Przedrzeć się przez nimbostratusa
Tydzień po tym, jak ściągnięto mi gips, stoję sam na kładce w Knight’s Park i opieram się całym ciężarem ciała o balustradę, spoglądając w dół na staw, który mógłbym obejść w niecałe pięć minut. Wodę pokrywa teraz cienka warstwa lodu i chciałbym ją przebić małymi kamyczkami, ale nie wiem dlaczego, tym bardziej że nie mam żadnych ze sobą. Mimo to, bardzo chcę rzucać kamieniami, bardzo chcę robić dziury w tafli, by dowieść, że jest krucha i tymczasowa, by zobaczyć, jak wzbiera pod nią mętna woda i wydobywa się przez otwór, który sam zrobiłem. Myślę o ukrytych pod lodem rybach – głównie tych wielkich złotych rybkach, którymi ludzie wypełniają stawy, żeby starsi panowie mieli co karmić wiosną, a mali chłopcy łapać latem – o rybach teraz zagrzebanych gdzieś w błocie na dnie jeziora. Ale czy te ryby już teraz się zagrzebują? Czy czekają, aż jezioro całkiem zamarznie?