/ 05.2010
ΣΕ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ
Κριτική της ταινίας AVATAR της Ιωσηφίνας Μακρή (Α’ Λυκείου-Θεάτρου) Tο κινηματογραφικό φαινόμενο Avatar είναι μια ταινία που χρησιμοποιεί με μαεστρία το συνδυασμό της επιστημονικής φαντασίας και της περιπέτειας. Σκιαγραφεί την αιώνια αναμέτρηση μεταξύ των ανθρώπων που υποστηρίζουν το συμφέρον και αυτών που υποστηρίζουν το σωστό. Η πλοκή λαμβάνει χώρα στο μέλλον, όπου ο Jake, ένας παραπληγικός πρώην πεζοναύτης, μετά από το θάνατο του αδελφού του, διαλέγει να πάρει τη θέση του σε μια αποστολή σ’ ένα μακρινό πλανήτη, την «Πανδώρα», o οποίoς κατοικείται από τους Na’vi, μια ανθρωποειδή φυλή με τη δική της γλώσσα και κουλτούρα. Εκεί μαθαίνει τις άπληστες προθέσεις του επικεφαλής τους Parker Selfridge, που υποστηρίζει τη μετακίνηση των ιθαγενών ανθρωποειδών Na’vi, προκειμένου να εξαχθεί το πολύτιμο ορυκτό που διασκορπίζεται σε όλη την πλούσια, δασώδη περιοχή τους. Με αντάλλαγμα τη χειρουργική επέμβαση που θα θεραπεύσει τα πόδια του, ο Jake
συλλέγει πληροφορίες για τη συνεργαζόμενη στρατιωτική μονάδα, που κατευθύνεται από το συνταγματάρχη Quaritch, προσπαθώντας ταυτόχρονα να διεισδύσει στους Na’vi με τη χρήση μιας ταυτότητας “avatar”. Όταν ο Jake αρχίζει να δένεται με την ιθαγενή φυλή και να ερωτεύεται την όμορφη εξωγήινη Neytiri, ο ανήσυχος συνταγματάρχης βάζει σε εφαρμογή την απάνθρωπη τακτική εξολόθρευσής του, που αναγκάζει το στρατιώτη να κρατήσει μια συγκεκριμένη στάση και να προβάλει αντίσταση σε μια επική μάχη για τη μοίρα της «Πανδώρας». Κρίνοντας την πορεία των γεγονότων, το σενάριο είναι κατά ένα μεγάλο μέρος απλό και σαφές, θετικός παράγοντας για μια περιεκτική και μεγάλου μήκους ταινία. Παρ’ όλ’ αυτά, κατά τη διάρκεια της ταινίας τίποτα δε φαινόταν απλό, ενώ παράλληλα η ταύτιση του θεατή με τον ήρωα ήταν μεγάλη. Και όλ’ αυτά λόγω της άριστης ενσάρκωσης του στόρι. Η μουσική ήταν ένας βασικός σύνδεσμος μεταξύ θεατή και πρωταγωνιστή, καθώς
ταίριαζε αρμονικά με το σενάριο και την εικόνα και συνέβαλλε σημαντικά στη δημιουργία έντονων συναισθημάτων. Τα εφέ επίσης ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά και δημιουργούσαν ένα μονοπάτι προς την οθόνη για το θεατή. Έχοντας αναφέρει την απλότητα του σεναρίου, έχω να προσθέσω ότι κάτι που τόνισε η ταινία ήταν η ατελείωτη δίψα του ανθρώπινου είδους για το συμφέρον και, στην προκειμένη περίπτωση, το χρήμα. Αυτό αναδεικνυόταν μ’ έναν τραγικό και, ταυτοχρόνως, ολοκληρωτικά ρεαλιστικό τρόπο, παράγοντα που οδηγεί το θεατή στη λεγόμενη κάθαρση. Συνδυάζοντας εικόνες που κόβουν την ανάσα, βαθιά μηνύματα, φαντασία και δράση, το Avatar κουβαλά μια παραβολή αναφερόμενη στην αιώνια απληστία του ανθρώπου για το χρήμα και στην αποστασιοποίηση του ίδιου από τη φύση. Το προτείνω όχι μόνο στους θαυμαστές της περιπέτειας, αλλά και σε όσους ψάχνουν την ταύτιση και τη συγκίνηση σε μια ταινία.
