Εφημερίδα Ρήξη 68 by Ardin Rixi

σελ. 14-15 ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΣΑ ΕΚΛΟΓ 3 σελ. 2, 12-1

ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔ Α ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Έτος 4ο / Αριθμός φύλλου 68 Tρίτη 9 Νοεμβρίου 2010 Τιμή: 2€

Το τέλος της μεταπολίτευσης

εκ ΡΗΞΗΣ

Ο επιθανάτιος ρόγχος

523.131 Αυτός ήταν ο αριθμός των ψήφων που κατέληξε στο λευκό και το άκυρο στις περιφερειακές εκλογές. Πρόκειται για το σημαντικότερο μήνυμα των εκλογών. Παρά τις πολυάριθμες επιλογές «για όλα τα γούστα», πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες άνθρωποι πήγαν γεμάτοι οργή στις κάλπες για να μαυρίσουν το σύστημα. Δεν έμειναν απλώς στην αποχή. Πήραν θέση αποδοκιμασίας του πολιτικού συστήματος. Και από εδώ μπορούν όλα να αρχίσουν. Από εκείνους τους ανθρώπους που αρνούνται. Αρνούνται τη συμμορία των yesmen, με επικεφαλής τον γελοίο τύπο με τα μαύρα κολάν, τα πορτοκαλιά «σταράκια» και τα κοκκινόμαυρα γυαλιά. Αρνούνται την τηλεοπτική δικτατορία των παπαγάλων –Τρέμη, Χατζηνικολάου, Παπαχελάς και λοιποί Οικονομέηδες– που αποτελούν το κύριο στήριγμα των αφεντικών τους. Αρνούνται τα κόμματα της Αριστεράς που στην ουσία συμβαδίζουν με το εθνομηδενιστικό στρατόπεδο και δεν θέλουν να δουν πως η υποταγή της χώρας στο ΔΝΤ προϋποθέτει την εσωτερική άλωση του αγωνιστικού ήθους της χώρας και έχει ως κατάληξή και συμπλήρωμα την υπαγωγή της Ελλάδας στη νεο-οθωμανική Τουρκία. Αρνούνται να ταυτιστούν με μία Νέα Δημοκρατία που συνεχίζει να έχει ως εκλεκτούς της τον Κακλαμάνη, τον Κικίλια, τον Χατζηδάκη, τον Σπηλιωτόπουλο, ή τον νεαρό Μητσοτάκη, –κομμάτι του ίδιου άθλιου και ξενόδουλου κατεστημένου– και δεν τολμάει να έλθει σε ρήξη μαζί τους. Αρνούνται να ταυτιστούν με τον εκπεσόντα σε σκυλάκι του καναπέ του Μνημονίου πρώην φύρερ. Κάποτε «πουλούσε πατρίδα» και σήμερα ταυτίστηκε με εκείνους που «πουλάνε την πατρίδα». Αρνούνται, υπερασπίζοντας την πατρίδα και την ταυτότητά της, να ταυτιστούν με τα ναζιστικά και φασιστικά παραπληρώματα των ξένων υπηρεσιών. Έκαναν το πρώτο μεγάλο βήμα, της απόρριψης. Είπαν το μεγάλο ΟΧΙ και έτσι άνοιξαν το δρόμο για την αναζήτηση μιας νέας, μιας μεγάλης κατάφασης.

Του Γιώργου Καραμπελιά

τον δήμο της Αθήνας η αποχή ξεπέρασε το 55%, στη Θεσσαλονίκη το 46%, στην Αττική το 45% και στο σύνολο της επικράτειας το 40%, ενώ στην περιφέρεια Αττικής οι «εκλεκτοί» των δύο μεγάλων κομμάτων δεν ξεπέρασαν το 45% και οι δύο μαζί. Παράλληλα, τα άκυρα–λευκά –η ενεργός απόρριψη– έφτασαν το ιστορικό ρεκόρ του 9%! Σύνολο απόρριψης 50% ! Αυτά είναι το πρώτο και βασικό δεδομένο. Τα υπόλοιπα έπονται. Το ΚΚΕ ανέβηκε σε ποσοστό, λόγω αποχής αλλά όχι σε ψήφους. Το πολιτικό

κενό διευρύνεται, αρχίζοντας όπως πάντα από τις δύο μεγάλες πόλεις και κατ’ εξοχήν από την Αθήνα. Δύο σημαδιακά ποσοστά υποψηφίων στο δήμο της Αθήνας, Αμυράς (!) 7,35% και κυρίως ο χρυσαυγίτης Μιχαλολιάκος 5,3%, λίγο πιο κάτω από την υποψήφιο του «ενωμένου» Σύριζα! Το μεταναστευτικό που οι «προοδευτικοί» είχαν εξορίσει στο πυρ το εξώτερο, εισβάλει με την πιο άσχημη γκριμάτσα του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η Ελλάδα είναι ώριμη για να δεχτεί κάτι καινούργιο, με τη μόνη διαφορά ότι ακόμα αυτό γίνεται διά του αρνητικού τρόπου, έχει απορρίψει το παλιό ή μάλλον αρχίζει μαζικά να το

Η δεύτερη επίσκεψη του Ερντογάν Γιάννης Ξένος

απορρίπτει, αλλά δεν μπορεί ακόμα να γεννήσει το καινούργιο, και έτσι ψηφίζει αρνητικά. Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προτείνει κάτι διαφορετικό έχει ένα όνομα, Κικίλιας! Ο Σαμαράς δεν είχε τίποτε καλύτερο να προτείνει στους κατοίκους της Αττικής! Ενώ κατάφερε σε ένα βαθμό να επανασυσπειρώσει ένα μέρος της εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας, επιμένοντας ορθά σε μια αντιμνημονιακή πολιτική, στην μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας δοκίμασε την… «ανανέωση», με τον Βασίλη Κικίλια! Και έλαβε την απάντηση. (Και πάλι καλά). Αυτά είναι τα όρια ανανέωσης

Τα αδιέξοδα της μετανάστευσης

Γιώργος Πολυχρονίδης

που διαθέτει το σύστημα των κομμάτων εξουσίας;! Από την άλλη πλευρά το δήθεν «νέο» της Αριστεράς, ο… Αλέκος Αλαβάνος κατόρθωσε να βγει τελευταίος μεταξύ δέκα υποψηφίων, καταδεικνύοντας πως ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός και η ανακύκλωση του ψευδοεπαναστατισμού και του εθνομηδενισμού δεν έχουν πλέον κανένα μέλλον. Το ΚΚΕ που λειτουργεί στοιχειωδώς πατριωτικά και έχει επαναφέρει τις ελληνικές σημαίες στις συγκεντρώσεις του, πάει πολύ καλύτερα από την εθνομηδενιστική Αριστερά. Ο καταποντισμός του Αλαβάνου και στην πραγματικότητα και του Τσίπρα

Για τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία

Νταϊάνα Τζόνστοουν

Συνέχεια στην σελίδα 3

Το τέλος του αρχαίου κόσμου

Δημήτρης Μαυρίδης

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Το επόμενο φύλλο της ΡΗΞΗΣ θα κυκλοφορήσει στις 4 Δεκεμβρίου 2010 ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Εκδίδεται από μη κερδοσκοπικό σωματείο Ιδιοκτήτης-Εκδότης Γιώργος Καραμπελιάς Διευθύνεται από συντακτική επιτροπή Αρχισυντάκτης Κωνσταντίνος Μπλάθρας Υπεύθυνος Σύνταξης Γιώργος Ρακκάς Οικονομικός υπεύθυνος Στράτος Ιωαννίδης Διορθώσεις-επιμέλεια κειμένων Ελένη Ζαχαροπούλου Χριστίνα Σταματοπούλου Ανδρέας Μοράτος Επιμέλεια έκδοσης Γιάννης Ξένος Νάσια Παναγούλια Νικόλας Δημητριάδης, Ελένη Σαββάκη Σελιδοποίηση Βίκυ Αγγελίδου Καλλιτεχνική Επιμέλεια Δημήτρης Γ. Λουζικιώτης www.louzikiotis.gr ΑΘΉΝΑ Θεμιστοκλέους 37, 106 77 Tηλ: 210 3826319 fax: 210 3839930 ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ Βαλαωρίτου 1 & Δωδεκανήσου, Tηλ/fax:2310 543751

E-mail: efrixi@gmail.com Tυπογραφείο Χέλιος-Πρες Α.Β.Ε.Ε. Αγ. Άννης 24, Αιγάλεω, τηλ.: 2103412575

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗ (1 ΕΤΟΣ): 30 ευρώ ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: 116/772277-01 - Εθνική Τράπεζα Η ΡΗΞΗ κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της Ελλάδας από το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2006 και κάθε πρώτο Σάββατο του μήνα. • Η κυκλοφορία της ΡΗΞΗΣ βασίζεται επίσης, πέρα από το πρακτορείο, στην καλή θέληση των μελών, των φίλων και των αναγνωστών της. Γι’ αυτόν τον σκοπό, μπορείτε να περνάτε από τα γραφεία της εφημερίδας στην Αθήνα (Θεμιστοκλέους 37, τηλέφωνο 210 3826319), στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (στην ίδια διεύθυνση, τηλ. 210 3802644), στη Θεσσαλονίκη (Βαλαωρίτου 1 & Δωδεκανήσου, τηλ. 2310 543751) και να προμηθεύεστε τον αριθμό των φύλλων που επιθυμείτε.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΥΝΔΡΑΜΕΤΕ: • Η ΡΗΞΗ φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε μία εφημερίδα συμμετοχικής ιδιοκτησίας. Η κατώτερη τιμή μίας μετοχής είναι 100 ευρώ. Η κατάθεση των χρημάτων μπορεί να γίνεται, κατόπιν επικοινωνίας, στον λογαριασμό που έχουμε ανοίξει γι’ αυτόν τον σκοπό στην Εθνική Τράπεζα (αρ. λογ. 116/ 772277-01). • Η ΡΗΞΗ επιθυμεί να διευρύνει όσο το δυνατόν τον κύκλο των συντακτών της. Μπορείτε μας στείλετε το δικό σας άρθρο στην ηλεκτρονική διεύθυνση efrixi@gmail.com • Η ΡΗΞΗ έχει συνδρομές. Μπορείτε, αν θέλετε, να γραφτείτε συνδρομητές, προσφέροντας έτσι μία επιπλέον οικονομική ενίσχυση για την έκδοσή της. Η ετήσια συνδρομή κοστίζει 30 ευρώ. Για περισσότερες πληροφορίες, καλέστε στο 210 3826319.

ΣΤΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ Το πραγματικό μήνυμα Αν υπάρχει ένα σημαδιακό εκλογικό αποτέλεσμα αυτό είναι το ποσοστό του Χρυσαυγίτη Μιχαλολιάκου στην Αθήνα. Παρότι το ποσοστό του εμφανίζεται πολύ υψηλό εξ αιτίας και της τεράστιας αποχής στην πόλη, ωστόσο δεν παύει να είναι σημαντικό, για ένα ευτελισμένο ναζιστικό γκρουπούσκουλο. Ιδιαίτερα στο 4ο διαμέρισμα της Αθήνας , όπου πήρε 6,86% και κυρίως στο 6ο με 8,36%, δηλαδή στον Άγιο Παντελεήμονα. Εδώ και καιρό τονίζουμε πως το μεταναστευτικό θα αποτελέσει το σημαντικότερο εσωτερικό κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα την περίοδο που έρχεται και θα υποχρεώσει τους πάντες σε αλλαγές και αναδιπλώσεις. Η εγκατάλειψή του στα χέρια της ακροδεξιάς καθίσταται εγκληματική. Στην αντίθετη κατεύθυνση η ταύτιση του Αλαβάνου με την πιο ακραία και βλακώδη λογική των «ανοικτών συνόρων» δεν του κόστισε μόνο τον προπηλακισμό του στον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά και συνέβαλε στο άθλιο εκλογικό του ποσοστό. Το μεταναστευτικό φουσκώνει τα πανιά του Μιχαλολιάκου, δεδομένου μάλιστα ότι ο Καρατζαφέρης επιζητά την ένταξη του στην κυβέρνηση του Μνημονίου. Ο δε Γεωργιάδης κατόρθωσε να διασωθεί παρά την πτώση του ποσοστού του ΛΑΟΣ, για ένα και μόνο λόγο, διότι έβαλε, με τους υστερικούς τόνους που τον χαρακτηρίζουν το μεταναστευτικό και μουσουλμανικό ζήτημα πρώτο στην προεκλογική εκστρατεία του. Την επόμενη περίοδο λοιπόν στο εσωτερικό του ΛΑΟΣ θα ενισχυθούν οι τάσεις για επιστροφή στις ακροδεξιές ρίζες και πιθανώς για διάσπαση, διότι διαφορετικά οι πιο ακραίες ναζιστικές εκδοχές θα τείνουν να καταλάβουν τον «χώρο». Αν ο Βορίδης, μάλλον, αποπλέει για την Ντόρα, οι Πλευρογεωργιάδηδες ετοιμάζονται για επιστροφή στις ρίζες. Γ. Κ.

Πάχτενέγκερ, η επιστροφή!!! Και όμως επιμένει! Ο πάλαι

ποτέ Χαλκιδικάρχης και σκανδαλάρχης, Χρήστος Πάχτας, δεν το βάζει κάτω. Πιστεύοντας ότι βουτώντας στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ της αποχής από τα πολιτικά πράγματα για 5 χρονάκια, (γιατί είχε κάτι δικαστικές περιπετειούλες το παιδί με την υπόθεση Πόρτο Καρράς), ο ανεκδιήγητος πρώην υφυπουργός εθνικής παραοικονομίας του ΠΑΣΟΚ, επιστρέφει ως υποψήφιος δήμαρχος στο δήμο Αριστοτέλη Χαλκιδικής… και με απίστευτο θράσος ανακοινώνει ότι θέλει λέει να κάνει την Ιερισσό, Καλιφόρνια και την Αρναία, Κολοράντο. Μάλλον γι’ αυτό, ο Πάχτας, ως ανανήψας χρυσοθήρας του Φαρ Ουέστ και προστάτης και συνένοχος για τα περιβαλλοντικά εγκλήματα της TVX στη Χαλκιδική, εξάγγειλε ότι αν εκλεγεί θα επαναφέρει τη μεγάλη επένδυση χρυσού στις Σκουριές το συντομότερο δυνατόν. Οι φήμες στην περιοχή φέρουν τον Πάχτα να μοιράζει αφειδώς υποσχέσεις για προσλήψεις στα μεταλλεία. Πάντως, στην Ιερισσό ετοιμάζουν ήδη τις σανίδες του σερφ γιατί η Καλιφορνιοποίηση είναι προ των πυλών… Dean

Αποπροσανατολισμένες βόμβες Την περασμένη βδομάδα κυριάρχησε στην επικαιρότητα το μπαράζ επιστολών-βομβών που απέστειλε η «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς». Εμείς θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι ήθελαν να δείξουν με τους στόχους που επέλεξαν: Από τον Τύπο διαβάζουμε ότι οι τρεις βόμβες είχαν αποδέκτες τους ηγέτες της Ευρώπης, Μέρκελ, Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, άλλες δύο θεσμούς της Ευρώπης, όπως η έδρα της Γιούροπολ στην Ολλανδία και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στις Βρυξέλλες. Ως εδώ, μάλλον, ξεκάθαρο είναι το μήνυμα. Δύο είχαν προορισμούς τις πρεσβείες της Χιλής και του Μεξικού, πιθανότατα ως ένδειξη αλληλεγγύης σε διωκόμενους αναρχικούς στις λατινοαμερικάνικες χώρες. Εκεί όμως που η εξήγηση των κινήτρων των «Πυρήνων…» θολώνει είναι η αποστολή βομβών στην πρεσβεία της Ρωσίας και της Βουλγαρίας.

Εμφορούνται άραγε από τα ιδεολογήματα των εθνομηδενιστικών κύκλων που θεωρούν τη συμμαχία της Ελλάδας με τα βαλκανικά κράτη και τη Ρωσία, ως ένα «ορθόδοξο τόξο»; Μεγαλύτερη εντύπωση όμως προκαλούν οι στόχοι που απουσιάζουν από το στόχαστρο των «Πυρήνων…» – δεν περιλαμβάνεται ούτε ένας αμερικανικός στόχος, πράγμα παράδοξο για ελληνική τρομοκρατική ομάδα που παραδοσιακά αναγνώριζε ότι οι ΗΠΑ ήταν ο βασικότερος εχθρός της ανεξαρτησίας μας. Στους στόχους δεν συμπεριλαμβάνεται και το Ισραήλ μετά και από

τη σφαγή που πραγματοποίησε το καλοκαίρι στα ανοιχτά της Γάζας και τη συστηματική Γενοκτονία των Παλαιστινίων. Τέλος, απουσιάζει φυσικά και η Τουρκία, διότι φαίνεται πως η τρομοκρατία που ασκεί η Τουρκία στο Αιγαίο, την Κύπρο και τη Θράκη και η συστηματική, επί δεκαετίες, καταπίεση του κουρδικού λαού δεν είναι αρκετή για να συμπεριληφθεί στη λίστα των Πυρήνων. Μάλλον, έχουμε να κάνουμε με αποπροσανατολισμένες βόμβες από αποπροσανατολισμένα (ιδεολογικά) παιδιά. Α. Μ.

Πρώτη νίκη του «Σπάρτακου» στην Κομοτηνή

Η βραδιά των εκλογών στη Θράκη είχε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον με την εκλογική τύχη του αδέσποτου «Σπάρτακου», που ως παράταξη πολιτών σχηματίστηκε δύο μήνες πριν τις εκλογές και πέτυχε ποσοστό 5,3% και μία έδρα (με τον Νεκτάριο Δαπέργολα) στο δημοτικό συμβούλιο της Κομοτηνής, αφήνοντας πίσω και την παράταξη του ΚΚΕ! Ο χώρος βέβαια είχε συσπειρωθεί από χρόνια, με βάση τη δουλειά του «Αντιφωνητή» στην τοπική κοινωνία και με βάση την εκτίμηση που αυτή η τελευταία τρέφει για τα πρόσωπα που τον στελεχώνουν. Έτσι, το ποσοστό αυτό, που μεταφράζεται σε 1.650 ψήφους επί συνόλου 30.000, δεν απείχε και πολύ από τον αυτόνομο συνδυασμό των τουρκοφρόνων (7,7%) και της συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-Μαρούδα (6,9%), χωρίς μάλιστα να έχει υποψηφίους εκτός πόλεως, πλην εξαιρέσεων. Χαρακτηριστικό ότι στην πόλη ο «Σπάρτακος» ήταν τρίτη δύναμη, με ποσοστό άνω του 7,5% ενώ στους οικισμούς εκτός πόλεως ήταν κάτω του 3%. Ας ληφθεί υπ’ όψιν ότι ο μειονοτικός πληθυσμός είναι το 33% του συνόλου, άρα -και με δεδομένη την αδυναμία μας στους τουρκόφρονες- επί των πλειονοτικών της πόλης είχαμε ένα ποσοστό άνω του 11%! Κι όλα αυτά με έναν προϋπολογισμό που ήταν αστείος και για μεμονωμένο υποψήφιο πρασινογάλαζου συνδυασμού! Όπως και να έχει το πράγμα, αυτό που αποδείχτηκε είναι ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος στην τοπική κοινωνία για έναν χώρο πολιτικής έκφρασης πέρα από τα παρακμιακά δεδομένα. Ο «Σπάρτακος» μπήκε στη μάχη με άλλη ατζέντα, με προκλητικά συνθήματα, με πολιτικά ανορθόδοξη ορολογία και όχι μόνο επιβίωσε αλλά απέδειξε ότι αυτά χρειάζεται η Κομοτηνή και αυτά χρειάζεται και η χώρα. Είναι μια πολύ καλή μαγιά για το μέλλον που προδιαγράφεται μαύρο για όλους μας και ήδη φίλοι από την Ξάνθη και την Αλεξανδρούπολη ψάχνουν τρόπους μετάστασης του φαινομένου στις πόλεις τους. Η αρχή έγινε! Κώστας Καραΐ σκος

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

συνέχει α α π ό τ η ν σ ε λ ί δ α 1

ΑΡΘΡΑ »

Γ.Α.ΜΑ.Π., ένας μάστορας στον ανταρτοπόλεμο

Ο επιθανάτιος ρόγχος σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, το τέλος του αριστερού μηδενισμού ως πολιτικής πρότασης. Στο εξής θα τον εκπροσωπούν μόνο οι «πυρήνες», η «σέχτα» κ.λπ. Η Ελλάδα μπήκε σε αυτές τις εκλογές φορώντας ακόμα τα κουρέλια της μεταπολίτευσης. Έχασε ορισμένα, θα χάσει και τα υπόλοιπα πολύ σύντομα. Στη χώρα θα αρχίσουν να διαγράφονται δύο στρατόπεδα. Από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των κούϊσλινγκ, των «γερμανοτσολιάδων», του Giorgos, του Μέγκα, του Πρετεντέρη, του Παπαχελά, του Σκάι, του Καρατζαφέρη, της Ντόρας, του Τρεμόπουλου (θα προσχωρήσει άραγε ανοιχτά και ο Κουβέλης;) οι οποίοι θα επιχειρήσουν την συσπείρωσή τους, την περιπόθητη «Οικουμενική», δηλαδή μια κυβέρνηση που θα εκπροσωπεί το 30% του εκλογικού σώματος, τα λαμόγια, τους έχοντες, τους τραπεζίτες, τα πασοκόσκυλα, τους διορισμένους, και τους φοβιτσιάρηδες. Και το σενάριο πρόωρων εκλογών δεν ευοδώνεται, διότι οι πρόωρες εκλογές έγιναν και το ΠΑΣΟΚ τις έχασε! Το ΠΑΣΟΚ με 33% πανελλαδικά σε εκλογές πρωτοφανούς εκβιασμού και ακραία πολιτικοποιημένες, σε συνθήκες νέων πολιτικών εκλογών θα πάρει ίσως και κάτω από 30% και πάντως θα είναι δεύτερο κόμμα. Εξ άλλου και όλα τα εξαπτέρυγα δεν πήγαν καλά –βλέπε τους ψευδο-οικολόγους, τον Κουβέλη και τον Καρατζαφέρη. Έτσι το σενάριο πρόωρων εκλογών μάλλον ενταφιάζεται. Οι κούϊσλινγκ θα επιχειρήσουν τώρα την διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας με το υπό δημιουργίαν κόμμα της Ντόρας ή ακόμα και την ρυμούλκησή της σε «Οικουμενική». Από την άλλη πλευρά βρίσκεται ένα εξαιρετικά ετερόκλιτο ακόμα «αντιμνημονιακό» στρατόπεδο. Το μεγάλο ερωτηματικό είναι η Νέα Δημοκρατία. Θα μπορέσει άραγε να ξεφορτωθεί ή έστω να περιθωριοποιήσει τα καθεστωτικά, ντορικά και φιλομνημονιακά βαρίδια (Χατζηδάκηδες, Μητσοτάκηδες, Κακλαμάνηδες κ.λπ.) με τα οποία είναι γεμάτη και να μεταβληθεί σε ένα συντηρητικό μεν αλλά λαϊκό κόμμα ή θα κυριαρχήσει στο εσωτερικό του η Μύκονος η Εκάλη και η… Ουάσινγκτον; Στο Κέντρο και την Αριστερά, θα πάρουν άραγε το μήνυμα δυνάμεις Πασοκογενείς, η Αριστερογενείς για να επενδύσουν σε μια πατριωτική λαϊκή κατεύθυνση, έχοντας ξεφορτωθεί δυνάμεις φθαρμένες ή αναξιόπιστες τύπου Αλαβάνου, Μητρόπουλου, Δημαρά, Τσίπρα, ή θα χρειαστούν και άλλα χαστούκια; Και μήπως στο ΚΚΕ, –που βγαίνει ενισχυμένο, στο εσωτερικό της Αριστεράς– θα ενισχυθούν οι δυνάμεις που νιώθουν την ανάγκη ενός πραγματικού ανοίγματος στην κοινωνία; Δύσκολα πράγματα! Διότι η φθορά των πολιτικών σχημάτων, η καθεστωτική τους αγκύλωση, τα πολλά χρόνια της μεταπολίτευσης, βαραίνουν πάνω τους ακόμα και στα γκρουπούσκουλα. Η φθορά τους είναι βαθύτατη και οι περισσότεροι δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, από τον Αλαβάνο ή τον… Κικίλια. Ωστόσο το κύμα της οργής που έρχεται από τα κάτω θα ενισχύεται, καθώς η χώρα θα βυθίζεται στην πτώχευση, την ανεργία, θα αντιμετωπίζει όλο και σοβαρότερους εθνικούς κινδύνους. Πόσο άραγε θα κρατήσει ο επιθανάτιος ρόγχος του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος; Μερικές ακτίδες φωτός, έστω και μικρές ακόμα. Το 5,5% που πήραν στις εκλογές οι συναγωνιστές μας του «Σπάρτακου» στην Κομοτηνή, οι οποίοι κατέβαιναν για πρώτη φορά σε εκλογές, μόλις λίγο λιγότερο από την ψήφο του μουσουλμανικού συνδυασμού, το 26% που πήρε στη Λέσβο ο αγωνιστής Δημήτρης Βουνάτσος, περνώντας στον β΄ γύρο των εκλογών, τα αυξημένα ποσοστά που έλαβαν σε αρκετούς δήμους άνθρωποι σοβαροί, πατριώτες και αγωνιστές είτε από την Αριστερά είτε από άλλους χώρους. Αυτές οι θετικές νησίδες θα γίνουν περισσότερες την περίοδο που έρχονται, μέχρι να ενωθούν σε ένα νέο μεγάλο ρεύμα. Έσεται νόστιμον ήμαρ.

Ο Μιλτιάδης! Του Νίκου Βεντούρα Μια από τις σοφότερες ρήσεις του λαού μας είναι και το «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Πράγματι, ο Χριστός δεν έπεισε τελικά τους συμπολίτες του στην Ιερουσαλήμ, ενώ ακόμη και ο Μωάμεθ αναγκάστηκε να τα μαζέψει και να την κάνει προς Μεδίνα. Είναι ίδιον των μεγάλων ανδρών να γεννούν αντιπάθειες και έντονα συναισθήματα –ειδικά των μεγάλων ανδρών που εμφανίζονται δημόσια με καράφλα, μουστάκι, γυαλί «σφήκα» και ποδηλατικό κολάν σε μια κοινωνία που βρίσκεται ακόμα πολύ πίσω για να το εκτιμήσει.

ε την πιθανή εξαίρεση του Σιγάλα, η ελληνική κοινωνία δεν εκτιμάει τα μεγάλα αναστήματα. Δεν εκτιμάει την υπέρβαση, το διαφορετικό, την αμφισβήτηση της λογικής της ήσσονος προσπάθειας. Δεν εκτιμάει λοιπόν ούτε τον Γεώργιο Ανδρέα και Μαργαρίτας Παπανδρέου (Γ.Α.ΜΑ.Π). Και όμως, όπως η ιστορία θα δείξει, ο ΓΑΜΑΠ έχει κάνει περισσότερα για την Ελλάδα από κάθε άλλο πρωθυπουργό από ιδρύσεως ελληνικού κράτους. Αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τις κινήσεις και τις πράξεις του μεγάλου αυτού πολιτικού αντρός, θα δει ότι χρησιμοποιεί μια εντελώς δική του τακτική αντιμετώπισης των προβλημάτων, που θυμίζει την κλασσική θεωρία του ανταρτοπόλεμου. Χρησιμοποιεί, δηλαδή, τα μέσα και τις δυνάμεις του εχθρού εναντίον του. Ίσως πάλι αντλεί την ιδέα αυτή από την ιατρική, όπου ως γνωστόν το εμβόλιο που προλαμβάνει μια ίωση φτιάχνεται από αδρανή στελέχη του ίδιου του ιού. Είναι πιθανό να σκέφτηκε ο πρωθυπουργός, ότι με αυτό τον τρόπο θα αξιοποιηθεί και το τεράστιο δυναμικό αδρανών στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Ο ΓΑΜΑΠ διέγνωσε, καίρια, το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού κράτους: το ότι δηλαδή στηρίζουμε την οικονομία μας μονίμως σε δάνεια και είμαστε ως εκ τούτου υπερχρεωμένοι. Και εδώ έγκειται η μεγαλοφυΐα του ανδρός. Άλλοι θα πόνταραν στην ανάπτυξη, αλλά ο πανούργος ΓΑΜΑΠ σκέφτηκε να πολεμήσει το πρόβλημα του δανειακού χρέους με τα ίδια του τα όπλα: πήρε το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία του ελλη-

νικού κράτους, από το σκληρότερο δανειστή, και με τους πλέον απεχθείς όρους. Κάτι σαν να χρησιμοποιείς την φασολάδα για να αποφύγεις τα αέρια. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα διαβεβαιώσουν για το μεγαλείο αυτής της στρατηγικής. Ο πρωθυπουργός διέγνωσε επίσης το μέγα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, την περιβόητη έλλειψη διάθεσης για εργασία και την τεμπελιά των δημοσίων υπαλλήλων. Και στο στηλίτευσε με τον καλύτερο τρόπο: αμά τω διορισμώ του δεν άφησε μέρα που να μην την έκανε από τα καθήκοντά του, είτε στο εξωτερικό, είτε σε διακοπές, δίνοντας έτσι το καλύτερο αντιπαράδειγμα στον ελληνικό λαό. Στο ζήτημα πάλι της λαθρομετανάστευσης, ο ΓΑΜΑΠ είχε ήδη δηλώσει προεκλογικά αποφασισμένος να δείξει «μηδενική ανοχή». Και πράγματι, λίγους μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, χτύπησε το κακό στη ρίζα του: όλοι πολιτογραφούνται Έλληνες πολίτες, και αποκτούν μάλιστα και την ιθαγένεια. Με αυτό τον τρόπο, μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία, δεν θα απομείνει ούτε ένας λαθρομετανάστης εντός των συνό-

“

Ο πανούργος ΓΑΜΑΠ πήρε το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία του ελληνικού κράτους

ρων. Πρόκειται για μια σολομώντεια λύση του προβλήματος, την οποία θα ζήλευε ακόμα και ο Σαρκοζί. Αντίστοιχη ήταν η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής. Ποιός καλύτερος τρόπος να καταδείξεις την αδικία της φοροδιαφυγής από την περαίωση; Βλέποντας ο ελληνικός λαός όλα τα μεγαλο-λαμόγια φοροδιαφεύγοντες να παραδίδονται στην κοινωνία ως άσπιλες περιστερές, δεν μπορεί παρά να σιχαθεί την φοροδιαφυγή και να μην καταφύγει ποτέ ξανά σε αυτήν. Μετά από τόσες επιτυχίες σε όλους τους τομείς θα ήταν παράλογο να μην αξιοποιηθεί η ίδια μέθοδος και στα εθνικά θέματα. Έτσι, εκκινώντας από την αρχή ότι «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση», η κυβέρνηση προχώρησε σε επίθεση φιλίας προς την Τουρκία. Δέκα νησιά ζητάνε; Είκοσι τους δίνουμε. Τα πετρέλαια του Αιγαίου; Πάρτε και τις καρέτα-καρέτα του Ιονίου. Έτσι ο Ερντογαν δεν μπορεί παρά να σκεφτεί «κάποιο λάκκο έχει η φάβα» και να υποχωρήσει, χαρίζοντας ακόμη μια τεράστια επιτυχία της διπλωματίας μας. Όλα αυτά έχουν προκαλέσει πολλές αντιδράσεις και πολύ διχασμό στην κοινωνία μας. Αλλά είπαμε: ουδείς προφήτης στον τόπο του. Ενδεχομένως ο ΓΑΜΑΠ να φύγει νύχτα, με ελικόπτερο, για άλλες χώρες. Αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων ανδρών. Η Ιστορία όμως αναπόφευκτα θα καταγράψει το μεγαλείο της προσφοράς του, είτε από τη θέση του ως Έλληνας πρωθυπουργός, είτε ως μελλοντικός κλητήρας στον ΟΗΕ.

