*Ίασις
*Ίασις
Η δεύτερη έκθεση του TILT platform με τίτλο Ίασις διερευνά τη σχέση μας με τη φύση, το σώμα μας, τον ψυχισμό μας, τον Άλλον, την παρέμβαση της τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή και το τι ορίζουμε σήμερα ως κανονικότητα. The second edition of TILT platform, titled Iasis, questions our relationship with nature, our body, our psyche, the Other, the technological disruption into our daily lives and what we perceive as the “norm”.
TILT platform presents works by 35 contemporary Greek and international artists, who deal with the healing methods we develop through art and research, from the perspective of the social, scientific and existential level as well as the illnesses and the challenges of our time. Besides, the exhibition takes place in Loutraki, a city that is mainly remedial. How do we define what is normal and what is ill? What can we learn from our tendency to simulate the machine rather the
*Ίασις
4
vice versa, when all the characteristic of human nature, like, mistakes, fatigue, the right to choose, are considered to be bland? Can we see humans like the virus that destroys the ecology of the planet? What are the boundaries between the real and the virtual in times of global surveillance? And yet, what does Art stand for in an era so traumatic and so traumatized? The exhibition aims to approach, through four areas of investigation, the concept of Iasis and the way we define it today.
Η ομάδα του TILT platform παρουσιάζει έργα 35 σύγχρονων Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών και καλλιτεχνικών ομάδων γύρω από τις μεθόδους ίασης που αναπτύσσουμε μέσα από την τέχνη και την έρευνα, σε κοινωνικό, επιστημονικό και υπαρξιακό επίπεδο καθώς και τις παθογένειες και τις προκλήσεις της εποχής μας. Άλλωστε ο τόπος διεξαγωγής του είναι το Λουτράκι, μια πόλη κατεξοχήν Ιαματική. Πώς ορίζεται το φυσιολογικό και πώς ορίζεται το πάσχον; Τι δηλώνει η προσομοίωση του ανθρώπου σε μια
5
μηχανιστική συμπεριφορά όταν τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση μας, όπως τα λάθη, η κούραση, το δικαίωμα στην επιλογή, θεωρούνται πλέον μεμπτά; Είναι ο άνθρωπος ο ιός – ξενιστής που καταστρέφει την οικολογία του πλανήτη; Ποια είναι τα όρια του πραγματικού και του εικονικού σε μια εποχή παγκόσμιας επιτήρησης; Και τέλος, ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης μέσα σε μια εποχή τραυματική και τραυματισμένη; Μέσα σε τέσσερις θεματικές ενότητες, η έκθεση αποσκοπεί να προσεγγίσει την έννοια της θεραπείας και της ίασης όπως την ορίζουμε σήμερα.
6
In the first section of Iasis, we question the concept of normality as a social construct. Through a series of works that refer to situations and treatment experiences in contemporary times, TILT platform focuses not only on our personal relationship with the sick body and the perception of diagnosis as an expression of aversion or even racism, but also on the concept of trauma and pain at an existential level.
In the third thematic, we find our The second area of the exhibition outlines the political and social dimension of the Medical Speech, while coexisting with the magical functioning of healing, the spell, exorcism, fasting and, of course, the placing the patient’s health on divine favor and Luck.
relation towards nature, our removal from all that is natural and the exploration of the urban landscape, the industry and cyberspace as the new form of techno-nomadism, while in the fourth area of investigation,
Στην πρώτη ενότητα η έκθεση θέτει το ερώτημα πάνω στην έννοια της κανονικότητας ως κοινωνικού κατασκευάσματος. Μέσα από μια σειρά έργων που αναφέρονται σε καταστάσεις και εμπειρίες θεραπείας στη σύγχρονη εποχή, το TILT platform θίγει όχι μόνο την προσωπική μας σχέση με το άρρωστο σώμα και την αντίληψη της διάγνωσης ως έκφραση αποστροφής ή ρατσισμού, αλλά και την έννοια του τραύματος και του πόνου σε υπαρξιακό επίπεδο.
we attempt to approach the healing properties of Art, as an omnipotent healing tool.
Στη δεύτερη ενότητα της έκθεσης σκιαγραφείται η πολιτική και κοινωνική διάσταση του Ιατρικού Λόγου, ενώ συνυπάρχει με
την μαγική λειτουργία της ίασης, τη βασκανία, τον εξορκισμό, τη νηστεία και φυσικά την εναπόθεση της υγείας του ασθενούς στην θεϊκή εύνοια και Τύχη.
Στην τρίτη ενότητα της έκθεσης βρίσκουμε την σχέση του ανθρώπου με τη φύση, την απομάκρυνση του από κάθε τι φυσικό και την διερεύνηση του αστικού τοπίου, της βιομηχανίας και του κυβερνοχώρου ως τη νέα μορφή τεχνο-νομαδισμού ενώ στην τέταρτη ενότητα επιχειρείται μια προσέγγιση στις θεραπευτικές ιδιότητες της Τέχνης, ως ένα παντοδύναμο εργαλείο ίασης.
7
8
Participating artists: Margarita Athanasiou, Browser Based (Bjørn Magnhildøen, Alex Zakkas and Zsolt Mesterhazy), John Butler, Yvon Chabrowski, Ted Davis, Stelios Dexis and Myrto Vounatsou, for cancel (Makis Faros, Zoi Pirini and Takis Zervedas), Kyriaki Goni, Ben Grosser, Peggy Kliafa, Mari Massouridou, Vally Nomidou, Eva Papamargariti, Nektarios Pappas and Anna Papaeti, Jannis Rafa (Rafaelidou), Jasmin Rapti, Refrakt (Alexander Govoni & Carla Streckwall), Louise Schmid, Spiro Stergiou, Lina Theodorou, Babis Venetopoulos and Liam Young. We are happy to host two artistic platforms, namely Video Art Miden represented by the curator Gioula Papadopoulou and the artists Katerina Athanasopoulou, Apotropia, Roch Forowicz, Fan Tzu Liu, Jung Hee Seo, Rosary Solimanto and Sven Windszuss, and the Museum of Forgetting (Sweden) represented by artists: Konstantin Economou, Per Hüttner, Yioula Hatzigeorgiou and Klitsa Antoniou. The work of Eva Papamargariti is courtesy of Polyeco Contemporary Art Initiative. Festivart and TILT platform collaborate with the Municipality of Loutraki and continue the digital platform QR Walks, exploring the city of Loutraki with the participation of the students of Focus and Photography School and Deree’s visual department. Finally, the TILT platform will have a small tribute to the “Psiloritis Biennale”, with which, from the first moment, we felt we had an affinity.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Μαργαρίτα Αθανασίου, Μπάμπης Βενετόπουλος, Κυριακή Γονή, Λίνα Θεοδώρου, Πέγκυ Κλιάφα, Μάρι Μασουρίδου, Βάλλυ Νομίδου, Στέλιος Ντεξής και Μυρτώ Βουνάτσου, Εύα Παπαμαργαρίτη, Νεκτάριος Παππάς και Άννα Παπαέτη, Γιασεμί Ράπτη, Τζάνις Ράφα (Ραφαηλίδου), Σπύρος Στεργίου, Browser Based (Bjørn Magnhildøen, Alex Zakkas and Zsolt Mesterhazy), John Butler, Yvon Chabrowski, Ted Davis, for cancel (Τάκης Ζερβεδάς, Ζωή Πυρίνη, Μάκης Φάρος), Ben Grosser, Refrakt (Alexander Govoni & Carla Streckwall), Louise Schmid και Liam Young. Επίσης, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε δύο καλλιτεχνικούς φορείς: το φεστιβάλ Μηδέν, που εκπροσωπείται από την επιμελήτρια Γιούλα Παπαδοπούλου και τους καλλιτέχνες Κατερίνα Αθανασοπούλου, Apotropia, Roch Forowicz, Fan Tzu Liu, Jung Hee Seo, Rosary Solimanto και Sven Windszuss, και το Μουσείο της Λήθης (Σουηδία) που εκπροσωπείται από τους: Konstantin Economou, Per Hüttner, Γιούλα Χατζηγεωργίου και Κλίτσα Αντωνίου. Το έργο της Εύας Παπαμαργαρίτη είναι ευγενική παραχώριση της Polyeco Contemporary Art Initiative. Παράλληλα, το Festivart και το TILT platform συνεχίζουν σε συνεργασία με το Δήμο Λουτρακίου, την ψηφιακή πλατφόρμα QR Walks στην πόλη του Λουτρακίου με τη συμμετοχή των σπουδαστών της σχολής Φωτογραφίας και Βίντεο Focus και του εικαστικού τμήματος του Deree. Τέλος, το TILT platform θα έχει ένα μικρό αφιέρωμα στην “Biennale του Ψηλορείτη”, που από την πρώτη στιγμή νιώσαμε πως έχουμε μια συγγένεια.
9
Babis Venetopoulos
10
GR
Rats 2008 Video installation
Margarita Athanasiou
GR
The famous Nurse 2018 Video essay, 7:00 mins
Margarita Athanasiou utilizes the conventions of vlogs and composes an unexpected, often humorous storytelling, where narrative conventions are used as tools but also are undermined. The artist uses as raw materials her personal memories and recorded events about the lives of historic personas, the verbal narrative kicks off with a sick kitten and runs vertically the historical time, weaving rapidly a series of events centered on the concept of caring as a female form of work but also as a practice of religious atonement.
