նաև էդ ամենի հետ էր կապված, չգիտեմ: Հիմա Նորոյի գրասենյակի միջանցքում սպասում եմ, թե երբ ինձ կընդունի, կամ կընդունի՞ արդյոք: - Ձեզ ինչպե՞ս ներկայացնեմ,- հարցրեց քարտուղարուհին: - Ասեք` Արամ Հարյանն է եկել: Մի վայրկյան չանցած` փոշմանեցի, որ էդպես ներկայացա: Կարող էի ասել` իր դասընկեր Արամն է կամ իր մանկության ընկեր Արամը: Բայց փառասիրությունս հաղթեց, ու գուցե ճիշտն էլ հենց սա էր: - Շնորհակալ եմ, որ ընդունեցիր,- ասացի ու սեղմեցի Նորոյի ձեռքը: - Էս ո՞նց ա` հիշել ես ինձ: - Հետդ գործ ունեմ: - Կոնյակ կխմե՞ս: - Հա: Նորոն բացեց պահարանը, հանեց կոնյակի շիշն ու երկու բաժակ: Բաժակները լցնելու ընթացքում նայում էր ինձ, երևի փորձում էր հասկանալ` ինչի համար եմ իր մոտ: -
Հը՞, ինչո՞վ կարող ենք օգտակար լինել մտավորականությանը,- ժպտաց: Ձեր խելքն էլ գնում ա, չէ՞, օգնելու համար: Հա, բա ո՞նց: Այ որ գայիր, շփվեիր հետս, կհասկանայիր: Ի՞նչ վատ կլիներ: Գրողի ու չինովնիկի ընկերությունից միշտ հետաքրքիր բաներ են ծնվում: - Հետաքրքիր ո՞ւմ համար,- հարցրի: - Թե մեկի, թե մյուսի: Օրինակ, Մարկեսը Ֆիդելի ամենամտերիմ մարդկանցից ա եղել: - Հիմա դու ո՞ւմ ես կոմպլիմենտ անում, ի՞նձ, թե՞ քեզ: - Մարկեսին ու Ֆիդելին,- ծիծաղեց Նորոն ու խմեց բաժակի ամբողջ կոնյակը: Մուլտի թաղման օրը Նորոն մեզանից ոչ մեկին չմոտեցավ, բայց ոչ էլ ձևացրեց, թե չի նկատում: Նայեց մեզ ու առանց բարևելու շարունակեց ճանապարհը: -
Կանտի համար ես, չէ՞, եկել,- հարցրեց: Որտեղի՞ց իմացար: Թերթերից,- ժպտաց Նորոն: Պատահականություն ա եղել, կարող էր և չլինել: Էստեղ մի կնոջ պատվի հարց ա եղել: Էդ կինը… - Ամեն ինչ գիտեմ, մի շարունակի: Ինձնից ի՞նչ ես ուզում,- հարցրեց, հետո, երևի հասկանալով, որ մի քիչ կոպիտ հնչեց, ավելացրեց,- ինձնից ի՞նչ ա հասնում: - Ուզում եմ` Կանտին հանենք երկրից: - Ո՞նց ես դա պատկերացնում: - Սովորական,- ասացի,- եթե ինձ օգնես անձնագրի հարցում, ամբողջ կյանքում քեզ շնորհակալ կլինեմ: Նորոն ծխախոտ վառեց ու սկսեց մտախոհ ծխել: Ես ոչինչ չէի խոսում, միայն հետևում էի` ոնց է մտածում կամ որ ավելի խելքին մոտ է, փորձում էի կռահել` ինչ է մտածում: -
Կանտը գիտի՞, որ ինձ մոտ ես եկել: Չէ: Որ իմանար, չէր թողնի, չէ՞,- ընկերական կամ հեգնական ժպտաց: