BEZPIECZEŃSTWO I HIGIENA PRACY Zdarzenie potencjalnie wypadkowe - to takie zdarzenie, które nie powoduje urazów lecz stwarza zagrożenie oraz może być przyczyną strat materialnych. Pierwsze wyniki badań relacji zachodzących między wskaźnikami wypadków urazowych i wydarzeń wypadkowych bezurazowych w postaci trójkąta wydarzeń wypadkowych przedstawił H. Heinrich w 1931 r. Jego badania są aktualne do dzisiaj. W trójkącie relacji zdarzeń wypadkowych wg H. Heinricha - tego samego rodzaju i przytrafiających się tej samej osobie, występują trzy poziomy: podstawa trójkąta, to liczba 300 (wydarzenia bez urazów); środek trójkąta, to liczba 29 (wypadki z lekkimi urazami); wierzchołek trójkąta, to liczba 1 (wypadki z poważnymi urazami, a nawet śmierć). Prawdą jest to, że fakt wystąpienia wypadku jest tylko w części zdarzeniem losowym. Ten fakt jest po prostu zdarzeniem statystycznym! Jeżeli pracownik nie będzie przestrzegał zasad i procedur bezpieczeń-
scu wypadku. Nie udzielenie pomocy osobom poszkodowanym grozi odpowiedzialnością karną. Udzielający pomocy nie może pozostawić rannego samego do czasu przybycia lekarza. Podstawowymi zasadami przy udzielaniu pierwszej pomocy są: zabezpieczenie i natychmiastowe usunięcie poszkodowanego z miejsca wypadku, jeżeli niebezpieczeństwo zagraża mu w tym miejscu w dalszym ciągu; przerwanie działania lub usunięcie czynnika szkodliwego; pobieżne obejrzenie chorego i stwierdzenie, czy jest on przytomny, czy oddycha, czy są oznaki krwawienia itp. Po wstępnych oględzinach ofiarę wypadku należy położyć wygodnie na ziemi lub ławce i rozluźnić ubranie. W razie wymiotów trzeba przechylić głowę chorego na bok, by uniknąć blokady układu oddechowego. Najlepiej ułożyć taką osobę w pozycji bezpiecznej (tzw. bocznej ustalonej). Podczas ratowania osoby poszkodowanej
stwa – dotyczy to także pracowników zakładów mięsnych, to prędzej, czy później dojdzie do poważnego zdarzenia wypadkowego. Wypadek przy pracy, zgodnie z definicją zawartą w Ustawie z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. w Dz. U. z 2017, poz.1773 ze zm.), to: nagłe zdarzenie, wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą. Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy (Dz. U. z 2009 r., nr 105, poz. 870), pracownik który uległ wypadkowi, jeżeli stan jego zdrowia na to pozwala, powinien poinformować niezwłocznie o zdarzeniu swojego przełożonego. Pracodawca ma obowiązek zabezpieczyć miejsce wypadku w sposób wykluczający: dopuszczenie do miejsca wypadku osób niepowołanych; uruchamianie bez koniecznej potrzeby maszyn i urządzeń technicznych, które w związku z wypadkiem zostały wstrzymane; dokonywania zmiany położenia maszyn i urządzeń, jak również zmiany położenia przedmiotów, które spowodowały wypadek lub pozwalają odtworzyć jego okoliczności, aż do czasu dokładnych oględzin miejsca zdarzenia i sporządzenia odpowiedniego szkicu lub fotografii, gdy zachodzi taka potrzeba. Obowiązkiem pracodawcy jest ponadto powołanie zespołu powypadkowego, który powinien przeprowadzić postępowanie powypadkowe.
