p 27

Moet je alles precies doen zoals voorgeschreven? En moet je voor elk wissewasje toestemming vragen?

Dan heb je weinig autonomie. Het geldt voor een minderheid.

JA

NEUTRAAL

NEE

WEET NIET

IK MOET ALLES PRECIES VOLGENS REGELS DOEN

36 %

29 %

33 %

2%

IK MOET VOOR ALLES TOESTEMMING VRAGEN

20 %

21 %

56 %

3%

Krijg je waardering als je eigen initiatief toont? Als je bijvoorbeeld zelf bedenkt hoe je een probleem oplost?

ALS IK ZELF EEN BESLISSING NEEM DIE GOED UITPAKT, KRIJG IK EEN COMPLIMENT…

JA

NEUTRAAL

NEE

WEET NIET

…VAN MIJN LEIDINGGEVENDE

36 %

36 %

26 %

2%

…VAN COLLEGA’S

30 %

47 %

20 %

3%

32

%

NEUTRAAL

En wat gebeurt er als je zelf een beslissing neemt die NIET goed uitpakt?

KRIJG JE DAN DE WIND VAN VOREN?

36

%

JA

NEE

3%

WEET NIET

29

%

TON 74 10-17 • p 28

Duur z a me inz e t b aa rheid

Andere

TON 74 10-17 • p 29

Van zondag tot donderdag zit Ad Schoondermark (49) uit Sprang-Capelle in Duitsland. Planten aan de man brengen voor Wilfred de Waal Plantenexport. Een echte trucker met schapenklompjes is Ad naar eigen zeggen niet.

De hoofdzaak voor hem is het klantcontact, en de handel op zich. Die vindt hij ‘gruwelijk mooi’.

baan geeft lucht Nog maar kort geleden zit Ad een lange tijd thuis. Tien jaar lang werkt hij bij een kraanbedrijf. In december 2015 krijgt hij last van zijn knie. “Het ging niet zo lekker, dus vertelde ik de planning: Ik moet wat rustiger aan doen, hou daar rekening mee. Dat gaat dan twee dagen goed. Maar op de derde dag moet je toch werk doen, dat dan eigenlijk niet kan.”

Oude knie Tijdens het glas zetten met een mobiele kraan gaat Ad door zijn knie. Het is het begin van een lange periode van operaties en revalidatie. “Ik heb een jaar thuisgezeten. Bij de eerste kijkoperatie werd ik ‘gefeliciteerd’ door de arts. Die vertelde me dat ik de knie van een 67-jarige had. Ik was te jong voor een nieuwe knie, die krijg je gewoon niet.” In plaats daarvan krijgt Ad een beenstand-correctie. Grofweg gezegd wordt het onderbeen, dat in de loop der tijd is scheefgegroeid, weer rechtgezet ten opzichte van de knie. Dat ontlast die knie.

Soort schuldgevoel Op veertien april 2016 heeft Ad een tweede, ingrijpende operatie. Begin september mag hij weer twee uurtjes werken. De vrijdag voor zijn eerste dag krijgt hij een fruitmandje. Het is het eerste contact met zijn werkgever. En dat zit Ad niet lekker: “Er werd me meerdere malen uitgelegd: Weet je wat dit geintje kost. Ze praatten me een soort van schuldgevoel aan.”

Veel nadenken Tijdens het herstel wordt Ad duidelijk gemaakt dat hij niet in zijn baan verder kan. “Dat was op en af de auto klimmen,

opbouwwerk op een ongelijke ondergrond en heel de dag staan met de afstandsbediening. Soms reed ik maar dertig kilometer en stond ik de rest van de dag stil”, legt hij uit. “Ik heb in dat jaar veel kunnen nadenken en heb toen ook de Inzetbaarheidscheck ingevuld. Daardoor kwam ik in contact met mijn coach Patricia de Regt. ‘Je moet aan jezelf en je gezin denken, je moet echt iets anders doen’, vertelde zij me.”

Heel informeel Dat eerste gesprek met zijn coach is heel informeel. Het voelt vanaf het begin goed: “Het ging ook over gezondheid. Ik heb ooit hartproblemen gehad. ‘Komt dat niet van het werk, van de stress, van het feit dat je jezelf zit op te vreten?’, vroeg Patricia dan.” En in zijn achterhoofd wist Ad dat misschien ook wel, maar eraan toegeven wilde hij niet. “Ik ben niet het figuur om thuis te blijven zitten. Ik heb een gezin, waarvoor ik moet zorgen.”

Spoor 2 Dankzij de check komen er meer zaken aan de oppervlakte.

En Patricia stelt Ad een deadline: binnen een jaar heb je ander werk. Op dat moment komt Ad ook in een Spoor 2 re-integratietraject terecht. Dat betekent dat er bij langdurig verzuim passend werk wordt gezocht. “Je krijgt allerlei zaken aangeboden: een sollicitatiecursus, een beroepskeuzetest, een IQ-test.

Ik heb altijd gezegd dat als ik ooit nog van baan wissel, dat ik dan weer in de planten wil.”

TON 74 10-17 • p 30

Doe de check

Ad Schoondermark deed de Inzetbaarheidscheck van het Sectorinstituut Transport en Logistiek. Dat is een online test waarmee je snel – en gratis - een beeld krijgt van hoe je ervoor staat. Lichamelijk, psychisch, qua leefstijl en loopbaan. Ook als jij je prima voelt, geeft de check inzicht. Blijkt dat je inzetbaarheid mogelijk risico loopt, dan belt een coach om je uit te nodigen voor een persoonlijk gesprek. En als je daarvoor openstaat: begeleiding.

