Χωρίς σημεία στίξεως σιωπή
99
_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Ο Κατάπολας κλονίστηκε, τρίζοντας όπως μια καρέκλα υπό το βάρος ενός υπέρβαρου ανθρώπου. «Μα, σας ρώτησα, κύριε Νταλιάνα, ποιον είδατε βγαίνοντας…». «Με ρώτησες ποιον γνωστό μου είδα, όχι ποιον φίλο μου!». Άρχισε να αμφισβητεί τις αλχημιστικές του ικανότητες. Έτσι κι αλλιώς στερούνταν στοιχειώδους επιστημονικής κατάρτισης, όπως άλλωστε κι οι περισσότεροι των αλχημιστών, γι’ αυτό και δε δυσκολεύτηκε να επαναπροσδιοριστεί, προκειμένου να παραμείνει πλησίον του αρχικού του στόχου. Έχεις διαβάσει τον αλχημιστή; Ευαγγέλιο των ασφαλιστών! «Έστω, λοιπόν! Βγαίνοντας από το σπίτι σας, ποιον φίλο σας είδατε πρώτον;». «Κανέναν! Όση ώρα πότιζα τον κήπο, πέρασαν οι σκουπιδιαραίοι, ο Βρασίδας ο Τελαδόγλου, η κυρα-Νότα η καφετζού και ο Τέλης ο Μπεκρής». Στη νέα τάξη πραγμάτων όπου είχε επιλέξει να βρεθεί, χρειαζόταν τελικά περισσότερα εργαλεία από μια σάκα, ένα μολύβι, λίγα βιβλία και μερικές γομολάστιχες. Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου! Για την ακρίβεια, χρειαζόταν τα προαναφερόμενα με ενσωματωμένη τη δυνατότητα αναίρεσης της χρήσης τους, όποτε θα αποδεικνυόταν ως ανεπαρκής. Ο Μιχάλης Κατάπολας, όμως, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτή τη δυνατότητα, της αναίρεσης και να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Είπα-ξείπα δε χώραγε εδώ. Ο Μιχάλης στριφογύρισε στην καρέκλα του κι έκλεισε το φως του καθρέπτη για να συνεχίσει πιο ανθρώπινα τον διάλογο. Να παραγγείλω μια πίτσα; «Πίνει πολύ αυτός ο μπεκρής, ε;». «Ξέρω κι εγώ τι κάνει, βρε παιδί μου, ο καθένας; Άσε με, σε παρακαλώ!». «Επειδή τον είπατε μπεκρή, γι’ αυτό…». «Άντε πάλι! Βιάζεσαι, αγόρι μου, να συμπεράνεις. Δεν τον είπα εγώ μόνο, όλοι έτσι τον φωνάζουν, αυτό είναι το επίθετό του!». «Α, με συγχωρείτε, ξέρετε…». «Παρακαλώ, αλλά δε θέλω να ξέρω!». «Τέλος πάντων, δηλαδή χθες το πρωί δε συναντήσατε κάποιον φίλο σας;». «Όχι». «Δεν έχετε φίλους;». «Έχω». «Ε, χθες το πρωί δε συναντήσατε κανέναν;». «Όχι γιατί το πρωί κοιμόντουσαν!».