Catálogo (S8) 8ª Mostra de Cinema Periférico. 2017 by (S8) Mostra de Cinema Periférico

Índice

Staff ............................................................................................................. 4 Editorial......................................................................................................... 5 PROGRAMA/ PROGRAMME Gala de Inauguración / Opening Night Fausto...................................................................................................12 Aldo Tambellini ............................................................................................................16 Helga Fanderl ............................................................................................................22 Objectos e aparicións / Objects and Apparitions Joseph Cornell........................................................................................26 Luther Price...........................................................................................30 Cécile Fontaine.......................................................................................36 Found Sounds.........................................................................................41 Oficina de obxectos perdidos.....................................................................46 Special Screening: Potamkin.....................................................................51 Festival Convidado / Guest Festival Crossroads (San Francisco Cinematheque)...................................................54 Steve Polta ............................................................................................................60 Desbordamientos Albert Alcoz e Blanca Viñas......................................................................64 Sally Golding..........................................................................................66 Nominoë................................................................................................68 Aldo Tambellini.......................................................................................70 Sinais Diana Toucedo........................................................................................74 Sinais en Curto.......................................................................................78 Desencadres CGAI Star Spangled to Death............................................................................84

Index

ACTIVIDADES PARALELAS / EXHIBITIONS & EVENTS Exposicións / Exhibitions Aldo Tambellini.......................................................................................90 Luther Price...........................................................................................91 Cécile Fontaine.......................................................................................92 María Cañas............................................................................................93 Xisela Franco..........................................................................................95 Didáctica / Didactics Do8yourself – Obradoiro Mobileskino..........................................................98 Helga Fanderl. Cinema e conferencia........................................................ 100 Conferencia Found Footage – Ed Halter..................................................... 102 Masterclass María Cañas......................................................................... 104 Mini (S8) A imaxe expandida. Laboratorio de cine e experimentación audiovisual......... 106 Presentacións / Presentations 8 super 8............................................................................................. 110 Observatorio / Observatory Encontro Distribuidoras de Cine Experimental............................................ 112 INFORMACIÓN UTIL / USEFUL INFORMATION Mapa / Map.......................................................................................... 116 Sedes e entradas / Venues and Tickets...................................................... 117 Calendario / Schedule............................................................................ 118 Agradecementos / Acknowledgements...................................................... 120

Equipo / Staff

Dirección / Direction Ángel Rueda Ana Domínguez Produción executiva / Executive Production Ana Domínguez Coordinadora de producción / Production Coordinator Tamara Blanco Programación / Programmers Ángel Rueda Elena Duque Convidados e tráfico de copias / Guests Department and Print Traffic Ximena Losada Miriam Rodríguez Debasa Cooperación e instituciones / Cooperation and Intitutions Miriam Rodríguez Debasa Editorial / Editorial Elena Duque Deseño gráfico / Graphic Design Lucía Rolle Aplicacións gráficas / Graphic Applications Leo López García Diseño merchandising / Merchandising Design Uxia Pin Traducións / Traslations Begoña Combo Traductions Parler Francais (traducción simultánea / simultaneous translation) Prensa / Press Cristina Álvarez Tito (Ildefonso) Rodríguez Redes sociales / Social Media Nela Fraga Rivas

Web / Web Icíar Novo Vídeo promocional / Promotional Video Marcos Flórez Contidos audiovisuais / Audiovisual Contents Marcos Flórez César Seijas Fotógrafa / Photographer María Meseguer Dirección técnica / Technical Coordinator Miguel Mariño Produción técnica / Technical Producer Ana Dixital Xefe de son / Sound Manager Francisco Lariño Técnico de son / Sound Technician Francisco Javier Pérez Proxeccionistas / Projectionists Miguel Mariño Miguel Núñez Management Inauguración / Opening Management Bettina Korten Coordinación voluntarios / Volunteer Coordinator Tamara Blanco Voluntarios / Volunteers Alicia Alonso García, Borja Hortas Portero, Elisa del Río López, Erik Taris Ben, Inés Fernández Carreira, Lorena Rodríguez, Paula Chao, Raquel Gestido Unha produción de: Produced by:

Editorial

EDITORIAL OBXECTOS E APARICIÓNS A Joseph Cornell Hexaedros de madeira e de vidro apenas máis grandes que unha caixa de zapatos. Neles caben a noite e as súas lámpadas.

Teatro dos espíritos: os obxectos xogan ao aro coas leis da identidade.

Monumentos a cada momento feitos cos refugallos de cada momento: gaiolas de infinito.

Grand Hotel Couronne: nunha redoma o tres de trevos e, toda ollos, Polgariña nos xardíns dun reflexo.

Bólas, botóns, dedais, dados, alfinetes, timbres, contas de vidro: contos do tempo.

Un peite é unha arpa pulsada pola mirada dunha nena muda de nacemento.

Memoria tece e destello os ecos: nas catro esquinas da caixa xogan ao acocho damas sen sombra.

O reflector do ollo mental disipa o espectáculo: deus solitario sobre un mundo extinto.

O lume enterrado no espello, a auga durmida na ágata: solos de Jenny Lind e Jenny Colon.

As aparicións son patentes. Os seus corpos pesan menos que a luz. Duran o que dura esta frase.

"Hai que facer un cadro", dixo Degas, "como se comete un crime". Pero ti construíches caixas onde as cousas se alixeiran dos seus nomes.

Joseph Cornell: no interior das túas caixas as miñas palabras volvéronse visibles un instante. Octavio Paz

Slot machine de visións, vaso de encontro das reminiscencias, hotel de grilos e de constelacións. Fragmentos mínimos, incoherentes: ao revés da Historia, creadora de ruínas, ti fixeches coas túas ruínas creacións.

Editorial

EDITORIAL

O ano do oito. Iso é 2017, oitavo aniversario do (S8), ano no que o noso espírito guía foi o artista americano Joseph Cornell, nunha edición que titulamos “Obxectos e aparicións”, tras o ronsel do poema que Octavio Paz lle dedicara (seguindo o fío da casualidade, o nome Octavio vén da palabra romana octavus, o nome dado para designar o “oitavo fillo”). A apropiación, a colaxe, a colección, a procura incesante encarnada en Cornell, inspirou a aproximación ao found footage que facemos, e que tenta entendelo con amplitude de miras e variedade de formas. Sendo ademais o found footage unha práctica artística que, dalgún modo, se pode comparar co traballo de facer un festival: reunir nun metafórico “caixón” temporal duns poucos días unha serie de obxectos fílmicos creados por outros, pero que sentimos que falan intimamente das cousas que nos obsesionan e importan. Existir oito anos no mundo non é pouca cousa. Ademais da experiencia que iso sinala, o oito é un aniversario especial para nós pois fai referencia a ese “8” contido entre as parénteses do (S8). Un nome que fai á súa vez referencia a un soporte querido, o super 8, e que simboliza unha forma de entender o cinema e entender o mundo. A liberdade, o amateurismo, a experimentación e a independencia, no formato de cinema máis pequeno do mundo. É así como o super 8 ten un lugar especial na nosa programación deste ano (nese formato traballan ou traballaron Helga Fanderl, Luther Price, Cécile Fontaine e Steve Polta), e é o fío condutor da publicación coa que queremos celebrar este aniversario: 8 super 8. Un obxecto que se desdobra nun libro que recolle ideas, experiencias e pensamentos en torno ao super 8 de persoas admiradas que pasaron ou pasarán (esperamos) nalgún momento polo festival, e nun DVD no que se poden ver os retratos filmados en super 8 (e algún en 16mm) dalgunhas das persoas que estiveron connosco na Coruña: emoción contida en cartuchos sensibles á luz, recordos que así queremos fixar. Chegar ao 8 é, dalgunha maneira, chegar ao infinito. Ese símbolo ambivalente, ese loop no que perderse, ese “sen fin” co que pechaba as súas películas Val del Omar (citándoo unha vez máis: del sae o nome da sección Desbordamentos). Benvidos, pois, a esta edición sen fin.

Editorial

OBJECTS AND APPARITIONS To Joseph Cornell Hexahedrons of wood and glass, scarcely bigger than a shoebox. with room in them for night and all its lights.

Theater of the spirits: objects putting the laws of identity through hoops.

Monuments to every moment, refuse of every moment, used: cages for infinity.

â&#x20AC;&#x153;Grand Hotel de la Couronneâ&#x20AC;?: in a vial, the three of clubs and, very surprised, Thumbelina in gardens of reflection.

Marbles, buttons, thimbles, dice, pins, stamps and glass beads: tales of the time.

A comb is a harp strummed by the glance of a little girl born dumb.

Memory weaves, unweaves the echoes: in the four corners of the box shadowless ladies play at hide-and-seek.

The reflector of the inner eye scatters the spectacle: God all alone above an extinct world.

Fire buried in the mirror, water sleeping in the agate: solos of Jenny Colonne and Jenny Lind.

The apparitions are manifest, their bodies weigh less than light, lasting as long as this phrase lasts.

"One has to commit a painting," said Degas, "the way one commits a crime ". But you constructed boxes where things hurry away from their names.

Joseph Cornell: inside your boxes my words became visible for a moment. Octavio Paz

Slot machine of visions, condensation flask for conversations, hotel of crickets and constellations. Minimal, incoherent fragments: the opposite of History, creator of ruins, out of your ruins you have made creations.

Editorial

EDITORIAL

The year of the eight. That is 2017, the eighth anniversary of (S8), year in which our guiding light has been the American artist Joseph Cornell, in an edition that we have titled "Objects and Apparitions", after the poem Octavio Paz dedicated to him (in line with the idea of chance, the name Octavio comes from the Roman word octavus, the name given to designate the "eighth son"). Appropriation, collage, collection, incessant search are incarnated in Cornell and that has inspired the approach to the found footage we make, trying to understand it with an open mind and variety of forms. In addition, found footage is an artistic practice that, in a way, can be compared to the work of making a festival: gathering -in a metaphorical temporary “box” of a few daysa series of film objects created by others, but which we feel they speak intimately of the things that concern and obsess us. It is not small achievement to exist eight years in the world. In addition to the experience it means, eight is a special anniversary for us because it refers to that "8" between the parentheses of (S8). A name that makes reference to a beloved film stock, super 8, and that symbolizes a way to understand the cinema and the world. Freedom, amateurism, experimentation and independence, in the smallest film format in the world. This is how super 8 has a special place in our programming this year (Helga Fanderl, Luther Price, Cécile Fontaine and Steve Polta work or have worked with that film format), and it is the unifying thread of the book with which we want to celebrate this anniversary: 8 super 8. An object that includes a book that collects ideas, experiences and thoughts about super 8 of people who have been or will be (hopefully) sometime in the festival, and a DVD where one can see the portraits filmed in super 8 (and some in 16mm) of some of the people who have been with us in A Coruña: emotion contained in light-sensitive cartridges, memories that we want to fix. Getting to 8 is, in some way, reaching infinity. That ambivalent symbol, that loop in which to get lost, that "endless" with which Val del Omar finished his films (quoting him once more: from him there comes the name of the section Desbordamientos). So we welcome you to this endless edition.

PROGRAMA PROGRAMME

GALA DE INAUGURACIÃ&#x201C;N OPENING NIGHT

Gala de Inauguración

FAUSTO Fausto. Sonorizada ao vivo pola Orquestra Sinfónica de Galicia F.W. Murnau, 1926, 107 min. A película Friedrich Wilhelm Murnau é autor dalgunhas das máis incribles obras non xa do cinema mudo, senón da historia. Súas son Nosferatu, El último, Amanecer e Tabú, tan disímiles como pioneiras nas súas ambicións estéticas, como tamén o foi Fausto, a súa última película feita en terreo alemán. Nunha Alemaña sumida na crise, Fausto foi unha superprodución feita con diñeiro de alén dos mares nunha época en que os europeos emigrados estaban a construír Hollywood, fábrica de mitos e soños. Unha adaptación do mito popular (pasado pola peneira de Goethe) do sabio que vende a súa alma ao diaño, que escondía entre as súas pregaduras unha feroz crítica social. As impoñentes imaxes son froito do claroscuro da fotografía, da mestría do encadre e do engano visual pictórico e o ilusionismo teatral expresionista, que evoca a súa época de Murnau na compañía de Max Reinhardt. Rematan o conxunto as interpretacións: un dos máis grandes actores alemáns, Emil Jannings (El ángel azul) na pel do icónico Mefisto, a lenda do teatro sueco Gösta Ekman como Fausto, e figuras como William Dieterle, Padiola Horn e a bailarina do Moulin Rouge inmortalizada por Toulouse-Lautrec, Yvette Guilbert.

26 MAIO MAY

VENRES FRIDAY

20.30 h. Palacio da Ópera

The film Friedrich Wilhelm Murnau is the author of some of the most incredible works not only of silent cinema, but of film history. His are Nosferatu, The Last Laugh, Sunrise and Tabu, as dissimilar as pioneers in their aesthetic ambitions, as was Faust, his last film made in Germany. In a Germany plunged into crisis, Faust was a blockbuster made from money overseas at a time when the Europeans who had emigrated were building Hollywood, the factory of myths and dreams. An adaptation of the popular myth (sifted by Goethe) of the sage who sells his soul to the devil, which hid a fierce social critique among his folds. The impressive images are the fruit of the chiaroscuro of photography, the mastery of the framing and the pictorial illusion and the expressionist theatrical illusionism, that evokes the time of Murnau in the company of Max Reinhardt. The acting is a highlight: one of the greatest German actors, Emil Jannings (The Blue Angel) as the iconic Mefisto, the legend of the Swedish theater Gösta Ekman as Faust, and stars like William Dieterle, Camilla Horn and the dancer of the Moulin Rouge, Yvette Guilbert, immortalized by Toulouse-Lautrec.

Opening Night

A restauración Luciano Berriatúa (nunha colaboración da Filmoteca Española co Federal Film Arquive of Berlin, o German Institute for Film Studies e a Friedrich Wilhelm Murnau Foundation) foi o encargado desta restauración, froito dunha minuciosa investigación e unha mirada rigorosa. Ao iniciar o proceso, Berriatúa descubriu varias versións da película procedentes de seis negativos distintos, consecuencia dunha práctica habitual nas superproducións da época nas que era habitual rodar con varias cámaras á vez para obter varios negativos e así prover de copias ao mercado internacional. A restauración fíxose a partir das tomas e os encadres cos que Murnau fixo a montaxe estreada en Alemaña en 1926.

Restoration Luciano Berriatúa (in a collaboration of the Spanish Cinematheque with the Federal Film Archive of Berlin, the German Institute for Film Studies and the Friedrich Wilhelm Murnau Foundation) was responsible for this restoration, the fruit of a thorough research and a rigorous look. At the beginning of the process, Berriatúa found several versions of the film from eight different negatives, a consequence of a standard practice in the superproductions of the time in which it was usual to shoot with several cameras at the same time to have several negatives and thus to provide prints to the international market. The restoration was made from the shots and the frames with which Murnau made the edition released in Germany in 1926.

Gala de Inauguración

A música Fausto será sonorizada en directo pola Orquestra Sinfónica de Galicia, que en 2017 celebra o seu 25 aniversario. A OSG esta ocasión contará coa dirección de José Ramón Encinar e coas intervencións da soprano Ilduara Perianes e a mezzosoprano María Rivera. A partitura que interpretará a Orquestra é a composta polo zaragozano Jesús Torres, galardoado co Premio Nacional de Música en 2012, e cuxos traballos percorreron as máis prestixiosas institucións e festivais do mundo. Unha partitura estreada en 2009 no Teatro da Zarzuela de Madrid, e que é unha obra de creación por dereito, máis aló do simple subliñado e da música incidental, cuxa ambición a equipara cunha ópera ou unha sinfonía. Torre, que estrutura a súa peza en nove movementos, utiliza estratexias como o contraste, unha estrutura ascendente e un especial uso da voz humana para dar unha dimensión persoal e autónoma á súa obra, que consegue brindar unha nova experiencia estética e abrir unha nova dimensión no filme de Murnau.

Music Faust will be given a live soundtrack by the Galicia Symphony Orchestra, which celebrates its 25th anniversary in 2017. On this occasion the OSG will be directed by José Ramón Encinar and the singers will be the soprano Ilduara Perianes and the mezzosoprano María Rivera. The score that the Orchestra will play is the one composed by Jesús Torres, winner of the National Music Award in 2012, whose works have toured the most prestigious institutions and festivals in the world. A score released in 2009 at the Teatro de la Zarzuela in Madrid, which is a creative work by right, beyond the simple underline and incidental music whose ambition equates it with an opera or a symphony. Torre, who structures his piece in nine movements, uses strategies such as contrast, an ascending structure and a special use of the human voice to give a personal and autonomous dimension to his work, which manages to offer a new aesthetic experience and open a new dimension in Murnau’s film.

ALDO TAMBELLINI

Aldo Tambellini

ALDO TAMBELLINI

Tras unha porta negra Chegou ao empobrecido e esquecido Lower East Side de Nova York en 1959, cando as súas rúas aínda ardían grazas aos fortes movementos sociais e culturais que entendían o cotián como un espazo político e emancipador do que había que ser conscientes para, así, reapropiarse e loitar desde el. Do microscópico á inmensa negrura do espazo exterior, como na obra de Tambellini. Naqueles anos dedicábase principalmente á pintura e á escultura, polo que, de forma natural, comezou a aplicar diferentes técnicas sobre a fisicidade da película, sendo un pioneiro do cinema sen cámara, pero tamén na utilización de novos medios como o vídeo ou a experimentación cos tubos catódicos da televisión. O seu traballo foxe de simbolismos, trasladándonos ao espazo da inmersión e da experiencia entendida como unha forma de coñecemento á que todos temos acceso, podendo abarcala desde o individual, pero sempre desde unha engrenaxe colectiva, pois esta cambia ao ser compartida no espazo público. Programa e notas a cargo de Helena Girón e Samuel Delgado. Agradecementos: Aldo Tambellini, Anna Salamone, Helena Girón, Samuel Delgado, Beli Martínez.

Behind a Black Door He arrived at the impoverished and forgotten Lower East Side of New York in 1959, when its streets still burned due to the strong social and cultural movements that thought that everyday life was a political and emancipatory space of which people had to be conscious to reappropriate and fight from it. From the microscopic to the immense blackness of outer space, as in the work of Tambellini. In those years he was mainly engaged in painting and sculpture, so he naturally began to apply different techniques on the film's physicality. He became a pioneer of the cinema without camera, but also of the use of new media as video or experimentation with cathode ray tubes for television. His work flees from symbolism, driving us to the space of immersion and experience seen as a form of knowledge to which we all have access, being able to embrace it from the individual, but always from a collective mechanism, as this changes when shared in the public space. Program and notes by Helena Girón and Samuel Delgado. Acknowledgements: Aldo Tambellini, Anna Salamone, Helena Girón, Samuel Delgado, Beli Martínez.

Aldo Tambellini

Programa 1 BLACK FILM SERIES

As Black Film Series abarcan unha primeira etapa de experimentación con celuloide e vídeo entre 1965 e 1969 na que realiza películas caracterizadas pola centralidade da cor negra e por unha profunda exploración sensorial do medio. The Black Film Series includes a first stage of experimentation with film and video between 1965 and 1969 in which he makes films whose main characteristic is the use of black color and a deep sensorial exploration of the medium. Black Is. 1965, 16mm, 4 min. É a súa primeira película feita sen cámara. Nela fura, raia e usa distintas substancias como ácido ou pintura no seu soporte e emulsión. O rítmico e fráxil son do corazón resignifica a fluidez dunhas imaxes que se negan a ser identificadas e que nos remiten á esencia do cinema: luz e escuridade. It is his first film made without camera. He pierces, scratches and uses different substances like acid or paint on the film and emulsion. The rhythmic and fragile sound of the heart redefines the fluidity of images that refuse to be identified and which refer us to the essence of cinema: light and darkness.

XUÑO JUNE

XOVES THURSDAY

19.10 h. Sala (S8) PALEXCO

Black Trip 1. 1965, 16mm, 5 min. Un mundo microscópico invisible para o ollo revélasenos á vez que as ondas magnéticas se deixan escoitar reverberando de forma frenética. Para a creación desta lisérxica viaxe introduce unha banda sonora disruptiva e aplica novas técnicas como o kinescopado, o vídeo ou a utilización de elementos figurativos que se empezan a coar entre a metraxe. A microscopic world invisible to the eye is revealed to us as the magnetic waves are heard reverberating frantically. For the creation of this lysergic trip he introduces a disruptive soundtrack and applies new techniques such as kinescope, video or the use of figurative elements that begin to slip through the footage.

