natani

‫دﻳﺮم ﺑﺸﻮد؟ اﻣﺮوز ﺟﻤﻌﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ رﺳﻴﺪم ﻗﻢ‪ .‬ﻳﻚ روز درس را از دﺳﺖ‬ ‫داده ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺳﺎﻛﺘﻲ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻗﺮ! ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﻮي وﺟﻮدم دارد زﻟﺰﻟﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎم ﻣﻲﺗﺮﻛﺪ‪ .‬ﭘﻮﺳﺖام ﺗَﺮَك ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﻫﻴﭽﻲ ﺑﺎ ﻫﻴﭽﻲ ﺟﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻟﮕﺪ ﻣﻲزﻧﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻟﮕﺪ ﻣﻲزﻧﻢ‪ .‬آوﻳﺰانام‪ .‬ﺗﻮي ﻫﻮا ﻣﻌﻠﻖام‪.‬‬ ‫از ﻛﻮﭼﻪي ارك ﭘﻴﭽﻴﺪﻳﻢ ﺗﻮي ﻳﺨﭽﺎل ﻗﺎﺿﻲ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ! ﻧﺴﻞ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻣﺎ‪ .‬واﻗﻌ ًﺎ‬ ‫ﻛﺠﺎي دﻧﻴﺎاﻳﻢ و دﻧﻴﺎي ﻣﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺑﺎﻗﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﮔﻮش ﻣﻲداد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﻳﻚ روزي‬ ‫دﻳﮕﺮ از اﻳﻦﺟﺎ ﺑﺪﻣﺎن ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻋﺎدت ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻫﻤﻪي آنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﻦﺟﺎ زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺮﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ زﺟﺮ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ؟ ﻧﻪ‪ .‬ﻳﺎ ﺧﺮﻧﺪ ﻳﺎ ﻋﺎدت ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺟﻮري ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آدم ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲاش را ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﺪ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﺧﻮدش را دارد‪ .‬ﻟﺒﺎس ﻃﻠﺒﻪﮔﻲ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻋﻘﻴﺪه ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ آدم دلاش ﺧﻮاﺳﺖ ﻋﻮض ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺻﺪاي اذان ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﺪاﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬از ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪي ﺷﻬﺮ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺻﺪا و آﻫﻨﮓ اذان‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬وﻗﺖ ﻧﻤﺎز‪ ،‬ﻛﻮﭼﻪاي ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي اذان ﺗﻮش ﻧﭙﻴﭽﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺻﺪا ﻣﺜﻞ ﭘﻠﻴﺲ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ‬ ‫آدم را دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺻﺪاي اذان را ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ داﻏﻲ ﻇﻬﺮ ﻗﻢ در ذﻫﻦام زﻧﺪه‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ و ﻃﻠﺒﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺮِ اﻏﻠﺐ از ﺗﻪ ﺗﺮاﺷﻴﺪهﺷﺎن زﻳﺮ ﻋﻤﺎﻣﻪﻫﺎ ﻋﺮق ﻛﺮده و ﺑﺨﻮر ﺑﻮي‬ ‫ز‪‬ﻫﻢِ ﻣﻐﺰِ ﻛﻠّﻪﻫﺎﺷﺎن ﻛﻪ روي دﻳﻮارﻫﺎيِ ﮔ‪‬ﻠﻲ ﻳﺎ آﺟﺮي ﻛﻮﭼﻪي ﺣﺮمﻧﻤﺎ ﭼﺴﺒﻴﺪه‪ .‬اذان ﻛﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻮشِ ﻛﻮﭼﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲﺷﺪ از ﺻﺪاي ﻣ‪‬ﻜﺒ‪‬ﺮﻫﺎ ﻛﻪ راﻫﻨﻤﺎي ﻣﺄﻣﻮمﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ از ﻗﻴﺎم و‬ ‫رﻛﻮع اﻣﺎم ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪي ﻛﻮﭼﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺖ ﻧﻤﺎز در ﺷﻬﺮ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاي آژﻳﺮي در ﺳﻜﻮت ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻓﺮورﻓﺖ‪.‬‬ ‫ژﻧﻮوﻳﻮ ﺣﺮﻛﺖ ﻗﺪمﻫﺎش را آﻫﺴﺘﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪي ﻛﺎﻓﻪﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﻳﻚ ﺟﺎ‬ ‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺷﺎﻧﺰه ﻟﻴﺰه ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ‪ .‬آنﺟﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﭼﻨﺪ ﻛﺎﻓﻪي ﺑﺎز ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ژﻧﻮوﻳﻮ ﺟﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﭘﺎرﻳﺲ را ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻛﻦ آن ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺷﻤﺎ آدم ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻳﻴﺪ؟ ﺗﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﺧﻨﺪهاش ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺗﻮپ ﻛﻮﭼﻚ‬ ‫روي ﻣﻴﺰ ﻣﻲﺧﻮرد و ﻧﺮم ﻧﺮﻣﻚ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﺎ آرام ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﺎﺷﻢ؟‬

‫‪٧٨‬‬