XANELA
moria… Pobre Almiña..alí o atopou..boca abaixo… tranquilo… flotando nas inquedas augas desa tristeira mañá… Non o pensou… e eu non a puiden deter…tirouse …pensaba que podía salvalo… e eu non puiden facer nada…Nada! meu pequeno…Nada… Fuchu, xa non podía máis. As palabras entraban na súa mente como cravos acesos. As palabras de Xurxo feríano. Non podía ser verdade! Estaba bébedo… As bágoas baixaban polas meixelas de Fuchu. Non podía ser. O mar ese gran aliado, compañeiro das súas penas, das súas alegrías,… non, o mar non podía ser así de traizoeiro… Pois si, amigo Xesús, así foi como dende ese mesmo momento, non quixen amizades co mar. A miña vida cambiou. Non pedín explicacións nin a miña querida avoa, nin a meu irmán. E aquí me tés, neste despacho, rodeado de papeis e máis papeis. Eu que pensaba ser un mariñeiro. A vida dá moitas voltas. Ramón o de Remesquide, o Fuchiño, convertido nun funcionario
de café a media mañá. Non, non estou cabreado co mar. Pero é como se tivese unha débeda comigo, unha explicación que darme, meteuse nas nosa vidas. Por iso, amigo Xesús, iso é o polo que tódalas tardes me sento no penedo que dá ao faro e alí en silenzo pídolle algunha explicación ao mar. Algún día entenderémonos.
Eu teño medo a … s Hai medos estraño n dano, fa s no e medos que os, m ta medos que ocul an a vivir. ud ax medos que nos É unha sensación: medo ó amor erer, quen non quero qu medo a querer a querer, e er quen non me qu medo a querer a ma, medo a ser eu mes que son. me queiran polo medo a que non Sara Piñeiro Silva
17