lardadır. Bu sıcak paranın yönünün Türkiye’ye dönmesine, dövizin TL’ye çevrilerek yüksek gelirli hazine kağıtlarına (tahvil,bono vs.) yönelmesine yol açmıştır. Bu yüksek fiyattan borçlanma ve borcu borçla ödeme politikasıyla AKP, IMF’ye ve uluslar arası mali sermayeye rant aktarma işlevi görmektedir. Bu sıcak para, reel faizler düştüğünde veya emperyalizmle ilişkilerde siyasal bir sorun yaşandığında hızla ülkeyi terkedecek ve ülkeyi yeni bir mali krize sıkcaktır. Cari açığı kapatmak için sıcak parayı davetiye çıkaranlar sıcak paraya teslim olmuşlardır. Bu haliyle hükümet , krizi yönetme yeteneğini kaybetmiş, inisiyatifi uluslar arası sermaye hareketlerine , sıcak paraya uluslar arası finas kurumlarına siyasal süreci kontrol eden emperyalist merkezlere kaptırmış bir haldedir.” (İşçi Demokrasisi Sayı 4417 Ocak-Şubat 2005) 6
Kendisini “Devrimci Marksist” olarak nitelendiren İşçi Demokrasisi yazarı da Güngör Uras ve diğer burjuva ekonomi politikçileri gibi “sıcak parayı” baş düşman olarak kabul etmiş görünüyor. Ülkesine böyle bir “yabancı sermaye” girişini istemiyor. Bu girişin nedenleri konusunda da onlar ile aynı görüşte. “Son yıllarda sıcak para hareketlerinin artmasının üç önemli nedeni var. 1- Türkiye’de reel faizler yüksek. Başka nedenle bu kadar yüksek reel faiz kalmadı. 2- Döviz fiyatı artmıyor. Bu nedenle döviz getirerek bozduran Türk Lirası bono, hisse senedi satınalan bankaya faize yatıran bir süre sonra elde ettiği getiriyi ve anaparayı dövize çevirerek dışarı çıkardığında başka ülkelerde elde edemeyeceği kadar yüksek net kazanç sağlıyor. 3- IMF destekli istikrar programı Türk ekonomisinde bir süre risk ihtimalini azalttığından para getirenler daha az endişe duyuyor.