De pen weer opgepakt Door: Sandra Lakebrink Teleurstelling Ik hield van lezen en crea9ef bezig zijn. Het woord boekenwurm was dan ook helemaal op mij van toepassing. Mijn moeder kon roepen wat ze wilde, maar wanneer mijn zus of ik in een boek aan het lezen waren, dan waren we even niet meer in dezelfde wereld als zij. Als ze voor me stond en nogmaals riep dat we bijvoorbeeld gingen eten, schrok ik op en hoorde voor het eerst wat ze zei.
Wanneer je dan op school opdrachten krijgt en de juf of meester het niet mooi vindt of niet goed genoeg om je zelfs een voldoende te geven, is de teleurstelling groot. Ik heb me langere 9jd niet goed genoeg gevoeld om ook maar iets te gaan schrijven. Nu weet ik dat dit ook met andere zaken te maken had en niet alleen met het schrijven.
Elke week meer leUers
Eind goed al goed
Al op de kleuterschool schreef ik woordjes. Eerst gewoon kopiëren van het aap-noot-mies plankje. Daarna leerde ik op de basisschool echt lezen en schrijven.
Na vele jaren van persoonlijke ontwikkeling en diverse ervaringen, heb ik de pen weer opgepakt. Lezen heb ik al9jd gedaan. Nu schrijf ik levensverhalen van mensen.
Wat ging er een wondere wereld voor me open. Ik was zo vaak in de bibliotheek als ik maar kon. Daar was de vreugde groot wanneer ik weer een nieuwe rij kon gaan lezen, omdat ik elke week meer leQers leerde. Eenmaal aan het lezen, volgde al snel de liefde voor het schrijven. Menig poëziealbum heb ik vol geschreven met kleine gedichtjes en verhaaltjes.
Ik ben bezig met mijn eerste echte boek over mijn favoriete hond, de Briard. De passie voor het schrijven heb ik hervonden. Het is een heerlijke uitlaatklep om te kunnen schrijven over dat wat me bezighoudt. Jullie gaan nog veel van me horen. Sandra Lakebrink Sandra schrijG Briard, maatje voor het leven