Δανειζόμενη την γλώσσα των vlogs, η Μαργαρίτα Αθανασίου συνθέτει μια απροσδόκητη, συχνά χιουμοριστική διηγήση όπου οι αφηγηματικές συμβάσεις χρησιμοποιούνται εργαλειακά όσο και υπονομεύονται. Με πρώτες ύλες προσωπικές αναμνήσεις και καταγεγραμένα γεγονότα που αφορούν τις ζωές ιστορικών προσώπων, η σπονδυλωτή αφήγηση ξεκινάει με ένα άρρωστο γατάκι και διατρέχει κάθετα τον ιστορικό χρόνο, υφαίνοντας ταχύρυθμα μια σειρά γεγονότων με κεντρικό άξονα την έννοια της φροντίδας σαν γυναικεία μορφή εργασίας αλλά και σαν πράκτική θρησκευτικής εξιλέωσης.
Babis Venetopoulos, through a series of self-portraits, tries out different social roles and mental conditions, as if they were dresses. In his work “Rats”, we find the darkest version of his practice. A space that is archetypal, moist and dark, without defined boundaries, surrounds him. Naked in the most dishonorable position, together with rats, we see his staying trapped and surrendered to the gaze. Is this image a dive into the subconscious or a dive into the toughest reality? Ο Μπάμπης Βενετόπουλος μέσα από μια ποικιλία αυτοπορτραίτων δοκιμάζει σαν φορέματα κοινωνικούς ρόλους και ψυχικές καταστάσεις. Στο έργο “Rats” βρισκόμαστε ίσως στην πιο σκοτεινή εκδοχή. Ένας χώρος αρχετυπικός, υγρός και σκοτεινός χωρίς προσδιορισμένα όρια τον περιβάλλει. Γυμνός στην πιο ατιμωτική θέση, συντροφιά με τα ποντίκια, κατοικεί παραδομένος στα βλέμματα. Αυτή η εικόνα είναι μια βουτιά στο υποσυνείδητο ή στην πιο σκληρή πραγματικότητα;
11
12
13
Kyriaki Goni
GR
Lina Theodorou
GR
ETERNAL U. INC 2017 Media installation, Website, Video
SENEX. Save the pensioner
In 2062, the world’s population suffers from various forms of memory loss. Digital dementia, Alzheimer’s, are only few of multiple manifestations of this modern plague. Eternal U, employing a range of trained artificial intelligence systems, offers the solution. By activating and personalizing an artificial intelligence system, the user transfers all her personal digital data to it and trains it. When the user sinks into amnesia, the system replaces her. Within the hyperconnected information society, within the ultimate electronic Panopticon, the machine becomes an extension and gradually a substitute for the user’s memory. What happens, however, when the machine, with user’s memories and data, claims its recognition as a digital citizen and person?
The SENEX project, “Save the Pensioner”, is an ironic campaign that includes posters, a game and promotional spots that are supposed to have been created by 18 Swiss pharmaceutical companies. These enormous economic giants want to take advantage of the public health emergency in Greece because of the crisis and are trying to persuade the Greek pensioner to become a volunteer experimental animal for pioneering anti-aging therapies and to test new drugs.
Το 2062, ο παγκόσμιος πληθυσμός πάσχει από διάφορες μορφές απώλειας μνήμης. Η ψηφιακή άνοια, το Alzheimer, είναι μόνο λίγες από τις πολλαπλές εκδηλώσεις αυτής της σύγχρονης μάστιγας. Το Eternal U, που χρησιμοποιεί μια σειρά εκπαιδευμένων συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης, προσφέρει τη λύση. Ενεργοποιώντας και προσωποποιώντας ένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, ο χρήστης μεταφέρει σε αυτό όλα τα προσωπικά ψηφιακά δεδομένα του και το εκπαιδεύει. Όταν ο χρήστης βυθίζεται σε αμνησία, το σύστημα τον αντικαθιστά. Μέσα στην υπερσυνδεδεμένη κοινωνία της πληροφορίας, μέσα στο απόλυτο ηλεκτρονικό Πανοπτικό, η μηχανή γίνεται η επέκταση της συνείδησης και σταδιακά το υποκατάστατο της μνήμης. Τί συμβαίνει όμως, όταν η μηχανή με τις μνήμες και τα δεδομένα του χρήστη, απαιτεί την αναγνώρισή της ως ψηφιακός πολίτης και άτομο; http://kyriakigoni.com/eternal_u/website/index.html
ΣΕΝΕΞ. Σώσε τον συνταξιούχο 2015
Installation
Το έργο ΣΕΝΕΞ, “ Σώσε τον συνταξιούχο” είναι μια ειρωνική καμπάνια που περιλαμβάνει αφίσες, ένα παιχνίδι και διαφημιστικά σποτς που υποτίθεται ότι έχουν δημιουργήσει 18 ελβετικές φαρμακευτικές εταιρίες. Οι τεράστιοι αυτοί οικονομικοί κολοσσοί θέλουν να επωφεληθούν από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης της δημόσιας υγείας στην Ελλάδα λόγω της κρίσης και προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να πείσουν τον έλληνα συνταξιούχο να γίνει εθελοντικά πειραματόζωο για πρωτοποριακές θεραπείες αντιγήρανσης και δοκιμή νέων φαρμάκων.
Peggy Kliafa
14
GR
CHANGE 2016 Led Pharmacy Cross with digital moving message, perimeter aluminun profile, plexiglass surfaces with visible led light, 90 Χ 90 Χ 13 cm
Peggy Kliafa
GR
Dissolution 2011 MP4 Video, 2 Versions (3:05min & 2:45min)
In the video work “Dissolution” the viewer faces the “immersion” of a sculpture in the form of a human figure, made of effervescent tablets inside a transparent cube full of water. The sculpture, reacting with water, gradually begins to dissolve until its fall and disappearance. The distinctive sound of the effervescent tablet dissolving in the water is heard all the time. The sculpture of effervescent tablets addresses the issue of the ephemeral nature of the human body by itself and its dissolution is emphatically represented. The work also refers to the over-consumption of drugs and the self-destructive element of human existence.
Στο έργο “Dissolution” βλέπουμε την «εμβάπτιση» ενός γλυπτού με μορφή ανθρώπινης φιγούρας, φτιαγμένο από αναβράζοντα δισκία μέσα σε διαφανή κύβο, γεμάτο νερό. Το γλυπτό αντιδρώντας με το νερό, αρχίζει σταδιακά να διαλύεται ως την πτώση και εξαφάνισή του. Σε όλη τη διάρκεια ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος της διάλυσης του αναβράζοντος δισκίου στο νερό. Το γλυπτό αυτό από αναβράζοντα δισκία, θίγει από μόνο του το θέμα της εφήμερης φύσης του ανθρώπινου σώματος. Η διάλυσή του αναπαριστά αυτή την ιδέα με έμφαση. Το έργο επίσης αναφέρεται στην υπερκατανάλωση των φαρμάκων και το αυτοκαταστροφικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το έργο “Change” είναι ένας «κοινός» Σταυρός Φαρμακείου Led με κυλιόμενα μηνύματα ψηφιακής μορφής, με τη διαφορά πως τα μηνύματά που εμφανίζονται αποτελούν την πρόταση της εικαστικού. Ο Σταυρός του Φαρμακείου είναι συνυφασμένος με την αναζήτηση και εύρεση του σημείου που θα προμηθευτεί κανείς το «φάρμακό» του. Για να γιατρευτεί όμως κάποιος, για να λύσει το πρόβλημά του, για να νιώσει χαρούμενος, δεν αρκεί μόνο η χρήση του φαρμάκου με την κυριολεκτική, συμβατική του έννοια, αλλά είναι απαραίτητες και διαφορετικές επιλογές στον τρόπο ζωής και σκέψης. Ο Σταυρός προτείνει: ΑΛΛΑΞΕ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΔΙΑΘΕΣΗ ΦΑΓΗΤΟ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΡΟΣΔΟΚΕΙΕΣ
The work “Change” is a “common” Led Pharmacy Cross with digital moving messages, with the difference that the moving messages are the suggestion of the artist. The Pharmacy Cross is connected to searching for and finding the point where you can buy your “medicine”. However, in order to heal someone, in order to solve his problem and make him feel happy, using a medicine in its literal, conventional sense is not enough, different choices in lifestyle and thinking are necessary. The Pharmacy Cross suggests: CHANGE CHANGE YOURSELF CHANGE MOOD FOOD HABITS THOUGHTS PEOPLE EXPECTATIONS
15
16
Vally Nomidou
Stelios Dexis GR & Myrto Vounatsou
GR
“Στο ράφι” 2010 Φυσικό μέγεθος, χάρτινη κατασκευή
ΣΗΜΕΙΟ
ΣΥΜΠΥΚΝΩΣΗΣ 39°18’20.2”N 26°06’56.6”E 2019
Βιντεο-εγκατάσταση, μεταβλητών διαστάσεων
In Vally Nomidou’s work, the young flesh is dried, dead and made thick and fragile, while it reveals a state without in-betweens (like sickness and decay). This is revealed in front of our eyes by the body position, a position that hides the possibility of action, like a printed
screenshot. At the same time, that subtle bending, under the structural elements of the building, that tend to meet the body, as if this little existence is to bear the burden of the world. And yet the question remains: was this drainage imposed from outside or from within?
