Δίνη
69
_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
κατώφλι στεκόταν η Νεφέλη, ομορφότερη παρά ποτέ, με ένα μικροσκοπικό μαύρο φόρεμα που ερχόταν σε αντίθεση με τα κατάξανθα μαλλιά της, χαμογελαστή και με βλέμμα πολλά υποσχόμενο. «Καλησπέρα. Να υποθέσω πως ενοχλώ ή θα με αφήσεις επιτέλους να περάσω;» πήρε πρώτη τον λόγο, αφού ο Σπύρος δεν αποφάσιζε να μιλήσει. «Όχι, δηλαδή, όχι δεν ενοχλείς, παρακαλώ, παρακαλώ, έλα μέσα... και συγνώμη για την αμφίεση, αλλά ήμουν μόνος και κάνει ζέστη και δεν περίμενα κανέναν και…» Η αρχική αφωνία είχε μετατραπεί σε αμήχανη πολυλογία με εμφανώς απολογητικό ύφος. «Μη δικαιολογείσαι, δεν υπάρχει πρόβλημα, είσαι στο σπίτι σου και μπορείς να κυκλοφορείς όπως θέλεις. Ίσα ίσα, εγώ ζητάω συγνώμη που ήρθα απρόσκλητη και μάλιστα χωρίς να έχουμε καν συστηθεί. Λοιπόν, για το τυπικό του πράγματος, είμαι η Νεφέλη Κοτζιά και χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω! Είχα ακούσει από πολλούς στη σχολή για τα φοβερά πάρτι που έχεις κάνει κι έτσι πάνω στην κουβέντα, έμαθα πού είναι το σπίτι σου. Μιας και δεν έτυχε ποτέ κάποιος να μας συστήσει, αποφάσισα εγώ να κάνω το πρώτο βήμα και να έρθω να γνωριστούμε κι από κοντά. Για να είμαι ειλικρινής, εκτός από το ότι ήθελα να σε γνωρίσω, άκουσα πως κάνεις κι εσύ μια εργασία πάνω στις διαφορικές εξισώσεις και θα ήθελα να σου κάνω μια πρόταση». «Εγώ λοιπόν, δεν υπάρχει λόγος να συστηθώ, γνωρίζεις το όνομά μου, το σπίτι μου, την εργασία που κάνω και τώρα πια μέχρι και το σημάδι στο μηρό μου από το πέσιμο με ποδήλατο, που έχω από μικρός. Οπότε βολέψου, ώσπου να ρίξω ένα ρούχο επάνω μου κι έρχομαι». Η επίσκεψη αυτή είχε αναστατώσει ιδιαίτερα τον Σπύρο, ο οποίος σε γενικές γραμμές δεν ήταν άνθρωπος που εντυπωσιαζόταν εύκολα με κάτι. Η συντροφιά της ήταν υπέροχη, έδειχνε καταρτισμένη σε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα και όπως ακριβώς έλεγαν οι φήμες, είχε τρομερή αίσθηση του χιούμορ, όπως άλλωστε κι ο ίδιος. Φυσικά από τη μεριά του υπήρχε έντονη έλξη -το αντίθετο θα ήταν αφύσικο- κι εκείνη όμως δεν έμοιαζε αδιάφορη. Έπειτα από τα «περί ανέμων και υδάτων» της ελαφρά σφιγμένης πρώτης ώρας, η συζήτηση έφτασε και στην περίφημη εργασία, την οποία του ανέφερε στην αρχή. «Ξέρεις, εντελώς τυχαία έμαθα πως έχεις καταπιαστεί καιρό τώρα με το συγκεκριμένο θέμα και πραγματικά ενθουσιάστηκα, γιατί κι εγώ είχα αρχίσει μια παρόμοια μελέτη, πριν κατέβω από Θεσσαλονίκη. Εκεί βέβαια, συνεργαζόμουν με έναν φίλο, αλλά με κοινή συναίνεση -και ευτυχώς χωρίς να έχουμε προχωρήσει αρκετά- εκείνος με αντικατέστησε με έναν άλλο