Καταζητείται!
Στούντιο ΚΟΝΤΡΑ
του Γιώργου Καψαλάκη (Α’ Λυκείου-Εικαστικών)
της Θωμαΐδος Σούλη (Γ’ Λυκείου-Θεάτρου)
Tο ψευδώνυμό του είναι Banksy και είναι ο διασημότερος artterrorist στον κόσμο. Mε όπλο ένα σπρέι στο χέρι, βγαίνει στους δρόμους και χτυπάει σε ανυποψίαστους τοίχους.
Μετά τη δημιουργία της εφημερίδας ΚΟΝΤΡΑ σειρά έχει το ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΚΟΝΤΡΑ, που δημιουργήθηκε από τους μαθητές της Γ’ Λυκείου. Η ιδέα αυτή ήταν του καθηγητή μας στο μάθημα του Κινηματογράφου.
Μέχρι πριν τρία χρόνια δεν τον ήξερα καθόλου. Τυχαία έπεσα πάνω του στο Ίντερνετ (www.banksy.co.uk) και κόλλησα. Μετά πήρα και το βιβλίο του (Wall and Piece, εκδόσεις Century) και ενθουσιάστηκα ακόμα περισσότερο. Ο πρόλογός του τα λέει σχεδόν όλα: «Θέλω να πω τις σκέψεις μου με ειλικρίνεια, γι’ αυτό δε θα μιλήσω πολύ. Το γκράφιτι δεν είναι η χαμηλότερη μορφή τέχνης. Παρόλο που πρέπει να σέρνεσαι μες στη νύχτα και να λες ψέματα στη μαμά σου, είναι στην πραγματικότητα η πιο έντιμη τέχνη που υπάρχει. Δεν κρύβει ελιτισμό ή υποκρισία, βρίσκεται σε μερικούς απ’ τους καλύτερους τοίχους που διαθέτει μια πόλη και κανείς δεν αποθαρρύνεται από το εισιτήριο της εισόδου. […] Λένε ότι το γκράφιτι φοβίζει τους ανθρώπους και συμβολίζει την παρακμή της κοινωνίας, αλλά το γκράφιτι είναι επικίνδυνο μόνο για τρεις ομάδες ανθρώπων: τους Πολιτικούς, τους Διαφημιστές και τους Γκραφιτάδες. Αυτοί που πραγματικά καταστρέφουν τις γειτονιές μας είναι οι εταιρείες, που βάζουν τα τεράστια σλόγκαν τους πάνω σε κτίρια και λεωφορεία, προσπαθώντας να μας κάνουν να νιώσουμε μικροί κι ανεπαρκείς, μέχρι να αγοράσουμε τα προϊόντα τους. Θεωρούν δεδομένο ότι αυτές μπορούν να βροντοφωνάζουν το μήνυμά τους μέσα στη μούρη σου από κάθε διαθέσιμη επιφάνεια, αλλά εσύ ποτέ δεν επιτρέπεται να απαντήσεις. Αυτές είναι που ξεκίνησαν αυτόν τον πόλεμο και ο τοίχος είναι το όπλο που επιλέγουμε για να αντεπιτεθούμε. Μερικοί άνθρωποι γίνονται αστυνομικοί, επειδή θέλουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Μερικοί άνθρωποι γίνονται “βάνδαλοι”, επειδή θέλουν να κάνουν τον κόσμο να φαίνεται καλύτερος».
Με το στούντιο αυτό έχουμε τη δυνατότητα να ηχογραφήσουμε. Κάναμε ένα ξεκίνημα, που ελπίζουμε να εκμεταλλευτούν, όσο καλύτερα γίνεται, οι συμμαθητές μας και να ακουστεί η φωνή τους με τον τρόπο αυτό βαθύτερα στο χρόνο.