Αριθμός φύλλου 68

Ελληνοτουρκικά: Μετά τις δημοτικές εκλογές στην τελική ευθεία

Οικουμενικό Πατριαρχείο Κύριε διευθυντά, Δεν επιτρέπεται να περάσει ασχολίαστη η είδηση που καταχωρήθηκε στην Καθημερινή της 14ης Οκτωβρίου ε.ε (σελ. 5) με τον διακριτικό τίτλο: «Κινήσεις Ερντογάν προς Πατριαρχείο». Αναφέρεται η είδηση στην «τουρκοποίηση» μιας δωδεκάδας αρχιερέων του οικουμενικού κλίματος, εκ των οποίων τέσσερις της Κρήτης και δύο της Δωδεκανήσου, «στο πλαίσιο της υπόσχεσης που είχε δώσει ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατά τη συνάντησή τους στην Πρίγκηπο, τον Αύγουστο του 2009». Πρέπει να γίνει γνωστό ότι η «ρύθμιση», σύμφωνα με την οποία ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι Συνοδικοί Αρχιερείς του Οικουμενικού Πατριαρχείου πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι και, επιπλέον, εγκατεστημένοι στην Τουρκία, εμφανίσθηκε μεν μετά τις συνθήκες της Λωζάνης, αλλά δεν εμπεριέχεται σ’ αυτές, όπως κυκλοφορούν πηγές του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών. Προβλέπεται από εσωτερική διάταξη του τουρκικού κράτους. Περιττό να ειπωθεί για το πόσο ανελεύθερη, αλλά και προσβλητική και ταπεινωτική για την Ορθοδοξία και τους ορθόδοξους χριστιανούς είναι αυτή η προκρούστεια διάταξη που επιβάλλει την τουρκική υπηκοότητα στις κορυφές της Ορθοδοξίας. Αυτό ακριβώς το ανελεύθερο, το προσβλητικό και ταπεινωτικό, τονίζει και μια πρόσφατη απόφαση των «σοφών της Βενετίας», μιας επιτροπής που λειτουργεί θεσμικά στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης: χαρακτηρίζει τη ρύθμιση για την υπηκοότητα ανελεύθερη, προσβλητική και μη σύμφωνη με την ευρωπαϊκή σύμβαση και νομοθεσία. Αντίκειται, όμως, η ρύθμιση αυτή και προς το γράμμα και το πνεύμα των ιερών κανόνων που προβλέπουν, ορίζοντας τον οικουμενισμό, «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (επιστολή Παύλου προς Γαλάτας, κεφ. Γ.28), εισάγοντας στη θέση των το «ένι Τούρκος». Πρέπει, ακόμα, να ειπωθεί ότι η Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά και όλες οι χριστιανικές Εκκλησίες, όπως και η ελληνική Πολιτεία, πρέπει να ζητήσουν επιτακτικά την κατάργηση της ρύθμισης αυτής από μια Τουρκία που διεκδικεί μία θέση στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή αφήσουμε τη ρύθμιση να παραμένει ασχολίαστη και να εφαρμόζεται, δεν αποκλείεται σε κάποια φάση του νεοοθωμανισμού και της έκφρασης των αυτοκρατορικών συνδρόμων της Τουρκίας, να μας ζητηθεί η προσάρτηση κάποιου από τα εκκλησιαστικά βιλαέτια του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Κρήτης, λόγου χάριν, ή της Δωδεκανήσου, προκειμένου να διευρυνθεί με ουσιαστικό τρόπο το Εκλεκτορικό Σώμα του Πατριαρχείου... Μανώλης Καρέλλης, πρώην δήμαρχος Ηρακλείου και ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Δεύτερη επίσκεψη Ερντογάν Του Γιάννη Ξένου Τη δεύτερη επίσκεψή του στη χώρα μας το τελευταίο εξάμηνο πραγματοποίησε ο Ταγίπ Ερντογάν, στα πλαίσια της Διάσκεψης για την Κλιματική Αλλαγή στη Μεσόγειο. Ο Τούρκος πρωθυπουργός έφτασε με μια εντυπωσιακή 50μελή συνοδεία που περιλάμβανε τον ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου, τον βασικό του σύμβουλο για θέματα εξωτερικής πολιτικής Ιμπραήμ Καλίν, τον υφυπουργό Εξωτερικών και επικεφαλής των διερευνητικών (αλλά και μυστικών) επαφών Φεριντούν Σινιρλίογλου, και όλο το διπλωματικό προσωπικό του υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας που ασχολείται με το Αιγαίο και τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.

επίσκεψη του Ερντογάν, με αφορμή μια ανούσια σύνοδο για το περιβάλλον, την οποία σνόμπαραν όλοι οι πρωθυπουργοί της περιοχής (πλην του πρωθυπουργού της Μάλτας και της Παλαιστινιακής Αρχής!), αλλά και το δείπνο των δύο πρωθυπουργών, συνοδευόμενων από τις συζύγους τους, που καλύφθηκε από όλα τα κανάλια, εντάσσονται στην προσπάθεια να εξοικειωθεί η κοινή γνώμη με τη φιγούρα και τη συχνή παρουσία του Ερντογάν στην Ελλάδα. Σε συνάντηση που έλαβε χώρα το Σάββατο 23/10 συζητήθηκαν όλα τα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Συνομίλησαν για το Αιγαίο, το Κυπριακό, τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, τη λαθρομετανάστευση, την απλοποίηση της διαδικασίας έκδοσης βίζας για Τούρκους που επισκέπτονται την Ελλάδα κ.ά. Φυσικά, στην ανακοίνωση των δύο πρωθυπουργών και στις δηλώσεις τους αναφέρθηκαν μόνο στη συμφωνία για ανάληψη κοινής πρωτοβουλίας για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης και στην έκδοση βίζας. Ο Ερντογάν στις δηλώσεις του απέφυγε κάθε αναφορά που θα μπορούσε να ανησυχήσει τους Έλληνες και να προκαλέσει τριγμούς στο εσωτερικό της χώρας μας. Επανέλαβε αρκετές φορές ότι τους επόμενους μήνες θα πρέπει να εντατικοποιηθούν οι συνομιλίες, αλλά μέχρι εκεί, καμία σχέση με τον Ερντογάν του Μαΐου, που ήταν γεμάτος αλαζονεία και έκανε διαρκώς υποδείξεις στους Έλληνες. Ήταν εμφανής η ανησυχία του ίδιου και του επιτελείου του, να μη συνοδευτείη επίσκεψή τους από αρνητικά δημόσια σχόλια και να μη διαρρεύσουν όλα όσα συζητήθηκαν μεταξύ των δύο πλευρών, για να μην έρθει σε δύσκολη θέση ο Γ. Παπανδρέου. Άλλωστε, είναι ενδεικτικό ότι το επιτελείο του Ερντογάν προβληματίζεται μήπως το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών τραυματίσει τόσο το πολι-

τικό του προφίλ του Παπανδρέου, ώστε μετά από αυτές δεν έχει την απαιτούμενη πολιτική δυναμική για να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις. Τα σενάρια για μοίρασμα του Αιγαίου Φυσικά, η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από το κλίμα συνεννόησης που προσπάθησαν να καλλιεργήσουν οι δύο πλευρές. Τις τελευταίες εβδομάδες έχει ξεκινήσει ένα γαϊτανάκι διαρροής διαφόρων σεναρίων σχετικά με επικείμενα σχέδια μοιράσματος του Αιγαίου. Η αρχή έγινε με τη διαρροή από την εφημερίδα Τα Νέα των μυστικών διαπραγματεύσεων που πραγματοποιήθηκαν το καλοκαίρι, όπου με πρόσχημα τη μείωση της έντασης στον αέρα, η τουρκική πλευρά επανέλαβε τις θέσεις της για συνδιαχείριση του Αιγαίου. Στον απόηχο της επίσκεψης Ερντογάν δημοσιεύτηκαν άλλα δύο σενάρια μοιράσματος του Αιγαίου, ένα μάλλον καθησυχαστικό, που προέρχεται από την ελληνική πλευρά και κάνει λόγο για συμφωνία επέκτασης των χωρικών μας υδάτων σε κάποιες περιοχές έως και τα 12 ν.μ., ενώ σε άλλες, κυρίως γύρω από τα νησιά, θα περιορίζονται. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, στα χωρικά μας ύδατα θα συμπεριληφθεί το 80% του Αιγαίου, ποσοστό που θα ελέγχαμε και αν καταφεύγαμε και στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το δεύτερο σενάριο, που διοχετεύεται από τον τουρκικό Τύπο, αναφέρει ότι στο τουρκικό υπουργικό συμβούλιο ο Ερντογάν έφερε, μετά

“

Γαϊτανάκι διαρροής διαφόρων σεναρίων σχετικά με επικείμενα σχέδια μοιράσματος του Αιγαίου.

την επίσκεψή του στην Αθήνα, πρόταση συμφωνίας, όπου τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας στα νησιά μας που βρίσκονται κοντά στα τουρκικά παράλια θα είναι στα 6 ν.μ., στα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου στα 8-10 ν.μ., ενώ εξετάζουν να επιτρέψουν στην Ελλάδα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ. στην Κρήτη και στο Ιόνιο! Έξι μήνες μετά την έναρξη των απευθείας διαπραγματεύσεων με την Τουρκία για όλα τα ζητήματα που η Τουρκία έχει διεκδικήσεις (Αιγαίο, Θράκη και Κύπρο), η ελληνική κυβέρνηση έχει περιέλθει σε πολύ δύσκολη θέση, μετά και από τη μη άρση του κάζους μπέλι. Επί μήνες τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια θεωρούσαν σίγουρο ότι ο Ερντογάν, αφού κατατρόπωσε τους στρατηγούς, ως κίνηση καλής θέλησης θα καταργούσε την αιτία πολέμου. Αντ’ αυτού είχαμε τις προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν: «Οι χώρες δεν πρέπει να κάνουν πράξη αυτά που συνιστούν κάζους μπέλι» (στην Καθημερινή) και του Ιμπ. Καλίν ότι: «Το ουσιαστικό ζήτημα… είναι πώς θα μοιραστούμε το Αιγαίο (!)» (Καθημερινή). Έτσι, η ελληνική κυβέρνηση κατόρθωσε να διαπραγματεύεται τόσο κρίσιμα θέματα με το όπλο του casus belli στον κρόταφό της. Η Τουρκία από την πλευρά της, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση των τελευταίων 35 ετών και έχει και την πιο ενδοτική κυβέρνηση, πιέζει να κλείσουν όλα τα ζητήματα τους επόμενους μήνες μέχρι την επικείμενη επίσκεψη του ΓΑΠ στην Τουρκία στις αρχές του 2011. Για τα παραπάνω, στις δημοτικές εκλογές οι πολίτες έχουν ένα ακόμα λόγο να καταψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ, εκτός του ότι μας οδήγησε στην τριμερή κατοχή της τρόϊκας, αλλά και να αποτρέψουν την κυβέρνηση να συνάψει τους επόμενους μήνες συμφωνίες συνδιαχείρισης και μοιράσματος του Αιγαίου με την Τουρκία.

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Το Ψευδοκράτος ΣΑΣ η μισή μας πατρίδα

Να κλείσουν τα οδοφράγματα! Του Αλέκου Μιχαηλίδη Στις 15 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 27 χρόνια από την ανακήρυξη της λεγόμενης Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου. Τόσα χρόνια πασχίζουμε να μην αναγνωρίσει κανείς το ψευδοκράτος του Ραούφ Ντενκτάς ενώ εδώ και 7 χρόνια εμείς οι ίδιοι, τα θύματα της εισβολής του ’74 και της τουρκικής κατοχής, υπογράφουμε άμεσα και έμμεσα την επικύρωση της Τ.Δ.Β.Κ. ως ανεξάρτητο κράτος. Με το άνοιγμα του πρώτου οδοφράγματος το 2003 από την κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου ουσιαστικά άρχισε να χάνει την σημασία το να αποκαλούμε ψευδοκράτος αυτό που υφίσταται στην κατεχόμενη Κύπρο. Χιλιάδες Ελληνοκύπριοι, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποδέχτηκαν τη σφραγίδα του κατακτητή στα διαβατήριά τους, πολλοί για να δουν τους τόπους που γεννήθηκαν, πολλοί άλλοι όμως για να ζήσουν λίγες ώρες ξέγνοιαστοι σε ένα ανύπαρκτο κράτος με καζίνα, φθηνές πόρνες και ψαράκι στην άλλοτε ελληνική Κερύνεια.

ήμερα ζούμε στην Κύπρο ίσως τις κρισιμότερες στιγμές των τελευταίων χρόνων. Από τη μια ανεχόμαστε τη διακυβέρνηση του νεο-οθωμανού, αγγλομαθή Δημήτρη Χριστόφια, ο οποί-

ος έχει βαλθεί να αποτελειώσει τον ελληνισμό της Κύπρου για να γραφτεί με σκούρο μελάνι στα μελλοντικά βιβλία της Ιστορίας και από την άλλη έχουμε τις μεγάλες δυνάμεις να βιάζονται να λύσουν το κυπριακό με ένα άλλο σχέδιο Ανάν, πιθανώς χειρότερο απ’ αυτό του 2004. Φυσικά ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Ντερβίς Έρογλου είναι ένα άλλο δυνατό στοιχείο αυτών των κρίσιμων στιγμών αφού μας φανερώνει το αληθινό αδιάλλακτο πρόσωπο των δυνάμεων κατοχής και της «μητέρας Τουρκίας». Βέβαια πολλοί από τις ελεύθερες περιοχές κλείνουν ακόμα περισσότερο τα μά-

τια αρνούμενοι να δουν το πρόσωπο αυτό. Καταντήσαμε γελοίοι, καθισμένοι μπροστά από μια τηλεόραση να περιμένουμε μια καινούργια ατάκα του Χριστόφια, πάντοτε έτοιμοι για μερικές ακόμα νεοκυπριωτικές βλακείες. Είναι και το προεκλογικό παιχνίδι, που έχει ήδη αρχίσει ενόψει των βουλευτικών του 2011, και όπως είναι γνωστόν ο ΔΗΣΥ πέρασε σε σκληρή αντιπολίτευση και αλλάζοντας ενδυμασία, έβγαλε τις φουστανέλες απ’ τα ντουλάπια. Τόσο καιρό που στηρίζουν την πολιτική Χριστόφια συνηθίσαμε τους Συναγερμικούς με κοστούμια σε δικοινοτικές

δεξιώσεις. Η ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ κι οι Οικολόγοι συνεχίζοντας την ήπια αντιπολίτευσή τους, προσπαθούν να μαζέψουν όσο περισσότερα κουκιά μπορούν μπας και γίνουν σοβαρά κόμματα. Το ΔΗΚΟ έχει αρχίσει να γίνεται αηδιαστικό. Από τη μια ο Κάρογιαν, που ως πιστό σκυλί ακολουθεί το αφεντικό του, τον Χριστόφια, προσφέροντας συνεχώς την υποστήριξή του και από την άλλη οι υπηρέτες του, οι οποίοι, χωρίς προσχήματα πια, εξακολουθούν να συνυπάρχουν στην κυβέρνηση του ΑΚΕΛ μετατρέποντας εαυτούς σε συνένοχους στο έγκλημα εις βάρος του τόπου και του λαού μας. Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων μπορεί να έδωσε μια ψεύτικη ελπίδα στο λαό πως μπορούμε κι έτσι να ζήσουμε ειρηνικά και δημοκρατικά, αλλά είναι ανάγκη να κλείσουν ΤΩΡΑ. Τα οδοφράγματα πρέπει να ανοίξουν όταν αποκτήσει η Κύπρος τη λευτεριά της, όταν διαλυθεί οποιοδήποτε ψευδοκράτος στα Κατεχόμενα και αφού επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Τότε θα μπορέσουμε κι εμείς να ζήσουμε δημοκρατικά σαν ελεύθεροι πολίτες με όλα μας τα δικαιώματα. Μέχρι τότε οφείλουμε να αποδεικνύουμε σε όλους τους ελληνόφωνους πολιτικούς μας και φυσικά στις δυνάμεις κατοχής, τους Τούρκους, ότι το ψευδοκράτος τους είναι η μισή μας πατρίδα κι όχι εξωτικός προορισμός διακοπών…

“BRING THEM BACK” Ένα σύνθημα που ακούστηκε στο Βρετανικό Μουσείο... Από το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου

Το προχθεσινό απόγευμα στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο δεν ήταν σαν τα συνηθισμένα. Αυτό που τραβούσε τα φλας των επισκεπτών δεν ήταν κάποιο από τα «κλεμμένα» εκθέματά του, αλλά οι διαδηλωτές με τις μαύρες μπλούζες, οι οποίοι στεκόντουσαν στο κεντρικό προαύλιο κρατώντας πανό και πλακάτ, μεταφέροντας έτσι το μήνυμα και την απαίτηση όλων των απανταχού Ελλήνων: “BRING THEM BACK”.

εκδήλωση διαμαρτυρίας για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα, που διοργάνωσε το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου και η μη κυβερνητική οργάνωση “Actclick”, στα πλαίσια της εκστρατείας “Bring Them Back”, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αφού ο

κόσμος την αγκάλιασε και έδωσε δυναμικά το «παρών» του. Ενημερωμένοι οι επισκέπτες, από μέλη του ΜΕΤΩΠΟΥ που διένειμαν ενημερωτικά φυλλάδια έξω από το μουσείο για τα γλυπτά του Παρθενώνα και για την εκστρατεία “Bring Them Back”, εισέρχονταν στο προαύλιο του μουσείου και αντίκριζαν τους διαδηλωτές, και συνάμα την πραγματικότητα: Ο ελληνικός πολιτισμός είναι η περηφάνια των Ελλήνων και δίκαια οι Έλληνες διαμαρτύρονται για την κλοπή της περηφάνιας τους. Ο Πρόεδρος του ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΦΗΒ, Μάριος Νικολάου, επέδωσε ψήφισμα προς τις αρμόδιες αρχές του Βρετανικού Μουσείου, απαιτώντας την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα και αναλύοντας και καταρρίπτοντας τα φτηνά επιχειρήματά τους περί προστασίας των γλυπτών. Φυσικά, τα γλυπτά δεν επεστράφησαν. Δεν θα σταματήσουμε όμως εδώ. Η προχθεσινή εκδήλωση ήταν μόνο η αρχή. Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας για την επιστρο-

φή των γλυπτών του Παρθενώνα είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου νιώθει καθήκον του να μπει σε αυτό τον αγώνα, τη στιγμή που αυτός ο ελληνικός πολιτιστικός θησαυρός βρίσκεται στη χώρα που εδράζεται το Κίνημά μας. Πλέον, η επιστροφή των γλυπτών και η επανένωση του μνημείου στην Ελλάδα έχει γίνει στόχος και σκοπός για εμάς. Οι βρετανικές αρχές θα ακούν κάθε φορά και πιο δυνατά το “BRING THEM BACK”, από τους αυτόνομους φοιτητές του ΜΕΤΩΠΟΥ. Η εκστρατεία για επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα θα φτάσει στο τέλος της, μόνο όταν θα μπορούμε να τα καμαρώσουμε, επανενωμένα μετά από 200 χρόνια, στο νέο και υπερσύγχρονο Μουσείο της Ακρόπολης. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και να μην κακίσουμε την ανυπαρξία αντιπροσώπου από το επίσημο ελληνικό και κυπριακό κράτος. Συνηθισμένη επίσης και η απουσία των υπολοίπων κομματικών παρατάξεων,

όπως και της επίσημης ΕΦΕΚ Η.Β, αφού, παρά τις εκατέρωθεν υποσχέσεις για στήριξη της εκδήλωσης, φαίνεται ότι τα πάρτι και οι μπουάτ είναι πιο σημαντικά από τη διαφύλαξη της εθνικής μας κληρονομιάς. Βάζοντας τα μικροκομματικά συμφέροντα, για άλλη μια φορά, πάνω από την εθνική μας αξιοπρέπεια, απέδειξαν περίτρανα πως η «δράση» τους αρκείται μόνο στο να μεταφέρουν το σά-

πιο και μολυσμένο κομματικό μήνυμα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κατάντια, αλλά χωρίς υπερβολή, αφού το Βρετανικό Μουσείο είχε περισσότερη συμβολή και στήριξη προς την προσπάθειά μας, το οποίο μας παραχώρησε την είσοδό του και μας παρείχε ό,τι άλλο ζητήσαμε. press@metopo.org.uk www.metopo.org.uk

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Εβδομήντα χρόνια μετά… «Από πείσμα και τρέλλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!» Του Γιώργου Μάλφα Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες… Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες…

ρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου… Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να… φυλάξουν τα

παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ’ αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ’ το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες… για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, τον διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής. Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ’ το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ’ το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης. Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου, για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο. «Πεθαίνω σα χώρα»! Ακούς την κραυ-

γή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας…» Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: Κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιγνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, που εγκατέλειπαν την πατρίδα και τον λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές; «Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;» Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την

πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;» Εδώ θα παραμείνουμε, δεν θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ’ όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχεια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι’ αυτό… «Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά… Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό γιατί ανήκω εδώ. Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως». (Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου) Πάτρα, Οκτώβριος 2010

Παραίτηση της Θάλειας Δραγώνα Ήττα του εθνομηδενισμού στην... Παιδεία! Του Γιάννη Αδαμίδη

Στις 26/10 έγινε δεκτή η υποβληθείσα παραίτηση της κ. Δραγώνα από τη θέση της ειδικού γραμματέα του υπουργείου Παιδείας, πράξη για πολλούς αναμενόμενη μετά τη θύελλα αντιδράσεων που ανέκυψαν ως προς τις τοποθετήσεις της σε κορυφαία ζητήματα, όπως ο προτάσεις της περί προαιρετικής διδασκαλίας του μαθήματος της ιστορίας στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου. Η πρόταση αυτή προκάλεσε αλλεπάλληλες κυβερνητικές συσκέψεις και διαφωνίες και σε κύκλους εκτός του υπουργείου. Το «όραμα» για το «νέο λύκειο» προέβλεπε κατάργηση του μαθήματος της ιστορίας, της διδασκαλίας της ελληνικής επανάστασης(!), όσο και της βυζαντινής αυτοκρατορίας, με παράλληλη συγχώνευση της αρχαίας ελληνικής ιστορίας με την ευρωπαϊκή.

Πρόκειται για θέση που υποβαθμίζει δραματικά την ήδη υπάρχουσα δομή της διδακτέας ύλης και κατακερματίζει με απόλυτο τρόπο τα ήδη διδασκόμενα γνωστικά πεδία. Οι διαφωνίες της με τους δυο υφυπουργούς, κ. Πανάρετο και κ. Χριστοφιλοπούλου –οι οποίοι, εν μέσω προεκλογικής περιόδου σε πλειάδα συνεντεύξεών τους σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα τόνισαν ότι το μάθημα της ιστορίας θα είναι καθοριστικής σημασίας στις μελετώμενες αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση–, υπήρξαν καταλυτικές. Οι θέσεις της κ. Δραγώνα ήταν γνωστές στο ευρύ κοινό, ιδίως με το σύγγραμμα που επιμελήθηκε σε συνεργασία με την Α. Φραγγουδάκη, με τίτλο, Τι είναι η πατρίδα μας; Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση (εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1997), μια μελέτη που εκτός των άλλων πραγματεύεται τις έννοιες της εθνικής ταυτότητας, της ελληνικότητας, ακόμη και του μεταναστευτικού ζητήματος, έργο για το οποίο εξάλλου εκφράστηκαν επανειλημμένως αντι-

δράσεις και επικριτικά σχόλια λόγω των ανθελληνικών θέσεων που αναπαράγει. Η ίδια ισχυρίζεται ότι το έργο είναι διαθεματικό και όχι ιστορικό, καθώς θέλει να αναδείξει «πως ο εθνοκεντρισμός είναι σήμερα το βασικό στοιχείο του εκπαιδευτικού συστήματος». Παράλληλα, η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίστηκε το θέμα της ηρωικής δασκάλας Χαράς Νικολοπούλου στο Μέγα Δέρειο, καθώς και η εισήγησή της για μειωμένη στήριξη της εκπαίδευσης της μειονότητας της Β. Ηπείρου, ήγειραν αρνητικά σχόλια και ποικίλες αντιδράσεις. Η παραίτησή της όμως δεν συνδέεται αποκλειστικά και μόνο με αντιδράσεις που προέκυψαν για τις εκφραζόμενες θέσεις της, αλλά επιπλέον αναδεικνύει την κρίση της κυριαρχίας του εθνομηδενισμού στην εκπαίδευση, που εμφανίζεται τα τελευταία 15 χρόνια με τη φενάκη της προοδευτικότητας και εμπεριέχει πολλές αναθεωρητικές τάσεις ανα-

φορικά με την ιστορική παράδοση. Η κρίση του εθνομηδενισμού εντείνεται όσο εντείνεται η κρίση της παγκοσμιοποίησης και των ιδεολογημάτων της, που υποσκάπτουν τη συλλογικότητα και την ιστορική συνείδηση, προτάσσοντας την πολιτισμική ισοπέδωση για χάρη του καταναλωτισμού και της παγκυριαρχίας των αγορών και του κεφαλαίου. Η κρίση του «εκσυγχρονιστικού μοντέλου», που αποτελεί εισηγητή-θεμελιωτή της παγκοσμιοποιημένης παιδείας στη χώρα μας, γίνε-

ται πλέον αισθητή και αντιληπτή ποικιλοτρόπως. Συνεπώς, η παραίτηση της κ. Δραγώνα δεν συνδέεται άμεσα με την τρέχουσα προεκλογική περίοδο, αλλά μαρτυρά την κοινωνική αναγκαιότητα για επιστροφή στις πολιτισμικές μας ρίζες, ενάντια στην ακραία εξατομίκευση και την εμπορευματοποίηση, που τείνουν να κυριαρχήσουν καθοριστικά και στον χώρο της παιδείας τα τελευταία χρόνια.

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ

Εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης

Απώλειες για ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ Του Τάσου Χατζηαναστασίου Πολύ ενδιαφέροντα ήταν τα αποτελέσματα των εκλογών για την ανάδειξη των αιρετών του κλάδου στα Υπηρεσιακά Συμβούλια κατά Νομό (ΠΥΣΔΕ), κατά Περιφέρεια (ΑΠΥΣΔΕ) και κεντρικά στο Υπουργείο Παιδείας (ΚΥΣΔΕ). Το γεγονός και μόνο ότι τα αποτελέσματα δεν έχουν δημοσιευτεί επίσημα αφού οι αρμόδιες αρχές (Περιφερειακές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης και το Υπουργείο) κωλυσιεργούν προκειμένου να μην δημοσιευτούν πριν από την Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών, φανερώνει τη βαθιά ανησυχία της κυβέρνησης.

ε βάση τα στοιχεία που καταφέραμε να συγκεντρώσουμε, οι παρατάξεις της ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ σημείωσαν σημαντικές απώλειες τόσο σε ψήφους και ποσοστά όσο και σε έδρες. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στις 6 από τις 13 περιφέρειες εκλέγεται αιρετός που προέρχεται από το χώρο της ευρύτερης αριστεράς (της Αγωνιστικής Συνεργασίας που πρόσκειται βασικά στο Συνασπισμό και των Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων που πρόσκεινται σε δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ). Ιδιαίτερα θα πρέπει να σταθούμε στην περίπτωση της Πελοποννήσου όπου τη θέση του αιρετού στο ΑΠΥΣΔΕ (Περιφερειακό Συμβούλιο), που κατείχε η ΠΑΣΚ, κατέλαβαν για πρώτη φορά υποψήφιοι από ενωτικό ψηφοδέλτιο στο οποίο σημαντική συμβολή είχαν τα αμιγώς ανεξάρ-

τητα εναλλακτικά σχήματα, «Δίκτυο» της Κορινθίας και «Απέναντι Όχθη» της Αργολίδας) που εκλέγουν αντίστοιχα τον τακτικό και αναπληρωματικό αιρετό. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι στην Αρκαδία, όπου και η έδρα της Περιφερειακής Διεύθυνσης, η ΠΑΣΚ απέσπασε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά της πανελλαδικά! Από τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας, φαίνεται ότι τα κοινά ψηφοδέλτια που συγκρότησαν η Αγωνιστική Συνεργασία και οι Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις σε αρκετούς νομούς και ορισμένες Περιφέρειες σημείωσαν αξιόλογα αποτελέσματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Α’ Αθήνας όπου ένα τέτοιο ενωτικό ψηφοδέλτιο αναδείχθηκε σε πρώτη δύναμη με ποσοστό 33,4% έναντι 28,2% της ΔΑΚΕ, 24,9% της ΠΑΣΚ και 13,4% του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών. Όλα τα προηγούμενα χρόνια στο κέντρο της Αθήνας ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ μονοπωλούσαν τους δύο αιρετούς. Και σε κεντρικό επίπεδο σημειώθηκε πτώση των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ αλλά και της Αγωνιστικής Συνεργασίας (Συνασπισμός) και παράλληλα άνοδος των ΠαρεμβάσεωνΣυσπειρώσεων και της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ (ΚΚΕ). Αν πάντως λειτουργούσε και εδώ η συνεργασία της Αγωνιστικής Συνεργασίας με τις Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις είναι πιθανό το ενωτικό αυτό ψηφοδέλτιο να αναδεικνυόταν σε πρώτη δύναμη γεγονός που θα αποτελούσε, σε συμβολικό έστω επίπεδο, μία σημαντική πολιτική ανατροπή. Ο παρακάτω πίνακας μολονότι δεν στηρίζεται σε επίσημα στοιχεία, δίνει πάντως μια γενική εικόνα.

ΠΑΣΚ: 25,4 % (2010) / 25,9% (2008) / -0,5% (Διαφορά) ΔΑΚΕ: 24,8% (2010) / 31,1% (2008) / -6,3% (Διαφορά) ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ: 14,9% (2010) / 16,6% (2008) / -1,7% (Διαφορά) ΕΣΑΚ-ΔΕΕ(ΠΑΜΕ): 13,2% (2010) / 10,5% (2008) / +2,7 (Διαφορά) ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ: 12,8% (2010) / 8,2% (2008) / +4,6% (Διαφορά) Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στο ΚΥΣΔΕ, ως κεντρικό υπηρεσιακό όργανο, κυριαρχούν απόλυτα οι πελατειακές λογικές και οι αιρετοί του κλάδου είθισται να συμπεριφέρονται κατ’ αναλογίαν, όπως οι βουλευτές πουλώντας «εξυπηρετήσεις» σε ό,τι αφορά εκπαιδευτικές άδειες, μεταθέσεις και αποσπάσεις. Έτσι, εδώ κυριαρχούν ανέκαθεν μονοπωλώντας τις θέσεις των αιρετών η ΠΑΣΚ και η ΔΑΚΕ. Αντίθετα, στα τοπικά ΠΥΣΔΕ όπου οι καθηγητές γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, είναι ευκολότερο για τα σχήματα, που απορρίπτουν τις κυρίαρχες επιλογές και την πρακτική των κομματικών συνδικαλιστών, να πείσουν τον κλάδο και να πετύχουν αξιόλογα εκλογικά αποτελέσματα. Σε πολλές περιπτώσεις υποψήφιοι, κυρίως από το χώρο της ευρύτερης αριστεράς, που διακρίνονται για το ήθος και την ακεραιότητά τους πέτυχαν να εκλεγούν στη θέση του αιρετού. Με βάση την εικόνα που έχουμε, αυτό συνέβη φέτος σε πολύ περισσότερα ΠΥΣΔΕ στην Ελλάδα από κάθε άλλη χρονιά.