Aldo Tambellini

Black Out. 1965, 16mm, 9 min. Aldo volve ás súas orixes evocando o contexto da guerra de Vietnam e as reminiscencias do bombardeo vivido en Lucca cando era adolescente durante a Segunda Guerra Mundial. Aldo returns to his origins by evoking the context of the Vietnam War and his reminiscences of the bombing of Lucca when he was a teenager during World War II. Black Plus X. 1967, 16mm, 3 min. Editada en cámara, documenta o liberador tempo de xogo duns nenos negros en Coney Island á vez que evidencia o absurdo do discurso hexemónico a través dun sinxelo xogo fotográfico. Edited on camera, it documents the liberating playing time of a few black children on Coney Island while at the same time it demonstrates the absurdity of hegemonic discourse through a simple photographic game. Black Trip 2. EUA, 1966-1968, 16mm, 4 min. Nesta viaxe faise explícita a carga política dos seus anteriores traballos introducindo material de arquivo da Revolución Rusa á vez que se escoita o coñecido lema “Black is beautiful”. On this trip the political load of his previous works is made explicit by introducing archive material of the Russian Revolution while listening to the well-known motto "Black is beautiful". Moonblack. 1965-1968, 16mm, 5 min. Alekséi Leónov, primeiro cosmonauta en saír fóra dunha nave espacial, describiu o sol como un enorme disco ardente no ceo de veludo negro do espazo exterior. As súas palabras cobran vida e reverberan nesta viaxe cósmica cara á lúa. Alekséi Leonov, the first cosmonaut to get out of a spaceship, described the sun as a huge burning disk in the black velvet sky of outer space. His words come alive and reverberate on this cosmic journey to the moon. Black TV. 1964-1968, 16mm, 10 min. É a peza videográfica máis coñecida de Tambellini que, segundo as súas propias palabras, “trata do futuro, da América contemporánea, dos medios, da inxustiza, do testemuño dos acontecementos e a expansión dos sentidos. O acto de comunicación e a experiencia é o esencial.” It is Tambellini's best-known video work that, in his own words, "deals with the future, contemporary America, the media, injustice,

Aldo Tambellini

the testimony of events and the expansion of the senses. The act of communication and experience is essential." Black Spiral. 1969, vídeo, 17 min. Pensada como unha instalación e definida como unha “escultura televisiva”, está creada a partir da experimentación cos tubos catódicos da televisión. As súas imaxes son tragadas por un remuíño de luz branca en constante movemento. Forma parte dos traballos que realizaría tras os seus Black Film Series, denominados Cathodic Works. Conceived as an installation and defined as a "television sculpture", it is created from the experimentation with cathode ray tubes for television. The images are swallowed by a whirlwind of white light in constant motion. It is part of the works that he would make after his Black Film Series, called Cathodic Works.

Programa 2 BLACK LETTER

3 XUÑO JUNE

20.00 h. CGAI

SÁBADO SATURDAY

The Gate Theater En 1966, Aldo Tambellini abre The Gate Theater no Lower East Side de Nova York, unha sala con duascentas butacas dedicada á exhibición de cinema e teatro experimental. Por tan só 1,5$ podíanse ver aquí películas experimentais e de vangarda diariamente. Pola súa pantalla pasaron as películas de Bruce Conner, Stan Brakhage, Robert Breer, Maya Deren, Ed Emshwiller, Jud Yalkut ou Tahakiko Iimura. A día de hoxe, este espazo remítenos aos actuais microcinemas. The Gate Theater revélase como unha experiencia inspiradora desenvolvida desde a autonomía coa vontade de mostrar ao público en xeral -especialmente aos veciños do barrio- un cinema que por aquel entón, do mesmo xeito que agora, estaba relegado aos espazos museísticos. In 1966, Aldo Tambellini opens The Gate Theater in the Lower East Side of New York, a room with two hundred seats for the exhibition of movies and experimental theater. For just $ 1.5 you could see experimental and cutting-edge movies daily. There people could enjoy films by Bruce Conner, Stan Brakhage, Robert Breer, Maya Deren, Ed Emshwiller, Jud Yalkut, and Tahakiko Iimura. To this day, this space refers to the current microcinemas. The Gate Theater is an inspiring experience developed from the autonomy with the desire to show the general public -especially the people of the neighborhood- a cinema that at the time, like now, was consigned to museums.

Aldo Tambellini

Jerovi José Soltero, 1965, 16mm, 11 min. Scorpio Rising Kenneth Anger, 1963, 16mm, 29 min. No President Jack Smith,1967-1970, 16 mm, 45 min. Dentro desta “carta negra”, Tambellini seleccionou películas representativas do espírito de The Gate Theater que foron programadas alí durante os seus anos de actividade. Deste xeito, con Jerovi de José Soltero, remítenos á comunidade portorriqueña presente no barrio desde unha estética camp e proto-queer. Scorpio Rising de Keneth Anger foi a película que máis tempo se mantivo na carteleira de The Gate Theater chegando a proxectarse durante máis dun mes. E, por último, No President de Jack Smith quen durante a súa proxección tratou de remontar a película aproveitando os cambios de bobina. Esta anécdota mostra a forma de entender o cinema coa condición de obra inconclusa e en permanente cambio que potenciaba Tambellini e que o levaría a desenvolver traballos performativos. Within this "black letter", Tambellini has selected films representative of the spirit of The Gate Theater that were programmed there during its years of activity. Thus, with José Soltero's Jerovi, he refers us to the Puerto Rican community present in the neighborhood from a camp and proto-queer aesthetics. Scorpio Rising by Keneth Anger was the longest-running movie on The Gate Theater's billboard running for more than a month. And finally, No President by Jack Smith who during the projection tried to re-edit the film taking advantage of the reel changes. This anecdote shows how to understand the cinema as an unfinished work and in permanent change that Tambellini favoured and that would lead him to make performance works.

HELGA FANDERL

Helga Fanderl

HELGA FANDERL

Resonancias Parecería que para Helga Fanderl filmar e vivir son a mesma cousa. Os cortes faríanse entón de acordo ao ritmo dos latexos do corazón, cada movemento da cámara flúe coa respiración, e cada negro sería un movemento de pálpebra. Cun dominio absoluto da ferramenta, a cámara de super 8, e unha compenetración coa mesma case sobrenatural, Helga Fanderl conseguiu un corpus de películas tan delicadas como poderosas e emocionantes. Animais, reflexos na auga, plantas e árbores, pequenos detalles captados ao voo na rúa, amigos, actividades cotiás: motivos sinxelos que adquiren unha beleza e unha aura inefable, froito da observación atenta e a comuñón co que lle rodea. Películas espontáneas froito dun saber xa instintivo, editadas en cámara, dispostas en ramalletes a modo de sesións que a mesma cineasta compón. Unha segunda montaxe que debuxa ritmos e resonancias en cada sesión, e que converten cada proxección nun evento único. Nada en Alemaña, Fanderl atopou en 1986 o cinema como modo de expresión. Desde entón, filmou ao redor de mil películas de curta duración. Velaquí unha mostra do seu traballo nun programa que ela mesma titulou “Resonancias”, feitos entre 1991 e 2016. O título de cada película fala de seu, en canto a descrición do seu contido.

Resonances It seems that for Helga Fanderl to film and to live are the same thing. The cuts would then be made according to the rhythm of the heartbeat, each movement of the camera flows with the breath, and each black would be a blink. With an absolute mastery of the super 8 camera, and an almost supernatural rapport with it, Helga Fanderl has achieved a corpus of films as delicate as powerful and exciting. Animals, reflections in the water, plants and trees, small details caught on the fly on the street, friends, daily activities: simple motives that gain a beauty and an ineffable aura, fruit of close observation and communion with what surrounds her. Spontaneous films produced by an already instinctive knowledge, edited in camera, arranged in bouquets as sessions that the same filmmaker composes. A second montage that draws rhythms and resonances in each session, and which make each projection a unique event. Born in Germany, Fanderl found cinema as a way of expression in 1986. Since then, she has filmed about a thousand short movies. Here is a sample of her work in a program that she herself has titled "Resonances", that contains films made between 1991 and 2016. The title of each film speaks for itself, in terms of description of its content. Acknowledgements: Helga Fanderl.

Agradecementos: Helga Fanderl.

Helga Fanderl

Programa 1 Super 8

Brunnen Fonte Fountain Mädchen Nenas Girls Binsen Xuncos Bulrushes Heftige Quellen Mananciais violentos Violent Sources

Portrait Retrato Teetrinken A hora do té Tea Time Roter Vorhang Cortina vermella Red Curtain

XUÑO JUNE

20.30 h. CGAI

XOVES THURSDAY

Karussell Carrusel Carousel Wasserpflanzen Plantas acuáticas Water Plants Pfosten im Fluss Pilares nun río Piles in a River Blätter auf dem Glasdach Follas nun teito de cristal Leaves on a Glass Roof Nach dem Feuer II Despois do lume II After the Fire II Flugzeuge I Aeroplanos I Airplanes I Wasserfall Fervenza Waterfall Apfelernte Cultivo de mazás Apple Harvest Mona Lisa Fontaine Médicis Voliere Aviario Aviary Passanten Transeúntes Passers-by Feuerwerk Fogos artificiais Fireworks

Helga Fanderl

Programa 2

Leopard Leopardo Laub Follas Leaves Rost Óxido Rust Container Gläser Copas Glasses Gelbe Blätter Follas amarelas Yellow Leaves Strom Arroio Stream

16mm (Dedicado a Jean-Marie Lambert, responsable do magnífico inchado a 16mm dos orixinais en super 8) Duración total / Total time: 50 min.

2 XUÑO JUNE

Vögel am Checkpoint Charlie Paxaros en Checkpoint Charlie Birds at Checkpoint Charlie Ostberlin Berlín Leste East Berlin Tunnel Túnel Aus dem Empire State Building Desde o Empire State Building From the Empire State Building Tortelloni Wilde Wasser Augas salvaxes Wild Waters Eisbär Oso polar Polar Bear Für M. Para M. For M Wassertanz II Baile acuático II Water Dance II Schlittschuhlaufen Patinaxe Skating

VENRES FRIDAY

19.30 h. Sala (S8) PALEXCO

Yali Abendglitzern Escintilación nocturna Evening Twinkling Nachmittagslicht Luz vespertina Afternoon Light Kakibaum III Árbore de Caqui III Persimmon Tree III Große Wasser Grandes augas Big Waters

OBXECTOS E APARICIÃ&#x201C;NS OBJECTS AND APPARITIONS

Obxectos e aparicións > Joseph Cornell

JOSEPH CORNELL Unha paciente colección de cousas pequenas, en aparencia intranscendentes, pero ensambladas de forma que compoñen un cosmos que chega a todo o máis profundo das emocións humanas, á nostalxia insondable dunha reminiscencia inasible. Así son as caixas e as colaxes de Cornell, e así son tamén as súas películas (moito menos coñecidas), froito dunha procura incansable, tal e como as describe Maria Negroni, “un festival da infancia morta”, “un repertorio de alegrías tristes para seres desafiuzados”. Cornell, un dos máis grandes artistas americanos, asociado ao surrealismo, naceu en 1903 e morreu en 1972, e viviu toda a súa vida nunha casa en Utopia Parkway, Queens, Nova York, coa súa nai e o seu irmán paralítico. Con el compartía a afección polas películas, que vían xuntos, e que Cornell empezou a remontar no que parecese unha depuración da súa fascinación por esas imaxes sacadas de feiras e tendas de segunda man. Paxaros, vistas de cidades, nenos, estrelas de cinema mudo, xoguetes decimonónicos, bailarinas de ballet, números circenses, mapas, soños, estrelas. Son algunhas das cousas que compilan tanto as súas películas como a súa arte, os desfeitos dunha cidade que falan da súa historia íntima, e case se poden ler, do mesmo xeito que as súas caixas, como diarios das fixacións persoais de Cornell. Este programa compendia algunhas (non todas as desexables) das súas películas de found footage, pertencentes á súa primeira etapa como cineasta (os anos 40: logo filmaría a través dos ollos de, por exemplo, Stan Brakhage e Rudy Buckhardt), moitas logo terminadas por outro cineasta que tamén foi o seu axudante, Larry Jordan. Un grupo de películas que se contan entre as máis estrañamente conmovedoras xamais vistas. Agradecementos: Mónica Savirón.

A patient collection of small things, apparently insignificant, but assembled in a way that compose a cosmos that reaches the deepest of human emotions, the unfathomable nostalgia of an unassailable reminiscence. Such are Cornell's boxes and collages, and so are his (much less well-known) films, the fruit of a relentless quest, as described by Maria Negroni, "a festival of dead childhood", "a repertoire of sad joys for terminal beings." Cornell, one of the greatest American artists associated with surrealism, was born in 1903 and died in 1972, and lived his entire life in a house in Utopia Parkway, Queens, New York, with his mother and his paralytic brother. With him he shared his love for movies, which they saw together, and Cornell began to reedit, like a purge of his fascination, those films he got at street markets and secondhand shops. Birds, views of cities, children, silent movie stars, nineteenth century toys, ballet dancers, circus numbers, maps, dreams, stars. They are some of the things that both his films and his art compile, the waste of a city that speaks of his intimate history, and can almost be read, like his boxes, as journals of Cornell's personal obsessions. This program compiles a few (not everything we wanted to) of his found footage movies, which belong to his first stage as a filmmaker (the 1940s: he would then film through the eyes of, say, Stan Brakhage and Rudy Buckhardt), many of them were later finished by another filmmaker who was also his assistant, Larry Jordan. A group of movies that are among the most strangely poignant ever seen. Acknowledgements: Mónica Savirón.

Objects & Apparitions > Joseph Cornell

Programa

31 MAIO MAY

MÉRCORES WEDNESDAY

20.30 h. CGAI

Rose Hobart. 1936, 16mm, 17 min. Crese que Rose Hobart foi a primeira película de found footage da historia. O material fonte é unha película da Universal de 1931, East of Borneo, serie B selvática e exótica protagonizada pola actriz Rose Hobart. Cornell compón o seu filme con case todas as secuencias nas que aparece Hobart. A historia, a lóxica e a causalidade desaparecen, e queda só a evocación, os xestos, a fantasía, as palmeiras de trópico de cartón pedra. Cornell adoitaba proxectar a película cun filtro azul (é por iso que algunhas copias están tinguidas desa cor, aínda que na súa última preservación Cornell decidiu pasala a rosa), mentres soaban discos a 78 rpm a modo de banda sonora. Rose Hobart is believed to be the first found footage movie ever. The source material is a 1931 Universal film, East of Borneo, wild and exotic B series starring actress Rose Hobart. Cornell edits his film with almost all the sequences in which Hobart appears. History, logic and causality disappear, and there remains only evocation, gestures, dream, palm trees in cardboard. Cornell used to project the film with a blue filter (hence some copies are tinted in that color, although in his last preservation Cornell decided to change it into pink), while a record was played at 78 rpm as a soundtrack. The Children’s Trilogy Cotillion. 1940-1969, 16mm, 8 min. The Midnight Party. 1940-1969, 16mm 3 min. The Children’s Party. 1940-1969, 16mm, 8 min. Ata 1968 pensouse que Rose Hobart era a única película-colaxe feita por Cornell. Cando Lawrence Jordan empezou a traballar como o seu asistente, encomendóuselle terminar tres filmes inacabados dos trinta. De aí sae a chamada The Children’s Trilogy, unha película de nenos montada polo que foi un neno eterno, Cornell. Unha festa

Obxectos e aparicións > Joseph Cornell

infantil, acróbatas, bailarinas, a galaxia, unha Lady Godiva nena, trucos con animais, efectos especiais primitivos, entre moitas máis cousas. Un mundo suspendido no tempo. Until 1968 it was thought that Rose Hobart was the only film-collage made by Cornell. When Lawrence Jordan began working as his assistant, he was ordered to finish three unfinished films of the 1930s. From there comes the so called The Children's Trilogy, a children's movie edited by the one who was an eternal child, Cornell. A children's party, acrobats, dancers, galaxy, a child Lady Godiva, tricks with animals, primitive special effects, among many other things. A world suspended in time.

Carrousel. 1940, 16mm, 8 min. Jack’s Dream. 1940, 16mm, 8 min. Thimble Theatre.1940, 16mm, 8 min. “A montaxe de Cornell non foi alterada. Ás veces é mínima (a montaxe), ás veces exhaustiva, sempre sensible. Non a cambiei, como cando fixen a remontaxe integral do seu filme Legend for Fountains. Jack's Dream, por exemplo, é unha animación con marionetas na que Cornell inseriu algúns planos doutro material -o suficiente para lanzala á esfera da fantasía e o artificio. Mentres que Carrousel é unha peza sobre animais completamente editada. Non hai maneira a día de hoxe de determinar a orde na que os filmes foron feitos, ou mesmo a súa data exacta, pero foi nalgún momento dos anos corenta. Engadín unha banda sonora a dúas das películas, a partir de notas que deixou Cornell”. (Lawrece Jordan) “A fantasía é minuciosa e aumenta coas viñetas que Cornell intercala para cortar o relato: unha fragata afúndese, outra enfróntase a un barco de piratas, hai unha danza aérea no fondo do mar, varios

Objects & Apparitions > Joseph Cornell

cabaliños danzan ao ritmo de Débussy. Agora si. Agora non. O can soña que soña. O azar é unha visita guiada e Cornell sábeo”. (María Negroni sobre Jack's Dream) “Cornell's editing has not been tampered with. It is sometimes minimal (the editing), sometimes extensive, always sensitive. I did not change it, as I did the entire re-edit of Cornell's Legend for Fountains. Jack's Dream, for instance, is a puppet animation into which Cornell has inserted a few shots from other material -just enough to throw it into the sphere of artful fantasy. Whereas Carrousel is a fully edited animal piece. There is no way now of determining the order in which the films were made, or even the exact years, but it was some time in the '40s. I have added soundtracks to two of the films, using existing notes which Cornell left."(Lawrece Jordan) "The fantasy is meticulous and increases with the panels Cornell interleaves to cut the story: a frigate sinks, another one fights a pirate ship, there is an aerial dance at the bottom of the sea, several seahorses dance to the rhythm of Débussy. Yes now. Not now. The dog dreams that he dreams. Chance is a guided tour and Cornell knows it." (María Negroni on Jack's Dream)

Obxectos e aparicións > Luther Price

LUTHER PRICE En carne viva Carne torturada, celuloide torturado. No que parecería un proceso continuo de purga e sanación, as películas de Luther Price beben da propia (e tráxica) historia persoal e familiar do autor. Proceso que se foi depurando cos anos, e que dá de si películas lonxe da compracencia, exercicios de honestidade brutal case fisicamente perturbadores, crus, descarnados e belos, que provocan en quen os ve un cúmulo de emocións confuso. A morte, a familia, operacións cirúrxicas, o sexo e a violencia son algúns dos ingredientes cos que manufactura as súas películas, en cuxa superficie queda visible o rastro físico do seu traballo, tanto na propia calidade material do filme, como nos seus característicos patróns de montaxe. Luther Price (este nome é un pseudónimo: o máis duradeiro do autor tras pasar por varios nomes e personalidades artísticas como Tom Rhoads ou Brick) é natural de Massachussets, onde vive e traballa. Empezou sendo escultor para desembocar no cinema, empezando a facer performances e películas en super 8 nos 80, nas que encaraba directamente a autobiografía. Cara aos 90 empeza a traballar en 16mm, xa exclusivamente con found footage, abordando os mesmos temas pero xa sen referencias directas á súa propia vida. Estes dous programas son unha mostra que vai desde esas primeiras películas en super 8 ás máis recentes, incluíndo tamén películas de varias das súas series: Inkblots (películas cuxa emulsión foi abrasada dalgunha maneira, e que logo son repintadas), Ribbons (películas de 16mm nas que pega tiras de super 8), Garden Films (películas que foron enterradas e sometidas aos elementos e o seu desgaste) e Biscuits (serie de películas feitas a partir dunha fonte única, baseadas na repetición).

In Flesh and Blood Tortured flesh, tortured film. Luther Price's films drink from the author's own (and tragic) personal and family history like an ongoing process of purging and healing. A process that has been debugged over the years, and which gives as result movies away from complacency, brutal honesty exercises, almost physically disturbing, raw, skinless and beautiful, which provoke a confused bunch of emotions in the viewer. Death, family, surgical operations, sex and violence are some of the ingredients with which he manufactures his films, on whose surface the physical trace of his work is visible, both because of the material quality of the film itself and its characteristic editing patterns. Luther Price (this name is a pseudonym: the most enduring of the author after having taken various names and artistic personalities like Tom Rhoads or Brick) is a native of Massachusetts, where he lives and works. He began as a sculptor and later became a filmmaker. He started to make performances and films in super 8 in the 80’s, when he faced the autobiography directly. By the 90's he started working on 16mm, exclusively with found footage, addressing the same issues but without direct references to his own life. These two programs are a sample that ranges from those first films in super 8 to the most recent ones, including also films from several of his series: Inkblots (films whose emulsion has been abraded in some way, and then repainted), Ribbons (films of 16mm in which he puts strips of super 8), Garden Films (films that have been buried and subjected to the elements and their wear) and Biscuits (series of films made from a unique source, based on pattern and repetition).

