Rood Adeo 2018 - biography & interviews (dutch) by Silly Sound

B IOG R AFIE & PE RS

R O OD

AD E O

‘Verlangen, dromen, geheimen: het zit allemaal in de muziek van Rood Adeo. Je kunt het hebben over de fascinerende teksten, die intrigerende stem of de virtuositeit waarmee de instrumenten bespeeld worden. Maar misschien gaat het hier alleen maar om sfeer. […] Een sfeer, die verhalen en herinneringen ophaalt in elke song. Maar er gebeurt iets. Hoe dan ook. Zulke muziek.’ Thomas Verbogt in HP/De Tijd

ROOD ADEO Tegen de eenheidsworst in de muziek bestaat nog steeds een probaat middel: een cocktail tegengif, samengesteld uit diepgang en geestdrift, toegediend door eén van de meest indringende songwriters van dit moment: Rood Adeo. Resultaat gegarandeerd.

mensenkennis en scherpzinnige maatschappijkritiek. Eigenschappen, die anno 2017 nogal eens uitgestorven lijken. Rood Adeo bewijst het tegendeel, door al twee decennia een vinger aan de pols van de tijdgeest te houden en rake diagnoses te stellen in de vorm van hartverscheurende songs.

melancholiek geschuwd. Maar met zijn organische timing, fundamentele composities, en bovenal intense stem, creëert hij een ambiance waarin tijd en ruimte oplossen. Een bedwelmende opiumkit, waaruit je niet kunt ontsnappen. Beter nog, een romantisch labyrint waaruit je niet wílt ontsnappen. Eindelijk soelaas.

Want naast vakmanschap, een snelle geest en een exuberant gevoelsleven, verraden de brouwsels van deze muzikale diepgraver een doorleefde

Een zachte heelmeester is de tegendraadse liedschrijver niet. Ook op zijn aankomende album Monte Carlo Fallacy, wordt cynisme noch

In 1996 breekt jazzlegende en A&Rmanager Hein van de Geyn een lans voor het songwriterstalent van de dan 25-jarige, studerende barman

Roderik “Rood” Adeo Jansz (Nijmegen, 1970). Adeo’s demoalbum Fool’s Tango wordt in 1997 op het jazzlabel Challenge Records uitgebracht onder de formatienaam Nighthawks at the Diner, en is tevens springplank voor coauteurs Frank de Kleer en Bob Wisselink. Dit debuut, dat meteen hartverscheurend opent met de tragikomische ballad ‘King In Yellow’, wordt door Music Maker verkozen tot beste nieuwkomer van de maand. Met name het subtiele duet ‘You Invented Me’, tussen Adeo en Fay Lovsky, brengt acuut Adeo’s consciëntieuze schrijfstijl aan het licht. Adeo: ‘Fool's Tango hebben we in een dag opgenomen. Het waren de jaren negentig, waarin een zee van tijd nog in een weekendtas paste. Chet Baker's bassist Hein van der Geyn hoorde die demo en peuterde voor ons een contract los bij Challenge Records. Die erkenning gaf de doorslag om verder te durven gaan.’ Met de release van Fool's Tango geeft Rood Adeo zich gewonnen aan songwriting en performance. Die

overgave komt niet als een donderslag bij heldere hemel. In Adeo’s vroegste jaren neemt muziek al een centrale plek in. Adeo: ‘Ik kroop op mijn vijfde achter de piano, om onder de blokfluit en de afwas uit te kunnen komen. Met drie oudere broers die elke kloteplaat draaiden die uitgebracht werd tussen 1975 en ’85, besefte ik in een vroeg stadium wat ik absoluut níet wilde horen. Ik was al gemarineerd in klassieke muziek. Mijn oren stonden eenvoudigweg die kant op. Een song moest van goeden huize komen, om de aandacht af te kunnen leiden van Beethovens vioolconcert. En zo ervaar ik het nog steeds. Veel klassieke werken zijn voor mij een graadmeter.’ Die voorliefde voor klassiek blijft op Adeo’s albums resoneren, in songs als ‘King in Yellow’ (gebaseerd is op het Canon van componist Pachelbel), ‘To Be A Man’ (dat opent met het postludium van Chopins’ Nocturne in B), ‘The Hotel’ (met tekst uit Schuberts Winterreise en ‘The Other Woman’ (dat sluit met een bewerkt deel uit Beethovens Appassionata). Adeo: ‘Achter de piano bevond zich de hemel. En de hel, in de vorm van ongeduld. De frustratie over mijn onkunde passages van Beethoven en Chopin te kunnen vertolken, leverde brandstof op om op eigen verkenningstocht te gaan.’ Die zoektocht leidt hem, via vocalisten als Frank Sinatra, Nat King Cole en Helen Merrill, naar songwriters als J.J. Cale, Tom Waits, Nick Drake en Randy Newman.

Adeo: ‘Zingen deed ik altijd al. Naar bed maar nog niet moe, loste ik op door luidkeels te zingen, liggend. Als achtjarige heb je natuurlijk geen benul van de inhoud van de teksten. Toch kwamen de crooners rechtstreeks binnen. Sinatra was mijn absolute idool, hoe idioot dat ook was in de jaren tachtig. Vanaf de leeftijd waarop ik de teksten kon bevatten, troostten iconen als Cale, Simone en Waits mijn oversentimentele limbisch systeem. Net als de boeken van Kipling, Dickens, Tolkien en Hesse.’ Adeo doorloopt het Canisius College Mater Dei en studeert aan de universiteiten van Wageningen en Nijmegen. Tijdens zijn studiejaren is hij mede-eigenaar van een berucht collectief podium-café in zijn geboortestad, met het vooruitzicht om het vak neuropsychologie uit te oefenen. In die kroeg, het laatste stukje ongedwongen socialisme in zijn geboortestad ‘Havanna aan de Waal’, ondergaat de altijd verliefde student Roderik de metamorfose naar de songwriter ‘Rood’.

Adeo: ‘Tijdens mijn studie heb ik nogal wat in de horeca gestaan. De kroeg heeft mij meer wereldwijsheid opgeleverd dan de studie psychologie. Negen tropenjaren heb ik vóór en achter de bar mensen kunnen observeren, alvorens ’s nachts met een stel achter de piano te kruipen. ‘De belangrijkste lessen die ik heb geleerd? Dat hoge bomen veel brandhout geven. Dat Maslows’ piramide ondersteboven een prima regeerakkoord oplevert. Dat 88 pianotoetsen een verbinding en hoop oproepen, die meer katharsisch werken dan psychotherapie.’ In zijn kroeg doet de diversiteit aan klandizie Adeo inzien dat het juist de eigenaardigheden van mensen zijn, die het leven inkleuren, en begint hij de psychologische diagnostiek als een omweg te ervaren. Adeo: ‘Geen enkele test of theorie representeert de individuele geest. De mens kan zichzelf met geen mogelijkheid definiëren, laat staan dat een ander dat kan. We identificeren ons voortdurend met anderen, met dingen, maar die vereenzelviging definieert ons zélf niet. We gedragen ons zus en zo, oordelen, veroordelen en kleden ons ernaar, maar al die handelingen zijn verwisselbare maskers en filters. Het is één grote, onbewuste komedie. ‘Het ‘zelf’ serieus nemen, is linke business. Je paalt jezelf ermee af, waardoor iedere zin die je uitkraamt onderdeel wordt van een verkapt jargon. Je expressie verandert in een kledingvoorschrift. ‘We zijn allemaal mieren van dezelfde kolonie. De één doet links z’n ding, de