Μία ενδιάμεση κατάσταση αποτελούν τα ΑΠΥΣΔΕ (τα 13 Περιφερειακά Συμβούλια) που επίσης λειτουργούσαν ως τώρα με στενά γραφειοκρατικά και άρα κομματικά (και πελατειακά) κριτήρια. Το γεγονός όμως ότι και εδώ εκλέχτηκαν στις μισές σχεδόν Περιφέρειες υποψήφιοι που, αν μη τι άλλο, απορρίπτουν τόσο το ρουσφέτι όσο και τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική, δείχνει ότι πράγματι κάτι αλλάζει. Τέλος, φαίνεται ότι στο εσωτερικό των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ συντελούνται ενδιαφέρουσες διεργασίες. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για ενδοπαραταξιακές συγκρούσεις, προσωπικούς ανταγωνισμούς και ατομικές στρατηγικές, αποχωρήσεις, αυτονομήσεις (π.χ. στην Αργολίδα η ΠΑΣΚ μετονομάστηκε σε «Αυτόνομη» και δεν μετείχαν μέλη της στο ψηφοδέλτιο για το ΑΠΥΣΔΕ). Όλα αυτά αποτελούν συμπτώματα της χρεοκοπίας του συνδικαλισμού και της πολιτικής κουλτούρας γενικότερα της Μεταπολίτευσης. Σε ό,τι αφορά το δικό μας ιδεολογικό χώρο, θα πρέπει ήδη να σκεφτόμαστε την πιθανότητα δημιουργίας ενός πανελλαδικού σχήματος που σε δύο χρόνια θα μπορέσει να αξιοποιήσει τις εκλογές του ΚΥΣΔΕ ως μια ευκαιρία για να προβληθούν οι θέσεις και οι προτάσεις μας για την Παιδεία και τον τόπο γενικότερα. *Τα στοιχεία του 2010 προκύπτουν από τα στοιχεία της Πύλης alfavita.gr *Τα στοιχεία του 2008 προκύπτουν από τα στοιχεία της Αγωνιστικής Συνεργασίας

«Σχέδιο Προγράμματος για το Νέο Λύκειο» Κείμενο υπογραφών για την απόσυρσή τουση Της Σύνταξης

μείς που υπογράφουμε το κείμενο αυτό απαιτούμε την άμεση απόσυρση του σχεδίου προγράμματος για το «Νέο Λύκειο» γιατί: α) είναι αντισυνταγματικό. Με βάση τη δεύτερη παράγραφο του άρθρου 16 του Συντάγματος, στους σκοπούς της Παιδείας περιλαμβάνονται και η καλλιέργεια εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης. Στο Σχέδιο Προγράμματος όμως καταργούνται η βυζαντινή, η νεότερη και η σύγχρονη ιστορία, ενώ το μάθημα των θρησκευτικών υποβαθμίζεται σε μια επιλογή ανάμεσα σε δεκάδες άλλες. Έτσι οι νέοι στερούνται τη δυνατότητα να αποκτήσουν ιστορική συνείδηση σε μια ηλικία που επιτέλους μπορούν να δουν κριτικά τα ιστορικά γεγονότα που έχουν διδαχθεί περιληπτικά στο

δημοτικό και το γυμνάσιο. Στερούνται επίσης την ευκαιρία να μάθουν και να προβληματιστούν πάνω σε ζητήματα που αφορούν την ορθόδοξη παράδοση και τα ηθικά διλήμματα του σύγχρονου ανθρώπου. β) είναι αντιπαιδαγωγικό, αφού μετατρέπει το σχολείο σ’ ένα σούπερ μάρκετ, όπου οι μαθητές ψωνίζουν τυχαία μαθήματα από καλάθια διαφορετικών μαθημάτων, με αποτέλεσμα να μη λαμβάνουν τις γνώσεις που απαιτούνται, να μην αποκτούν συνολική εικόνα του κόσμου και εν τέλει να μη συγκροτούν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Η δε αντικατάσταση των εξετάσεων αποκλειστικά από εργασίες δεν διασφαλίζει την εμπέδωση του συνόλου της διδακτέας ύλης, ούτε τον έλεγχό της. Το «Νέο Λύκειο» οδηγεί επομένως στην αμάθεια, ενώ εθίζει τους μαθητές στην επιλογή όχι του ωφέλιμου μαθήματος, αλλά του πιο ελαστικού στη βαθμολογία καθη-

γητή και του λιγότερο απαιτητικού αντικειμένου. Σε ό,τι αφορά στους καθηγητές, προκειμένου να προσελκύσουν «πελατεία» για το αντικείμενό τους, θα αναγκαστούν να προβούν σε «προσφορές» (χαριστική βαθμολογία, χάιδεμα των παιδιών). Αν οι μαθητές δεν τους επιλέξουν, τότε κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς ωράριο και άρα να χάσουν την οργανική τους θέση. γ) είναι αντιεπιστημονικό, καθώς κατά πρώτον διασπά την ενότητα των φυσικών επιστημών, όταν οι μαθητές καλούνται να επιλέξουν υποχρεωτικά ένα αντικείμενο ανάμεσα στη Φυσική, τη Βιολογία, τη Χημεία και τις… Περιβαλλοντικές Επιστήμες. Κατά δεύτε-

ρον, υποβαθμίζει τις ανθρωπιστικές σπουδές, που κατεξοχήν προβάλλουν διαχρονικά πρότυπα και αξίες και συμβάλλουν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου. Όταν όμως βαφτίζει τα λατινικά ξένη γλώσσα και δεν επιτρέπει, σ’ αυτόν που θα τα επιλέξει, να επιλέξει μαζί και τα αρχαία ως πρωτεύον μάθημα, τότε, εκτός από αυθαίρετο, το «Πρό-

γραμμα» καταντά και γελοίο! Το Σχέδιο Προγράμματος για το «Νέο Λύκειο» δεν παίρνει αλλαγή. Μόνη αλλαγή του είναι η άμεση απόσυρσή του. Στη θέση του προτείνουμε ένα πρόγραμμα σπουδών που να εξασφαλίζει την απόκτηση γενικών γνώσεων και όχι αποσπασματικών πληροφοριών, που να προβάλλει ανθρωπιστικές αξίες και πρότυπα μέσα από τη δημοκρατική και αγωνιστική παράδοση του ελληνικού λαού, ενώ παράλληλα θα φέρνει τα παιδιά σε επαφή με τα μεγάλα επιτεύγματα του παγκόσμιου πολιτισμού και όχι αποκλειστικά με εκείνα του «ευρωπαϊκού πνεύματος». *Μπορείτε να υπογράψετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση : http://ardin.gr/ node/3782

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Ουτοπική ή εφικτή; Απόπειρα σκιαγράφησης ενός πολιτικού συστήματος άμεσης κοινοτικής δημοκρατίας Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου Η πανθομολογούμενη κρίση του πολιτικού μας συστήματος ανακινεί συνεχώς το όραμα για τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού συστήματος άμεσης δημοκρατίας.

συγκρότηση μιας εφικτής εναλλακτικής πρότασης έχει, κατά την άποψή μας, τις εξής απαράγραπτες προϋποθέσεις: 1. Τη διατήρηση του αντιπροσωπευτικού χαρακτήρα του πολιτεύματος, αλλά με εκδημοκρατισμό του τρόπου ανάδειξης και εκλογής των αντιπροσώπων. 2. Τη θεσμοθέτηση των κοινοτήτων ως κυττάρου και βάσης του πολιτεύματος. Μέσω των κοινοτήτων θα πρέπει ο λαός να συνδέεται με την πολιτική εξουσία και όχι μέσω των κομμάτων, όπως συμβαίνει σήμερα. Ωστόσο, δεν πρέπει να αποδυναμωθεί ούτε στο ελάχιστο η ισχύς της κεντρικής εξουσίας, που αποτελεί προϋπόθεση για την εθνική ακεραιότητα και ανεξαρτησία. Στη συνέχεια σκιαγραφείται ένα πολιτικό σύστημα, σαφώς δημοκρατικότερο του παρόντος, το οποίο εκτιμούμε ότι καλύπτει τις παραπάνω προϋποθέσεις: Κατά το σύστημα αυτό, οι Έλληνες πολίτες διαχωρίζονται σε κοινότητες ανάλογα με τον τόπο κατοικίας τους. Κάθε κοινότητα περιλαμβάνει μια αστική γειτονιά ή ένα μικρό χωριό. Βασικό όργανο των κοινοτήτων είναι η λαϊκή συνέλευση, στην οποία μπορούν να συμμετέχουν και να ψηφίζουν οι πολίτες της κοινότητας. Η εκλογή των αιρετών αντιπροσώπων, σε όλα τα επίπεδα, γίνεται με μια γενική εκλογική διαδικασία, αποτελούμενη από τέσσερις φάσεις: Στην Α΄ φάση, οι λαϊκές συνελεύσεις των

κοινοτήτων εκλέγουν από έναν υποψήφιο αντιπρόσωπο η καθεμιά. Στη Β΄ φάση, οι υποψήφιοι αντιπρόσωποι των κοινοτήτων χωρίζονται σε ομάδες, με βάση το επάγγελμα και το εισόδημά τους. Εντός της κάθε ομάδας, οι υποψήφιοι αντιπρόσωποι γνωστοποιούν ο ένας στον άλλον γραπτώς τις αναλυτικές πολιτικές τους θέσεις και πραγματοποιείται ψηφοφορία, στην οποία κάθε υποψήφιος αντιπρόσωπος βαθμολογεί τους υπολοίπους. Ο υποψήφιος αντιπρόσωπος, που συγκέντρωσε τη μεγαλύτερη βαθμολογία, εκλέγεται βουλευτής ή νομάρχης, οι επόμενοι σε ψήφους εκλέγονται δήμαρχοι και, οι επόμενοι, νομαρχιακοί ή δημοτικοί σύμβουλοι. Στη Γ΄ φάση, οι βουλευτές χωρίζονται σε επτά ομάδες. Εντός κάθε ομάδας πραγματοποιείται και πάλι ψηφοφορία, με τον ίδιο τρόπο που ακολουθήθηκε στη Β΄ φάση. Ο βουλευτής που συγκέντρωσε τη μεγαλύτερη βαθμολογία εκλέγεται υποψήφιος πρωθυπουργός. Στη Δ΄ φάση, με καθολική ψηφοφορία του ελληνικού λαού (σε έναν ή δύο γύρους), εκλέγεται στη θέση του πρωθυπουργού ένας από τους επτά υποψηφίους, που αναδείχθηκαν στην προηγούμενη φάση. Με τον τρόπο αυτό, η ανάδειξη των αιρετών αντιπροσώπων γίνεται απευθείας από τον λαό και όχι μέσω των κομμάτων. Επίσης, ο πρωθυπουργός παύει να έχει τη δυνατότητα ελέγχου της βουλής μέσω της κομματικής πειθαρχίας και εξασφαλίζεται πραγματική διάκριση της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία. Ωστόσο, σε αντιστάθμισμα, η εξουσία της βουλής να ελέγχει την παραμονή της κυβέρνησης στην εξουσία, μέσω της εμπιστοσύνης

ή της δυσπιστίας της, αφαιρείται από τη βουλή και δίνεται στις κοινότητες. Συγκεκριμένα, οι λαϊκές συνελεύσεις των κοινοτήτων υποχρεώνονται, ανά εξάμηνο, να θέτουν προς ψήφιση πρόταση εμπιστοσύνης ή δυσπιστίας προς την κυβέρνηση και τη βουλή. Αν σε κάποια χρονική στιγμή η απόλυτη πλειοψηφία των κοινοτήτων έχει δηλώσει δυσπιστία, προκηρύσσεται αυτόματα δημοψήφισμα για την παραμονή της κυβέρνησης και της βουλής στην εξουσία. Έτσι, ο λαός αποκτά τη δυνατότητα να ελέγχει συνεχώς την κυβέρνηση και όχι μόνο κάθε τέσσερα χρόνια. Οι κοινότητες παρεμβαίνουν, επίσης, στο έργο των αιρετών αντιπροσώπων, με προτάσεις συμβουλευτικού χαρακτήρα. Αυτό γίνεται ως εξής: Σε κάθε λαϊκή συνέλευση, ένας αριθμός απλών μελών της κοινότητας αναλαμβάνουν να εισηγηθούν προτάσεις, οι οποίες τίθενται σε ψηφοφορία, καθίστανται επίσημα ψηφίσματα, δημοσιεύονται και δύνανται να τεθούν σε ψηφοφορία και από άλλες κοινότητες. Τα δημοφιλέστερα ψηφίσμα-

τα καθίστανται επίσημες προτάσεις του λαού, οι οποίες τίθενται υπόψιν της κυβέρνησης και της βουλής. Η κυβέρνηση και η βουλή μπορούν να απορρίψουν τις προτάσεις αυτές, αλλά παρέχοντας στις κοινότητες επίσημη αιτιολόγηση της άποψής τους. Έτσι, εξασφαλίζεται συνεχής και επίσημος διάλογος μεταξύ λαού και πολιτικής εξουσίας, για όλα ανεξαιρέτως τα θέματα. Ο ρόλος του συμβούλου των κυβερνήσεων αφαιρείται από τους ξένους συμβούλους και τις ΜΚΟ και δίνεται στον λαό. Θα μπορούσε, επίσης, να προβλεφθεί η δυνατότητα των κοινοτήτων να προκαλούν με ψηφίσματά τους τη διενέργεια δημοψηφισμάτων για την ακύρωση νομοσχεδίων, ή πολιτικών ενεργειών της κυβέρνησης μεγάλης εθνικής σημασίας. Τα προαναφερθέντα δεν πρέπει να εννοηθούν ως στοιχεία ενός μελλοντικού και ουτοπικού «νέου μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης», αλλά ως άμεσες προτάσεις μεταρρύθμισης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, για την εφαρμογή των οποίων δεν απαιτείται παρά μόνον η πολιτική βούληση. Ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, που τα επόμενα χρόνια θα αναδειχθεί μέσα από τον δημοκρατικό πατριωτικό χώρο, δεν θα πρέπει να επιδιώξει να γίνει απλώς ένα καλό κόμμα, μεταξύ των άλλων κακών, αλλά θα πρέπει να προτείνει τον εκδημοκρατισμό του κομματοκρατικού μας συστήματος. Στην παρούσα μας κατάσταση δεν αρκούν οι ασπιρίνες. Χρειαζόμαστε εφικτά οράματα, που θα ενώσουν και θα εμπνεύσουν τον ελληνικό λαό και που θα γίνουν πρότυπα απελευθέρωσης για όλους τους λαούς του κόσμου.

«Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί»

Τα προβλήματα της Θεσσαλονίκης απουσίαζαν παντελώς

Του Νεομαρξιστή

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των δημοτικών εκλογών στη Θεσσαλονίκη είναι γνωστά. Σε μια προεκλογική αντιπαράθεση όπου η πραγματικότητα και τα προβλήματα της πόλης απουσίαζαν παντελώς, οι κ.κ. Μπουτάρης και Γκιουλέκας έπαιξαν το συνηθισμένο ρεπερτόριο. Όσον αφόρα τον υποψήφιο της Δεξιάς, το μόνο που έκανε ήταν σε όλη την προεκλογική εκστρατεία, να δείχνει έμμεσα ότι έδιωξε από την παράταξή του τα λαμόγια των προηγούμενων διοικήσεων, ανανέωσε κατά 90% το ψηφοδέλτιό του κι έτσι η παραδοσιακή νεοδημοκράτι-

κη πλειοψηφία στον κεντρικό δήμο μπορεί και πάλι να συνταχθεί στο πρόσωπό του. Αν κι ο αντίπαλος του έδωσε ρεσιτάλ εθνομηδενισμού, ο Γκιουλέκας απέφυγε ως ο διάολος το λιβάνι την αντιπαράθεση σε αυτά τα θέματα. Βλέπετε, η δημοτική Δεξιά της Θεσσαλονίκης έχει δεσμούς με φιλοσιωνιστικούς κύκλους που δραστηριοποιούνται στην πόλη. Να μην ξεχνάμε δε ότι στα οργουελιανά φιλοθωμανικά και φιλοσκοπιανά νέα εκπαιδευτικά βοηθήματα, που πλασάρει το Ίδρυμα Σόρος, υπερήφανος χορηγός είναι ΚΑΙ ο Δήμος Θεσσαλονίκης. Αυτό λοιπόν που δεν έκανε ο Γκιουλέκας για τον Μπουτάρη, το έκανε ο Άνθιμος με τη γνωστή αμετροέπεια κι ένα

άρωμα εποχής που παραπέμπει στα εμφυλιοπολεμικά κατηχητικά, δίνοντας επί της ουσίας άλλοθι σε όσους αριστερούς ήθελαν να ψηφίσουν Μπουτάρη. Όσο για τον Μπουτάρη, εθνομηδενιστική αμετροέπεια, ίσως και χειρότερη, από του Άνθιμου. Επανέφερε την πρόταση για τη μετονομασία της Απ. Παύλου σε Κεμάλ Ατατούρκ. Ζήτησε το TV 100 να γίνει το κανάλι των μειονοτήτων κι όταν κατάλαβε τι είπε, το γύρισε στη μεταμεσονύκτια προβολή τσόντας για να το καλύψει. Να πάρει από την Εκκλησία τους βυζαντινούς ναούς για να κάνει τουρισμό, γιατί, «αν το κτίσμα λειτουργείται, πώς θα πάει π.χ ο Εβραίος ή ο Τούρκος τουρίστας να το δει». Όσο για τα προβλήματα της πόλης, τα γνωστά

και τετριμμένα. Τα ίδα προγράμματα εδώ και δύο δεκαετίες, που και οι δύο συμφωνούν και ποτέ δεν πρόκειται να υλοποιήσουν. Από την άλλη, η πόλη όλο και μαραίνεται. Με τα καταστήματα να κλείνουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Το όποιο χρήμα κυκλοφορεί, βγαίνει εκτός πόλης, και χωράς από τα Ικέα και τα Καρφούρ περιφερειακά της πόλης. Οι τελευταίες βιοτεχνίες και μικροβιομηχανίες φεύγουν για τη Βουλγαρία, ενώ εσχάτως στη γειτονική

χώρα άρχισαν να εγκαθίστανται και επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών. Δυο χρόνια πριν την επέτειο απελευθέρωσης της πόλης από τον τουρκικό ζυγό, φοβάμαι ότι το μόνο τραγούδι που ταιριάζει είναι το «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί». Θα τους αφήσουμε έτσι;

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Ακυρώθηκαν τα επίσημα εγκαίνια της εποχής του φαστ τρακ

Ένα σωτήριο... ναυάγιο Του Θανάση Τζιούμπα Τελικά τα επίσημα εγκαίνια της εποχής του φαστ τρακ ναυάγησαν με έναν τρόπο που αναδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο την ποιότητα της πολιτικής της προσέλκυσης επενδύσεων με κάθε θυσία (για την οικονομία, το περιβάλλον, τη χώρα).

τη χώρα των λωτοφάγων, θα πρέπει να υπενθυμίζουμε διαρκώς τι έγινε χθες: Στη γωνιά της Ελλάδας που ακούει στο όνομα Αστακός, μια περιοχή αραιοκατοικημένη, μακριά από τα αστικά κέντρα και αδικημένη από την «ανάπτυξη» που βίωσε η υπόλοιπη χώρα, επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί η πολιτική των ληστρικών, αποικιακού τύπου επενδύσεων. Ίσως οι αρχιτέκτονές της περίμεναν, ότι σε μια τέτοια περιοχή, τα κριτήρια της τοπικής κοινωνίας για την ποιότητα της ανάπτυξης θα ήταν πιο ελαστικά και οι αντιστάσεις θα ελαχιστοποιούνταν. Από το διαλυτήριο πλοίων ως το θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο λιθάνθρακα, κι από κει στο τέρας των 1.100 μεγαβάτ με καύσιμο LPG, αυτή η κατά τα άλλα ενταγμένη στο πρόγραμμα NATURA περιοχή επιλέχτηκε για να δεχτεί επενδύσεις που δύσκολα μπορούσαν να γίνουν ανεκτές αλλού. Στη συζήτηση για το φαστ τρακ ο Παμπούκης προειδοποιούσε τους ανησυχούντες για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των ανεξέλεγκτων και αδιαφανών αδειοδοτήσεων του νομοθετικού του πονήματος: «Προσέξτε, μήπως εκεί όπου λέμε να προστατεύσουμε το περιβάλλον δεν υπάρχει τίποτα πλέον. Μιλάμε για τους αιγιαλούς. Εγώ περνώ πολλές φορές και βλέπω αυθαίρετα κτίσματα και κέντρα διασκέδασης στους αιγιαλούς». Προσγειώνοντας δε όσους επικρίνουν την κυβέρνηση ότι παραδίδει τη χώρα σε ξένους, πρόσθεσε: «Μη φανταστείτε ότι υπάρχει ουρά επενδυτών έτοιμη να επενδύσει. Δεν είμαστε βεβαίως επαίτες. Δίνουμε κίνητρα μεν, αλλά είναι σαν να τους λέμε, προτιμήστε μας από την Τουρκία, γιατί εμείς έχουμε ωραία χώρα». Η τελευταία συμφωνία, αυτή με το Κατάρ, προέβλεπε την κατασκευή του γιγάντιου σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με προορισμό την Ιταλία κατά 70% και με καύσιμο το υγροποιημένο παράγωγο της επεξεργασίας πετρελαίου, το LPG. Πρόκειται για ένα καύσιμο που αντλεί την κακή του φήμη κυρίως από τα μεγάλα βιομηχανικά ατυχήματα που έχουν συμβεί στο παρελθόν. Το πιο πολύνεκρο συνέβη στις 19 Νοεμβρίου του 1984 σε δεξαμενές LPG της κρατικής εταιρείας PEMEX στο Σαν Χουάν του Μεξικού, προκάλεσε τον θάνατο σε περισσότερους από 500 ανθρώπους και τον τραυματισμό περίπου 6.000 ανθρώπων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η έκρηξη έγινε αισθητή και καταγράφηκε από σεισμογράφους στο Πανε-

πιστήμιο του Μεξικού, στην πρωτεύουσα της χώρας. Πιο κοντά σε μας, ένα σοβαρό ατύχημα συνέβη στην Τοσκάνη πέρυσι, όταν εξερράγη βαγόνι που μετέφερε LPG. Στο δυστύχημα έχασαν τη ζωή τους 15 άνθρωποι, ενώ προκλήθηκαν ζημιές και καταρρεύσεις κτηρίων στην περιοχή. Επόμενο ήταν η Ιταλία, ως σοβαρή χώρα, να μην επιλέγει τη λειτουργία τέτοιων εγκαταστάσεων στο έδαφός της και να θέλει να εξάγει τον βιομηχανικό κίνδυνο, εισάγοντας μόνο το προϊόν, την παραγόμενη ενέργεια. Ταυτόχρονα, οι σεΐχηδες του Κατάρ ήθελαν να αξιοποιήσουν το παραπροϊόν αυτό των διυλιστηρίων τους, που τώρα απλώς το καίνε. Όλοι ευχαριστημένοι λοιπόν, βρίσκοντας κάποιον να υποστεί το βρόμικο μέρος της ιστορίας: Η EDISSON, ο σεΐχης Χαμάντ μπιν Τζασίμ μπιν Τζαμπρ αλ Θάνι, αλλά και …η κυβέρνηση της μνημονιοκρατίας. Το Μαξίμου και η καμαρίλες βρήκαν μια ευκαιρία να παρουσιάσουν το «έργο» του Αστακού ως τον προάγγελο των ποταμών επενδύσεων από αυτούς που, συγκινημένοι από τα λόγια του πρωθυπουργού μας στα φόρουμ της αλλοδαπής, θα έσπευδαν να βάλουν πλάτη στην ανόρθωση της Ελλάδας, εμπιστευόμενοι τους μάγους της οικονομίας που την κυβερνούν. Και βέβαια οι μηχανισμοί κατασκευής συναίνεσης είδαν τη δική τους χρυσή ευκαιρία για γλείψιμο. Απολαύστε: «Δεν πέρασαν ούτε δέκα ημέρες από την επίσκεψη στην Αθήνα του πρωθυπουργού του Κατάρ σεΐχη Χαμάντ μπιν Τζασίμ μπιν Τζαμπρ αλ Θάνι και από την υπογραφή της ελληνοκαταρινής συμφωνίας ύψους 3,5 δισ. ευρώ για τη δημιουργία μονάδας βιοκαυσίμων, μονάδας υγροποιημένου αερίου και μονάδας ηλεκτροπαραγωγής, και η επένδυση άρχισε να υλοποιείται. Οι Καταρινοί είχαν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους για επενδύσεις στην Ελλάδα ζητώντας απλώς να περιοριστεί η γραφειοκρατία: “Δεν θέλουμε ούτε παρακάμψεις ούτε χαριστικές αποφάσεις”, φαίνεται να είπαν στους εκπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης». Αλλά... «Ως διά μαγείας παραμερίστηκαν λοιπόν σε λίγες μόνον ημέρες τα χρόνια γραφειοκρατικά εμπόδια

“

Αν θέλουμε να εμποδίσουμε την επέκταση της ζώνης κατοχής μέσα στις αυλές μας, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για σκληρούς αγώνες.

και οι Άραβες αρχίζουν την πρώτη σοβαρή επένδυσή τους στην Ελλάδα, η οποία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, θα δημιουργήσει 2.200 νέες θέσεις εργασίας. Στο να ξεπεραστούν τα γραφειοκρατικά προβλήματα βοήθησε (χωρίς να το γνωρίζει) και η ΝΔ και συγκεκριμένα ένας παλαιός νόμος του τότε υπουργού Ανάπτυξης κ. Χρ. Φώλια, που χαρακτήριζε τη συγκεκριμένη περιοχή του Αστακού Αιτωλοακαρνανίας «βιομηχανική περιοχή με καύση λιθάνθρακα». Χρειάστηκε να γίνουν τώρα μερικά τηλεφωνήματα του υφυπουργού Εξωτερικών κ. Σπ. Κουβέλη και της υπουργού Περιβάλλοντος κυρίας Τίνας Μπιρμπίλη, ώστε η χαρακτηρισμένη ήδη ως βιομηχανική περιοχή να μετατραπεί σε βιομηχανική περιοχή με χρήση υγροποιημένου αερίου, η χρήση του οποίου, όπως τονίστηκε, είναι επωφελής για το περιβάλλον. Έτσι τα εμπόδια της γραφειοκρατίας παραμερίστηκαν και ο δρόμος για την επένδυση στον Αστακό ήταν πλέον ορθάνοιχτος». (Ι. Χασαπόπουλος, Βήμα, 16/05/2010) Ήταν τόση η πρεμούρα για τη δόξα του θέματος, που φάνηκε, οι δύο συνιστώσες της επιχειρούμενης λεηλασίας της χώρας από τους «επενδυτές», ο Παμπούκης κι ο Κουβέλης (ήταν αυτοί που μαζί με τον Ν. Παπανδρέου έτρεχαν με το VIP τζετ της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας στο Κατάρ για να υπογράψουν νύχτα), να διαγκωνίζονται για το ποιος θα χαμογελάσει πρώτος στις κάμερες αναγγέλλοντας τα καλά νέα. Είναι όμως κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια. Η συμφωνία στράβωσε, οι τιμές του Κατάρ για το LPG ήταν ψηλές, οι μεταφορείς ζητούσαν πολλά, το υποβρύχιο καλώδιο ήθελε χρόνο και εγκρίσεις από την Ιταλία (που είναι χώρα σοβαρή κι όχι φαστ τρακ), οι ιταλικές εταιρείες ηλεκτρισμού δεν συμφώνησαν στην τιμή, με δυο λόγια

όλα πήγαν τόσο στραβά όσο ήταν αναμενόμενο. Τέτοια ποιότητα σχεδιασμού είναι άξια να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης για το πώς δεν πρέπει να παίρνονται οικονομικές αποφάσεις, εκτός κι αν δεν ήταν απόφαση κι απλώς η κυβέρνηση μας δούλευε παρουσιάζοντας τη δουλειά κλεισμένη. Οι αντιδράσεις από τους τέως θριαμβολογούντες; Τι άλλο από «δεν φταίμε εμείς», με παράλληλη υποβάθμιση της συμφωνίας για την οποία ως τώρα επαίρονταν ως μια απλή υπόθεση μεταξύ ιδιωτών που στράβωσε. Και ταυτόχρονα προσπαθούσαν απεγνωσμένα να αποσυνδέσουν το ναυάγιο από το περίφημο επενδυτικό πακέτο των 5 δισ. του Κατάρ, το πακέτο για το οποίο ο Αστακός είχε διαφημιστεί ως η πρεμιέρα. Και ο καβγάς Παμπούκη με Κουβέλη μεταφέρθηκε πίσω από κλειστές πόρτες, με αλληλοκατηγορίες για το ποιος τα σκάτωσε παραβιάζοντας τα «χωρικά ύδατα» του άλλου. Και καθώς και το άλλο «μεγάλο ντιλ», τα ναυπηγεία, δεν μοιάζει να πηγαίνει και πολύ καλύτερα, μάλλον θα δούμε κι άλλες πράξεις του έργου, με άλλους εμίρηδες, αλλά με τους ίδιους πάντα κακομοίρηδες. Επιμύθιο: Αν αληθεύει ότι η μονάδα LPG θα πάει τελικά Αλβανία, θα πρέπει ως Έλληνες να αισθανόμαστε ευτυχείς που η χώρα μας δεν είναι (ακόμη) πιο ανταγωνιστική από την Αλβανία για τέτοιου είδους επενδύσεις. Αυτή τη φορά ένας αδέξιος σχεδιασμός, με βάση επικοινωνιακά και όχι οικονομικά κριτήρια, γλίτωσε την περιοχή του Αστακού και τους κατοίκους της από τη βόμβα που θα τοποθετούσαν εκεί. Όμως να είστε σίγουροι ότι δεν θα είναι πάντα έτσι. Αν θέλουμε να εμποδίσουμε την επέκταση της ζώνης κατοχής ως μέσα στις αυλές μας, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για σκληρούς αγώνες.

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ Τι συμβαίνει στον Άγιο Παντελεήμονα;

“Παρασύρονται Ας μιλήσουμε επιτέλους! από εξτρεμιστές” Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις τελευταίες μέρες προκάλεσαν οι παρεμβάσεις των προέδρων της αφγανικής κοινότητας (Μοχάμεντ Γιουνούς) και της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας (Ναΐμ Ελγαντούρ) στην Ελευθεροτυπία. Ο κ. Γιουνούς αναφέρει, «στην Ομόνοια, όπου λειτουργούν αυτοδιαχειριζόμενα τζαμιά, συγκεντρώνονται αναλφάβητοι πρόσφυγες που παρασύρονται εύκολα από εξτρεμιστές προσκείμενους θρησκευτικά στους Ταλιμπάν. Στο πολιτιστικό κέντρο (τζαμί) των Αφγανών, επιχειρούν διαρκώς να παρέμβουν, για να ανατρέψουν το υπάρχον καθεστώς». Τη σκέψη αυτή θα συμπληρώσει ο κ. Ελγαντούρ λέγοντας πως, «οι μουσουλμάνοι μετανάστες είναι άνεργοι, πεινασμένοι, και δεν μπορούν να ανανεώσουν τις άδειες παραμονής, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τόσα ένσημα. Δέχονται πολλών μορφών πιέσεις. Αποτελούν βραδυφλεγή βόμβα. Προσπαθούμε από χρόνια να ανακόψουμε τον δρόμο φανατικών στοιχείων που σκοπεύουν να διαταράξουν την ειρηνική συνύπαρξή μας. Σε όλες τις μουσουλμανικές κοινότητες ακούγονται ακραίες φωνές να μην έχουμε καμία επαφή με τους χριστιανούς». Οι παρεμβάσεις αυτές έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, όχι μόνο διότι προέρχονται από θεσμικούς φορείς της μουσουλμανικής κοινότητας, αλλά για να καταδείξουν και τις ανησυχίες που υπάρχουν σε μια μερίδα μουσουλμάνων μεταναστών. Παράλληλα, στον αντίποδα, αρθρώνονται ποικίλες λαϊκιστικές κορόνες που σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι σε θέση να συμβάλουν σε λύση του φαινομένου. Ο πολύς Άδωνις Γεωργιάδης, σε διαδικτυακή συνέντευξή του θα μας αποκαλύψει τη λύση του: «Θα πατάξω πλήρως το παραεμπόριο εντός του πρώτου εξαμήνου της θητείας μου. Αυτό θα γίνει με την ίδρυση Ειδικού Σώματος Διώξεως Παραεμπορίου, που θα λειτουργήσει σε δύο επίπεδα. Στο πεζοδρόμιο άνδρες με πολιτικά, για να μην αναγνωρίζονται από μακρυά, θα εξοπλιστούν με ανεξίτηλα σπρέι και θα ρίχνουν το σπρέι πάνω στα προϊόντα, καταστρέφοντάς τα πριν προλάβουν να τα μαζέψουν και να φύγουν. Έτσι, καταστρέφοντας χιλιάδες προϊόντα, θα αυξήσουμε το κόστος τους». Και ενώ ο δημόσιος διάλογος φορτίζεται με όλες αυτές τις αντιφατικές αντιλήψεις, στον Έβρο θα αναπτυχθούν δυνάμεις της Φρόντεξ με σκοπό τον περιορισμό της λαθρομετανάστευσης. Συγκεκριμένα, 175 μέλη της ευρωπαϊκής υπηρεσίας θα αναπτυχθούν σε 12 χλμ των συνόρων μεταξύ Νέας Βύσσας και Ορεστιάδας, ενώ θα ενισχυθούν από 400 Έλληνες συνοριοφύλακες. Θα ενισχυθούν επίσης με ελικόπτερα και… μικρά τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη για να παρακολουθούνται οι κινήσεις των μεταναστών. Αλέκος Μιχαηλίδης -Κωνσταντής Σεβρής

Μπορεί ένας καθημαγμένος και ταπεινωμένος λαός, που με επονείδιστο τρόπο έχει μετατραπεί μέσα σε λίγους μήνες σε πειραματόζωο της διεθνούς πολιτικής και σε εύκολη λεία των τραπεζών και των απανταχού κερδοσκόπων, να αντισταθεί με επιτυχία στα καρκινώματα που διαχρονικά τον απομυζούν; Στην περίπτωση του ελληνικού μάλλον όχι, αν σταθούμε στην εκκωφαντική σιωπή και στη στωικότητα με την οποία αποδέχεται τα όσα προσβλητικά γνωρίσματα του καταμαρτυρούν οι κυβερνώντες του και τα όσα επαχθή μέτρα του επιβάλλει, υπό καθεστώς μειωμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και ελλειμματικής δημοκρατίας, η νέα ξενοκρατία. Οπότε και είναι αναμενόμενο τα καρκινώματα αυτά να διογκώνονται επικίνδυνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και αυτό της παράνομης μετανάστευσης, καθώς, όπως όλα δείχνουν, η γιγάντωση της ισλαμοαφροασιατικής πλημμυρίδας και του λαθρομεταναστευτικού τουρισμού θα συνεχιστεί απρόσκοπτα.

