mogen blijven in het asielzoekerscentrum en voor de samenleving daar omheen zouden kunnen en willen betekenen. Er wordt kortom nauwelijks tot geen gebruik gemaakt van de beschikbare talenten en capaciteiten van de mensen die we hebben opgeborgen in de asielzoekerscentra. Die worden niet gezien, niet gezocht, laat staan verbonden met vragen in de samenleving. En zo zijn er in ons land zestig relatief grote gebouwen ontstaan, veelal buiten steden en dorpen waar mensen leven die niets mogen en kunnen betekenen voor de samenleving daar omheen. Het mantra ‘streng maar rechtvaardig’ groeide uiteindelijk uit tot een uitgekiend asielsysteem waarin de individuele juridische procedure en de huisvesting van mensen aan elkaar gekoppeld zijn geraakt. Aantallen en stroomschema´s zijn leidend geworden. Het beeld van degenen die een beroep doen op bescherming is hierdoor verworden tot dat van mensen die niet wegvluchten maar die iets komen halen, ergens een beroep op komen doen.’ ‘Mensen hebben verantwoordelijkheid voor hun eigen leven én voor de samenleving als geheel. En ze zijn niet louter economische wezens. [...] Die visie zien we terug in de partijprogramma’s van Groenlinks, D66, iets minder bij PvdA en veel minder bij VVD. Het programma van het CDA was op dit punt lastig in te delen. Met dat programma kon je alle kanten op. Vrijheid, verantwoordelijkheid, zelfbeschikking en gelijkwaardigheid zijn onze uitgangspunten. [...] Het verrast me [hoe het programma van de VVD laag scoort op de humanistische meetlat, auteurs] , maar past wel bij de accenten die de VVD nu legt. Het vreemdelingenbeleid is hard, daar komt weinig terecht van het idee dat individuen rechten hebben, ook als ze hier niet vandaan komen. [...] niet de bescherming van de fundamentele vrijheid is leidend, maar vooral de toestand van de economie.’ Ineke de Vries, voorzitter Humanistich Verbond, in Trouw, 28 augustus 2012
- 39 -