ΑΝΑΛΥΣΗ
«Ποιος άλλος πολιτισμός σεβάστηκε το λόγο, φαινομενικά τουλάχιστον, περισσότερο απ΄ το δικό μας; Που δοξάστηκε καλύτερα; Που καθολικοποιήθηκε περισσότερο απ΄ το δικό μας; Που απελευθερώθηκε ριζικότερα; Μου φαίνεται λοιπόν πως πίσω απ΄ αυτή τη φανερή ευλάβεια προς το λόγο, πίσω απ΄ αυτή την εμφανέστατη λογοφιλία κρύβεται κάποιος φόβος. Όλα συμβαίνουν, λες κι απαγορεύσεις, φράγματα, πρόθυρα κι όρια είχαν διαταχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να κυριαρχείται - τουλάχιστον σ΄ ένα μέρος - η μεγάλη γονιμότητα του λόγου, με τρόπο ώστε να ελαττωθεί ο πλούτος του κατά το πιο επικίνδυνο μέρος κι η αταξία του να οργανωθεί σύμφωνα με σχήματα που αποφεύγουν το ανεξέλεγκτο• όλα συμβαίνουν σα να γινόταν προσπάθεια να εξαλειφθεί μέχρι τα σημάδια της εισβολής του στα παιχνίδια της σκέψης και της γλώσσας. Κι αν θέλουμε -δε λέω να εξαλείψουμε αυτό το φόβο- αλλά να τον αναλύσουμε μες τους όρους του, τους κανόνες και τ’ αποτελέσματά του, πρέπει νομίζω να προσανατολιστούμε σε τρεις κατευθύνσεις στις οποίες, σήμερα, η σκέψη μας αντιστέκεται λιγάκι και που αντιστοιχούν στις τρεις ομάδες λειτουργιών: να επανεξετάσουμε τη βούληση της αλήθειας, να αποκαταστήσουμε στο λόγο τον επεισοδιακό του χαρακτήρα, να κάνουμε επιτέλους φανερή την κυριαρχία του σημαίνοντος.» `Michel Foucault, H Τάξη Του Λόγου (1971), μτφρ. Μηνάς Χριστίδης, Αθήνα:Ηριδανός (1990), σ.36-37
97