ander rechts. Maar zonder kolonie is het niet veel. Het zijn de dingen die ons verbinden, die ons misschien het meest definiëren. Muziek is wel zo’n dingetje.’ Dit besef blijkt de kiem voor Adeo’s worstelingen met de maatschappelijke idee-fixen van controle over de menselijke geest en zeggenschap van de mens over de natuur. Zijn teksten wijzen op een honger naar geestelijke vrijheid en de aanvaarding dat de mens onderdeel is van de natuur. ‘Hoge bomen geven veel brandhout’ In zijn song ‘Paradise To Me’ (dat een Woody Allen-achtig verslag lijkt van een fictieve sessie van Marilyn Monroe op Freuds sofa), neemt Adeo definitief afstand van zijn psychologisch kader. Adeo: ‘Tussen de nachtelijke pianosessies en surreële affaires met beschermengelen, liep ik prachtige nachtraven met instrumenten én een surplus tegen het lijf. De één na de

ander, steeds liefde op het eerste gezicht. Wij groeiden uit tot de band Nighthawks at the Diner, met een gedeelde passie voor jazz, Tom Waits en Jacques Brel, maar vooral met een welwillendheid naar elkaar. ‘NATD was geen stelletje muzikanten dat twee sets speelde en dan voldaan naar huis ging. Het was meer een dienst die ’s ochtends ook je ondergoed uitkoos, de honden uitliet en je naar je werk reed. Een vorm van onwillekeurig geven en delen, a good way of life. Misschien de eerste vorm van onbezoldigde culturele thuiszorg. In elk geval ongesubsidieerd.’ In het jaar na het debuut wordt Adeo door de legendarische Wisseloord Studio’s benaderd om te experimenteren met het prototype-systeem direct stream digital. Na Wynton Marsalis in de VS, kiest Sony/Philips in Europa Rood Adeo & NATD uit om werk op te nemen voor de presentatie van de superaudio-cd (SACD). Deze opnamen resulteren in het Rood Adeo & NATD album Walkin’ On Eggs, uitgebracht op het label ARecords/Polygram. Direct na het verschijnen van dit album (dat als tweede op de eindlijst van de Jazz Nu 1998 eindigt), volgt een uitnodiging voor het Internationale Sopot Festival in Polen. Op voorhand is Adeo de anomalie op het broertje van het Europees Songfesitval. Het publiek ter plekke dacht daar anders over. Adeo wint met NATD zowel de Press als Public Award. Opnieuw is daar voor Adeo de bevestiging van het feit dat luisteraars saamhorigheid en oprechte liefde voor muziek meer waarderen

dan gelikte sounds en afgekochte airplay. Als individu en als artiest, voelt Rood Adeo zich op het internationale festival als een vis in het water, dollend met sterren als Anna Maria Jopek, Chris Rea en Tanita Tikiram. Adeo in NTB’s Muziekwereld: ‘Het principe van muziekcompetities is natuurlijk te onnozel voor woorden. Net als een jury die door het museum loopt om te beslissen welk schilderij het beste uit de verf uitkomt, de Karel Appel of de Piet Peer. Maar mensen kijken vanuit hun huiskamer graag naar een quasi-strijd. En een groot publiek zorgt er wel voor dat zo’n festival groots opgezet kan worden. ‘Plotseling treed je op voor satelliet-tv en speel je diep in de nacht roulette met Tanita Tikiram. ‘Omdat we zowel de pers- als publieksprijs wonnen, werd wel duidelijk dat op dit soort festivals ook alternatievere bands horen te staan.’ In Nederland wordt in 1999 Adeo’s fatalistische single ‘How About The Next Millennium’ op televisie gepresenteerd in VPRO’s cultuurprogramma De Plantage. In de millenniumnacht speelt Adeo met NATD maar liefst acht sets tijdens de vier uur durende live radiouitzending van de gezamenlijke omroepen. In Duitsland wordt Walkin’ On Eggs gepresenteerd op de Internationale Funkausstellung in Berlijn, waarna Adeo acte de présence geeft op internationale podia als het Karlshamn Baltic Festival in Zweden en het International Theatre Festival Wrocław in Polen.

Met NATD bewerkt Adeo voor het Wrocław Theatre Festival composities van de in 1950 overleden componist. Met Nick Cave, Cesária Évora en DeeDee Bridgewater beleeft hij hoogtijdagen in Warschau, Krakau en Wrocław, zowel in theaters en concertzalen als op radio en televisie. Het Poolse label Luna Records brengt Adeo’s ballad ‘To Be A Man’ uit op de jubileum-cd Kronika XX, met nummers van onder meer Cave en Évora. Adeo: ‘Op die grote festivals zijn we denk ik vooral welkom vanwege de sfeer die we meenemen. ‘Om dit soort weken door te komen, moet je gespecialiseerd zijn in wachten. Wachten tijdens de repetitiedagen, wachten op het uur U, wachten op de trein naar huis. ‘De meeste artiesten hebben op het eind van de week geen nagels meer over. Daar hadden wij weinig last van. We speelden gewoon overal: in de hotellounge, op het station en in bed. Met elkaar herberg je zoveel stijlen dat er overal wel met iemand gejamd kan worden. ‘In Zweden hebben we onvergetelijke nachtelijke sessies gebouwd met muzikale crème de la crème uit twaalf landen. Veel aangenamer dan wachten. Tijdens dat soort spontane uitbarstingen voel je dat iedereen familie van elkaar is.’ Polen omarmt Rood Adeo, zelf één achtste Pool. Roman Kolakowski dichter, theaterdirecteur en bekend Pools artiest - vertaalt werken van Adeo naar het Pools en nodigt de songwriter in 2000 opnieuw uit voor de viering van het Kurt Weill-jaar.

Adeo: ‘Voor het eerst worden je teksten in obscure talen gezongen en deel je handtekeningen uit aan onbekenden op straat. Op zo’n moment ben je een legionellabacterie op onbekend terrein; je weet niet hoever je al verspreid bent, waar je opduikt, hoelang dit nog gaat duren en of het een catastrofe inhoudt.’ In het millenniumjaar brengt Rood Adeo, in samenwerking met de Portugese zanger Emanuel Pessanha, ook een intiem, non-traditioneel fado-album uit: Retrato. Met een internationale bezetting, waaronder zangeres Teresa Tapadas en gitaarmeesters Raimundo Seixas en Loek Schrievers, zijn het timbre van Pessanha en het toucher van Adeo vastgelegd in een ontspannen live setting. Retrato wordt onder liefhebbers van de Portugese blues beschouwd als een klassieker. Adeo in Magazine Live: ‘In de fado zijn joie de vivre en hartzeer kanten van dezelfde medaille. Voor sommigen duurt de nacht te lang, voor de hartstochtigen laat het ochtendlicht nog wel even op zich wachten. Er zijn veel Portugezen die