Jezelf testen? Ga naar stlwerkt.nl/inzetbaarheidscheck

Zekerheid opgeven Alleen: die stap naar iets nieuws durft Ad niet aan. “Ik werkte al tien jaar bij het kraanbedrijf, had financiële zekerheid. Tegenwoordig krijg je een halfjaarcontract en daarna mag je vertrekken. Daarom klampte ik me vast. Ik heb studerende kinderen, een eigen huis. Ik zou weggooien wat ik in al die jaren had opgebouwd.” Coach Patricia geeft hem uiteindelijk het zetje om een andere baan te zoeken. “Wat kun je verliezen?”, vraagt zij Ad. ”Het enige wat je kunt verliezen als je het niet doet, is je gezondheid.”

Bloemen en planten Er komen wat mogelijke beroepen voorbij, waaronder planner.

Of hij dat niet wil worden? “Ze moeten mij niet opsluiten tussen vier muren. Daar zou ik stapelgek van worden. Ik hou wel van een beetje vrijheid. ‘Maar wat wil je dan?’ vroegen ze me toen.” Ad vertelt over een baantje dat hij twintig jaar geleden had, als lijnrijder. Bloemen en planten verkopen vanuit de vrachtwagen. Dat wil hij weer gaan doen. “Toen ben ik in het wilde weg gaan bellen naar bedrijven in de omgeving. Zo kwam ik in Genderen bij Wilfred de Waal terecht. Binnen anderhalve week stond ik binnen.”

Een kneus Solliciteren is een kunst die Ad makkelijk af gaat. Maar die knie komt altijd om de hoek kijken. “Ze zijn hier vrij nuchter. Of ik

kon lopen? Ja dat lukt wel. Ik ben een risico, natuurlijk. Bij zo’n kleine organisatie kun je niet uitvallen. Ze rekenen op me. Aan de andere kant krijgt mijn baas ook fiscale voordelen om mij in dienst te nemen. In feite neemt hij een kneus aan. Maar hij steekt wel zijn nek voor me uit.”

Perfecte sfeer Ad werkt pas drie maanden bij Wilfred de Waal, maar voelt zich er helemaal thuis. Zijn achtergrond helpt hem daarbij een beetje. “Ik heb de Middelbare Agrarische School gevolgd, maar de economische tijden zaten niet mee. Zodoende kwam ik in een hele andere tak terecht: schoenen. Handel, spullen aan de man brengen, dat heeft me altijd gelegen”, vertelt Ad. “En ook de sfeer hier is perfect. De baas staat niet boven de rest maar op hetzelfde niveau. Dat werkt erg fijn.”

Rust pakken Rijden op Duitsland bevalt hem zeer. “Als internationaal chauffeur pak je echt je rust. Als je klaar bent met werken, ben je ook echt klaar en ga je eigenlijk na een hapje eten meteen naar bed. We zitten ook met zijn tweeën op de wagen.” Elke donderdag en vrijdag worden de vrachtwagens gevuld met planten.

En dan is het klanten afrijden en de waar verkopen. “Zo’n vijftien tot twintig klanten per dag. Ik rij met prachtig materiaal, al ik heb eigenlijk niets met auto’s”, lacht Ad. “Mij gaat het echt om het praatje met de klant.”

TON 74 10-17 • p 31

Denk end a a n Pensioen Er zit een indrukwekkend aantal dienstjaren rond de vergadertafel bij Boerman Transport. “Bij elkaar hebben we wel driehonderd jaar gewerkt.”

Sommigen voelen dat de jaren beginnen te tellen.

Daarom zijn ze nu hier. Om van het pensioenfonds te horen hoe het zit: hoe kom je rond als je niet meer werkt? De stemming is collegiaal en vrolijk.

“Een spoedcursus pensioen? Kom maar op!”

Over een spoedcursus pensioen en de regels van de marathon TON bezo ek Pensioen t met deskundige n van het fonds Ve rvoer bed praten ov rijven om er pensio te enzaken. pensioen Deze kee con r zijn Michael B sulenten Richard D ührs bij B oerman T udink en Hardinxv ransport eld-Giess in end oudere c hauffeurs am. Vooral de wa t to nen over wat hen te wa zich bezorgd chten sta at.

TON 74 10-17 • p 32

Late kant Eerlijk is eerlijk, ze zijn aan de late kant. De meesten namen niet eerder de moeite iets van hun pensioen te begrijpen.

Chauffeur Martin Stigter (56). “Pas nu het eind in zicht komt, denk ik er echt over na. Al die overzichten die je krijgt. Ik bewaar ze. Maar ik kijk er nooit naar.”

Garage-voorman Adri van Lit (61): “Het zegt me zo weinig.

Als ik die bedragen zie dan denk ik: Nou, op die manier valt er weinig te genieten van je pensioen.”

Dui-zen-den euro’s De consulenten Michael Bührs en Richard Dudink, kijken onderzoekend de tafel rond.

“Dus jullie betalen jarenlang dui-zen-den euro’s”, zegt Michael. “Je werkgever legt daar een veelvoud aan geld voor je bij. En dan vraag je je nooit eens af: Wat krijg ik ervoor?

