ΑΠΟΨΗ
Η αναγκαιότητα της αποτελεσματικής φύλαξης των Πανεπιστημίων του Χριστόφορου Μπουτσικάκη*
Οι ρυθμίσεις που προβλέπονται για την ελεγχόμενη είσοδο στα πανεπιστήμια και την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, αποτελούν συνέχεια της κατάργησης του ψευδεπίγραφου «πανεπιστημιακού ασύλου» με το Ν. 4623/2019, μία από τις πρώτες μεταρρυθμίσεις της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη για την προστασία της ακαδημαϊκής έρευνας, της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και της διδασκαλίας σε όλους τους χώρους των ΑΕΙ, έναντι οποιουδήποτε προσπαθεί να τις καταλύσει ή να τις περιορίσει. Έτσι, αποκαταστήσαμε το άσυλο στην πραγματική του έννοια, δίνοντας οριστικό τέλος σε ένα καθεστώς που από το 1982 απαγόρευε την επέμβαση των αστυνομικών αρχών για την πρόληψη και καταστολή εγκλημάτων. Άραγε, έπρεπε να καεί το ιστορικό κτήριο του Πολυτεχνείου (1995) και να εντοπιστεί μέχρι και χασισοφυτεία σε δασώδη έκταση του Πανεπιστημίου Κρήτης (2002), ώστε να γίνει ευρύτερα αντιληπτό ότι, λόγω του Ν. 1268/1982, που ψήφισε η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τα ελληνικά πανεπιστήμια είχαν μετατραπεί σε χώρους βίας και ανομίας; Είναι δε απορίας άξιο, ότι ακόμα και σοβαροί άνθρωποι της Αριστεράς επέμειναν δογματικά στην υπεράσπιση ενός τέτοιου καθεστώτος, όταν ακόμα και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου κατέφευγαν σε πανεπιστημιακούς χώρους για να αποφύγουν τη σύλληψη ή όταν ακόμα και εγνωσμένου κύρους επιστήμονες, όπως ο Καθηγητής Άγγελος Συρίγος και νυν Υφυπουργός Παιδείας, έπεφταν θύματα προπηλακισμού ή ακόμα και άγριου ξυλοδαρμού μέσα στο πανεπιστήμιο όπου και εργάζονταν. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, το νέο θεσμικό μας πλαίσιο εφαρμόστηκε σε αρκετές περιπτώσεις, οδηγώντας σε βελτίωση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος, όχι όμως σε όλες. Διότι, η νομοθετική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, παρά τον ισχυρό συμβολισμό της, δεν ήταν αρκετή ώστε να ανατρέψει συνολικά στην πράξη κατεστημένες νοοτροπίες δεκαετιών. Είδαμε και το τελευταίο διάστημα διάφορες μειοψηφίες να προσπαθούν να επιβάλλουν τη δική τους θέληση, το δικό τους «δίκαιο» εντός του πανεπιστημίου, καταπατώντας τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ακαδημαϊκή ελευθερία, καθώς και το ίδιο το δικαίωμα στη μόρφωση. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον προπηλακισμό του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών από άτομα του λεγόμενου «αντιεξουσιαστικού» χώρου, που του φόρεσαν μια ταμπέλα στο λαιμό και τον φωτογράφισαν με στόχο τη διαδικτυακή του διαπόμπευση; Ποιος μπορεί να ξεχάσει το πανό που ανήρτησαν πριν από λίγες ημέρες αναρχικοί στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, για να εκφράσουν την «αλληλεγγύη» τους στον τρομοκράτη δολοφόνο του αείμνηστου Παύλου Μπακογιάννη, προσβάλλοντας με τον πιο χυδαίο τρόπο τη μνήμη του; Αυτού του είδους οι συμπεριφορές δεν έχουν καμία θέση στα πανε-
πιστημιακά ιδρύματα! Ως εδώ λένε οι φοιτητές, οι καθηγητές αλλά και η ίδια η κοινωνία! Η καθιέρωση ελεγχόμενης εισόδου στα ΑΕΙ είναι αναγκαία για την πρόληψη και αποτροπή τέλεσης παράνομων πράξεων, αλλά και για τον απολύτως αυτονόητο λόγο ότι κανένας δεν δικαιούται να εισέρχεται στο πανεπιστήμιο, όταν δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με αυτό. Το πανεπιστήμιο προορίζεται για τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, φοιτητές και καθηγητές, όχι για να καταφεύγουν σε αυτό αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, τρομοκράτες, λαθρέμποροι, καταζητούμενοι, κ.λπ., όπως έχουμε δει να συμβαίνει πολλές φορές μέχρι σήμερα. Στελέχη της ΕΛΑΣ, μετά από ειδική διαδικασία και εκπαίδευση, θα προσληφθούν αποκλειστικά για αυτό το σκοπό, με τις αρμοδιότητες της πανεπιστημιακής αστυνομίας να επικεντρώνονται ιδίως στην αποτροπή τέλεσης αδικημάτων εντός των ΑΕΙ, την αντιμετώπιση της παραβατικότητας, την πραγματοποίηση περιπολιών και την άσκηση προανακριτικών καθηκόντων. Με αυτές τις ρυθμίσεις, σε συνδυασμό με τη θέσπιση ενός ολοκληρωμένου πειθαρχικού δικαίου για τα ΑΕΙ, διασφαλίζεται η νομιμότητα και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Γιατί, ελεύθερη διακίνηση των ιδεών σημαίνει ότι κανένα μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας δεν πρέπει να φοβάται ότι θα υποστεί οποιαδήποτε μορφή βίας ή δυσμενή μεταχείριση επειδή εκφράζει ή υποστηρίζει μια άποψη. Ελεύθερη ακαδημαϊκή διδασκαλία και ελεύθερη επιστημονική έρευνα σημαίνει προστασία των προσώπων και των χώρων, όπου αυτές διεξάγονται, από οποιονδήποτε επιχειρεί την παρεμπόδισή τους με άσκηση σωματικής βίας ή πρόκληση υλικών ζημιών, επειδή δεν συμφωνεί ιδεολογικά με το αντικείμενο της έρευνας ή της διδασκαλίας ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Αυτό είναι το νόημα της ακαδημαϊκής ελευθερίας, όχι η τέλεση κάθε είδους αξιόποινων πράξεων με επίκληση ιδεολογικών ή άλλων λόγων. Με τέτοιες μεταρρυθμίσεις, τα πανεπιστήμιά μας θα μπορέσουν επιτέλους να απαλλαγούν από τις ιδεοληψίες του παρελθόντος, να αναπτύξουν ελεύθερα τις διδακτικές και ερευνητικές τους δραστηριότητες και, εν γένει, να παρέχουν την καλύτερη δυνατή παιδεία στα παιδιά μας. Έχουμε τα καλύτερα μυαλά, καιρός να αποκτήσουμε και τις καλύτερες συνθήκες και υποδομές. Ας συμβάλουμε όλοι ώστε το ελληνικό πανεπιστήμιο από αρνητικό μέτρο σύγκρισης να μετατραπεί σε διεθνές πρότυπο.
*Βουλευτής ΝΔ Α' Πειραιώς και Νήσων
MARCH 2021 SHIPPING 53