Anne’s 1e halve (door Anne Cobben) Met veel aanmoedigingen afgelopen maanden zijn Ruud en ik de uitdaging aangegaan om een halve marathon te rennen. Een stad die meteen aanspreekt is Eindhoven. Allebei hebben we er gestudeerd, in de kroeg gefeest en kennen we de beste plekjes in afgelegen straten. Een logisch keuze dus om de halve marathon in Eindhoven te rennen. Trainingsschema’s hebben we tot nu toe nog niet nodig gehad, dus we besluiten voornamelijk goed present te zijn bij huidige trainingen om deze verder uit te breiden. Wat zo leuk is, is zodra je vertelt dat je een doel voor ogen hebt, de trainingsgroep met je meeleeft. Ze geven je tips, vragen hoe het gaat en volgen je letterlijk op de voet. Ik merk dat sinds ik meer train, ik sneller vooruit ga. Ik kom uit de achterhoede bij de dinsdagtrainingen om de sterke dames van STB in ieder geval in zicht te hebben tijdens de training. Dat voelt goed. Maar dan komt het sociale leven om de hoek kijken. Ruud en ik zijn beide erg ondernemend waarbij vrije weekenden voorbij zijn voor we het doorhebben. Zo ook een aantal weken voor de marathon. We feesten in Berlijn in plaats van deel te nemen aan de marathon. Op zondag 13 oktober regent het in Eindhoven. In Limburg is het zonnetje doorgebroken, maar onderweg kijken steeds donker wordende wolken ons aan. Onze vrienden en familie vinden ook de weg naar Eindhoven om ons te supporten. Geweldig dat zij het voor ons over hebben om twee uur in de kou te staan. Naast een temperatuur van 9 graden waait het enorm en regent het af en toe. We starten beiden in een ander startvak, waarbij we allereerst over tientallen poncho’s moeten springen om de eerste meters af te leggen.
Ruud heeft de halve marathon van Eindhoven in zijn studententijd gerend en ziet daar al een mooie tijd staan. Hij wil zich niet laten kennen en hoopt opnieuw in de buurt te komen van deze tijd. Na 17 kilometer merkt hij dat z’n benen langzaam moe beginnen te worden en dat 21 kilometer toch wat zwaarder is dan gedacht. Hoewel zijn tong op z’n schoenen hangt oogt hij fris wanneer hij de finish overkomt met een super tijd van van 1.31,30. Zelf merk ik dat ik in het begin onder mijn tempo ren vanwege de mensen om mij heen. Ik besluit snel te versnellen en laat Piet, die ik ontmoette bij de start, achter me. Na 10 kilometer word ik aangesproken door Leon die mij complimenteert met mijn tempo. Samen rennen we 8 kilometer, waarna ik hem moet laten gaan. Langzaam merk ik dat ik het koud begin te krijgen en dat de windvlagen onder mijn shirt kruipen. Mijn altijd geliefde wijk Strijp S ziet er nu ineens boos uit. De wind lijkt mij tegen de hoge gebouwen te vegen, waardoor mijn pas steeds meer verslapt. Gelukkig krijg ik een duwtje en opbeurende woorden van een inhaler. Nieuwe energie brengt me op de hoek van de Vestdijk waar ik het mentaal niet meer heb. Ik vertoon een pijnlijke glimlach als ik langs familie Frins kom, die mij zo fijn aanmoedigen. De laatste meters zijn in zicht, waar mijn zus en vrienden mij staan aan te moedigen. Met een tijd van 1.58,32 heb ik mijn doel van 2 uur behaald. Urenlang verkondigen we dit niet snel meer te doen en er echt even klaar mee te zijn. Maar dat gevoel verandert al snel. Een nieuwe wedstrijd is gepland en we zijn na een rustig duurloopje weer fanatiek op de trainingen. Welke grote wedstrijd we volgend jaar rennen weten we nog niet, maar dat er een komt is zeker!
17