het recept kennen van het dubieuze elixer, dat de puberteit uitrekt tot je vijfenzestigste.’ Tussen augustus 2000 en februari 2002 collaboreert Rood Adeo met de Amerikaanse singer-songwriter Deborah Weitzman (voor haar album Beneath Your Moon) en leent zijn stem voor de soundtrack van de Amerikaans-Russische film A Foreign Affair van regisseur Geert Heetebrij. Voor het label NWR/EMI neemt hij met NATD zijn veelgeprezen derde album Transit Cellophane op. Recensent Jeu Consten schrijft in 2002 over Transit Cellophane: ‘Eén ding is duidelijk: deze plaat heeft gerijpt. Intelligente teksten, meestal zeer persoonlijk, prachtig ingetogen arrangementen, uitstekende muzikanten, een klein uur ontroerende muziek. Muziek in balans en toch spannend. Nooit oppervlakkig, maar gevarieerd en gelaagd. De plaat lijkt wel een film. ‘Flarden muziekgeschiedenis schieten voorbij. Paolo Conte hoor ik, Robert Wyatt, Tom Waits, Randy Newman, Debussy en 'ergens op zee' Gary Brooker. Klassieke invloeden, jazz, dit is geen popmuziek meer. Wereldmuziek dan? Laten we het maar onvermijdelijke muziek noemen. In het schizofrene 'Junie Needs A New Pair Of Shoes' wordt een Latin-deun gekoppeld aan een absurde elektrische Pulp Fictiongitaar, terwijl we een tekst horen van L.H. Oswald, de fantoomkiller van J.F.K. Een bizarre vondst, maar in ons historisch besef - ontroerend met terugwerkende kracht, krankzinnig als de wereld zelf. ‘If We Get

Back Home’ en ‘Shame Rhymes With Pride’ zijn ongelooflijke mooie en weemoedige ballads. Nummers waarvan het lijkt alsof je ze al je leven lang kent, alsof ze nooit gecomponeerd zijn maar er altijd al waren: pijnlijk schoon. De plaat sluit af met ‘The Hotel’, dat gebaseerd is op de tekst van ‘Das Wirtshaus’ uit Schuberts Winterreise. Een waardig slot, iets lichter van toon dan dat oude romantische juweel. ‘Of het nu om het stuwende ‘No New Messages’ is, het ingetogen ‘The Waltzes The Polkas And The Sad Songs’, het breekbare openingsnummer ‘Like I Don’t Know You Anymore’ of het naargeestige ‘Cellophane’, de hele plaat vormt één sterk geheel, een conceptalbum, waarin weemoed de boventoon voert, helende weemoed, transparant als cellofaan: doorzichtig en veel te raden over latend. Zeventien vruchten die hun volle smaak – gelukkig - nog niet bij de eerste beet prijsgeven. Muziek, die bij herhaalde beluistering steeds meer geheimen verraadt. Muziek waarin de luisteraar zichzelf verliest. Zo hoort

dat. Transit Cellophane is oorstrelend gaaf. Dit is een plaat die er toe doe. Deze plaat is rond.’ Het derde album Transit Cellophane, oogst, net als zijn twee voorgangers, lovende kritieken. Maar het zijn de live concerten, in theater en radioen televisieprogramma’s (als Taxi, Spijkers Met Koppen, Leidsekade Live en Volgspot), die Rood Adeo’s reputatie als uniek podiumartiest vestigen. Recensent Willem Jongeneele in OOR: ‘Last but not least, voegt Rood Adeo live nog een dimensie toe. Met een hoge dosis speelplezier zet de groep een sfeer neer die in Nederland weinig geëvenaard wordt. Rood’s mooi hees krakende stem en woorden komen aan, dankzij ’s mans superieure combinatie van intonatie, timing en gevoel. Rood kan op het ene moment met een verstilde noot het publiek de adem doen inhouden; zijn dynamische band - gitaar, sax, contrabas en drums - doseert en laat even later de swingende stoelen onder hun gat kraken van genot.’ De Haarlemse Courant schrijft over Adeo’s live concert: ‘Als Rood begint, siddert de zaal. Dit is melancholie, romantiek en rauwheid. Een karakteristiek geluid ingevuld door uitmuntende muzikanten. Rood heeft er zelfs na tweeënhalfuur geen genoeg van en klimt opnieuw achter de piano. Hij begint een adembenemend nummer, waarbij twee saxen spontaan invallen. Een adembenemende en onbeschrijfelijke ode aan het publiek en de organisatoren, waarmee de overspringende vonk de aanwezigen in

een euforische stemming brengt. De band en het publiek kunnen diep in de nacht moeilijk afscheid van elkaar nemen.’

Om op zowel podia als in studio’s een zo ongedwongen mogelijke werksfeer te kunnen creëren, gaat Adeo over op een andere werkwijze, in de loop der jaren de dockwise-stijl genoemd (naar analogie van het komen en gaan van grote en kleine schepen met hun wisselende ladingen). In de praktijk komt dockwise neer op letterlijk de deur openzetten voor eenieder die iets aan een song toe te voegen heeft. Of dat nou bekende professionals zijn, of volslagen amateurs.

Na de geboorte van zijn eerste dochter werkt Adeo zes jaar lang achter de coulissen; als schrijver, (hoofd)-redacteur en docent muziek. Hij verdiept zich verder in klassieke muziek, schrijft instrumentaal werk voor strijkers en piano en fungeert als tekstschrijver, componist of gastmusicus voor andere artiesten. Zo brengt hij in 2005 met meer dan zestig musici een hommage aan Nina Simone. Voor dit project, Greetings From Nijmegen, neemt Adeo het nummer ‘The Other Woman’ op, en begeleidt Idols-finalist Maud Mulder op ‘Everything Must Change’. In 2006 schrijft hij de muziek voor Frank Boeijens ‘Verloren Stad’, dat op diens dvd As verschijnt. In die zes jaar geeft Adeo bewust slechts sporadisch concerten op uitgelezen podia als het Nationaal en Internationaal Film Festival, De Parade, Jazz in Duketown en op de finale van de Erneuerbare Energie Tagung in Berlijn voor het Duits parlement. In 2006 sluit hij in muziekcentrum Vredenburg De Nacht van de Poëzie af. Zijn sinistere song ‘Observant Spectator’ wordt op de dvd Dichters in Woord en Beeld uitgebracht. Adeo over die bewuste terughoudendheid: ‘Een low profile heeft in Nederland zo z´n voordelen: je bent nogal exclusief. En dat legt minder windeieren. Nederland is te klein om voortdurend hoge dichtheidsmuziek te maken.

‘Natuurlijk zijn volle theaterzalen in Maastricht en Den Helder net zo mooi als in obscure steden als Krakau of Karlshamn, maar voor een beetje continuïteit moet je in Nederland iedere twee jaar met een album op de proppen komen, anders wordt de spoeling te dun. Die fokstiermentaliteit trekt mij niet. Ik wil niet móeten produceren. ‘Sinds ik vader ben, heb ik meer behoefte aan autonomie. En die is moeilijk te verkrijgen. Spotlights en applaus hebben ook een keerzij. Het podium trekt een onpersoonlijke, anonieme grens tussen publiek en artiest. Een concertzaal kan de saamhorigheid nogal aantasten. De vooraankondiging en entree gaan hoe dan ook ergens ten koste van individuele vrijheden. Van mijzelf, van de musici, van bezoekers. ‘Het beste moment om muziek uit te voeren is nooit te vangen, net zomin als het moment om tekst of muziek te schrijven. Het ontstaat wanneer het ontstaat, net als de chemie tussen muzikanten. Moeten spelen sucks.’

