Wielrenblad #2 — 2013
Marcelino lopez
ColUMn
Marcelino lopez is schrijvend psycholoog met liefde voor snelheid, flow en mooie bochten.
Mijn favoriete revalidatieobject “Huh? oké, eh, mmm, kan ik, eh… hoe lang voordat, eh…?” dokter Kouman, orthopeed, kijkt me vermoeid aan vanachter zijn lullige leesbrilletje. dan onderbreekt ‘ie mijn gestotter: “daar wil ik nog niets over zeggen, oké? Woensdag zien we hoe serieus de schade écht is. dan durf ik te zeggen wanneer je weer mag sporten.” een voor mij wazige MRI-scan laat mijn arts “overduidelijk” een ingeklemde meniscus en kraakbeenschade in mijn rechterknie zien. “die knie moet zo snel mogelijk operatief worden opgelapt.” alle kloten op een stokje. Komende woensdag al moet ik onder het mes. Met dit script had ik geen rekening gehouden. Ik ging uit van een dik, maar onschuldig verdraaid knietje. een knietje dat ik in korte tijd weer tot volle sterkte zou mogen fietsen. dom natuurlijk. Ik ben geen kniedeskundige. de lege, vermoeide blik van dokter Kouman weerspiegelt perfect hoe ík me inmiddels voel. down. Leeg. slap. alle levenskracht die net nog had, lijkt via mijn slippers de aarde te zijn ingezogen. Tezamen met al mijn plannen. daar gaat mijn zomer. Kitesurfen, fietstochten, salto’s springen van strandcontainers, wildplassen, hinkstapsprong spelen met de buurtkids, afkicken van Facebook. niks van dat. Het wordt narcose, doorliggen, naar een slecht gewit plafond kijken, krukhoppen, plassen in een urinebokaal, revalideren, statusupdates op Facebook lezen. dat soort suffigheid. an-der-hal-ve. Maand. Lang. Minstens. aan onverwachte tegenslag moet een mens stapsgewijs wennen. op de fiets
54
terug richting huis begin ik heel voorzichtig met incasseren. er is iets met fietsen dat steevast helpt psychisch ongemak te verlichten. Wat het precies is? Misschien is het de onvermijdelijke tegenwind die mijn hoofd verfrist? de comfortabele snelheid waarmee de naderende omgeving weer uit mijn gezichtsveld verdwijnt? Mijn benen die monotoon en automatisch doortrappen alsof ze weten waar ze naartoe moeten? alles ademt beweging, hoop, richting en vooruitgang. Het helpt, ook nu. Langzaam begin ik de verwachte hellezomer weer in breder perspectief te zien. en ach, ik heb nog een paar dagen om de nodige voorbereidingen te treffen, eerder gemaakte plannen formeel te annuleren en boeken op bol.com te bestellen. eenmaal thuisgekomen bel ik een vriend die recentelijk iets soortgelijks heeft meegemaakt. Hij is een kei in mijn moraal liften. Zijn adviezen zijn verrassend praktisch en direct uitvoerbaar. “Bak vaker vette vis, helpt tegen somberheid, wetenschappelijk bewezen.” dat soort wijsheden. In dit specifieke geval oreert hij: “Je moet iets doen wat je anders nooit zou doen. dan wordt de ellende met je knie gekoppeld aan iets positiefs. dat internetproject waar je nu al een tijdje halfbakken mee bezig bent, je hebt nu alle tijd om dat eindelijk een keer voor elkaar te boksen. stel jezelf een deadline en ga ervoor. dan voelt het allemaal niet zo zinloos. Houd jezelf een mooie worst voor, jongen. dat is dé manier om tegenslag te ownen.” Terwijl ik het gesprek afbreek, loop ik op automatische piloot naar de schuur. eerst de gereedschapskist halen, daarna mijn kekke, maar afgeragde fietsje. die krijgt alvast een pontificale plek in de huiskamer. Hij krijgt binnenkort eindelijk eens een goede onderhoudsbeurt. net als ik.