Agradecementos: Luther Price, Ed Halter

Acknowledgments: Luther Price, Ed Halter

Objects & Apparitions > Luther Price

Programa 1

XUÑO JUNE

XOVES JUEVES

16.30 h. Sala (S8) PALEXCO

Red Rooster. 1987, super 8, 4 min. "Divertinme moito facendo esta película curta de super 8... Foi o comezo da miña transición da escultura ao cinema e o meu amor polo found footage. Ao final, a vida non foi un fastío... Non máis bágoas, non máis tristeza, confiemos no mañá..." (Luther Price) “I had so much fun making this short super 8 found footage film... It was the beginning of my transition from sculpture to film and my love for found footage. Finally, life wasn’t a drag... No more tears, no more sorrow, let’s look forward to tomorrow…” (Luther Price) Sodom. 1989, super 8, 15 min. "A miña primeira película como Luther Price. Acababa de facer a miña transición de Tom Rhoads e Tom Rhoads nunca faría esta película... Gustáballe o xeado, a mamá + os soños. Pero Luther Price estaba listo para escavar... e ser obsceno... Pouco sabía entón que un novo eu estaba a xurdir... A mediados dos anos 80 era difícil desvincularse... Moito dedo acusador e odio... Así que souben que era hora de facer algo respecto diso". (L.P.) “My first Luther Price film. I had just made my transition from Tom Rhoads and Tom Rhoads would never have made this film... He liked ice cream, mommy + dreams. But Luther Price was ready to dig in… and be raunchy... Little did I know back then that a whole new me was just beginning... During the mid 80’s it was quite difficult to be out... So much finger pointing and hatred… So I knew it was time to do something about it.” (L.P.) Meat Dry 02. 1999, super 8, 10 min. "Con esta, sacada da Meat orixinal, 1990-1992, 60 min super 8 muda -prentendía ter só ruído de fondo- o problema é que a cinta tiña tantas capas que non puiden obter unha copia de contacto. Moi deprimente -un Frankenstein... pero estando sentado no Bradford Café na Praza Central de Cambridge, Massachusetts, escribindo no meu diario e mirando a televisión, todo cobrou sentido e souben que esta sería a única película que podería funcionar como vídeo e exhibila nun televisor... Unha película autobiográfica que fala do desasosego de estar nun hospital dous meses despois de ser tiroteado en Nicaragua en 1985. Funcionaría nese formato... Os hospitais teñen monitores no quirófano." (L.P.) “With this one, from the original Meat, 1990-1992 60 min silent Super 8 —meant to have just white noise— the thing is, it was so layered w/ tape that I could not get a contact print. Very depressing -frankenstein monster... but sitting at the Bradford Café in Central Square Cambridge Mass, writing in my journal and looking at the TV, it all made sense that this would be the one film that could work as a

Obxectos e aparicións > Luther Price

video and exhibited on a TV monitor… An autobiographical film talking about the relentlessness of being in a hospital for two months after being shot while in Nicaragua in 1985. It would work in that format... Hospitals have monitors in the operation room.” (L.P.) Ribbon Candy. 2006, 16mm, 5 min. "Unha película Ribbon. Expondo un aspecto intermitente e diferente de cinema e como podería integrar varios anchos de película ... mentres se celebra a liña de encadre e a imaxe dividida. Esta película rende homenaxe a Un Chant d'amour de Jean Genet." (L.P.) “A Ribbon film. Thinking about a different intermittent aspect of film and how I might integrate various film gauges together… while celebrating the frame line and split image. This film pays homage to Jean Genet’s Un Chant d'amour.” (L.P.) Door # 2-37 1997, super 8, 15 min. "Fixen esta película mentres a miña irmá Sally estaba a pasar por un cancro 1996-1997. Ela morreu en 1998. Para entón, xa fixera I’ll Cry Tomorrow Part One (1998). Unha pequena historia de vacacións de... (L.P.) “I made this film while my sister Sally was going through cancer 1996-1997. She died in 1998. By that time, I had already made I’ll Cry Tomorrow Part One (1998). A little holiday story of … (L.P.) Gift Givers.2013, super 8, 8 min. "Vexo o corpo humano espido, tan sanguento e sexual. Maduro e carmesí e vivo... Oh que larva parasitaria..." (L.P.) “I see the human naked body —so bloody and sexual. Ripe and crimson and alive… Oh what a parasitic larva…” (L.P.)

Objects & Apparitions > Luther Price

Programa 2

XUÑO JUNE

VENRES FRIDAY

16.00 h. Sala (S8) PALEXCO

Domestic Blue. 2005, 16mm, 7 min. "Slug filler en 16mm. Tráileres de película de 35mm pasados a 16mm. O rexistro de encadre apágase e a imaxe impresa cae na pista de son óptico... desta maneira, a imaxe convértese en banda sonora. Neste caso, reunín imaxes e material azul crepúsculo... con nenos deitados comodamente na cama pola noite xunto a un descoñecido... (L.P.) “16mm slug filler. 35mm movie trailers printed onto 16mm. Frame registration is off as well the image printed falls into the optical soundtrack... with that, the image becomes the soundtrack. In this case, I gathered blue twilight footage and material... with children at night snug in bed along with an unknown… (L.P.) Fancy. 2006, 16mm, 10 min. "Unha montaxe atroz de imaxes médicas mostrando os corpos que son suxeitados, sondados, cortados e cosidos. Price ve a Fancy como unha película sobre a curación e a reparación; corpos vellos que son reeditados e refeitos, como os tecidos da película." (Ed Halter) “An excruciating montage of medical footage showing bodies being clamped, probed, sliced and sewn. Price sees Fancy as a film about healing and repair; old bodies being re-edited and remade, like just the tissues of the film.” (Ed Halter) Nice Biscuit # 1. 2005, 16mm, 8 min. "Os amarelos marróns maxentas e verdes... como o pus! Unha costra xiratoria! Húmida e supurando. A pel e a súa propia vida. Engurras... ana de pel? Dóbrase, dóbrase. As moscas virán e as larvas atoparante tamén..." (L.P.) “Yellows browns magentas and greens... like pus! A whirling scab! Moist and festering. The skin and its own life. Wrinkle... skinkell? It folds, it folds. The flies will come and the maggots will find you too…” (L.P.) Inside Velvet K. 2006, 16mm, 8 min. "Unha postal apocalíptica. Inside Velvet K inspírase en películas como Soylent Green, cando as flores e os amorodos eran meros recordos. O ano 2037... cen anos despois de que a miña nai nacese... e a antiga fame negra rural persiste. Somos persoas medorentas. As noites non poñen a cuberto... os días cegan e poñen a mente e as cousas en orde. A salvación e a perda son só a elección do pasado agora. Camiñamos sós... e só os solitarios... solitarios... os plans de evacuación fanse... din dixeron que atoparan algo ao que aferrarse forte... A porta abrirase e deixarache entrar... permanece baixo o

Obxectos e aparicións > Luther Price

limiar. Quieto. Moi quieto. Permanece dereito e quieto. Arriba e respira..." (L.P.) “An apocalyptic postcard. Inside Velvet K is inspired by films like Soylent Green when flowers and strawberries were mere memories. The year 2037... one hundred years after my mother was born... and the stale rustic hunger prevails. We are fearful people. The nights lay no cover... the days blind and set the mind and things to order. Salvation and loss is only the choice of the past now. We walk alone… and only the lonely… lonely… evacuation... plans are made they say they said find something to hold on to really tight... The door will open and let you in... just stand under a doorway. Still. Very still. Stand straight and still. Upright and breathe…” (L.P.) Aqua Woman / Inkblot # 44. 2011,16mm, 5 min. "Maternidade... Neste punto, estou completamente namorado da cor, do found footage e de entrar nunha narrativa experimental ...o proceso convértese en todo... só tes que escoitalo." (L.P.) “Mothering... At this point, I’m completely in love with color, found footage and getting into an experimental narrative... process becomes everything... you just have to listen to it.” (L.P.) Silk. 2006, 16mm, 10 min. "Partes desta película son o resultado da miña propia impresión óptica... a vella escola... Sentinme como na casa sentado nese pequeno cuarto negro, facendo clic durante horas coa man e o pedal... e deime conta de que tamén podería manipular as lentes do proxector mentres volve fotografar. Esta cinta estivo máis dunha década gardada antes de que decidise repasala... É unha das miñas películas favoritas." (L.P.) “Parts of this film are the results from optical printing myself... old school... I felt right at home sitting in that small pitch black room, just clicking for hours by hand and foot pedal... and realized I could also manipulate the lenses on the projector while rephotographing. This footage was kept over a decade before I decided to dig into it… It’s one of my favorite films I’ve made.” (L.P.) Dusty Ricket. 2007, 16mm, 8 min. "Tomas falsas de películas de nenos africanos. Unha das moitas películas Garden... despois de empalmar as imaxes, enterreina no meu xardín durante 6 meses e logo desenterreina. Laveina no fregadeiro da miña cociña. Sequeina e enroleina. Os rostros dos nenos parecen emerxer das nubes de po." (L.P.)

Objects & Apparitions > Luther Price

“Outtakes put together from movies of African children. One of many Garden films... after splicing the footage together, I buried it in my garden for 6 months then dug it up. Washed it in my kitchen sink. Blow dried it and reeled it up. The children’s faces seem to emerge from clouds of dust.” (L.P.)

Obxectos e aparicións > Cécile Fontaine

CÉCILE FONTAINE

A collaxista milagrosa Cécile Fontaine, nacida no departamento de ultramar francés da Illa da Reunión, consegue cos seus filmes (que leva facendo desde principio dos 80, cando foi estudar ao Massachusetts College of Art) o prodixio de materializar as aspiracións plásticas máis sublimes dentro dunha tira de celuloide minúscula, usando as máis humildes ferramentas domésticas. Con cinta adhesiva, substancias de droguería varias, tesoiras e punzóns, as máis milagrosas colaxes cobran vida. Películas nas que a cor, as formas, as texturas e os elementos gráficos dos materiais que usa Fontaine -desde as películas familiares que facía o seu pai, ata toda clase de filmes publicitarios, turísticos e educativos- crean composicións formais e cromáticas de complexa beleza que en certo xeito, como escribiu Yann Beauvois, funcionan como vitrais. E a pesar da abstracción que leva este uso da metraxe atopada, o tema permanece, en películas que son en certo sentido como álbums de cromos dun mundo paralelo. A miúdo os seus títulos son xogos de palabras que ironizan sobre o motivo principal, guinda humorística de cada pequeno universo que constrúen. Velaquí un panorama (no sentido máis decimonónico do termo) do cinema de Fontaine en celuloide. Agradecementos: Cécile Fontaine, Daniel A. Swarthnas

The Miraculous Collagist Cécile Fontaine, born in the French overseas department of Réunion Island, gets the prodigy of materializing the most sublime plastic aspirations within a tiny film strip using the most humble domestic tools. With duct tape, various drug substances, scissors and punches, the most wonderful collages come to life. Movies (she has been making them since the 1980s, when she went to study to the Massachusetts College of Art) in which the color, shapes, textures and graphic elements of the materials used by Fontaine –from his father's family films to all kinds of advertising, tourism and educational films– create formal and chromatic compositions of complex beauty that in a way, as Yann Beauvois wrote, work as stained glass. And in spite of the abstraction that means the use of found footage, the subject remains, in films that are in a sense like sticker albums of a parallel world. Often her titles are word games that mock about the main motif, iconic icing of every small universe they build. Here we have a panorama (in the nineteenth-century sense of the term) of Fontaine's filmmaking. Acknowledgements: Cécile Fontaine, Daniel A. Swarthnas

Objects & Apparitions > Cécile Fontaine

Programa

3 XUÑO JUNE

SÁBADO SATURDAY

16.00 h. Sala (S8) PALEXCO

A Color Movie. Cécile Fontaine, 1983, super 8, 5 min. Un dos primeiros experimentos visuais de Fontaine, no que mestura material propio filmado en super 8 (incluído un autorretrato) con películas domésticas da súa propia familia, excursión preliminar aos terreos estéticos que transitará no futuro. One of the first visual experiments of Fontaine, in which she interweaves her own material filmed in super 8 (including a self-portrait) with home movies of her own family, a preliminary excursion to the aesthetic area she will go through in the future. Le Déjeuner Sur l'Herbe. Cécile Fontaine, 1986, super 8, 1 min. Outra das técnicas características de Fontaine nunha das súas primeiras expresións: aquí “pela” unha capa de emulsión dunha película familiar para volver colocala sobre celuloide, dando así con tramas e cores de pintura impresionista, evocación que tamén recolle a chiscadela a Manet presente no título do filme. Another of Fontaine's techniques is one of her first expressions: here she "peels" a layer of emulsion from a family film to put it back on celluloid, getting shades and colors of Impressionist painting, an evocation that also includes the wink to Manet present in the title of the film.

Obxectos e aparicións > Cécile Fontaine

Light. Cécile Fontaine, 1986, super 8, 3 min. Primeiro experimento con outra modalidade de facer películas sen cámara: a exposición manual da película virxe a diferentes fontes luminosas, en azaroso xogo de abstracción. First experiment with another way of making films without camera: the manual exposure of the unexposed film to different light sources, in a hazardous game of abstraction. 3 Shorts. Cécile Fontaine, 1984, super 8, 6 min. Tres nun, compendio das películas: L'atelier de peinture, filmación do taller dun pintor intervida con lixivia, coa emulsión desprazada e con anacos de diapositivas de 35mm. A continuación Church, igrexa tratada con deterxente, literalmente. E Subject: Sound Color Picture, metraxe de formato maior recortada e reperforada como super 8. Three in one, an abstract of her films: L'atelier de peinture, filming of the workshop of a painter manipulated using bleach, with the emulsion displaced and with pieces of slides of 35mm. Then Church, a church literally treated with detergent. And Subject: Sound Color Picture, major format footage trimmed and perforated as super 8. Mouvement N° 2. Cécile Fontaine, 1983, super 8, 2 min. Varridos e cortes rítmicos nunha das poucas películas filmadas por Fontaine, experimento de montaxe coas rúas de Boston como base. Sweeps and rhythmic cuts in one of the few movies filmed by Fontaine, an assembly experiment with the streets of Boston as a base. La Chambre Verte.Cécile Fontaine, 1984, super 8, 4 min. Fontaine emprega unha filmación propia coma se fose found footage, e aplícalle un tratamento de lixivia e de papel de xornal. Como resultado, un cuarto verde que pouco ten que ver co de Truffaut. Fontaine uses her own footage as if it were found footage, and applies a treatment of bleach and newsprint. As a result, a green room that has little to do with Truffaut's. Sans Titre: Mai.Cécile Fontaine, 1988, 16mm, 5 min. Un xogo de mesturas cromáticas e sobreimpresións feitas a man, sen cámara, que quita o alento. Alegoría ecolóxica, por outra banda, de como o home se impón á natureza e anúlaa. A set of chromatic blends and hand-made overprints, without camera, which takes the breath away. Also an ecological allegory of how men impose on nature and destroy it.

Objects & Apparitions > Cécile Fontaine

Japan Series. Cécile Fontaine, 1991, 16mm, 7 min. Un emprego mestre da separación de cores feita sobre material atopado, esta vez usando como base o rexistro dunha representación de danza Butõ xaponesa. A master use of color separation made on found footage, this time using as a basis the recording of a representation of Japanese Butõ dance. Abstract Film en Couleurs. Cécile Fontaine, 1991, 16mm, 3 min. Fontaine retoma a técnica de Light e engádelle un novo ingrediente: expón o material virxe a través do portelo do cartucho de super 8 (formato orixinal deste filme) a distintas fontes de luz, esta vez poñendo anacos de película xa existente entre un e outro. Fontaine retakes the technique of Light and adds a new ingredient: she exposes the unexposed material through the window of the super 8 cartridge (original format of this film) to different light sources, this time putting pieces of film already existing between one and other. La Pêche Miraculeuse. Cécile Fontaine, 1995, 16mm, 10 min. Unha película marítima, costeira e submarina, vacacións no mar grazas á pesca milagrosa de variados materiais do tema que Fontaine orquestra en deliciosas composicións.

Obxectos e aparicións > Cécile Fontaine

A maritime, coastal and underwater movie, holidays in the sea thanks to the wonderful fishing of various materials of the theme that Fontaine orchestrates in delicious compositions. Spaced Oddities. Cécile Fontaine, 2004, 16mm, 4 min. Esta vez o xogo de palabras coa canción de Bowie lévanos por esas “rarezas espaciadas” dun documental científico sobre as formas de vida microscópicas na auga, que nas mans de Fontaine se torna algo a medio camiño entre unha animación abstracta e unha coreografía de Busby Berkeley. This time the word game with Bowie's song takes us through those "spaced oddities" of a scientific documentary on the microscopic life forms in the water, which in Fontaine's hands becomes something halfway between an abstract animation and a choreography by Busby Berkeley. Cross Worlds. Cécile Fontaine, 2006, 16mm, 15 min. Mundos cruzados, tiras de celuloide como marcadoras dun crucigrama. Unha visión de cores fabulosas do que para Fontaine podería ser un documental etnográfico, no que turistas e nativos, lecer e traballo se confunden non sen mordaces implicacións. Crossed worlds, celluloid strips like boxes of a crossword puzzle. A vision of fabulous colors of what for Fontaine could be an ethnographic documentary, in which tourists and natives, leisure and work, are confused with considerable biting implications. The Last Lost Shot. Cécile Fontaine, 1999, 16mm, 7 min. Froito dun encargo en torno ao tema “apocalipse”, unha película sobre a loita entre violencia e inocencia inspirada na historia real do asasinato dun grupo de nenos a mans dos seus propios compañeiros de escola nunha vila americana. The result of a commission on the theme "apocalypse", a film about the struggle between violence and innocence inspired by the true story of the murder of a group of children at the hands of their own schoolmates in an American town. Holy Woods. Cécile Fontaine, 2008, 16mm, 8 min. Unha historia case hollywoodense cócese nesta apracible sesta nun bosque. As árbores que caen, as serpes, os insectos e os fotogramas intrusos veñen interromper o desenvolvemento da trama, “desa” trama. An almost Hollywood story is cooked up during this peaceful nap in a forest. Falling trees, snakes, insects and intrusive frames come to interrupt the development of the plot, of “that” plot.

Objects & Apparitions > Found Sounds

FOUND SOUNDS

Unha retrospectiva das películas avant-garde de Barbara Meter A principios dos anos 70, como resposta crítica á comercialización da produción e programación cinematográfica, Barbara Meter (Países Baixos, 1939) fundou o Electric Cinema. A sala converteuse no epicentro do cinema expandido, avant-garde e independente holandés. Meter tamén cocreó POLKIN (Political Kinema) e realizou películas documentais como integrante de grupos activistas e feministas. Nas súas obras máis experimentais, Meter avanza a linguaxe cinemática co seu modo único de reutilizar documentos e gravacións sonoras, grazas a un innovativo e maestral emprego das técnicas do optical printing. A súa tese, Buscado e atopado: Sobre arquivo e found footage, foi escrita en 1995 para a London School of Printing e continúa a ser de radical importancia. Tras anos de traballo, o EYE Filmmuseum en Amsterdam preservou as películas de Meter en toda a súa complexidade e en conversación coa artista. FOUND SOUNDS é a primeira retrospectiva do cinema avant-garde en 35mm e en 16mm de Meter nos Estados Unidos e en España. Programa e notas: Mónica Savirón Presentado co apoio do Consulate Xeral of the Kingdom of the Netherlands

A Retrospective of Barbara Meter’s AvantGarde Films In the early 1970s, in need of a critical response to the commercialization of film production and programming, Barbara Meter (Netherlands, b. 1939) co-founded the Electric Cinema. Run by members of the Amsterdamse Film Coop, and the Studio for the Development of Film and Film Manifestations (STOFF), the theater became the epicenter of Dutch independent and avant-garde filmmaking. At the Electric Cinema, Meter curated international avantgarde and expanded cinema programs. After that, she co-created POLKIN (Political Kinema) and made documentaries as part of activist and feminist movements. In her avant-garde films, she pushes the cinematic medium forward with her unique way of repurposing documents and audio recordings, utilizing an innovative, masterful application of optical printing techniques. Her essay “Looked for and Found: On Archival and Found Footage Film”, was written in 1995 for the London School of Printing, and continues to be of radical importance. After many years of work, the EYE Filmmuseum in Amsterdam, working closely with the artist, has preserved Meter’s films in all their complexity. Found Sounds is the first comprehensive retrospective of Barbara Meter’s avant-garde films in the United States and in Spain. Organized by guest curator, and program notes by Mónica Savirón. Presented with the support of the Consulate General of the Kingdom of the Netherland.