Στο έργο της Βάλλυς Νομίδου, η νεαρή σάρκα στεγνώνει, νεκρώνεται, γίνεται σκληρή και εύθραυστη και αποκαλύπτει μια φύση χωρίς ενδιάμεσες καταστάσεις (αρρώστια, σήψη). Το φανερώνει η στάση του σ ώ μ α τ ο ς , μ ι α σ τ ά σ η πο υ κρύβει τη δυνατότητα ενεργήματος, σαν στιγμιότυπο
έχει αποτυπωθεί. Ταυτόχρονα α υ τ ό τ ο ε λα φ ρ ύ σ κ ύ ψ ι μ ο , κάτω από τα δομικά στοιχεία του κτιρίου που και αυτά τείνουν να την ανταμώσουν, σαν αυτή η μικρή ύπαρξη να βαστάει το βάρος του κόσμου. Και το ερώτημα είναι: αυτή η αποστράγγιση, επιβλήθηκε από έξω ή από μέσα;
THE CONFIGURATION POINT 39 ° 18’20.2” “N 26 ° 06’56.6” “E, according to the artists, deals with the mapping of the accumulation places. Today, under the influence of modern medicine, we consider a structured self-regulating system (society, environment) as a whole that is expanding, Το ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΜΠΥΚΝΩΣΗΣ 39°18’20.2”N 26°06’56.6”E, σύμφωνα με τους καλλιτέχνες, πραγματεύεται την χαρτογράφηση των τόπων συσσώρευσης. Σήμερα επηρεασμένοι από την σύγχρονη ιατρική, θεωρούμε ένα δομημένο αυτορυθμιζόμενο σύστημα (κοινωνία, περιβάλλον), ως ένα
as a community of colonies living in close independence on the shores of an internal sea. Therefore, the points - places of concentration are the regulatory centers, the centers of condensation and information transfer, of the transformation and the birth of the hybrid. σύνολο που διευρύνεται, ως μια κοινότητα αποικιών που ζουν σε στενή ανεξαρτησία στις όχθες μιας εσωτερικής θάλασσας. Έτσι τα σημεία – τόποι συμπύκνωσης είναι τα ρυθμιστικά κέντρα, τα κέντρα συμπύκνωσης και μεταφοράς της πληροφορίας, της μετάλλαξης και της γέννησης του υβριδικού.
17
18
Eva Papamargariti
GR/UK
Always a body, always a thing 2017
HD video, sound, color, 15’25’’ Courtesy PCAI Collection.
Eva Papamargariti’s research centers on the concept of the amorphous as a way of resisting formulation and identification and the way in which plastic comes from nature and returns to it as non-biodegradable waste, having absorbed elements of life and time in the course of its transformations and wanderings. In her work the art-
ist examines transformation and morphological/ontological fluidity through a series of bizarre incidents – actual or imagined – whose common thread is the ingestion and embodiment of plastic by living beings (fish, frogs) that end up mutating, as well as the appearance of a host of amorphous masses in natural settings (meadows, lakes).
Η έρευνα της Εύας Πα π α μ α ργα ρ ίτ η επικεντρώνεται στην έννοια του άμορφου ως ένα τρόπο αντίστασης στη διαμόρφωση και την ταυτοποίηση και στο γεγονός ότι το πλαστικό προέρχεται από τη φύση και επιστρέφει σε αυτή ως μη βιο-αποικοδομήσιμο α πό βλ ητ ο , α φ ο ύ έ χε ι απορροφήσει στοιχεία ζωής και χρόνου κατά τη διάρκεια των μετασχηματισμών και των περιηγήσεων του. Στο έργο της, η Παπαμαργαρίτη εξετάζει τον μετασχηματισμό και τη μορφολογική / οντολογική ρευστότητα μέσα από μ ι α σ ε ι ρ ά π α ρ ά ξ ενων περιστατικών - πραγματικών ή φανταστικών - των οποίων το κοινό σημείο είναι η κατανάλωση και η ενσωμάτωση του πλαστικού από ζωντανά όντα (ψάρια, βάτραχοι) τα οποία καταλήγουν να μεταλλάσσονται, καθώς και η εμφάνιση μιας σειράς άμορφων μαζών στη φύση (λιβάδια, λίμνες).
New Parthenon refers to Panayiotis Kanelopoulos’ saying regarding the concentration camps at Markonisos during the civil war: “national sanatorioum”, “sanatorium” of consciences of Greek supporters of the left party, who were infected with the microbe of communism and lost their “Greekness”. Their goal
Nektarios Pappas & Anna Papaeti
was to reform and reintergrate them in the nation. The “cure” included torture, hard forced labor, speeches and music, coming from loudspeakers, from dusk till dawn. The instrumentation of music in this context, attached to it a dark dynamic, contradicting to its usual perception as a kind of art that refines the soul.
GR
Νέος Παρθενώνας 2019
New Parthenon
Sound Installation Μακρόνησος / Makronissos© Solveig Grothe, ευγενική παραχώρηση /used with kind permission.
Ο τίτλος Νέος Παρθενώνας αναφέρεται στη φράση του Παναγιώτη Κανελλόπουλο για το στρατόπεδο κράτησης στη Μακρόνησο κατά τον εμφύλιο: «εθνικό σανατόριο», «θεραπευτήριο» συνειδήσεων Ελλήνων αριστερών που είχαν μολυνθεί από το μικρόβιο του κομμουνισμού και είχαν απολέσει την ελληνικότητα τους. Στόχος τους η «αναμόρφωση» και η επανένταξή τους
στο έθνος. Η «θεραπεία» περιλάμβανε βασανιστήρια, σκληρά καταναγκαστικά έργα, ομιλίες και μουσική από το πρωί μέχρι το βράδυ, από μεγάφωνα συνεδεδεμένα με το Ραδιοφωνικό Σταθμό Μακρονήσου. Η χρήση της μουσικής σε αυτό το πλαίσιο, της προσδίδει μια σκοτεινή δυναμική, αντικρούοντας τη συνήθη αντίληψή της ως ενός είδους τέχνης που εξευγενίζει.
19
20
Jasmin Rapti
21
GR
RESCUE 2018 Video
Janis Rafa “Rescue” reflects the creator’s view of modern reality. Influenced by the political and economic conditions that lead to wars and the misery of immigration, it functions as a “pain signal”. The society with instant guilt and perpetual embarrassment is unable to react to the perceived threat. The violent departure from the birthplace and the forced effort to integrate into the unknown, make the existence of both the immigrant and the receiving society fluid and uncertain. The symbolic use of a first-aid emergency blanket as a symbol of hope, salvation, degradation, and destruction associated with mourning, death or new life is used. Το έργο “Rescue” αντανακλά την οπτική της εικαστικού πάνω στην σύγχρονη
πραγματικότητα. Επηρεασμένο από τις πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που οδηγούν σε πολέμους και στη δυστυχία της μετανάστευσης, το έργο λειτουργεί σαν ένα «σινιάλο πόνου». Η κοινωνία που λειτουργεί με στιγμιαία ενοχή και διαρκή αμηχανία, είναι ανίκανη να αντιδράσει απέναντι στην απειλή που αντιλαμβάνεται. Η βίαιη αποχώρηση από την πατρίδα και η αναγκαστική προσπάθεια ενσωμάτωσης σε έναν άγνωστο τόπο, καθιστά την ύπαρξη, τόσο του μετανάστη όσο και της κοινωνίας-αποδέκτη, ρευστή και αβέβαιη. Στο έργο χρησιμοποιείται συμβολικά μια ισοθερμική κουβέρτα έκτακτης ανάγκης, ως σύμβολο ελπίδας, σωτηρίας, αποδόμησης και καταστροφής, συνδεμένη με το πένθος, το θάνατο ή τη νέα ζωή.
GR
Requiem to a Fatal Incident 2015 4K video, 5mins, 16:9, stereo Cinematography Thodoros Mihopoulos GSC. Sound Aris Athanasopoulos Supported by AFK and Mondriaan Fonds.
As in much of Rafa’s work, catastrophe and death are represented as the result of some larger calamity with non-anthropocentric, sociopolitical or cultural roots. The video reconstructs an event from news coverage. The lifeless animals on asphalt depict a tragic episode based on the paradox of premature death of non-human beings from human intervention. The fireworks, as yet another type of requiem, are devoted to their loss. Όπως στα περισσότερα έργα της Ράφα, η καταστροφή και ο θάνατος παρουσιάζονται
ως αποτέλεσμα κάποιας μεγαλύτερης αδιευκρίνηστης συμφοράς με επεκτάσεις σε μη-ανθρωποκεντρικά, κοινωνικοπολιτικά και ιστορικά ζητήματα. Το βίντεο αναπαράγει ένα γεγονός βασισμένο σε φωτογραφικό υλικό από ειδήσεις. Τα άψυχα ζώα πάνω στην άσφαλτο απεικονίζουν ένα τραγικό συμβάν το οποίο στέκει ως παράδοξο στην έννοια του πρόωρου θανάτου μη ανθρώπινων όντων, εξαιτίας της ανθρώπινης επέμβασης. Τα πυροτεχνήματα, σαν μια ακόμα μορφή ρέκβιεμ, είναι αφιερωμένα στην έννοια της απώλειας.
Lina Theodorou & John Butler
22
Spiro Stergiou
GR
Jellyfication 2019 Video installation GR
Stigma 2019 Stippling, Xray
The work Stigma by Spiro Stergiou, is a designed narrative of a healing process using a 0.10 rapidograph on paper. The stippling technique is used to imprint his subject, brings to mind the analogue photography, since the black and white film records tonalities through grain density. For the artist, the repetition of the exact same movement that is required by the stippling technique is a way to be present, as he simply concentrates on the rhythm of his hand, while the dots multiply. Το έργο του Σπύρου Στεργίου με τίτλο Στίγμα είναι ένα ζωγραφικό αφήγημα ίασης αποτυπωμένο με ραπιδογράφο
0.10 σε χαρτί. Η τεχνική stippling που χρησιμοποιεί για να αποδώσει το θέμα του, θυμίζει την αναλογική φωτογραφία, αφού και το ασπρόμαυρο φιλμ καταγράφει τονικότητες μέσω της πυκνότητας των κόκκων. Για τον ίδιο, η επανάληψη της ίδιας ακριβώς κίνησης που απαιτεί αυτή η τεχνική, καταφέρνει να τον προσγειώνει στο “τώρα”, καθώς βρίσκεται απλά συγκεντρωμένος στον ρυθμό του χεριού του, παρατηρώντας τις τελείες που πληθαίνουν.
