ΦΑΚΕΛΟΣ - Αποτυπώματα αντρών
Της Λένιας Τσαδιώτου
Έφερε τα πάνω κάτω στην ραδιοφωνία, αρχές του ενενήντα. Νέα jingles, νέος αέρας, νέα ακούσματα. Ακόμη και εκεί στο μονοκόμματο ΡΙΚ! Φαίνεται όμως πως ο άνθρωπος προηγείτο της εποχής του και έτσι, είπε να κόψει και μια βόλτα από τα έτερα ραδιόφωνα, αλλάζοντας κυριολεκτικά την άποψή μας για την μουσική και μυώντας τον ακροατή σε μονοπάτια πρωτόγνωρα. Ένας ροκάς, τολμώ να πω, που αντιστέκεται στο κατεστημένο, ασφυκτιώντας σε μια ‘κλισέ’ κοινωνία…
Κιμ Νικολάου
Κυριάκος γίνεται Κίμ… Ήμουν πολύ μικρός όταν οι γονείς μου αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Αγγλία, όπου εκεί γεννήθηκε και η μικρότερη αδελφή μου. Ο πατέρας μου ήταν μπαρμπέρης και η μητέρα μου δούλευε σε καπνοβιομηχανία. Αναγιώθηκα με κυπριακό κορμί αλλά με εγγλέζικα μυαλά. Αλλά μόνο όταν αυτό βόλευε! Για παράδειγμα στο φαγητό γίνομαι κυπραίος. Όταν είσαι open mind τα δέχεσαι όλα ευκολότερα. Προσωπικά είμαι πολύ ανοιχτός και δεν κουβαλώ ταμπού. Ομολογώ ότι ο πατέρας μου λίγο με πίεζε γιατί δεν ήθελε ο γιός του να χει μακριά μαλλιά και να μοιάζει με χίπη, σε αντίθεση με τη μητέρα μου η οποία με στήριζε στις επιλογές μου. Δεν ήμουν φαν της μόδας και δεν έκανα τίποτα από μιμητισμό, απλά έκανα αυτό που άρεσε σε μένα. Η μόνη μόδα που με ενθουσίαζε ήταν οι μίνι φούστες! Ο μουσικός δρόμος… Ο δρόμος μου αρχικά δεν ήταν μόνο μουσικός. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα δεκατεσσάρων χρόνων, γύρω στο 1966-68, σκηνοθετώντας μια ταινία η οποία εξασφάλισε μάλιστα βραβείο στη Γαλλία. Τα γκρουπ και η ροκ… Οι Beatles και ο George Martin ήταν τα αγαπημένα μου ακούσματα. Φτιάξαμε ένα συγκρότημα με φίλους τους ‘Fresh Beat’ και δίναμε συναυλίες καλώντας τους νέους να μένουν μακριά από τα ναρκωτικά και με όλα τα έσοδα να πηγαίνουν υπέρ των εκκλησιών. Το 1972 κάναμε μαζί με τον John Grifith τους Kimstyle Teenage Revolution. Η εμπλοκή μου με τη μουσική έγινε εξ ανάγκης επειδή στις ταινίες που έκανα, έπρεπε να βρω κάποιον να την επενδύσει μουσικά. Κι έτσι μόνος μου άρχισα να μαθαίνω μουσική, κιθάρα και να τραγουδώ. Ο δάσκαλός μου, μου έλεγε ΄δεν θα κάνεις ποτέ καριέρα, είσαι παράφωνος και δεν ξέρεις μουσική’. Φαίνεται ότι τον διέψευσα, αφού έκανα χρυσό δίσκο, άλμπουμ και πολλές συναυλίες για την Κύπρο. Το αγαπημένο του ‘παιδί’…‘Η κυρία και ο παπαγάλος’ ένα πολύ δυνατό χιτ το οποίο θεωρήθηκε από την πουριτανή κυπριακή ραδιοφωνία τότε, ότι περιείχε σεξουαλικά υπονοούμενα και έτσι μπήκε στο black list. Good buy England… To 1972 αναγκάσθηκα να επιστρέψω στην Κύπρο, ακολουθώντας τους γονείς μου, οι οποίοι αποφάσισαν ότι δεν ήταν ευτυχισμένοι εκεί. Έτσι άφησα την καριέρα μου εκεί και γυρίσαμε στον Άγιο Παύλο, εκεί που γεννήθηκα και ήταν και το σπίτι μας το