Obxectos e aparicións > Found Sounds

Programa Este é un programa enteiramente en celuloide e en xira no Milwaukee Underground Film Festival en Wisconsin (22 de abril), Museum of the Moving Image en Nova York (30 de abril), e (S8) Mostra de Cinema Periférico na Coruña (2 de xuño). This is an all-celluloid touring program taking place at the Milwaukee Underground Film Festival in Wisconsin (April 22), Museum of the Moving Image in New York (April 30), and (S8) Mostra de Cinema Periférico in A Coruña, Spain (June 2).

Lamento 2012. Escrito e interpretado por Remco Campert. Gravación de audio de actuación en vivo. En holandés. 3 min. Utilizado en Here Now, de Barbara Meter; parte da serie fílmica, Ten Songs. 2012. Written and performed by Remco Campert. Audio recording of live performance. In Dutch. 3 mins. From Barbara Meter’s Here Now; part of the film series, Ten Songs. Ariadne. Barbara Meter, 2004, super 8 a 35mm, 12 min. Característico do alemán lied ou lit, que adapta poemas a pezas musicais, esta canción cinematográfica incorpora texto da obra dramática de Johann Wolfgang von Goethe, Fausto. Characteristic of the German lied or lit, which sets poems to music, this song cycle incorporates text from Johann Wolfgang von Goethe’s tragic play, Faust. Appearances. Barbara Meter, 2000, super 8 a 16mm, 21 min. Con audio dos anos 20 e 30 en Alemaña, Johann Sebastian Bach e Marlene Dietrich, as transicións sonoras desta película pasan polo que parece ser un estado de dúbida silenciosa que só se ve interrompida por efectos de son: voces de estraños reproducidas cara atrás, momentos da radio alemá, e un continuo, mergullado, batido dun latexo. With sounds from the 1920s and 1930s in Germany, Johann Sebastian Bach, and Marlene Dietrich, the music transitions in this film go through what seems to be an intermediate state of dubitative silence, only to be interrupted by sound effects of strangers’ voices

Objects & Apparitions > Found Sounds

XUÑO JUNE

played backwards, German radio, magpies’ calls, and a continuous undercurrent, flapping, pounding beat.

20.30 h. CGAI

VENRES FRIDAY

Convalescing. Barbara Meter, 2000, super 8 a 16mm, 3 min. O silencio nas películas de Meter é unha declaración de intencións e, en Convalescing, é ademais unha pausa íntima que nos deixa a soas co son do proxector e o do noso interior. The silence of Meter’s films speaks volumes: it is a conscious and loud way of expression. Taking place inside a room, Convalescing is both contemplative and self-reflective, as well as the one film by Meter that allows us to take an intimate pause—with just the sound of the film projector, and our very, inner, own. Song for Four Hands. Barbara Meter, 1970, super 8 a 16mm, 3 min. Plano e contra-plano crean unha conversa sen palabras entre unha muller, Barbara Meter, e un home, o cineasta experimental, Jos Schoffelen. A película propón un diálogo enxordecido por un acorde dunha sinfonía de Mahler. This is a shot, counter-shot film that creates a conversation without words between a woman, Barbara Meter, and a man, experimental filmmaker, Jos Schoffelen. The film proposes a dialogue deafened by a chord from a Mahler symphony. Stretto. Barbara Meter, 2005, 16mm, 6 min. A palabra “stretto” é un termo musical italiano que se refire á sección final dunha fuga, caracterizada por melodías entrecruzadas. O tema musical, neste caso Music For Prepared Piano 2 de John Cage, repítese con variacións de ton e timbre antes de que cada nota chegue ao seu final. The word “stretto” is an Italian musical term referring to the final section of a fugue, characterized by interweaving melodies. The musical theme gets repeated at different pitches and timbres before

Obxectos e aparicións > Found Sounds

those notes reach their end. The soundtrack is John Cage’s Music For Prepared Piano 2, a percussion-like piece conceived as a dance accompaniment. Portraits. Barbara Meter, 1972, super 8 a 16mm, gravación sonora, 6 min. Meter retrata aos artistas e amigos Sally Potter, Mattijn Seip, Pim van Isveldt, e Mike Dunford. Four Organs, de Steve Reich, dá forma final a esta película. Barbara Meter: “O que normalmente espero conseguir é que a imaxe e o son sigan o seu propio camiño, pero a miúdo conecten, para despois distanciarse outra vez, e quizá conectar de novo”. Meter features close-ups of artists Sally Potter, Mattijn Seip, Pim van Isveldt, and Mike Dunford from different angles and at fast speed. Steve Reich’s Four Organs gives final shape to this film. Barbara Meter: “What I usually hope to achieve is that image and sound follow their own path, but often connect, after which they distance themselves again—and then connect again.” A Touch. Barbara Meter, 2008, 16mm, 13 min. Sen facer uso da palabra falada, Meter expresa a súa relación co mundo e co cinema. Efectos sonoros de trens, auga en movemento e vento, mestúranse con fragmentos musicais, incluído Stabat Mater, de Francesco Tuma, o himno ás profundidades e ao peso do sufrimento humano. With sound effects of passing trains, running water, and wind, plus an exquisite imagery manipulation with the optical printer, Meter pays homage to the fragility of celluloid, as well as of our own vulnerable materiality. There are no statements in this film, but fragments of music, including Francesco Tuma’s Stabat Mater, a Latin hymn on the depths and weights of human suffering and sorrow.

Ad libitum: Broken Tongue. Mónica Savirón, 2013, 16mm, 3 min. Principalmente realizado con imaxes dos exemplares do 1 de xaneiro de The New York Times desde os seus inicios en 1851 ata 2013, Broken Tongue é un tributo á intérprete de son avant-garde, Tracie Morris, e ao seu poema, Afrika. Mainly made with images from the January 1st issues of The New York Times since its beginning in 1851 to 2013, Broken Tongue is a heartfelt tribute to avant-garde sound performer Tracie Morris and to her poem Afrika.

Objects & Apparitions > Found Sounds

Answer Print. Mónica Savirón, 2016, 16mm, 5 min. Nesta película de found footage deteriorado, nin cor nin son foron manipulados. A banda sonora combina audio xerado pola dobre perforación de películas mudas, o track das peliculas sonoras, e os tons producidos por cada un dos cortes realizados pola cineasta cando son lidos polo proxector. This film is made with deteriorated 16mm color stock, and it is meant to disappear over time. Neither hue nor sound has been manipulated in its analog reassembling. The soundtrack combines audio generated by silent double perforated celluloid, the optical tracks from sound films, and the tones produced by each of the filmmaker’s cuts when read by the projector.

En colaboración con EYE Filmmuseum, Amsterdam; Milwaukee Underground Filme Festival; e Museum of the Moving Image Agradecementos moi especiais a Cullen Gallagher, Vera Kuipers, David Schwartz, Simona Monizza, Marleen Labijt, Edith van der Heijde, Guy Edmonds, Ben Balcom, Elena Duque, Ángel Rueda, Ximena Losada, Fred Baez, Tom Avitabile, Carolyn Funk, Joel Schlemowitz, José María Armada, Blanca Regina, Karel Doing, Emmanuel Lefrant, Frédérique Devaux, Tomoko Kawamoto, Eric Hynes, Angel Ortiz-Oyola, Barbara Meter, Acción Cultural Española AC/E In partnership with EYE Filmmuseum, Amsterdam; Milwaukee Underground Film Festival; and Museum of the Moving Image. Very special thanks to Cullen Gallagher, Vera Kuipers, David Schwartz, Simona Monizza, Marleen Labijt, Edith van der Heijde, Guy Edmonds, Ben Balcom, Elena Duque, Ángel Rueda, Ximena Losada, Fred Baez, Tom Avitabile, Carolyn Funk, Joel Schlemowitz, José María Armada, Blanca Regina, Karel Doing, Emmanuel Lefrant, Frédérique Devaux, Tomoko Kawamoto, Eric Hynes, Angel Ortiz-Oyola, Barbara Meter, Acción Cultural Española AC/E

Obxectos e aparicións > O.O.P.

OFICINA DE OBXECTOS PERDIDOS

Oficina de obxectos perdidos Diferentes formas de traballar co atopado, distintos soportes, diversas aproximacións: estes dous programas recompilan películas recentes que usan a apropiación. Un catálogo tan variado e azaroso como o dos obxectos que confluirían nunha hipotética oficina de obxectos perdidos dunha estación de trens imaxinada. Agradecementos: Dianna Barrie, Daïchi Saïto, Miguel Mariño, Ignacio Tamarit, Eva Kolcze, Philip Hofmann, Pere Ginard, Janie Geiser, Michael Robinson, Clint Enns, Sebastian Wiedemann, Richard Touhy

Lost Property Office Different ways of working with what is found, different medium, different approaches: these two programs compile recent films that use appropriation. A catalog as varied and random as that of the objects that would merge into a hypothetical lost propertyoffice of an imagined train station. Acknowledgements: Dianna Barrie, Daïchi Saïto, Miguel Mariño, Ignacio Tamarit, Eva Kolcze, Philip Hofmann, Pere Ginard, Janie Geiser, Michael Robinson, Clint Enns, Sebastian Wiedemann, Richard Touhy

Objects & Apparitions > L.P.O.

Programa 1

XUÑO JUNE

18.00 h. CGAI

XOVES JUEVES

The Last Train. Dianna Barrie, 2016, 16mm, 12 min. O trailer da película propagandística indonesia Kereta Api Terakhir (The Last Train), pasado pola optical printer e pola reelaboración fotoquímica de Barrie, é a alma deste filme. Unha colorida viaxe en tren ao corazón do arquivo fílmico, en perigo de desaparición, do Lab Laba Laba de Iacarta. The trailer for the Indonesian propaganda film Kereta Api Terakhir (The Last Train), passed through the optical printer and the photochemical reworking of Barrie, is the soul of this film. A colorful train ride to the heart of the film archive, in danger of disappearing, of Lab Laba Laba in Jakarta. Engram of Returning . Daïchi Saïto, 2015, 35mm, 19 min. En 35mm e en Cinemascope, a obra de Saïto crece non só en tamaño senón en profundidade e impacto. Saïto traballa no laboratorio con metraxe anónima e convértea en pintura en movemento entreverada de rítmicos negros, de intensas cores e dimensións épicas: rastros de memoria impresos de forma indeleble na tira de celuloide e nas nosas retinas. In 35mm and Cinemascope, Saito's work grows not only in size but in depth and impact. Saïto works in the laboratory with anonymous footage and turns it into moving painting with black rhythms, intense colors and epic dimensions: traces of memory printed indelibly on the celluloid strip and our retinas. Ir e vir. Miguel Mariño, 2016, 16mm a vídeo, 11 min. O ir e vir dunha nena nunha randeeira, convertido en eternidade grazas ao copiado infinito do soporte e ao despegamento da banda sonora que o acompaña: o vaivén feito transo. The coming and going of a girl on a swing, turned into eternity thanks to the infinite copying of the film stock and the take-off of the accompanying soundtrack: the swing has become trance. ¡PíFIES!. Ignacio Tamarit, 2016, super 8 a vídeo, 4 min. Con Len Lye e Breer na mira, Tamarit elabora un saboroso e saltarín estufado fílmico a golpe de moviola, vellas películas e fotogramas animados raiando e pintando directamente a tira de celuloide. With Len Lye and Breer as target, Tamarit makes a savory and bouncy film stew with the help of the moviola, old movies and animated framing by scratching and painting the celluloid strip directly.

Obxectos e aparicións > O.O.P.

By The Time We Got To Expo.Eva Kolcze, Philip Hofmann, 2015, super 8 a vídeo, 9 min. O veterano Hofmann e a moza Kolcze reúnense para lembrar a Expo 67: nostalxia polo futuro visto cos ollos do pasado, nunha película na que a manipulación fotoquímica debuxa texturas e desdebuxa ese mañá que nunca foi. Veteran Hofmann and young Kolcze meet to remember Expo 67: nostalgia for the future seen with the eyes of the past, in a movie in which the photochemical manipulation draws textures and blurs that morning that never was.

Objects & Apparitions > L.P.O.

Programa 2

4 XUÑO JUNE

DOMINGO SUNDAY

17.00 h. Sala (S8) PALEXCO

This Bogeyman. Pere Ginard, 2017, super 8 a vídeo, 3 min. O home do saco, o coco, o ogro, o sacaúntos... esa criatura sen forma nin cara que vén poboar os pesadelos dos nenos e as ameazas dos pais materialízase fantasmagoricamente nesta película, tan mínima como evocadora. The bogeyman, the ogre... that creature without form or face that populates the nightmares of children and the threats of the parents is materialized ghostly in this movie, as minimal as evocative. Flowers of the Sky. Janie Geiser, 2016, vídeo, 9 min. Estas “flores do ceo” (termo medieval para falar dos cometas), constrúense ao redor de dúas fotografías atopadas nunha tenda de segunda man que retratan o congreso da orde masónica Eastern Star. Janie Geiser, ocultando e desvelando detalles, anima as fotografías nunha película que, aínda permanecendo enigmática, abre unha porta de dimensións sobrenaturais ao alí ocorrido. These "flowers of the sky" (medieval term to speak of comets), are constructed around two photographs found in a thrift shop that portray the congress of the masonic Eastern Star order. Janie Geiser, hiding and revealing details, animates the photographs in a film that, being enigmatic, opens a door of supernatural dimensions to what happened there. The Dark, Krystle. Michael Robinson, 2013, vídeo, 9 min. Dinastía, a serie que induciu as sestas (e os pesadelos) de tantos, é unha parte indeleble do imaxinario televisivo de xeracións. “A cabana arde! Krystle non pode parar de chorar, Alexis non pensa parar de beber, e a armazón da existencia colga dun fío, unha e outra e outra vez”. (Michael Robinson) Dynasty, the series that induced sleep (and nightmares) of so many, is an indelible part of the television imaginary of generations. "The cabin is on fire! Krystle can’t stop crying, Alexis won’t stop drinking, and the fabric of existence hangs in the balance, again and again and again." (Michael Robinson) Self Improvement. Clint Enns, 2013, vídeo, 3 min. Os vídeos corporativos, a obsesión pola superación persoal e a reflexión sobre as novas formas da imaxe conviven neste “vídeo de autoaxuda que se sitúa nalgún lugar entre o hackeo de código, o deseño arcaico e o espertar espiritual”, segundo o propio Enns. Corporate videos, an obsession for self-improvement and reflection on new forms of image coexist in this “self help video that rests somewhere between the realms of code hacking, archaic design and spiritual awakening,” according to Enns.

Obxectos e aparicións > O.O.P.

Los (De)pendientes. Sebastian Wiedemann, 2016, vídeo, 24 min. Ensamblaxe de fragmentos de películas revolucionarias arxentinas realizadas entre 1956 e 2006, Los (De)pendientes supón un paso importante na concepción da historia do cinema. Considerando o pasado, o filme dinos que esas obras audiovisuais eran fieis á realidade do seu tempo. Considerando o presente, mostra o pobre estado no que se atopan esas imaxes de vida e de loita. Considerando a evolución, indica o que queda por facer para reconstruír unha xusta e verdadeira historia do cinema. Considerando a eternidade, é un poema aurático de sombras marcadas. (Nicole Brenez) Sampling Argentinian critical and revolutionary films from 1956 to 2006, Los (De)pendientes offers a great step in the conception of film history. Without any words, considering the past, it tells what visual works were faithful to the real issues of their times; considering the present, it shows in which poor condition are these crucial images of life and struggle; considering the becoming, it indicates what remains to be done to reconstruct a fairest and truest history of cinema; considering eternity, it is an auratic poem of bold shadows. (Nicole Brenez)

Special Screening > Potamkin

SPECIAL SCREENING

POTAMKIN Tarde ou cedo todas as cousas delicadas Son bolboretas coas ás segadas... Harry Alan Potamkin

Sooner or later all delicate things Are butterflies with severed wings… Harry Alan Potamkin

Harry Alan Potamkin (1900-1933) foi un crítico de cinema, escritor, poeta e activista radical estadounidense. Comprometido coa esquerda, e cunha visión insubornable e lúcida, os escritos que deixou tras a súa prematura morte (por complicacións debidas á malnutrición) dan conta da integridade subversiva do seu pensamento. Potamkin é a particular película biográfica que Stephen Broomer lle dedicalle, e posiblemente a máis fiel á súa figura en termos de risco e intensidade. A súa poesía, e fragmentos das películas sobre as que escribiu -pertencentes a un emocionante período de descubrimento formal no cinema: final dos anos vinte e principios dos trinta- aos que aplica un impresionante tratamento fotoquímico e de copiado, compoñen este filme no que Broomer penetra no corazón das imaxes na súa procura do espírito de Potamkin. O acoirazado Potemkin resoa con especial forza neste filme, unha experiencia humillante que terá a súa estrea mundial no (S8).

Harry Alan Potamkin (1900-1933) was a film critic, writer, poet and radical American activist. Committed to the left, and with an incorruptible and lucid vision, the writings he left after his untimely death (because of complications due to starvation) give an account of the subversive integrity of his thought. Potamkin is the particular biopic that Stephen Broomer dedicates to him, and possibly the most faithful to his figure in terms of risk and intensity. His poetry, and fragments of the movies on which he wrote –belonging to an exciting period of formal discovery in film: the late twenties and early thirties– to which he applied an impressive photochemical and printing treatment, compose this film in which Broomer enters the heart of the images in his search for the spirit of Potamkin. Battleship Potemkin resonates with special force in this film, an overwhelming experience that will have its world premiere at (S8). Acknowledgements: Stephen Broomer

Agradecementos: Stephen Broomer

Special Screening > Potamkin

XUÑO JUNE

18.00 h. CGAI

VENRES FRIDAY

Potamkin Stephen Broomer, 2017, 16mm, 67 min. Nas escaleiras de Odessa, as fortes pisadas dan alento ao neno. A bala milagrosamente restaura a cara. Os Cosacos marchan cara atrás, retirándose invisibles cara á nada, as descargas dos seus rifles non disparadas retornan ao seu potencial ameazador. Os pés ruben cara atrás polos chanzos mentres os propios chanzos se esborrallan entre achas de emulsión. O cocheciño volve poñerse en pé. At the Odessa steps, trampling gives breath to the child. The bullet miraculously reforms the face. The Cossacks march backwards, retreating unseen into their nothing, the unfired rounds of their rifles restored to their menacing potential. Feet tread backward up the steps as the steps themselves collapse in splintering emulsion. The carriage is set upright. Stephen Broomer “A vista propia é inversa aos ollos propios; O esmoleiro de concas baleiras ve Mente o microscopio; Pero é O que é realmente cego quen é docto.” “One’s sight is inverse to one’s eyes; The begger with empty sockets sees The microscope lies; But these Who are truly blind are wise.” Harry Alan Potamkin

FESTIVAL CONVIDADO GUEST FESTIVAL

Festival Convidado > Crossroads

CROSSROADS

(SAN FRANCISCO CINEMATHEQUE)

mar a mar radiante (estamos encallados nesta rocha) v.2 A Cinemateca de San Francisco foi fundada en 1961 por Bruce Baillie: é por iso que non é de estrañar que constitúa un espazo de liberdade e unha inesgotable fonte de inspiración, toda unha onda expansiva que fai reverberar por esta zona de California ese cinema que tanto nos importa. Enteiramente dedicada ao cinema experimental, de autor e de vangarda, a Cinemateca leva organizando desde 2010 o festival Crossroads, que cada primavera exhibe e celebra o máis estimulante do cinema recente, e tamén recupera obras esenciais. O seu director artístico Steve Polta conseguiu reunir unha escolma de traballos impecable, agrupada en suxestivos programas que expanden a mente e alimentan o espírito. Desde a Baía de San Francisco, Polta tráenos unha rebanda de Crossroads a través deste programa de enigmático título, que describe así: "Vistas inquietas do novo século americano. Voces de resistencia silenciadas falan a través de subidas de mareas e ventos tempestuosos. Os futuros especulativos resilentes emerxen do presente distópico. Visión do ollo mecánico e unha chamada á oración". Agradecementos: Steve Polta, Christine Metropoulos, AC/E Acción Cultural Española

sea to shining sea (we are stuck on this rock) v.2 San Francisco Cinematheque was founded in 1961 by Bruce Baillie: that is why it is not surprising that it is an place of freedom and an inexhaustible source of inspiration, a wave of expansion that makes reverberate that cinema so important for us in that area of California. Entirely dedicated to experimental, auteur and avant-garde filmmaking, the Cinemateca has organized, since 2010, the Crossroads festival, which every spring exhibits and hosts the most stimulating recent cinema, and also recovers essential works. Its artistic director Steve Polta has managed to gather a selection of impeccable works, grouped in suggestive programs that expand the mind and feed the spirit. From the San Francisco Bay, Polta brings us a piece of Crossroads through this program of enigmatic title, which he describes as: “Restless views of the new American century. Silenced voices of resistance speak across the rising tides and howling winds. Resilient speculative futures emerge from the dystopian present. Machine eye vision and a call to prayer”. Acknowledgements: Steve Polta, Christine Metropoulos, AC/E Acción Cultural Española

