Diplôme d’Université
Sylvie Rosenberg
υε έναν ασθενή για τέσσερα χρόνια. Αυτός ο ασθενής λοιπόν, είπε ότι στα τέσσερα χρόνια ήταν η πρώτη του φορά που έκανε διάλογο με τον θεραπευτή. Είχε κουράγιο αυτός ο ασθενής! Συνέχιζε να έρχεται διότι ανακουφιζόταν σωματικά αλλά αυτά που ανέφερε σε σχέση με την εμπειρία του διαλόγου που είχε μετά, ήταν πραγματικά συγκινητικά. Δε σταματούσε να λέει “τώρα που με ρωτάς, τώρα είναι που συνειδητοποιήσω αυτό/εκείνο/το άλλο που συμβαίνει, και μέχρι τώρα δε θα μπορούσα να αναφέρω”. Και επί χρόνια πολλά υπήρξαν θεραπευτές που έκαναν τις συνεδρίες χωρίς να ενσωματώνουν λεκτικό διάλογο. Αυτό δεν είναι ΣΨΠ. Είναι μια θεραπεία χωρίς αποτέλεσμα. Ο διάλογος είναι πολύ σημαντικό μέρος της θεραπείας. Έχουμε στα χέρια μας ασθενείς, οι οποίοι είναι ανθρώπινα όντα. ...και μπορούν και μιλούν! ...και εκφράζονται! Αν δεν μιλάτε μαζί τους, σημαίνει ότι θεωρείτε ότι έχετε ανθρώπους χωρίς ομιλία που απλά έχουν ένα σώμα. Ένα ολόκληρο μέρος του εαυτού τους δε ζει. ...ή τουλάχιστον δεν μπορεί να οδηγηθεί στο στόχο που είναι ο δικός μας. Σίγουρα υπάρχουν πρακτικά προβλήματα αλλά είναι καλύτερα να κάνετε θεραπείες (δια χειρός) πιο σύντομες και να πάρετε χρόνο για τη συνομιλία. Θα είναι πολύ πιο αποτελεσματικό μακροπρόθεσμα παρά να κάνει μακρές συνεδρίες χωρίς να μιλάει. Αυτό απαιτεί μια οργάνωση! ...ή μπορείτε να παραμείνετε θεραπευτές που ασχολούνται αποκλειστικά με το σώμα. Και αυτό είναι σεβαστό. Αλλά θα πρέπει να ξέρετε ότι αν ασχοληθείτε μόνο με το σώμα, θα υπάρξει ένα ολόκληρο κομμάτι του ανθρώπου που δε θα κινητοποιηθεί. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το εφαρμόσει κανείς. Εγώ θα σας δώσω έναν τρόπο αλλά θα πρέπει να το προσαρμόσετε. Πχ όταν δουλεύει κανείς με παιδιά είναι διαφορετικό. Πρέπει να προσαρμοστείτε στο είδος των πελατών που έχει κανείς. Αλλά όπως είπα, είναι και θέμα μιας συνολικής τοποθέτησης του θεραπευτή. Από τη στιγμή που θα την αποκτήσει, μετά θα μπορεί να την προσαρμόσει ανάλογα με τη φύση του ασθενή που έχει απέναντί του. Σίγουρα το γεγονός να μιλάμε με τον ασθενή είναι ένα είδος δέσμευσης κατά κάποιο τρόπο, έτσι δεν είναι; Τί έχετε να πείτε γι' αυτό; τί σκέφτεστε πάνω σ' αυτό; -
Δεν ξέρω αν θα να απαντήσω στο “τί σκέφτομαι πάνω σ' αυτό” αλλά είχα κάποιες σκέψεις όσον αφορά το αισθητό που μπορεί να δίνουν την απάντηση. Όταν μιλούσαμε για το αισθητό, μπήκα στην έννοια του αισθητού. Όσο πίστευα ότι το πλησίαζα αρχικά, μου δημιουργήθηκε μια εντύπωση εγωιστική: αυτό που έχει το αισθητό είναι το καλύτερο. Στο δρόμο κατάλαβα ότι αυτή η σχέση με το αισθητό μεταφέρθηκε στον τρόπο που το χρησιμοποιούμε, απομακρύνεται από το Εγώ μας και μετουσιώθηκε σε τρόπο ζωής σε σχέση με τους άλλους. Δηλαδή μου δίνει μια ικανοποίηση ότι ο εαυτός μου θα μπορεί να είναι σε μια καλή κατάστασή για να μπορέσει να μεταδώσει. Οπότε ο εγωιστικός χαρακτηρισμός που είχα δώσει έσβησε και με άφησε να περπατάω στη μέθοδο πιο ελεύθερα. ...διότι σε κάθε βήμα έβρισκα και άλλες μικρές λεπτομέρειες του αισθητού.
-
Σε σχέση με όλα αυτά που συζητάμε τώρα αντιμετωπίζω μεγάλη δυσκολία. Διότι η δουλειά που κάνω με τη μέθοδο αλλάζει δηλαδή εξελίσσεται. Στην αρχή ξεκίνησα ως σωματική θεραπεύτρια. Αισθάνομαι ότι αν αλλάζω διαρκώς απέναντι στους θεραπευόμενους μου (τώρα που μιλάω αυτή τη στιγμή που το συνειδητοποιώ) είναι σαν να μην είμαι πολύ σοβαρή απέναντί τους. Δηλαδή κάνω κάτι και μετά από κάποιους μήνες αυτό εξελίσσεται και μετά είναι κάτι άλλο. Υπάρχουν άνθρωποι πριν τρία χρόνια που τους έκανα θεραπεία και
_______________________________________________________________________________________________________ Αποµαγνητοφώνηση: Μάκης, Γιάννα, Σπύρος
Σελ:8 από
129