Hoeveel heb ik later eigenlijk te besteden als ik stop met werken? Dat is gek. Toch?”

Hmmm, ja. Gek inderdaad, zeggen de wegkijkende blikken.

Kop in ‘t zand Dan maar kop in het zand en er het beste van hopen?

“Wat moet je anders?”, vraagt Martin. “Ik heb geen financiën gestudeerd. Als ik moet nadenken over m’n pensioen, kan ik de weg niet meer op.” Hij is blij dat deskundigen van het pensioenfonds hem dat werk uit handen nemen.

Je moet er niet aan dénken dat werknemers zélf voor hun oude dag zouden moeten sparen, zegt planner Michel van Asch (52). “Totaal onverantwoord zou dat zijn.”

Oneerlijk Met de pensioenvoorziening via het fonds komt het wel in orde, verwacht Martin. Maar in de overheid gelooft hij niet meer. “Toen ik op de lagere school zat, is ons al voorgerekend dat er in de toekomst niet genoeg geld zou zijn voor de AOW. Nooit hoorde je er iemand over. Totdat wij er voor onszélf op rekenden. Toen werd ‘ie plotseling verschoven.”

Adri: “Het voelt zo oneerlijk. Al die jaren heb je naar een bepaald punt toegeleefd.”

Dat is een breed gedeeld gevoel. Op de valreep heeft ‘de

TON 74 10-17 • p 33

politiek’ iets afgenomen: zekerheid. En met die zekerheid is ook veel vertrouwen verdampt.

Finishlijn Pensioenconsulent Michael knikt begrijpend: “Het is alsof je de marathon loopt. Als je bijna bij de eindstreep bent, blijkt dat de finishlijn is verplaatst. Ik snap dat het moeilijk is voor jullie generatie. Jullie zijn zo’n beetje rond de zestig; dan gaat het elastiek er misschien een beetje uit.”

Michel van Asch: “Behalve dan bij Ad. Want die heeft een jongere vriendin.”

Iedereen barst in lachen uit.

Ad zelf doet er, met pretogen, het zwijgen toe.

Adri denkt nog na over het slapper wordende elastiek: “Ik was veertien toen ik begon. Ik ben nu 61. En dan moet ik door totdat ik 67 en drie maanden oud ben? Dat red ik gewoon niet.”

Zware beroepen Michel: “Kijk eens rond. Bijna allemaal mensen die écht opgebrand zijn. Kun je daar niet wat aan doen? Een lobby beginnen, omdat het beroep van chauffeur zo zwaar is?”

Richard: “Er wordt volop gelobbyd. Door allerlei beroepsgroepen. Dat is het probleem. Er zijn veel vakken met zwaar lichamelijk werk. Welke beroepen zijn echt zwaar, welke niet?

Overzichten Wat ik me afvraag, vervolgt Richard, hebben jullie eigenlijk énig idee van de bedragen waarover we het hebben?

Hoe groot is je AOW-uitkering? Hoeveel levert je eigen pensioenregeling op?

Stilte.

Martin: “Hoe moet ik dat weten? Er is maar één ding zeker.

Dat het steeds minder wordt.”

“Nou ja, zeg!” Nu wordt het administratief medewerker Teun Sterrenburg (62) te veel. “Je krijgt toch periodieke overzichten? Daar staat toch ín hoeveel pensioen je mag

TON 74 10-17 • p 34

ROND DE TAFEL Met de klok mee: Magda Breur, leeftijd: 48, woonplaats: Hardinxveld, functie: Administratief medewerkster, dienstjaren: 11.

Teun Sterrenburg, leeftijd: 62, woonplaats: Hardinxveld, functie: Administratief medewerker, dienstjaren: 40. Martin Stigter, leeftijd: 56, woonplaats: Tienhoven, functie: Chauffeur, dienstjaren: 36. Nanco Ouwerkerk, leeftijd: 48 jaar, woonplaats: Nieuwendijk, functie: Chauffeur, dienstjaren: 27. Michel van Asch, leeftijd: 52, woonplaats: Rotterdam, functie: Planner, dienstjaren: 30. Adri van Lit, leeftijd: 61, woonplaats: Gorinchem, functie: Voorman garage, dienstjaren: 38. Ad van Wette, leeftijd: 59, woonplaats: Veen (Noord-Brabant), functie: Chauffeur, dienstjaren: 35. Consulenten Michael Bührs en Richard Dudink.

verwachten? Kijken jullie daar dan echt nooit naar?”

Martin, plagend: “Ja zeg, als ik had gestudeerd, had ik niet op de auto gezeten.”

Ad doet er nog een schepje bovenop: “Dom geboren, dom gebleven.”

De sfeer is opperbest.

Pensioenpotjes Het wordt weer rustig als Richard en Michael uitleggen hoe het zit. Dat de maandelijkse AOW-uitkering de basis is. Dat het door jouzelf opgebouwde pensioen daar nog eens bovenop komt. En dat het verstandig is je pensioenoverzichten toch echt béter te bestuderen.

“Want dan zul je zien dat er voor mensen van jullie leeftijd, en met jullie dienstjaren, bij het pensioenfonds vier aparte potjes klaarstaan. Aan elk potje is een bedrag gekoppeld. En omdat je als gepensioneerde veel minder belasting betaalt, kom je vaak onverwacht goed uit.”

Aan tafel klinkt een tevreden gemompel. De pensioenconsulenten vervolgen: “Dat is het leuke van ons vak. Als we de kans krijgen om het goed uit te leggen, valt het bijna altijd mee.”

