Column: Met dank aan Fien Noem mij gerust een nostalgische lomperik. Bij het zien van een houten tribune naast een voetbalveld van kunstsprieten word ik emotioneel. Tijden hoe vroeger het voetbal werd beleefd, met een sigaar en een hoge hoed, en een doelpuntenmaker die dankbaar is naar het publiek, zijn niet meer. Weemoed is wat mij rest. Sindsdien gaat elke verandering, van een likje verf op de kleedkamerdeur tot een nieuwe vlaggenmast, gepaard met Spaanse benauwdheid. Dieptepunt was de ‘oplawaaier’ die mijn rikketik te verduren kreeg bij het nieuwe kunstgrasveld. Tot deze zomer had ik dan ook één zekerheid in het leven, onze kantine. Onze kantine met de beroemde poepbruine tegeltjes en de ByeByeBar. Daar waar ik de voetbalgeur opsnuif tijdens het aanhoren van heroïsche verhalen van de bromsnorren aan de stamtafel. Daar waar ik als klein jongetje een zakje snoep kocht bij Fien. Daar waar ik mijn eerste bruine pijpje bier kocht bij Agnes. Daar waar het kopje koffie na een vriendelijke goedemorgen van Ricky wordt voorgeschoteld. Zo gaat dat, jaar in, jaar uit. Zo vertrouwd dat het voelt als een tweede huis. Mijn rikketik sloeg dan ook helemaal op hol toen ik een op het oog onschuldig nieuwsbericht las. Tussen alle perikelen van het 1e elftal door, werd vermeld dat een verbouwing van de kantine aanstaande was. Rampscenario’s schoten door mijn hoofd. Toch geen hipstertent met plofzakken? Toch geen cocktailbar met geile barvrouwen? Ik sla een kruisje. Mijn laatste houvast in mijn leven dreigde verloren te gaan. Het is augustus 2013. Groots wordt de kantine – excuus, etablissement is een beter woord – ingeluid. Ik wil niet, maar ik moet. Met zwetende oksels en trillende handjes sta ik voor de deur. Ik hou me voor dat het nooit erger kan zijn dan een Chinese striptent achter de gordijnen van het casino. Ik haal diep adem en stap binnen.. Twee dagen later. Ik zit aan de keukentafel bij pa en ma. Ja, u hebt gelijk. We kunnen nu vanaf het voetbalveld TV kijken en kunnen ons als hipsters gedragen in de paarse loungeset. Erg fijn. Maar ik was pas echt verguld van blijheid en trots toen ik zag dat het verleden een bijzonder mooie plek heeft gekregen. TVC ’28 beseft dat een vereniging zonder zichtbaar verleden, een vereniging zonder ziel is. Twee wanden met foto’s uit het verleden sieren de muur. Ik sta oog in oog met oud voorzitter Van Bergen en ere-leden Boerrigter en Roelofs. En daar, mooi in het hoekje, lacht Fien ons allemaal hartelijk toe. Alles nieuw, maar toch zo vertrouwd. Voor het eerst dat ik heb staan juichen bij een verandering. Een buiging, met de hoed in de hand, is het enige wat mij rest. Met dank aan Fien.
10