Birkaç saat kestirdikten sonra dışarıda futbol oynayan arkadaşlarımın sesiyle uyandım. Ayaküstü bir şeyler atıştırıp yanlarına gittim. Yeni dostumu yanıma almayı da unutmadım. Ben çıktığımda futbol oynamayı çoktan bırakmış, bir şeyler yemeye başlamışlardı. “Bıraksanıza elinizdekileri! Hadi şu kaldırıma oturun da fotoğrafınızı çekeyim.” dedim çünkü çekeceğim ilk fotoğraf için arkadaşlarımdan iyisini bulamazdım. Başta şaşırdılar ama ben olup biteni anlatınca onlar da heyecanlandılar. Ben tam çekecekken bir tanesi “Sen de gelsene birlikte bir fotoğrafımız olur!” dedi. O zaman fotoğrafı kim çekecekti ki? Düşündüm, belki de bir yolu vardı. Fotoğraf makinesini çevirip arkadaşlarıma sırtımı döndüm. Çektiğim ilk fotoğrafımda arkadaşlarımla birlikteydim ve belki de bu fotoğraf; ardından gelecek onlarcasının, hatta binlercesinin habercisiydi. O günden sonra Raif Amca’dan işin inceliklerini öğrenmeye başladım. O küçük, kasvetli ve gri duvarları kalabalık raflarla çevrili dükkâna daha önce hiç hissetmediğim kadar derin bir bağlılık hissediyordum artık. Sadece ayak işlerini yapıp gitmiyor, Raif Amca’nın bildiklerinden olabildiğince faydalanmaya çalışıyordum. Zamanla para biriktirip yeni bir fotoğraf makinesi aldım ve fotoğrafçılığa olan tutkum gün geçtikçe arttı. Üzerinden yıllar geçti. Yarışmalara katıldım, ödüller aldım. En sonunda da bir sergi açmaya karar verdim. Tüm o ödüllü fotoğrafları orada sergileyecektim. Ancak en önemli parça çoktan belliydi. Salonun baş köşesinde duracak fotoğraf, ilk fotoğrafım olacaktı çünkü o fotoğrafı çekerken hissettiğim heyecan ve mutluluk bambaşkaydı benim için. Hep de öyle kalacaktı. Yepyeni bir hayatın kapısını araladığımda, aralıktan sızan ilk ışık demetiydi o fotoğraf benim için. İremsu Şar 10A
YIL:15 SAYI:15
Sayfa 27