Volle mep Dat het goed komt met die potjes is nu wel duidelijk. Er is wel iets waar je op moet letten. De ‘volle mep’ krijg je pas als je óók je AOW-uitkering krijgt. “En dat is pas als ik 67 jaar en drie maanden ben”, zegt Adri. “En ik ben dus wél al vanaf mijn veertiende aan het werk. Vroeger kon je er dan gewoon nog op je 60ste tussenuit.”

Richard: “De tijden zijn veranderd. Op je 60ste stoppen kan gewoon niet meer. Maar geloof me, je hóeft niet tot je 67ste door te gaan. Deelnemers met voldoende pensioenjaren kunnen gemiddeld 2 jaar voor hun AOW-leeftijd stoppen.

TON 74 10-17 • p 35

TON 74 10-17 • p 36

De pensioenpotjes van de oudere medewerker: Potje AOW (basisuitkering van de overheid, vanaf je persoonlijke AOW-leeftijd) + Potje Prepensioen (uitkering bij vroegpensioen, bijvoorbeeld via deeltijdwerk tussen je 60ste en 65ste/AOW-leeftijd) + Potje 65 (Ouderdomspensioen, opgebouwd tot 2013) + Potje 67 (Ouderdomspensioen, opgebouwd vanaf 2013) + Potje Voorwaardelijk pensioen (compensatie voor afschaffing VUT/prepensioen, op te tellen bij het Ouderdomspensioen).

Maar je kan er bijvoorbeeld ook voor kiezen om vanaf je 63ste wat minder te gaan werken. Dat kán als je een deel van je ouderdomspensioen naar voren haalt.”

Laat ons je helpen, biedt hij aan. “Dan rekenen we samen uit wat in jouw situatie mogelijk is.”

Balans Teun, de oudste aan tafel: “Als jullie aanvoelen dat je het eind niet op een gezonde manier haalt, waarom doe je het dan niet rustiger aan? Met een paar vrije dagen haal je wat ontspanning in je leven. Er zijn mogelijkheden zat.”

Maar dat kost veel geld, denkt Adri. “Dan hou je na je 67ste niks meer over.”

Teun: “Je levert inderdaad een beetje in. Maar is dat erg? De kinderen zijn het huis uit, je betaalt minder belasting. Het gaat om het vinden van een balans.”

Misverstand Martin is bang dat hij met een deeltijdbaan de belangrijkste opbouwjaren misloopt. “In die laatste twee jaren dat je werkt,

bouw je het grootste deel van je pensioen op.”

Nee, nee, roept Richard. Dat is écht een misverstand! “Je pensioenopbouw verloopt geleidelijk over je héle werkzame leven. Als je in de latere jaren wat minder werkt, maakt dat voor je totale pensioenopbouw weinig uit.”

Dat is in elk geval opgehelderd. Een paar vrije dagen hoeven je de kop niet te kosten. Martin zucht haast van opluchting. “Ik leef voor mijn vak. Maar juist die laatste jaren zijn een aanslag op je gezondheid. En er is méér in het leven dan alleen maar werk.”

Tandje minder Ook Adri lijkt zich te ontspannen. Hij heeft er maar liefst 47 jaar opzitten. Misschien kan het inderdaad een tandje minder.

Ad, lachend: “We zijn dan wel dom geboren en dom gebleven, maar we hebben vanavond een hoop bijgeleerd.”

Michel roept: “Jongens! Als jullie straks tóch nog geld tekortkomen, dan kom je maar gewoon bij mij eten. De lamme helpt de blinde. Ik kook lekker.”

TON 74 10-17 • p 37

Wat schort er aan transport en logistiek? En wat doe je eraan? In ‘Als je het mij vraagt’ krijgen mensen met een mening de ruimte.

Deze keer: Frank Raaphorst uit Nieuwveen.

Hij voelt zich als chauffeur in de hoek staan, maar vindt ook dat ‘we’ wel heel erg van klagen zijn. Misschien moet je gewoon van iedere dag het beste proberen te maken.

VR J MI T HE E SJ L A

A

T. AG

..

TON 74 10-17 • p 38

Ik zie veel

Frank Raaphorst (28) uit Nieuwveen wil zolang mogelijk chauffeur blijven. Zijn liefde voor het vak gaat diep. Daar is hij mee geboren. Maar in de loop der jaren is het er allemaal niet beter op geworden. En daar vindt Frank wat van.

Op Facebook maakt hij van zijn hart geen moordkuil.

Je bent het met nogal wat dingen oneens.

“Klopt. Ik kijk om me heen en zie dan nogal wat misstanden. Ik vind die constructies met Oost-Europeanen bijvoorbeeld niet deugen. Dat Bulgaren hier voor twee euro per uur rijden. En dan heeft zo’n bedrijf daar een caravan met een postbus. Dat is oneerlijke concurrentie. De lonen zouden daar ook omhoog moeten. En de schijnconstructies moeten ze aanpakken. Eigenlijk zou iedereen betaald moeten worden naar Nederlandse maatstaven.”

Je vindt ook dat je zelf te veel moet betalen in het buitenland.

“De controle op rij- en rusttijden is in België en Duitsland wel heel erg streng. Vijf minuten overschrijden kost je meteen handenvol euro’s. En hoe werkt dat? Ze houden je aan omdat je een kapot achterlicht hebt.