w wypadku zwracamy uwagę na warunki bezpieczeństwa otoczenia. Musimy być bowiem pewni, iż nic nam nie zagraża. Dopiero wtedy przystępujemy do bezpośredniego udzielania pomocy. Podchodząc do osoby poszkodowanej należy delikatnie nią potrząsnąć, nachylić się i głośno wypowiedzieć formułę: „Co się stało? Otwórz oczy! Czy mogę ci pomóc?”. Gdy osoba poszkodowana nie reaguje należy natychmiast wezwać pomoc. Następnie należy upewnić się czy poszkodowany ma prawidłowy oddech. Dokonuje się tego po udrożnieniu dróg oddechowych, poprzez odchylenie głowy do tyłu i podciągnięcie żuchwy ku górze i przyłożeniu ucha do ust i nosa osoby poszkodowanej. Przez 10 sekund należy obserwować czy klatka piersiowa unosi się i czy czujemy powietrze wydechowe oraz czy słyszymy prąd powietrza z ust poszkodowanego. Gdy oddech jest prawidłowy, układamy poszkodowanego w pozycji tzw. bocznej ustalonej i czekamy na pomoc medyczną. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowego oddechu (okresowe próby westchnięć, chrapanie) lub też całkowitego braku oddechu należy postępować zgodnie z algorytmem - 30 uciśnięć klatki piersiowej z częstotliwością około 100 do 120 razy na minutę i głębokością od 4 do 6 cm oraz dwa wdechy – oddechy ratunkowe (na przemian). Przedtem palcem wskazującym i kciukiem dłoni zaciskamy płatki nosa, a ustami obejmujemy usta poszkodowanego, używając do tego celu barier ochronnych (najlepiej maseczek ratowniczych). Powietrze powinno być wdmuchiwane przez czas ok. 1 s, a objętość wprowadzonego powietrza powinna spowodować wyraźne uniesienie się klatki piersiowej. Tylko uniesienie się klatki piersiowej poszkodowanego jest bowiem świadectwem prawidłowego oddechu zastępczego. Przed
drugim wdechem zwalniamy na chwilę płatki nosa i następnie je zaciskamy. W przypadku niemożności wprowadzenia powietrza w płuca poszkodowanego należy podjąć maksymalnie do dwóch prób wykonania sztucznego oddechu, korygując w międzyczasie udrożnienie dróg oddechowych. Jeżeli nawet wystąpią dwie nieudane próby wykonania wentylacji zastępczej, to i tak przystępujemy do dalszych czynności polegających, już tylko, na uciśnięciach klatki piersiowej. Miejscem ucisku jest środek mostka. W czasie ucisków należy zwracać szczególną uwagę na ułożenie rąk w stosunku do klatki piersiowej. Powinny one tworzyć kąt prosty, tak aby siła ucisku była dokładnie przenoszona na środek klatki piersiowej. W przypadku krwawienia stosuje się opatrunki uciskowe. Na ranę należy nałożyć wyjałowioną gazę i dość silnie przybandażować. W przypadku krwotoku zewnętrznego stosuje się zwykle ucisk krwawiącego naczynia, starając się przycisnąć naczynie do kości w tym miejscu, gdzie przebiega ono powierzchownie. Do tego celu można użyć opaski elastycznej. W przypadku oparzeń termicznych, w pierwszej kolejności – jak najszybciej, należy oparzoną powierzchnię wychłodzić bieżącą zimną wodą (przez kilkanaście minut) i nałożyć jałowy opatrunek. W przypadku oparzeń chemicznych pierwsza pomoc polega na zmywaniu oparzonej powierzchni strumieniem wody przez kilka, a nawet kilkanaście minut. Pozostałe resztki substancji staramy się zobojętnić. W przypadku oparzenia kwasami spłukujemy oparzoną powierzchnię płynami o charakterze zasadowym np. mydlinami. W przypadku oparzenia zasadami (ługami) powierzchnię oparzoną spłukujemy płynami o słabym charakterze kwasowym, np. roztworem soku cytrynowego (lub jednoprocentowym roztworem kwasu cytrynowego). Po zakończeniu wspomnianych czynności należy na oparzone miejsce ciała nałożyć jałowy opatrunek.
Chcesz przeczytać więcej? Skontaktuj się z znami!
509 230 713 - Karolina Szlpańska k.szlapanska@mieso.com.pl
509 230 714 - Katarzyna Salomon k.salomon@mieso.com.pl
Pierwsza pomoc w zdarzeniach wypadkowych Podstawowe zasady Pierwszej pomocy powinna obowiązkowo udzielić każda osoba znajdująca się na miej-
Apteczka pierwszej pomocy Należy zwrócić uwagę, że od 1 maja 2004 r. wyroby medyczne, służące do poprawy stanu zdrowia, a nie będące lekami, muszą posiadać znak CE. W myśl art. 233 Kodeksu pracy (t.j. w Dz. U. z 2018 r., poz. 917), pracodawca jest zobowiązany zapewnić zatrudnionym środki udzielania pierwszej pomocy w razie wypadku – co oznacza, że pracownicy powinni mieć zapewniony dostęp do odpowiednio wyposażonych apteczek pierwszej pomocy. Ilość i usytuowanie apteczek powinny być takie, by dostęp ten był możliwie łatwy i szybki. Obsługa apteczek na poszczególnych zmianach musi być powierzona wyznaczonym pracownikom, przeszkolonym
37