HENK KOOLEN
BECAUSE YOU’RE MINE...........
Je moet ofwel heel dom ofwel heel dapper ofwel heel standvastig zijn om in tijden van crises een nieuw bedrijf te beginnen. Hetzelfde geldt wanneer je in die omstandigheden een nieuw festival op poten zet. Ondanks alle voorbehouden die gemaakt konden worden ging in Den Haag half mei de eerste editie van het Walk The Line Festival van start. Walk The Line is een zogenaamd showcasefestival, vergelijkbaar met Eurosonic in Groningen, waar elk jaar -de naam zegt het al- het aanstormende talent uit Europa wordt gepresenteerd. Er ligt een uitwisselingslink met het in Austin, Texas georganiseerde South By South West, een festival met wellicht de grootste line-up ter wereld. Zo’n beetje iedere debuterende band uit de hele wereld (aangevuld met een paar grotere namen) wordt daar geprogrammeerd, zodat het festival kan claimen dat iedere band die doorbreekt daar is doorgebroken. Van tevoren voorspellen wie van de acts het wel en wie niet gaan maken blijkt echter ondanks alle verzamelde pers en andere deskundigen ieder jaar weer bijzonder lastig. Het is een beetje zoals iedere voetballer in het Nederlands elftal een verleden blijkt te hebben gehad als jeugdspeler bij Ajax. Helaas voor Ajax heeft de club vervolgens bijna alle spelers in het eerste elftal van andere clubs moeten halen. Maar geen gezeur, Walk The Line verklaarde van tevoren helemaal niet de ambitie te hebben tot een grootschalig gebeuren à la Austin uit te groeien. Het festival bood twee dagen lang een uitgelezen selectie van zeer enthousiaste en merendeels zeer 03 ALIVE & GIGGIN’
interessante artiesten uit de hele wereld. Hoewel, de hele wereld - een zeker imperialisme kon de programma-samenstellers niet ontzegd worden, want mijn eigen lelieblanke huid stak in het geheel niet schril af bij het merendeel van de optredende muzikanten. Maar dat terzijde. De festivalperiode bleek dan ook heel slim gekozen. De maand mei is een piekmaand voor toernees van met name Amerikaanse bands, die allemaal hopen op een plekje op de ook in die periode georganiseerde festivals Primavera (in Spanje) en All Tomorrow’s Parties (in Engeland) . Daardoor liet het programma zich lezen als een avondje rondsurfen in de muzikale blogosfeer op het wereldwijde web. Dat is trouwens geen sinecure heden ten dage, want het lijkt er op dat bands definitief de handdoek in de ring hebben gegooid in de strijd tegen het downloaden. De hoeveelheid legaal aangeboden liedjes die je voor niks kunt binnen halen neemt explosief toe. Wie een beetje bij wil blijven (en als podiumprogrammeur moet je wel, wil je niet achterlopen op je publiek) moet tegenwoordig dagelijks meteen na het avond-eten achter de computer om op sites als XLR8R, RCRD LBL, TLOBF, Coda, Stereogum, Drowned In Sound, Tripwire, Pitchfork, NME, Burning Ear, The Fader, Culture Bully, Dutty Arts, FACT, Resident Advisor, Music Slut, rvsiv en nog vele anderen de laatste tracks neer te laden. Gemiddeld gaat het daarbij dagelijks om 40 tot 50 tracks, zodat je tot diep na middernacht bezig bent om alles te beluisteren. Ziek worden of een dag verzaken wordt net zo hard bestraft als lossen op een col in de Tour de France. Die achterstand maak je nooit meer goed. De combinatie van een hoog libido en kennis van de nieuwste muziektrends is alleen ten koste van enige vorm van nachtrust vol te houden. Maar ook dat terzijde. Wat met name interessant was aan Walk the Line was de waterscheiding tussen twee soorten publiek. Onbekend maakt onbemind, dus het festival had een publieksopkomst die ver onder de maximale capaciteit lag, waarbij de rij bij de gastenlijstbandjes ook nog langer was dan die bij de reguliere kassa. Het leverde tegenovergestelde reacties op. Aan de ene kant waren er de gelukzalige bezoekers die nergens in de rij hoefden te staan, die overal naar binnen konden, die in geen van de zalen omver werden geduwd en nergens bier over zich heen kregen. Aan de andere kant waren er de totaal onthande feestzoekers die zich steeds maar weer afvroegen waarom er niet meer mensen waren en die totaal verbaasd waren dat zij met hun gepraat er niet in slaagden boven het volume van de optredende bands uit te komen. Dat laatste schijnt tegenwoordig namelijk het doel te zijn van de gemiddelde Nederlandse concertbezoeker. De feestneuzen moesten hier eindelijk bakzeil halen, waardoor Walk The Line zich meteen hoog nestelde in mijn lijst van beste festivals ooit. Het is een gevaarlijke uitspraak waarmee ik mijn eigen glazen in kan gooien, omdat het misschien als aanbeveling kan dienen voor een volgende editie. Ik zou de organisatie echter willen smeken: hou vast die lijn, hou het klein! 21 COLUMN