ΝΙΚΟΣ ΚΥΡ. ΤΣΕΛΛΟΣ – Και να γράφεις τα μαθήματα της κάθε ημέρας! Συνέχισε με το αυστηρό, πάλι, ύφος της. Στη συνέχεια, με συμπεριέλαβε σε ομάδα με τους άριστους των μαθητών της τάξης, για την εκτέλεση ομαδικών εργασιών όπως τα γύψινα ανάγλυφα της Ερμιονίδας και της Αργολίδας, καθώς και το τετραγωνικό μέτρο αργότερα, με σχοινάκια καρφωμένα σε ξύλινες πήχες. Οι συμμαθητές μου αυτοί, προέρχονταν από οικογένειες της Ερμιόνης σημαντικά ανώτερου οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου. Τις εργασίες αυτές, τις εκτελούσαμε κυρίως στο σπίτι της Νέλης Φοίβα, με πλουσιοπάροχη περιποίηση από την κυρα-Πελαγία, τη μητέρα της, κάθε φορά. Πέρασε ο καιρός και ήρθε η ώρα των ελέγχων, κατά τα Χριστούγεννα. Μόλις πήρα τον έλεγχο στα χέρια μου, γούρλωσα τα μάτια μου! ΟΚΤΩ (8)! Σε όλα τα άλλα μαθήματα, τα γνωστά μου εξάρια και Αριθμητική: ΟΚΤΩ (8)! Δεν είχα ξαναδεί οκτώ (8) σε επίδοσή μου στα μαθήματα, μέχρι τότε! Τώρα, πόσο έσκυψε, και πόσο έψαξε η κυρά-Κατίνα στα ‘’τετράδια-πατσαβούρες’’ που τα μάζεψε από το πάτωμα και τα πήρε μαζί της στο σπίτι της και τι διέκρινε ανάμεσα στις μουντζαλιές και τα ορνιθοσκαλίσματά μου, και το κράτησε και το αντάμειψε με οκτώ(8); Ένας Θεός ξέρει! Και ας είχε και τα άλλα, περισσότερα από σαράντα, παιδιά στην τάξη της. Ας την αναπαύει ο Κύριος στην αιωνιότητα! Εμένα μου άλλαξε δια μιας και δια βίου τη στάση και τη συμπεριφορά μου, τουλάχιστον ως προς την πορεία μου στον τομέα της εκπαίδευσής μου. Όλα εξάρια (6) και αριθμητική ΟΚΤΩ (8)! Άρα, είμαι καλός στην αριθμητική! Ήταν το άμεσο συμπέρασμα. Και αφού είμαι καλός, μπορώ να γίνω και καλλίτερος. Και όχι μόνον στην αριθμητική! Η επόμενη και αποφασιστική σκέψη. Τελικά, το ΟΚΤΩ (8)!!! της αριθμητικής στον έλεγχο, εξελίχθηκε και σε βαθμό προβιβασμού μου, για την Τετάρτη τάξη! Αργότερα, όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο και στη συνέχεια όταν σπούδαζα στο Πολυτεχνείο, όταν τη συναντούσα και της απηύθυνα τον δέοντα χαιρετισμό, μου έδειχνε, με τη σεμνότητά της, την μεγάλη αγάπη και εκτίμησή της. Απλά, χωρίς πολλές και περιττές κουβέντες. Χωρίς μεγαλοστομίες. Και πάντα μου ευχόταν. Μέσα από την καρδιά της. – Καλή σου πρόοδο! Και εις ανώτερα! Κυρα- Κατίνα, εκεί ψηλά που βρίσκεσαι! Δεν ξέρω αν στη διαδρομή μου πέτυχα να εφαρμόσω, έστω και σε κάποιο μικρό ποσοστό, αυτό που κυρίως μού ‘μαθες: Να σκύβω σε κάθε άνθρωπο που με οποιονδήποτε τρόπο και λόγο έρχομαι σε συνεργασία. Σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά! Έστω κι αν κατ’ αρχήν φαίνεται να μοιάζει 12 ερμιόνη
για ‘’σκουπίδι’’! Να ψάχνω, να εντοπίζω την έστω και ελάχιστη θετική πλευρά, που σίγουρα υπάρχει! Να την τονίζω! Να την καλλιεργώ κατά το δυνατόν και να ανταμείβω και την ελάχιστη προσπάθεια, που πολλές φορές ίσως και να μην είναι εξ αρχής εμφανής! Γιατί κάπου θα υπάρχει.Όχι κατ’ ανάγκη, κατά τα δικά μου στερεότυπα, αλλά του συνανθρώπου μου. Αρκεί, εκ μέρους του, έστω και κάποια ελάχιστη αρχική προσπάθεια. Ίσως, στη συνέχεια, η προσπάθειά του να ενταθεί, προς τη σωστή κατεύθυνση. Και σίγουρα αξίζει! Με τον οποιονδήποτε υποτιθέμενο κόπο ή οσοδήποτε υποτιθέμενο ‘’κόστος’’. Ας είναι, αυτές οι λίγες αράδες, μια φτωχική αναφορά στην Μνήμη της, για τον πλούτο που με έργα και ελάχιστα ή σχεδόν καθόλου λόγια, μου πρόσφερε. Και κυρίως, ανυστερόβουλα. Χωρίς καμία απαίτηση, ανταπόδοση ή ανταμοιβή. Ως διδάσκαλος, που δίδει και ασκεί. Χωρίς ταξικές, κοινωνικές και οικονομικές κατατάξεις, διαχωρισμούς και αποκλεισμούς. Απλά. Ανθρώπινα. Από αυτό που είχε. Από της καρδιάς της το περίσσευμα.