ε τέτοιες ιστορικές περιόδους για την Ελλάδα, κάθε εχέφρων άνθρωπος θα περίμενε ότι για ουσιώδη ζητήματα εθνικής επιβίωσης και ασφάλειας, όπως είναι στην ουσία του το μεταναστευτικό, θα υπερίσχυαν χαρακτηριστικά όπως η σοβαρότητα, η σύνεση, η υπευθυνότητα, η αποφασιστικότητα και η εντιμότητα. Όμως στη χώρα μας και στο ζήτημα αυτό κυριαρχεί η παραλυσία, αλλά και ο τραγέλαφος, και περισσεύουν οι ιδεοληψίες, η υποκρισία και οι ανέξοδες ηθικολογίες, με τις οποίες αφειδώς μας βομβαρδίζει, μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ, τόσο το νεοφιλελεύθερο όσο και το ανανεωτικό - ριζοσπαστικό καρτέλ των «φιλάνθρωπων», που ισχυρίζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι «δεν υποβάθμισαν οι μετανάστες τον Άγιο Παντελεήμονα, ούτε βέβαια την Ομόνοια [1]» και ότι θα πρέπει να δοθεί ιθαγένεια σε όλους ανεξαιρέτως τους μετανάστες (άπαντες θύματα του δυτικού ιμπεριαλισμού και καπιταλισμού) και έπειτα να πάρουν νόμιμα τον δρόμο για την Εσπερία, ως Ευρωπαίοι πολίτες! Υπό το πρίσμα τέτοιων έωλων απόψεων, οι εγκλωβισμένοι και τρομοκρατημένοι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα, του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, της Κυψέλης, των Πατησίων κ.α. θα χαρακτηρίζονται συλλήβδην και με μεγάλη ευκολία από τους πάσης φύσεως «προοδευτικούς», «εκσυγχρονιστές», «κοινωνιστές», –«εθνομηδενιστές» στην πραγματικότητα– ως «ρατσιστές», «ξενόφοβοι», «εθνικιστές», «ακροδεξιοί». Τα θέματα όμως που προσπαθούν –συχνά με εντελώς λανθασμένο τρόπο– να αναδείξουν οι γηγενείς κάτοικοι αυτών των φρικτά υποβαθμισμένων περιοχών είναι, για όσους δεν πάσχουν από ιδεολογική τύφλωση και ενεργό μισελληνισμό, υπαρκτά, και τέτοιες αντιδράσεις θα πολλαπλασιάζονται για όσο διάστημα:

• Η ελληνική Πολιτεία δεν θα υψώνει δυναμικά το ανάστημά της απέναντι στον βασικό δουλέμπορο παράνομων μεταναστών της Ανατολικής Μεσογείου, τη νεο-οθωμανική Τουρκία και δεν θα ξεσκεπάζει, εγκαταλείποντας τη δουλοπρεπή τακτική της πολιτικής ορθότητας, την υποκριτική στάση των Ευρωπαίων εταίρων της που κατάφεραν, εν τέλει, να μετατρέψουν την Ελλάδα αφενός σε μοναδική πλέον πύλη ελεύθερης ροής παράνομων μεταναστών στην Ευρώπη και αφετέρου σε χώρο εγκλωβισμού όσων εισέρχονται παράνομα στη χώρα μας. • Θα διαιωνίζεται η παγκοσμίως πρωτότυπη πολιτική των ντε φάκτο «ανοιχτών συνόρων» στον Έβρο, που εφαρμόζει εδώ και αρκετούς μήνες η σημερινή –υπό ομηρία– κυβέρνηση, γεγονός που υποσκάπτει το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και που σηματοδοτεί μια ακόμη νίκη των ποικίλων οπαδών της παγκόσμιας διακυβέρνησης και του «πολυπολιτισμού», στους υποστηρικτές της οποίας συγκαταλέγεται, ως γνωστόν, ο νυν πρωθυπουργός της χώρας, αρκετοί υπουργοί του, καθώς και ορισμένες παρέες σε Κολωνάκι, Εκάλη και Εξάρχεια. • Ο ευρύτατα διαδεδομένος φόβος στους πολίτες μπροστά στον υφέρποντα αφελληνισμό της χώρας θα απορρίπτεται σαν κάτι το εξωπραγματικό και γελοίο και δεν θα λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ως καθοριστική για την επιβίωση του έθνους δημογραφική πραγματικότητα. • Μεγάλα θέματα των «πολυπολιτισμικών», «παράλληλων» κοινωνιών, όπως της αυξημένης παραβατικότητας-εγκληματικότητας, του φονταμενταλισμού, του υπερεθνικισμού, της κουλτούρας της βίας και της δημογραφικής απειλής, δεν θα είναι τα κεντρικά σημεία εθνικού διαλόγου, που θα γίνεται στη βάση στοιχειοθετημένων θέσεων και όχι ψευδοεπιστημονικών μελετών από αμφιβόλου αξιοπιστίας ΜΚΟ. • Οι εξ επαγγέλματος απόστολοι του κατευνασμού θα αποσιωπούν το γεγονός ότι τόσο η πρόσφατη νομοθεσία παροχής ιθαγένειας, όσο και ο Νόμος 3304/2005 περιλαμβάνουν, στο όνομα της δήθεν καταπολέμησης των διακρίσεων, «θετικές δράσεις» υπέρ των μεταναστών, που δεν είναι τίποτα άλλο από θεσμοθετημένοι μηχανισμοί διακρίσεων εις βάρος των Ελλήνων, που γεννούν έναν ιδιότυπο ρατσισμό εναντίον τους! • Οι αυτόκλητες «προοδευτικές» δυνάμεις θα εμποδίζουν τη διεξαγωγή ανοιχτού διαλόγου για τη σχέση της σαρίας με την ελληνική νομοθεσία, για το Ισλάμ που δεν είναι «ειρηνικό» σε όλες τις εκδοχές του, και για τα ισλαμικά ήθη, έθιμα και παραδόσεις, που είναι σε κάποιες εκφάνσεις τους ασύμβατα με τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων, την ελευθερία του λόγου, τον πλουραλισμό και τον πολιτισμό μας. • Οι εκπρόσωποι των μεταναστών θα επιμένουν ανυποχώρητα για θρησκευτικές ελευθερίες και μεγαλοπρεπή τζαμιά [2], όχι οπουδήποτε, αλλά στις παρυφές της Ακρόπολης, χωρίς να κάνουν παράλληλα την πα-

ραμικρή προσπάθεια για θρησκευτική ελευθερία στις χώρες προέλευσής τους. • Οι ετερόκλητες «αντιρατσιστικές» δυνάμεις στην Ελλάδα θα εξακολουθούν να αντιλαμβάνονται το πρόβλημα της μετανάστευσης σαν ένα πολυπολιτισμικό κωμειδύλλιο που ενδεχομένως να παρουσιάζει κάποιες επουσιώδεις «δυσμορφίες», οι οποίες μπορούν να αντιμετωπισθούν με μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα -εξυπακούεται όμως με εκατομμύρια ευρώ, που θα τα διαχειρίζεται πρωτίστως το καρτέλ των εξ επαγγέλματος φιλάνθρωπων. Όσον καιρό οι παραπάνω θέσεις δεν θα βρίσκονται ψηλά στην πολιτική ατζέντα των κομμάτων, με τη λήψη δραστικών μέτρων αναχαίτισης της παράνομης μετανάστευσης, και δεν θα εγκαταλειφθεί το –επικερδές για κάποιους λίγους– ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας, οι Άγιοι Παντελεήμονες θα πολλαπλασιάζονται και ο κατήφορος της χώρας θα συνεχίζεται με ή χωρίς μνημόνιο. [1] Δεν χωρά αμφιβολία ότι η Χρυσή Αυγή, εκμεταλλευόμενη την κατακόρυφη υποβάθμιση της ζωής χιλιάδων εγκλωβισμένων Ελλήνων στα γκέτο της Αθήνας προσπαθεί –με σχετική επιτυχία– να παίξει το δικό της ακραίο πολιτικό παιχνίδι. Αυτό όμως γίνεται γιατί η Πολιτεία ουσιαστικά απουσιάζει από τις περιοχές αυτές, αφήνοντας τους κατοίκους ανυπεράσπιστους και φορτώνοντάς τους ένα πολύπλοκο πρόβλημα, που επέτρεψε να υπάρχει η ίδια η φαύλη ελίτ της χώρας. Επιπλέον διότι η Αριστερά παίζει και στην Ελλάδα το ίδιο παιγνίδι που έπαιξε στον Μεσοπόλεμο η γερμανική Αριστερά και στη Δυτική Ευρώπη σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των αριστερών κομμάτων. Τότε, στη Γερμανία, αρνούμενη το εθνικό ζήτημα έστειλε μάζες προλεταρίων και μικροαστών στον Χίτλερ, σήμερα στη Γαλλία, την Ολλανδία, την Αυστρία, φροντίζει να φουσκώσει και πάλι τις τάξεις της Ακροδεξιάς. Το ίδιο φροντίζει να κάνει και στην Ελλάδα, ενισχύοντας στην ουσία άθλια φασιστικά γκρουπούσκουλα, όπως της Χρυσής Αυγής . (βλέπε σχετικά άρθρα σε Άρδην και Ρήξη). [2] Σημειώνεται ότι σε πολλά τζαμιά στη Γερμανία έχουν δοθεί ονόματα Οθωμανών κατακτητών, όπως Σουλτάνος Σελίμ Α΄, Μωάμεθ Β΄ κ.λπ.

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Ενας προπηλακισμός που ξύπνησε «ρατσιστικές» ιδέες στον Αλέκο Αλαβάνο

Τα αδιέξοδα της μετανάστευσης Του Γιώργου Πολυχρονίδη Δεν ξέρω αν τον Αλέκο Αλαβάνο τον προπηλάκισαν οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα, ή μέλη ακροδεξιάς ομάδας που ήρθε για να τους «καθοδηγήσει». Ξέρω, πώς πολλές ομάδες ήρθαν να «καθοδηγήσουν» τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα και τους εξαθλιωμένους μετανάστες: Αναρχικοί, Αντιμετανάστες πάσης φύσεως (φασίστες, ακροδεξιοί και κεντρώοι), Συνασπισμικοί και άλλοι που δεν γνωρίζω…

καιώματα, έχουν πεδίο εφαρμογής μόνο το κράτος του οποίου είμαστε πολίτες, άντε κάποια από αυτά και στα κράτη της ΕΕ. Πέραν τούτων, είμαστε ένα πολιτειακό τίποτα. Ξεχνά πως όταν υποτιμάς και απομειώνεις την πολιτειακή ισχύ του πολίτη, εν ονόματι ενός ιδεολογίζοντος παλιοκαιρίτικου «διεθνισμού» και ενός εξατομικευμένου κοσμοπολιτισμού, τον ρίχνεις βορά στην δύναμη των παγκοσμιοποιημένων οικονομικών οντοτήτων, που με μοχλό τις αλωμένες «εθνικές» κυβερνητικές ελίτ, απομειώνουν τα εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα

ποιημένα, ως κρατικός θεσμός, και όχι στις καρικατούρες της διαβούλευσης, των κομματικών συνελεύσεων και των λαομαζώξεων κρούσης, όπου κανείς δεν αποφασίζει με τρόπο που να δεσμεύει τις οροφές της κομματικής, Δημοτικής και κρατικής διοίκησης, και όπου ο πολίτης οφείλει να υποτάσσεται ως μάζα, εξ ού και «μαζικό» κίνημα, «μαζικές» οργανώσεις, κ.λπ.). Τι πάει να πει αυτό; Δέχονται την πολιτειότητα όπως την εννοεί και την εφαρμόζει το κράτος και οι μηχανισμοί του, αλλά όχι εκείνην που θα έπαιρνε το περιεχόμενό της από την πολιτικά ελεύθερη κοινω-

λοι οι παραπάνω, υποτίθεται ότι ήξεραν καλύτερα από τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα και από τους μετανάστες της περιοχής, πιο είναι το συμφέρον τους: Οι Αναρχικοί και οι Συνασπισμικοί, αρχικά αντιμετώπισαν ως a priori φασιστική και ρατσιστική την αντίδραση των κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα. Δηλαδή, το αυτονόητο: Να κυκλοφορούν με ασφάλεια στους δρόμους και τα πάρκα της γειτονιάς, να μην φοβούνται εισβολή στα σπίτια τους, να μην ζουν με διαρκή ένταση και φόβο. Χθες ο Αλαβάνος, μετά το “γιαούρτωμα”, είπε κάτι που άλλοτε, θα το χαρακτήριζε ο ίδιος ρατσιστικό: “Το 90% των μεταναστών που εισρέουν στην ΕΕ βρίσκονται στην Ελλάδα. Δώστε στους Αφγανούς άδεια πολιτικού πρόσφυγα ώστε να έχουν δικαίωμα να μεταβούν σε οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ”. Ο Αλαβάνος, λοιπόν, ανακάλυψε τον «Αριστερό» τρόπο για να διώξει τους μετανάστες!! Αυτά κάνει η μονομέρεια ενός ιδεολογίζοντος προοδευτισμού, που εναγκαλίζεται, δήθεν, τους μετανάστες (αλλά μακριά από την γειτονιά και το σπίτι μας στα Βόρεια προάστια) και δαιμονοποιεί το δίκαιο του κατοίκου. Το «έθνος» του κράτους και το έθνος της κοινωνίας Ο κ. Αλαβάνος, ξεχνά πως ο κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα, εδώ, στην Ελλάδα, ως Έλληνας πολίτης, έχει κάποια πολιτειακή ιδιότητα: Έχει ατομική Ελευθερία και πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα (όχι Ελευθερία), πληρώνει φόρους και απαιτεί ορισμένες ελάχιστες παροχές υγείας, ασφάλειας, κ.λπ. Αν πάει στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν, είναι ένα τίποτα, ειδικά αν είναι γυναίκα.. Ξεχνά, πως ακόμα δεν έχει οικοδομηθεί μια Οικουμένη των λαών, δηλαδή, ένα ευρύτερο κανονιστικό πλαίσιο, όπου ο πολίτης κάθε πόλης και κάθε κράτους, θα είναι ταυτόχρονα και πολίτης της Οικουμένης, με κατοχυρωμένη ατομική, πολιτική και κοινωνική Ελευθερία, όπου και αν βρίσκεται. Πώς μέχρι τότε, πεδίο άσκησης Ελευθερίας θα είναι το έθνος κράτος. Πως, η ατομική μας ελευθερία και τα κουτσουρεμένα πολιτικά και κοινωνικά μας δι-

της ανυπεράσπιστης κοινωνίας. Ξεχνά, πως τα Έθνη κράτη θα εξακολουθούν να επιλύουν μεταξύ τους τις αντιθέσεις τους με τον κανόνα της δύναμης του ισχυρότερου, κατά πώς δίδαξε, στην περίοδο των κρατών-πόλεων ο Θουκυδίδης. Και πώς, αν διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός της Ελλάδας, σε μια μάχη όλων εναντίον όλων, επωφελείται ο επίβουλος γείτονας, το Τουρκικό ρατσιστικό-φασιστικό κράτος, που ενισχύει με την σειρά του την περαιτέρω αποστολή μουσουλμάνων μεταναστών, και για να τους ξεφορτωθεί, αλλά και για να ενσπείρει ένα ελεγχόμενο κοινωνικό σώμα στην Ελλάδα. Ο κ. Αλαβάνος και όλοι οι υπόλοιποι (από αναρχικούς ως φασίστες), την πολιτειακή ιδιότητα δεν την θεωρούν ως πεδίο πολιτικής Ελευθερίας του Πολίτη. Δεν αναγνωρίζουν στον πολίτη το δικαίωμα να συνέρχεται εις Δήμον, και να αποφασίζει ως συλλογικό σώμα της Πολιτείας (θεσμο-

“

Αν διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός της Ελλάδας, σε μια μάχη όλων εναντίον όλων, επωφελείται το τουρκικό ρατσιστικό-φασιστικό κράτος

νία, που θα καθόριζε η ίδια, μέσα από τα θεσμοποιημένα όργανά της, το περιεχόμενο αυτής της πολιτειότητας. Με λίγα λόγια, όλοι αποδέχονται την ιδιοκτησία της πολιτικής από το κράτος. Δέχονται να ορίζει το κόμμα και ο κρατικός μηχανισμός την γενική και ακαθόριστη έννοια του «Εθνικού συμφέροντος», και αρνούνται αυτό το δικαίωμα στην κοινωνία. Όλοι αυτοί διακονούν το «Έθνος» του κράτους, και όχι το Έθνος της κοινωνίας… Του Αλαβάνου, των ακροδεξιών, των Αναρχικών και όλων των πολιτικών ινστρουχτόρων που «ξέρουν» δήθεν, καλύτερα από τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα, θα τους ήταν αδιανόητο, να περιορίζονταν στην ιδιότητα ενός απλού εισηγητή στη συνέλευση του κοινού του Αγίου Παντελεήμονα. Με αυτή, λοιπόν, την μονομερή «φιλομεταναστευτική» γιακωβίνικη πολιτεία τους οι Αναρχικοί και οι «Αριστεροί», έσπρωξαν τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα στην αγκαλιά της μισάνθρωπης ακροδεξιάς… Το «Εθνος» της ακροδεξιάς Η ακροδεξιά νοεί ως Έθνος, το «Έθνος» του κράτους. Το δόγμα «Μία φυλή, ένα έθνος, μια γλώσσα, μια θρησκεία». Διακατέχεται από την νεωτερική ιδεολογία της εποχής πριν από την κατάρρευση του Σο-

βιετικού μπλοκ, όπου η κρατική κυριαρχία ήταν ακόμα ισχυρή και δεν είχε απομειωθεί κάτω από την δύναμη της μονοκράτορος Αμερικανοσιωνιστικής ηγεμονίας, και της παγκοσμιοποίησης της «χρηματιστικής» κατά Αριστοτέλη, οικονομίας. Διακατέχεται επίσης, από τον εθνικιστικό βερμπαλισμό της κομματαρχίας της «μικράς πλήν εντίμου Ελλάδας», που πλειοδοτούσε στα λόγια, για να μειοδοτήσει στην πράξη (1897, 1922, 1941, 1955-60, 1974). [ ] Μη έχοντας σχέση με τα ουμανιστικά οράματα του Ελληνισμού, του Διαφωτισμού και του Χριστιανισμού, καταντά μισάνθρωπη. Βλέπει τον μετανάστη, όχι ως πρόσωπο, αλλά ως άτομο-μάζα, ως κοινωνική κατηγορία που πρέπει να εξοβελιστεί. Δαιμονοποιεί τον «άλλον», με αιματολογικά και με πολιτισμικά κριτήρια. Σκέψεις για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού Οι μετανάστες είναι πρόσωπα. Δεν είναι αγέλες ζώων. Οφείλουμε να τους αντιμετωπίσουμε ανθρώπινα. Να εξασφαλίσουμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και περίθαλψής τους. Να διασφαλιστούν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Όχι ανοχή στην μαύρη εργασία. Τα παιδιά των μεταναστών δικαιούνται σχολείου και ιδιαίτερης φροντίδας. Είναι ΠΑΙΔΙΑ. Οι πολιτικοί πρόσφυγες να αναγνωριστούν ταχύτατα. Να δοθεί άμεσα πλήρης πολιτειότητα στον Vahit Tursun, στους Έλληνες της τέως Σοβιετικής Ένωσης και στους Βορειοηπειρώτες. Σε κανέναν άλλον πλήρης ή μερική πολιτειότητα. Αυτό θα γίνει μόνο μετά από δημοψήφισμα. Οι όροι της απόκτησης πολιτειότητας να επανεξεταστούν μόνον όταν περάσουμε από την εκλεγμένη ολιγαρχία στην αντιπροσώπευση [i] Διακρατικές συμφωνίας για επενδύσεις στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, με κριτήριο τις ανθρώπινες εργασιακές συνθήκες και την αυξημένη απασχόληση. Να ισχυροποιηθούν οι έλεγχοι στις πύλες εισόδου της Χώρας. Να τσακιστεί το κύκλωμα διακίνησης στα σύνορα. Επιτάχυνση των γραφειοκρατικών διαδικασιών και άμεση επαναπροώθηση των οικονομικών μεταναστών, είτε προς την Τουρκία, είτε άμεσα προς τις χώρες καταγωγής είτε προώθηση προς τις χώρες της ΕΕ. Εν πάσει περιπτώσει, αυτά που γράφω εδώ, μπορεί να έχουν κάποια αξία, μπορεί να είναι και αερολογίες. Τα ίδια ισχύουν για τον καθέναν σας (μας). Ας αφήσουμε να κρίνει ο Δήμος τις προτάσεις μας, χωρίς να έχουμε κανένα προνομιακό δικαίωμα επιβολής τους μέσω κομμάτων, κράτους, ΜΚΟ, συνδικάτων κ.λπ.

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Θεσσαλονίκη: Μόνος εχθρός η ανθρώπινη βλακεία Ἡ κάλπη στὴ Θεσσαλονίκη ἔβγαλε πρῶτο τὸν Γκι ούλεκα, προεξοφλώντας ταυτόχρονα ὅτι ἐπίκει ται μεγάλη μάχη στὸν δεύτερο γύρο. Βέβαια, ἡ κάλπη ἀπέδειξε πὼς ἡ δυναμικὴ τὴν ὁποῖα κα ταλόγιζαν ἰδιοτελῶς στὸν Μπουτάρη τὰ συμφέ ροντα τὰ ὁποῖα τὸν προωθ οῦν καὶ τὸν στηρί ζουν δὲν ὑφίσταται πιὰ, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα ἀπὸ μόνο του δὲν ἀποτρέπει ὁλοκληρωτικὰ τὸν κίνδυνο τῆς ἐπικράτησης τῆς πιὸ καθαρὴς φωνὴς τοῦ ξένου παράγοντα, τοῦ νεο-ὀθωμα νισμοῦ καὶ τῆς πιὸ ξεδιάντροπης ἄρχουσας τά ξης ποὺ εἶδε ποτὲ ἡ χώρα.  Βέβαια, διάφοροι ἐκλογολόγοι ὑποστήριζαν τὸ βράδυ τῶν ἐκλογῶν ὅτι τὸ προβάδισμα τοῦ Γκι ουλέκα εἶναι σὲ θέση νὰ τοῦ χαρίσει καὶ τὴν ἐπι κράτηση στὸν δεύτερο γύρο, καθῶς ἡ ἀπόστα ση εἶναι μεγάλη γιὰ νὰ μπορέσει νὰ καλυφθεῖ ἀπὸ δανεικὲς ψήφους. Ἐντέλει, ἐπικράτησαν κάποια ψήγματα κοινῆς λο γικῆς, κὶ ἔτσι πολλοὶ ἀποδέχθηκαν τὸ προφα νὲς, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἐκτὸς ἀπὸ ἐπικίνδυ νος γιὰ τὴν πόλη, εἶναι σὺν τοῖς ἄλλοις νούμε ρο καὶ ὑπερφιλόδοξος, καὶ γι’ αὐτὸ ἀπομακρύν θηκαν ἀπὸ τὴν ὑποτιθέμενη ἐναλλακτικὴ λύση τὴν ὁποία ἀντιπροσώπευε. Ὡστόσο, τὸ χειρότερο τὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ κά νουν οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Μπουτάρη εἶναι νὰ ἐπα ναπαυτοῦν στὰ καλὰ μαντάτα τοῦ πρώτου γύ ρου. Κι αὐτὸ γιὰ δύο λόγους. Πρῶτον, γιατὶ ἡ τηλεοπτικὴ δικτατορία τοῦ ΠΑ ΣΟΚ θὰ κάνει ὅ,τι περνάει ἀπὸ τὸ χέρι της ὥστε νὰ εὐνοήσει τὸν ἀγαπημένο τὴς ὑποψή φιο καὶ δεύτερον γιατὶ καὶ ἡ ἐλάχιστη δυναμικὴ ποὺ ἀπολαμβάνει σήμερα, συγκροτείται ἀπὸ ἀν θρώπους ἄσχετους, ἀπολίτικους ποὺ δὲν γνω ρίζουν κὰν σὲ ποιὸ θεὸ πιστεύει καὶ ἀπλὰ τὸν στηρίζουν γιατὶ ἔχουν παρασυρθεῖ ἀπὸ τὴν χα ζοχαρούμενη ἐκστρατεία του, καὶ τὴν δανεικιὰ τηλεοπτικὴ του λάμψη. Δίχως αὐτοὺς, ὁ “καλὰ κρασιὰ” θὰ στηρίζονταν μόνο στὴ παραδοσια κὴ κυριλὲ ἐθνομηδενιστικὴ βάση τοῦ 8-13%. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο, κὶ ἐπειδὴ ἐν τέλει αὐτὴ ἡ τόσο χαρακτηριστικὴ politically cor r ec t, τηλε οπτικὰ καλλιεργούμενη βλακεία, εἶναι αὐτὴ τὴ στιγμὴ ὁ καθοριστικὸς παράγοντας τὼν ἐκλογι κῶν ἐπιδόσεων τοῦ Γ. Μπουτάρη, θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε ὅλοι καὶ νὰ συνεχίσουμε τὴ μάχη τῆς ἐναλλακτικῆς πληροφόρησης, ὥστε νὰ μά θουν ὅλοι τὶ ἀντιπροσωπεύει ὁ ὀπαδὸς τοῦ μνη μονίου καὶ τῆς νεο-ὀθωμανικῆς ὑποταγῆς, ἀλὰ πολίτικη κουζίνα, καὶ νὰ τὸν μαυρίσουν στὸν δεύτερο γύρο. Γ.Ρ.

Η επόμενη μέρα των αυτοδιοικητικών εκλογών

Ημέρα κρίσης! Του Γιώργου Τοζίδη

Η επόμενη μέρα των αυτοδιοικητικών εκλογών θα είναι η ημέρα κρίσης για την κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ. Κ. και τρόικας. Τα μέτρα του Μνημονίου, που είχαν σαν αποτέλεσμα την αφαίρεση εισοδήματος (από μισθωτούς και συνταξιούχους), την κατάργηση δικαιωμάτων (στην κοινωνική ασφάλιση, στην υγεία και την πρόνοια) και την αύξηση έμμεσων και ειδικών φόρων, οδήγησαν την οικονομία σε μεγάλη ύφεση (-4% τουλάχιστον), την ανεργία (ιδιαίτερα των νέων και των γυναικών) στα ύψη και στο κλείσιμο δεκάδων χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων σε ολόκληρη τη χώρα.

αρά τον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα που προκάλεσαν, τα μέτρα δεν είχαν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα αφού η πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού δείχνει ότι δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι του Μνημονίου εξαιτίας: 1. Της υστέρησης των εσόδων (1,8 δισ. λιγότερα από όσα προβλέπονται στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2011) λόγω της μικρότερης αύξησης των εσόδων από τον Φ.Π.Α. και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης (παρά τη μεγάλη αύξηση των συντελεστών), ενώ έχουν αποτύχει οι προσπάθειες αύξησης των εσόδων μέσω των ρυθμίσεων για χρέη προς το δημόσιο και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς. Ακόμη και οι ρυθμίσεις οριακής νομιμότητας όπως η περιβόητη «περαίωση», η τακτοποίηση των ημιυπαίθριων χώρων και το Ε.Τ.ΑΚ. βουλιάζουν στην προχειρότητα αλλά και στην οικονομική αδυναμία των ενδιαφερόμενων. Η υστέρηση των εσόδων οφείλεται στην επιμονή στο νεοφιλελεύθερο δόγμα για την προτεραιότητα μείωσης των δημοσίων δαπανών ακόμη και όταν, όπως συμβαίνει στη χώρα μας, τα δημόσια έσοδα (ως ποσοστό του Α.Ε.Π.) υπολείπονται τουλάχιστον κατά 4 εκατοστιαίες μονάδες του μέσου όρου της ευρωζώνης. Μια ξεκάθαρα ταξική πολιτική αφού αρνείται να φορολογήσει ουσιαστικά τις τράπεζες και τις μεγάλες εταιρείες, την κερδοσκοπική κίνηση των κεφαλαίων, τα μεγάλα εισοδήματα, τη μεγάλη ακίνητη περιουσία και την πολυτελή κατανάλωση. 2. Της εικονικής μείωσης των δημοσίων δαπανών αφού αυτή οφείλεται αφενός στη μείωση των δαπανών για μισθούς, συντάξεις και οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης (καλύπτουν το 68% της μείωσης) και αφετέρου στην

ουσιαστική στάση πληρωμών που έχει κηρύξει το ελληνικό δημόσιο. Ακόμη και η Τράπεζα Ελλάδος παραδέχεται, στην ενδιάμεση έκθεση για τη Νομισματική Πολιτική, ότι «ο συνδυασμός της μείωσης ή στασιμότητας των ονομαστικών αποδοχών των μισθωτών και της προσωρινής έξαρσης του πληθωρισμού εκτιμάται ότι συνεπάγεται για το 2010 μείωση των πραγματικών μέσων προ φορολογίας αποδοχών της τάξεως του 8% στο σύνολο της οικονομίας και της τάξεως του 17% στο δημόσιο». Η στάση πληρωμών του δημοσίου γίνεται εμφανής στη μη καταβολή δεδουλευμένων στους εργαζόμενους στο δημόσιο (συμβασιούχοι, εφημερίες, υπερωρίες κ.λπ.), στη μείωση των δαπανών για την υγεία (1 δισ. περίπου σε σύγκριση με το 2009) και την παιδεία αλλά και στη μη επιστροφή του Φ.Π.Α. στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, τη μη καταβολή επιχορηγήσεων στις επιχειρήσεις που υλοποίησαν επενδυτικά προγράμματα ή δημόσια έργα κ.ά. Μόνο στον οργανισμό συγκοινωνιών της Αθήνας (Ο.Α.Σ.Α.) η κυβέρνηση οφείλει περίπου 500 εκατ., τα οποία αν είχαν καταβληθεί, θα μηδενίζονταν οι δανειακές ανάγκες του οργανισμού. 3. της μεγάλης αύξησης της δαπάνης για τόκους (κατά 1 δις περίπου στο σύνολο του έτους) καθώς οι δανειστές της χώρας (εγχώριοι και ξένοι) εξακολουθούν να κερδοσκοπούν με το δημόσιο χρέος. Η δαπάνη για τόκους εκτιμάται ότι το 2014 θα ξεπεράσει τα έσοδα από Φ.Π.Α. κάνοντας αδύνατη την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Η αποτυχία των μέτρων του Μνημονίου και η αναμενόμενη αναπροσαρμογή του ελλείμματος και του χρέους

“

Η στάση πληρωμών του δημοσίου γίνεται εμφανής στη μείωση των δαπανών για την υγεία και την παιδεία...

