ดูมคี วามสุขในการปัน่ แบบนีอ้ ย่างมาก.... ก็แนะน�ำให้ ความรูก้ ารปฏิบตั ติ วั ไปเรือ่ ยๆ คอยมองเจ้าน้องพราว บ้าง ก็ไปช้าๆ เรื่อยๆ คุณพ่อก็คอยให้ก�ำลังใจลูกสาว ตลอดว่า “ขี่ไปเรื่อยๆเหนื่อยก็พักนะ” แล้วเรื่องราว คงจะจบที่ผมพาสองคนพ่อลูกเข้าเส้นชัยอย่างแฮปปี้ เอ็นดิ้งก็แค่นั้น มันไม่ง่ายอย่างนั้นสิหนู 555 ไม่จะ๊ เพราะ...CP1 ต้องขึน้ เขือ่ นขุนด่านปราการชล ก็สอบถามคุณพ่อว่า น้องพราวเคยขึ้นเนินชันระดับนี้ ไหม... ยังไม่เคย แต่คณ ุ พ่อบอกลูกได้ดมี าก “ค่อยๆ ไป ไม่ไหวก็เข็นนะลูก” ถูกต้อง...มันต้องอย่างนี้ ก็ให้ก�ำลังใจน้องพราว ไปค่อยๆ ขึ้นไป เปลี่ยนจานหน้าลงจานเล็ก พอน้อง ก�ำลังจะหมดแรง ก็แอบกระซิบ “น้องพราว ลุกขึน้ ยืน คุณพ่อยังหนุ่ม55 โยกเลยน้อง555” จ๊าเธอลุกขึน้ ทันที โยกได้....สองครัง้ ก็ตามที่ทุกท่านคงคาดได้ครับ การพูดคุยอย่าง หมดจ๊า 555 สนุกสนานก็เกิดขึน้ 555 (เทมส์มนั คุยอยูค่ นเดียว) แต่ พีห่ นูได้แค่น.ี้ ..โอเคไม่เป็นไร แต่กอ่ นทีห่ นูจะลงเข็น คุณพ่อดูให้ความสนใจในการขีแ่ บบออแดกซ์อยูน่ ะครับ หนูมองไปทีพ่ คี่ นข้างหน้าทีก่ ำ� ลังเข็นอยูน่ ะ หนูเข้าไป ขี่ผ่านเลยครับ... ก็ไม่ใช่อีกล่ะ... จอดสิครับรออัลไล คือ คุณแม่ลนื่ ล้ม มีแผลทีแ่ ขนกับขา เจ็บสะโพก ศีรษะ กระแทกมึนงงเล็กน้อย ขอ DNF เทมส์จึงประสาน ผู้จัดงานให้ส่งรถมารับไป รพ....เสร็จแล้วเทมส์ก็ ไปต่อ...ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น 555 เมื่อสอบถามคุณพ่อและคุณลูกว่าจะ DNF ไป พร้อมคุณแม่หรือเปล่า....เหอๆ ไม่จา๊ ไปต่อจ๊า ขอไปกับ ผมด้วยจ๊า ไปก็ไป... ก็แนะน�ำตัวกันไป ผมชือ่ เทมส์ เป็น พยาบาล คุณพ่อแนะน�ำว่าตนเองเป็นสถาปนิก ส่วน คุณลูกชือ่ น้องพราว 10 ขวบ เป็น เป็น ก็เป็น...นักเรียน 5555 นั่นสินะเป็นนักเรียน พึ่งจะขี่ได้ 4-5 เดือน... ยังไม่เคยลงสนามระยะทางขนาดนี้ หลังจากนั้น..
20 │ สารสองล้อ 299 (พฤษภาคม 2559)