Dan valt hun oog op die overschrijding, soms alleen maar omdat je al wilde stoppen maar in de file terecht kwam. En dan hebben ze het niet meer over dat achterlicht, maar willen even geld cashen. Want ze weten: Nederlanders betalen wel.”

Maar moet je je niet gewoon aan die tijden houden?

“Jawel, maar in Nederland zijn ze minder streng. En die boetes vind ik wel heel erg heftig. Ik vraag me af of ze Oost-Europeanen ook op die manier aanhouden.

Want ze weten dat daar niet veel te halen valt. De verschillen tussen regels en de toepassing ervan spelen bij meer onderwerpen een grote rol. In Duitsland en België is overnachten in je cabine écht verboden. Daar treden ze flink tegen op. In Nederland wordt het nog gedoogd. Daarom is er aan de Nederlandse kant van de grenzen veel overlast. Volle parkeerplaatsen, die vervuild worden door Oost-Europeanen die hun behoefte doen in de kant.”

FRANK over FRANK Waarom ben je vrachtwagenchauffeur geworden? ““Mijn vader was kraanmachinist. Dat vond ik ook mooi. Maar toen ik veertien was, mocht ik op vakantie met een neef van mijn moeder mee. Die was chauffeur. Ik was meteen verkocht. Deed twee jaar motorvoertuigentechniek op het vmbo in Uithoorn. Op mijn zestiende mocht ik via VTL beginnen aan de vakopleiding op het roc in Leiden. Via stagebedrijven heb ik ervaring opgedaan. En vanaf mijn achttiende zit ik op de vrachtwagen.”

Altijd naar je zin gehad? “Ik heb een tijdje voor Heineken gereden. Maar dat was pendelen van Alphen aan den Rijn naar Zoeterwoude. Niks voor mij. Verder heb ik eigenlijk altijd in de luchtvracht

TON 74 10-17 • p 39

misstanden Maar die kunnen misschien ook geen hotelkamer betalen?

“Ja dat klopt wel. Ik weet niet of ik het heel anders zou kunnen doen als ik in hun schoenen stond. Maar ik vind dat de regels overal hetzelfde moeten worden toegepast. Natuurlijk: zij zijn ook collega’s. Ze worden overigens lang niet allemaal onderbetaald. Ik sprak laatst een Bulgaar. Die vertelde dat hij wel achttienhonderd euro in de maand betaald kreeg. In Bulgarije zelf verdienen ze niet meer dan achthonderd euro. Het is triest dat veel van die chauffeurs wekenlang in het weekend niet naar huis kunnen. Zij hebben toch ook een gezin?”

Zie je ook verbeteringen?

“De vrachtwagen is in tien jaar tijd veel beter geworden. Steeds meer dingen gaan automatisch. Er zijn doelgroepstroken gekomen. Dat is hartstikke fijn. Ik baal wel van de milieumaatregelen. In Amsterdam, Utrecht en Rotterdam mag je met een Euro-3 niet de milieuzone in. Dat vind ik onzin. En dat je dan ontheffing kunt krijgen door ervoor te betalen, vind ik belachelijk. Ik snap nog wel dat je met een auto van twintig jaar oud ergens niet mag komen. Maar dat op de Tweede Maasvlakte een vrachtwagen van 2009 al te oud is, vind ik te gek. Je moet als ondernemer wel je investering kunnen terugverdienen. Zo’n regel betekent een enorme kapitaalvernietiging. En dan pakken ze de vrachtwagen. Terwijl er vanuit zee een Filipijn of Panamees vrachtschip van veertig jaar oud met dikke dieselwolken komt aanvaren. Dat klopt niet. Ze moeten de zeevaart ook aanpakken.”

Er is dus veel te klagen?

“Wij zijn altijd aan de beurt in de verhalen die je hoort en leest. Bij een file komt het door een vrachtwagen. Chauffeurs veroorzaken ongelukken als ze niet opletten. Maar ik zie onderweg dat er vijf of zes personenauto’s op elkaar zijn geknald. Mensen zijn zich niet bewust van hoe wij moeten rijden. Ze zouden allemaal eens een lesje moeten krijgen in een vrachtauto. Dan zou misschien helpen. Maar ik klaag inderdaad wel veel. Kan misschien wat minder. Want ik heb een prachtig vak, dat ik mijn leven lang wil blijven doen. Ik probeer daar ook wel naar te leven. Morgen is er weer een dag. Pluk de dag. Eigenlijk is het allemaal een grote cabaretvoorstelling. Je moet er gewoon een beetje om kunnen lachen.”

gezeten. Sinds 2011 doe ik dat voor DJ Middelkoop uit Nieuw-Vennep. Kom je overal. Ik herinner me dat ik in Duitsland een keer het verkeerde bospad pakte. Toen moest ik de sper gebruiken om er doorheen te komen, want ik zat behoorlijk vast. Ik was blij dat ik de berging niet hoefde te bellen. Want dat is natuurlijk een afgang.”

Je hebt ‘DAF-boulevard’ op een bordje naast je voordeur staan... “Piloten laten zien waarmee ze vliegen. Dat vind ik wel mooi. Ik zag dit bordje bij een tuincentrum. En ik ben een DAF-man. Voorheen Scania. Maar sinds ik op een DAF rijd, zie ik hoeveel ruimer die is en hoeveel overzicht je hebt.

Vind ik prachtig.”