για το 2009, κάνουν ακόμη πιο εμφανή την αναγκαιότητα να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της τρόικας. Όσο πιο εμφανής γίνεται η αποτυχία των μέτρων, τόσο πιο επικίνδυνοι γίνονται. Όχι μόνο δεν πτοούνται από αυτήν την αποτυχία αλλά ετοιμάζονται να πάρουν, για το 2011, σκληρότερα μέτρα που θα έχουν σαν συνέπεια τη φτωχοποίηση ακόμη μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού, την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, την εκποίηση δημόσιας περιουσίας και την ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή του περιβάλλοντος. Μπροστά σε αυτήν την προοπτική, που σημαίνει ουσιαστικά ότι ο παρασιτικός χαρακτήρας της χώρας γίνεται μη αναστρέψιμος, είναι αδήριτη ανάγκη η καταψήφιση των υποψήφιων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και των πολιτικών δυνάμεων που στήριξαν το Μνημόνιο στις αυτοδιοικητικές εκλογές της 7ης Νοέμβρη. Παράλληλα απαιτείται η διατύπωση, άμεσα, ενός εναλλακτικού σχεδίου παραγωγικής αναδιάρθρωσης της χώρας με την ηγεμονία του κόσμου της εργασίας και προτεραιότητα στην επιτόπια κάλυψη των βασικών αναγκών των λαϊκών στρωμάτων (με πρώτο στόχο τη διατροφική επάρκεια). Ενός προγράμματος που θα στηρίζεται στην παύση πληρωμών για την αναδιάρθρωση του χρέους, στη ριζική αναδιανομή εισοδήματος μέσω της φορολογίας, στην εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, στον περιορισμό στην κίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίων και στη διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης δυνατής αποκέντρωσης εξουσιών. Στα πλαίσια διατύπωσης αυτού του εναλλακτικού σχεδίου, θα χρειασθεί να απαντηθούν και τα ερωτήματα σχετικά με τη συνέχιση της ένταξης της χώρας μας στην ευρωζώνη ή ακόμη και στην Ε.Ε. Για μια ακόμη φορά, στην πρόσφατη ιστορία μας, καλούμαστε να προκρίνουμε την αισιοδοξία της βούλησης έναντι της απαισιοδοξίας της γνώσης…

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Εκλογές της κρίσης, κρίση των εκλογών!

Δημοτικές με άρωμα εθνικών εκλογών Του Γιάννη Ξένου Ο πρώτος γύρος των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών είχε πολλαπλά μηνύματα για το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ με ποσοστό 3334 % πλήρωσε την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο και απώλεσε τη διαφορά 10 εκλογικών μονάδων από τη ΝΔ μέσα σε ένα χρόνο χάνοντας ένα 1,2 εκατ. ψήφους.

ότι θα φτάσουν ή θα ξεπεράσουν το 10%, Αδ. Γεωργιάδης και Κ. Βελόπουλος κινήθηκαν κάτω ακόμα και από τα αντίστοιχα ποσοστά τους στις εθνικές. Ο Γεωργιάδης στην Αττική έλαβε 6,56% από 7,53 στις εθνικές και ο Κ. Βελόπουλος στη Κεντρική Μακεδονία 6,58% από 6,77% στις εθνικές. Η επόμενη μέρα για τον ΛΑΟΣ προδιαγράφεται δύσκολη, μιας και ο παραγκωνισμένος Βορίδης και η δειλά δειλά εμφανιζόμενη εσωτερική αντιπολίτευση θα περάσει στην αντεπίθεση και οι πολιτικές επιλογές του Καρατζαφέρη για πρώτη φορά θα αμφισβητηθούν. Ήδη, ο Καρατζαφέρης επανέλαβε ότι υπάρχει ανάγκη οικουμενικής κυβέρνησης, που αποτελεί το σχέδιο απεγκλωβισμού του. Διαφορετικά, η «κατάρα» που θέλει κόμμα που προέρχε-

εκβιασμός του Παπανδρέου (μια μέρα πριν τις εκλογές απειλούσε ότι αν η διαφορά του από τη ΝΔ δεν είναι 5 μονάδες θα προσφύγει σε εκλογές) εν μέρει έπιασε στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και την τελευταία στιγμή η συσπείρωση του ΠΑΣΟΚ ανέβηκε. Με την οριΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ ΠΑΣΟΚ ακή του νίκη όμως η δυνατό2009 2010 τητα του για ελιγμούς περιορίΑνατ. Μακεδονία 210.891 145.088 στηκε! Η επιλογή να κάνει σε - Θράκη 2-3 μήνες εκλογές «κάηκε», γιατί το πιθανότερο θα είναι να Κεντρ. Μακεδονία 480.854 296.801 τις χάσει. Άρα, στα χέρια του Δυτ. Μακεδονία 98.099 72.314 έχει μόνο ένα εναλλακτικό σχέδιο, την οικουμενική κυΘεσσαλία 224.288 149.383 βέρνηση. Η ΝΔ, στο ίδιο διάΉπειρος 118.265 84.146 στημα, μετά από μια οδυνηρή Ιόνιοι Νήσοι 62.245 27.830 ήττα και τη διάσπαση που ακολούθησε, επανήλθε με ποσοΔυτ. Ελλάδα 259.506 163.267 στό γύρω στο 32%. Στο δεύΑττική 788.670 315.793 τερο γύρο θα διεκδικήσει 11 περιφέρειες και έχει αυξημέΠελοπόννησος 185.428 154.813 νες πιθανότητες να κερδίσει Στερεά Ελλάδα 188.005 124.951 τις 7-8, ενώ πέρυσι είχε χάσει σε όλες και στις 8 με διΝότιο Αιγαίο 100.159 82.807 ψήφια διαφορά. Αν, μάλιστα Κρήτη 236.043 153.447 δεν είχε προχωρήσει στην επι2.952.453 1.770.640 λογή Κικίλια, που εκεί φάνηκε η δυναμική που ανέπτυξε το τελευταίο διάστημα, η ΝΔ θα μπορούσε πανελλαδικά να ξεπεράσει ται από διάσπαση των δύο μεγάλων να μην το ΠΑΣΟΚ και στο δεύτερο γύρο να είχε εξασφαλίζει την τρίτη συνεχή παρουσία της τις πιθανότητες να κερδίσει την περιφέρεια στη Βουλή, θα αρχίσει να απασχολεί σοΑττικής. βαρά τον ΛΑΟΣ. Το ΚΚΕ φαίνεται να είναι ο μεγάλος Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα για τον κερδισμένος των εκλογών, με ποσοστά όπως 14,3% του Παφίλη στην Αττική και πανελλαδικά γύρω στο 10% συγκεντρώνει Με την οριακή του νίκη, σημαντικό ποσοστό των ψήφων διαμαρτυρίας. Οι ψήφοι του σε σχέση με τις εθνικές η δυνατότητα του ΓΑΠ για είναι ίδιες, αλλά εκμεταλλευόμενο τη μεγάλη αποχή και τη σημαντική δική του συσπείρωση εμφανίζεται σημαντικά ενισχυελιγμούς περιορίστηκε! Η μένο. Ο ΛΑΟΣ είναι, μετά το ΠΑΣΟΚ, ο δεύτερος ηττημένος αυτών των εκλογών. επιλογή να κάνει σε 2-3 Η επιλογή του Καρατζαφέρη να στηρίξει το Μνημόνιο και η επιμονή του να ενταμήνες εκλογές «κάηκε», χθεί στο πολιτικό κατεστημένο, τιμωρήθηκε από τους πολίτες. Ο στόχος του ΛΑΟΣ ήταν το ποσοστό να βρεθεί κοντά στο 10%, γιατί το πιθανότερο θα είαλλά τα πουλέν του κόμματος σε Αττική και Κεντρική Μακεδονία, που θεωρούσαν ναι να τις χάσει.

“

ΣΥΡΙΖΑ ή τουλάχιστον ότι έχει απομείνει από αυτή τη συμμαχία. Τα δύο στοιχήματα του Αλ. Τσίπρα ο Αλ. Μητρόπουλος στην περιφέρεια Αττικής και η Ελένη Πορτάλιου στο δήμο Αθηναίων δεν τον επιβεβαίωσαν. Ο Αλ. Μητρόπουλος που στάθηκε αφορμή να διασπαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το στοίχημα για προσέγγιση με τον Πασοκογενή κόσμο, απέτυχε, αφού έλαβε 6,2%, όταν στις εθνικές είχε πάρει 6,8%. Η Πορτάλιου, παρότι είχε σύμμαχό της την τεράστια αποχή που καταγράφηκε στο δήμο Αθηναίων, συγκέντρωσε μόλις 5,79%. Η προσέγγιση με τον Πασοκογενή χώρο δεν αρκεί να καλύψει τις τεράστιες απώλειες του χώρου, η συμμαχία με τις αριστερίστικες ομάδες έκανε τον κύκλο της και η αντιπολίτευση Λαφαζάνη θα επανέλθει – τα ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ακυρα-

2009

2010

2009

161.455

142.812

13.647

453.883

418.042

37.097

94.581

87.110

6.349

197.367

165.672

14.004

98.760

97.599

6.749

46.858

32.500

3.617

160.577

100.997

11.410

548.084

267.776

55.176

179.383

151.318

10.099

141.501

111.910

10.088

64.837

50.729

5.456

105.158

45.942

8.336

2.252.444 1.672.407

182.028

δύσκολα είναι μπροστά για τον Τσίπρα. Δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε μια αναφορά στον Αλ. Αλαβάνο, τον άνθρωπο που όταν πριν δύο μήνες παιζόταν η δική του υποψηφιότητα ή του Μητρόπουλου ήταν σίγουρος ότι θα κερδίσει την περιφέρεια. Το χαμηλότατο 2,15%, κάτω και από το ποσοστό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ίσως κλείνει, άδοξα, την πολιτική του σταδιοδρομία. Η επιμονή του να υπενθυμίζει στους Αθηναίους την «εξέγερση» του Δεκέμβρη τιμωρήθηκε. Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είχαν και ξεκάθαρους νικητές. Η αποχή κυμάνθηκε στο 39% και το λευκό/άκυρο στις περιφερειακές, που δίνεται ισχυρότερο μήνυμα στα κόμματα, στο 9,10% και στις δημοτικές 5,5%. Η αποχή στην περιφέρεια Β. Αιγαίου ήταν 52,5%, στο Ιονίων Νήσων 47,5%, στην Αττική 43,5% κ.ο.κ. Σε κάποιους δήμους, όπως στο δήμο Αθηναίων, η αποχή ανήλθε στο ποσοστό – ρεκόρ του 57% (!). Μπορεί σε ένα βαθμό η

μεγάλη αποχή να είναι απόρροια του εκβιασμού του ΓΑΠ για εκλογές αν ηττηθεί και κάποιοι να προτίμησαν να απέχουν παρά να καταψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ και να οδηγηθεί η χώρα σε πολιτική αστάθεια, αλλά η μεγάλη αποχή σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ένα 9,10% έφτασε μέχρι την κάλπη για να ρίξει άκυρο/λευκό, καταδεικνύει ότι έχει παγιωθεί η αίσθηση πολιτικού κενού σε μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων. Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και σε αυτοδιοικητικά σχήματα, όπου στο δύσκολο σκηνικό των καλλικρατικών δήμων, κατόρθωσαν να λάβουν αξιοπρόσεχτα ποσοστά. Στην Κομοτηνή, ο πρωτοεμφανιζόμενος «Σπάρτακος», που επιχειρεί μια σύνθεση πατριωτικών και κοινωνικών επιλογών έκανε την έκπληξη και με ποσοστό 5,3% εξέλεξε δημοτικό σύμβουλο και θα υπάρχει και από το δημοτικό Λευκά συμβούλιο αντίσταση στους 2010 σχεδιασμούς του τουρκι44.383 κού Προξενείου. Στη Μυτιλήνη, ο Δημ. Βουνάτσος με ποσοστό 26,3% έκα92.197 νε την έκπληξη και πέρασε 16.991 στο β΄ γύρο. Στη Δυτ. Αχαΐα, ο ανεξάρτητος Αν. Πα40.036 ναγιωτόπουλου εκλέχτηκε 17.984 από τον α΄ γύρο με το εντυ17.984 πωσιακό 63,06%, όπως και στα Σφακιά ο ανεξάρτητος 48.486 Π. Πολάκης με 61%. Στα 132.843 Βριλήσσια ο ανεξάρτητος Ιω. Τσούτσιας έλαβε 13,89 29.503 και εξέλεξε δύο δημοτικούς 35.841 συμβούλους και στο Χα14.585 λάνδρι, η Αντίσταση με τους Πολίτες Χαλανδρίου πήρε 32.298 10,79 και εξέλεξε δύο δη523.131 μοτικούς συμβούλους. Τέλος, η Κίνηση Πολιτών του Δήμου Αριστοτέλη (Χαλκιδική) με ποσοστό 6,31% εξέλεξε και αυτός έναν δημοτικό σύμβουλο. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους ακολουθούν αυτό το δύσκολο δρόμο. Τέλος, οι εκλογές είχαν και ένα ανησυχητικό μήνυμα, ότι εξέλεξε η Χρυσή Αυγή δημοτικό σύμβουλο στο δήμο Αθηναίων. Εκμεταλλευόμενη την τεράστια αποχή, τα χαμηλά ποσοστά του χειρότερου δήμαρχου Αθηναίων, Ν. Κακλαμάνη, την πολιτική ανυπαρξία του Καμίνη, αλλά και το ότι σε γειτονιές όπως του Αγ. Παντελεήμονα δίνει «λύσεις» (φασιστικού τύπου, αλλά λύσεις) στα προβλήματα των κατοίκων με τη μετανάστευση κατάφερε με μόλις 9.500 ψήφους να εκλέξει δημοτικό σύμβουλο. Ευτυχώς, που στο μεγαλύτερο δήμο της χώρας κατήλθε και ο συνδυασμός του τηλεπαρουσιαστή Γ. Αμυρά, η μεγαλύτερη έκπληξη των εκλογών και εξέλεξε δύο δημοτικούς συμβούλους, και έκοψε κάποιες ψήφους από τη Χρυσή Αυγή.

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Αναπόφευκτη η αναδιάρθρωση του χρέους

Η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε.

Του Νίκου Ντάσιου

Η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών παρουσιάστηκε –δοθεισών των εκλογών για την τοπική αυτοδίοικση και με δεδομένη τη στήριξη των ΜΜΕ στον πρωθυπουργό μας– ως μια νίκη του Γ.Α.Π. κατά των σχεδίων του γαλλογερμανικού άξονα περί αυστηρών μέτρων επιτήρησης των χωρών που αντιμετωπίζουν υψηλά ελλείμματα.

ς δούμε όμως τα πραγματικά γεγονότα. Η Α. Μέρκελ έπεισε τον ομόλογό της Ν. Σαρκοζί για την ανάγκη αναθεώρησης της Ευρωπαϊκής Συνθήκης –γνωστής ως Συνθήκης της Λισσαβόνας– με απώτερο στόχο την περαιτέρω σκλήρυνση του Συμφώνου Σταθερότητας δηλαδή με αυστηροποίηση των ελέγχων στα κράτη-μέλη που παρουσιάζουν –όπως η Ελλάδα– υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα. Για να επιτύχει τη σκλήρυνση αυτή, η Γερμανία εισήγήθηκε την

Τι κρύβεται όμως πίσω από την γερμανική πρόταση; Το γερμανικό σχέδιο θεωρεί αναπόφευκτη την αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, με παράλληλο «κούρεμα» των απαιτήσεων των δανειστών μας. Προκειμένου όμως να προλάβει τις όποιες αντιδράσεις, προχωρά σε μια ακόμα μεγαλύτερη σκλήρυνση των όρων δανεισμού και ελέγχου των οικονομιών των πιο αδύναμων χωρών, με ταυτόχρονο εκβιασμό για την αποπομπή τους από την Ένωση. Επιπλέον, η Μέρκελ φοβάται μήπως το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο απορρίψει τον προτεινόμενο ευρωπαϊκό μηχανισμό των 860 δισ. € για την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, γεγονός που

πρόταση δημιουργίας ενός μόνιμου μηχανισμού στήριξης για τις χώρες του ευρώ με αυξημένες δανειακές ανάγκες, με τίμημα όμως τον πλήρη έλεγχο της οικονομικής πολιτικής τους από το Βερολίνο. Προκειμένου δε να περάσει τη ρύθμιση αυτή σε διπλωματικό επίπεδο, προχώρησε σε μια μαξιμαλιστική πρόταση για την απαγόρευση ψήφου των υπερχρεωμένων χωρών σε όλα τα συλλογικά όργανα της Ε.Ε. –πρόταση που γνώριζε ότι δεν θα είχε καμία τύχη–, ώστε να διασφαλίσει τις παραπάνω ρυθμίσεις.

“

Το 2014 θα χρειαστούμε πάνω από 208 δισ., την στιγμή που με την ύφεση το ΑΕΠ της χώρας εκείνη την χρονιά δεν θα ξεπεράσει τα 234 δισ.

αντανακλά την εθνικιστική αναδίπλωση στη Γερμανία έναντι της Ε.Ε. Παρ’ όλες τις σκληρές θέσεις των Γερμανών, οι αγορές, βλέποντας να θεσμοθετείται το καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας στην Ευρωζώνη τόσο πρόωρα, ξεκίνησαν έναν νέο γύρο κερδοσκοπικών παιχνιδιών, αφού τα στοιχήματα στα CDS για επικείμενη χρεοκοπία της χώρας μας ανέβασαν το κόστος ασφάλισης των ομολόγων πάνω από τις 800 μονάδες βάσης. Φοβούμενος τις επιπτώσεις στη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος στην Ένωση, ο Τρισέ εξέφρασε τις έντονες διαφωνίες του στο γερμανικό σχέδιο, ενώ το ΔΝΤ έσπευσε να προτείνει διαφορετικό σχέδιο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και με αύξηση γύρω στο 1% του επιτοκίου δανεισμού. Οι Γερμανοί γνωρίζουν πως η Ελλάδα δεν είναι σε θέση, ακόμα και με την απαρέγκλιτη εφαρμογή του Μνημονίου, να μειώσει το χρέος. Μέχρι το τέλος του 2013 η χώρα μας είναι υποχρεωμένη να καταβάλλει 103,7 δισ. € για την εξυπηρέτηση παλαιότερων ομολόγων, που λήγουν αυτή την περίοδο. Το 2014, με βάση τα έως σήμερα ισχύοντα λόγω του Μνημονίου, θα χρειαστούμε 31 περίπου δισ. € για την εξυπηρέτηση

Ο μοιραίος άνθρωπος... Της Μαρίας Πολυκάρπου

ταν, τον Οκτώβριο του 2009, ο Γιωργάκης εκλεγόταν με συντριπτική διαφορά από τη Ν.Δ. και εκαλείτο να κυβερνήσει, κανείς δεν πίστευε ότι, μέσα σε λίγους μήνες, θα μιλούσαμε για μια πλήρως κατεστραμμένη χώρα. Ακόμη και όσες ή όσοι μπορούσαμε με σχετική ασφάλεια να προβλέψουμε ότι μας περίμεναν μεγάλες περιπέτειες, δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι, σε έναν μόλις χρόνο, η Ελλάδα θα βρισκόταν στο όριο της πλήρους χρεοκοπίας, με ορατή ακόμη και την προοπτική του κατ’ ουσίαν διαμελισμού της μέσω και της καντονοποίησης που επιφέρει ο «Καλλικράτης».

Όταν εδώ γράφαμε, μήνες πριν, ότι η Ελλάδα θα βαδίσει πλησίστια προς την πλήρη υπαγωγή της στο ΔΝΤ, ούτε καν η... Αριστερά πίστευε ότι αυτό θα συμβεί (με το επιχείρημα ότι εδώ είναι Ευρώπη, το απαγορεύει η συνθήκη της Λισσαβώνας κ.λπ.), μέχρι που κι αυτή έπεσε λιπόθυμη διαπιστώνοντας ότι το Νομισματικό Ταμείο, χάρη στην προσχεδιασμένη επιλογή του Παπανδρέου, με όχημα την ελληνική κυβέρνηση, βάζει πόδι στην Ε.Ε. με φιλοδοξία πλήρους οικονομικής κυριαρχίας. Η υπαγωγή μας στον «μηχανισμό στήριξης» και το Μνημόνιο, με τα πανίσχυρα δεσμά της επαίσχυντης δανειακής σύμβασης, μοναδικής παγκοσμίως στη δεσμευτικότητά της, έχει ήδη μετατρέψει τη χώρα

σε έρμαιο των δανειστών της, χωρίς καμιά δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Με κοινή εξαρχής –και πλέον δημοσίως εκφραζόμενη– την επιθυμία τόσο του ΔΝΤ όσο και των Ευρωπαίων «εταίρων» μας για ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας και των άλλων προβληματικών οικονομιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, διεξάγεται τώρα μια άγρια σύγκρουση για το ποιος θα ελέγξει αυτή τη χρεοκοπία επιβάλλοντας τους όρους του. Απ’ αυτό το παιχνίδι η Ελλάδα είναι εντελώς απούσα και εντελώς περιθωριοποιημένη, ακριβώς την ώρα που η επίσης χρεοκοπημένη Ιρλανδία δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να μην υπαχθεί στον ίδιο δουλοκτη-

τικό μηχανισμό. Παρότι κρίνουν όλοι ότι η οικονομία της δεν έχει ούτε ένα μήνα ζωής, η κάποτε «κέλτικη τίγρη» τρίζει τα δόντια στους πιστωτές της, καλώντας τους να αποδεχτούν περικοπή του χρέους της κατά 80% και αρνούμενη να διαπραγματευτεί: ή παίρνετε το 20% ή τίποτε. Είχε προηγηθεί η λαϊκή εξέγερση στην Ισλανδία με τον ίδιο χαρακτήρα... Ο Γιωργάκης, ωστόσο, παρ’ ότι κάποιος θα μπορούσε, με το δίκιο του, να ξεμπερδέψει μαζί του γράφοντας απλώς ότι είναι πουλημένος ή διάφορα παρόμοια, είναι κάτι πολύ χειρότερο: ένας απολύτως αποτυχημένος και επικίνδυνος κυβερνήτης. 1. Αρχικά έπαιξε τον ρόλο του Δούρειου Ίππου του ΔΝΤ και των

ΗΠΑ, δίνοντας την ευκαιρία στο διεθνώς απαξιωμένο και... κακόφημο Νομισματικό Ταμείο να μετατραπεί σε έναν οργανισμό φιλόδοξο να παίξει τον ρόλο του «παγκόσμιου δανειστή». Το ίδιο άλλωστε έπραξε με τη Σοσιαλιστική Διεθνή, για την οποία ο ίδιος ο Παπανδρέου επαίρεται –στα βιογραφικά που μοιράζει εκλιπαρώντας μια «διεθνή θέση»– ότι επί των ημερών του «έπαψε να σκέπτεται ευρωπαϊκά». Με άλλα λόγια, ενώ υποτίθεται ότι «εκβίαζε» με το «πιστόλι πάνω στο τραπέζι» τους Ευρωπαίους, κατέληξε να μας ρίξει στον γκρεμό προκαλώντας ο ίδιος την κρίση χρέους, που μας έφερε υπό τριπλή επιτήρηση με όρους κατάσχεσης ολόκληρης της χώρας. Ταυ-

Αριθμός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

και η ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας

και η ελληνική περίπτωση ομολόγων του Δημοσίου, επιπλέον 110 δισ. € για το δάνειο από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ συν τους τόκους και 67 δισ. € για την εξυπηρέτηση του ελλείμματος εκείνη τη χρονική περίοδο, δηλαδή σύνολο πάνω από 208 δισ. €, τη στιγμή που με την ύφεση το ΑΕΠ της χώρας εκείνη τη χρονιά δεν θα ξεπεράσει τα 234 δισ. €. (δηλαδή 89,7% του ΑΕΠ θα απαιτηθεί για την εξυπηρέτηση του χρέους). Να επισημάνουμε εδώ πως, μόνο για το 2009, το δημόσιο χρέος θα κυμανθεί στο 127% του ΑΕΠ, ήτοι γύρω στα 300 δισ. € αναθεωρημένο προς τα πάνω σε σχέση με το 115%, αφού με απαίτηση της τρόικας συμπεριλαμβάνονται σε αυτό και τα χρέη των ζημιογόνων ΔΕΚΟ και των ΟΤΑ. Ο πρωθυπουργός της χώρας θα είχε κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζει μετά τη Σύνοδο, εάν έθετε στους ομολόγους του το ζήτημα της μη τήρησης του άρθρου 123 παρ. 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης, σύμφωνα με το οποίο η ΕΚΤ και οι λοιπές Κεντρικές Τράπεζες των χωρών της Ε.Ε. «οφείλουν να επιφυλάσσουν στα πιστωτικά ιδρύματα που ανήκουν στο Δημόσιο την ίδια μεταχείριση όπως και στα ιδιωτικά πιστωτικά ιδρύματα όσον αφορά στη διάθεση των αποθεμάτων τους». Στην περίπτωση μας, το ελληνικό Δημόσιο εκδίδει κρατικά ομόλογα με από-

τόχρονα όμως προκάλεσε την οργή της Ευρωζώνης, η οποία μας μετέβαλε σε αποσυνάγωγους σε όλα τα πολιτικά επίπεδα, εφαρμόζοντας πάνω μας πρωτοφανούς σκληρότητας αλχημείες, με κορυφαίο παράδειγμα τον δολοφονικό –και πανευρωπαϊκά μοναδικό– τρόπο μέτρησης των ελλειμμάτων μας. 2. Στη συνέχεια «εκβίασε» πάλι τους Ευρωπαίους επιζητώντας την «επιμήκυνση» αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ, σε προσυνεννόηση με τον Στρος Καν. Προκάλεσε έτσι εκ νέου την οργή των ευρωκρατών και επιτάχυνε με τους δικούς του χειρισμούς την απόφαση της Ευρωζώνης να πάει σε ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας (πλήρη αναδιάρθρωση του χρέους της) και μάλιστα ανεξάρτητα από τον επιδιωκόμενο μηχανισμό χρεοκοπιών που επιδιώκουν να καθιερώσουν

δοση επιτοκίου τουλάχιστον 5%, την ίδια στιγμή που οι αγοραστές τους ιδιωτικές τράπεζες δανείζονται από την Ε.Κ.Τ με επιτόκιο 1%. Επιπλέον, οι σημερινοί ιδιοκτήτες των ελληνικών ομολόγων τα έχουν αποκτήσει με έκπτωση/ discount έως και 30% –κερδοσκοπώντας ακόμα πιο πολύ, δήθεν αναλαμβάνοντας (και ασφαλίζοντας) το ρίσκο της χρεοκοπίας. Το χρέος μας λοιπόν γίνεται μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία πλουτισμού για τους τραπεζίτες τοκογλύφους, παραβιάζοντας κατάφορα το Κοινοτικό Δίκαιο και δυστυχώς με τη συναίνεση των πολιτικών υπαλλήλων τους και χωρίς καμία σοβαρή αντίδραση από τους οργανωμένους φορείς π.χ. Δικηγορικούς Συλλόγους ή τους πολίτες αυτής της χώρας! Ο πρωθυπουργός θα όφειλε – προκειμένου να πανηγυρίσει– επίσης να επαναδιαπραγματευθεί τη χρονική διάρκεια σταθερής αποπληρωμής των υπολοίπων χρεών της (τοκοχρεολύσια για 3040 έτη), με επιτόκιο που δεν θα υπερβαίνει το 1%, ενδεχομένως με κυμαινόμενο, το οποίο θα είναι ανάλογο του ρυθμού ανάπτυξης της χώρας μας. Παράλληλα, θα έπρεπε να εθνικοποιήσει το υπόλοιπο χρέος εκδίδοντας εθνικά ομόλογα και δίνοντας κίνητρα σε Έλληνες αποταμιευτές ή ομογενείς μας να αξιοποιήσουν μέρος

η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, ο οποίος θέλει πολύ ακόμη χρόνο για να δομηθεί και να λειτουργήσει. Με τη δικαιολογία ότι «η Ελλάδα βρίσκεται υπό ειδικό καθεστώς» λόγω του Μνημονίου, άρα δεν χρειάζεται να περιμένει την αναθεώρηση της συνθήκης της Λισσαβώνας, η προθεσμία που έχει τεθεί στον Παπακωνσταντίνου για να εμφανίσει δημοσιονομικά «αποτελέσματα» εντός των μνημονιακών απαιτήσεων φτάνει έως το τέλος του πρώτου τριμήνου του 2011. Ύστερα... καπούτ, όπως τουλάχιστον απειλούν ευθέως! 3. Την ίδια ώρα ο Παπανδρέου αναγκάζεται εκ των πραγμάτων, υπό την απειλή της εσπευσμένης πτώχευσης και της πλήρους απομόνωσής του στην τελευταία ευ-

του εθνικού μας πλούτου. Αντί αυτών όμως και προκειμένου να διασφαλιστεί η καταβολή των 103,7 δισ. μέχρι το 2013, η κυβέρνηση, είτε μόνη της είτε σε συνεργασία, μετά τις δημοτικές και ενδεχόμενα τις επικείμενες εθνικές εκλογές, θα προχωρήσει σε νέο πακέτο μέτρων που θα περιλαμβάνει: τη μεταφορά ειδών ευρείας κατανάλωσης σε υψηλότερο συντελεστή ΦΠΑ, την αναδιάρθρωση –ιδιωτικοποίηση– των ΔΕΚΟ, την περαιτέρω μείωση του μισθολογικού

ρωσύνοδο κορυφής, να συναινέσει στο ευρωπαϊκό σχέδιο δημιουργίας μηχανισμού πτωχεύσεων, παρ’ ότι γνωρίζει ότι αυτός θα έχει πρώτο θύμα την Ελλάδα! Η δημιουργία όμως αυτού του μηχανισμού έχει μοναδικό στόχο να αποτρέψει τη δυνατότητα του ΔΝΤ να ελέγχει τις μελλοντικές, βέβαιες πτωχεύσεις στην Ευρώπη. Η συναίνεση του Γιωργάκη στο ευρωπαϊκό σχέδιο λοιπόν προκαλεί αυτή τη

κόστους στο Δημόσιο με μετατάξεις και εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου, την αύξηση των αντικειμενικών αξιών στα ακίνητα κ.ο.κ. χωρίς, όπως αναφέρθηκε, να αντιμετωπίζουμε την προοπτική χρεοκοπίας. Είναι προφανές πως κανένα πολιτικό κόμμα δεν είναι διατεθειμένο να αναλάβει τη διακυβέρνηση σ’ αυτή τη φάση, αφού λείπει μια ολοκληρωμένη στρατηγική διεξόδου που να περιλαμβάνει τη σχέση μας με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, τη γεωπολιτική μας θέση έναντι της Τουρκίας, τα Βαλκάνια, την Κύπρο και τη Μ.

φορά την μήνιν των Αμερικανών και του ΔΝΤ, οι οποίοι βλέπουν να θολώνει η επιδίωξή τους για μετατροπή της ευρωπαϊκής οικονομικής περιφέρειας σε αμερικανικό οικόπεδο. Η υπερατλαντική δυσαρέσκεια αποτυπώνεται πλήρως στην αλλαγή στάσης εκδοτικών συγκροτημάτων τα οποία, ενώ εκφράζουν σταθερά τον αμερικανικό σχεδιασμό για την Ελλάδα, αποσύρουν –προσωρινά ή μόνιμα, άγνωστο– τη στήριξή τους από τον Παπανδρέου και αρχίζουν τα ανοίγματα προς τον Σαμαρά. Είναι άγνωστο για πόσο καιρό θα συνεχίσει ακόμη να μένει όρθιος ο μοιραίος για τη χώρα και την ύπαρξή της πρωθυπουργός. Είναι άγνω-

Ανατολή, το μοντέλο ανάπτυξης, τις κοινωνικές συμμαχίες κ.ο.κ. Αυτή η στρατηγική θα προϋπέθετε νέα πολιτικά υποκείμενα και, βεβαίως, κοινωνικούς αγώνες με εθνικό όραμα και εναλλακτικό σχέδιο, κάτι που δεν φαίνονται άμεσα στον ορίζοντα. Μέχρι τότε συνιστάται αντιμνημονική και εθνική ψήφος στις επικείμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ως ελάχιστο χρέος των πολιτών για τη σωτηρία της χώρας μας.

στο αν θα καταφέρει να αποχωρήσει... «αξιοπρεπώς», για να αναλάβει τη διεθνή θέση που ονειρεύεται. Όμως το μεγαλύτερο έγκλημα έχει ήδη συντελεστεί: Έχει πλέον δεσμεύσει τη χώρα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην αφήνει περιθώρια διατύπωσης και εφαρμογής «συστημικών» εναλλακτικών πολιτικών σχεδίων διαχείρισης της κρίσης. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι μια άλλη κυβέρνηση θα ήθελε να ξεφύγει από την ασφυκτική μέγκενη των αποφάσεων του Παπανδρέου και να σχεδιάσει μια στρατηγική επιβίωσης της χώρας, θα έπρεπε να προσφύγει σε σχεδόν... επαναστατικές λύσεις. Δυστυχώς, η επιτάχυνση των αποφάσεων για τη μοίρα της Ελλάδας είναι τρομακτική και τα περιθώρια, τόσο για το πολιτικό της σύστημα όσο και για τον ελληνικό λαό, είναι απελπιστικά στενά...

