NGJARJE DHE DËSHMI
4. Marrëdhëniet me familjen e Bardhyl Mahmutit Me Beqir Mamutin (babai i Bardhylit), i cili ndryshe njihet si Beqir Berisha, njihem që në rini. Kemi kontaktuar edhe para vitit 1968-të, e kemi përjetuar edhe dramën e vitit 1968-të, bashkërisht kemi udhëtuar Tetovë – Prishtinë pas vitit 1968. Thënë shkurt, ishim në kontakt të përhershëm gjatë gjithë viteve të shtatëdhjeta të shekullit të kaluar. Ishte muaji qershor i vitit 1982, kur Beqir Berisha erdhi te unë dhe kërkoi që ta dërgoj në burgun e Pozharevcit (Serbi), për ti bërë një vizitë djalit të tij Bardhylit. E përgatita veturën për udhë të gjatë dhe u nisëm një të shtune rreth orës së dytë e natës me qëllim që të arrijmë herët për të zënë rendin ndër të parët. Beqiri, mori me vete të shoqen dhe dy fëmijët e tjerë: vajzën dhe djalin, që të dy studentë. Arritëm në kohën e paraparë, ndërsa takimi me Bardhylin zgjati gjithsej gjysmë orë në prezencën e një polici, i cili fliste shqip. Shumë herë familjen e Beqirit e çova në burgun e Zabelit në Pozharevc, sepse ishte shumë vështirë për të shkuar atje. Duhej ndërruar dy herë treni dhe dy herë autobusi. Për t’ua bërë më të lehtë udhëtimin, unë u ndihmova duke vazhduar t’i çoj herë pas here gjatë shtatë viteve nëpër burgjet e Serbisë: Pozharevcë, Shabac dhe Zajeçar, ku vuante biri i tyre Bardhyl Mamuti. Gjatë këtyre udhëtimeve më kanë mbetur kujtime të hidhura nga keqtrajtimet e familjarëve që shkonin për vizita e pritnin 8-10 orë. Disa shkonin në këmbë nga Pozharevaci deri në Zabel, burra e gra e disa edhe të moshuar. Unë edhe pse kam shkuar te burgu, Bardhylin nuk e kam parë. Ai prej së largu më përshëndeste me dorë, kur atë e çonin në dhomën e takimeve. 115