202
PRESTIGE Pafos
πατρικό. Τα πράγματα ήταν σχετικά καλά, αφού με το που γύρισα, είχα αμέσως προσφορές για δουλειά ως dj. Η γνωριμία μου με κάποιο φίλο, στάθηκε η αφορμή για να κάνουμε ένα γκρουπάκι. Μεσολάβησε η τουρκική εισβολή, όπου μάλιστα τραυματίσθηκα στις μάχες της Ομορφίτας. Η ζωή μου ήταν πια μεταξύ Κύπρου και Αγγλίας, με συναυλίες στο εξωτερικό, δίσκους κλπ. Ήμουν ο πρώτος που δημιούργησα στούντιο ηχογραφήσεων δίσκων στη Κύπρο το οποίο δούλεψα για πολλά χρόνια. Το ΡΙΚ… By accident βρέθηκα στο ΡΙΚ, αφού για χρόνια ήμουν στο black list, λόγω των ‘απαγορευμένων’ μου τραγουδιών, που δεν ‘ταίριαζαν’ με το προφίλ του κρατικού καναλιού. Ακόμη και σήμερα δυσκολεύομαι να βρω τραγουδιστή να πει ένα τραγούδι μου που μιλά για την κατάσταση στην Κύπρο, γιατί τους ‘ενοχλούν’ κάποιοι από τους στίχους. Μέσα του 88 ήρθα στην Κύπρο να δω την κόρη μου Μαρίνα. Εκείνη ήταν που με έπεισε να πάρω τηλέφωνο στο ΡΙΚ και να ζητήσω δουλειά, παρά το… εμπάργκο που υπήρχε για το πρόσωπό μου. Έτσι κ έγινε. Πήρα τηλέφωνο και μίλησα με την παραγωγό Ανθούλα Σαμουήλ, φοβερό μυαλό και υπέροχη γυναίκα. Και…δυστυχώς με προσέλαβαν και αναγκάσθηκα να μείνω στην Κύπρο και στο ΡΙΚ για περίπου δεκαπέντε χρόνια. Και λέω δυστυχώς επειδή αν και αγαπώ τον τόπο, οι άνθρωποι είναι στενοκέφαλοι. Κρατικό ραδιόφωνο, άλλο πράμα! Προσωπικά δεν είχα ποτέ πρόβλημα με το κρατικό κανάλι. Ίσως είχα τον τρόπο μου. Δοκίμαζα πράγματα και τους άλλαξα τα φώτα. Για παράδειγμα, το 90-91, την ημέρα που η Αμερική έκανε εισβολή στο Ιράκ, η διεύθυνση μας έστειλε μια εγκύκλιο ότι έπρεπε να παίζουμε ανάλογη μουσική. Άντεξα μόνο λίγα λεπτά, κ ύστερα έβγαλα ακροατές στον αέρα οι οποίοι συμφώνησαν μαζί μου, και έτσι το γύρισα στο συνηθισμένο μου ρεπερτόριο. Πάντως κάποια στιγμή έφυγα, κ ο λόγος ήταν επειδή πιστεύω ότι τα πράγματα πρέπει να εξελίσσονται, να μην παραμένεις στάσιμος ακόμη και αν αυτό που κάνεις έχει επιτυχία. Εγώ ήθελα να τρέξω κι αυτοί έκαναν στρατά. Έφυγα λοιπόν και πήγα σε ιδιωτικά ραδιόφωνα για την ακροαματικότητα των οποίων έδωσα μάχη και τα κατάφερα. Οι ‘φίρμες’ και οι φίρμες… Δεν έχω πρόβλημα ούτε με τις φίρμες ούτε με τις ΄φίρμες’. Εκείνοι που νομίζουν ότι