IN BEEL D: ork es t t r a nsp or t

Vo

Een zonovergoten zaterdagmorgen, halverwege september. Frits Killaars (58) uit Echt rijdt met zijn vrachtwagen door het Limburgse land. Frits vervoert een muzikale lading en neemt TON mee naar een bijzondere plaats.

k e i z u m n a v l o

TON 74 10-17 • p 42

De dag begint vroeg in de ochtend bij de Volvogarage van Nebim in het centrum van het Limburgse Elsloo. Je kunt er bewaakt parkeren en het is er vol. Zo te zien vervoeren de meeste vrachtwagens vooral melk en meel. Behalve die ene, waarop staat: “Wij brengen Beethoven, Rachmaninov, Wagner, Debussy …” en nog een hele rits beroemde componisten. Het is de wagen van de philharmonie zuidnederland.

Frits vertelt waarom hij hier staat: “Er zitten nogal wat instrumenten in de wagen. Daarom parkeer ik hier, achter hekken.”

HERDENKING. Vandaag gaat het naar Margraten, naar de enige Amerikaanse militaire begraafplaats in Nederland. Daar is morgen de jaarlijkse herdenking van de Amerikanen die sneuvelden in de Tweede Wereldoorlog. En dan wordt ook de bevrijding van Zuid-Limburg in september 1944 gevierd. Het orkest luistert die

gebeurtenis al sinds 2006 op met een concert, ditmaal samen met het Brabant Koor. Dat gaat morgen gebeuren; vanochtend moet het podium worden klaargemaakt. En dat is Frits’ pakkie-an.

Orkestbode, Dat is de officiële benaming van zijn functie. “Ik ben verantwoordelijk voor alles op de podia. De instrumenten, de uitvoering van technische lijsten, ik teken de indeling van de podia uit op papier. En ik zit dus achter het stuur van de vrachtwagen.”

Frits heeft een gevarieerde loopbaan. Leert voor timmerman en voor kapper. Heeft jarenlang een eigen transportbedrijf, gespecialiseerd in vervoer van beeld en geluid voor concerten. Een grote klant is het muziekbedrijf Adams uit Thorn. “Voor Adams reed ik bijvoorbeeld met het Spaanse Jeugdorkest een maand lang door Europa.”

TON 74 10-17 • p 43

Drummer Muziek speelt zijn leven lang een belangrijke rol.

Topsport Frits was geen groot liefhebber van klassieke muziek.

Hij is drummer bij verschillende bands, zoals de Fratelli’s en het Trio Lemmens, regionale beroemdheden. Als hij in 1993 zelfstandig ondernemer wordt, stopt hij ermee. “We waren geen beroepsmuzikanten, maar als je een beetje behoorlijke muziek wilt maken, moet je toch regelmatig repeteren. Daar had ik geen tijd meer voor. Ik heb nooit meer gedrumd, heb het ook niet gemist. Ik ben me op een andere manier met muziek blijven bezighouden.”

“Maar dat word je vanzelf als je bij de philharmonie werkt. Ik ben onder de indruk van de musici van het orkest. Die leveren kwaliteit.

Wat zij doen, dat is echt topsport.”

Hij vindt zijn werk geweldig. Voor een ‘gewoon’ transportbedrijf zou Frits niet meer willen werken. Laatst werd hij nog gevraagd, tijdens een rustpauze. “Ze hebben overal chauffeurs nodig. Ik vond het een prachtig beroep toen er nog grenzen waren. Toen ontmoetten chauffeurs elkaar in de routiers. Dat is nu niet meer; het is stampen en blazen. Ik geloof best dat veel jongens het nog altijd een mooi vak vinden. Maar niet meer voor mij. Of ik moet het kunnen doen zoals hier.”

Muziek Na een aantal jaren als zelfstandige voor Muziekcentrale Adams gewerkt te hebben, ziet Frits op een gegeven moment een vrachtwagen van philharmonie zuidnederland. “Dat zou ik prachtig vinden”, zegt hij tegen zijn vrouw. “Rijden en muziek samen.”

Zij zag later een advertentie van het orkest. “Ik heb dus meteen gesolliciteerd. Vijf jaar geleden ben ik hier begonnen.”

TON 74 10-17 • p 44

Partituren

Ontvangst De zon schittert als Frits het

terrein van de Amerikaanse Begraafplaats in Margraten oprijdt. Ton Derks (56) ontvangt hem.

Ton is de man die alles in de hand houdt als er evenementen zijn op de begraafplaats. Hij rijdt de hele dag rond in een golfkarretje. “Als ik zou lopen, ben ik zo veertig kilometer op een dag onderweg. Dat is wat veel van het goede.”

Ook Geralt van Gemert is van de partij. Hij is bibliothecaris, vertelt Frits. “Hij zorgt dat de juiste partituren, de muziekschriften, bij de concerten zijn. Geralt is mijn collega en samen regelen we dat alles precies uitpakt zoals we het van tevoren hebben bedacht.” Geralt vertelt hoeveel impact het concert in Margraten kan hebben. “Vorig jaar was de mezzosopraan Frederica von Stade hier soliste. Een Amerikaanse zangeres. De naam van haar vader staat als een van de gevallen soldaten hier op het monument.”

