aktualizowaniem, a nie stwierdzeniem autentyczności. Hiperrealne zwielokrotnienie potrzebuje ciągłego potwierdzania, a oznaczenia osób, które zrepostowały daną treść, są w tym wypadku dowodem jej siły. Jest niezwykle zastanawiające, dlaczego właściwie internauci korzystają z soupa. W pewnym sensie jest on totalnym i bezwstydnym zaprzeczeniem wartości promowanych w naszej kulturze – oryginalności, twórczości, niepowtarzalności. Eksponowanie w sieci swoich mniej lub bardziej artystycznych dokonań jest obecnie rozrywką bardzo popularną, a umiejętność odławiania z internetowego śmietniska wizualnych „smaczków” rodzajem kompetencji, którą warto się pochwalić – tym można by chociaż wytłumaczyć sam pęd do zamieszczania obrazów na soupie. Jednak wciąż w żaden sposób nie powinno to usprawiedliwiać repostów, jawnie eksponujących wcześniejsze pojawienie się danej treści u innego użytkownika w obrębie tej samej strony, w dodatku na ogół pozbawionych informacji dotyczących autorstwa czy kontekstu, które dawałyby jakikolwiek interpretacyjny potencjał. Trzeba tu jeszcze raz odwołać się do koncepcji kodowania – gdzie ostateczną, zmysłowo odbieraną treść przekształcić można na podstawowy zapis binarny, co oznacza, że każdy użytkownik danej technologii może odtworzyć efekt nieróżniący się niczym od efektu pracy pierwszego jej twórcy. Zanikanie autora na rzecz osoby będącej źródłem kodu może wiązać się z zanikiem zapotrzebowania na unikalne dla twórcy umiejętności – raz zakodowana treść pozbawiona zostaje ciągłości wynikającej z pracy włożonej w jej powstawanie i kompetencji do tego niezbędnych. Kluczową kategorią związaną z jej użyciem staje się dostępność, w związku z czym elementem wyróżnianym będzie oznaczenie osoby, z której profilu dany obraz jest zaczerpnięty. Skąd jednak bierze się skupienie podmiotów właśnie na takiej formie? Na konstruowane na soupie profile można spojrzeć jak na bezmyślną nadprodukcję hiperrealności, ale można również widzieć „Repostuj, a nie wrzucasz…”
/35/