JEAN GHEERBRANDT, OO RLO G SH ELD UIT WAKKEN Koen Degroote (bewerking : Ingrid Cottens) Tijdens de Franse overheersing (1794-1815), werden verscheidene jon gens uit onze gewesten ingelijfd in het Franse leger dat toen heel Europa onder de voet liep. Onder hen de Wakkenaar Jean Gheerbrandt, die wel het vermelden waard is. Hij werd geboren te Wakken op 13 september 1778, als enige zoon van François, schepen van Wakken, en van Maria Josepha Vqlbout. Op 20 oktober 1798 werd hij ingelijfd in het Franse leger (1). Aanvan kelijk in het 20ste, daarna in het 10de regiment der Huzaren. Hij maakte o.a. expedities mee naar Italië onder generaal Championnet, naar Spanje onder generaal Leclerc, en in 1806 naar Pruisen en in 1807 naar Polen onder leiding van Napoleon. Gedurende zijn 10 dienstjaren maakte hij 15 veldslagen mee. Vermelden we nu enkele van zijn «heldendaden». Op 17 vendémiaire van het jaar XIV (1806) ontnam hij de Oostenrijkers twee kanonstukken te Wertingen. Deze kanonstukken werden later door Napoleon aan de stad Parijs geschonken. Hiervoor werd Gheerbrant het Kruis van Ridder van het Erelegioen toegekend, in het Paleis van de Tuilerieën te Parijs (26 maart 1806). Bij de belegering van de stad Wischau (Moravië) in 1804 moest Gheer brant een stadspoort bewaken. Deze stad was omsingeld door Russen o.l.v. prins Rebnin. Een afdeling Kozakken viel juist aan zijn kant aan. Gheer brant zond dadelijk om hulp, vermits zijn post veel te zwak was om de aan val te weerstaan. Helemaal alleen verliet hij zijn post en doodde met een karabijnschot de kapitein die de vijandelijke troep aanvoerde. Hierop keerde Gheerbrant terug. De Russen, die verrast waren door defgelijke moed, aarzelden even. Zo kreeg bevelvoerend generaal Treillard de kans om zijn wachtpost bij te springen en de vijand terug te dringen. In de strijd om Jena (oktober 1806) ontnam Gheerbrant de vijand een vaandel en had de eer hem aan Napoleon te overhandigen,die hem hartelijk feliciteerde om zijn moed.
(1) Het verhaal van Jean Gheerbrant wint aan betekenis als we weten dat 15 à 20% van de twintigjarigen tijdens de periode 1800-1815 in militaire dienst omkwam. — Wat betreft de lichaamslengte kende de Vlaamse milicien een normale gestalte, nl. 1,63 m., wat volkomen in de lijn lag van wat we toen in de meeste landen aantroffen. — Chris Vandenbroeke, Sociale geschiedenis van het Vlaamse volk, p. 24 en 250.
15