TON 74 10-17 • p 45

Overladen

Frits mag niet met zijn vrachtwagen tot aan het podium rijden. Hij legt uit dat hij zich goed bewust moet zijn dat hij op Amerikaans grondgebied staat. Het terrein is door Nederland in eeuwigdurende bruikleen afgestaan aan de Verenigde Staten, als eerbetoon. “Moet je kijken hoe mooi de Amerikanen het hier onderhouden. Ik snap heel goed dat ze niet willen dat ik de randen van de paden eruit rij.” Frits moet dus de spullen overladen in een kleinere auto, die ze dan naar het podium vervoert.

TON 74 10-17 • p 46

155.000 kilometer Zo zonnig als het weer is, zo kijkt Frits de wereld in.

“Dit werk wil ik blijven doen, zolang als ik het kan. En ook nog een tijd in deze auto, want hij heeft pas 155.000 kilometer gereden. Met een diesel mag je nu al veel steden niet in. Misschien moeten we wachten op een goede elektrische?”

Klokkenspel

Er komt een klokkenspel uit de vrachtwagen en al het slagwerk voor acht mensen. Ook cello’s, harpen en contrabassen. Met veel aandacht worden ze overgebracht naar de kleinere vrachtwagen, om vervolgens een plek te vinden op het podium, een kilometer verderop.

TON 74 10-17 • p 47

Stoeltjes

De spullen zijn uit de vrachtwagen en vullen langzamerhand het podium. Zo’n vijftien vrijwilligers van de Schutterij Sint Sebastianus uit Margraten steken hun handen uit de mouwen. Bijvoorbeeld door de stoeltjes uit te zetten voor de toeschouwers die morgen orkest en koor gaan bewonderen.

Er worden er zo’n tweeduizend verwacht, maar bij mooi weer kunnen het er ook meer zijn. Uiteindelijk komen er meer dan drieduizend mensen opdagen.

Klaar

Tegen twaalf uur druppelen de leden van het koor binnen. Dan is Frits al klaar en heeft hij koffie en een broodje achter de kiezen. Als om één uur het podium volloopt met de 65 musici van philharmonie zuidnederland en ongeveer net zoveel leden van het Brabant Koor, stelt Frits tevreden vast dat alles gereed is voor het concert van morgenmiddag. Nu maar hopen dat het droog blijft. Foto CONCERT Johannes Timmermans

TON 74 10-17 • p 48

PUZ Z EL

1

2

3

4

5

12 15

16

22

23

19

29

25

34

39

35

21

32 37

41

42

43

46

48 50

54

49

51

52

55

56

61

57

62

66

59

70 75

79 83

71 76

80 84

86

60

64 69

74

78 82

58

68

73

77

53

63

67

72

11

27

36

45

47

10

20

31

40

9

26

30

44

65

8 14

18 24

33 38

7

13 17

28

6

81 85

87 2

Verticaal 1. gerenommeerd historisch automerk; 2. nummer (afk.); 3.

Horizontaal 1. Engels automerk; 7. Frans automerk; 12. gordijnlat; 13. sikinderspeelgoed; 4. niet gevuld; 5. meisjesnaam; 6. Amerikaans autogarettenpapier; 14. muurholte; 15. gewicht (afk.); 17. bekend speelgoed; 31 86 67 28 79 48 44 merk; 7. strafschop; 8. (ver)bond; 9. Engelse jenever; 10. boomsoort; 11.

19. Duitse ontkenning; 21. Voetbal International (afk.); 22. zomermaand Engels automerk; 16. voormalig tv programma van Jan Lenferink; 18. (afk.); 24. gast (invité); 27. biljartstok; 28. stap (pas); 30. keel,- neus- en 11 5 33 57 36 73 58 13 35 71 43 54 83 34 6 63 87 vreemd (raar); 20. plaats in Gelderland; 21. huid (schil); 23. betaalmidoorheelkunde (afk.); 31. bewaarplaats voor gevangen vis op vissersboot; del; 25. wel eens (nu en dan); 26. groot Zweeds concern; 27. Koninklijke 32. tropische boom; 33. tennisterm; 35. gebergte in Duitsland; 37. naar aanleiding van (afk.); 38. overdekte atletiekwedstrijd; 41. open plek in een Algemene Vereniging voor Bloembollencultuur (afk.); 29. niet tegenhouden (laten passeren); 32. reiziger; 34. reuzenslang; 36. speelgoed bos; 42. Moorse citadel; 44. deel van bijenkorf; 46. geneesheer; 47. Duits (vliegende schotel); 37. vochtig; 39. soort leer; 40. van de grond opnemen automerk; 48. Duits automerk; 49. Duits automerk; 50. slotwoord; 52. (verzamelen); 42. stilstaand water (plas); 43. betrekking hebbend op het streek met een borstel; 54. knaagdier (mv.); 56. Europeaan; 58. hechtgehoor; 45. duizend kilo; 46. algemene handelsvoorwaarden (afk.); 51. plant; 61. koor(dans); 62. vermageringskuur; 64. sprookjesfiguur; 65. ontkenning; 67. mannetjesbij; 68. algemene energieraad (afk.); 70. zuiver; bloeimaand; 53. telwoord; 54. Frans automerk; 55. deel van trap; 56. oude 72. Engels bier; 73. vrouwenmagazine; 76. loterijbriefje; 77. klein kind; 78. Italiaanse munteenheid; 57. tegen elk aannemelijk bod (afk.); 59. gemalen graan; 60. ijzeren bekleding (harnas); 62. tafellinnen (weefsel); 63. paarsachtige kleur; 79. heldendicht; 81. Nederlandse Spoorwegen (afk.); educatieve omroeporganisatie; 66. ieder; 67. laagte tussen twee bergen; 82. Nederlands Artsen Verbond (afk.); 83. operagebouw in Milaan; 84.