Guest Festival > Crossroads

Programa

4 XUÑO JUNE

DOMINGO SUNDAY

18.30 h. Sala (S8) PALEXCO

Prima Materia. Azin Seraj, 2015, vídeo, 9 min. Para os alquimistas, os materiais básicos máis primitivos ocultaban unha faísca divina, un potencial latente transformador escurecido dentro da escuridade da materia. Prima Materia baséase na linguaxe críptica da alquimia esotérica para destilar, mediante o uso de procesos elementais e obxectos cargados simbolicamente, tanto a experiencia persoal como o fenómeno psicolóxico do trauma que pervive. (Azin Seraj) To the alchemists, the crudest base materials concealed a divine spark, a latent, transformative potential obscured within the darkness of matter. Prima Materia draws on the cryptic language of esoteric alchemy to distill, through the use of elemental processes and symbolically charged objects, both the personal experience and psychological phenomenon of surviving trauma. (Azin Seraj) Displacements. Anton Ginzburg, 2015, vídeo, 5 min. Unha homenaxe aos artistas estadounidenses Robert Smithson e Nancy Holt, documentando visitas aos lugares de Spiral Jetty e Sun Tunnels e conectando coa súa película de 1971 Swamp, que enfronta visceralmente problemas de percepción e proceso. (Anton Ginzburg) An homage to American artists Robert Smithson and Nancy Holt, documenting visits to the locations of Spiral Jetty and Sun Tunnels and engaging with their 1971 film Swamp, which viscerally confronts issues of perception and process. (Anton Ginzburg) H-E-L-L-O. Cauleen Smith, 2014, vídeo, 11 min. H-E-L-L-O. Un simple saúdo en calidade de intercambio, un xesto furtivo de recoñecemento, boa vontade e curiosidade. O espírito indomable foi unha constante de Nova Orleans ao longo da súa grandiosa e enrevesada historia. A medida que xorde unha "nova" Nova Orleans e as prácticas comunitarias das tradicións culturais

Festival Invitado > Crossroads

trasládanse aos aneis exteriores da cidade -no canto de quedaren aniñadas dentro dos restos da desherdada “cidade cuarto crecente” do río Mississippi- poida que os seus habitantes lles teñan que dicir adeus a algúns elementos recoñecidos como "o día a día de Nova Orleans". Pero cunha orella pegada ao chan, poderíase escoitar unha engolada canción de amor eterno para e desde a parte baixa da cidade. (Kelly Gabron, Chicago 2014) H-E-L-L-O. A simple greeting dispensed as an exchange, a furtive gesture of recognition, goodwill and curiosity. An indomitable spirit has been a New Orleans constant throughout its grand and convoluted history. As a “new” New Orleans emerges and the communitybased practices of cultural traditions move to the outer rings of the city—rather than remaining nestled within the Mississippi River’s disinherited crescent remains—there may be some elements granted as “everyday New Orleans” to which its inhabitants must say good-bye. But with an ear pressed to the ground, one might hear a resonant eternal love song for and from the city’s low end. (Kelly Gabron, Chicago 2014) The Two Sights. Katherin McInnis, 2015, vídeo, 4 min. O Libro de Óptica de Ibn ao-Haytham desacredita as teorías de que os ollos emiten raios ou que os obxectos proxectan réplicas de si mesmos e describe con precisión as fortalezas e debilidades da visión humana. The Two Sights é unha tradución falsa desta obra, que usa imaxes do arquivo fotográfico da revista Life. (Katherin McInnis) Ibn al-Haytham’s Book of Optics debunks theories that the eyes emit rays or that objects project replicas of themselves, and accurately describes the strengths and weaknesses of human vision. The Two Sights is a false translation of this work, using images from the Life magazine photo archive. (Katherin McInnis)

Guest Festival > Crossroads

Playing Possum. Jamilah Sabur, 2013, vídeo, 12 min. Unha carta de amor á morte. Elijah, de Mahalia Jackson, sonaba no estudio e entrei en transo, o único obxectivo era "converterse". Cando unha donicela está baixo ameaza, finxe estar morta para evitar a morte. (Jamilah Sabur) A love letter to death. Elijah by Mahalia Jackson was playing in the studio and I slipped into a trance, the only goal was “becoming.” When a possum is under threat, it plays dead to avoid death. (Jamilah Sabur) Birth of a Nation. Jem Cohen, 2017, vídeo, 10 min. Un retrato de Washington, D.C., filmado o Día da toma de posesión de 2017. A portrait of Washington, D.C., filmed on Inauguration Day 2017. Restless (2016). Robert Todd, vídeo, 16mm, 8 min. Ventos cambiantes, cambios de humor, axitando, esperando... (Robert Todd) Changing winds, shifting moods, stirring, awaiting… (Robert Todd) Colour My World. Mike Hoolboom, 2017, vídeo, 3 min. Enquisa de cor en tres partes. As preguntas adaptadas de Frederick Douglass a Jericho Brown carrexan dor. As imaxes empapáronse de auga ata que quedaron desposuídas de todo o recoñecible,

Festival Invitado > Crossroads

deixando atrás un lavado de cores, un fluxo bacteriano. (Mike Hoolboom) Three-part colour inquiry. Questions adapted from Frederick Douglass to Jericho Brown bring the hurt. The images have been soaked in water until everything recognizable has been stripped away, leaving behind a wash of colours, a bacterial flow. (Mike Hoolboom) Distant Shores. Christopher Harris, 2016, vídeo, 3 min. Unha tarde de sol nun barco turístico para admirar a arquitectura de Chicago vese axexada polo espectro da crise dos refuxiados europeos mentres un narrador incorpóreo relata unha viaxe moito máis perigosa a través de augas completamente diferentes. A perigosa viaxe é o outro invisible da tranquila viaxe polo río Chicago e polo lago Michigan. (Christopher Harris) A sunny afternoon on an architecture tour boat in Chicago is haunted by the specter of the European refugee crises as a disembodied narrator recounts a much more dangerous voyage across altogether different waters. The hazardous journey is the unseen other of the carefree trip down the Chicago River and across Lake Michigan. (Christopher Harris)

STEVE POLTA

Steve Polta

STEVE POLTA Acontecementos lumínicos Ademais de ser director artístico da Cinemateca de San Francisco (e de ser taxista nesa mesma cidade), Steve Polta conta no seu haber cunha filmografía propia que construíu entre mediados dos 90 e principios desta década. Películas case secretas, das que moitos oíron falar (marabillas) e poucos puideron ver realmente: por iso é polo que esta ocasión, a primeira na que se proxectan neste continente, teña case o carácter dunha eclipse solar ou do paso dun cometa. Para sementar a expectación ante este acontecemento lumínico, dicir que se trata de películas, na súa maioría en super 8, nas que en ocasións a luz parece deslizarse no bico dos pés polo obxectivo da cámara e a través da emulsión, mentres que outras veces se diría que irrompe por sorpresa. Da abstracción a unha figuración mínima, parecen reflexionar sobre todo o que só é posible ver a través dos “ollos” dunha cámara, e sobre o que soamente pode obrar unha tira de celuloide con material fotosensible. Un conxunto de películas que converten o ordinario en extraordinario, fenómenos de luz vidos desde o outro lado do océano para acariñar a nosa pantalla.

Light Events Besides being the artistic director of the San Francisco Cinematheque (and having been a taxi driver in that same city), Steve Polta has his own filmography, that he has constructed between the middle of the 90s and principles of this decade. Almost secret films, which many people have heard of (wonders) and few have actually been able to see: hence this occasion, the first time they are projected in this continent, is almost like a solar eclipse or the passage of a comet. Just to create interest before this light event, it must be said that these are mostly super 8 films, in which sometimes light seems to slip on tiptoe through the lens of the camera and through the emulsion, while other times seems to burst into by surprise. From abstraction to minimal figuration, they seem to reflect on everything that is only possible to see through the "eyes" of a camera, and on what only a film strip can do with photosensitive material. A set of movies that turn the ordinary into extraordinary, light phenomena from across the ocean that caress our screen.

Steve Polta

Programa

XUÑO JUNE

18.00 h. CGAI

SÁBADO SATURDAY

Unha veciñanza desfeita. Unha vila pantasma á inversa. Un vago brillo laranxa e un amencer. Un piar dun paxaro e un piar e un piar. Un piar máis e esperta. Non é o soño do que emerxe, senón máis ben dunha irreflexiva e aburrida fantasía posible cando finalmente o pensamento abatido e o pánico acelerado caen en espiral e danse por vencidos ante este corpo furioso, disipándose nun murmurio de nervios baleiros, tan sensibles como un farol nunha rúa eterna dunha vila. Un ollo irritado entreábrese. Nebulosa e néboa lagañosa. Un calafrío acompaña ao romper o alba e este ollo péchase rapidamente, unha retirada do cegador día ao somnolento rosa interior. De onde viñemos, a través desta noite e a esta vida. O baleiro convértese nunha chaira rosa/gris, unha chaira máis preto que os seus ollos, máis preto que o seu cerebro. Temendo esta inversión, sabe para o que está feito. O soño non virá agora e por suposto nunca viría. Recordos eses recordos en bucle regresan cando o sangue bombea lentamente. An unmade neighborhood. A ghost town in reverse. A vague orange glow and a dawning. A chirp of a bird and a chirp and a chirp. One more chirp and he wakes. It is not sleep he emerges from but more a thoughtless dull reverie achieved when finally tumbling thought and heart-racing panic spiral down and admit defeat to this raging body, dissipating into a hum of empty nerves, as sentient as a street lamp on an eternal street in town. A stinging eye cracks open. Crusty blur and fog. A chill accompanies the crack at dawn and this eye is quickly closed, a retreat from the glaring day into the somnolent pink within. From whence we came, through this night and into this life. The void resolves to a pink/grey flatness, a flatness closer than his eyes, closer than his brain. Fearing this inversion, he knows he is done for. Sleep will not come now and of course never would have come. Memories those looping memories return as blood pumps sluggishly. Steve Polta Red Sketch (1997c). 1997, super 8, 6 min. Interval Oakland 99. 2000, super 8, 3 min. Departure (1997c).1997, super 8, 7 min. Picture Window (1996a). 1996, super 8, 8 min. Minnesota Landscape. 1997, 16mm, 12 min. Estuary #1. 1998, super 8, 10 min. The Berries.2000, super 8, 4 min. Summer Rain for LMC, side A. 2007/2011, super 8, 3 min. Summer Rain for LMC, side B. 2007/2011, super 8, 3 min. A House Full of Dust. 2007, super 8, 10 min.

Steve Polta

De regreso en París tiveron momentos felices xuntos, como instantáneas dun anuncio de perfume (correndo da man polos banzos de Montmartre, ou repentinamente revelados nun abrazo inmóbil na Pont das Arts polas luces dun bateau-mouche ao virar). Había tamén na tarde do domingo medio discusións, os momentos de silencio cando os corpos se aniñaban baixo as sabas nas longas costas do silencio e a apatía, onde a vida se vai a pique. O estudio de Annabelle era tan escuro que tiñan que acender as luces ás catro da tarde. Ás veces estaban tristes, pero sobre todo estaban serios. Ambos sabían que esa sería a súa última relación humana, e este sentimento laceraba cada momento que pasaban xuntos. Sentían un gran respecto e unha profunda simpatía o un polo outro, e había días en que, atrapados nunha súbita maxia, coñecían momentos de aire fresco e de sol ardente e vigorizante. Na súa maior parte, con todo, podían sentir unha sombra gris movéndose sobre eles, na terra que os sostiña, e en todo podían albiscar o final. Michel Houllebecq, The Elementary Particles Back in Paris they had happy moments together, like stills from a perfume ad (dashing hand in hand down the steps of Montmartre; or suddenly revealed in motionless embrace on the Pont des Arts by the lights of a bateau-mouche as it turned). There were the Sunday afternoon half-arguments, too, the moments of silence when bodies curl up beneath the sheets on the long shores of silence and apathy where life founders. Annabelle's studio was so dark they had to turn on the lights at four in the afternoon. They sometimes were sad, but mostly they were serious. Both of them knew that this would be their last human relationship, and this feeling lacerated every moment they spent together. They had a great respect and a profound sympathy for each other, and there were days when, caught up in some sudden magic, they knew moments of fresh air and glorious, bracing sunshine. For the most part, however, they could feel a gray shadow moving over them, on the earth that supported them, and in everything they could glimpse the end. Michel Houllebecq, The Elementary Particles

DESBORDAMIENTOS

Desbordamientos > Albert Alcoz y Blanca Viñas

ALBERT ALCOZ E BLANCA VIÑAS

La noche inventada A sección Desbordamentos ábrese este ano con esta proposta cinematográfica en directo elaborada conxuntamente pola fotógrafa Blanca Viñas e o cineasta Albert Alcoz. A noite inventada aúna fotografías e películas nunha experimentación artística que pon en diálogo tratamentos ópticos, filtros de cores, procesos fotoquímicos, intervencións plásticas, sonoridades e múltiples proxeccións. Rexistrar escenarios exteriores, documentar procesos creativos e pintar sobre celuloide son os puntos de partida dun conxunto de pezas que reflexionan sobre a natureza da imaxe estática e a imaxe en movemento. Para facelo interrelacionan consideracións estéticas relativas ás dicotomías abstracción/figuración, silencio/ruído, cor/branco e negro, positivo/negativo. Proxeccións de fotografías, filmacións en super 8, diapositivas pictóricas e filmes en 16 mm realizados sen cámara forman o núcleo da sesión.

La noche inventada The Desbordamientos section opens this year with this live film proposal jointly developed by the photographer Blanca Viñas and the filmmaker Albert Alcoz. The Fictious Night combines photographs and films in an artistic experimentation that sets up a dialogue among optical treatments, color filters, photochemical processes, plastic interventions, sounds and multiple projections. Capturing open-air locations, documenting creative processes and painting on celluloid are the starting points of a set of pieces that reflect on the nature of the static image and the moving image. To do this, they interrelate aesthetic considerations related to the dichotomies abstraction / figuration, silence / noise, color / white and black, positive / negative. The core of the showing is formed by projections of photographs, super 8 filming, pictorial slides and 16mm cameraless films.

Agradecementos: Albert Alcoz, Blanca Viñas.

Acknowledgements: Albert Alcoz, Blanca Viñas.

Desbordamientos > Albert Alcoz and Blanca Viñas

Performance

XUÑO JUNE

XOVES THURSDAY

23.00 h. Fundación Luis Seoane

La noche inventada. 2016, performance, diapositivas, proyectores de super 8, proyectores de 16mm, sonido en directo, 45 min. 2016, performance, slides, super 8 projectors, 16mm projectors, live sound, 45 min.

Desbordamientos > Sally Golding

SALLY GOLDING

A australiana Sally Golding leva desde 2004 presentando polo mundo enteiro os seus intensos traballos, que se moven ao redor dunha constante investigación sobre os límites da percepción e as alucinacións, que se materializan entre o transo e o terror nas humillantes experiencias físicas e psicolóxicas que pon en marcha. O son óptico dos proxectores de 16mm é un dos alicerces do seu traballo performativo, do que poderemos ver dúas mostras. Por unha banda, Ghost - Loud + Strong, que ten como punto de partida un flexidisc cunha gravación sobre regresións a vidas pasadas. A través da combinación doutros elementos sonoros coa gravación, transferida a 16mm, coa imaxe oscilante resultado deste traballo, e con outros dispositivos visuais activados en directo, Golding leva o espectador para ver visións infectadas polo subtexto fantasmagórico das gravacións. En Light Begets Sound, un dos seus últimos traballos, a luz xesta o son como o seu propio título indica. O feixe de luz do proxector de 16mm sen película, flashes de cámaras, luces LED, dispositivos de audio sensibles á luz, software feito a medida, un obturador especial e unha luz estroboscópica de laboratorio constitúen parte do arsenal óptico e auditivo co cal Sally Golding nos levará máis aló das portas da percepción. Agradecementos: Sally Golding, AC/E Acción Cultural Española

Since 2004, the Australian Sally Golding has been exhibiting her intense work –around the limits of perception and hallucinations– on a basis between trance and terror in the overwhelming physical and psychological experiences she starts. The optical sound of 16mm projectors is one of the pillars of her performance work, of which we will see two samples. On the one hand, Ghost - Loud + Strong, which starts from a flexi-disc with a recording on past life regressions. Through the combination of other sound elements with the recording, transferred to 16mm, with the blinking image resulting from this work, and with other visual devices activated live, Golding leads the viewer to see visions infected by the ghostly subtext of recordings. In Light Begets Sound, one of her last works, light gives birth to sound as its own title indicates. The beam of light of the empty 16mm projector, camera flashes, LED lights, light-sensitive audio devices, bespoke software, a special shutter and a laboratory strobe light are part of the optical and auditory repertoire with which Sally Golding will take us beyond the gates of perception. Acknowledgements: Sally Golding, AC/E Acción Cultural Española

Desbordamientos > Sally Golding

Performance

XUร O JUNE

VENRES FRIDAY

23.00 h. Fundaciรณn Luis Seoane

Ghost - Loud + Strong 2012, 2 proxectores de 16mm, loop de 16mm, obturador rotativo, estrobo de laboratorio, oscilador, 15 min aprox. 2012, 2 16mm projectors, 16mm loop, rotary shutter, laboratory strobe, oscillator, 15 min approx. Light Begets Sound Sally Golding, 2016, 2 proxectores de 16mm, obturadores de cor motorizados, flashes de cรกmara, dispositivos sonoros, mesa de mesturas, dispositivo de audio sensible รก luz Lerango Drone de Phantom Chips, software de control de audio e luz de Spatial, 25 min aprox. 2016, 2 16mm projectors, motorized color shutters, camera flashes, sound devices, mixer, light-sensitive audio device Lerango Drone of Phantom Chips, audio and light control software of Spatial, 25 min approx.

Desbordamientos > Nominoë

NOMINOË

Parallax O colectivo Nominoë leva desde o ano 2000 centrando a súa práctica artística no cinema expandido e na filme performance, con especial atención sobre o soporte fílmico analóxico. Nicolas Berthelot, Emmanuel Lefrant e Stéphane Courcy di Rosa) son o núcleo duro de Nominoë, “formación de xeometría variable”, como eles mesmos se describen. Axuntando son, imaxe e experiencia, Nominoë crean eventos únicos que rompen as dimensións coñecidas do cinema. Parallax, o seu máis recente traballo (co músico grego Michalis Moschoutis), céntrase na noción de espazo no cinema. Os proxectores móvense pola sala con dollies, evocando tamén o espazo de rodaxe. A superficie plana convértese en tridimensional a través do xogo coas pantallas, o espazo e a imaxe proxectada -obxectos xeométricos de cor debuxados en perspectiva. O feixe de luz desvíase, reflicte e pasa por lentes, queda suspendido por diversos dispositivos para construír un espazo escultórico, un campo de visión cubista no cal os movementos dos proxectores permiten ao espectador percibir simultaneamente distintos ángulos. Ángulos de visión, pero tamén de audición: o son amplificado do que sucede na sala tamén é obxecto e actor desta experiencia inmersiva na que nos sumirá Parallax. Agradecementos: Emmanuel Lefrant, Nicolas Berthelot, Michalis Moschoutis, Institut Français

Parallax Since 2000, the group Nominoë has focused their artistic practice on expanded cinema and film performance, with special attention to analogic film. Nicolas Berthelot, Emmanuel Lefrant and Stéphane Courcy di Rosa are the hard core of Nominoë, “group of variable geometry”, as they describe themselves. Combining sound, image and experience, Nominoë creates unique events that break the familiar dimensions of cinema. Parallax, their most recent work (with the Greek musician Michalis Moschoutis), focuses on the notion of space in cinema. The projectors move around the room with dollies, also evoking the shooting space. The flatness becomes three-dimensionality through the game with the screens, the space and the projected image -geometric objects of color drawn in perspective. The beam of light is diverted, reflected and passed through lenses, suspended by various devices to build a sculptural space, a cubist field of vision in which the movements of the projectors allow the viewer to simultaneously perceive different angles. Angles of vision, but also of hearing: the amplified sound of what happens in the room is also the object and actor of this immersive experience into which Parallax will drive us. Acknowledgements: Emmanuel Lefrant, Nicolas Berthelot, Michalis Moschoutis, Institut Français

Desbordamientos > Nominoë

Performance

XUÑO JUNE

SÁBADO SATURDAY

22.30 h. Fundación Luis Seoane

Parallax Film performance con proxectores de 16mm, dollies, sonido directo e outros materiais, 2017, 25 min. Film performance 16mm projectors, dollies, live sound and other materials, 2017, 25 min.