Adeo: ‘Ik heb het concept ‘vaste band’ laten varen. Ensembles kunnen beter een deur open laten staan; elk moment kan er een vlinder naar binnen vliegen. Of naar buiten. “Songs en musici nooit bij de vleugels pakken”, is mijn devies geworden. ‘Dockwise werkt voor mij goed. In het beste geval ontstaat een optelsom van muzikale geschiedenissen: jazz, blues, Spaans, fado, klassiek of rock. Ieder sujet vertaalt een song op z’n eigen manier naar zijn instrument. Van die voorgeschiedenissen ligt op voorhand niemand wakker. Muziek is muziek, wat mooi is, is mooi. Niemand hoeft van tevoren te weten waar een song begint of eindigt. Het is maar net hoe de pet staat. Als je vijf koks aan hetzelfde gerecht laat sleutelen, weet je van tevoren ook niet hoe ’t gaat smaken. ‘Mijn teksten bepalen vaak wel de sfeer van een nummer, maar zijn niet dominant voor de vorm. Sommige teksten vragen om een fragiele bezetting, andere om een stevige. Op ieder potje past een deksel, maar anticiperend gooi je de helft van die combinaties aan gruzelementen,

terwijl de sfeer halverwege juist moet kunnen veranderen. ‘Het nummer ‘Cellophane’ nam ik in de demo-fase op met een Sexteto Canyengue-achtige bezetting. Aardig, maar tijdens de uiteindelijke opnamedag hing er deng-boem-patsrock in de lucht. So be it. ‘De rode draad bestaat vooral daaruit dat ik nummers lang de tijd en kans geef om nog alle kanten op te kunnen. Daarin zit ook de verwantschap tussen dockwise en jazz: de vrijheid nemen om het te laten gebeuren. ‘Alles draagt bij aan een song. Niet alleen de tekst, de muziek en het instrumentarium; ook het broodbeleg, de file en het weer. Als songwriter moet ik weten wat ik niet wilt horen, maar tegelijkertijd ruimte openlaten voor toeval. Niet als een Jehova met vastomlijnde overtuiging te werk gaan. Veel branches zouden op de organische dockwise-manier beter functioneren, lijkt me.’ Na zes jaar is voor Adeo de tijd rijp voor een nieuw album. In samenwerking met producent en gitarist Loek Schrievers neemt hij in diens studio XAPAaudio Perfect Life op. Recensent Chris McKenzie in W&M: ‘Eindelijk, een nieuw volledig album van Rood Adeo. Zes jaar gingen voorbij sinds het uitkomen van dat geweldige album Transit Cellophane; een periode waarin alleen live concerten nog troost boden. Het werd hoog tijd voor een nieuw album. Perfect Life, een kleurrijk en meesterlijk album dat het best omschreven kan worden als de meeslepende soundtrack van een film die nog geschoten moet worden.

Neem het nummer ‘Lost For Words’: een wulpse dans, maar rauw en melancholisch. Het tango-achtige nummer ‘Rosemary’ herinnert je aan die ongrijpbare, onbetrouwbare vrouw waaraan je maar wat graag voorgesteld had willen worden. En terwijl ‘Left Right Soldier’ je in een gemeen, tergend tempo bijna verstikt, wandelen blind vertrouwen en acceptatie hand in hand in ‘The Master Is Away’. ‘Het leven is niet meer dan een welwillende stoofpot’ ‘Rood Adeo verschijnt op het album als een doorgewinterde verhalenverteller; verhalen die twijfelen tussen passie en verslagenheid, tussen romantiek en doodswens. Verhalen, die aan de luisteraar de keus laat tussen het bedrog van je beste vriend (‘Perfect Life’), toewijding en overgave (‘Losing Hand’) of een eenzame openbaring van hypocrisie (‘The Other Woman’). ‘Door de prachtige sound van producer en studio-engineer Loek Schrievers, klinken sommige nummers alsof ze verpletterd worden

door een teveel aan zwaartekracht, terwijl andere juist helder en romantisch op lijken te lichten. ‘En ondanks die verscheidenheid, blijven alle nummers op Perfect Life ijzersterk overeind, ondersteund door solide bas en drums, teksten met diepgang en hemelse gitaar- en saxlicks. Van begin tot eind, ademt Perfect Life Rood Adeo’s eigenzinnige ambiance. Dit nieuwe album is een prima excuus voor de zes jaar zonder.’ Op Perfect Life kruipt Adeo - à la Rimbaut - in de huid van het enfant terrible. Met zwartgallig esprit hekelt hij sociale en economische kwesties als materialisme, onverschilligheid en de ontreddering van religie. Adeo in FRET: ‘Voor de meeste mensen op deze wereld is Darwin's struggle for life nog steeds dagelijkse realiteit. En van diegenen die die dans ontspringen, leeft het merendeel in vrijwillige slavernij om gadgets aan te kunnen schaffen. None of us are free zong Solomon Burke, en gelijk had-ie. ‘Het leven is niet meer dan een welwillende stoofpot, waar goddelijke en duivelse ingrediënten in ronddrijven. Knollen uit het verleden en sukadelapjes uit de toekomst. Snufje lijden, eetlepel liefde. ‘Melancholie en humor zijn de enige pannenlappen waarmee je de hele flikkerse zooi aan kunt pakken.’ ‘Meer vergevingsgezind wendt Adeo Adeo op Perfect Life het thema tijd aan. In ‘Losing Hand’ roept de tijd zowel onvermijdelijke als relativerende schijnbeelden op. In ‘Baby Don’t You Like My New Tattoo’, wisselen niet alleen twee stemmen

adembenemende ‘Die From Love’), uptempo folk (‘Love Me’) en een tikkeltje soul (het instrumentale ‘Windfall Jelly’).

elkaar af, maar wordt ook gechangeerd tussen twee tijdvakken. In dit larmoyante duet heeft Adeo een opmerkelijke rol weggelegd voor bariton Ernst Daniël Smid. In 2010 verschijnt, op verzoek van het KWF, Adeo’s compilatiealbum The Beauty Of It All, een verzameling van eerder uitgebrachte ballads en nieuw werk. Tussen 2010 en 2012 produceert Adeo het album Mindful Indifference, dat in 2012 op het label Supertracks verschijnt. Op dit album manifesteert Adeo zich ook als soundengineer en multi-instrumentalist. Recensent Hans van der Maas in OOR: ‘Met Mindful Indifference slaat Rood Adeo een belangrijke mijlpaal in het interessante muziekfundament. Vooral omdat de zangerdichter-liedjesschrijver een huzarenstukje aflevert dat we met z’n allen toch eens moeten gaan ervaren. Gratis tip van uw recensent. ‘Het album vervult je afwisselend met moddervette melancholie (‘Time To Go Home’, Phil Spector’s ‘To Know You Is To Love You’ en het