This is an on going collaborative project that includes a cgi film, installations and a book. After complete climate collapse, jellyfish become the predominant species on earth. They vastly multiply and mutate into a form of living quantum computer, absorbing the mass of human experiential data from undersea servers. They pose no threat to man until the discovery of their ‘Trandsifferential’ power, the key to biological immortality. Pharmacosmetic giant KOSMOS are quick to exploit this phenomenon, ushering in an era of ‘Jellification’, the greatest change in the short history of humanity. But soon, a new form of intelligence (JI) emerges, well beyond human comprehension. Powerful in it’s influence, and vast in it’s reach, it rapidly spreads through all sectors of society.
Ενα συνεργατικό έργο σε εξέλιξη που περιλλαμβάνει μια ταινία, εγκαταστάσεις και ένα βιβλίο. Μετά από την ολοκληρωτική κλιματική καταστροφή, οι μέδουσες έγιναν το κυρίαρχο είδος στη γη. Πολλαπλασιάστηκαν και μεταλλάχτηκαν ανεξέλεγκτα σε μια μορφή ζωντανών κβαντικών υπολογιστών, απορροφώντας το σύνολο των ανθρώπινων εμπειρικών δεδομένων από τους υποθαλάσσιους διακομιστές. Δεν θα αποτελούσαν απειλή για το ανθρώπινο είδος αν οι επιστήμονες δεν ανακάλυπταν οτί κατήχαν το κλειδί της βιολογικής αθανασίας. Ο φαρμακευτικός γίγαντας KOSMOS άρχισε να εκμεταλλεύεται άμεσα αυτό το φαινόμενο. Ο πλανήτης πέρασε στην εποχή του «Jellification» την μεγαλύτερη αλλαγή στη σύντομη ιστορία της ανθρωπότητας. Πολύ σύντομα όμως, αναδύχτηκε μια νέα μορφή νοημοσύνης (JI), πολύ πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση. Η επιρροή της ήταν τεράστια σε όλους τους τομείς της κοινωνίας.
23
24
Browser Based
Bjørn Magnhildøen, Alex Zakkas and Zsolt Mesterhazy Wanna Try? 2019 Online exhibition They must have hope, invariably! The street lottery seller is aware that he is “selling hope”. That’s the trade he is into and it’s the same for him and those who buy it from him. He doesn’t know which ticket will win. He walks his neighborhood, he knows people and people know him. He jokes and comments and circulates daily news. So he is bound by community customs and ethics. Μost people buy lottery tickets when they feel hopeful and lucky. One told us that he once won a lot. He bought a hotel for his brothers. And they left him on the street.
25
NL / GR
“Some play for the moment, some play professionally and some others are mad”.
Πρέπει πάντα να έχουν ελπίδα! Ο λαχειοπώλης ξέρει καλά ότι “πουλάει ελπίδα”. Αυτό είναι το εμπόρευμα του και είναι το ίδιο για αυτόν και για αυτούς που αγοράζουν από αυτόν. Δεν γνωρίζει ποιό είναι το τυχερό λαχείο. Περπατά στη γειτονιά, ξέρει τους ανθρώπους και οι άνθρωποι τον ξέρουν. Αστειεύεται, σχολιάζει και κυκλοφορεί τα νέα της καθημερινότητας. Έτσι, είναι δέσμιος από την κοινότητα, τα ήθη και τα έθιμα της. Οι περισσότεροι από εμάς, αγοράζουν λαχεία όταν νιώθουν τυχεροί και ελπίζουν. Κάποιος μας είπε ότι κάποτε κέρδισε πολλά. Αγόρασε λοιπόν, ένα ξενοδοχείο για τα αδέρφια του. Και αυτά τον άφησαν στον δρόμο. “Κάποιοι παίζουν για τη στιγμή, κάποιοι άλλοι παίζουν επαγγελματικά και κάποιοι είναι απλά τρελοί”.
Yvon Chabrowski
DE
Territory 2016 Two Channel Video Installation, 21min
In the work TERRITORY, two video-images are projected onto the ground. They show a lifesize view of a group of performers lying within the space marked off by the camera frame. Their bodies are nestling together, sliding across each other in layers. The attempt to achieve a peaceful togetherness is recurrently disturbed by the impulse to assert oneself, to hold one’s ground, or to occupy more space. The result is a stereoscopic effect: two recordings of the same event prompt a visual comparison, causing a refracted perception of reality.
Στο έργο TERRITORY, προβάλλονται δύο βίντεο προβολές στο έδαφος. Δείχνουν ένα πραγματικών διαστάσεων χώρο όπου μια ομάδα περφόρμερς βρίσκονται μέσα στο οριοθετημένο χώρο της προβολής ξαπλωμένοι. Τα σώματα τους μπλέκονται μεταξύ τους, καθώς γλιστρούν ο ένας στον άλλο σαν σε στρώσεις. Η προσπάθεια να επιτευχθεί μια ειρηνική συνύπαρξη διαταράσσεται επανειλημμένα από την ανάγκη του κάθε περφόρμερ να διεκδικήσει τον εαυτό του, να παραμείνει στο σημείο του ή να καταλάβει περισσότερο χώρο. Το αποτέλεσμα έχει ένα στερεοσκοπικό εφέ: δύο προβολές του ίδιου γεγονότος προκαλούν οπτικά την σύγκριση, δημιουργώντας μια διαθλασμένη αντίληψη της πραγματικότητας.
FOR CANCEL
26
Makis Faros, Zoi Pirini, Takis Zervedas
GR
Οι Τρόφιμοι / Hospital interns 2019 Video installation
Ted Davis
USA
youtube.pawgorithm 2016 Online video installation, endless
A youtube.pawgorithm [pɑːwgəˌrɪðəm] is a set of steps in recreating the sensation of a cat walking across the computer keyboard, sporadically pressing keys with its paws. While there is software to prevent this from happening, youtube.pawgorithm exists to help one find obscure data within online media platforms, lost to the frenzy of likes, promotion, suggestions and views. youtube.pawgorithm generates a paw (hash with 14+ million possibilities) and searches for media that was seemingly named in the same way that it’s now found. Videos are only selected if they are under 60 seconds long and have fewer than 60 views. Το έργο youtube.pawgorithm [pɑːwgəˌrɪðəm] είναι ένα σύνολο βημάτων που θυμίζουν τα βήματα μιας γάτας πάνω στο πληκτρολόγιο, πατώντας σποραδικά πλήκτρα με τις πατούσες της. Παρόλο που υπάρχει λογισμικό για την αποφυγή αυτού του φαινομένου, το youtube.pawgorithm δημιουργήθηκε για να βοηθήσει όποιον αναζητά αφανή δεδομένα σε online πλατφόρμες, που χάθηκαν στη φρενίτιδα των likes, της προώθησης, του προτεινόμενου υλικού και των views. Το youtube. pawgorithm δημιουργεί ένα αποτύπωμα (ένα μείγμα 14+ εκατομμύρια δυνατοτήτων) και αναζητά μέσα που ονομάστηκαν με τον ίδιο τρόπο που τα βρίσκουμε τώρα. Τα videos επιλέγονται μόνο αν είναι κάτω από 60 δευτερόλεπτα και έχουν λιγότερες από 60 προβολές.
The work “Hospital interns” is a video installation of a bunch of mechanical award human portraits starring at strangers outside the exhibition window. In the interior space of the building the portraits are looking at each other without communicating. These portraits don’t correspond to real people, since they are a collage of characteristics from different people. Their symbolic and true nonexistence composes a dystopic image of the future. Who is looking at whom? What feelings are derived from these mannequins? Is the sick one - and mostly the prisoner – a stranger? Does this image really justify our motiv to not care? Οι “Τρόφιμοι” είναι μια εικαστική βιντεοεγκατάσταση. Ένα πλήθος από μηχανοποιημένα αμήχανα ποτρέτα ανθρώπων κοιτάζουν έξω από την τζαμαρία τους περαστικούς. Στο εσωτερικό του κτιρίου κοιτάζονται χωρίς να επικοινωνούν. Τα πορτρέτα αυτά δεν αντιστοιχούν σε πραγματικά άτομα, αλλά είναι κολάζ από χαρακτηριστικά διάφορων ανθρώπων. Η συμβολική και πραγματική ανυπαρξία αυτόν των ανθρώπων συνθέτει μια μελλοντική εικόνα δυστοπίας. Ποιός κοιτάζει ποιόν; Τι συναισθήματα προκαλούν αυτά τα ανδρίκελα; Ο άρρωστος και κυρίως ο έγκλειστος, είναι τελικά ένας ξένος; Μήπως τελικά αυτή η εικόνα μας τονίζει το άλλοθι της αδιαφορία μας;
27
28
Η Πρώτη, τελευταία και παντοτινή μπιενάλε
του Ψηλορείτη The First and Last and Always Psiloritis Biennale
GR
If a biennale takes place on the top of a mountain, where there is no one to visit it, can it still be appealing? The First, last and eternal biennale of Psiloritis began as an effort to poetically liberate from the institutional framework of work, as an exercise of curatorial and artistic self-sufficiency, as a humorous critique of exhibition conventions and above all, as an experimental platform of modern rural civilization, the spatial and temporal framework for the conception, design and possible implementation of artworks that confront the human soul with nature. Each venture is recorded and imprinted on self-publishing of a small number of copies. Through small but targeted actions at different times, the biennale attempts to synthesize a large-scale exhibition set up in the place and time of Psiloritis.