Desbordamientos > Aldo Tambellini

ALDO TAMBELLINI

Moondial Electromedia performance No piso superior de The Gate Theater, Aldo Tambellini creou, xunto a Otto Piene, un espazo aberto para a experimentación multimedia chamado The Black Gate. Alí, desenvolveron performance artistas como Nam June Paik, Charlotte Moorman, o grupo USCO, David Behrman, Takehisha Kosugi, Hans Haacke, Yayoi Kusama ou Joe Jones entre moitos outros. Música, danza, cinema e lumagramas (diapositivas que Tambellini devastaba ou pintaba creando hipnóticas circunferencias na escuridade) mesturábanse nas súas Electromedia Performances. Nestas intervencións transformaba o espazo coa intención de que a diferenza entre arte e vida quedase eclipsada por unha brutal experiencia colectiva. Moondial realizouse por primeira vez en 1966. Tambellini, que fora admirador e despois amigo da bailarina Beverly Schmidt, propúxolle participar xunto ao batería Lawrence Cook nesta electromedia performance na que a luz e a escuridade invocaban ao universo. Programa e notas a cargo de Helena Girón e Samuel Delgado. Agradecementos: Aldo Tambellini, Anna Salamone, Helena Girón, Samuel Delgado, Beli Martínez.

Moondial Electromedia performance On the upper floor of The Gate Theater, Aldo Tambellini created, together with Otto Piene, an open space for multimedia experimentation called The Black Gate. There some artists such as Nam June Paik, Charlotte Moorman, the USCO Group, David Behrman, Takehisha Kosugi, Hans Haacke, Yayoi Kusama and Joe Jones among many others made performance. Music, dance, cinema and lumagramas (slides that Tambellini devastated or painted creating hypnotic circumferences in the dark) were mixed in their Electromedia Performances. In these interventions he transformed space so that the difference between art and life would be eclipsed by a brutal collective experience. Moondial was first performed in 1966. Tambellini, who had been an admirer and later friend of the dancer Beverly Schmidt, proposed to her to participate with the drummer Lawrence Cook in this electromedia performance in which light and darkness invoked to the universe. Program and notes by Helena Girón and Samuel Delgado. Acknowledgements: Aldo Tambellini, Anna Salamone, Helena Girón, Samuel Delgado, Beli Martínez.

Desbordamientos > Aldo Tambellini

Performance

XUÑO JUNE

SÁBADO SATURDAY

23.00 h. Fundación Luis Seoane

Moondial 1966, performance con música, danza, cinema e lumagramas, 20 min. Precedida pola documentación das performances Proliferation of the Sun e Black Out (Aldo Tambellini, 1965, vídeo, 10 min.) 1966, performance with music, dance, cinema and lumagramas, 20 min. Preceded by the documentation of the performances Proliferation of the Sun and Black Out (Aldo Tambellini, 1965, video, 10 min.) Bailarina / Dancer: Artemisa del Mar Semedo da Moura Músico / Musician: Luis Casanova

SINAIS

Sinais > Diana Toucedo

DIANA TOUCEDO Empecemos polo negro. O negro é a superficie desde onde nacen as imaxes, onde comezamos a relacionalas, onde se activan os seus significados, onde se pode chegar a crear unha nova vida... O negro é o noso lenzo no cal especulamos, dubidamos, soñamos, ás veces temos medo outras mesmo amamos. Para os que traballamos nunha sala de montaxe dixital o negro convértese no noso punto de partida, xa non hai unha moviola que emite luz, xa non hai unha superficie branca. E nese negro todo é posible. Creamos illándonos do mundo á vez que abrimos un novo, o singular e sempiterno universo das imaxes en movemento. Pero hai algo drástico e decisivo que converte ese negro en luz pura, ás veces maxicamente, aínda que non sempre sucede. A luz desprovee do negro, enche os ocos, tingue, colorea e mesmo fai latexar de novo as imaxes. Ese latexo só é posible a partir da capacidade xestual do creador quen provoca un alumeamento, o nacemento da emoción fílmica. Sen ela non hai experiencia cinematográfica, dela estamos faltos, senón regresamos de novo ao negro. Aquí estamos, pero todo é posible. E se, iluminamos agora o noso interior? Diana Toucedo O traballo de Diana Toucedo, cineasta e montadora, reflexiona ao redor da imaxe cinematográfica, por unha banda con pezas de apropiación, e por outra por medio da non ficción e a etnografía, nun intento de repensar a historia persoal e a historia da terra. Nesta sesión veremos algúns dos seus traballos terminados e works in progress, e ademais teremos ocasión de coñecer os seus procesos creativos. Agradecementos: Diana Toucedo

Let's start with black. Black is the surface from where the images are born, where we begin to relate them, where their meanings are activated, where we can create a new life... Black is our canvas on which we speculate, doubt, dream, sometimes we are afraid, sometimes we even love. For those of us who work in a digital editing room black becomes our starting point, there is no longer a moviola that sends out light, there is no longer a white surface. And everything is possible in that black. We create by isolating ourselves from the world as we open a new one, the unique and everlasting universe of moving images. But there is something drastic and decisive that turns that black into pure light, sometimes magically, but not always. The light deprives of black, fills the holes, dyes, colors and even makes the images beat back. That beat is only possible from the gestural capacity of the creator who causes a birth, the birth of film emotion. Without it there is no film experience, which we lack, otherwise we return to black again. Here we are, but everything is possible. And if now, do we illuminate our interior? Diana Toucedo The work of Diana Toucedo, a filmmaker and editor, reflects on the film image, on the one hand with works of appropriation, and on the other hand by means of nonfiction and ethnography, in an attempt to rethink personal history and Earth’s history. In this occasion we will see some of her finished works and works in progress, and also we will have time to know her creative processes. Acknowledgement: Diana Toucedo

Sinais > Diana Toucedo

Programa

3 XUÑO JUNE

SÁBADO SATURDAY

19.00 h. Sala (S8) PALEXCO

Ser de luz. 2009, vídeo, 6 min. Ser de luz nace a partir dun labor de montaxe. Un traballo de análise sobre as imaxes de arquivo de Gustav Deutsch e o último filme de Segundo de Chomón El negro que tenía el alma blanca, combinadas coa cor de Stan Brakhage. Imaxes de movemento e tempo seleccionadas para indagar nos nosos medos, na pluralidade dos nosos corpos e a debilidade máis comprometida, a nosa luz. (Diana Toucedo) Ser de luz is born from editing work. A work of analysis on the archival images of Gustav Deutsch and the last film by Segundo de Chomón El negro que tenía el alma blanca, combined with the color of Stan Brakhage. Images of movement and time selected to investigate our fears, the plurality of our bodies and the most committed weakness, our light. (Diana Toucedo) Corpo preto. 2016, vídeo, 8 min. A partir do filme Límite, do director vangardista brasileiro Mario Peixoto, explórase o corpo feminino ante os seus propios medos e angustias nunha obra de remontaxe. Un corpo que desexa estar preto da luz pero tamén da escuridade, un corpo de cinema que se materializa como médium. (D. T.) From the film Límite, by the Brazilian avant-garde director Mario Peixoto, the female body is explored before her own fears and anxieties in a re-edition work. A body that wants to be close to light but also to darkness, a film body that becomes materialized as a medium. (D.T.) Homes. 2016, vídeo, 10 min. Os actos dos homes en vida configuran a nosa Historia. Pero... en que momento da nosa vida perde un a propia? Moitas mulleres

Sinais > Diana Toucedo

que hoxe esperan no interior das súas casas, das súas cociñas ao home que se foi, ao fillo, ao pai... manteñen unha ferida aberta que nunca se pechou. Suspendidas no tempo, latexan incansables na espera. A morte ou elas. (D. T.) The acts of men when living shape our history. But... at what point in our life do we lose our own? Many women who now wait -inside their homes, their kitchens- for the man who left, the son, the father... keep an open wound that has never been closed. Suspended in time, they beat restlessly waiting. Death or themselves. (D.T.) Trinta lumes. 2017, vídeo, fragmento 6 min. Unha viaxe bidireccional a un mundo que desaparece lentamente e a outro que emerxe osadamente a través da misteriosa desaparición dunha moza, Alba, no Courel. Unha zona montañosa e illada no corazón de Galicia onde o pasado se fai presente, e o futuro parece non querer chegar. Como outras, Alba, parece sentir unha chamada, unha forza oculta que se quere facer visible para transformar as súas realidades. Unha forza propia pero tamén de todos os espíritos perdidos que habitan estas terras feridas e traumaticamente deshabitadas. (D. T.) A bidirectional journey to a world that disappears slowly and another that emerges daringly through the mysterious disappearance of a young woman, Alba, in O Courel. A mountainous and isolated area in the heart of Galicia where the past is present, and the future seems not to want to come. Like others, Alba, seems to feel a call, a hidden force that wants to be visible to transform their realities. A strength of her own but also of all the lost spirits who inhabit these wounded and traumatically uninhabited lands. (D.T.)

Sinais > Diana Toucedo

Imaxes secretas. 2013, vídeo, 18 min. Meu pai é capitán de barco. Toda a súa vida estivo fóra da casa, pescando e navegando polos caladoiros máis importantes do mundo. Para min, meu pai sempre é aquel que comparte un par de meses ao ano con nós, pero cando se vai, nunca sei cal é a súa vida. En Imaxes secretas viaxo á Arxentina para descubrir por vez primeira cal é o modo de vida dun capitán e dun pai, que sempre estiveron ausentes. (D. T.) My father is a boat captain. He has spent all his life out of home, fishing and sailing the world's most important fishing grounds. For me, my father is always the one who shares a couple of months a year with us, but when he leaves, I know nothing about his life. In Imaxes secretas, and for the first time, I travel to Arxentina to discover the way of life of a captain and father, who have always been absent. (D.T.) Puerto deseado. Work in progress, vídeo, fragmento 12 min. O experimentado capitán dun barco pesqueiro e a súa tripulación de trinta homes resisten o seu noveno mes embarcados nas xélidas augas do Atlántico sur arxentino. Para o capitán esta será a súa última aventura, a que verdadeiramente confronta o seu pasado de corenta anos no mar co seu próximo futuro: a vida en terra por fin coa súa familia. Pero nesta última viaxe a súa filla, a directora, embarcarase para tentar atopar ao capitán que foi sempre un pai ausente. (D. T.) The experienced captain of a fishing boat and his crew of thirty men resist their ninth month embarked in the icy waters of the Argentine South Atlantic. For the captain this will be his last adventure, the one that truly confronts his past of forty years at sea with his next future: finally life on land with his family. But in this last trip his daughter, the director, will embark to try to find the captain who has always been an absent father. (D.T.)

Sinais > Sinais en curto

SINAIS EN CURTO Programa

31 MAIO MAY

MÉRCORES WEDNESDAY

18.00 h. CGAI Repetición 04/06. 20 h. Sala (S8) PALEXCO

Rapa das Bestas. Jaione Camborda, 2017, super 8 a vídeo, 10 min. Non ficción experimental que retrata a tradición e o espectáculo dunha ancestral festa galega: a rapa das bestas, na que home e animal se miden corpo a corpo, no ritual anual do corte de crinas dos cabalos. Unha película rodada en super 8 en branco e negro, en proximidade e a flor de pel. Experimental non fiction that portrays the tradition and the spectacle of an ancestral Galician fiesta: the rapa das bestas, in which man and animal size each other up hand to hand, in the annual ritual of the horsehair cut. A film shot in super 8 in black and white, in close proximity and on the surface. El paisaje está vacío y el vacío es paisaje . Carla Andrade, 2017, vídeo, 18 min. Cun título que remite ao poeta coreano Dalchin Kim, a cineasta e fotógrafa Carla Andrade entrega esta película, nas súas propias palabras un “estudo da nada cando a vemos no esquema cósmico das cousas. O baleiro adquire unha dimensión de obxecto físico, o cero como expresión formal. O baleiro non como unha ausencia senón como a produción de sentido. O baleiro como calidade de baleiro que desafía ser enchida. Percorrido polos espazos baleiros do deserto de Atacama, que se volven espazos case sacros, activamos o oco, entendendo a paisaxe como unha escultura”.

Sinais > Sinais en curto

With a title that refers to the Korean poet Dalchin Kim, the filmmaker and photographer Carla Andrade shows this film, in her own words a "study of nothingness when we see it in the cosmic scheme of things. Emptiness becomes a physical object dimension, the zero as a formal expression. Emptiness is not an absence but a production of meaning. Emptiness as the quality of emptiness that defies being filled. Touring the empty spaces of the Atacama desert, which become almost sacred spaces, we activate the gap, understanding the landscape as a sculpture”. Fuerzas Invisibles. Marcos Flórez, 2017, super 8 a vídeo, 4 min. Un filme que vira en torno á paisaxe, en desprazamento constante, nunha visión impregnada polo persoal e o emocional. A través dunha exploración formal impresionista en torno á cor, e ao traballo coa montaxe e a banda sonora, Flórez recupera a súa propia filmación en super 8 dunha viaxe a Almería para facer aflorar esas forzas invisibles ás que alude o título.

Sinais > Sinais en curto

A film that revolves around the landscape, in constant movement, in a vision influenced by personal and emotional experiences. Through a formal impressionistic exploration of color, and working with editing and soundtrack, Flórez regains his own super 8 filming of a trip to Almeria to make emerge those invisible forces to which the title alludes. Montañas ardientes que vomitan fuego. Helena Girón y Samuel Delgado, 2016, 16mm a vídeo, 14 min. Tras Sin Dios ni Santa María, Girón e Delgado regresan ás forzas telúricas da terra tinerfeña, directamente aos seus túneles volcánicos. Texturas de tempos esquecidos, forzas misteriosas, escuridade e escurantismo, nunha película que invoca a unha estirpe indómita, ao corazón mesmo da resistencia, un lume que arde polas correntes subterráneas da terra. After Sin Dios ni Santa María, Girón and Delgado return to the telluric forces of the land of Tenerife, directly to their volcanic tunnels. Textures of forgotten times, mysterious forces, darkness and obscurantism, in a film invoking an indomitable lineage, at the very heart of resistance, a fire that burns through the subterranean currents of the earth. Bomb Movie. Xurxo Chirro, 2017, vídeo, 4 min. Xurxo Chirro (Vikingland) na súa vertente de traballo con materiais atopados, lanza esta película-bomba. Unha mirada incisiva e urxente sobre un acontecemento recente: a bomba lanzada polo exército estadounidense sobre Afganistán en 2017. Xurxo Chirro (Vikingland) launches this film-bomb, a work of found footage. An incisive and urgent look at a recent event: the bomb launched by the US military over Afghanistan in 2017. O ollo cobizoso. Lara y Noa Castro, 2017, vídeo, 8 min. Sen alcanzar aínda a vintena, as xemelgas Lara e Noa Castro entregan unha sensible e aguda mirada á súa contorna da que falan así: “O ollo cobizoso é unha proposta experimental que nun principio pretendía ser unha ollada encaprichada do potencial estético do natural e do cotián, pero que acabou converténdose nunha reflexión visual e auditiva, sobre a paisaxe, a urbanización, a tranquilidade e outros aspectos da vida que tratamos de revirar e reinterpretar, deformando o que vemos para amosar outras cousas ou quizais as mesmas, pero que aparecen cambiadas de forma incómoda e mesmo abafante, co obxectivo cobizoso de que algún que outro ollo bote fume". Before the age of twenty, the twins Lara and Noa Castro have given a sensitive and sharp look to their environment of which they speak

Sinais > Sinais en curto

like this: "O ollo cobizoso is an experimental proposal that at first was meant to be a fanciful look at the aesthetic potential of what is natural and daily but it ended up becoming a visual and auditory reflection on landscape, urbanization, tranquility and other aspects of life that we try to reverse and reinterpret, deforming what we see to show other things or maybe the same, but that appear changed in an uncomfortable and even overwhelming way, with the ambitious plan of making some eye fume". Quiasma. Tono Mejuto, 2017, 16 mm a vídeo, 12 min. Este “breve relato do proceso de investigación e creación coreográfica de Javier Martín para a súa peza la exforma, presentada en 2016”, traza un fermoso estudo sobre o corpo e o movemento filmado en 16mm en branco e negro. Ese entrecruzamento de estruturas anatómicas, o quiasma, é case como unha posta ao día do Pas de Deux de McLaren. Unha peza que explora o traballo e o dominio do corpo de acordo ás personalísimas regras do bailarín e coreógrafo, con música de Oleg Karavaichuk (o Oleg da película de Andrés Duque, co que Martín colaborou en vida). This "brief account of the process of research and choreographic creation by Javier Martín for his work la exforma, presented in 2016", draws a beautiful study on the body and movement filmed in 16mm in black and white. This mingling of anatomical structures, the chiasm, is almost like an update of Pas de Deux by McLaren. A piece that explores the work and mastery of the body according to the very personal rules of the dancer and choreographer, with music by Oleg Karavaichuk (the Oleg of the film by Andrés Duque, with whom Martin collaborated when living).

DESENCADRES CGAI

Desencadres CGAI > Star Spangled To Death

STAR SPANGLED TO DEATH Como xa vén sendo case tradición, o CGAI acolle dentro do seu ciclo Desencadres a antesala da Mostra: unha película monumental dun cineasta clave da vangarda. En 2017 tócalle a Ken Jacobs (quen nos visitou en 2015) coa súa Star Spangled to Death, obra magna construída de metraxe propia e atopada, que empezou no ano 1956 para logo abandonala en 1960, e terminala en dixital no ano 2004.

As it is almost a tradition, the CGAI welcomes –in its program Desencadres– the prelude of the Festival: a monumental film by a key avant-garde filmmaker. In 2017 it is Ken Jacobs (who visited us in 2015) with his Star Spangled to Death, a masterpiece built of own and found footage, which he began in 1956 and then left in 1960, and finished in digital in 2004. Acknowledgments: Ken and Flo Jacobs, Beli Martínez

Agradecementos: Ken e Flo Jacobs, Beli Martínez Star Spangled To Death. Ken Jacobs, 1956-60 / 2003-04, vídeo, 440 min.

Desencadres CGAI > Star Spangled To Death

30 MAIO MAY

MÉRCORES WEDNESDAY

17h. (parte/part 1) 20.45h. (parte/part 2) CGAI

A película é un gran e irónico desfile da historia e consciencia americanas do século XX. Alterna teatro rueiro da primeira calidade con películas escolares de hixiene ou anticuados estudos de modificación condutual; os actores de Jacobs, entre os que destaca un mozo Jack Smith, relaciónanse con Mickey Mouse, Al Jolson e varios presidentes americanos, desde Franklin Roosevelt a George W. Bush. A obsesión desbórdase a medida que a mitoloxía privada e a franca crítica cultural de Jacobs se mestura coa implacable documentación da mobilización militar en curso e do racismo institucionalizado de América. The movie is a vast, ironic pageant of 20th-century American history and consciousness. Fantastic street theater alternates with classroom hygiene films or dated studies of behavioral modification; Jacobs's performers, notably the young Jack Smith, hobnob with Mickey Mouse, Al Jolson, and American presidents from Franklin Roosevelt to George W. Bush. Obsession overflows as Jacobs's private mythology and outspoken cultural criticism merge with relentless documentation of America's ongoing military mobilization and institutionalized racism. J. Hoberman Star Spangled to Death é unha película épica que custou centos de dólares! Combinando películas atopadas coas miñas propias filmacións máis ou menos orquestradas, retrata unha América roubada e perigosamente vendida, incluíndo mostras de cultura popular a modo de autocrítica. A tolemia racial e relixiosa, o monopolio da riqueza, a idiotización premeditada dos cidadáns e a adicción á guerra opóñense ao espírito lúdico Beat. Un puñado de artistas disfrazados que actúan sen convicción apelan á imaxinación e entendemento do público para completar o cadro. Un Jack Smith pre-Flaming Creatures fai do Espírito Non Da Vida Senón De Vivir (a película ten pretensións andrajosamente cósmicas), celebrando o Sufrimento (o nervioso e empobrecido artista Jerry Sims) no punto álxido da súa existencia sensible, é unha visitación divina. Star Spangled to Death is an epic film shot for hundreds of dollars! combining found-films with my own more-or-less staged filming, it pictures a stolen and dangerously sold-out America, allowing examples of popular culture to self-indict. Racial and religious insanity, monopolization of wealth and the purposeful dumbing down of citizens and addiction to war oppose a Beat playfulness.A handful of artists costumed and performing unconvincingly appeal to audience imagination and understanding to complete the picture. Jack Smith's pre-Flaming Creatures performance as The Spirit Not Of Life But Of Living (the movie has raggedly cosmic pretensions), celebrating Suffering (rattled impoverished artist Jerry Sims) at the crux of sentient existence, is a visitation of the divine. Ken Jacobs

ACTIVIDADES PARALELAS EXHIBITIONS & EVENTS

INSTALACIÓNS E EXPOSICIÓNS INSTALLATIONS & EXHIBITIONS

Instalacións e exposicións > Aldo Tambellini

ALDO TAMBELLINI Tras o fin dunha era A principios dos anos setenta, a efervescencia do Lower East Side comezou a decaer. A imposibilidade para manter economicamente The Gate Theater e The Black Gate, obrigaron a Tambellini a abandonar o barrio. O seu novo estudio atopábase en Brooklyn, na intersección entre as avenidas Flatsbush e Atlantic. Actualmente, neste lugar álzase o mastodóntico Barclays Center, obra que veu concluír o proceso de xentrificación deste barrio. Pero en 1971, a imaxe que se podía ver era moi diferente. Neste tempo, Tambellini sofre unha serie de problemas na visión e ten a certeza de que vai quedar cego. É entón cando o seu traballo toma un novo rumbo deixando atrás o cinema sen cámara e os traballos con tubos catódicos. Agora, o impulso de mirar apaixonadamente a súa contorna máis próxima lévao a rexistrar desde a súa xanela a coreografía dun mundo que desaparece. Programa e notas a cargo de Helena Girón e Samuel Delgado Agradecementos: Aldo Tambellini, Anna Salamone, Helena Girón, Samuel Delgado, Beli Martínez.

