kina klasy B, miały natomiast ogromny kulturowy wpływ na czarną społeczność, ustanawiając pewne archetypy, które do dzisiaj obserwujemy w całej czarnej popkulturze. Pierwszym filmem uznanym za blaxploitation był obraz Melvina Van Peeblesa z 1971 roku, Sweet Sweetback’s Baadassss Song. Ustanowił on pewien prototyp dla filmów tego gatunku, wprowadzając takie elementy, jak seks, narkotyki, zbrodnię i karykaturalne przedstawienia zarówno Białych, jak i Czarnych. Fabuły większości filmów opierały się na gloryfikacji męskości w typie macho. Bohaterami filmów byli zazwyczaj alfonsi, dilerzy narkotyków lub kryminaliści różnej prominencji. Czarna męskość definiowana była przez bogactwo i seksualną sprawność. Przestrzenią, w której rozgrywały się fabuły tych filmów, było centrum życia afroamerykańskiej społeczności, czyli getto. Getto (czy też – jak nazywają je badacze z kręgu afro‑american studies – Czarna Sfera Publiczna) powstało w wyniku nieudanej polityki „miejskiego odnowienia”. We wczesnych latach 70. polityka ta zakładała masowe relokacje kolorowych bezrobotnych z różnych części miasta do jednej dzielnicy, jak na przykład stało się to w przypadku Nowego Jorku i południowego Bronksu. Czarna klasa pracująca i biedota zostały zmarginalizowane oraz wyizolowane z centrum, rozumianego nie tylko jako najważniejsza część miasta, ale też główny ośrodek pracy i kultury. W warunkach rosnącego ubożenia i wysokiego bezrobocia czarne społeczności zostały również „pozbawione kontaktu z kulturą głównego nurtu” (Neal 2004, 367). W odpowiedzi na biedę, brak zatrudnienia oraz ekonomiczną izolację w gettach, powstał alternatywny ekonomicznie rynek, gdzie szerzyły się kradzież, prostytucja i handel narkotykami. Alfonsi, dilerzy, paserzy stali się odpowiednikami prominentnych biznesmenów, a getto centrum czarnej tożsamości, która poza modą i językiem wyrażała się także w muzyce. Fabuły filmów blaxploitation działy się zawsze w gettach, afirmując tzw. street life, czyli życie na ulicy. Hip‑hop kładzie duży nacisk na pochodzenie artystów. Getto jest więc widziane jako główne źródło autentycznej /230/
ewa drygalska