dat, mocht het niet goed uitpakken, ik altijd nog de stap terug zou kunnen maken naar de lange afstanden, heeft mij er uiteindelijk van overtuigd om toch de sprong in het diepe te wagen.
De eerste trainingen op dit nieuwe platform waren behoorlijk wennen. Zowel voor mij als voor mijn teamgenoten, die gemiddeld genomen toch een behoorlijk stuk jonger zijn. Tijdens de eerste trainingen werd ik verschillende keren geconfronteerd met de vraag hoe ik erbij kwam om deze stap te maken. Uiteindelijk ben ik liefdevol opgenomen in de toch wel hechte groep van Dick en Dinant. De sprinttrainingen waren voor mij een echte cultuuromslag. Daar waar ik gewend was om een hele training lang ingespannen bezig te zijn, bleek nu rust een cruciaal onderdeel van de activiteiten. De inspanningen zijn veel explosiever en intensiever van aard, wat op zijn beurt een uitgebreid herstel vergt. Na de eerste trainingen ging ik met een onbevredigd gevoel naar huis omdat ik niet moe was. Maar na er een nachtje over geslapen te hebben, geven je spieren toch een bevestigend signaal af dat er sprake is geweest van een inspanning. Na een aantal weken trainen stond de eerste wedstrijd al op het programma. Ik had geen idee wat ik tegen zou gaan komen. Redelijk gespannen en onder de indruk van mijn tegenstanders stond ik aan de start van de 300 meter. Ik had het advies gekregen om rustig van start te gaan. Dit advies bleek ik iets te letterlijk te hebben opgevat en meteen na de start zag ik mijn tegenstanders wegstuiven.
Ik kon nu beginnen aan een inhaalrace die uiteindelijk toch nog leidde naar een aardige tijd van 40,22 seconden. De kop was eraf en ik had mijn eerste wedstrijdervaring opgedaan. De volgende wedstrijd was meteen de eerste competitieronde, waarvoor we helemaal naar Tilburg moesten afreizen. Dit bleek een hele happening, waarin mij duidelijk werd wat de charme is van baanatletiekwedstrijden. Je trekt een hele dag met je teamgenoten op en verdeeld over de dag werkt iedereen, met steun van elkaars aanmoedigingen, zijn nummers af. De dag werd uiteindelijk waardig afgesloten met een bezoek aan een snackbar in Echt. Maar voordat het zover was had ik natuurlijk nog een aantal races voor de boeg: 400 m, 200 m en de Zweedse estafette (achtereenvolgens 400, 300, 200 & 100 meter). Met name de 400 meter van die dag is me bijgebleven. Voorafgaand aan die race kreeg ik van Dick de vraag wat mijn richttijd zou zijn. Ik gaf aan dat ik voor dit jaar 55 seconden als doel had gesteld en dat ik daar wel bij in de buurt zou willen komen. Zijn antwoord was dat hij al blij zou zijn met een tijd onder de minuut. Blijkbaar wilde hij mijn verwachtingen toch enigszins temperen. Maar goed, na een (voor mij) traditioneel trage start begon ik aan mijn rondje. Het viel me al op dat het veld deze keer niet van me wegliep. Op het laatste rechte stuk kon ik nog twee tegenstanders achterhalen met als resultaat een tijd van 54,82 seconden. Goed voor de vierde tijd van die dag in een veld met meer dan twintig deelnemers. Ik was dus oprecht tevreden en trots op mijn prestatie. Inmiddels ben ik al een aantal wedstrijden verder en krijg ik steeds meer het besef dat ik met de overstap naar de sprint (en baanatletiek) de juiste keuze heb gemaakt. Stiekem hoop ik dat ik hiermee een trend zet en dat anderen mijn voorbeeld zullen volgen. Ik kan het in ieder geval eenieder warm aanbevelen om de loopsport ook eens van deze kant te beleven. Ik zie jullie op de baan!
13