After the End of an Era In the early 1970s, the success of the Lower East Side began to decline. The impossibility of maintaining The Gate Theater and The Black Gate economically forced Tambellini to leave the neighborhood. His new studio was in Brooklyn, at the intersection between Flatsbush and Atlantic avenues. At present, in this place it is the collosal Barclays Center, work that concluded the process of gentrification of this neighborhood. But in 1971, the image you could see was very different. In this time, Tambellini suffers a series of vision problems and thinks he will go blind. It is then that his work takes a new course leaving behind the camera-less cinema and works with cathode ray tubes. Now, the impulse to look passionately at his closest environment leads him to record from his window the choreography of a world that disappears. Program and notes by Helena Girón and Samuel Delgado. Acknowledgements: Aldo Tambellini, Anna Salamone, Helena Girón, Samuel Delgado, Beli Martínez. Atlantic in Brooklyn 1972-72, videoinstalación a 6 canais. 1972-72, 6 channel videoinstallation.

30-14 MAIO MAY

XUÑO JUNE

De 11 a 15 e de 17 a 21 h. From 11 to 15 and from 17 to 21 h. Fundación Luis Seoane

Installations & Exhibitions > Luther Price

LUTHER PRICE Últimamente, Price comezou a afastarse da película, manufacturando diapositivas individuais de elaboración artesanal para ser proxectadas, cada unha un obxecto diminuto e único. Atrapa anacos de película entre dúas pezas de cristal, xunto con outros obxectos –po, a súa propia pel, fío cirúrxico de operacións, formigas mortas. Organizándoas en función dunha orde específica en proxectores de diapositivas, proxéctaas como instalacións en bucle en galerías e museos, ou exhibe as diapositivas no contexto de una proxección, como tiras de película super lentas. A fisicidade fantasmal do traballo de 16mm e as diapositivas feitas a man podería verse como un regreso á educación orixinal de Price como escultor, con todo, conservan numerosos lazos formais e temáticos co seu anterior traballo en super 8. Price sinalou que as diapositivas “dan a sensación de películas, pero tamén dan a sensación de pinturas, e tamén dan a sensación de escultura. Enchen o espazo dunha maneira diferente. As diapositivas permitíronme repensar as cousas, impuxéronme un novo patrón de traballo, noutro formato que aínda é proxección, aínda é luz". Ed Halter

Even more recently, Price has begun to turn away from the reel of film, hand-crafting individual slides for projection, each one a tiny, unique object. He sandwiches bits of film between two pieces of glass, along with other items – dust, his own skin, surgical thread from operations, dead ants. Arranging them in specific order in slide carousels, he projects them as looped installations in galleries and museums, or shows them theatrically one slide at a time, like super-slow film strips. The phantom physicality of the 16mm work and handmade slides could be seen as a return to Price’s original education as a sculptor, yet they retain numerous formal and thematic ties to his earlier Super 8 work. The slides, Price has remarked, “feel like film, but they also feel like paintings, and they also feel like sculpture. They fill a space in a different way. The slides have allowed me to rethink things, set myself into a new pattern of working, in a whole other format that is still projection, is still light.” Ed Halter

Agradecementos: Luther Price, Ed Halter

New Utopia New Meat Light Fractures 2013-2017, series de diapositivas. 2013-2017, slide series.

1-4 XUÑO JUNE

De 12 a 14 e de 18 a 21 h. From 12 to 14 and from 18 to 21 h. Sala de Exposicións PALEXCO

Acknowledgements: Luther Price, Ed Halter

Instalacións e exposicións > Cécile Fontaine

CÉCILE FONTAINE Cruceiro ás profundidades de La Pêche Miraculeuse “Turismo nas Illas Seichelles, filmacións submarinas da vida acuática, informacións provenientes de diapositivas educativas, películas de Ektachrome pasadas por lixivia, fotogramas de 16mm, tiras de super 8, estas son as imaxes e materiais que nos levan do porto ao prato. Unha mirada ao mundo marítimo a través de capas e xuxtaposicións de tiras de emulsión de varias fontes”. Así describe Cécile Fontaine La Pêche Miraculeuse, unha das súas máis emblemáticas películas, na que estala con gran esplendor todo o potencial visual do seu paciente traballo. Esta instalación mostra as tiras da película orixinal sobre as que traballou Fontaine: unha ocasión para entender os seus procesos de creación e manufactura, e de apreciar fotograma a fotograma a dimensión do seu traballo, que torna en viaxe marabillosa unha serie de descartes, películas refugadas por outros e “espigadas” aquí e alá con aguda mirada.

Cruise to the depths of La Pêche Miraculeuse “Tourism in the Seychelles 'islands, under-water shots of marine life, facts from educational slides, bleached Ektachrome films,16mm frames, super 8 strips, these are the images and material which led us from the seaport to the plate.We look at the sea world through the layers and juxtaposition of taped strips of emulsion from various sources." This is how Cécile Fontaine describes La Pêche Miraculeuse, one of her most iconic movies, in which she explodes the visual potential of her patient work with great splendor. This installation shows the strips of the original film that Fontaine worked on: an opportunity to understand her processes of creation and manufacture, and to appreciate, frame by frame, the scope of her work, which turns a series of discards into a wonderful trip, discarded films by others and "gleaned" here and there with keen eyes. Acknowledgements: Cécile Fontaine, Miguel Mariño.

Agradecementos: Cécile Fontaine, Miguel Mariño

1-4 XUÑO JUNE

De 12 a 14 e de 18 a 21 h. From 12 to 14 and from 18 to 21 h. Sala de Exposicións PALEXCO

La Pêche Miraculeuse Cécile Fontaine, 1995, tiras de película orixinal en mesa de luz, copia digital en monitor.2017, slide series. Cécile Fontaine, 1995, original film strips in light table, digital print in monitor.

Installations & Exhibitions > María Cañas

MARÍA CAÑAS Risas en la oscuridad e videoguerrillas recentes Nesta edición dedicada ao found footage, era impensable que faltase María Cañas, referente absoluto (e incendiario) da apropiación neste país. A Arquiveira de Sevilla, a Virxe Terrorista do Arquivo, iconoclasta audiovisual, salvaxe mediática, que regresa oito edicións máis tarde ao (S8) cunha videoinstalación, Risas en la oscuridad, á que serven de antesala as súas máis recentes videoguerrillas, La mano que trina, EXPO LIO'92 e Cumbia Against the Machine.

Videoinstallation risas en la oscuridad Risas en la scuridad and Recent videoguerrillas In this edition dedicated to found footage, it was unthinkable that María Cañas, an absolute (and incendiary) referent of appropriation film in this country, could be missing. The archivist of Seville, the Terrorist Virgin of the Archive, audiovisual iconoclast, media savage, who returns eight years later to (S8) with a video installation, Risas en la oscuridad, which is preluded by her latest videoguerrillas, La mano que trina, EXPO LIO'92 and Cumbia Against the Machine.

Agradecementos: María Cañas. Acknowledgements: María Cañas.

Instalacións e exposicións > María Cañas

30-14 MAIO MAY

XUÑO JUNE

De 11 a 15 e de 17 a 21 h. From 11 to 15 and from 17 to 21 h. Fundación Luis Seoane

Risas en la oscuridad María Cañas, 2015, videoinstalación a tres pantallas, 8 min. Unha homenaxe a todas as irmás bruxas, queimadas e rexurdidas das súas cinzas. Mostrario de diferentes arquetipos cinematográficos de feminidade, que se rebelan ante o establecido. Mulleres que se autoexorcizan, e combustionan nunha catarse de lume. (María Cañas) María Cañas, 2015, video installation on three screens, 8 min. A tribute to all the sister witches, burned and resurrected from their ashes. Sample of different cinematographic archetypes of femininity, who rebel against the established. Women who self-exorcise, and burn in a catharsis of fire. (María Cañas) La mano que trina. María Cañas, 2015, vídeo, 12 min. La mano que trina é un mostrario-rebelión sobre o lado escuro da tecnoloxía, a "tecno-paranoia”, a relixión do selfie, as “tecnopatías”, a demencia dixital, a obsolescencia programada, a e-waste, o ”poshumanismo”... (María Cañas) La mano que trina is a show-revolt on the dark side of technology, "techno-paranoia", the religion of selfie, "technopathies", digital dementia, programmed obsolescence, e-waste, "posthumanism"... (María Cañas) Cumbia Against the Machine. María Cañas, 2017, vídeo, 4 min. EXPO LIO'92 . María Cañas, 2017, vídeo, 40 min. Dúas videoguerrillas que xorden ao redor da exposición Arte e Cultura en torno a 1992 do Centro Andaluz de Arte Contemporánea (CAAC). Unha revisión crítica, con motivo do seu 25 aniversario, ás implicacións da Expo'92, acontecemento que cambiou a cara de Sevilla. Cumbia Against the Machine é “unha cacotopía “pachangapocalíptica” sobre a EXPO’92. EXPO LIO'92, pola súa banda, “aborda entre outras cuestións o cruzamento de culturas e o choque de civilizacións, a invasión e saqueo de América en 1492, a construción social da violencia, a contrahistoria e a intrahistoria, as transformacións que sufriu Sevilla coa EXPO’92...” Two videoguerrillas that arise around the exhibition Arte y Cultura en torno a 1992 of the Centro Andaluz de Arte Contemporáneo (CAAC). A critical review, on the occasion of its 25 anniversary, to the implications of Expo'92, an event that changed the face of Seville. Cumbia Against the Machine is "a thieftopia "apocalypticpachanga" on the EXPO'92. EXPO LIO'92, for its part, "addresses, among other issues, the crossing of cultures and the clash of civilizations, the invasion and plunder of America in 1492, the social construction of violence, counter-history and intrahistory, the transformations that Seville suffered with EXPO'92…"

Installations & Exhibitions > Xisela Franco

XISELA FRANCO Interior, exterior, durante A xanela dunha casa, unha paisaxe da costa galega, o transcorrer da vida. Eses son os elementos da primeira capa visible da película-instalación de Xisela Franco, na que a través desas vistas documenta un día enteiro en oito horas. A segunda capa vén do audible: no transcurso do día visible, a través do son pasan os primeiros anos de desenvolvemento cognitivo da filla de Xisela Franco, desde o seu nacemento. A intimidade da autora, o seu fogar, envolven así o espazo exterior: a duración externa compásase coa interna e persoal. Á primeira hora da mañá, cando amence na xanela, a nena emite sons previos á linguaxe, chora. Ao longo do día vai evolucionando cara á articulación das súas primeiras palabras para culminar na case completa adquisición da linguaxe no ocaso. Unha peza que non só é unha reflexión ao redor das ideas de interior e exterior, á duración e ao paso do tempo, senón tamén ao redor da maternidade e a súa relación cos procesos creativos. Na antesala da inmersiva instalación de Franco poderase ver tamén, a modo de apoio e extensión desta idea, o seu autorretrato Vía Láctea (2013), na que o seu propio corpo espido aleitando á súa filla serve de pantalla a unha proxección en 16mm de película pintada por ela mesma.

Interior, exterior, durante The window of a house, a Galician coast landscape, the course of life. Those are the elements of the first visible layer of the film-installation by Xisela Franco, in which she documents an entire day in eight hours through those views. The second layer comes from the audible: in the course of the visible day, the first years of cognitive development of Xisela Franco’s daughter, since birth, rise through the sound. The intimacy of the filmmaker, her home, shroud the outer space: the external duration is matched with the internal and personal one. Early in the morning, when the sun rises in the window, the child makes pre-language sounds, cries. Throughout the day she evolves towards the articulation of her first words to culminate in the almost complete acquisition of language in the twilight. A work that is not only a reflection on the ideas of interior and exterior, duration and passage of time, but also about motherhood and its relationship with creative processes. In the cusp of Franco's immersive installation, we will also be able to see, as support and extension of this idea, her self-portrait Vía Láctea (2013), in which her own nude body breastfeeding her daughter serves as a projection screen for a 16mm film painted by herself.

Agradecementos: Xisela Franco.

Acknowledgements: Xisela Franco.

Instalacións e exposicións > Xisela Franco

Interior, exterior, durante Xisela Franco, 2016, videoinstalación, 8 horas. Xisela Franco, 2016, video installation, 8 hours.

30-14 MAIO MAY

XUÑO JUNE

De 11 a 15 e de 17 a 21 h. From 11 to 15 and from 17 to 21 h. Fundación Luis Seoane

Vía Láctea. Xisela Franco, 2013, video, 4 min. Xisela Franco, a modo de virxe lactante, presenta un autorretrato de maternidade. Sobre os seus corpos espidos proxéctase película de 16mm, restos de celuloide antigo reutilizado, material pintado por ela fotograma a fotograma; conseguindo un efecto moteado de abstracción en movemento que se imprime sobre elas coma se fosen un lenzo transformado pola memoria. Xisela Franco, as a breastfeeding virgin, in a self portrait of maternity. On their naked bodies, a 16mm projection, scraps of old film strips reused, material painted by her frame by frame; it results in a dotted effect of abstraction in movement that is imprinted on them as if they were a canvas modified by memory.

DIDÁCTICA DIDACTICS

Didáctica > Mobileskino

MOBILESKINO DO8YOURSELF

Obradoiro Mobileskino Volve Mobileskino ao (S8), e esta vez faino co un obradoiro que nace do seu último proxecto: Do8Yourself, no que nos ensinarán como crear nosas propias tiras de película de 16mm a partir de material dixital. A investigación e o xogo en torno ao cinema analóxico e as formas posibles de combinar esa tecnoloxía con mil e un enxeños mecánicos, electrónicos e dixitais guían o traballo deste colectivo de Basel, Suíza, no cal conflúen cineastas, técnicos, animadores e sonidistas. Un traballo que funde a tecnoloxía dixital cos experimentos audiovisuais dos albores do cinema no século XIX, confluencia da que nace Do8Yourself, unha chamada ao enxeño e á autosuficiencia. O obradoiro divídese en dúas sesións de traballo e unha proxección pública. Nas dúas sesións de traballo os artistas ensinarán o proceso e explicarán en detalle como funciona. Os vídeos de cada participante imprimiranse fotograma a fotograma en acetato, para logo cortar e perforar as tiras de material e convertelas en películas de 16mm proxectables. O resultado final será montado nunha película que se poderá ver o domingo nunha proxección aberta ao público, na que se usará un proxector de corda e un reprodutor de son de vinilo tamén de corda.

Mobileskino Workshop Mobileskino returns to (S8), and this time with workshop that emerges from their latest projecto, Do8Yourself, where we will learn to create our own strips of 16mm film from digital material. The work of this group from Basel, Switzerland - where filmmakers, technicians, animators and sound artists meet- is guided by research and play about analog cinema and the possible ways of combining this technology with a thousand mechanical, electronic and digital devices. A work that blends digital technology with the audiovisual experiments of the beginnings of cinema in the nineteenth century, a conjunction that gives rise to Do8Yourself, a call to ingenuity and self-sufficiency. The workshop is divided into two work sessions and a public screening. In the two work sessions the artists will teach the process and explain in detail how it works. The videos of each participant will be printed frame by frame in acetate, then the strips of material will be cut and perforated to become 16mm films and be screened. A soundtrack will be created as well, and the transferred to analog format. The final result will be edited as a film that will be seen on Sunday in a screening open to the public, where a string-powered projector and also a string-powered vinyl audio player will be used.

Didactics > Mobileskino

DO8YOURSELF

2-3 XUÑO JUNE

Venres 2 de 10 a 12 horas, e sábado 3 de 11 a 14 horas. Friday 2 from 10 am to 12 pm, and Saturday 3 from 11 am to 2 pm. Afundación Sala -1

REQUISITOS: Cada participante deberá traer clips de vídeo e fotos para transferir a película. É recomendable (pero non obrigatorio) traer tamén un computador con software de edición. REQUIREMENTS: Each participant should bring some video clips and photos to transfer to film. Although it is not mandatory, we recommend to bring a computer with editing software. INSCRICIÓNS: Na dirección de correo electrónico info@s8cinema. com indicando no asunto do mail: Obradoiro Mobileskino. Prazas limitadas. REGISTRATION: At the email address info@s8cinema.com heading “Mobileskino Workshop” in the subject line of the message. Limited places.

Didáctica > Helga Fanderl

100

HELGA FANDERL

Cinema e conferencia Unha sesión híbrida, entre proxección e conferencia, na que Helga Fanderl falará en detalle sobre os seus procesos de traballo e a súa historia como cineasta a través da proxección dun grupo de pezas, nunha nova sesión composta por ela mesma. Unha ocasión para ver e para entender mellor o traballo da cineasta.

Film and Lecture A hybrid session, between screening and lecture, in which Helga Fanderl will speak in detail about her work processes and her history as a filmmaker through the projection of a group of movies, in a new session composed by herself. An opportunity to see and to better understand the work of the filmmaker.

Agradecementos: Helga Fanderl.

Acknowledgements: Helga Fanderl.

Didactics > Helga Fanderl

Cinema e conferencia

Super 8

Sardinenkörbe Cestas de sardiñas Sardine Baskets Netzaufziehen Tirando da rede Pulling the Net

XUÑO JUNE

12.30 h. CGAI

VENRES FRIDAY

Von einem Spaziergang Dun paseo From a Walk Nescia und Bruno Nescia e Bruno Nescia and Bruno Pelikane Pelícanos Pelicans Osterglocken im Schnee Narcisos na neve Daffodils in the Snow Blätter im Fluss Follas nun río Leaves in a River Pfau Pavo real Peacock

16mm Spiegelung Reflexos Reflections Innenhof Patio Courtyard Grauer Reiher II Garza gris II Gray Heron II Drei Midtown-Skizzen Tres escenas do centro da cidade Three Midtown Sketches Zelte am Kanal Tendas de campaña xunto a unha canle Tents on a Canal Karpfen in Farbe schwimmend Carpa nadando en cor Carp Swimming in Color Grüner Ballon Globo verde Green Balloon Kettenkarussell Cadeiras voadoras Chairoplane Netzwerfer Lanzando a rede Throwing the Net Unter dean Seerosen Baixo os nenúfares Under the Water Lilies

101

102

Didáctica > Ed Halter

CONFERENCIA LECTURE

ED HALTER A estética do found footage Que significa reutilizar unha imaxe, reciclar un anaco de película? O uso artístico de metraxe previamente existente ten unha longa historia, que se remonta á era do cinema mudo. Pensado orixinalmente como unha práctica utilitaria, o metraxe atopado foi empregado para propósitos creativos e artísticos desde os principios do cinema. Esta conferencia rastrexa como o estilo e o significado do found footage cambiou ao longo dos anos, desde os seus comezos no documental, ao seu papel no cinema dada e surrealista, a través dos cambios de significado na era do pop, o camp, o minimalismo e a arte conceptual, ata o día de hoxe, no que o auxe das tecnoloxías dixitais ha cambiado profundamente a nosa relación coa materialidad das imaxes e a súa circulación. Ed Halter Esta conferencia de Ed Halter en torno ao found footage estará seguida por unha mesa redonda na que participarán algúns cineastas invitados cuxas prácticas abarcan a metraxe atopada: Luther Price, Cécile Fontaine, Stephen Broomer e Mónica Savirón.