Αριθµός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

ÄÉÅÈÍÇ Ç áíôéìåôþðéóç ôùí óéäçñüäñïìùí ùò «êïéíùíéêü êåöÜëáéï»

Ï ÏÓÅ óôçí Éíäßá Ôïõ Ãéþñãïõ ÑáêêÜ Óôçí ÅëëÜäá ôïí ôåëåõôáßï êáéñü ðáñáêïëïõèïýìå ìå èëßøç ôéò ôåëåõôáßåò ðñÜîåéò ôçò îåöôßëáò ôùí ðïëéôéêþí ìáò, ìå ôï ïëïêëçñùôéêü îåðïýëçìá ôïõ Ïñãáíéóìïý Óéäçñïäñüìùí ÅëëÜäïò óå éäéùôéêÝò, ùò åðß ôï ðëåßóôïí îÝíåò åôáéñåßåò ãéá ìåñéêÜ øùñïäßöñáãêá. Ôï äñÜìá Ý÷åé ðïëëÝò ðñÜîåéò êáé ðåñéëáìâÜíåé ðïëëïýò ðñùôáãùíéóôÝò, ôçí áãßá ïìïïýóéá ôñéÜäá ôùí åëëçíéêþí êëåðôïêñáôéêþí ðáñáäåßóùí: êëÝöôåò ëáúêéóôÝò ðïëéôéêïß, ÷ïíäñïß ãñáöåéïêñÜôåò óõíäéêáëéóôÝò êáé ìåãÜëïé êáñ÷áñßåò ôýðïõ Êüêêáëç êáé Æßìåíò.

ìùò Ýîù áðü ôéò èëéâåñÝò éóôïñßåò ôçò åëëçíéêÞò ðáñÜãêáò, ç æùÞ óõíå÷ßæåôáé êáé åðéöõëÜóóåé ìÜëéóôá óôïõò óéäçñïäñüìïõò ìéáí áíÝëðéóôç, ïëéêÞ åðáíáöïñÜ, åêôïðßæïíôáò ôïí Üëëïôå ìåãÜëï íåêñïèÜöôç ôïõò, ôá áõôïêßíçôá. ¸ôóé ïé óéäçñüäñïìïé Ý÷ïõí öôÜóåé í’ áðïôåëïýí Ýíáí áðü ôïõò ðéï ãñÞãïñá áíáðôõóóüìåíïõò êëÜäïõò, éäéáßôåñá óôéò íÝåò áíáäõüìåíåò äõíÜìåéò ôçò ÍïôéïáíáôïëéêÞò Áóßáò. Ïé ëüãïé åßíáé ðñïöáíåßò, êáèþò ðáñÜãïíôåò ïéêïëïãéêïß, ïéêïíïìéêïß êáé åíåñãåéáêïß áíáäåéêíýïõí ôá ôåñÜóôéá óõãêñéôéêÜ ðëåïíåêôÞìáôÜ ôïõò Ýíáíôé ôùí áõôïêéíïýìåíùí ï÷çìÜôùí: Áðëïýóôáôá åßíáé öôçíüôåñïé, ïéêïíïìéêüôåñïé êáé áðïäïôéêüôåñïé. Ç Üíïäïò åßíáé ôüóï åíôõðùóéáêÞ, þóôå ðïëëïß Äõôéêïß áíáëõôÝò, êáé ìÜëéóôá óå ôüóï ìÝéíóôñéì êýêëïõò üðùò åßíáé åêåßíïé ôïõ Åêüíïìéóô êáé ôùí ÖáúíÜíóéáë ÔÜéìò, íá óõóôÞíïõí óôïõò åðåíäõôéêïýò êïëïóóïýò üëïõ ôïõ êüóìïõ íá ðñïóáíáôïëßóïõí ôá êåöÜëáéÜ ôïõò ðñïò ôçí êáôáóêåõÞ Þ ôïí åêóõã÷ñïíéóìü ôùí óéäçñïäñïìéêþí õðïäïìþí óôéò íÝåò áíáäõüìåíåò äõíÜìåéò. Åêåß, ëÝíå, åßíáé ôá ðïëëÜ ëåöôÜ ôùí áñ÷þí ôïõ 21ïõ áéþíá. Ó’ áõôü ôï êëßìá åêôõëß÷èçêå ðñéí áðü ìåñéêÜ ÷ñüíéá ìéá éäéüññõèìç ìåôáññýèìéóç óôïõò óéäçñïäñüìïõò ôçò Éíäßáò. Éäéüññõèìç, ãéáôß ÷Üñáîå ôïí äéêü ôçò äñüìï, ï ïðïßïò áðÝ÷åé ÷éëéüìåôñá áðü ôéò ÷éëéïäéáôõðùìÝíåò êáé ÷éëéïáðïôõ÷çìÝíåò óõíôáãÝò ôùí áóôñáðéáßùí éäéùôéêïðïéÞóåùí ôüóï óçìáíôéêþí ãéá ôçí êïéíùíßá åêôåôáìÝíùí õðïäïìþí, üðùò åßíáé ïé óéäçñüäñïìïé. Ïé éíäéêïß óéäçñüäñïìïé, ëïéðüí, äéáèÝôïõí Ýíá ôüóï åêôåôáìÝíï äßêôõï þóôå áðïôåëïýí ó÷åäüí ìéá ïéêïíïìßá áðü ìüíïé ôïõò. Ãé’ áõôü êáé ç äéá÷åéñéóôéêÞ ôïõò áñ÷Þ Ý÷åé ÷áñôïöõëÜêéï õðïõñãåßïõ óôçí éíäéêÞ êõâÝñíçóç, áðáó÷ïëåß 1,4 åêáôïììýñéá åñãáæüìåíïõò êáé óõíôçñåß ðÜíù áðü 1,1 åêáôïììýñéá óõíôáîéïý÷ïõò. Ôï äßêôõü ôïõò êáëýðôåé ðÜíù áðü 63.000 ÷éëéüìåôñá, óôéò ñÜãåò ôïõ ïðïßïõ êáèçìåñéíÜ êõêëïöïñïýí 13.000 ï÷Þìáôá, ðïõ ìåôáöÝñïõí êïíôÜ óôá 17 åêáô. åðéâÜôåò êáé ãýñù óôïõò 2

åêáô. ôüíïõò åìðïñåõìÜôùí çìåñçóßùò. Ç åôáéñåßá ôùí óéäçñïäñüìùí äéáèÝôåé Ýíá óôüëï 200.000 âáãïíéþí, 40.000 óêåõïöüñùí êáé 8.000 ìç÷áíþí. ÁõôÜ ôá ôñÝíá Ý÷åé õðïëïãéóôåß üôé êáèçìåñéíÜ äéáíýïõí ìéá áðüóôáóç éóïäýíáìç ìå ôï íá äéáíýóïõìå ôÝóóåñéò öïñÝò «áëÝ-ñåôïýñ» ôçí áðüóôáóç ôçò ãçò áðü ôç óåëÞíç. Ç êáôáóêåõÞ åíüò ôÝôïéïõ äéêôýïõ èá áðáéôïýóå óÞìåñá ðåñßðïõ Ýíá ôñéó. äïëÜñéá ãéá íá õëïðïéçèåß. ¸ðåéôá áð’ üëá áõôÜ, ìðïñïýìå íá öáíôáóôïýìå ôé ðßåóç áóêÞèçêå áðü ôéò ìåãÜëåò éäéùôéêÝò åôáéñåßåò üëïõ ôïõ êüóìïõ, þóôå íá ðÝóïõí óôá ÷Ýñéá ôïõò ôá äéÜöïñá öéëÝôá áõôïý ôïõ ãéãÜíôéïõ äéêôýïõ, üôáí áõôü ãïíÜôéóå ðñéí áðü ìåñéêÜ ÷ñüíéá, ëüãù ôçò êáêïäéá÷åßñéóçò, ôçò ãñáöåéïêñáôßáò êáé ôïõ ãéãáíôéóìïý. Êé üìùò, ïé Éíäïß äéÜëåîáí ôïí áíÜðïäï äñüìï. ÊáôÜ ôï 2004, ç êõâÝñíçóç ôïõ Óéã÷ åðÝëåîå ãéá õðïõñãü Ìåôáöïñþí Ýíáí ìõóôÞñéï ëáúêéóôÞ ïíüìáôé Ëáëïý ÐñáóÜíô. Ï ÐñáóÜíô áìÝóùò áíÝëáâå äñÜóç, ìå ìÝôñá ôá ïðïßá ðñþôá áð’ üëá ðáñáîÝíåøáí êáé åîüñãéóáí ôïõò äéÜöïñïõò ôå÷íïêñÜôåò, ìáèçôåõüìåíïõò ìÜãïõò ôçò åëåýèåñçò áãïñÜò. Ç öéëïóïößá ôïõ Þôáí ïëüôåëá äéáöïñåôéêÞ. Êáô’ áñ÷Þí, áíôß íá ðñïâåß óå ðåñéêïðÝò, áýîçóå ôá äñïìïëüãéá êáé ôá âáãüíéá áíÜ äñïìïëüãéá, ãéáôß ðñïÝâëåøå üôé Ýíá öôçíü ìÝóï óáí ôï ôñÝíï Ý÷åé ðïëý ìåãáëýôåñá ðåñéèþñéá æÞôçóçò áð’ ü,ôé êÜëõðôå åêåßíç ôçí åðï÷Þ. ¾óôåñá, óôçí ßäéá êáôåýèõíóç, åéóçãÞèçêå ôç ìåßùóç ôïõ åéóéôçñßïõ äåýôåñçò èÝóçò êáôÜ ìßá ñïýðéá (0,025 äïëÜñéá). ¼ôáí ïé ôå÷íïêñÜôåò ôïõ õðïõñãåßïõ åîåãÝñèçêáí, õðïóôçñßæïíôáò üôé Ýíá ôÝôïéï ìÝôñï èá êïóôßóåé óôï õðïõñãåßï 58 åêáô. äïëÜñéá, ãéá ìéá ìåßùóç ç ïðïßá åßíáé ôüóï ìéêñÞ þóôå íá ìç ãßíåé áíôéëçðôÞ áðü ôçò åðéâÜôåò, ç áðÜíôçóÞ ôïõ Þñèå ðëçñùìÝíç êáé áðïóôïìùôéêÞ: «Ìéá ðáñáãùãüò ãÜëáêôïò áðü ôï ×áèïõÜ äåí ðïõëÜåé ôï ðñïúüí ôçò óôï

“

Ïé éíäéêïß óéäçñüäñïìïé, ëïéðüí, ðåñéëáìâÜíïõí Ýíá ôüóï åêôåôáìÝíï äßêôõï ðïõ åßíáé ó÷åäüí ìéá ïéêïíïìßá áðü ìüíïé ôïõò.

Äåë÷ß, áëëÜ óôï ÓéãïõÜí. Ôï åéóéôÞñéï ãéá íá öôÜóåé åêåß, ôçò, êïóôßæåé 7 ñïýðéåò. Åßíáé óô’ áëÞèåéá ðïëý äýóêïëï íá êáôáíïÞóïõí êÜðïéïé ðïõ âñßóêïíôáé óôá êëéìáôéæüìåíá ãñáöåßá ôçò ôï ôé óçìáßíåé áõôÞ ç ìßá ñïýðéá ãéá áõôÞ ôç öôù÷Þ ðáñáãùãü ãÜëáêôïò». Ôï íüçìá åßíáé áðëü. Ïé ôå÷íïêñÜôåò ôçò åëåýèåñçò áãïñÜò âëÝðïõí ôïí óéäçñüäñïìï áðïêëåéóôéêÜ ùò åìðüñåõìá, êáé ôïí ïñãáíéóìü ðïõ ôïí äéá÷åéñßæåôáé ùò ìéá áðëÞ åôáéñåßá ðáñï÷Þò õðçñåóéþí. Óôïí áíôßðïäá, ï óõãêåêñéìÝíïò õðïõñãüò áíôéëáìâÜíåôáé ôïí óéäçñüäñïìï ðåñéóóüôåñï ùò êïéíùíéêü êåöÜëáéï ôï ïðïßï, ðÝñá áðü ôï äçìüóéï áãáèü ôçò ìåôáöïñÜò ðïõ ðñïóöÝñåé, ìðïñåß Ýììåóá êáé Üìåóá í’ áðïôåëÝóåé áíáðôõîéáêü ìï÷ëü ãéá ôçò öôù÷ïýò êáé ôïõò áíßó÷õñïõò. ÊÜôé ðïõ ðïôÝ äåí èá ìðïñïýóáí íá Ý÷ïõí óêåöôåß ïé êáðéôáëéóôÝò ìÜíáôæåñ ôçò åëåýèåñçò áãïñÜò. Óôç âÜóç áõôÞò ôçò öéëïóïößáò, ï ÐñáóÜíô õéïèÝôçóå êé Üëëá ìÝôñá, ôá ïðïßá åê ðñþôçò üøåùò öáßíïíôáé ðáñÜäïîá: Ãéá ðáñÜäåéãìá, êáôÞñãçóå ôá ðëáóôéêÜ ðïôÞñéá óå üëïõò ôçò óôáèìïýò, ìå ðÞëéíá ðïôÞñéá ôá ïðïßá êáôáóêåõÜæïõí ïé êáôÜ ôüðïõò ìéêñïðáñáãùãïß. Êáé, ðáñïìïßùò, áíôéêáôÝóôçóå üëç ôçí åéóáãïìÝíç, óõíèåôéêÞ óôïëÞ, ìå ôïðéêÜ ðñïúüíôá, ðïõ êáôáóêåõÜæïíôáé áêüìá óå ÷åéñïêßíçôïõò áñãáëåéïýò, äßíïíôáò ðåñáéôÝñù þèçóç óôçí ôïðéêÞ ðáñáãùãÞ. Ì’ áõôÞò ôçò öéëïóïößáò ôá ìÝôñá, êá-

èþò êáé ôçí õéïèÝôçóç ìéáò èÝóçò ðïõ õðïóôçñßæåé üôé ìðïñåß íá õðÜñîåé áíáäéÜñèñùóç ôùí äçìüóéùí ãñáöåéïêñáôéêþí ìç÷áíéóìþí ìå åíáëëáêôéêïýò ôñüðïõò êáé äß÷ùò íá êõñéáñ÷Þóåé ôï éäéùôéêü êåöÜëáéï, ïé Éíäïß åßäáí èáõìáóôÜ áðïôåëÝóìáôá. Íá óõãêñßíïõìå Üñáãå áõôÞ ôçí éóôïñßá ôçò Éíäßáò, ðïõ åß÷å èáõìáóôÜ áðïôåëÝóìáôá, ì’ åêåßíç ôùí ðñþçí êõñßùí ôçò óôç ÌåãÜëç Âñåôáíßá, ðïõ äéÝëõóáí ôçò ðåñßöçìïõò óéäçñïäñüìïõò ôçò áðü ôïí éäéùôéêü áíôáãùíéóìü êáé ôçí áäçöÜãï ëïãéêÞ ôïõ ìåãÜëïõ éäéùôéêïý êåöáëáßïõ; ¹ ìÞðùò íá áíôéðáñáâÜëïõìå ôá üóá óõíÝâçóáí åêåß ðñéí ìåñéêÜ ÷ñüíéá ì’ áõôÜ ðïõ èÝëïõí íá êÜíïõí åäþ ïé ãåëïßïé, èëéâåñïß éèýíïíôåò; Ôï äßäáãìá áõôÞò ôçò ìéêñÞò éóôïñßáò åßíáé üôé åêåßíïé ðïõ îåðïõëÜí áäéáêñßôùò ôïí äçìüóéï ðëïýôï óôçí ÅëëÜäá äåí åßíáé ðáñÜ êëÝöôåò ðïõ ôïõò áîßæåé ç êñåìÜëá. Ãéáôß ï ñåáëéóìüò ðïõ åðéêáëïýíôáé åßíáé Ýíá êáôÜöùñï øÝìá, ôï ïðïßï äåí Ý÷åé ôßðïôá íá êÜíåé ìå ôçí ðñáãìáôéêüôçôá, ðïõ ðñïóöÝñåé ìáèÞìáôá ôçò ôçí áíôßèåôç êáôåýèõíóç. Ç ðåñßðôùóç ôùí éíäéêþí óéäçñïäñüìùí ìáò õðïäåéêíýåé îåêÜèáñá ðùò üóïé äéáññçãíýïõí ôá éìÜôéÜ ôïõò ãéá ôçí Üìåóç åêðïßçóç ôïõ åëëçíéêïý ÏÓÅ, åêêéíþíôáò áðü ôç ëïãéêÞ ôçò åëåýèåñçò áãïñÜò, èá ðñÝðåé åßôå íá êáôáëÞîïõí óôï ôñåëÜäéêï ëüãù ó÷éæïöñÝíåéáò, Þ íá ðÜíå öõëáêÞ ùò Üìåóá åìðëåêüìåíïé óå ìéá åêôåôáìÝíç ëçóôåßá åéò âÜñïò ôïõ åëëçíéêïý ëáïý.

Αριθµός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

ÄÉÅÈÍÇ

«ÄïõëÝøôå ðåñéóóüôåñï ãéá íá êåñäßæåôå ëéãüôåñá»

Ç ãáëëéêÞ ïñãÞ öõëáêßóôçêå óôçí Å.Å. Ôçò ÍôáúÜíáò Ôæïíóôüïõí Ïé ÃÜëëïé åßíáé êáé ðÜëé óôïõò äñüìïõò –áðåñãïýí, ìðëïêÜñïõí ôéò óõãêïéíùíßåò, êé üëá áõôÜ åðåéäÞ ç êõâÝñíçóç åðéèõìåß íá áõîÞóåé ôï üñéï çëéêßáò óõíôáîéïäïôÞóåùò áðü ôá 60 óôá 62 ÷ñüíéá. Åßíáé ôñåëïß áõôïß ïé ÃÜëëïé! Ôï ðñþôï ðñÜãìá ðïõ ðñÝðåé íá îåêáèáñßóïõìå ó÷åôéêÜ ìå ôï ðáñüí, ìáæéêü áðåñãéáêü êýìá åßíáé üôé áõôü äåí ãßíåôáé ìüíï êáé ìüíï åðåéäÞ «áõîÞèçêå ôï üñéï óõíôáîéïäüôçóçò áðü ôá 60 óôá 62». [ ]

ñþôá áð’ üëá, áõôü ôï êßíçìá áðïôåëåß ìéáí Ýêöñáóç ôçò ïñãÞò ðïõ áíôéìåôùðßæåé ç êõâÝñíçóç ôïõ ÍéêïëÜ Óáñêïæý, ç ïðïßá åõíïåß êáôáöáíþò ôïõò ðïëý ðëïýóéïõò óå âÜñïò ôçò ðëåéïøçößáò ôïõ åñãáæüìåíïõ ëáïý ôçò ÷þñáò. Ï Óáñêïæý åîåëÝãç ìå ôï óëüãêáí «äïõëÝøôå ðåñéóóüôåñï, ãéá íá êåñäßóåôå ðåñéóóüôåñá», êáé óôçí ðñáãìáôéêüôçôá áõôü ðïõ ãßíåôáé åßíáé üôé èá ðñÝðåé íá äïõëÝøïõí ðåñéóóüôåñá ãéá íá êåñäßóïõí áêüìá ëéãüôåñá. Ï õðïõñãüò Åñãáóßáò ðïõ åéóÞãáãå ôéò ìåôáññõèìßóåéò, o Åñßê Âåñè, åß÷å åîáóöáëßóåé óôç óýæõãü ôïõ ìéá èÝóç åñãáóßáò óôï ãñáöåßï ôçò ðëïõóéüôåñçò ãõíáßêáò ôçò Ãáëëßáò, ôçò ËéëéÜí Ìðåôáíêïýñ, êëçñïíüìïõ ôçò ËïñåÜë, ôçí ßäéá óôéãìÞ ðïõ ï ßäéïò, ùò õðïõñãüò áñìüäéïò ãéá ôïí ðñïûðïëïãéóìü, Ýèåôå õðü åîÝôáóç ôéò áìÝôñçôåò ðåñéðôþóåéò öïñïäéáöõãÞò ôçò åôáéñåßáò. Åíþ ïé öïñïåëáöñýíóåéò ãéá ôïõò ðëïýóéïõò áäåéÜæïõí ôá êñáôéêÜ ôáìåßá, ç êõâÝñíçóç êÜíåé ü,ôé ðåñíÜåé áðü ôï ÷Ýñé ôçò ðñïêåéìÝíïõ íá êáôåäáößóåé üëï ôï óýóôçìá êïéíùíéêÞò áóöÜëéóçò, ìå ôç äéêáéïëïãßá üôé «äåí ìðïñåß íá åðùìéóôåß ôï âÜñïò ôïõ». Ôï æÞôçìá ôçò óõíôáîéïäüôçóçò åßíáé ðïëý ðéï ðïëýðëïêï áðü ôï èÝìá ôçò «çëéêßáò óõíôáîéïäüôçóçò». Ôï íüìéìï üñéï óõíôáîéïäïôÞóåùò áðïôåëåß Ýíá üñéï Ýðåéôá áðü ôï ïðïßï ï êÜèå åñãáæüìåíïò èá ìðïñïýóå íá áðïóõñèåß. ÁëëÜ ç óýíôáîç åîáñôÜôáé áðü ôïí áñéèìü ôùí åñãÜóéìùí åôþí, äçëáäÞ áðü ôïí áñéèìü ôùí åôþí üðïõ Ý÷ïõí ðñáãìáôïðïéçèåß åéóöïñÝò. Ìå ôç äéêáéïëïãßá üôé «óþæïõìå ôï óýóôçìá áðü ôç ÷ñåïêïðßá», ç êõâÝñíçóç áõîÜíåé ôï üñéï ôïõ áðáéôïýìåíïõ ÷ñüíïõ êáôáâïëÞò åéóöïñþí áðü ôá 40 óôá 43 ÷ñüíéá, åíþ ðñïâëÝðåôáé êáé ðåñáéôÝñù áýîçóç êáôÜ ôá åðüìåíá ÷ñüíéá. Êáèþò ç äéÜñêåéá ôçò åêðáßäåõóçò ðáñáôåßíåôáé, êáé ïé íÝïé

åíôÜóóïíôáé áñãüôåñá óôçí áãïñÜ åñãáóßáò, ïé ðåñéóóüôåñïé Üíèñùðïé èá ðñÝðåé íá ðåñéìÝíïõí ìÝ÷ñé ôá 65 ìå 67 ðñïêåéìÝíïõ íá âãïõí óôç óýíôáîç. Êáé ìéá «ðëÞñçò óýíôáîç» áíôéóôïé÷åß óôï 40% ôïõ ìéóèïý êáôÜ ôçí óôéãìÞ ôçò óõíôáîéïäüôçóçò. ÁëëÜ áêüìá êé Ýôóé, ôá ðñÜãìáôá åßíáé áñêåôÜ äýóêïëá. Ïé èÝóåéò åñãáóßáò ðëÞñïõò áðáó÷üëçóçò ãßíïíôáé ïëïÝíá êáé ðéï äõóåýñåôåò, åíþ ïé åñãïäüôåò äåí åðéèõìïýí óõíÞèùò íá êñáôïýí óôç äïõëåéÜ ôïõò ðéï çëéêéùìÝíïõò åñãáæüìåíïõò. Êáé ðïëëÝò öïñÝò ïé åðé÷åéñÞóåéò êëåßíïõí êáé ïé åñãáæüìåíïé êïíôÜ óôá 60 ìÝíïõí ìüíéìá Üíåñãïé. ¸ôóé, ôï íá åîáóöáëßóåé êáíåßò 40 óõíå÷üìåíá Ýôç ðëÞñïõò áðáó÷üëçóçò åßíáé ðïëý äýóêïëï. ¸ôóé, óôçí ðñáãìáôéêüôçôá ïé ìåôáññõèìßóåéò Óáñêïæý-Âåñè, áðëþò óçìáßíïõí äñáóôéêÝò ðåñéêïðÝò ôùí óõíôÜîåùí. Áõôü, óôçí ðñáãìáôéêüôçôá, åßíáé êÜôé ðïõ ðñüôåéíå ç ÅÅ óå üëá ôá êñÜôç-ìÝëç ùò ïéêïíïìéêü ìÝôñï ðïõ áðïóêïðåß óôç ìåßùóç ôùí êïéíùíéêþí äáðáíþí óô’ üíïìá ôçò «áíôáãùíéóôéêüôçôáò» – ãéá ôçí ðñïóÝëêõóç îÝíùí åðåíäýóåùí. Ïé ëéãüôåñï åîåéäéêåõìÝíïé åñãáæüìåíïé, ðïõ ðñïôéìïýí íá åîÝëèïõí óôçí áãïñÜ åñãáóßáò íùñßò, áò ðïýìå óôçí çëéêßá ôùí 18, èá Ý÷ïõí óõìðëçñþóåé ôá 42 ÷ñüíéá ôùí åéóöïñþí óôï óõíôáîéïäïôéêü óýóôçìá êáôÜ ôçí çëéêßá ôùí 60, áí êáôáöÝñïõí äçëáäÞ íá ðáñáìåßíïõí áðáó÷ïëïýìåíïé êáè’ üëç áõôÞ ôç äéÜñêåéá. Ôá óôáôéóôéêÜ äåß÷íïõí üôé ïé åñãáæüìåíïé áõôÞò ôçò êáôçãïñßáò Ý÷ïõí åëáöñþò ìéêñüôåñï ðñïóäüêéìï æùÞò, êé Ýôóé ðñÝðåé íá áðïóõñèïýí íùñßò ðñïêåéìÝíïõ íá ìðïñÝóïõí íá ðÜñïõí ôçí ïðïéáäÞðïôå óýíôáîç. Ôï ãáëëéêü óýóôçìá âáóßæåôáé óôçí áëëçëåããýç ìåôáîý ôùí ãåíåþí, Ýôóé þóôå ïé åéóöïñÝò ôùí óçìåñéíþí åñãáôþí íá ÷ñçóéìïðïéïýíôáé ãéá ôçí ðëçñùìÞ ôùí óçìåñéíþí óõíôáîéïý÷ùí. Ç êõâÝñíçóç ðñïóðÜèçóå åðáíåéëçììÝíá íá óôñÝøåé ôç ìéá ãåíéÜ åíáíôßïí ôçò Üëëçò, ìå ôï íá éó÷õñßæåôáé üôé åßíáé áðáñáßôçôï íá ðñïóôáôåõôåß ôï ìÝëëïí ôçò óçìåñéíÞò íåïëáßáò, ç ïðïßá åðùìßæåôáé ôá âÜñç ôùí óõíôáîéïý÷ùí ôçò ãåíéÜò ôïõ «ìðÝéìðé ìðïõì». Åßíáé üìùò åîáéñåôéêÜ óçìáíôéêü ïé ìáèçôÝò ëõêåßïõ êáé ïé öïéôçôÝò åéóÞëèáí ìáæéêÜ óôéò êéíçôïðïéÞóåéò. Ç áëëçëåããýç ìåôáîý ôùí ãåíåþí áðïôåëåß ìéá ìåãÜëç Þôôá ôçò êõâÝñíçóçò. Ïé íÝïé åßíáé áêüìá ðéï ñéæïóðáóôéêïß áðü ôïõò ðéï çëéêéùìÝíïõò

óõíäéêáëéóôÝò. Ãíùñßæïõí ôéò áõîáíüìåíåò äõóêïëßåò ðïõ óõíáíôïýí ðñïêåéìÝíïõ íá öôéÜîïõí ôçí êáñéÝñá ôïõò. Ç ôÜóç ãéá ôï åîåéäéêåõìÝíï äõíáìéêü åßíáé íá åéóÝñ÷åôáé óôçí áãïñÜ åñãáóßáò ïëïÝíá êáé ðéï áñãÜ, Ý÷ïíôáò îïäÝøåé áñêåôÜ ÷ñüíéá ðñïêåéìÝíïõ íá åêðáéäåõôåß. Ìå ôçí äõóêïëßá ðïõ õðÜñ÷åé ãéá ôçí åýñåóç ìéáò óôáèåñÞò, ðëÞñïõò áðáó÷üëçóçò åñãáóßá åßíáé èÝìá áñéèìçôéêÞò íá êáôáíïÞóåé êáíåßò üôé üëïé áõôïß äåí èá ìðïñïýí íá âãïõí óôç óýíôáîç ðñéí áðü ôçí çëéêßá ôùí 70. Ðáñáãùãéêüôçôá êáé áðïâéïìç÷Üíéóç Óýìöùíá ìå ìéá ðëÝïí ðáñáäåäïìÝíç ðñáêôéêÞ, ïé åìðíåõóôÝò ôùí íåïöéëåëåýèåñùí ìåôáññõèìßóåùí ôéò ðáñïõóéÜæïõí ü÷é ùò ìéá áðü ôéò ðïëëÝò åðéëïãÝò, áëëÜ ùò áíáãêáéüôçôá. Äåí õðÜñ÷åé åíáëëáêôéêÞ ëýóç: ÐñÝðåé íá áíôáãùíéóôïýìå óôçí ðáãêüóìéá áãïñÜ. ÊÜíôå ü,ôé ëÝìå Þ ÷ñåïêïðïýìå. ÁõôÝò ïé íôéñåêôßâåò áðáãïñåýïõí ïðïéáäÞðïôå óõæÞôçóç ðÜíù óôá äýï ðñáãìáôéêÜ áßôéá ôïõ óõíôáîéïäïôéêïý: Ôçò ðáñáãùãéêüôçôáò êáé ôçò áðïâéïìç÷Üíéóçò. Ï Æáí-Ëõê Ìåëáíóüí, ðñþçí ìÝëïò ôïõ Ó.Ê. ðïõ çãåßôáé ôïõ íåüôåõêôïõ Áñéóôåñïý Êüììáôïò, åßíáé ó÷åäüí ï ìüíïò ðïëéôéêüò ï ïðïßïò äÞëùóå üôé åÜí õðÜñ÷ïõí ëéãüôåñïé åñãáæüìåíïé íá óõíåéóöÝñïõí óôï óõíôáîéïäïôéêü óýóôçìá, ç äéáöïñÜ èá ðñÝðåé íá êáëõöèåß áðü Ýíá Üëìá ôçò ðáñáãùãéêüôçôáò. Ç ðáñáãùãéêüôçôá ôùí ÃÜëëùí åñãáæïìÝíùí åßíáé áðü ôéò ìåãáëýôåñåò óôïí êüóìï (ìåãáëýôåñç áðü ôçò Ãåñìáíßáò). Åðéðñüóèåôá, ç Ãáëëßá Ý÷åé ôï äåýôåñï ìåãáëýôåñï ðñïóäüêéìï æùÞò óôçí Åõñþðç, êáèþò êáé ôçí ìåãáëýôåñç ãåííçôéêüôçôá. Áêüìá êáé åÜí ï áñéèìüò ôùí åñãáæüìåíùí åßíáé ìéêñüôåñïò, åîáéôßáò ôçò áíåñãßáò, ï ðëïýôïò ðïõ ðáñÜãïõí èá åßíáé áñêåôüò ãéá

“

Ç êõâÝñíçóç ðñïóðÜèçóå åðáíåéëçììÝíá íá óôñÝøåé ôç ìéá ãåíéÜ åíáíôßïí ôçò Üëëçò...

