“ตานานต้นโลก” วรรณกรรมแห่งปัญญา ∞ คนที่เก้าชื่อ อ้ายวอก เกิดเดือนเก้า คนที่สิบชื่อ อ้ายระกา เกิดเดือนสิบ คนที่สิบเอ็ดชื่อ อ้ายจอ เกิดเดือนสิบเอ็ด คนที่สิบสองชื่อ อ้ายกุน เกิดเดือนสิบสอง ต่อจากนั้นจึงค่อยมีลูกสาวอีก 7 คน คือ คนแรกใช้ชื่อว่า อีนาง อา คนที่สองใช้ชื่อว่า อีนาง อัน คนสามใช้ชื่อว่า อีนาง อาง คนสี่ใช้ชื่อว่า อีนาง อุ่น คนห้าใช้ชื่อว่า อีนาง เอื่อย คนหกใช้ชื่อว่า อีนาง อู่ คนเจ็ดใช้ชื่อว่า อีนาง อี ทั้งลูกชายและลูกสาวต่อมาพ่อขุนอิ นเขียวได้ นาชื่อเหล่า นั้นเรียกเป็น ปี และ เดือน ส่วนของวันเป็นชื่อลูกผู้หญิง ซึ่งได้ถูกเปลี่ยนไปบ้างตามภาษาสันสกฤตที่มาที หลัง พวกเขาเกือบทั้งหมด เมื่อแต่งงานมีครอบครัวก็ พากันอพยพไปหาดินแดนตั้ง รกรากขึ้นใหม่กันเกือบหมด ยกเว้นขุนมะโรงกับนางอางน้องสาวแต่งงานกันเองอยู่สืบ เชื้อสายปกครองเมืองแมนต่อจากขุนอินเขาเขียว ในปีอินที่ 350 อ้ายขุนชวด เป็นผู้รู้จักนาช้างปุามาฝึกจนเชื่องใช้งานขนส่งและฝึกทาช้างศึกเป็น คนแรก พร้อมกับเรียกชื่อช้างตัวผู้ว่า พลาย ส่วนตัวเมียให้เรียกกันว่าช้างพัง อ้ายขุนฉลู เป็นผู้ริเริ่มรู้จักนาเอาไม้มาต่อกันเป็นเรือ ใช้ยางไม้ในปุาผสมดินเป็น ยางกาวอุดตามรอยต่อไม้ของเรือไม่ให้น้าเข้าได้ อ้ายขุนมะเส็ง เป็นผู้ริเริ่มนาเอารากไม้ เปลือกลาต้นและผลมาต้มใช้เป็นยาบารุง และรักษาโรคเป็นคนแรก อ้ายขุนวอก ชอบร้องราทาเพลง นาคาพูดไม่กี่คาในสมัยนั้นมาสัมผัสต่อกันไหล ลื่น รู้จักเลียนแบบท่าท่างของสัตว์ต่าง ๆ มาผสมผสานออกลีลาสวยงาม
๗๗
อาจารย์คนพันตีน