[∆ιαρκής εκπαιδευτική απορρύθµιση] [του ∆ηµήτρη Μπεκριδάκη] σχολείο συνεχίζει να υπάρχει ως θεσµός µε την παραδοσιακή µορφή του, όλοι οι τύποι και οι ρόλοι παραµένουν θεωρητικά εν ισχύι. Στην πράξη όµως ο θεσµός έχει χρεοκοπήσει, οι τύποι και οι ρόλοι αποµένουν άδεια περιεχοµένου κελύφη. Η ευθύνη για την εξέλιξη αυτή δεν έχει νόηµα να αναζητηθεί σε κάποιον από τους παράγοντες της εκπαίδευσης αποκλειστικά. Ούτε µόνο η πολιτεία (Υπουργείο Παιδείας, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κ.λπ.) φταίει, ούτε µόνο οι εκπαιδευτικοί ούτε µόνο οι µαθητές και οι γονείς τους. Υπεύθυνη για την σηµερινή κατάντια του σχολείου είναι µια νοοτροπία, µια κουλτούρα της οποίας δεσπόζει στον κοινωνικό χώρο και τις οποίες φορείς είναι σε διαφορετικό βαθµό όλοι οι παραπάνω. Αυτό γίνεται αµέσως αντιληπτό στο ασκηµένο µάτι που παρατηρεί την ενδοσχολική καθηµερινότητα. Τα παιδιά συµπεριφέρονται σαν καταναλωτές (όπως δηλαδή έχουν εξ ανατροφής συνηθίσει να συµπεριφέρονται) οι οποίοι είναι δυσαρεστηµένοι από τη χαµηλή ποιότητα του προσφερόµενου προϊόντος (γνώση) και γι’ αυτό διαρκώς απαιτούν, διαµαρτύρονται και, τελικώς, στρέφονται αλλού (φροντιστήρια, ιδιαίτερα) για να το αγοράσουν σε καλύτερη ποιότητα, αν και ακριβότερα. Οι εκπαιδευτικοί πάλι, γνωρίζοντας τις ελλείψεις του προϊόντος που παράγουν, είναι διατεθειµένοι να προβούν σε extra παραχωρήσεις ή προσφορές, προκειµένου να δελεάσουν τους µαθητές-πελάτες. Έτσι, παρουσιάζονται εξαιρετικά πρόθυµοι να ανεχτούν τις εκ µέρους τους ιδιοτροπίες και παρεµβάσεις επιδεικνύοντας, πολλές φορές, υπερβολική υποχωρητικότητα που αγγίζει τα όρια της παιδοκολακείας. Αγωνίζονται να είναι ευχάριστοι στην τάξη, αποφεύγοντας τις τριβές και τις εντάσεις, αποφεύγουν να γίνονται πιεστικοί στις απαιτήσεις τους αναφορικά µε τα µαθήµατα και προσπαθούν να είναι όσο το δυνατόν επιεικέστεροι στην αξιολόγηση της επίδοσης των µαθητών. Το φαινόµενο αυτό δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό καθώς η καταναλωτική κουλτούρα έχει διαποτίσει τα εκπαιδευτικά συστήµατα του δυτικού
κόσµου,
χρησιµοποιώντας,
όπως
είπαµε,
ως
πρόσχηµα
την
φιλελευθεροποίηση και τον αντιαυταρχισµό. Για παράδειγµα, ο Christopher Lash αναλύοντας την αµερικάνικη περίπτωση παρατηρεί: «Με κάλυµµα τις φωτισµένες ιδεολογίες οι δάσκαλοι (και οι γονείς) έχουν ακολουθήσει τη © TheAthensID / Τεύχος 6, Ιανουάριος-Μάρτιος 2009
[115]