A P P E A R A N C E
-
Π Α Ρ Ο Υ Σ Ι Α Σ Η
2017 - ONGOING Curated by Stamatios Schizakis
Αν μια μπιενάλε πραγματοποιηθεί στην κορυφή ενός βουνού, εκεί που δεν βρίσκεται κανείς για να την επισκεφτεί, μπορεί να έχει ακόμα απήχηση; Η Πρώτη, τελευταία και παντοτινή μπιενάλε του Ψηλορείτη ξεκίνησε σαν μια προσπάθεια ποιητικής απελευθέρωσης από το θεσμικό πλαίσιο εργασίας, ως μια άσκηση επιμελητικής και καλλιτεχνικής αυτάρκειας, ως χιουμοριστική κριτική στις εκθεσιακές συμβάσεις και κυρίως ως μια πειραματική πλατφόρμα σύγχρονου πολιτισμού της υπαίθρου, η οποία θα παρέχει το χωρικό και χρονικό πλαίσιο για την σύλληψη, σχεδιασμό και πιθανή υλοποίηση έργων τέχνης που φέρνουν αντιμέτωπη την ανθρώπινη ψυχή με τη φύση. Κάθε εγχείρημα καταγράφεται και αποτυπώνεται σε αυτοέκδοση μικρού αριθμού αντιτύπων. Μέσα από μικρές αλλά στοχευμένες χειρονομίες σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, γίνεται η απόπειρα σύνθεσης ενός εκθεσιακού συνόλου μεγάλης κλίμακας απλωμένο στο χώρο και τον χρόνο του Ψηλορείτη.
Μari Μasouridou
GR
THE NAMELESS DREAD 2017 - ongoing series Photography
Το Nameless Dread – ένας ψυχαναλυτικός όρος, που πρώτος εισήγαγε ο Wilfred Bion – είναι μια προσπάθεια οπτικής προσέγγισης του τρομακτικού ‘’The Nameless Dread’’ – a psychoσυναισθήματος του κενού και της analytical term firstly introduced by ακατάληπτης αγωνίας, μέσα από ένα Wilfred Bion – is an attempt to visπλασματικό και διανοητικό πρίσμα. ually approach the dreadful feeling Ενώ όλοι θυμόμαστε τους παιδικούς of emptiness and non-understandaμας φόβους, δεν είναι εύκολο να καταble anxiety, through a fictional and νοήσουμε αυτόν τον τρόμο χωρίς intellectual prism. While everyone όνομα, που μας ακολουθεί στην ενήλικη remembers their childhood fears, it ζωή. Βλέποντας τον ανθρώπινο νου is not easy to understand this nameσαν μια σπηλιά όπου συνωστίζονται less dread that follows us in adultπαράξενα πλάσματα, σύμβολα και hood. By seeing the human mind as αντικείμενα,ταπερισσότεραασυνείδητα a cave swarming with odd beings, και αδιευκρίνιστα, οι φωτογραφίες της symbols and strange objects, most of Μασουρίδου χρησιμεύουν ως μια them unconscious and unilluminated, οπτική αναπαράσταση του ταξιδιού Masouridou’s photographs are used στα άγνωστα κομμάτια της συνείδησης as a visual representation of the και ως προβολές όλων των αρνητικών journey into the unknowable parts of συναισθημάτων που ίσως να μην είχε consciousness and as projections of καταφέρει να συλλάβει ως παιδί. all the negative feelings one might has not been able to conceptualize as a child.
29
30
Ben Grosser Safebook 2018 Facebook without Content, Browser Extension
Given the harms that Facebook has wrought on mental health, privacy, and democracy, what would it take to make Facebook “safe?” Is it possible to defuse Facebook’s amplification of anxiety, division, and disinformation while still allowing users to post a status, leave a comment, or confirm a friend? With Safebook, the answer is yes! Safebook is Facebook without the content, a browser extension that hides all images, text, video, and audio on the site, leaving empty containers. Yet despite this removal, Facebook remains usable. With the content hidden, can you still find your way around Facebook? If so, is complete removal of all content the only way a social media network can be “safe?
31
USA
Δεδομένων των κινδύνων που εμπεριέχονται στη χρήση του Facebook για την ψυχική υγεία, την ιδιωτικότητα και τη δημοκρατία, τί θα μπορούσε να κάνει το Facebook «ασφαλές»; Είναι πιθανό να μειωθεί ο αντίκτυπος του Facebook στο άγχος, το διχασμό και την παραπληροφόρηση ενώ ταυτόχρονα να επιτρέπει στους χρήστες να ανεβάζουν posts, statuses, να σχολιάζουν ή να προσθέτουν φίλους; Με το Safebook, η απάντηση είναι ναι! Το Safebook είναι το Facebook χωρίς περιεχόμενο, ένα πρόγραμμα του browser σας που κρύβει τις εικόνες, τα κείμενα, τα videos και τον ήχο αφήνωντας κενά κουτιά στη θέση τους. Κι’ όμως, ακόμα και έτσι το Facebook παραμένει λειτουργικό. Μπορούμε να βρούμε το δρόμο μας με όλο το περιεχόμενο κρυμμένο; Και αν ναι, αυτό σημαίνει ότι με την πλήρη αφαίρεση περιεχομένου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να είναι «ασφαλή»;
Refrakt
Alexander Govoni & Carla Streckwall
DE
Building Castles in the Cloud 2016 AR Exhibition
We are constantly building castles in the Cloud, always logged into digital space. The perfect world containing our dreams and hopes is a romanticized version of the physical world around us. Not only did we construct an artificial world, but also digital versions of ourselves inhabiting it. Whereas there used to be a difference between reality and virtual reality, these boundaries have gotten blurry and eventually will make way to one big mixed reality where we not only consume content but actively participate. In this world of constant connectedness, logging out has become an irregularity. The installation puts the viewer in focus and visualizes the ubiquitous digital space.
Χτίζουμε συνεχώς κάστρα στο Cloud, μόνιμα συνδεδεμένοι στον ψηφιακό χώρο. Ο ιδανικός κόσμος που εμπεριέχει τα όνειρα και τις ελπίδες μας, είναι μια ρομαντική εκδοχή του πραγματικού κόσμου γύρω μας. Δημιουργήσαμε όχι μόνο ένα συνθετικό κόσμο, αλλά και τον ψηφιακό εαυτό μας που τον κατοικεί. Ενώ κάποτε υπήρχε διαφορά μεταξύ της πραγματικότητας και της εικονικής πραγματικότητας, πλέον τα όρια είναι δυσδιάκριτα, οδηγώντας μας σε μια μεγάλη μικτή πραγματικότητα, όπου όχι μόνο θα καταναλώνουμε περιεχόμενο αλλά και θα συμμετέχουμε ενεργά. Σε αυτόν τον συνεχόμενα συνδεδεμένο κόσμο, η αποσύνδεση είναι μη κανονική. Η εγκατάσταση τοποθετεί τον θεατή στο κέντρο και απεικονίζει τον πανταχού παρόν ψηφιακό χώρο.
32
33
Louise Schmid
UK
Anti-Nuke Pills 2003 10 Drawings, 55cm X 75cm (each)
Louise Schmid’s “Anti-Nuke Pills” is an ongoing series of frames from some post-apocalyptic survival guide/comic strip. The hard-edge black shapes that form both architecture and occupants of those works bend under their own significance. Urgent signage forgets its meaning, street lamps weep and archival storage facilities fall apart at the seams. Within this tumult however is a tenderness of touch that unpicks at panic, finding liberty and poetry in the shadow of the bomb. Το έργο της Louise Schmid με τίτλο “Anti-Nuke Pills” είναι μια εν εξελίξει σειρά από εικόνες που λειτουργούν ως οδηγός
/ κώμικ για την μετααποκαλυπτική επιβίωση. Τα μαύρα σχήματα με τις σκληρές γωνίες που διαμορφώνουν τόσο την αρχιτεκτνική όσο και τους “κατοίκους” αυτών των έργων, βαραίνουν υπό την δική τους σημαντικότητα. Η σήμανση του κατεπείγοντος ξεχνάει το νόημά της, οι λαμπτήρες των δρόμων κλαίνε και οι εγκαταστάσεις αρχειοθέτησης καταρρέουν στις ραφές. Εντούτοις, μέσα σε αυτό το περιθώριο, υπάρχει μια λεπτότητα στο άγγιγμα που αφηγείται τον πανικό, βρίσκοντας την ελευθερία και την ποίηση στη σκιά της βόμβας.
