“ตานานต้นโลก” วรรณกรรมแห่งปัญญา ∞ กันช่วยกันสร้างเรือใหญ่แข็งแรงหลายลาตรึงกันให้แน่ นทาทุ่นขนามตลอดมันติดกันเป็น กลุ่มเรือพวง นาเสาเท่า ๆ กันวางขนาบบนกลาบ ปูกลาบนอกให้สูงพอ เจาะรูให้ น้าพอไหลออกได้ ทาหลังคาแค่กลาบเรือตลอดลาเรือพอให้คนอยู่ ส่วนกลางของเรือ ทุกลาทาเป็นพื้นดินปลูกไม้เล็ก ผักและหญ้า ทาคอก วัว ควาย ช้าง ม้า เก้ง กวาง ลา หรือ อย่างละคู่เท่านั้น และต้องทาให้เสร็จภายในเก้าปี อีก 1 ปี นาสัตว์มาฝึกขัง และเริ่มปลูกต้นไม้ใบหญ้าทันที เรือนั้นอยู่บนคานซุง เมื่อน้าท่วมเอ่อมาก็ทาให้เรือ ลอยขึ้นเอง ข่าวสารกระจายให้รับรู้ตลอดถึงกันหมด มีการเตรียมเรือใหญ่ไว้อพยพผู้คน ทุกเผ่าพันธุ์ เมื่อน้าเริ่มสูงขึ้นได้ท่วมที่ราบลุ่มหมด เอ่อท่วมสูงไปเรื่อย ๆ ตั้งแต่ยอดไม้ จนกระทั่งภูเขาก็จมอยู่ใต้น้า สัตว์จมน้าตายหมด คนที่ไม่ยอมเชื่อและไม่เตรียมตัวตาย ก่อน ฝนตกกระหน่าทั้งวันคืน ในกลางวันท้องฟูามืดมัวเมฆฝนบดบังแสงแดด กลางคืน ยิ่งมืดมิดไม่เห็นแม้แสงดาว คลื่นลมลูกใหญ่พัดกระหน่ากระแทกเรือเล็กและแม้เรือใหญ่ ที่แข็งแรงไม่พอก็แตก สิ่งที่มีชีวิตในเรือที่เตรียมไว้ตายจมหายไปกับสายน้า และมีเรือ จานวนมากที่เชือกล่ามโยงตรึงไว้ติดกันขาด คลื่นลมพาซัด ล่องลอยไปตามกระแสน้า เป็นวันคืนไม่รู้ทิศเหนือใต้ หมดหวังจะมีชีวิตรอด บางลาก็สามารถทนทานฝุาคลื่น ทะเลคลั่งลอยไปจนถึงดินแดนใหม่ไกลออกไป มีบางส่วนพากันตายเพราะขาดอาหาร และน้า กาลน้าท่วมโลกอยู่นานเป็นแรมเดือน เรือของเผ่าไทยถูกลมพัดไหลวนเป็นวง กว้างอยู่บริเวณที่เดิม เมื่อน้าลด ท้องฟูาก็สว่างแจ้ง พื้นดินแฉะเปียกชื้น ยังมีฝนตกลง มาบ้าง แสงแดดทาให้อ่นุ ร่างกายพอมีเรี่ยวแรง พากันออกจากเรือ ออกสารวจ หา ที่พักตามโคกเนินถ้า ปลูกผักหญ้ากินเลี้ยงชีวิตพออยู่ได้ พอน้าแห้งตลอดพื้นราบที่เป็น โคลนตมก็แข็งแน่น ก็พากันออกจากถ้าหาไม้ทาเป็นเรือนพักแบ่งสรรปันส่วนที่ดินทาไร่ ปลูกข้าว เลี้ยงสัตว์ เพาะเมล็ดพันธุ์พืชผักแจกจ่ายกันในหมู่พี่น้องที่รอดตายเริ่มต้นชีวิต ใหม่กันอีก กาลครั้งนี้เป็นเหตุนาไปสู่การเผยแพร่เผ่าพันธุ์มนุษย์ไปสู่ดินแดนใหม่
๕๕
อาจารย์คนพันตีน