ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ
Της Λένιας Τσαδιώτου
ε θαύμα αποδίδει το γεγονός ότι ο μικρός Πλάτωνας, αν και οι γιατροί έδιναν μεγάλα ποσοστά να γεννηθεί με σύνδρομο Down, δύο μήνες μετά τη γέννησή του, είναι μια χαρά. «Αν έδινα βάση σε όσα μου είπαν, σήμερα δεν θα είχα το μωρό μου», ομολογεί η Βαλεντίνα, η οποία έχει ήδη άλλα δύο παιδιά, 4, και δυόμιση χρόνων και πάλεψε αρκετά με τον εαυτό της, πριν πάρει την απόφαση να μην προχωρήσει στις εξετάσεις εκείνες οι οποίες ενδεχομένως να έθεταν σε κίνδυνο το έμβρυο, ακόμη κι αν δεν είχε σύνδρομο Down. «Εγώ θα το αγαπούσα ακόμη κι αν γεννιόταν με προβλήματα υγείας», με διαβεβαιώνει και δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω γι’ αυτό. Το τηλέφωνο ήρθε από την Άννα. Η Άννα είναι η γιαγιά, η μητέρα της Βαλεντίνας, η οποία θέλει μέσω της δημοσιοποίησης της δικής της περίπτωσης να βάλει σε δεύτερες σκέψεις όσες γυναίκες προχωρούν αβασάνιστα σε έκτρωση. Η ίδια αναγκάσθηκε να κάνει δύο εκτρώσεις όταν ήταν νέα, για λόγους οι οποίοι σήμερα δεν της φαίνονται σημαντικοί. Ενέργεια την οποία ‘πλήρωσε’ έστω κι αν ο θεός δεν είναι ‘εκδικητικός’, όπως μου λέει, αφού πολύ αργότερα έχασε από λευχαιμία τον 13χρονο γιο της Μάριο…
Η Βαλεντίνα….
Η Βαλεντίνα, έμεινε έγκυος στο τρίτο της παιδί. «Όταν ήμουν τριών μηνών έγκυος, οι γιατροί με παρέπεμψαν σε ειδικές εξετάσεις, όπως συνηθίζεται. Οι αναλύσεις που προηγήθηκαν, οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι το μωρό μου θα γεννιόταν με σύνδρομο Down. Πράγμα που έπρεπε να επιβεβαιωθεί με εξειδικευμένες εξετάσεις αλλά με κίνδυνο να επέλθει αποβολή, λόγω ακριβώς αυτών των εξετάσεων. Η αλήθεια είναι ότι πάλεψα με τον εαυτό μου μέχρι να αποφασίσω και γύρευα μια ένδειξη από το Θεό, για το τι έπρεπε να κάνω». Η ‘ένδειξη’ ήρθε και έγινε ως εξής: «Για μέρες παρακαλούσα το θεό να με βοηθήσει να αποφασίσω το καλύτερο για μένα και για το μωρό. Εκείνη την ημέρα ήρθε η μητέρα μου με ένα μπουκαλάκι αγίασμα του Αγίου Γε-
218
PRESTIGE Pafos
ωργίου, με το οποίο με ‘σταύρωσε’ στην κοιλιά. Την ίδια στιγμή ένιωσα ότι όλα θα πήγαιναν καλά». Όλο αυτό, η Βαλεντίνα το πέρασε χωρίς να πει οτιδήποτε στον άντρα της, μοιράστηκε όμως με τη μητέρα της τις ανησυχίες της, η οποία και την διαβεβαίωσε επίσης ότι όλα θα πάνε καλά. «Ακόμη κι αν το μωρό γεννιόταν με πρόβλημα, θα αναλάμβανα εγώ να το μεγαλώσω», λέει η γιαγιά Άννα και είμαι σίγουρη ότι το εννοεί απόλυτα. «Έγινα θρήσκα, από τότε που πέθανε ο αδελφός μου», λέει η Βαλεντίνα, η οποία τότε ήταν μόλις έξι χρόνων. Στο μεταξύ, ο Άγιος Γεώργιος ‘ερχόταν’ με διάφορους τρόπους στη ζωή της Βαλεντίνας. «Όπου πήγαινα άκουα για τον άγιο. ‘Έβλεπα τυχαία μια εκκλησιά, ρωτούσα ποιου αγίου είναι και μου έλεγαν ΄του αγίου Γεωργίου’, έτσι πίστεψα ότι ήταν ο άγιος που θα έσωζε το μωρό μου…».
Η Άννα…
«Περάσαμε δύσκολα οικονομικά», ομολογεί η Άννα, η οποία έχει σήμερα δύο παιδιά, παντρεμένα. Λόγω ακριβώς των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε η οικογένεια, αναγκάσθηκε να κάνει δύο φορές έκτρωση, πράγμα που μετάνιωσε στη συνέχεια, όταν έχασε τον ένα της γιο, από λευχαιμία. «Οι γυναίκες αλλά και οι γιατροί πρέπει να ευαισθητοποιηθούν πάνω στο θέμα έκτρωση. Τα παιδιά είναι δώρο θεού και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τα σκοτώνουμε πριν ακόμη γεννηθούν». Είναι γι’ αυτό που αντέδρασε έντονα όταν η κόρη της, βρέθηκε στο δίλλημα, είτε να κρατήσει το μωρό με το ρίσκο να είναι άρρωστο, είτε να προχωρήσει σε έκτρωση. «Ο Θεός δεν είναι τιμωρός αλλά όταν έχασα το γιό μου, θεώρησα ότι ο Θεός με δοκιμάζει. Όταν ‘κοιμήθηκε’ ο γιός μου ένιωσα τεράστιο πόνο, κενό και ταπείνωση, μια ταπείνωση που με οδήγησε στην απόφαση να εμποδίσω άλλες γυναίκες να κάνουν κάτι τέτοιο. Τα παιδιά με σύνδρομο Down μπορούν νάναι οι ‘άγγελοι’ μας και σίγουρα έχει καλό λόγο ο Θεός που τα στέλνει. Ποιοι είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε ότι απ εδώ πάνε οι γεροί και από δω οι σκάρτοι;» Πόσο δίκιο έχεις Άννα, πόσο δίκιο!