‘Maar liefst vijftien tracks schreef Rood voor Mindful Indifference. De achttien maanden die hij nodig had om tot dit album te komen, hebben een andere invulling gehad dan zijn vorige muzikale persingen, want voor dit album heeft hij niet alleen zijn tijd ingevuld met musiceren, maar ook met produceren. Die eigen aanpak heeft een wel erg opmerkelijke plaat opgeleverd. Mindful Indifference is namelijk een ruwe diamant aan de ene kant, terwijl ieder geluidje, elke plaatsing van instrumenten in het geluidsbeeld en iedere zucht van de dichter-zanger-componist en multiinstrumentalist bewust in de opname is geplaatst en zo het evenwicht brengt. Zij het op een onconventionele manier. Naast het uitvoeren van de nummers heeft Rood Adeo ook het overgrote deel van de productie en mixage in eigen hand genomen, hier en daar met wat hulp van Loek Schrievers en Henk Wanders. ‘Het album heeft een bewuste titel en handelt veelvuldig over Rood’s wens dat de mens in onze huidige maatschappij de illusie van controle eens los zal laten om echt te leven, spelen, leren en begrijpen. Bewustwording. Of zoals Rood het zelf zegt: “Vrijheid van geest bestaat alleen op plaatsen waar de illusie van controle is onttroond, of beter nog, afstand heeft gedaan van zichzelf.” Een dichter waardig.’

Adeo: ‘Het voordeel van zelf achter de knoppen zitten, is dat je dichter bij de bron blijft. Natuurlijk miste ik tijdens de opnamen op tig vlakken expertise. Iedere soundscheet die ik wilde bereiken, kostte belachelijk veel tijd. Maar ja, ieder mens heeft ten slotte het volste recht op z’n eigen bek te gaan, Artikel zoveel van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. ‘Het is in iedere bedrijfstak verdomd zinvol om alle facetten van het proces zelf te doorlopen, om je te kunnen verdiepen in al die steentjes die bijdragen. Het vergroot het respect naar de andere disciplines en voor de inzet van degenen op de andere afdelingen. Nadat ik zelf demo’s ging opnemen, heb ik de gok gewaagd om het hele maakproces eens zelf uit te proberen, inclusief het inspelen van zoveel mogelijk instrumenten.’

‘Ergens halverwege heb ik de gitaar opgepakt. Niet helemaal mijn ding, maar handzaam en doeltreffend voor songwriting. Toch zal ik altijd de welwillende, masochistische slaaf van de piano blijven. Hoewel ze eigenlijk té wreed is en composities vaak nodeloos gecompliceerd maakt.’ De paradoxale albumtitel Mindful Indifference onthult de relatie die Adeo legt tussen bewustwording en onverschilligheid. Bewust worden van onbevangen liefde en oprecht om leren gaan met angst, vergt volgens Adeo veel meer dan we collectief toegeven. Dat wat we communiceren en overdragen aan zogenaamde waarden en normen, beschouwt hij als ontoereikend, hypocriet en zwakzinnig. Volgens Adeo lopen de sociale structuren veel te ver uit de maat met de actuele individuele vraagstukken. Adeo: ‘Mindful Indifference is een Don Quichot-achtige zoektocht naar flarden van de liefde, die zich afspeelt in een utopische tijd. Een tijd, waarin een handkus op het perron van meer betekenis is dan een fistfuck in een vochtige steeg. Een collectief verlangen, lijkt me. Althans voor de meesten. De songs wilden aandacht en vertoonden in eerste instantie nogal escapistische neigingen. Ik bood ze het album aan als vluchtauto. Hopelijk wil-ie een beetje starten.’ Van der Maas: ‘De muziek houdt het midden tussen een mix van neovocale jazz met invloeden van blues, rock en een flinke schep folk. Aan de ene kant ongrijpbaar melancholisch, aan de andere kant juist tastbaar door de toevoeging van ballad-

Adeo: ‘Mijn nachtleven wordt al jaren gesaboteerd door dochters en wilde ganzen. Er zit ondertussen meer klei dan kauwgum onder mijn schoenen. En dat is goed. Ik heb de horeca genoeg getrancheerd. Zowel voor als achter de bar, for better and for worse. Dit landschap is me van kinds af aan lief. Hier staat de tijd stil, ongeacht het seizoen. Naast Bretagne is er voor mij geen betere plek. ‘Er zit ondertussen meer klei dan kauwgom onder mijn schoenen’ achtige tracks. Mindful Indifference is een luisteralbum, een muzikale reis langs de diepzinnige hersenkronkels van een groot dichter die zijn publiek nog lang niet heeft mogen bereiken.’ Op Mindful Indifference ruilt Adeo de barkruk en het theaterpluche steeds meer in te voor het open veld. Zijn songs ademen meer ruimte uit, waardoor tekst, compositie en stem steeds meer daglicht krijgen. Sommige vol levenslust, andere creperen in eenzaamheid. Sinds dit album is dat open veld, waarin de mens onderdeel is van de natuur, bij Adeo terugkerend onderwerp van gesprek. Hoewel hij sinds midden jaren negentig synoniem staat aan het stadse nachtleven, troebele pianobars en vrije sluitingstijden, steekt Adeo zijn bedroefdheid en zorgen over het verdwijnen van natuur niet onder stoelen of banken. De songwriter is een natuurliefhebber; hij studeerde een tijd biologie in Wageningen en woont al jaren aan de rand van natuurgebied De Millingerwaard.

‘Als ik niet met muziek bezig ben, werk ik het liefst in en met de natuur. Daar valt mij de eenheid op, de vanzelfsprekende verbintenis tussen handen, hoofd, hart en de aardkloot. ‘Als reïncarnatie tot de opties behoort, wil ik het leven graag een keer als een Mowgli uit Kipling’s Junglebooks ondergaan, ver van de agenda’s, centjes en techniek. In plaats van meer vrijheid, hebben die ons in psychologisch en fysiologisch opzicht een aardige hel op aarde opgeleverd. Het misbruik ervan heeft de meeste banen gereduceerd tot niets anders dan een bezigheidstherapie. De utilisatie van individuele creativiteit, onze daadkracht, is erdoor gedegradeerd. Het castreert de zin van het leven, onze letterlijke vitaliteit. ‘Agenda’s, centen en techniek zijn Trojaanse paarden: ’s nachts kruipt de efficiëntie eruit die alle wezenlijke dingen op zijn pad verjaagt: natuur, liefhebben, hopen, dromen, spelen, lachen, onderzoeken, vieren, genieten, danken, kortom: alles wat ons menselijk bestaan waardevol maakt.’

