osnovno spoljnje obeležje radova izloženih na ovoj izložbi Slobodanke Stupar. Suptilnije ulaženje u ovakav koncept otkriva dinamiku u svim posledicama utiskivanja i otiskivanja delova tela na masu i površinu. Razgovetnost otisaka prvih grafičkih sekvenci (skoro uvek nekoliko otisaka čine jednu celinu) jasno začinje i put gubljenja, brisanja, zaborava elementarnih kontura i jasnoću površine otisnutog tela do rastapanja ploče (pa, prema tome, i detalja telesnosti) na kojoj završni otisak skoro više ništa ne duguje prvobitnom spoju tela i ploče. Zbog toga telo postaje oblikom impuls jednoj posebnoj „agresiji“ nagrizanja ploče, pri čemu se tek tada, kada telo svojim elementarnim ličenjem dospe u „samozaborav“, rađaju sekvence grafičke amorfije. Od tog momenta ploča postaje vid najdirektnijeg stanja materijalne stvarnosti koja se toliko istrošila da jedva može izdržati pritisak valjka prilikom otiskivanja poslednjih sekvenci grafičkih listova. Kao što je intimno ritualni zov tela i materije u početnoj fazi otisaka obelodanjen u svojevrsnoj tišini i samoći, tako je i završnica poslednjih sekvenci grafičkih listova dospela do faze znakovnosti totalne destrukcije kojom su obelodanjeni zaborav i ponovna čežnja za prvobitnim stanjem svoga pojavljivanja. Ima nečega u tome bliskog s ovovremenim kulturnim statusom starih fresaka; što su starije i manje očuvane, raste svest o dragocenosti njihovog zatečenog fizičkog ostatka za sadašnjost i budućnost. Kategorija vreme
that prim is more adapted to the sense of the existence of the body than to the fact that this print represents the body directly — make up the personal starting point of an interesting practice in contemporary artistic experience. This is the basic external characteristic of the works of Slobodanka Stupar shown in this exhibition. A more subtle view of this conception reveals a dynamic in all the consequences of imprinting and printing parts of the body onto a mass or a surface. The distinctiveness of prints in the first graphic sequences (nearly always several prints make up a whole) clearly opens the way to the disappearance, erasing, forgetting of the elementary contours and clarities of the surface of the printed body all the way to a dissolution of the plate (and hence of the details of bodylines) on which the remaining prints do not owe practically anything to the first contact of body and plate. That is why the body through form becomes an impulse for a specific aggression to the dissolution of the plate. It is then, when the body with its elementary likeliness arrives at the point of “self-forgetting”, that sequences of graphic amorphousness appear. From that point on the plate becomes an aspect of the most direct state of material reality that is so consumed that it can barely stand the pressure of printing roller during the work with the last sequences of graphics. As the intimate ritual call of the body and material are revealed in the initial phase of printing in a specific silence and solitude, so the end of the last sequences
227