Liam Young
AUS
Where the City Can’t See 2017 Film, 12:22mins
Where the City Can’t See is the first narrative fiction film captured entirely with laser scanners. The film, directed by Liam Young, is shot with the same scanning technologies used by autonomous vehicles, the near future city is recorded through the eyes of the robots that manage it. Across a single night a group of young car factory workers drift through Detroit in a driverless taxi, searching for a place they know exists but that their car doesn’t recognize. They are part of an underground community that work on the production lines by day but at night, adorn themselves in machine vision camouflage and hack the city through a network of stealth buildings. Το έργο Where the City Can’t See είναι η πρώτη ταινία αφηγηματικής μυθοπλασίας που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου με σαρωτές λέιζερ. Το έργο του Liam Young γυρίστηκε με τις ίδιες τεχνολογίες σάρωσης που χρησιμοποιούνται από αυτόνομα οχήματα. Η πόλη του μέλλοντος – όχι πολύ μακριά από σήμερα - καταγράφεται από τα μάτια των ρομπότ που τη διαχειρίζονται. Σε μια νύχτα, μια ομάδα νέων που εργάζονται σε εργοστασίο αυτοκινήτων περιπλανώνται στο Ντιτρόιτ με ένα ταξί χωρίς οδηγό, ψάχνοντας ένα μέρος που γνωρίζουν ότι υπάρχει, αλλά το αυτοκίνητό τους δεν μπορεί να αναγνωρίσει. Οι νέοι αυτοί είναι μέρος μιας underground κοινότητας που δουλεύουν στις γραμμές παραγωγής την ημέρα και τη νύχτα φορούν στολές που καμουφλάρουν τη μηχανική όραση και χακάρουν την πόλη ταξιδεύoντας μέσα σε ένα δίκτυο κρυφών κτιρίων.
34
Μουσείο της Λήθης / Μuseum of Forgetting
SW
35
MUSEUM OF FORGETTING: Klitsa Antoniou The Museum of Forgetting creates art exhibitions and room for reflection with a focus on social, political and cultural forgetfulness. The starting point of MFG was a critical look at the Iraq war and the realization that media does not convey understanding, but rather has become a machine producing forgetting. The Museum of Forgetting has collaborated with many international and Swedish artists amongst them Santiago Sierra (Spa), Björn Melhus (Ger), Erik Pauser (Swe) and in the later years MfG has also worked extensively with Greek and Cypriot artists such as Klitsa Antoniou, Gioula Hadzigeorgiou, Makis Faros and others. The Museum of Forgetting has received financial support from the Swedish Foundation for the Culture of the Future as well as support from the Swedish Arts Council.
Το Μουσείο της Λήθης δημιουργεί εκθέσεις και χώρο για προβληματισμό με έμφαση στην κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική λήθη. Το σημείο έναρξης για το Μουσείο της Λήθης ήταν η κριτική ματιά στον πόλεμο του Ιράκ και η συνειδητοποίηση ότι τα μέσα δεν μεταδίδουν την κατανόηση, αλλά η μεταμόρφωσή τους σε μια μηχανή που παράγει τη λήθη. Το Μουσείο της Λήθης έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με πολλούν Σουηδούς και διεθνείς καλλιτέχνες όπως Santiago Sierra (Spa), Björn Melhus (Ger), Erik Pauser (Swe) και τα τελευταία χρόνια το ΜΤΛ έχει συνεργαστεί εκτενώς με Έλληνες και Κύπριους καλλιτέχνες όπως την Κλίτσα Αντωνίου, τη Γιούλα Χατζηγεωργίου και τον Μάκη Φάρο μεταξύ άλλων. Έχει λάβει χορηγία από το Σουηδικό Ίδρυμα για τον Πολιτισμό του Μέλλοντος καθώς και υποστήριξη από το Σουηδικό Συμβούλιο Τεχνών.
GR / SW
Atlantropa-X 2019 Visualizations of Ocean Current Flows Credit to NASA/Goddard Space Flight Center Scientific Visualization Studio. Refugees Visual Documents Credit to Omega Television Channel, Cyprus. Video Production Kyriakos Kousoulides. Photos courtesy of the artist. klitsa-antoniou.com
ATLANTROPA X, by Klitsa Antoniou, explores a 1920s project by a German architect that proposed the partial draining of the Mediterranean to form a supercontinent. “Antoniou’s work invites the visitor to participate in the emotions of the sea and to witness the experiences of those who traversed the shores of the Mediterranean from East to the West and South to North. Antoniou’s own lived experience of becoming a refugee at the age five and witnessing and experiencing the trauma of war has informed her artistic production.’’ Gabriel Koureas, The Mediterranean, Birkbeck, University of London
Το έργο ATLANTROPA X της Κλίτσας Αντωνίου, διερευνά ένα σχέδιο της δεκαετίας του 1920 από έναν Γερμανό αρχιτέκτονα που πρότεινε τη μερική αποστράγγιση της Μεσογείου για να σχηματιστεί μια υπερ-ήπειρος. “Το έργο της Αντωνίου καλεί τον επισκέπτη να συμμετάσχει στα συναισθήματα της θάλασσας και να δει τις εμπειρίες όλων όσων διασχίζουν τις ακτές της Μεσογείου από την Ανατολή προς τη Δύση και από το Νότο προς το Βορρά. Η ίδια η εμπειρία της Αντωνίου όπου στην ηλικία των πέντε ετών έγινε πρόσφυγας και η μαρτυρία και η εμπειρία του πολέμου, έχουν στιγματίσει την καλλιτεχνική της παραγωγή». Gabriel Koureas, The Mediterranean, Birkbeck, University of London
MUSEUM OF FORGETTING: Per Hüttner
36
SW
Internal Choreography 2019 13 individual pieces of Inkjet on paper, 210mm X 297mm
MUSEUM OF FORGETTING: Constantin Economou
GR / SW
Under the same blue sky / 在同一片藍天下 Kάτω από τον ίδιο μπλε ουρανό 2019 Print of orphaned Slide.
Το έργο ξεκινά από τη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε στην πρόσκληση και στο θέμα της Μπιενάλε του Πεκίνου το 2019. Το κείμενο της αντικατοπτρίζει τη χαρούμενη και μελλοντική ρητορική της δεκαετίας του 1960. Οι επιλεγμένες πομπώδεις φράσεις της πρόσκλησεις μεταφράζονται στα αγγλικά, ελληνικά, κινέζικα και σε άλλες γλώσσες, προκαλώντας σύγχυση στην επικοινωνία. Ο τρόπος με τον οποίο οι τεχνολογίες της επικοινωνίας διατυμπανίζουν την ενίσχυση και βελτίωση στις ανθρώπινες συνθήκες, τους δίνει μια ισχυρή παρουσία σήμερα - όπως κάνει και η ιατρική. Αλλά η μετάφραση μέσω τεχνητών μέσων προϋποθέτει την εμπιστοσύνη μας. Πρέπει να εμπιστευθούμε ότι είναι ακριβής, αφού γνωρίζουμε μόνο λίγες από τις γλώσσες αυτές, ακριβώς όπως πρέπει να εμπιστευόμαστε τα φάρμακα.
Translation and voice generator, Google Translate software in English, Greek and Chinese (Norwegian, Dutch and Swedish).
The work takes its starting point in the language of the invitation and the theme of the Beijing Biennale for 2019. Its text echoed the cheerful and future looking rhetoric of the 1960ies. The selected mashed up phrases from the invitation are read in English, Greek, Chinese and other languages resulting in communication confusion. The way that technologies of communication stake their claim of enhancing and bettering of human conditions gives them a strong presence in contemporary troubled times – as does medicine.But translation through artificial means also enforces our trust. We need to trust its accuracy since we only know few of the languages involved, just like we are asked to trust medicines.
’Internal Choreography’ is a set of drawings that investigates how social conventions inform the individual person’s perception of the body. It looks for ways to rethink and more importantly refeel the body. The work marries line-drawings from different traditions with short texts. It draws inspiration from Western medicine, somatic dance practices, traditional Chinese medicine, Ayurvedic medicine and other alternative medicine traditions. In the work, the artist draws from his experiences of creating music with his brainwaves in the performance collective 1+1=3 that he has been involved in since 2013.
Το έργο “Internal Choreography” αποτελείται από μια σειρά σκίτσων που διερευνούν πώς οι κοινωνικές συμβάσεις ενημερώνουν την αντίληψη ενός ατόμου για το σώμα. Το έργο ψάχνει για τρόπους με τους οποίους μπορούμε να επανεξετάσουμε και κυρίως να ξανά-αισθανθούμε το σώμα. Το έργο συνδυάζεται με σχέδια από διαφορετικές παραδόσεις με σύντομα κείμενα και εμπνέεται από τη δυτική ιατρική, τις σωματικές χορευτικές πρακτικές, την παραδοσιακή κινεζική ιατρική, την ιατρική Ayurvedic και άλλες παραδόσεις της εναλλακτικής ιατρικής. Στο έργο, ο καλλιτέχνης αντλεί από τις εμπειρίες που είχε δημιουργώντας μουσική με τα εγκεφαλικά του κύματα στην συλλογική performance 1 + 1 = 3, με την οποία ασχολείται από το 2013.
37
38
39
MUSEUM OF FORGETTING: Yioula Hadjigeorghiou Sourdine 2019 Video
GR / SW
France, Europe in 1931. A show of strange human beings. Black people from the colonies are exhibited as curious humanoids to the inhabitants of a big city. An absurd image: an old woman dancing, the disturbed sound of the “clochard” playing the trumpet - sourdine. A film made by an amateur. Nowhere do the mechanisms of domination appear cruder. The dominance, the majority, imposes the gauge, the standard. Everything outside of it, acquires the qualities and character that it gives them. Minorities must bear their stamp. All processes for change, all uncontrolled moves come from this space defined as a margin, as a minority that works like a virus.