´Het wezenlijke verschuilt zich nou eenmaal het liefst in dingen die níet nuttig of praktisch zijn, en toch waarde hebben. Tekst en muziek zijn daar ultieme voorbeelden van: niet nuttig, maar wel van waarde. ‘Efficiëntie is geen doel, het is een middeltje. Geen drijfveer, hooguit een respons. Tijd en geld reguleren de waan van de dag. En die stinkt mij iets te vaak naar hypocrisie, egoïsme en dominantie, olem golem. Daar wil ik van weg blijven, maar niet in een forced compliance. ‘Ik ontvlucht de werkelijkheid niet, ik probeer juist het tegenovergestelde te forceren: een uitbraak náár het wezenlijke. De wezenlijke zaken verdienen veel meer tijd en aandacht dan ze krijgen. De toewijding zit in het nauw. Toewijding aan het ouderschap, partnerschap, vriendschap, werk en leefklimaat. Voor een beetje toewijding moet ik de waan van de dag zoveel mogelijk loslaten. Nature calls.’ In zijn geboortestad onthaalt het gerenoveerde concertgebouw De Vereeniging Rood Adeo in oktober 2015 voor het openingsconcert. Naar aanleiding van dat concert, dat achteraf ‘de boeken in gaat als een pareltje’, interviewt Thijs Toonen hem voor UIT Magazine: ‘Drukte zijn vroegere oeuvre zich vooral in een idioom van jazz- en rock uit, sinds zijn laatste album overheerst de ‘folk-blues’. Binnen het instrumentarium is de rol van de piano verschoven richting de gitaar. Daarmee is de gedaanteverwisseling blijkbaar niet compleet: afgelopen maand was Rood Adeo te

gast in de live opera-special van Radio 4. Van blues en jazz, naar folk en opera; opmerkelijk voor een zanger van wie het stemgeluid eerder doet denken aan een zandafgraving dan aan een klassieke aria.’ ‘Het koppelen van tekst aan muziek, is alsof je die twee op een blind date stuurt’

blijkt in eigen land steeds meer inspirator van BN’ers.’ ‘Adeo’s songs zijn een buitenissig mengsel van americana, postmoderne indie en ironische, avant-garde teksten, afgewisseld met glasheldere ballads. Filmisch werk. dat niet zou misstaan onder films als Casablanca of Mad Max. Omschrijft hij zijn eigen muziek als filmmuziek?’

Adeo: ‘Muziekstromingen bijten elkaar niet. Blues, jazz, klassiek, het is uiteindelijk ook allemaal familie van elkaar. Radio 4 vroeg me ‘When I Am Laid In Earth’ van Purcell uit te voeren. Op mijn manier, wel te verstaan. Aardig progressief voor een klassieke zender. ‘Op piano heb ik klassieke muziek nooit vermeden, maar ik ben niet echt een Marco Bakker, hè?

Adeo: ‘Nee, ik denk dat de nummers op zichzelf staan. Ik ben niet met beeld bezig tijdens opnamen, maar anderen leggen wel vaak die link. Ik heb aan een aantal pre-producties mogen bijdragen, als radartje in een hele grote machine. Mooi, maar het is vooral leuk als anderen met één song aan de haal gaan en er een afgerond visueel concept omheen bouwen. Altijd een verrassing.

‘Ik heb geen afkeer van een bepaalde muziekstijl. Daarom weet ik nooit van tevoren in welke stijl een nieuw liedje uiteindelijk zal stranden. ‘Het koppelen van tekst aan muziek, is alsof je die twee op een blind date stuurt. Ze kunnen ’s avonds samen in rock-’n-roll-outfit de deur uit gaan, en de volgende ochtend in een gospelkoor wakker worden.’

‘Nummers met eigen beeld beschouw ik als volwassen. Ze trekken de deur achter zich dicht en gaan de wijde

‘Hoewel hij al twintig jaar albums van hoog niveau aflevert, lijkt Adeo behoorlijk off-radar sinds het album Perfect Life. Tot je in zijn recente antecedenten duikt. ‘Het aantal bekende (en onbekende) artiesten en musici waarmee Adeo studio’s en podia deelt, groeit gestaag. Net als het aantal kunstenaars dat aan zijn werk een andere dimensie toevoegt. Adeo

‘Hoe kwam je erop een Arabisch liefdesgedicht te combineren met JFK’s moord?

wereld in. Ze sturen hooguit eens per jaar nog een ansichtkaartje, vanuit plaatsen als Nome, Alaska: “Lieve pa, het is hier koud. Stuur geld! Liefs, je liedje uit 2011”.’ Hij wordt vergeleken met Leonard Cohen, John Cale, Tom Waits en Robert Wyatt, om er maar een paar te noemen. Maar waar deze grootheden mijlen ver van je af lijken te staan, begeeft Adeo zich meer ín het hoofd van de luisteraar. Ondanks het feit dat extremen in zijn teksten niet worden geschuwd, kun je je er bijna niet van distantiëren. Sommige songs van Adeo lopen over van liefde: I guess we don’t have to fall in love / Love will fall on us from up above (‘To Be A Man’). Andere zijn ronduit grimmig: What a life is worth in this place / It all depends on where you die (Cellophane’). Herman Hesse en Michel Houellebecq aan één tafel; verlichtend en verontrustend tegelijk. Op de vraag of hij rond centrale thema’s schrijft, antwoordt Adeo: ‘Meer rond motieven. En dan in de zin van drijfveren. Wat houdt de menselijke psyche bezig? Al die miljarden individuen, allemaal anders, allemaal hetzelfde. Zoek de verschillen, speur de raakvlakken op. Onuitputtelijk als een schaakspel. Door dezelfde auteur geschreven, is ieders biografie even intrigerend. ‘Of een motief als leidraad voor een liedje kan fungeren, hangt maar net af van de associatie die ik er op dat moment mee kan leggen. Daar is geen procedure voor. En die momenten wil ik ook niet reguleren.

Adeo: ‘Niet met voorbedachte rade. ‘Junie Needs A New Pair Of Shoes’ is een samenraapsel van toevalligheden. Lee Harvey Oswald fascineerde me, leek me meer een slachtoffer dan dader. Om die reden ben ik me gaan verdiepen in zijn telefoongesprekken. Schrijnend, ze riepen om attentie. Die hebben ze gekregen. ‘Kijk, we zitten hier nu samen helemaal goed, omringd door natuur. Wat wordt ons motief om uiteindelijk de stad op te zoeken? De bedrijvigheid? De aanwezigheid van onbekende anderen? Welk deel van hen? Hun stemmen, hun ogen, hun onvoorspelbaarheid of vertrouwdheid? Zijn we verslaafd aan anderen? Moeten we afkicken? Waarom vandaag niet en morgen wel? Die vragen lokken voor je het weet een songtekst uit z'n hol.’ ‘Ik hamer gewoon graag op zere plekken’ ‘Adeo’s songteksten vertonen vege profetische trekjes. Actuele krantenkoppen lijken soms een echo van strofes uit ‘How About The Next Millennium’, ‘Cellophane’ of ‘The Master Is Away’. En zo roept ‘Junie Needs A New Pair Of Shoes’, inmiddels dertien jaar geleden geschreven, een maar al te hedendaags sfeerbeeld op van de situatie rond IS. Is Rood Adeo een vakkundig verhalenverteller of een sjamaan? Of beide?

‘Soms voel je iets vallen voordat je het hoort neerkomen. Een creatief proces vormt nou eenmaal een betere thermometer dan een nieuwszender. Daarom zou Rutte er beter aan doen een uur per dag met Hans Teeuwen in bad te zitten, dan te luisteren naar Halbe Zijlstra. Ik ben van mening dat we ons hoofd beter gebruiken, als we niet nadenken.’ ‘Schrijf je met een politieke lading?’ Adeo: ‘Nee, mijn teksten zijn apolitiek, domweg omdat ik iedere vorm van politiek een stupide farce vind. Zolang het fossiele geldsysteem mondiaal niet vervangen wordt, is politiek bedrijven niets anders dan hopeloos dweilen met de kraan open. Iedere politicus die het verrotte geldsysteem niet bovenaan de agenda heeft staan, speelt toneel. Fuck them all, tot iemand dat hete hangijzer grondig aankaart. ‘Ik heb belangstelling voor de wereld om me heen, maar ik kan geen interesse voor politiek opbrengen, ook al komt het misschien zo over. Ik hamer gewoon graag op zere plekken.’