69. snel (vlug); 71. elektrisch geladen materieel deeltje; 73. gevierde zanfamilielid; 86. Oost-Duits automerk; 87. beheerder van failliete boedel. geres; 74. Zweeds automerk; 75. langs (via); 78. laboratorium (afk.); 80. plaats in België; 82. natrium (scheik. afk.); 85. Amsterdamse tijd (afk.).

-

TON 74 10-17 • p 49

OPL OSSING

Vul de oplossing in op tonmagazine.nl. Doe dat vóór 21 november 2017.

TON loot uit de goede inzendingen 5 gelukkigen, die een VVV Cadeaubon van 25 euro winnen.

Oplossing puzzel in TON 73: arbeidsomstandighedenwet De vijf winnaars van een VVV Cadeaubon zijn: Anita Burgmeijer uit Haarlem, Ronnie Wever uit Losser, Theo Poulussen uit Helmond, Joop Albers uit Wijchen en Corné de Peinder uit Benthuizen.

Cadeaubon Met de VVV Cadeaubon kies je zelf je favoriete cadeau. Je kunt de bon inleveren in 24.000 winkels en via de webwinkel. En je betaalt er ook een deel van je dagje uit mee.

TON 72 06-17 • p 50

PA NELP OR T RE T

NAAM Mat Gieben

WOONT Wilbertoord, samen met

BEROEP Vrachtwagenchauffeur WERKT BIJ al 25 jaar bij Albers

Autonomie

TON 74 10-17 • p 51

COL OFON LEEFTIJD 53 jaar

TON is het magazine voor mensen die werken in transport en logistiek. TON verschijnt zes keer per jaar. TON wordt gemaakt in opdracht van werkgeversorganisaties TLN, VVT en werknemersorganisaties FNV Transport & Logistiek, en CNV Vakmensen.

t vriendin Ria

UITGEVER en REDACTIE Boss en Wijnhoven BV, Postbus 85293, 3508 AG Utrecht, 030 2303080, info@tonmagazine.nl REDACTIERAAD bestaat uit vertegenwoordigers van het Sectorinstituut Transport en Logistiek, Pensioenfonds Vervoer, VNB, VVT MET BIJDRAGEN VAN Arthur van Beveren, Melle Bos, Peter Boss, Mariëlle de Bruin, Ad van Dun, Harry Linker, Frank de Man, Carien Neeleman, Erik Pathuis, Shamrock, Rik Tazelaar, Geert Wijnhoven

Transporten, vervoer van veevoeder

e

FOTOGRAFIE Arthur van Beveren, Marco Hofsté, Harry Linker, Hans van der Mast ONTWERP en OPMAAK Rik Tazelaar/Studio Id DRUK Habo da Costa, Vianen WEBSITE tonmagazine.nl FACEBOOK facebook.com/magazineton ISSN 1871-1790 TON wordt gratis toegestuurd aan alle werknemers voor wie de Cao Beroepgoederenvervoer geldt én naar de leden van TLN en VVT. TON wordt verzonden door Pensioenfonds

“Ik krijg elke ochtend de opdrachten door en ik moet er zelf voor zorgen dat alles aan het eind van de dag is afgeleverd.

Mijn baas hoor ik eigenlijk bijna nooit tijdens het werk en dat gaat prima. Ik mag zelf bepalen in welke volgorde ik de vrachten aflever. Zo kan ik ook makkelijk rekening houden met de drukte op de weg. Als het om een of andere reden niet lukt, kan ik altijd op andere chauffeurs rekenen. En zij natuurlijk ook op mij.

Omdat er niet de hele tijd iemand op je vingers kijkt, blijft de sfeer goed en dat is voor iedereen wel zo fijn. Wanneer er veranderingen worden doorgevoerd in het bedrijf, horen wij dat gelijk van de baas. Er wordt wel naar ons geluisterd als wij het ergens niet mee eens zijn of het liever anders zien. Vaak weten de chauffeurs het ook gewoon beter.

Uiteindelijk zitten wij op de weg en het kantoor niet.”

Vervoer. Omdat Pensioenfonds Vervoer het blad zelf verzendt, is de privacy van je gegevens gewaarborgd.

Je gegevens worden niet aan derden verstrekt.

Deelnemers in Pensioenfonds Vervoer worden niet als abonnee geregistreerd.

Adreswijzigingen hoef je niet aan TON door te geven.

TON komt automatisch op je nieuwe adres. Soms gaat daar enige tijd overheen. Heb je toch het idee dat er iets niet goed gegaan is? Stuur dan een mail naar info@tonmagazine.nl Oplage 140.000 exemplaren © TON Magazine 2017 Boss en Wijnhoven/SOOB Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of gereproduceerd zonder schriftelijke toestemming van de uitgever en/of zijn partners.

Mat Gieben is een trouwe deelnemer aan het TON-panel TON wordt mede mogelijk gemaakt door

Check

Kun jij je werk over 5 jaar nog met gemak doen? a. ‘Natuurlijk, waarom niet?’ b. ‘Ja, maar dan moet ik wel vitaal blijven.’

Nu al weten hoe je ervoor staat?

Doe de gratis inzetbaarheidscheck op stlwerkt.nl/inzetbaarheidscheck