Ed Halter, crítico e programador, vive e traballa en Nova York. É fundador e director de Light Industry, sala de cinema e arte electrónico en Brooklyn, e colaborou con publicacións como Artforum, The Believer, Bookforum, Cinema Scope, frieze, Rhizome e o Village Voice entre outras. De 1995 a 2005 foi programador do New York Underground Film Festival, e comisariou programas para o BAM, o Flaherty Film Seminar, o ICA (London), o Museum of Modern Art e a Tate Modern, e elaborou o programa de cinema para a exposición Greater New York do MoMA PS1 en 2010, e o programa de cinema e vídeo para a Whitney Biennial de 2012. É profesor no Bard College en Nova York, no Departamento de Cinema e Arte Electrónico. Agradecementos: Ed Halter, Luther Price, Cécile Fontaine, Stephen Broomer, Mónica Savirón

Conferencia

3 XUÑO JUNE

SÁBADO SATURDAY

12.00 h. Afundación Auditorio

Didactics > Ed Halter

The Aesthetics of Found Footage What does it mean to reuse an image, to recycle a bit of an old film? The use of previously shot footage by filmmakers has a long history, stretching all the way back to the silent era. Though originally a utilitarian practice, found footage has been employed for creative and artistic purposes since its earliest days. This lecture traces how the styles and meanings of found footage have changed over time, from its beginnings in documentary, to its role in Dada and Surrealist film, through its shifts in meaning in the eras of Pop, camp, minimalism and conceptual art, and up to the present day, when the rise of digital technologies has profoundly changed our relationship to the materiality of images and their circulation. Ed Halter This conference of Ed Halter on found footage will be followed by a panel discussion with guest filmmakers whose practices embrace the found footage: Luther Price, Cécile Fontaine, Stephen Broomer and Mónica Savirón.

103

Ed Halter is a critic and curator living in New York City. He is a founder and director of Light Industry, a venue for film and electronic art in Brooklyn, and his writing has appeared in Artforum, The Believer, Bookforum, Cinema Scope, frieze, Rhizome, the Village Voice among others. From 1995 to 2005, he programmed and oversaw the New York Underground Film Festival, and he has curated screenings and exhibitions at BAM, the Flaherty Film Seminar, the ICA (London), the Museum of Modern Art, and the Tate Modern, as well as the cinema for Greater New York 2010 at MoMA PS1 and the film and video program for the 2012 Whitney Biennial. He teaches in the Film and Electronic Arts department at Bard College. Acknowledgments: Ed Halter, Luther Price, Cécile Fontaine, Stephen Broomer, Mónica Savirón

Didáctica > María Cañas

104

aulaCREA MARÍA CAÑAS Elas dan o golpe. Cinema sen fin, cinema sen cámaras e reciclaxe audiovisual entre multitudes conectadas. Nesta festa convidamos as asistentes a gozar dun percorrido audiovisual preparado pola Cañas no que axitaremos as imaxes e sospeitaremos delas. Tamén será o momento para coñecer algo máis sobre procesos de creación audiovisual apropiacionista e para tratar infinitos temas relacionados coas novas narrativas cinematográficas despois da Internet, a vida, a morte... María Cañas propón a “risastencia”: o humor de todas as cores, o xogo e a videoguerrilla das multitudes conectadas, como estratexia de insurxencia ou, se non, polo menos, de resistencia e/ou supervivencia popular. Un activar comprometido coa idea de cultura como construción colectiva, do arquivo orgánico e do detritus audiovisual como ferramentas de desenvolvemento cultural, e coa necesidade de educar na axitación e reciclaxe dos nosos imaxinarios, para así transformarnos en seres máis libres, críticos e creativos. Un xogo activador no que rir, maquinar e arrepiarse deste mundo cane, a medio camiño entre o show audiovisual, a axitación cultural, a proxección comentada e a acción patafísica performanceira. Encontro experimental inspirado pola videoguerrilla, o apropiacionismo, o fake, a “videomaquia”, e a vídeo remestura postxenérica, marrá, marciana e postmariana da man (ou do rabo) da Arquiveira de Sevilla, María Cañas, e das participantes conectadas. María Cañas

A League of Their Own. Endless Cinema, Cameraless Cinema and Audiovisual Recycling Among Connected Multitudes. In this party we invite the attendees to enjoy an audiovisual tour prepared by Cañas in which we will shake the images and suspect them. It will also be the moment to know more about processes of appropriationist audiovisual creation and to deal with infinite subjects related to new film narratives after Internet, life, death... María Cañas proposes "laughstance": the humor of all the colors, the game and the videoguerrilla of connected multitudes, as strategy of insurgency or, at least, of resistance and / or popular survival. A committed activation to the idea of culture as a collective construction of the organic archive and audiovisual detritus as cultural development tools, and with the need to educate in agitation and recycling of our imaginary, so that we would become freer, more critical and creative. An activating game in which to laugh, to engineer and to get scared of this mondo cane, halfway among the audiovisual show, the cultural agitation, the commented projection and the pataphysical performance action. An experimental meeting inspired by videoguerrilla, appropriationism, fake, "videomaquia", and the postgeneric, dirt, martian and postmarian video remix hand in hand with (or tail in tail) La Archivera de Sevilla, María Cañas, and the connected participants. Maria Cañas Acknowledgments: María Cañas

Agradecementos: María Cañas

Didactics > María Cañas

Masterclass

1 XUÑO JUNE

XOVES THURSDAY

12.30 h. Afundación Sala de Prensa

105

106

Didáctica > Mini(S8)

MINI (S8) A imaxe expandida. Laboratorio de cine e experimentación audiovisual. Destinado ao público infantil de 7 a 12 anos. Dúas mañás de experimentación e creación audiovisual percorrendo de maneira práctica e divertida elementos clave da linguaxe do audiovisual. Utilizando aparellos de proxección analóxicos e dixitais, con axuda de lentes, lupas e lanternas, descubriremos a maxia e o poder fascinador do cinema. Da man da cineasta Xisela Franco e o artista Juanma Lodo inventaremos xogos de sombras, crearemos os nosos propios contidos audiovisuais: fotogramas con recortes e animarémolos, xogaremos coa luz e con todo tipo de obxectos animados e inanimados. Todo iso será rexistrado con dispositivos de gravación de vídeo dixital e volverémolo proxectar para avanzarmos no propio proceso de creación de novas linguaxes e narrativas audiovisuais.

Así no transcurso desta veloz e alucinatoria viaxe coñeceremos algúns xoguetes do pre-cinema, descubriremos que é a cronofotografía cos experimentos de Muybrige e Marey, ou picotearemos no cinema primitivo (Alice Guy, irmáns Lumière, Méliès). O paso seguinte será descubrir a maxia da montaxe (Kulechov, Hitchcock), experimentar a asociación de imaxes que crea sentidos. E por último queremos alumar as posibilidades que deu a chegada do sonoro. Para facermos máis interactivo este traxecto na procura dos segredos da fascinación do cinema, valerémonos da tecnoloxía cibernética e dixital, e alteraremos distintos softwares de maneira que o computador se converterá en catalizador final das nosas propias imaxes, sons e sensacións.

Didactics > Mini(S8)

The Expanded Image. Film Laboratory and Audiovisual Experimentation. Two mornings of experimentation and audiovisual creation covering in a practical and fun way key elements of the audiovisual language, in a workshop for children aged 7 to 12 years. Using analog and digital projection devices, with the help of lenses, magnifiers and flashlights, we will discover the magic and fascinating power of cinema. Thanks to the filmmaker Xisela Franco and the audiovisual artist Juanma LoDo we will invent games of shadows, we will create our own audiovisual contents: frames with clippings and we will animate them, we will play with light and with all kinds of animate and inanimate objects. All this will be recorded with digital video recording devices (DSLR camera, camera-phone, HD webcam...) and we will project it again to move ahead in the process of creating new languages and audiovisual narratives.

107

So in the course of this fast and hallucinatory trip we will know some pre-cinema toys, we will discover chronophotography with the experiments of Muybrige and Marey, or we will sample the primitive cinema (Alice Guy, Lumière brothers, Méliès). The next step will be to discover the magic of edition (Kulechov, Hitchcock), to experience the association of images that creates senses. And finally we want to elucidate the possibilities that the arrival of the sound meant. To make this journey more interactive in search of the secrets of the fascination of cinema, we will use cybernetic and digital technology, and alter different software so that the computer will become the final catalyst for our own images, sounds and sensations.

27-28 MAIO MAY

Sábado 27 de 11 h. a 14 h. / Domingo 28 de maio 12 h. a 14 h. Saturday 27 from 11 am to 2 am / Sunday 28 from 12 am to 2 pm. Fundación Luis Seoane

PRESENTACIÃ&#x201C;NS PRESENTATIONS

110

Presentación > 8super8

8 SUPER 8 Presentación da publicación Este ano o (S8) chega á súa edición número 8, acontecemento que decidimos celebrar a través dunha publicación especial en torno ao super 8, que se desdobra nun libro e un DVD. O libro recolle diversas experiencias, obras e reflexións en torno ao super 8 dunha serie de cineastas e artistas que traballan ou traballaron en super 8: algúns deles pasaron xa polo festival, e outros son espíritos afíns á idea detrás do proxecto. O DVD, doutra banda, reúne os retratos que fomos filmando ao longo dos anos dos nosos invitados. A todos eles, e ao equipo do festival, vai dedicada esta publicación. Participan no libro Featured in the Book Albert Alcoz, Francisco Algarín Navarro (Téo Hernández, Maria Klonaris y Katerina Thomadaki), Joseph Bernard, Marcos Bertoni, Priscylla Bettim, Eugeni Bonet, Bill Brand, Stephen Broomer, Claudio Caldini, Renato Coelho, Jem Cohen, Martha Colburn, Vivienne Dick, David Domingo, Helga Fanderl, Cécile Fontaine, Pere Ginard, Nicky Hamlyn, Rei Hayama, Jorge Honik, Chris Kennedy, Teruo Koike, Milada Kovacova, George Kuchar, Saul Levine, Janis Christal Lipzin, Azucena Losana, Pablo Marín, Pablo Mazzolo, Bruce McClure, John Porter, Luther Price, Ángel Rueda, Oriol Sánchez, Guy Sherwin, Katerina Thomadaki, Gloria Vilches (Anne Charlotte Robertson), Iván Zulueta

Publication Launch This year (S8) holds its 8th year, an event that we have decided to celebrate with a special publication about super 8, a book and a DVD. The book gathers several experiences, works and reflections on super 8 by a series of filmmakers and artists who work or have worked in super 8: some of them have already been at the festival, and others are kindred spirits to the idea behind the project. The DVD, on the other hand, brings together the portraits of the guests we have been filming over the years. This publication is dedicated to all of them, and to the festival crew. Retratados no DVD People Portrayed on the DVD Quico Cadaval, Claudio Caldini, María Cañas, Vari Caramés, Xurxo Chirro, Esperanza Collado, Nicky Hamlyn, Rei Hayama, Ken Jacobs, Teruo Koike, Peter Kubelka, Left Hand Rotation, Saul Levine, Jodie Mack, Takashi Makino, Pablo Marín, Miguel Mariño, Bruce McClure, Mobileskino, Oona Mosna, Marcos Nine, Alberte Pagán, Lois Patiño, Jeremy Rigsby, Ben Rivers, Ben Russell, Daïchi Saïto, Naomi Uman

31 MAIO MAY

MÉRCORES WEDNESDAY

13.00 h. Afundación Sala de Prensa

OBSERVATORIO OBSERVATORY

112

Observatorio > Encontro de distribuidoras

ENCONTRO DE DISTRIBUIDORAS DE CINEMA EXPERIMENTAL

Encontro de distribuidoras de cinema experimental Cada ano no (S8) ten lugar un encontro profesional, no noso afán por intercambiar experiencias e compartir coñecementos ao redor dos diferentes aspectos do campo do cinema experimental e de vangarda. Este ano, o encontro profesional estará dedicado a examinar a distribución de cinema experimental, para o que convocamos a algunhas das distribuidoras/cooperativas máis importantes do mundo. Neste encontro, coñeceremos a historia e os métodos de traballo destas organizacións, e coñeceremos as principais cuestións e retos aos que se enfrontan aqueles que se dedican a este labor, fundamental para difundir e dar vida ao cinema experimental: construír un catálogo sólido e poñer a disposición todo aquilo que merece ser visto. O encontro incluirá, ademais, a proxección de mostras do catálogo de cada unha das distribuidoras.

Experimental Cinema Distributors Panel Every year in (S8) Mostra de Cinema Periférico we organize a professional meeting, eager to exchange experiences and to share knowledge around the different aspects of avant-garde and experimental filmmaking. This year, we decided to devote our professional meeting to examine experimental cinema distribution, summoning some of the most important distribution organizations/cooperatives in the world. In this meeting, we will get to know the history and working methods of these organizations, and to learn about the main concerns and challenges in a task that is vital for spreading and bringing experimental cinema to life: building a solid catalog and making available all that is worth being seen. The meeting will include a sample screening of the catalog of each organization.

Observatory > Encontro de distribuidoras

113

Participan: Emmanuel Lefrant (Light Cone – París), Brigitta BurgerUtzer (Sixpackfilm – Viena), Angelika Ramlow (Arsenal – Berlín), Lauren Howes (Canadian Filmmakers Distribution Center – Toronto) e Alice Lea (LUX – Londres). Agradecementos: Emmanuel Lefrant, Brigitta Burger-Utzer, Angelika Ramlow, Lauren Howes, Alice Lea, María Palacios, María Morata Participants: Emmanuel Lefrant (Light Cone – París), Brigitta BurgerUtzer (Sixpackfilm – Viena), Angelika Ramlow (Arsenal – Berlin), Lauren Howes (Canadian Filmmakers Distribution Center – Toronto) and Alice Lea (LUX – London).

4 XUÑO JUNE

Acknowledgements: Emmanuel Lefrant, Brigitta Burger-Utzer, Angelika Ramlow, Lauren Howes, Alice Lea, María Palacios, María Morata

DOMINGO SUNDAY

12.00 h. Sala (S8) PALEXCO

INFORMACIÓN ÚTIL

USEFUL INFORMATION

Sedes e entradas / Venues and Tickets

A SEDE CENTRAL / MAIN VENUE Afundación Cantón Grande 21, 23 T: 981 185 060 www.afundacion.org

OUTROS ESPAZOS / OTHER VENUES

B Palacio da Ópera

Glorieta de América s/n T: 981 14 04 04 www.palaciodelaopera.com

C CGAI (Filmoteca de Galicia) Rúa Durán Loriga, 10 bajo T: 881 881 269 www.cgai.org

D Sala (S8) PALEXCO

Sala Municipal de Exposicións PALEXCO. Concello de A Coruña Muelle de Transatlánticos s/n. T: 981 184 200 www.coruna.es

E Fundación Luis Seoane San Francisco s/n T: 981 216 015 www.luisseoanefund.org

117

Entradas Entrada libre ata completar aforamento na Sala de Exposiciones PALEXCO, Fundación Luis Seoane e CGAI. Para acceder ás salas de proxección na Sala de Exposiciones PALEXCO e CGAI, por motivos de aforamento, será necesario retirar as entradas (de balde) durante os 30 minutos anteriores ao comezo de cada sesión. Non será necesario retirar ningún tipo de entrada para as sesións na Fundación Luis Seoane. Para a inauguración no Palacio da Ópera, o 26 de maio, as entradas pódense adquirir anticipadas nas taquilas da Praza de Ourense e en entradas. abanca.com, e o mesmo día nas taquillas do Palacio da Ópera. Aforamento limitado.

Tickets At Gallery PALEXCO, Fundación Luis Seoane and CGAI there is free entrance until seating is completed. To gain admission for the cinemas at Gallery PALEXCO and CGAI, you must get the (free) tickets during the 30 minutes before the beginning of each session. You do not have to get any ticket for screenings at Fundación Luis Seoane. For the opening at Palacio de la Ópera on May 26, you can buy your tickets at the box offices in Praza de Ourense or in entradas.abanca.com. You can also buy your tickets in the box office of the Palacio de la Ópera the same day of the screening.

www.s8cinema.com info@s8cinema.com twitter.com/s8cinema facebook.com/s8cinema youtube.com/user/s8cinema vimeo.com/s8cinema flickr.com/photos/s8cinema instagram.com/s8cinema issuu.com/s8-cinema

Seats are limited.

CALENDARIO / SCHEDULE

120

Agradecementos / Acknowledgements

Agradecementos / Acknowledgements Aarón Blanco, Albert Alcoz, Aldo Tambellini, Alice Lea, Andrea Lissoni, Andreia da Selva, Andrés Denegri, Andrés Lacasa, Andrew Lampert, Ángeles Cucarella, Ángeles Huerta, Angelika Ramlow, Anna Salamone, Antonella Bonfanti (Canyon Cinema), Anxo Noya, Artemisa del Mar Semedo da Moura, Azucena Losana, Barbara Meter, Beatriz Aler, Beatriz Montes, Beli Martínez, Blanca Viñas, Brais Romero Suárez, Brigitta Burger-Utzer, Camilla Margarida, Cécile Fontaine, Cecilia Barrionuevo, Chris Kennedy, Christine Metropoulos, Cinthia De Levy, Cintia Gil, Clint Enns, Crista Grauer, Daniel A. Schwartnas, Diana Toucedo, Dianna Barrie, Ed Halter, Elizabeth Lamb (Callicoon Fine Arts), Emmanuel Lefrant, Esmeralda Café Guinea, Esmeralda Díaz, Esperanza Collado, Eva Kolcze, Fé Cortón, Federico Windhausen, Flo Jacobs, Francisco Algarín Navarro, Gloria Vilches, Gonzalo E. Veloso, Helena Girón, Helga Fanderl, Ignacio Tamarit, Ilduara Perianes, Irma Amado, Israel Paredes (It's Playtime – Suplemento Cultural de El Plural), Jacques Perconte, Janie Geiser, Jesús Guisado, Jesús Torres, Jorge Rivero (Cortosfera), José Manuel Queijo, José María Rodríguez Armada, José Ramón Encinar, Juanma LoDo, Julio Gómez, Ken Jacobs, Lauren Howes, Lucía Vilela, Luis Campos, Luis Casanova, Luisa Castiñeira, Luther Price, Magdalena Arau, Manolo González, Manu Argüelles (CineDivergente), Marcela Borela, Marcos Ortega, María Cañas, María Morata, María Palacios (LUX), María Rivera, Mercedes Martínez Abarca, Michael Robinson, Michalis Moschoutis, Miguel Mariño, Mobileskino, Mónica Delgado (Desistfilm), Mónica Saviron, Nicolas Berthelot, Olga Aguiar, Óscar Costa, Pablo Cayuela, Pablo Mazzolo, Pere Ginard, Philip Hofmann, Rafael C. Parrode, Ramiro Ledo, Richard Touhy, Sabela Cinza, Sally Golding, Samuel Delgado, Saul Levine, Sebastian Wiedemann, Silvia Longueira, Stephen Broomer, Steve Polta, Thomas Beard, Tono Mejuto, Vicent Carelli, Xan Gómez Viñas, Xisela Franco, Xulia Santiso

Un agradecemento especial a todo o equipo de (S8) Mostra de Cinema Periférico polo gran esforzo e traballo nesta oitava edición. A special acknowledgement to (S8) Mostra de Cinema Periférico staff for their great effort and work in this 8th edition.

Agradecementos / Acknowledgements

Instituciones y empresas / Institutional Acknowledgements AC/E (Acción Cultural Española). Afundación Obra Social Abanca, Fundación Luis Seoane, Sala Municipal de Exposiciones PALEXCO, CGAI (Centro Galego das Artes de Imaxe), Casa Museo Emilia Pardo Bazán, Asociación de Directores y Realizadores de Galicia (CREA), Escola de Imaxe e Son A Coruña, Friedrich-Wilhelm-MurnauStiftung, Institut Français, Liaison of Independent Filmmakers of Toronto (LIFT), NUMAX, Orquesta Sinfónica de Galicia, The Canada Council for the Arts, Universidad de A Coruña, Universidad de Vigo, Voz Audiovisual, ComunyCopy, Expo Coruña, San Francisco Cinematheque, Fundación TIC Lugo, Consulate General of the Kingdom of the Netherlands, EYE Filmmuseum (Amsterdam), Milwaukee Underground Filme Festival, Museum of the Moving Image, Light Cone, Arsenal, sixpackfilm, Canadian Filmmakers Distribution Center, LUX Moving Image,Viaxes A Confianza, Café Candelas, 15002 Ideas Coworking, Café Mirador, Gadis, Mazda Sporauto Galicia, k-twin, Ikea, FNAC, Super Bock, Agua Sousas, Renfe, RTVE, CRTVGA

121