‘Zoals?’ ‘Het feit dat hypocrisie zich zonder het kledingadvies van een religie veel te veel blootgeeft. Dat de moderne slavernij conservatieve trekjes begint te vertonen. Dat de verdeling van welvaart en de toren van Pisa niet meer dezelfde hellingshoek vertonen. Onderwerpen waarmee je op een feestje de sfeer echt goed verknalt.’ ‘Dragen liedjes bij aan die discussie?’ ‘Dat lijkt me wel. We hebben songs, films en boeken harder dan ooit nodig om kritisch te blijven. Om een glimp van de werkelijkheid op te vangen. Verbeelding is de beste tolk van de realiteit. ‘Zo kostte het me schrikbarend weinig moeite om de tekst voor ‘Puppet Play’ uit de krant te destilleren: I sold my conscience yesterday / Today I have no shame / As long as there are guys like me / It will always be the same. ‘Een verbeelding van nog geen honderdvijftig woorden, die je toch maar mooi een jaarabonnement op het Financieel Dagblad uit kan sparen.’ ‘Kun je de realiteit veranderen?’ ‘De realiteit is een proces, beïnvloedbaar als een organisme. Het is een systeem dat reageert op prikkels. We moeten het willen veranderen. Er zijn redenen genoeg. Neem het gesjacher dat ons zo remt, het kinderachtige gehannes met wapens, vastgoed, leningen en olie. Overbodig, ouderwets en haat zaaiend. Sinds de Paniek van 1907 houdt het Westen de wereld in een kunstmatige winterslaap. Da’s langer

dan Doornroosje’s coma. Kus ons wakker alsjeblieft, voordat de volgende nachtmerrie opduikt.’ ‘Ben je de afgelopen jaren pessimistischer geworden?’ ‘Nee, juist minder. Ik besef iedere dag een beetje meer dat grote zaken op angst teren, maar dat kleine dingen boordevol liefde zitten. En het aardige is, dat er veel meer kleine dingen zijn. Rond de geboorte van zijn tweede dochter in 2011, start Adeo Silly Sound, een platform voor kruisbestuivingen tussen musici, kunstenaars en docenten. De samenwerkingen tussen (inter)nationale solisten, video artists, fotografen en schrijvers vinden via Adeo’s Silly Sound offline en in de privésfeer plaats, om vervuiling door sociale media en geldstromen op voorhand te vermijden. Sinds 2012 heeft het platform bijdragen geleverd aan Adeo’s concerten, opnamen, videoclips en promotie. Ook zijn aankomend album is een resultaat van collaboraties onder Silly Sound. Onder de werktitel

Monte Carlo Fallacy werkt Adeo in wisselende bezet-tingen aan een nieuw album. Bekende en onbekende namen als Esther Croez, Toon Meijer, Ai Li Deiwiks, Guido Jansen, Kristijan Krajnçan, Luciën Matheeuwsen, Taeke Stol en Clance Vaasen, duiken op in songs die online druppels-gewijs al opduiken. Van het album Monte Carlo Fallacy dat in najaar 2017 zou verschijnen is door de plotselinge dood van bassist Bas Rietmeijer (waarmee Adeo sinds 2000 regelmatig werkte), de release uitgesteld tot voorjaar 2018. ‘Kus ons wakker alsjeblieft, voordat de volgende nachtmerrie opduikt’ Adeo: ‘De zoektocht gaat nog wel een stukje verder. Ik moet mezelf iedere dag beter leren kennen om gebaande paden te kunnen omzeilen. Mijn voorliefdes en interesses bieden genoeg richting om op onderzoek uit te blijven gaan; mijn angsten en frustraties hebben altijd genoeg vragen opgeroepen om nummers te kunnen schrijven zonder in een rol te hoeven kruipen. Sinds mijn veertigste moet ik me afvragen wat er overblijft na aanvaarding? Door songs te schrijven probeer mezelf altijd een paar passen vóór te zijn.’ ‘Op goede dagen kan ik mezelf een lucky bastard noemen: al twintig jaar op de mooiste podia voor publiek op mogen treden, nummers uitvoeren met fantastische musici, werken met uiteenlopende artiesten. Dat blijven cadeautjes.’

‘Maar ik mag het belang van alle ongewenste dagen niet uitwissen. De dagen waarop ik liever aangevallen word door een natte zaterdagkrant. Dagen waarop de treurbuis volstaat, dagen waarop ik van alles weg wil lopen om opnieuw thuis te kunnen komen. ‘Op die dagen piept het nut van tekst en muziek de hoek om. Dan blijkt er geen verschil te zijn met twintig jaar geleden, toen een Yamaha CP70

baby-grand piano en blind vertrouwen dromen opleverden, waarin het ‘ik’ volledig kon oplossen. ‘Eigenljk is er niets verandert. Sinds 1996 probeer ik tekst en muziek aan elkaar te koppelen als een huwelijksmakelaar. Die twee hebben gelukkig uit zichzelf al een sterk verlangen elkaar te ontmoeten. Ik hoef alleen maar te bemiddelen. Het enige advies dat ik ze in het begin meegeef, is: “Geen sex op het eerste afspraakje.”

En zelfs daar houden ze zich in de meeste gevallen niet aan. ‘Voor zover ik dingen kan voorspellen, zullen de nieuwe songs net zo lang en gelukkig leven als de oude al twintig jaar doen. Ik hoop dat ze uiteindelijk op eigen benen blijven staan. ‘Deze pauw trok z’n veren bij binnenkomst al uit, en blijft net zolang naakt rondrennen tot iemand rond Kerst ontdekt dat het geen kalkoen is.’ •

R O O D A DE O

D I SC OG R AFIE

Monte Carlo Fallacy (working title) Rood Adeo ©2013/2018 ROOD Productions/Silly Sound, DIGITAL featuring: Esther Croez, Toon Meijer & Bas Rietmeijer Mindful Indifference Rood Adeo ©2012 Supertracks (ST75772), CD ©2012/2016 ROOD Productions/Silly Sound, DIGITAL featuring: Loek Schrievers, Friedmar Hitzer & Bas Rietmeijer The Beauty Of It All Rood Adeo & NATD ©2010 ROOD Productions/Silly Sound for KWF, CD Perfect Life Rood Adeo ©2009 Silvox Records (SIL 230), CD ©2009/2016 ROOD Productions/Silly Sound, DIGITAL featuring: Ernst Daniël Smid & Loek Schrievers The Waltzes The Polkas And The Sad Songs Rood Adeo & NATD ©2008 Muzine Greece/ROOD Productions, CD Red & White Mood Heaven and Hell Rood Adeo ft. Bob Wisselink ©2008 Bones Records (BNS8032), CD De Ontmoeting: Tribute To Frank Boeijen Verloren Stad Frank Boeijen ft. Rood Adeo ©2006 V2 Music (VVR1043442), DVD As Everything Must Change Maud Mulder ft. Rood Adeo ©2005 Bones Records (BNS5011), CD Greetings From Nijmegen: Tribute To Nina Simone Cidade Amor Saudade Quatro Ventos ft. Rood Adeo ©2004 Bones Records (BNS3007), CD Barco De Papel