Η Γαλλία, η Ευρώπη το 1931. Έκθεση περίεργων ανθρώπινων όντων. Άνθρωποι μαύροι από τις αποικίες εκτίθενται σαν αξιοπερίεργα ανθρωποειδή στους κατοίκους μιας μεγαλούπολης. Μια παράλογη εικόνα: μια γριά γυναίκα χορεύει, ο αλλοιωμένος ήχος του «κλοσάρ» που παίζει τρομπέτα – sourdine. Φιλμ που τραβήχτηκε ερασιτεχνικά. Πουθενά δεν φανερώνονται πιο ωμά οι μηχανισμοί της κυριαρχίας. Το κυρίαρχο, η πλειονότητα, επιβάλλει το μέτρο, τις σταθερές. Όλα έξω από αυτό αποκτούν τις ιδιότητες και τον χαρακτήρα που αυτό τους προσδίδει. Οι μειονότητες πρέπει να φέρουν την σφραγίδα του. Όλες οι διαδικασίες αλλαγής, όλες οι ανεξέλεγκτες κινήσεις προέρχονται από αυτό τον χώρο που ορίζεται ως περιθώριο, ως μειονότητα που λειτουργεί όπως οι ιοί.
MUSEUM OF FORGETTING: Yioula Hadjigeorghiou
CU
GUN – AID 2014 Sculpture, 18cm x 10cm x 2,5cm
Hadjigeorgiou’s work Gun-Aid is a gun made out of gold-plated silver plasters. The patches, used both as an art object and as a commentary, referring to human injuries and their healing and associated with adulthood, represent a constant field of research for Hadjigeorghiou in recent years. Here, however, they are used as building blocks for the construction of a gun, the absolute symbol of death. The sarcasm and the idea, that we all carry the survivor’s syndrome, while we are constantly trying to cure incurableness.
Το έργο Gun-Aid είναι ένα όπλο φτιαγμένα από τσιρότα επιχρυσωμένου ασημιού. Τα τσιρότα ως αντικείμενο Τέχνης και ταυτοχρόνως ως σχόλιο που παραπέμπει στα, συνυφασμένα με την ενηλικίωση, ανθρώπινα τραύματα και την επούλωσή τους, εκπροσωπούν ένα σταθερό πεδίο ενασχόλησης της Χατζηγεωργίου τα τελευταία χρόνια. Εδώ όμως χρησιμοποιούνται ως δομικά μέρη για την κατασκευή ενός όπλου, του απόλυτου συμβόλου θανάτου. Ελλοχεύει ο σαρκασμός και η ιδέα ότι όλοι κουβαλάμε το σύνδρομο του επιζήσαντα ενώ αποπειρώμεθα διαρκώς να θεραπεύσουμε το ανίατο.
40
Video Art Miden
www.festivalmiden.gr.
Video Art Miden* is an independent organization for the exploration and promotion of video art. Founded by }an independent group of Greek artists in 2005, it has been one of the earliest specialized video-art festivals in Greece, setting as basic aims to stimulate the creation of original video art, to help spread it and develop relevant research. Through collaborations and exchanges with major international festivals and organizations, it has been recognized as one of the most successful and interesting video art platforms internationally and as an important cultural exchange point for Greek and international video art. The festival is directed by Gioula Papadopoulou and Margarita Stavraki. (*Miden means “zero” in Greek)
GR
Curated by: Gioula Papadopoulou Gioula Papadopoulou is a visual artist and art director/curator of Video Art Miden. Her artistic practice focuses on video art. As an artist, she has presented her work in many exhibitions, site-specific projects and video art festivals in Greece and internationally. As a director/curator of Video Art Miden, she has organized/ curated numerous screenings, exhibitions & events in Greece and has collaborated with significant festivals, museums and institutions globally, including: MOMus (Metropolitan Organization of Museums of Visual Arts of Thessaloniki), Biennale of Thessaloniki (GR), Now & After/ CCI Fabrika & Moscow Museum of Modern Art (RU) amongst many others.
Video Art Miden
www.festivalmiden.gr.
Το Video Art Μηδέν είναι ένας ανεξάρτητος οργανισμός για τη διερεύνηση και την προώθηση της βιντεοτέχνης και ένα από τα πρώτα εξειδικευμένα διεθνή φεστιβάλ βιντεοτέχνης στην Ελλάδα. Ιδρύθηκε το 2005 από μια ανεξάρτητη ομάδα Eλλήνων καλλιτεχνών με σκοπό να υποκινήσει τη δημιουργία πρωτότυπης βιντεοτέχνης, να βοηθήσει στη διάδοσή της και να αναπτύξει την έρευνά της. Μέσα από συνεργασίες και ανταλλαγές με σημαντικά φεστιβάλ, χώρους τέχνης και οργανισμούς στο εξωτερικό, έχει αναγνωριστεί ως μια από τις πιο επιτυχημένες και ενδιαφέρουσες διοργανώσεις για τη βιντεοτέχνη διεθνώς και μια σημαντική πλατφόρμα πολιτιστικής ανταλλαγής για την ελληνική και παγκόσμια βιντεοδημιουργία. Την καλλιτεχνική διεύθυνση του Video Art Μηδέν έχουν η Γιούλα Παπαδοπούλου και η Μαργαρίτα Σταυράκη.
GR
Επιμέλεια: Γιούλα Παπαδοπούλου Η Γιούλα Παπαδοπούλου είναι εικαστικός και καλλιτεχνική διευθύντρια/επιμελήτρια του Video Art Μηδέν. Το εικαστικό της έργο εστιάζει στη βιντεοτέχνη. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε πολλές εκθέσεις, site-specific projects και φεστιβάλ video art και ψηφιακών τεχνών στην Ελλάδα και διεθνώς. Ως καλλιτεχνική διευθύντρια και επιμελήτρια του Video Art Μηδέν, έχει οργανώσει και επιμεληθεί προβολές και εκθέσεις βιντεοτέχνης στην Ελλάδα και έχει συνεργαστεί με πολλά σημαντικά φεστιβάλ, μουσεία και καλλιτεχνικούς φορείς παγκοσμίως, όπως τα MOMus (Μητροπολιτικός Οργανισμός Μουσείων Εικαστικών Τεχνών Θεσσαλονίκης), Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, Now & After/ CCI Fabrika & Moscow Museum of Modern Art (Ρωσία) και πολλά άλλα.
41
42
VIDEO ART MIDEN: Katerina Athanasopoulou Athanasopoulou 2016
A woman under sedation for a lung operation sinks inside her own unconscious. Made for Body Of Songs and Andreya Triana’s Branches Of Life (bodyofsongs.co.uk). Andrea Triana chose the Lungs and was inspired by observing a patient undergoing a bronchoscopy, hoping to breathe in a wide-open space again following her impending operation. Once we started collaborating, I observed a lung operation which took my breath away;. Inspired by this, I decided to turn the patient into a deep-sea diver, sinking in her own body and swimming through the lungs. Performed
by Andreya Triana / Directed & Animated by Kat. Athanasopoulou Katerina Athanasopoulou’s work is presented in collaboration with Video Art Miden.
UK Branches of Life Video, 4.14 mins
Μια γυναίκα που έχει υποβληθεί σε αναισθησία για μια εγχείριση στον πνεύμονα βυθίζεται στο δικό της ασυνείδητο. Το βίντεο Branches Of Life έγινε για τη συλλογή Body Of Songs οπτικοποιώντας μια μουσική σύνθεση της Andreya Triana (bodyofsongs.co.uk). Η Andrea Triana επέλεξε τους πνεύμονες και εμπνεύστηκε από την παρατήρηση μιας ασθενούς που υποβλήθηκε σε βρογχοσκόπηση, ελπίζοντας να αναπνεύσει και πάλι ελεύθερα σε ανοικτό χώρο μετά την επικείμενη εγχείριση της. Μόλις ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε, παρακολούθησα μια εγχείριση πνεύμονα που μου έκοψε την ανάσα. Εμπνεόμενη από αυτό, αποφάσισα να απεικονίσω την ασθενή ως δύτη σε βαθιά θάλασσα, να βυθίζεται στο ίδιο της το σώμα και να κολυμπά μέσα στους πνεύμονες.
Μουσική σύνθεση: Andreya Triana Σκηνοθ. & animation: Κατ. Αθανασοπούλου Το έργο της Κατερίνας Αθανασοπούλου παρουσιάζεται σε συνεργασία με το Video Art Μηδέν.
VIDEO ART MIDEN: DE Sven Windszus Pure White 2017 Video, 3:00 mins
The protagonist is an anatomy model. She awakes in a seemingly perfect world. The fact that she must live as a “damaged” being in such an ideal environment amplifies her pain. She converses with her creator in an attempt to find answers. She becomes increasingly frustrated by her existence as she seeks to become part of this perfect world. She is at the mercy of her chaotic feelings; despair mixes with awe, self-pity with resignation. She considers the removal of her heart to be a last resort. In surrendering herself, she sacrifices everything living within her and becomes one with this supposedly perfect world. Sven Windszus’ work is presented in collaboration with Video Art Miden.
Στο βίντεο Pure White πρωταγωνιστεί ένα μοντέλο ανατομίας. Ξυπνάει σε ένα φαινομενικά τέλειο κόσμο. Το γεγονός ότι πρέπει να ζει σαν ένα «διαλυμένο» ον σε ένα τέτοιο ιδανικό περιβάλλον, ενισχύει τον πόνο της. Αναζητά το δημιουργό της σε μια προσπάθεια να βρει απαντήσεις. Όλο και περισσότερο απογοητεύεται από την ύπαρξή της καθώς προσπαθεί να γίνει μέρος αυτού του τέλειου κόσμου. Βρίσκεται στο έλεος των χαοτικών συναισθημάτων της, η απελπισία αναμειγνύεται με δέος, η αυτο-λύπηση γίνεται παραίτηση. Καταφεύγει στην αφαίρεση της καρδιάς της ως έσχατη λύση. Παραδίδοντας τον εαυτό της, θυσιάζει όλα όσα ζουν μέσα της και γίνεται ένα με αυτόν τον υποτιθέμενα τέλειο κόσμο. Το έργο του Sven Windszus παρουσιάζεται σε συνεργασία με το Video Art Μηδέν.