íá óõíôçñÞóïõí ôï óõíôáîéïäïôéêü óýóôçìá óôá óçìåñéíÜ åðßðåäá. Ó’ áõôü ôï óçìåßï, üìùò, âñßóêåôáé ôï ðñüâëçìá: Ãéáôß åðß äåêáåôßåò, êé åíþ ç ðáñáãùãéêüôçôá áõîáíüôáí, ïé ìéóèïß ðáñÝìåéíáí ðáãùìÝíïé. Êáé ôá êÝñäç áðü ôçí áõîáíüìåíç ðáñáãùãéêüôçôá äéï÷åôåýïíôáí óôïí ÷ñçìáôéóôéêü ôïìÝá. Ç äéüãêùóç ôïõ ÷ñçìáôéóôéêïý ôïìÝá, êáé ç óôáóéìüôçôá óôçí æÞôçóç, ïäÞãçóå óôçí ïéêïíïìéêÞ êñßóç – åíþ ç êõâÝñíçóç óõíôÞñçóå ôéò áíéóüôçôåò ðñïóôáôåýïíôáò ôïõò Üðëçóôïõò ÷ñçìáôéóôÝò. ËïãéêÜ üìùò, ç ðñïóôáóßá ôïõ óõíôáîéïäïôéêïý óõóôÞìáôïò áðáéôåß áýîçóç ôùí ìéóèþí, ðïõ ìå ôç óåéñÜ ôïõò èá ïäçãïýóáí óå áýîçóç ôçò ðáñáãùãéêüôçôáò. ÁëëÜ õðÜñ÷åé êé áêüìç Ýíá óçìáíôéêü ðñüâëçìá ðïõ óõíäÝåôáé ìå ôï æÞôçìá ôùí óõíôÜîåùí: Ç áðïâéïìç÷Üíéóç. ÐñïêåéìÝíïõ íá åîáóöáëßóïõí ôá õøçëÜ êÝñäç ðïõ áðïêïìßæïõí áðü ôïí ÷ñçìáôéóôéêü ôïìÝá, êáé íá áðïöýãïõí ôïõò õøçëïýò ìéóèïýò, ç ìéá âéïìç÷áíßá ìåôÜ ôçí Üëëç ìåôÝöåñå ôçí ðáñáãùãÞ ôçò óôéò ÷þñåò ìå öôçíü åñãáôéêü äõíáìéêü. Êáé åðéêåñäåßò åðé÷åéñÞóåéò Ýêëåéíáí êáèþò ôï êåöÜëáéï Ýöåõãå áíáæçôþíôáò áêüìá ìåãáëýôåñá êÝñäç. ÁõôÞ ç åîÝëéîç åßíáé Ýíá áíáðüöåõêôï áðïôÝëåóìá ôçò áíüäïõ ôùí íÝùí âéïìç÷áíéêþí äõíÜìåùí ôçò Áóßáò; Åßíáé ç ìåßùóç ôïõ âéïôéêïý åðéðÝäïõ ôçò Äýóçò áíáðüöåõêôç ëüãù ôçò áíüäïõ ôïõ óôçí ÁíáôïëÞ; ºóùò. Ùóôüóï, åÜí ç ìåôáôüðéóç ôçò âéïìç÷áíéêÞò ðáñáãùãÞò

óôç Êßíá êáôáëÞîåé óôçí ìåßùóç ôçò áãïñáóôéêÞò äýíáìçò óôçí Äýóç, ôüôå ïé êéíåæéêÝò åîáãùãÝò èá õðïöÝñïõí. ¸ôóé, ç Êßíá ðñáãìáôïðïéåß ôá ðñþôá ôçò âÞìáôá ðñïò ôçí êáôåýèõíóç ôçò åíßó÷õóçò ôçò åóùôåñéêÞò ôçò áãïñÜò. «Ç åîùóôñåöÞò áíÜðôõîç», åêåßíç ðïõ âáóßæåôáé óôéò åîáãùãÝò äåí ìðïñåß íá áðïôåëåß ìéá åöáñìüóéìç óôñáôçãéêÞ ãéá üëïõò. Ç ðáãêüóìéá åõçìåñßá óôçí ðñáãìáôéêüôçôá åîáñôÜôáé áðü ôçí åíßó÷õóç ôçò åóùôåñéêÞò ðáñáãùãÞò êáé ôùí åóùôåñéêþí áãïñþí. ÁëëÜ êÜôé ôÝôïéï è’ áðáéôïýóå ìéá âéïìç÷áíéêÞ ðïëéôéêÞ ç ïðïßá Ý÷åé áðïêëåéóôåß áðü ôéò ãñáöåéïêñáôßåò ôçò ðáãêïóìéïðïßçóçò: Ôïí Ðáãêüóìéï Ïñãáíéóìü Åìðïñßïõ êáé ôçí ÅõñùðáúêÞ ¸íùóç. Ìå Üëëïèé ôï åëåýèåñï åìðüñéï, ç Êßíá áíôéìåôùðßæåé áõôÞ ôç óôéãìÞ êõñþóåéò åðåéäÞ ðñïùèïýóå ôçí äéêéÜ ôçò âéïìç÷áíßá çëéáêÞò åíÝñãåéáò, Ýíá ìÝôñï ðïõ åßíáé æùôéêü ãéá ôïí ôåñìáôéóìü ôçò ìüëõíóçò ôïõ áÝñá ðïõ êáôáôñþåé áõôÞ ôç ÷þñá. Ç ðáãêüóìéá ïéêïíïìßá áíôéìåôùðßæåôáé ùò Ýíá ìåãÜëï ðáßãíéï, üðïõ ç ôÞñçóç ôùí «êáíüíùí ôçò åëåýèåñçò áãïñÜò» åßíáé ðïëý ðéï óçìáíôéêÞ áð’ ü,ôé ôï ðåñéâÜëëïí Þ ôéò âáóéêÝò áíÜãêåò ôùí áíèñþðùí. Ìüíïí ïé ÷ñçìáôéóôÝò ìðïñïýí íá êåñäßóïõí áõôü ôï ðáé÷íßäé. Êáé åÜí ôï ÷Üóïõí, å, ëïéðüí, èá ëÜâïõí ùò âïÞèåéá áðü ôçí êõâÝñíçóç êé Üëëåò ìÜñêåò ãéá íá óõíå÷ßóïõí íá ðïíôÜñïõí. ÌåôÜöñáóç: Ãéþñãïò ÑáêêÜò

Αριθµός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

ÄÉÅÈÍÇ ¼ôáí ç ãåùðïëéôéêÞ åéóâÜëëåé èåáìáôéêÜ óôï ÷ñçìáôïðéóôùôéêü ðáé÷íßäé

Ç åðéóôñïöÞ ôïõ êñÜôïõò Ôïõ Ãéþñãïõ ÑáêêÜ

ΕΑΝ ∆ΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΡΗΞΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΤΕ ΣΤΑ ΕΞΗΣ ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ: ΑΘΗΝΑ ΚΕΝΤΡΟ: • Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Θεµιστοκλέους 37, Εξάρχεια • Περίπτερα: Εξάρχεια (έναντι Εθνικής) • Κάνιγγος & Ακαδηµίας. • Περίπτερο: Βασιλίσσης Σοφίας1 ΑΙΓΑΛΕΩ • Ιερά Οδός 245 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ • Σταθµός ΜΕΤΡΟ Αγ. Αντωνίου (Εθν. Μακαρίου & Κουντουριώτου) ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ: • Περίπτερο: Αλεξάνδρας και Πανόρµου (Σούτσου) • Περίπτερο: Λ. Κηφισίας και Ερυθρού Σταυρού 96 ΒΥΡΩΝΑΣ: Καραολή-∆ηµητρίου & Α. Φλέµινγκ ∆ΑΦΝΗ: • Περίπτερο: Πλατεία ∆άφνης, έναντι δηµαρχείου ΑΓ. ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ - ∆ΑΦΝΗ: • Περίπτερο: Πλ. Καλογήρων, Βουλιαγµένης 214 ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ: • Περίπτερο: Αρτάκης 119-121 ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ: • Περίπτερο: Κύπρου 182 ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ: • Περίπτερο: Πλ. ∆ηµαρχείου. ΑΝΩ ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ: • Περίπτερο: Τριών Ιεραρχών 194 & Κηφισοδότου (µπροστά από καφενείο Παρθενών) • Ατρέως 11 ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ-ΘΗΣΕΙΟ (ΓΕΦ. ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ): • Κέντρο Τύπου, Τριών Ιεραρχών 4-6 • Τριών Ιεραρχών 113 ΚΑΛΛΙΘΕΑ: • Περίπτερα: οδός Φιλαρέτου 99 • Λυκούργου και Μεγαλουπόλεως

Ç ìõèïëïãßá ôçò ðÜëáé ðïôÝ êñáôáéÜò ðáãêïóìéïðïßçóçò Þèåëå ôï ÷ñçìáôéóôéêü êåöÜëáéï íá äéáìïñöþíåé Ýíá íÝï, ðáãêüóìéï, åí ðïëëïßò, çëåêôñïíéêü ÷þñï ïéêïíïìéêÞò äñáóôçñéüôçôáò, ðïõ a priori êéíåßôáé Ýîù êáé ðÝñá áðü ôá åèíéêÜ óõìöÝñïíôá, ôç ãåùðïëéôéêÞ êáé ôéò óõãêñïýóåéò.

Þìåñá áðïäåéêíýåôáé üôé áõôÝò ïé ðåðïéèÞóåéò äåí Þôáí ôßðïôå Üëëï ðÝñá áðü óýã÷ñïíåò áíáêõêëùìÝíåò åêäï÷Ýò ôùí ðáëéþí öéëåëåýèåñùí ìýèùí ðùò ôï åìðüñéï èá õðïêáôáóôÞóåé ôïí ðüëåìï êáé ðùò è’ áíáäõèåß ìéá íÝá, ðáãêüóìéá áóôéêÞ ôÜîç ðïõ èá õðåñâáßíåé ôïõò åèíéêïýò äéá÷ùñéóìïýò. Ç äéÜøåõóÞ ôïõò, ìÜëéóôá, óõìâáßíåé áõôÞ ôçí åðï÷Þ óôï ðåäßï üðïõ êáôåîï÷Þí áíôëïýóáí ôá åðé÷åéñÞìáôÜ ôïõò ôÝôïéïõ ôýðïõ éäåïëïãÞìáôá, óôçí ßäéá ôç ÷ñçìáôéóôéêÞ ïéêïíïìßá. Ãéáôß ôïí ôåëåõôáßï êáéñü êáé éäéáßôåñá Ýðåéôá áðü ôçí êáôÜññåõóç ôçò ÷ñçìáôéóôéêÞò ïéêïíïìßáò óôç Äýóç, Ý÷ïõí áíáäõèåß íÝïõ ôýðïõ ÷ñçìáôéóôéêÜ åñãáëåßá, ôá ïðïßá åêöñÜæïõí áêñéâþò ôç ìÝãéóôç åìðëïêÞ ôùí êñáôéêþí ãåùðïëéôéêþí óõìöåñüíôùí óôï ÷ñçìáôïðéóôùôéêü ðáé÷íßäé. Êé áõôÞ ç ðñïúïýóá óýìöõóç ôïõ ãåùðïëéôéêïý ìå ôï ÷ñçìáôïðéóôùôéêü óôïé÷åßï, ðïõ ðñáãìáôïðïéåßôáé ìÝóá áðü ôçí ðáíçãõñéêÞ åßóïäï ïãêùäþí êñáôéêþí êåöáëáßùí ó’ Ýíá ðåäßï ðïõ ìÝ÷ñé ðñüôéíïò êõñéáñ÷ïýóå ôï ìåãÜëï éäéùôéêü êåöÜëáéï, ìåôáâÜëëåé êáé ôá ßäéá ôá ÷áñáêôçñéóôéêÜ ôçò ðáãêüóìéáò áãïñÜò ôïõ ÷ñÞìáôïò. ÁõôÝò ôéò áëëáãÝò ðñïêáëåß ç éó÷õñïðïßçóç ôùí ðåñßöçìùí Êõñéáñ÷éêþí Åðåíäõôéêþí Êåöáëáßùí (Sovereign Wealth Funds) óôá ðëáßóéá ôçò ðáãêüóìéáò ÷ñçìáôïðéóôùôéêÞò áãïñÜò. Ôé åßíáé ôá Êõñéáñ÷éêÜ ÅðåíäõôéêÜ ÊåöÜëáéá; Ãéá ôï õðïõñãåßï Ïéêïíïìéêþí ôùí ÇÐÁ, ôá Êõñéáñ÷éêÜ ÅðåíäõôéêÜ ÊåöÜëáéá åßíáé «êõâåñíçôéêïß åðåíäõôéêïß ïñãáíéóìïß ðïõ ôñïöïäïôïýíôáé áðü ôï óõíáëëáãìáôéêü ðëåüíáóìá êáé õðüêåéíôáé óå äéáöïñåôéêïýò ÷åéñéóìïýò áðü ôá óõíáëëáãìáôéêÜ áðïèåìáôéêÜ». Ïé ÃéÜííçò Ìüóôñïò, ¸ëéïô Ãêéïý êáé ÍôÝéâéíô Íôßôìáí, óå ìéá áíÜëõóç ðïõ åîÝäùóå ï åêäïôéêüò ïßêïò ôùí ÖáúíÜíóéáë ÔÜéìò, óçìåéþíïõí ó÷åôéêÜ: ÐÝñá áðü ôéò äéáöïñÝò óôç ÷ñçìáôïäüôçóç, ôá Êõñéáñ÷éêÜ ÅðåíäõôéêÜ ÊåöÜëáéá äéáöÝñïõí åðßóçò áðü ôá Üëëá êõâåñíçôéêÜ åðåíäõôéêÜ åñãáëåßá ùò ðñïò ôï óå ôé åðåíäýïõí, óôïõò üñïõò ìå ôïõò ïðïßïõò åðåíäýïõí: ÓõíÞèùò ðñïóáíáôïëßæïíôáé óå ìáêñïðñüèåóìåò åðåíäýóåéò ðïõ óôï÷åýïõí ðÝñáí ôùí ïéêïíïìéêþí êáé óå óôñáôçãéêÜ ïöÝëç áðü ôçí ôïðïèÝôçóÞ ôïõò. Ç éóôïñßá áõôþí ôùí êåöáëáßùí îåêéíÜåé áðü ôéò áñ÷Ýò ôçò äåêáåôßáò ôïõ 1950, ïðüôå êáé ðñùôïåìöáíßóôçêáí óôï ÊïõâÝéô, ìå óêïðü íá áîéïðïéÞóïõí ôá ðëåïíÜóìáôá áðü ôçí ðþëçóç ôïõ ðåôñåëáßïõ ðñïò ìéá êáôåýèõíóç

ðïõ èá áðåëåõèÝñùíå ôçí ïéêïíïìßá ôïõ êñáôéäßïõ áðü ôçí åîÜñôçóÞ ôçò óôéò åîáãùãÝò ôùí ðñþôùí õëþí. Áðü ôüôå Ý÷ïõí ðïëëáðëáóéáóôåß êáé Ýðáéîáí ðïëý êñßóéìï ñüëï óôç äéÜóùóç ôïõ äõôéêïý ÷ñçìáôïðéóôùôéêïý óõóôÞìáôïò êáôÜ ôç äéÜñêåéá ôçò âáèéÜò êñßóçò ðïõ âßùóå êáôÜ ôï 2008. ÓÞìåñá, ïñéóìÝíåò åêôéìÞóåéò èÝëïõí ôÝôïéïõ ôýðïõ åñãáëåßá íá äéá÷åéñßæïíôáé óõíïëéêÜ êåöÜëáéá ýøïõò 1,5-3 ôñéó. $, åíþ êÜðïéïé áíáëõôÝò õðïóôçñßæïõí üôé, ìÝ÷ñé ôï 2020, ï üãêïò ôùí äéá÷åéñéæüìåíùí áðü áõôÜ êåöáëáßùí èá ðñïóåããßóåé ôá 15-20 ôñéó.$! ÐÝñáí ôùí Êõñéáñ÷éêþí Åðåíäõôéêþí Êåöáëáßùí, üìùò, ôá ïðïßá áðïôåëïýí ìüíï Ýíá ìÝñïò ôùí êñáôéêþí êåöáëáßùí ðïõ óÞìåñá äéï÷åôåýïíôáé óôï ðáãêüóìéï ÷ñçìáôïðéóôùôéêü ðáé÷íßäé, åêôéìÞóåéò áíáöÝñïõí üôé ôï óõíïëéêü ýøïò ôùí êñáôéêþí êáé äçìüóéá åëåã÷üìåíùí êåöáëáßùí, ôá ïðïßá óÞìåñá Ý÷ïõí åéóÝëèåé óôçí áãïñÜ, ðñïóåããßæïõí Þäç ôá 15 ôñéó. $. Ïé Äõôéêïß êáé éäéáßôåñá ïé ÁìåñéêÜíïé ðáñáêïëïõèïýí ìå éäéáßôåñç êá÷õðïøßá áõôÝò ôéò åîåëßîåéò. Ï ëüãïò åßíáé ðñïöáíÞò. ÓÞìåñá, ôá ðëåïíÜóìáôá áíÞêïõí óôéò áíåñ÷üìåíåò âéïìç÷áíéêÝò äõíÜìåéò (êáé éäéáßôåñá óôá BRICS – Êßíá, Ñùóßá, Âñáæéëßá, Éíäßá) êáé ç åìðëïêÞ ôïõ êñáôéêïý ðáñÜãïíôá óôéò îÝíåò åðåíäýóåéò ôïõò óçìáßíåé üôé åíäå÷ïìÝíùò áõôÝò èá ðÜøïõí íá Ý÷ïõí ìüíïí óôåíÜ ïéêïíïìéêü ñüëï êáé è’ áðïêôÞóïõí ãåùðïëéôéêÝò êáé ðïëéôéêÝò äéáóôÜóåéò. ÊÜôù áðü áõôÞ ôçí ðñïïðôéêÞ, ïé ôå÷íïêñÜôåò ôçò Äýóçò áñ÷ßæïõí êáé âëÝðïõí ìå éäéáßôåñá êáêü ìÜôé ôçí åëåõèåñßá óôç äéáêßíçóç ôùí êåöáëáßùí ðïõ Üëëïôå äéáêÞñõôôáí ìå æÝóç. Ç èñçóêåßá ôçò åëåýèåñçò áãïñÜò ôùí êåöáëáßùí áðïêáèçëþíåôáé, áðü ôïí öüâï ìÞðùò äçìéïõñãçèïýí áíåîÝëåãêôåò êáôáóôÜóåéò ðïõ èá áíáôñÝøïõí ïëïêëçñùôé-

êÜ ôçí Üíéóç ó÷Ýóç ìåôáîý ôçò Äýóçò êáé ôïõ õðüëïéðïõ ðëáíÞôç. ¸íáò ÁìåñéêÜíïò áîéùìáôïý÷ïò äÞëùóå ó÷åôéêÜ: ÂëÝðïõìå áñêåôïýò îÝíïõò åðåíäõôÝò íá ðñïâáßíïõí óå ôïðïèåôÞóåéò óå áìåñéêáíéêÝò åôáéñåßåò êáé äåí ãíùñßæïõìå åÜí ôá êßíçôñÜ ôïõò åßíáé óôåíÜ ïéêïíïìéêÜ. Èá Þôáí åýëïãï, üìùò, ìéá êõâåñíçôéêÜ êáèïäçãïýìåíç îÝíç åðÝíäõóç íá äéáêáôÝ÷åôáé êáé áðü ìç ïéêïíïìéêÜ êßíçôñá. [ ] Õð’ áõôÞ ôçí Ýííïéá, ôá Êõñéáñ÷éêÜ ÅðåíäõôéêÜ ÊåöÜëáéá åßíáé ïé ÷åéñüôåñïé å÷èñïß ìáò. Ôá ðåñéóóüôåñá äåí åßíáé äéáöáíÞ [ ] êáé ôï ìüíï ðïõ ãíùñßæïõìå ãé’ áõôÜ åßíáé üôé ïé áðïöÜóåéò ðïõ ôá êáèïäçãïýí äåí óôçñßæïíôáé óå áðïêëåéóôéêÜ ïéêïíïìéêÞ âÜóç. Ëßãç óçìáóßá Ý÷ïõí üìùò ôÝôïéïõ ôýðïõ åíäïéáóìïß, ßóùò ãéáôß åêöñÜæïíôáé åê ôùí õóôÝñùí. Ãéáôß ôï íåñü Ý÷åé Þäç ìðåé óô’ áõëÜêé, ç Äýóç ôüóï óôïí êñáôéêü üóï êáé óôïí éäéùôéêü ôçò ôïìÝá áíôéìåôùðßæåé ìåãÜëï ðñüâëçìá ñåõóôüôçôáò, åíþ «áíåðáéóèÞôùò» ôá ðëåïíÜóìáôá Ý÷ïõí ðåñÜóåé óôá ÷Ýñéá ìç äõôéêþí ÷ùñþí, ïé ïðïßåò ìÜëéóôá óå ðïéêßëïõò âáèìïýò Ý÷ïõí äéáöïñïðïéçèåß áðü ôï óýóôçìá ôçò åëåýèåñçò áãïñÜò êáé Ý÷ïõí êñáôéêÜ åëåã÷üìåíåò ïéêïíïìßåò. Êé áõôü åãêáéíéÜæåé ìéá ôåñÜóôéá «ðïéïôéêÞ óôñïöÞ» óôçí ðáãêüóìéá ïéêïíïìßá, êáé åí ãÝíåé óôéò éóïññïðßåò ìåôáîý ôïõ êñÜôïõò êáé ôïõ éäéùôéêïý êåöáëáßïõ, áëëÜ êáé åðßóçò, üìùò åßðáìå êáé óôçí áñ÷Þ, óôéò åõñýôåñåò ó÷Ýóåéò ìåôáîý ôïõ ïéêïíïìéêïý êáé ôïõ ãåùðïëéôéêïý ðáñÜãïíôá. Êáé üëá áõôÜ Ý÷ïõí áñ÷ßóåé íá ãßíïíôáé Þäç áíôéëçðôÜ áðü ôïõò ôå÷íïêñÜôåò üëïõ ôïõ êüóìïõ, êáèþò áöéåñþíïõí ìåãÜëåò áíáëýóåéò êáé åéäéêÝò åêäüóåéò ó’ áõôïýò ôïõò ìåôáó÷çìáôéóìïýò. Êé üëá áõôÜ åßíáé ðïëý êáëïß äåßêôåò ãéá ôï üôé áðïìáêñõíüìáóôå ôá÷ýôáôá áðü ôçí åðï÷Þ ôçò ðáãêïóìéïðïßçóçò êáé ôçò ðáíôïäõíáìßáò ôçò åëåýèåñçò áãïñÜò.

¸ðåéôá áðü ôçí êáôÜññåõóç ôçò ÷ñçìáôéóôéêÞò ïéêïíïìßáò óôç Äýóç, Ý÷ïõí áíáäõèåß íÝïõ ôýðïõ ÷ñçìáôéóôéêÜ åñãáëåßá.

Ôá óôïé÷åßá êáé ïé ðáñáðïìðÝò ðÜñèçêáí üëåò áðü ôçí åéäéêÞ Ýêäïóç ôùí ÖáúíÜíóéáë ÔÜéìò, Ç Üíïäïò ôïõ ÊñÜôïõò: Êåñäïöüñåò åðåíäýóåéò êáé ãåùðïëéôéêÞ êáôÜ ôïí 21ï áéþíá (Yiannis G. Mostrous, Elliott H. Gue, David F. Dittman, The rise of the state: Profitable investing and geopolitics in the 21st century).

“

Αριθµός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

Αριθµός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

ÏÉÊÏËÏÃÉÁ

ÐïäçëáôéêÞ Ýöïäïò óå áóôéêü ðåñéâÜëëïí Åã÷åéñßäéï åðéâßùóçò ãéá ôïõò ðïäçëÜôåò ôùí ðüëåùí Ôïõ Dean M. Èåóóáëïíßêç, ïäüò ËáãêáäÜ, 9 ôï ðñùß ìå âñï÷Þ. Ôï êõêëïöïñéáêü áäéÝîïäï ôçò ðüëçò ó’ üëï ôï áðïãïçôåõôéêü ôïõ ìåãáëåßï. ÔåñÜóôéåò ïõñÝò áðü É.×., öïñôçãÜ êáé ëåùöïñåßá, êïëëçìÝíá ôï Ýíá ðßóù áð’ ôï Üëëï ó’ Ýíá áôåëåßùôï óçìåéùôüí, ãåìßæïõí áóöõêôéêÜ üëåò ôéò ëùñßäåò êõêëïöïñßáò. ¸÷ù ìðåé ìå ôï ðïäÞëáôï óôç óõãêåêñéìÝíç ïäü, óôï ýøïò ôïõ Ï.Á.Å.Ä., êáé ðáñ’ üëï ðïõ Ý÷ù ðñéïíßóåé ôï ôéìüíé ãéá ðåñéóóüôåñç åõåëéîßá áíÜìåóá óôá áõôïêßíçôá, óå êÜðïéá óçìåßá áíáãêÜæïìáé íá åðéâñáäýíù êé åãþ. ÌðñïóôÜ ìïõ Ýíá ×Üìåñ êé Ýíá ëåùöïñåßï ìïõ êëåßíïõí ôïí äñüìï, ìüëéò ðïõ ðåñíÜù áíÜìåóÜ ôïõò ãñáôæïõíþíôáò ôç ëáìáñßíá ôïõ ôæéð ìå ôçí Üêñç ôïõ ôéìïíéïý. Ï ïäçãüò ïýôå êáí ôï êáôáëáâáßíåé ìÝóá óôç íõóôáëÝá áöáóßá ôïõ. ÌÜëëïí öôçíÜ ôç ãëßôùóå óÞìåñá. Óôç ÂáãäÜôç, ×Üìåñ êïëëçìÝíï óôçí êßíçóç óçìáßíåé áíáôßíáîç ìå RPG! Óôñßâù óôç ÄùäåêáíÞóïõ êáé öôÜíù óôá ãñáöåßá ôçò ÑÞîçò. ×ñüíïò äéáäñïìÞò, 4.30 ëåðôÜ!

åðï÷Þ ôïõ ðïäçëÜôç ìå ôï êáëáèÜêé óôï ôéìüíé, ôá ãïõüêìáí êáé ôï êïëÜí, ðïõ êÜíåé ôç ÷áëáñÞ ôïõ âüëôá óôá äåîéÜ ôïõ äñüìïõ, Ý÷åé ðáñÝëèåé áíåðéóôñåðôß. Óôéò ìçôñïðüëåéò ôïõ óÞìåñá, ïé óõíèÞêåò åðéâÜëëïõí Ýíáí ïëüôåëá äéáöïñåôéêü ôñüðï ïäÞãçóçò êáé ïäéêÞò óõìðåñéöïñÜò, Ýíá óõíäõáóìü óôõë êïìÜíôï/áèëçôÞ, ðïõ áð’ ôç óôéãìÞ ðïõ ìÜèåéò

ôá êüëðá ôïõ, åããõÜôáé ãñÞãïñåò êáé áóöáëåßò ìåôáêéíÞóåéò. Ç ðïäçëáóßá ìÝóá óôçí êõêëïöïñßá öáéíïìåíéêÜ ðñïêáëåß ìéá ìüíéìç êáôÜóôáóç íïóçñïý öüâïõ ãéá ôç æùÞ êÜðïéïõ. Óå êÜðïéï åðßðåäï áõôü åßíáé ìéá ðñáãìáôéêüôçôá. Ç éäÝá êáé ìüíï íá áíáìåßîåéò áõôïêßíçôá êáé ðïäÞëáôá óôï ßäéï ðåñéâÜëëïí åßíáé áêñáßá. Ôï áõôïêßíçôï áðïôåëåß ìéá áôáâéóôéêÞ çëéèéüôçôá, õðåýèõíç ãéá åêáôïììýñéá èáíÜôïõò êáé áíáðçñßåò, êé Ýôóé åßíáé áðüëõôá ëïãéêü íá ìç èÝëïõìå íá Ý÷ïõìå êáìßá ó÷Ýóç ì’ áõôü. ¼ìùò, áðü ôç óôéãìÞ ðïõ áðïêôÞóåéò ìéá ëåéôïõñãéêÞ êáôáíüçóç ôùí êéíäýíùí ðïõ ìðïñåß íá áíôéìåôùðßóåéò ðïäçëáôþíôáò óôçí êõêëïöïñßá, ç êáôÜóôáóç èá ìåôáóôñáöåß õðÝñ óïõ. Ôï íá ïäçãåßò ôï ðïäÞëáôü óïõ ãñÞãïñá ðñïÜãåé ôçí áóöÜëåéÜ óïõ, üóï êé áí áõôü áêïýãåôáé ðáñÜäïîï. Áõôü óõìâáßíåé ãéáôß, ôï íá êéíåßóáé ãñÞãïñá áðáéôåß íá ðñï-

ëáìâÜíåéò êáé íá áðïöåýãåéò ôéò åíï÷ëçôéêÝò êáôáóôÜóåéò ðïõ áëëéþò êáèõóôåñïýí ôçí ðïñåßá óïõ. Ï êáëýôåñïò ôñüðïò íá ôï êÜíåéò áõôü åßíáé íá ðïäçëáôåßò ìå óôáèåñÜ ãñÞãïñç ôá÷ýôçôá óôçí áñéóôåñÞ ëùñßäá. Ðïäçëáôþíôáò ìÝóá óôïí êýñéï üãêï ôçò êõêëïöïñßáò, åðéôõã÷Üíåéò ìåãáëýôåñï âáèìü áóöÜëåéáò áðü ôï íá âñßóêåóáé óôçí áñãÞ ëùñßäá ðñïóðáèþíôáò íá âãåéò áð’ ôç ìÝóç, áí äåí óå âãÜëåé áð’ ôç ìÝóç êáíÝíá SUV. Ôï ðëåïíÝêôçìá ôçò êßíçóçò óôç ãñÞãïñç ëùñßäá åßíáé ç åîÜëåéøç êéíäýíùí üðùò ôá óêïõðßäéá êáé ôá ìéêñïáíôéêåßìåíá, ðïõ ó÷åäüí ðÜíôá óõóóùñåýïíôáé óôá äåîéÜ ôïõ äñüìïõ, êïíôÜ óôï ðåæïäñüìéï, ïé üëùò áéöíéäßùò áíïéãüìåíåò ðüñôåò áõôïêéíÞôùí, ïé áíåãêÝöáëïé ÓïõìÜ÷åñ ðïõ åðéôÝëïõò êáôÜöåñáí íá óå ðñïóðåñÜóïõí êáé óå êëåßíïõí ãéá ôéìùñßá, Þ ïé ðåæïß ðïõ ðåôéïýíôáé áõèáßñåôá óôïí äñüìï ãéá íá ôïí äéáó÷ßóïõí åêôüò

äéáâÜóåùí. ¼ëïé áõôïß ïé ìç áìåëçôÝïé êßíäõíïé åßíáé áðåßñùò ìåãáëýôåñïé áðü ôç óðÜíéá ðéèáíüôçôá íá óå ÷ôõðÞóåé êÜðïéï áõôïêßíçôï áðü ðßóù. Åðßóçò, óôçí áñéóôåñÞ ëùñßäá åßóáé ðïëý ðéï åõäéÜêñéôïò ãéá ôïõò åãêëùâéóìÝíïõò, ìÝóá óôá êëåéóôïöïâéêÜ êïõôéÜ ôïõò, áõôïêéíçôéóôÝò, áð’ ü,ôé óôç äåîéÜ. ÓõíáéóèçìáôéêÜ, ôï íá âñßóêåóáé óôç ãñÞãïñç ëùñßäá, êéíïýìåíïò óâÝëôá ðÜíù óôï ðïäÞëáôï, åßíáé áðïëáõóôéêüôáôï. Áí êáé ç îåêÜèáñç óéãïõñéÜ åßíáé âáóéêü óõóôáôéêü ôïõ óôõë ôïõ ãñÞãïñïõ ðïäçëÜôç, áõôü ðåñéïñßæåé ðáñÜ åðéôåßíåé ôï Üã÷ïò ôïõ. Ç âáóéêÞ áñ÷Þ åßíáé íá ðïäçëáôåßò óôáèåñÜ, ïýôå íá åðéôá÷ýíåéò áðüôïìá, ïýôå íá åðéâñáäýíåéò õðåñâïëéêÜ. Ôï ìáãéêü ÷áñáêôçñéóôéêü ôïõ ðïäçëÜôç ôùí ðüëåùí åßíáé íá âñßóêåôáé óôç óùóôÞ èÝóç, ôç óùóôÞ óôéãìÞ. ÁõôÞ ç éêáíüôçôá åßíáé Ýíáò óõíäõáóìüò ôñéóäéÜóôáôçò áíôßëçøçò êáé èåôéêïý ðñïóáíáôïëéóìïý, åíþ ôï Üã÷ïò åßíáé ôï áñíçôéêü áðïôÝëåóìá ôïõ íá áíçóõ÷åßò ìÞðùò âñåèåßò óôç ëÜèïò èÝóç, ôç ëÜèïò óôéãìÞ. Áðëþò, ç ìåßùóç ôçò áíÜãêçò íá åëáôôþóåéò ôá÷ýôçôá Þ íá óôáìáôÞóåéò ôï ðïäÞëáôï óå êÜíåé íá Ý÷åéò ìéá ðïëý ðéï ÷áëáñÞ ðïäçëáôÜäá. Ôï ðáñáðÜíù êåßìåíï äåí áðïôåëåß äéáöÞìéóç åíüò áõôïêôïíéêïý óôõë ðïäçëáóßáò Þ áðïèÝùóç ôçò ôá÷ýôçôáò. Áñ÷éêÜ, ç ðñïóÝããéóç ôùí íÝùí ðïäçëáôþí óôï èÝìá ôùí êõêëïöïñéáêþí êéíäýíùí èá ðñÝðåé íá åßíáé áìõíôéêÞ. Áðü ôç óôéãìÞ üìùò ðïõ ôá âáóéêÜ Ý÷ïõí ìáèåõôåß, ç ãñÞãïñç ðïäçëáóßá óôçí áóôéêÞ êõêëïöïñßá èá óïõ ðñïóöÝñåé ìéá äçìéïõñãéêÞ êé Ýôóé åõ÷Üñéóôç ìÝèïäï ìåãéóôïðïßçóçò ôçò ìÝóçò ôá÷ýôçôáò ôáîéäßïõ êáé åõåëéîßáò óôç ìåôáêßíçóç.