Transit Cellophane Rood Adeo & NATD ©2003 NWR/EMI (NWRCD2303), CD ©2013/2016 ROOD Productions/Silly Sound, DIGITAL featuring: Jarmo Hoogendijk & Arjen Reeser Falling Into You Henk Pool ft. Rood Adeo ©2003 Artica Productions, Soundtrack Movie Foreign Affair, Geert Heetebrij, VS Beneath Your Moon Deborah Weitzman ft. Rood Adeo ©2002 Toca/DJW (4035177120516), CD Retrato Rood & Emanuel ©2000 Challenge Publishing/Polygram (75046), CD featuring: Teresa Tapadas, Raimondo Seixas & Loek Schrievers How About The Next Millennium Rood Adeo & NATD ©1999 Challenge/A-Records (AL73198), CD single To Be A Man Rood Adeo & NATD ©1999 Luna Music (LUNCD041-2) CD Kronika XX Que Deus Me Perdoe Quatro Ventos ft. Rood Adeo ©1999 A-Records (AL 73186), CD Valsa de Lobos Walkin’ On Eggs SACD Rood Adeo & NATD ©1999 Challenge Records /A-Records (AL75002) ©2009/2016 ROOD Productions/Silly Sound, DIGITAL featuring: Oene van Geel & Eef van Breen Fool’s Tango Rood Adeo & NATD ©1997 Challenge Records (AL73092), CD ©2007/2016 ROOD Productions/Silly Sound, DIGITAL featuring: Fay Lovsky

Bronnen: Versteegh, Enrico (1 apr 1997). "Demo Van De Maand" MusicMaker. Misset Uitgeverij, Doetinchem. 20 (4): p. 6/Elégance (1 okt 1997). "Fool's Tango". Amsterdam: Pelican Media: 5/"Fool's Tango". Allmusic (1997)/"How About The Next Millennium" (1 jun 1998). ARecords/Bouwman, Roel (1 sep 1998). "Hightech kroegtijgers". Fret. Amsterdam: SPN Amsterdam: 38/Megens, René (5 sep 1998). "Rood & Nighthawks at the Diner slaan hun vleugels uit", De Gelderlander: Royal Wegener NV/Hill, Andy (16 sep 1998). "I Sat on a Euro Pop Jury". The Independent. London, UK/Ouwehand, Ton (19 nov 1998). "Een stem als een dieselmotor", De Twentsche Courant/Tubantia, Royal Wegener NV/"Walkin' On Eggs". Allmusic (1998)/van Essenburg, Han (1 apr 1999). De Muziekwereld. Amsterdam: Uitgeverij NTB Amsterdam. 80 (4): p. 32– 33/"Kronika XX Przegladu Piosenki Aktorskiej". Luna Music (1999)/"SACD List Tops 350" (30 dec 1999). www.avrev.com. Audio Video Revolution/"Nieuwsbank" (3 sep 2001) Radboud Universiteit Nijmegen/"Transit Cellophane" (30 sep 2002), CDR Stichting Centrale Discotheek/Verbogt, Thomas (1 mrt 2003). “Verlangen, dromen en geheimen”. HP/De Tijd, Audax, Gilze/Consten, Jeu (1 sept 2003). “Pijnlijk schoon”. De Blik: Uitgeverij De Blik/Mastrigt & Verhoeven Nijmegen/Lamberts, Patrick (1 okt 2003). "Rood Adeo & NATD in de Wisseloord Studio’s". MusicMaker. Amsterdam: Keijser 18 Mediaproducties. 26 (10): p. 13–18/Engelshoven, Ton (10 jan 2004). "NATD Live at CC Van Gogh". OOR. Nieuw Vennep: NTG. 20 (1): p. 64–65/Verkerk, Corrie (7 mei 2004). "Onbeschrijflijk mooi”. Het Parool, Amsterdam: Persgroep Nederland BV/Grafe, Klaas-Jan (30 nov 2005). "Indrukwekkende hommage aan Nina Simone". NPO/"Greetings From Nijmegen – Tribute to Nina Simone" (28 sep 2005), VPRO 3voor12/Koome, Pien (17 okt 2006). “Niet doorbreken!”", De Gelderlander: Royal Wegener/ Rubinstei n, “Dichters in Woord en Beeld, verslag van de Nacht van de Poëzie 2006” (2006) Uitgeverij Rubinstein, Amsterdam/V2music, “Frank Boeijen, As” (2006). VVR1043442 disc3/Mitsiáki, Eléni (1 feb 2008). "Rood Adeo & NATD: Transit Cellophane". Haramada Publications, Patras: 02 (3): p 144/Boeijen, Frank (1 mei 2008). "Frank Boeijen breekt een lans voor Rood Adeo". Heaven Popmagazine, Geldermalsen: Firmament Music BV. 10 (3): p. 19/McKenzie, Chris (1 okt 2009). “From Abroad: Rood Adeo”. Words & Music, SoCan, Toronto, Canada: 15 (10): p 74-78/ Klop, Kees, (4 nov 2009). "Perfect Life" www.coasttocoast.nl. Coast To Coast/Jongeneelen, Willem (1 jan 2010). "Rood & Nighthawks at the Diner". Fret, 17: 09/van der Louw, Wim (18 nov 2010). "Rood wil even geen ambtenaar zijn". De Gelderlander: Royal Wegener NV. p. 32–33/Van den Broek, Marcel (1 okt 2012). “Behoedzame onverschilligheid”. Knockwood Publishing, Amersfoort/De Boer, Erik (15 okt 2012) “Rood Adeo – Mindful Indifference” Hifi.nl, Xingo Invest BV-Zhomer/van der Maas, Hans (1 nov 2012). "Rood Adeo: Mindful Indifference". OOR Amsterdam: Argo Media Groep. 28 (11): p. 77/"Paradise To Me". Allmusic (2012)/"Mindful Indifference " Credits (2012) Allmusic/Lardenoye, Fred (1 mei 2013). "Rood Adeo: Mindful Indifference". QV Nijmegen, QV Uitgeverij. 20 (5): p. 35/Toonen, Thijs, (1 okt 2015). “Rood Adeo op reprise – Kus ons wakker alsjeblieft!”. UIT Magazine, Nijmegen e.o.: Royal Wegener NV. (10): p. 20–22/Koolhoven, Bas (30 aug 2017). “Romantische Diepgraver biedt soelaas”, www.roodadeo.com. New Arts, Amersfoort, Silly Sound, Nijmegen. f o t o g r a f i e : D u n c a n d e F e y / A i Li D e i w i k s / L u u k D i n j e n s / M a r i j e D u p o n t | t e k s t : B a s K o o l h o v e n / S i l l y S o u n d

R O O D A DE O • I N F OR M AT I E & B O E K IN GE N ww w . r oo dad eo . com ROOD ADEO Concert Bookings & Info Silly Sound / ROOD Productions Challenge Records International Supertracks / Artists / Rood Adeo ©2 016 –2017 A L L S O N G S P U B L I S H E D B Y

Chem Dupont +31 (0)6 416 465 87 roodnatd@gmail.com Wim Hobus +31 (0)6 153 434 46 wimsillysound@gmail.com R O O D P R O D U C T I O N S