43
44
VIDEO ART MIDEN: APOTROPIA Φ 2017
IT Video, 4:44 mins
The rhythm, the flow, the breath. A dance on the continuous movement of energy, expansion and growth. APOTROPIA’s work is presented in collaboration with Video Art Miden.
Ο ρυθμός, η ροή, η αναπνοή. Ένας χορός για τη συνεχή κίνηση της ενέργειας, τη διαστολή και την επέκταση της. Το έργο των APOTROPIA παρουσιάζεται σε συνεργασία με το Video Art Μηδέν.
VIDEO ART MIDEN: Roch Forowicz Detection 2015
PL Video, 4:33 mins
The project consists in registering the emission of heat produced by the humans bodies. Thermovision technology permits detection and imaging of changes in heat radiation. Through precise scanning of changes in body temperature we can effectively register physiological correlates. Model: Teresa Blanc. The soundtrack was composed by Hubert Napiórski. Roch Forowicz’s work is presented in collaboration with Video Art Miden
Το έργο συνίσταται στην καταγραφή της εκπομπής θερμότητας που παράγει το ανθρώπινο σώμα. Η τεχνολογία Thermovision επιτρέπει την ανίχνευση και την απεικόνιση αλλαγών στην ακτινοβολία θερμότητας. Μέσω της ακριβούς σάρωσης των αλλαγών στη θερμοκρασία του σώματος μπορούν να καταγραφούν αποτελεσματικά φυσιολογικές μεταβολές. Μοντέλο στο βίντεο είναι η Teresa Blanc. Η μουσική σύνθεση είναι του Hubert Napiórski. Το έργο του Roch Forowicz παρουσιάζεται σε συνεργασία με το Video Art Μηδέν.
45
46
VIDEO ART MIDEN: Liu, Fan Tzu
Eternal Return 2012
VIDEO ART MIDEN: FR Jung Hee SEO Sing under 2012
Eternal return may exist in our soul, which wonders on earth in infinity. It may surround our mind, life in our subconsciousness, or fade in and out our dreams. However, the disruption will not fade away eternally, but is oppressed under surface, and exists in another representation. It is just we fail to be aware, and we accept the eternal return without opposition.
A black liquid, symbol of contamination of unknown origin, emanates from the girl’s body, distorting the morbid sensations into a poetical visionary state. This experimental film shows the dehumanized body of a girl trapped in an enigmatic state, mixing references to the contemporary fears generated by inevitable extinction of humankind with the millenary myth of a biblical flood.
Η «Αιώνια επιστροφή» (Eternal Return) μπορεί να υπάρχει στην ψυχή μας, η οποία περιπλανιέται στη γη στο διηνεκές. Μπορεί να περικυκλώνει το μυαλό μας, τη ζωή στο υποσυνείδητό μας ή να ξεθωριάζει τα όρια των ονείρων μας. Ωστόσο, η «διαταραχή» δεν θα εξαφανιστεί για πάντα, αλλά καταπιέζεται κάτω από την επιφάνεια και υπάρχει σε μια άλλη μορφή. Απλώς αποτυγχάνουμε να το αναγνωρίσουμε και αποδεχόμαστε την «αιώνια επιστροφή» χωρίς αντίσταση.
Ένα μαύρο υγρό, σύμβολο μολύνσεως άγνωστης προέλευσης, εξέρχεται από το σώμα του κοριτσιού, παραμορφώνοντας τις νοσηρές αισθήσεις σε μια ποιητική οραματική κατάσταση. Η πειραματική ταινία Sing under δείχνει το από-ανθρωπισμένο σώμα ενός κοριτσιού παγιδευμένου σε μια αινιγματική κατάσταση, αναμειγνύοντας αναφορές στους σύγχρονους φόβους που δημιουργούνται από την αναπόφευκτη εξαφάνιση της ανθρωπότητας και τον χιλιετή μύθο μιας βιβλικής πλημμύρας.
TW
Video, 6:00 mins
Liu, Fan Tzu’s work is presented in collaboration with Video Art Miden.
Το έργο της Liu, Fan Tzu παρουσιάζεται σε συνεργασία με το Video Art Μηδέν.
Short film, 10:53 mins
Jung Hee SEO’s work is presented in collaboration with Video Art Miden.
Το έργο της Jung Hee SEO παρουσιάζεται σε συνεργασία με το Video Art Μηδέν.
47
48
VIDEO ART MIDEN: Rosary Solimanto
USA Beggar 2017 Video, 3:57 mins
Historically the social injustice of disability identity was constructed from eugenics programs and institutionalized biomedical infrastructure. Art on this subject is overdue to empower and advocate disability pride and awareness. Objectification and perfectibility of the human body will continue to prevail, until art explores the oppressive stigmatizations associated with disability identity. I source my material from exposing the social, political and medical conflicts I face with multiple sclerosis. November 30, 2017, I performed in front of Trump Tower, at 725 5th Ave, Manhattan. I was a Beggar, in a patient gown, medical ID bracelet, bare feet with a cardboard sign and a cup, begging for help as a political performance. Rosary Solimanto’s work is presented in collaboration with Video Art Miden.
Ιστορικά, η κοινωνική αδικία της ταυτότητας της αναπηρίας δομήθηκε μέσα από προγράμματα ευγονικής και θεσμοθετημένες βιοϊατρικές υποδομές. Η τέχνη για το θέμα αυτό δεν έχει καταφέρει να αρθρώσει λόγο και να στηρίξει την υπερηφάνεια των ατόμων με ειδικές ανάγκες και την ευαισθητοποίηση του κοινού. Η αντικειμενοποίηση και η λατρεία του τέλειου ανθρώπινου σώματος θα συνεχίσουν να επικρατούν, έως ότου η τέχνη εξερευνήσει τον καταπιεστικό στιγματισμό που σχετίζεται με την ταυτότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Αντλώ το υλικό μου εκθέτοντας τις κοινωνικές, πολιτικές και ιατρικές συγκρούσεις που αντιμετωπίζω με τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Στις 30 Νοεμβρίου 2017, πραγματοποίησα μια performance μπροστά από τον πύργο Trump, στo 725 της 5ης Λεωφόρου, στο Μανχάταν. Ήμουν μια Ζητιάνα (Beggar, ο τίτλος του έργου), με χαρακτηριστικό ένδυμα ασθενή, βραχιόλι ιατρικής ταυτότητας, γυμνά πόδια, μια χαρτονένια πινακίδα και ένα φλιτζάνι, ζητώντας βοήθεια, σε μια πολιτική performance. Το έργο της Rosary Solimanto παρουσιάζεται σε συνεργασία με το Video Art Μηδέν.
QR WALKS
LOUTRAKI
The platform QR Walks parasitizes and spreads in the public space. Site-specific images, videos and music will come up to your mobile or tablet screen via a custom designed application. Now, Festivart and TILT platform collaborate with the Municipality of Loutraki and continue the QR Walks platform, offering a stroll in the city of Loutraki with successive surprises. This year, for the expansion and renewal of QR Walks, we collaborated with Focus and Photography School and Deree’s visual department. Artists: Eirini Velaora, Aliki Papadimitriou, Xara Athanasopoulou, Katerina Giamarellou, Marianna Natsi, Sophia Marshall, Alex Rokadakis, Nadia Elgazzar. Focus Shool Artists: Giorgos Sotiriou, Nektarios Sougleris, Maria Zouridakis. Η πλατφόρμα QR Walks παρασιτεί και εξαπλώνεται στο δημόσιο χώρο. Με τη χρήση διάφορων τεχνολογιών διασύνδεσης, σε πολλά σημεία της πόλης του Λουτρακίου, αναδύονται μέσα στην οθόνη του κινητού ή του τάμπλετ (μέσω της εφαρμογής) εικόνες, βίντεο, μουσικές που έχουν άμεση αναφορά με τον εκάστοτε χώρο. Φέτος, το Festivart και το TILT platform συνεργαζόμενα με τον Δήμο Λουτρακίου συνεχίζουν την πλατφόρμα QR Walks, προσφέροντας μια βόλτα
στην πόλη του Λουτρακίου με αλλεπάλληλες εκπλήξεις. Φέτος για την εξάπλωση και ανανέωση του QR Walks συνεργαστήκαμε με την σχολή Φωτογραφίας και Βίντεο Focus και το εικαστικό τμήμα του Deree. Καλλιτέχνες: Ειρήνη Βελαώρα, Αλίκη Παπαδημητρίου, Χαρά Αθανασοπούλου, Κατερίνα Γιαμαρέλλου, Μαριάννα Νατσή, Sophia Marshall, Άλεξ Ροκαδάκης και Nadia Elgazzar. Καλλιτέχνες Σχολής Focus: Γιώργος Σωτηρίου, Νεκτάριος Σουγλερης, Μαρία Ζουριδάκη. TILTPLATFORM.COM
49
ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ
ΒΕΑU RIVAGE ΛΟΥΤΡΑΚΙ 2019 FESTIVART.GR
Σ Ε Λ Ι ΔΟ Π Ο Ι Η Σ Η
Tiltplatform.com