Áðüøåéò êáé ðñïâëçìáôéóìïß Ôï êëéìáôéêü æÞôçìá óå ëßãåò ãñáììÝò Ôçò Ìáñéáííßíáò ÑáêêÜ

o κλίµα αλλάζει. Η γη αλλάζει. Ο χρόνος τελειώνει. Και οι απόψεις, όπως πάντα, διίστανται. Η πλειονότητα των οικολογικών µη κυβερνητικών οργανώσεων υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος, µέσω της υπέρογκης ποσότητας διοξειδίου που εκλύει στην ατµόσφαιρα, είναι ο κύριος υπαίτιος της υπερθέρµανσης του πλανήτη. Μεταξύ αυτών πολλοί επιστήµονες που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου – εδώ και πολύ καιρό– βασιζόµενοι στα αποτελέσµατα των ερευνητικών τους δραστηριοτήτων ότι η θερµοκρασία του πλανήτη έχει ήδη αρχίσει να διανύει µια ανοδική πορεία, κάτι που θα προκαλέσει άνοδο της στάθµης της θάλασσας. Οι υπέρµαχοι των απόψεων αυτών κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να πεί-

σουν τις κυβερνήσεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πάρουν κρίσιµες αποφάσεις ώστε να αποτραπεί η τεράστια καταστροφή που επίκειται. ∆εν είναι λίγοι αυτοί που θα αντικρούσουν τα επιχειρήµατα των παραπάνω, για δύο κυρίως λόγους. Αφενός, κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι οι κλιµατικές αλλαγές είναι αποτέλεσµα φυσικών διεργασιών και όχι ένα ακόµα λάθος του ανθρώπου. Την άποψή τους πλαισιώνουν µε πλήθος επιστηµονικές αναφορές. Σύµφωνα µε ορισµένες από αυτές, η θερµοκρασία των ωκεανών παρουσιάζει µια µικρή µείωση τα τελευταία χρόνια, αντί για την αναµενόµενη αύξηση. Επιπλέον, πολλές έρευνες σηµειώνουν αύξηση της θερµοκρασίας σε άλλους πλανήτες, καταδεικνύοντας ότι το φαινόµενο οφείλεται σε πλανητικές διεργασίες και όχι σε ενδογενή αίτια. Βάσει των παραπάνω κάποιοι υποστηρίζουν

ότι «είναι της µοίρας µας γραφτό» να υποστούµε τις κλιµατικές αλλαγές και είναι µάταιο να παλεύουµε για να σώσουµε τον πλανήτη. Αφετέρου, η άλλη άποψη λέει ότι η κλιµατική αλλαγή είναι ένα φτιαχτό σενάριο που προωθείται από κάποιους που τους συµφέρει µια στροφή προς αυτό που θα λέγαµε πράσινη ανάπτυξη. Ο λόγος για πολυεθνικές που προωθούν τις ανανεώσιµες πηγές ενέργειας και τα υβριδικά αυτοκίνητα, προσπαθώντας να πείσουν τους πελάτες τους ότι, αν τους προτιµήσουν, θα έχουν τις οικολογικές συνειδήσεις τους ήσυχες. Σύµφωνα µε την άποψη αυτή, δεν θα πρέπει να πέσουµε θύµατα του –πράσινου αυτή τη φορά– καπιταλισµού. Τέλος, κάποιοι άλλοι θα ισχυριστούν ότι µετά την υπέρµετρη αλαζονεία του ανθρώπου, ήρθε πια η ώρα της Νέµεσης. Με άλλα λόγια, οι κλιµατικές

αλλαγές είναι η αρχή µιας έκτης µαζικής καταστροφής που θα εξαφανίσει τον άνθρωπο από προσώπου γης, όπως ακριβώς συνέβη µε τους δεινόσαυρους εκατοµµύρια χρόνια πριν, και θα απαλλάξει τον πλανήτη από αυτόν τον τόσο ενοχλητικό επισκέπτη. Μετά από αυτή τη σύντοµη παράθεση απόψεων, ήρθε η ώρα να αναρωτηθούµε: Τι σηµασία έχει τελικά; Ακόµα και αν ο άνθρωπος δεν φταίει για τις κλιµατικές αλλαγές, το σενάριο δεν είναι το ίδιο εφιαλτικό; Μας δίνει κάτι τέτοιο το άλλοθι να εξακολουθούµε να βιάζουµε το φυσικό περιβάλλον καταναλώνοντας αχόρταγα τους φυσικούς πόρους; Ή µήπως το γεγονός ότι είναι γραφτό του είδους µας να αφανιστεί πρέπει να µας σταµατήσει από τις προσπάθειες να κάνουµε τις πόλεις-κολάσεις, στις οποίες, ζούµε βιώσιµες και πιο ανθρώπινες,

έστω για τον χρόνο που µας αποµένει; Το ότι κάποιοι πάντα θα επωφελούνται από µια κρίσιµη κατάσταση για να πλουτίσουν σηµαίνει ότι δεν υπάρχει τρόπος να θωρακιστεί κάποιος από την πράσινη κερδοφορία; Και, τελικά, αν η συζήτηση αυτή έχει νόηµα όταν απολαµβάνουµε τον καφέ µας σε έναν πολυσύχναστο δρόµο του δυτικού κόσµου, µήπως τα δεδοµένα θα άλλαζαν αν είχαµε γεννηθεί σε µια περιοχή της Αφρικής που πλήττεται από την ξηρασία, ή της Ασίας

που κατακλύζεται από τις αλλεπάλληλες πληµµύρες;

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

Αριθµός φύλλου 68

Ç óõãêéíçôéêÞ éóôïñßá ôùí öéëïóüöùí ìÝóá óå Ýíá êüóìï ðïõ ôïõò åß÷å îåðåñÜóåé

Ôï ôÝëïò ôïõ áñ÷áßïõ êüóìïõ Ôïõ ÄçìÞôñç Ìáõñßäç Ç óõìâáôéêÞ ÷ñïíïëïãßá ôïõ ôÝëïõò ôïõ áñ÷áßïõ êüóìïõ åßíáé ôï Ýôïò 529, üôáí ï Éïõóôéíéáíüò õðï÷ñÝùóå ôç íåïðëáôùíéêÞ Áêáäçìßá ôçò ÁèÞíáò íá äéáêüøåé ôç ëåéôïõñãßá ôçò. Ç íåïðëáôùíéêÞ Áêáäçìßá ôçò ÁèÞíáò, ðïõ éäñýèçêå óôéò áñ÷Ýò ôïõ 5ïõ áéþíá ì.×., èåùñåßôáé óõìâáôéêÜ ùò óõíÝ÷åéá ôçò Áêáäçìßáò ôçò ÁèÞíáò, ç ïðïßá éäñýèçêå ôï 367 ð.×. êáé ëåéôïýñãçóå óôïí Êïëùíü ìÝ÷ñé ôï 80 ð.×. ðåñßðïõ. Äåí õðÜñ÷åé óáöÞò óõíÝ÷åéá ôçò Áêáäçìßáò ãéá ðÝíôå áéþíåò ìÝ÷ñé ôçí ßäñõóç ôçò íåïðëáôùíéêÞò Áêáäçìßáò ôçò ÁèÞíáò óôïõò ðñüðïäåò ôçò Áêñüðïëçò, áí êáé óôï ìåãÜëï áõôü äéÜóôçìá ç ÁèÞíá ðáñÝìåéíå ôï êÝíôñï ôçò äéáíüçóçò êáé ôçò ìüñöùóçò, óôï ïðïßï ï ðëáôùíéóìüò óõíÝ÷éæå íá äéäÜóêåôáé ùò ç öéëïóïößá êáô’ åîï÷Þí.

äéáêïðÞ ôçò ëåéôïõñãßáò ôçò íåïðëáôùíéêÞò Áêáäçìßáò ôçò ÁèÞíáò öáßíåôáé üôé Þôáí áðïôÝëåóìá äéïéêçôéêþí ìÝôñùí êáé áðáãïñåýóåùí, ðïõ äçìéïýñãçóáí óõíèÞêåò êÜôù áðü ôéò ïðïßåò ç Áêáäçìßá äåí ìðïñïýóå ðéá íá óõíå÷ßóåé ôï Ýñãï ôçò. Ç ðåñéïõóßá ôçò öáßíåôáé üôé äçìåýèçêå, åíþ áðáãïñåýèçêå ç äéäáóêáëßá ôïõ äéêáßïõ êáé ôçò öéëïóïößáò. Ôá ÷ñüíéá åêåßíá ïé ðëáôùíéêÝò óðïõäÝò åß÷áí ðáñá÷ùñÞóåé ôç èÝóç ôïõò óå Ýíá ìüñöùìá íåïðëáôùíéóìïý, áðïêñõöéóìïý êáé áíáôïëéêþí äïîáóéþí ìå èñçóêåõôéêü ÷áñáêôÞñá, ðñÜãìá ðïõ äýóêïëá ìðïñïýóå íá ãßíåé áíåêôü áðü ôéò ÷ñéóôéáíéêÝò áñ÷Ýò. ÏðùóäÞðïôå, ç âßáéç Þ ç ìç âßáéç äéáêïðÞ ôçò ëåéôïõñãßáò ôçò íåïðëáôùíéêÞò Áêáäçìßáò äåí Ý÷åé ìåãÜëç óçìáóßá. Ôï ïõóéþäåò åßíáé ï íÝïò ÷ñéóôéáíéêüò êüóìïò êáé ç áíÜãêç ãéá èñçóêåõôéêÞ êáé éäåïëïãéêÞ ïìïéïãÝíåéá ìðñïóôÜ óôéò ìåãÜëåò ðñïêëÞóåéò ðïõ áíôéìåôþðéæå ç Áõôïêñáôïñßá. Ç äéáêïðÞ ôçò ëåéôïõñãßáò ôçò íåïðëáôùíéêÞò Áêáäçìßáò ôçò ÁèÞíáò áðïôåëåß ôï åðéóôÝãáóìá ôçò ðñïóðÜèåéáò ôïõ Éïõóôßíïõ êáé ôïõ Éïõóôéíéáíïý ãéá èñçóêåõôéêÞ åíüôçôá. Åêôüò áðü ôïí äéùãìü ôùí åèíéêþí äéþ÷èçêáí êáé ïé ãíùóôéêéóôÝò êáé ïé ìáíé÷áúóôÝò, ïðáäïß ôïõ äõúóìïý, ôçò éäåïëïãßáò ôïõ ðåñóéêïý å÷èñïý, ôïõò ïðïßïõò ìÜëéóôá ç óáóóáíéäéêÞ Ðåñ-

óßá Þôáí ðñüèõìç íá õðïäå÷èåß ùò ðñüóöõãåò. ÐáñÜ ôç äéáêïðÞ ôçò ëåéôïõñãßáò ôçò íåïðëáôùíéêÞò Áêáäçìßáò ôçò ÁèÞíáò, öáßíåôáé üôé ïé áíôßóôïé÷åò öéëïóïöéêÝò ó÷ïëÝò óå Üëëåò ðüëåéò óõíÝ÷éóáí íá ëåéôïõñãïýí ãéá áñêåôÝò äåêáåôßåò. Ç öéëïóïöéêÞ ó÷ïëÞ ôçò ÁëåîÜíäñåéáò, ôçí ïðïßá äéçýèõíå ï åèíéêüò öéëüóïöïò Ïëõìðéüäùñïò êáé ç ïðïßá Þôáí áöïóéùìÝíç óôç äéäáóêáëßá ôïõ ÁñéóôïôÝëç, äåí èß÷èçêå, üðùò äåí èß÷èçêáí êáé ïé ó÷ïëÝò öéëïëïãßáò óôç ÃÜæá êáé íïìéêÞò óôç Âçñõôü. Åêåßíï ðïõ åßíáé ãíùóôü åßíáé ç ìïßñá ôïõ ôåëåõôáßïõ ó÷ïëÜñ÷ç ôçò íåïðëáôùíéêÞò Áêáäçìßáò ôçò ÁèÞíáò ÄáìÜóêéïõ êáé ôùí Üëëùí öéëïóüöùí ðïõ äßäáóêáí åêåß. Ïé ðëçñïöïñßåò ðïõ Ý÷ïõìå ïöåßëïíôáé óôïí éóôïñéïãñÜöï Áãáèßá ôïí Ó÷ïëáóôéêü. Ï Áãáèßáò åðáéíåß ôï óþìá ôùí öéëïóüöùí äáóêÜëùí ôçò Áêáäçìßáò. Åêôüò áðü ôïí ÄáìÜóêéï áðü ôç Óõñßá, çãÝôç êáé ó÷ïëÜñ÷ç ôçò íåïðëáôùíéêÞò Ó÷ïëÞò, ïé õðüëïéðïé Ýîé öéëüóïöïé Þôáí ïé: Óéìðëßêéïò áðü ôçí Êéëéêßá, ó÷ïëéáóôÞò ôïõ ÁñéóôïôÝëç, ÅõëÜìðéïò áðü ôç Öñõãßá, Ðñéóêéáíüò áðü ôç Ëõäßá, ðïõ óõíÝãñáøå áñãüôåñá Ýíá öéëïóïöéêü åã÷åéñßäéï ãéá ôïí âáóéëÝá ×ïóñüç, Åñìåßáò, ÄéïãÝíçò áðü ôç Öïéíßêç êáé Éóßäùñïò áðü ôç ÃÜæá. Áí åîáéñÝóïõìå ôïí ÄáìÜóêéï, ôïí Ðñéóêéáíü êáé ôïí Óéìðëßêéï, ëßãá åßíáé ãíùóôÜ ãéá ôïõò õðüëïéðïõò öéëïóüöïõò êáé äåí Ý÷ïõí äéáóùèåß ãñáðôÜ ôïõò. Ï Áãáèßáò äéçãåßôáé ðùò ïé öéëüóïöïé ôçò Áêáäçìßáò åß÷áí åîéäáíéêåýóåé ôïí äéÜäï÷ï ôïõ ðåñóéêïý èñüíïõ ×ïóñüç, ãéá ôïí ïðïßï êõêëïöïñïýóáí åêåßíç ôçí åðï÷Þ öÞìåò ðïõ ôïí áíÝâáæáí óå ðñüôõðï áñåôÞò êáé óïößáò. Ïé êýêëïé ôçò Áêáäçìßáò ó÷çìÜôéóáí ôçí åéêüíá åíüò éäáíéêïý êüóìïõ óôçí áõëÞ ôçò Ðåñóßáò óôçí Êôçóéöþíôá, üðïõ åß÷å ðñáãìáôïðïéçèåß ôï ðëáôùíéêü éäåþäåò ôïõ öéëïóüöïõ âáóéëÝá êáé üðïõ èá ìðïñïýóáí íá âñïõí Ýíá ðåñéâÜëëïí éäáíéêü ãéá öéëïóüöïõò. Ç åîéäáíßêåõóç ôçò æùñïáóôñéêÞò Ðåñóßáò åîçãåßôáé áðü ôçí ðáëéÜ áíôßëçøç üôé ôï ðíåýìá ôïõ ÆùñïÜóôñç áíáäõüôáí ìÝóá óôçí ðëáôùíéêÞ óïößá. Ïé ðëáôùíéóôÝò åêôéìïýóáí ôïí ÆùñïÜóôñç ùò Ýíáí áðü ôïõò ìåãáëýôåñïõò öùôïäüôåò ôïõ êüóìïõ. ¢ëëùóôå ç æùñïáóôñéêÞ åðáíÜóôáóç, ùò áðåëåõèÝñùóç ôçò èñçóêåõôéêÞò óêÝøçò áðü ôçí ýëç ðñïò ôçí êáôåýèõíóç ìéáò áíþôåñçò çèéêÞò êáé ìéáò õøçëÞò óïößáò, óõãêßíçóå ôïõò

óôï÷áóôÝò áðü ôçí áñ÷áéüôçôá ìÝ÷ñé ôïí Öñåéäåñßêï Íßôóå. Åðßóçò ç æùñïáóôñéêÞ Ðåñóßá åèåùñåßôï áíÝêáèåí ùò ç ðçãÞ ôçò ÷áëäáúêÞò ìáãåßáò êáé ôçò áóôñïëïãßáò, áíïñèïëïãéêÝò äïîáóßåò ïé ïðïßåò ãïÞôåõáí ôïõò íåïðëáôùíéêïýò öéëïóüöïõò ôïõ 6ïõ ì.×. áéþíá. Ôçí ßäéá åðï÷Þ, ç Êùíóôáíôéíïýðïëç âñéóêüôáí óå ðüëåìï ìå ôçí óáóóáíéäéêÞ Ðåñóßá, ðñÜãìá ðïõ äåí åìðüäéóå ôïõò öéëïóüöïõò ôçò Áêáäçìßáò íá åðé÷åéñÞóïõí áðïäçìßá óôçí ðåñóéêÞ áõëÞ. ÐñÝðåé íá óõìðåñÜíïõìå üôé ç áõôïêñáôïñéêÞ äéïßêçóç óõìðåñéöÝñèçêå ìå åðéåßêåéá ðñïò ôïõò öéëïóüöïõò, ôïõò Ýäùóå ôá ìÝóá êáé ôïõò åðÝôñåøå íá êáôáöýãïõí óôçí Êôçóéöþíôá, ðáñÜ ôéò ðïëéôéêÝò äéáóôÜóåéò ôïõ èÝìáôïò, áöïý ôï åðåéóüäéï áõôü áðïôåëïýóå ðñüêëçóç ãéá ôïí ßäéï ôïí áõôïêñÜôïñá Éïõóôéíéáíü. Ç áðïäçìßá ôùí öéëïóüöùí öáßíåôáé íá Ýãéíå ìåôÜ ôï 529, áöïý ï ×ïóñüçò, óôïí ïðïßï ðñïóùðéêÜ êáôÝöõãáí, áíÝâçêå óôïí ðåñóéêü èñüíï ôï 531. Äåí åßíáé åðßóçò êáôáíïçôü ðþò ç ïìÜäá ôùí öéëïóüöùí ðñáãìáôïðïßçóå ôï ìáêñý êáé åðéêßíäõíï ôáîßäé ðñïò ôçí Ðåñóßá, ðåñíþíôáò ìÜëéóôá áðü ôï ìÝôùðï ôùí åìðïëÝìùí. Ùóôüóï, ôá üíåéñá êáé ïé åðéèõìßåò ôùí öéëïóüöùí äéáøåýóèçêáí ïéêôñÜ áìÝóùò ìåôÜ ôçí ÜöéîÞ ôïõò óôçí ðåñóéêÞ áõëÞ ôçò Êôçóéöþíôïò, üðïõ ðßóôåõáí üôé èá ìðïñïýóáí íá æÞóïõí üðùò åðéèõìïýóáí. Ðñþôá ðñþôá, ðáñÜ ôçí åõíïúêÞ õðïäï÷Þ ôïõò áðü ôïí ×ïóñüç êáé ôç ãåííáéïäùñßá ôïõ, äéáðßóôùóáí üôé ïé êïñõöáßïé ÐÝñóåò Þôáí áëáæüíåò êáé áíõðüöïñá õðåñößáëïé. Áíôß íá óõíáíôÞóïõí ôï éäåáôü ðåñéâÜëëïí ðïõ ìå

“

ÏðùóäÞðïôå ç äéáêïðÞ ôçò ëåéôïõñãßáò ôçò íåïðëáôùíéêÞò Áêáäçìßáò äåí Ý÷åé ìåãÜëç óçìáóßá. Ôï ïõóéþäåò åßíáé ç áíÜãêç ãéá èñçóêåõôéêÞ êáé éäåïëïãéêÞ ïìïéïãÝíåéá

ôç öáíôáóßá ôïõò åß÷áí êáôáóêåõÜóåé, âñÝèçêáí ìÝóá óå Ýíáí êüóìï áíçèéêüôçôáò, âïõëéìßáò, áðïèçñßùóçò, ùìüôçôáò, áðáíèñùðéÜò êáé êáôáðßåóçò, äçëáäÞ ìå Üëëá ëüãéá óå Ýíáí êüóìï âÜñâáñï. Ðïëý ãñÞãïñá êáé ç ôåëåõôáßá ôïõò åëðßäá äéáøåýóèçêå, áöïý ìéëþíôáò ìå ôïí ßäéï ôïí ×ïóñüç áíáêÜëõøáí Ýíá áìáèÝò Üôïìï ðïõ êáõ÷éüôáí üôé öéëïóïöïýóå, ÷ùñßò íá êáôÝ÷åé ôéò âáóéêÝò ðíåõìáôéêÝò êáé çèéêÝò ðñïûðïèÝóåéò ãéá êÜôé ôÝôïéï. Ï Áãáèßáò, ìÜëéóôá, öñïíôßæåé íá ðåñéãñÜøåé ìå ëåðôïìÝñåéåò ôï ðïéüí ôïõ ×ïóñüç äéçãïýìåíïò ðþò ï âáóéëéÜò õðÝêõøå óôç ãïçôåßá ôïõ ÏõñÜíéïõ, åíüò ôõ÷Üñðáóôïõ ôõ÷ïäéþêôç, áðáôåþíá áðü ôçí Êùíóôáíôéíïýðïëç, ï ïðïßïò ðñïâáëëüôáí êáé áõôüò ùò öéëüóïöïò. «Áðïöåýãïõìå êáé áðïññßðôïõìå ü,ôé ìáò îåðåñíÜ», ðáñáôçñåß ï Áãáèßáò, ó÷ïëéÜæïíôáò ôçí ðñïôßìçóç ôïõ ×ïóñüç ðñïò ôïí ÏõñÜíéï, ðáñÜ ôï üôé ãíþñéóå ôïõò ðïëý áíþôåñïõò ôïõ ÏõñÜíéïõ åðôÜ öéëïóüöïõò. Öñïíôßæåé ìÜëéóôá íá ðñïóèÝóåé êáé ôïí áöïñéóìü ôïõ ÓùêñÜôç áðü ôïí «Ãïñãßá»: «ÁíÜìåóá óôïõò áäáåßò, ï áäáÞò íéêÜ ôïí åéäÞìïíá». ÌÜëéóôá, ç ðåðïßèçóç ôùí Ñùìáßùí üôé ï ×ïóñüçò Þôáí Üôïìï âáèýôáôá êáëëéåñãçìÝíï, Þôáí êáôÜ ôïí Áãáèßá áðïôÝëåóìá ôùí êïìðáóìþí êáé ôçò öëõáñßáò ôïõ ÏõñÜíéïõ, ðïõ åðÝóôñåøå óôçí Êùíóôáíôéíïýðïëç ãåìÜôïò ðëïýôç, èñÜóïò êáé õðåñïøßá. Ðïëý óýíôïìá ïé åðôÜ öéëüóïöïé áðïöÜóéóáí íá åðéóôñÝøïõí ôï ôá÷ýôåñï óôçí ÅëëÜäá. Ðñïôéìïýóáí, üðùò äéçãåßôáé ï Áãáèßáò, íá öôÜóïõí óôï ñùìáúêü Ýäáöïò êáé íá ðåèÜíïõí, ðáñÜ íá ìåßíïõí Ýóôù êáé ëßãï áêüìç óôçí Ðåñóßá. Åêåßíïí ôïí êáéñü, ôï 532, ïé Ñùìáßïé êáé ïé ÐÝñóåò óõíïìïëüãçóáí åéñÞíç, ç ïðïßá ìÜëéóôá

åß÷å áðïêëçèåß «áéþíéá», áöïý äåí åß÷å ÷ñïíéêÜ üñéá. Ðáñáäüîùò, Ýíáò áðü ôïõò üñïõò ôçò óõíèÞêçò ðïõ õðïãñÜöçêå áöïñïýóå ôïõò ßäéïõò ôïõò öéëüóïöïõò ðñüóöõãåò. Óýìöùíá ìå ôïí üñï áõôü, ôïõò åðéôñåðüôáí íá ãõñßóïõí óôïí ôüðï ôïõò êáé íá æÞóïõí åëåýèåñá «êáôÜ ôçí ðáôñþáí äüîáí», ÷ùñßò íá áëëÜîïõí ôéò áíôéëÞøåéò ôïõò. Åßíáé ðïëý ðéèáíü üôé ï ðáñÜäïîïò, ãéá ìéá óõíèÞêç åéñÞíçò, áõôüò üñïò ôÝèçêå áðü ôïí ßäéï ôïí ×ïóñüç. Ï Áãáèßáò ìÜëéóôá áíáöÝñåé üôé ï ×ïóñüçò åîÜñôçóå ôçí Ýíáñîç êáé ôçí åöáñìïãÞ ôçò åêå÷åéñßáò áðü ôçí åöáñìïãÞ áõôïý ôïõ üñïõ. Åßíáé öáíåñü üôé ç åéêüíá ðïõ ìáò ðáñáäßäåé ï Áãáèßáò áðïóéùðÜ ôç ãåííáéïöñïóýíç êáé ôï ìåãáëåßï ôïõ ×ïóñüç ôïõ Á´, ôïõ ïðïßïõ ç âáóéëåßá åßíáé Ýíäïîç êáé óýìöùíç ìå ôç æùñïáóôñéêÞ ðñüèåóç ôçò ìåôáìüñöùóçò ôïõ êüóìïõ ìÝóù ìéáò âáóéëéêÞò çèéêÞò. ×áñáêôçñéóôéêÞ åßíáé ç ó÷ïëÞ ôïõ Óáðïýñ, ëáìðñü ðíåõìáôéêü êÝíôñï ôçò åðï÷Þò åêåßíçò, üðïõ ìåôáöñÜóôçêáí óôá ðå÷ëåâéêÜ ï ÐëÜôùí êáé ï ÁñéóôïôÝëçò. Ï Áãáèßáò áöçãåßôáé ôï ôáîßäé ôçò åðéóôñïöÞò ôùí öéëïóüöùí óôá ñùìáúêÜ åäÜöç. Ï Óéìðëßêéïò äßäáîå êáôüðéí óôç ó÷ïëÞ ôçò ÁëåîÜíäñåéáò, åíþ ïé õðüëïéðïé öáßíåôáé üôé êáôÝëçîáí ùò äÜóêáëïé óôéò ÊÜññåò ôçò Ìåóïðïôáìßáò. ÏðùóäÞðïôå, ç óõãêéíçôéêÞ éóôïñßá ôùí öéëïóüöùí ìÝóá óå Ýíáí êüóìï ðïõ ôïõò åß÷å îåðåñÜóåé åðéóöñáãßæåé ôï ôÝëïò ôïõ áñ÷áßïõ êüóìïõ. Ôçí ßäéá ÷ñïíéÜ ôçò åðéóôñïöÞò ôùí öéëïóüöùí ï Éïõóôéíéáíüò åðÝëåîå äýï éäéïöõåßò åðéóôÞìïíåò, åêðñïóþðïõò ôùí åëëçíéêþí ðáñáäüóåùí óôç ÌéêñÜ Áóßá êáé óõíå÷éóôÝò ôùí åëëçíéêþí ìáèçìáôéêþí, ùò áñ÷éôÝêôïíåò ôçò Áãßáò Óïößáò. Ìéá íÝá åðï÷Þ áñ÷ßæåé.

Αριθµός φύλλου 68

κριτική

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

Ôïõ Êþóôá ÓáìÜíôç

Ôï èÝáôñï óôïí êáéñü ôïõ Ä.Í.Ô. Ç áíÜðôõîç ôïõ èåÜôñïõ åí ìÝóù ôçò ïéêïíïìéêÞò êñßóçò...

ðùò Ý÷ïõìå ôïíßóåé êáé óå ðñïçãïýìåíá óçìåéþìáôá, ç åëëçíéêÞ èåáôñéêÞ óêçíÞ ðáñïõóéÜæåé áîéïóçìåßùôá óçìÜäéá ðñïüäïõ êáé ùñßìáíóçò êáôÜ ôçí ðñþôç äåêáåôßá ôïõ 2000. ÁõôÞ ç Üíèéóç ôïõ èåÜôñïõ óõíïäåýåôáé áðü áíÜðôõîç óå ðïëëÜ åðßðåäá. ¸ôóé âëÝðïõìå êÜèå ÷ñïíéÜ íá áðïöïéôïýí áðü ôéò äñáìáôéêÝò ó÷ïëÝò ðÜíù áðü 400 Üôïìá (ìéá áîéüëïãç ðáñáãùãÞ ãéá ôá ðëçèõóìéáêÜ äåäïìÝíá ôçò ÷þñáò ìáò), ôï ìåãáëýôåñï ìÝñïò ôùí ïðïßùí äéáèÝôïõí éäéáßôåñåò éêáíüôçôåò óå åðßðåäï åñìçíåßáò. Åîßóïõ óçìáíôéêÞ åßíáé ðëÝïí êáé ç ðáñáãùãÞ èåáôñéêþí Ýñãùí áðü ¸ëëçíåò óõããñáöåßò, åßôå áõôÜ åìðíÝïíôáé áðü êáèáñÜ ðñïóùðéêÜ âéþìáôá åßôå áðü ôéò óýã÷ñïíåò êïéíùíéêÝò óõíèÞêåò. ¸íá áêüìç áîéüëïãï öáéíüìåíï áðïôåëåß ç ðïéêéëßá ôùí èåáôñéêþí óôåãþí ïé ïðïßåò öéëïîåíïýí ôá Ýñãá áõôÜ. ÐëÝïí, âïçèïýóçò êáé ôçò ïéêïíïìéêÞò êñßóçò, ðáñáóôÜóåéò öéëïîåíïýíôáé óå öïõáãéÝ îåíïäï÷åßùí, ìðáñ, ðáëéÝò âéïôå÷íßåò, ôïõáëÝôåò, Þ… äéáìåñßóìáôá çèïðïéþí. Ñß÷íïíôáò ìéá ðñþôç ìáôéÜ óôç èåáôñéêÞ ðåñßïäï ðïõ ìüëéò Üñ÷éóå, âëÝðïõìå üôé ç ðïëõåðßðåäç áõôÞ áíÜðôõîç óõíå÷ßæåôáé. Ïé ðáñáóôÜóåéò åßíáé ðïëëÝò, ç ðïéêéëßá ôùí èåáôñéêþí óêçíþí åíôõðùóéáêÞ åíþ åîáêïëïõèïýí íá áíåâáßíïõí íÝá åëëçíéêÜ èåáôñéêÜ Ýñãá êáé íá åìöáíßæïíôáé óõíå÷þò êáéíïýñéïé åñìçíåõôÝò. Ìå ìéá ðéï ðñïóåêôéêÞ ìáôéÜ üìùò äéáêñßíïõìå êÜðïéá éäéáßôåñá ÷áñáêôçñéóôéêÜ áõôÞò ôçò ðåñéüäïõ óå ó÷Ýóç ìå ôçí ðñïçãïýìåíç. Ðñïöáíþò ç õðïôáãÞ ôçò ÷þñáò óôéò åðéôáãÝò ôïõ Ä.Í.Ô. êáé ôï Ìíçìüíéï äåí ìðïñåß íá áöÞóåé áíåðçñÝáóôç ìéá óçìáíôé-

êÞ ðôõ÷Þ ôïõ ðïëéôéóìïý ìáò üðùò åßíáé ôï èÝáôñï. Ç Ýöïäïò óôï åéóüäçìá êáé óôá åñãáóéáêÜ êáé áóöáëéóôéêÜ äéêáéþìáôá Ý÷åé êáôáñ÷Üò Üìåóç åðßðôùóç óôïí ïéêïíïìéêü ðñïûðïëïãéóìü ôùí ïéêïãåíåéþí êáé, êáôÜ äåýôåñïí, ç áýîçóç ôçò áíÝ÷åéáò åðçñåÜæåé Üëëïõò ôïìåßò üðùò åßíáé ïé êïéíùíéêÝò ó÷Ýóåéò êáé ï ðïëéôéóìüò. Ôï ßäéï ôï ðåñéå÷üìåíï ôïõ ðïëéôéóìïý ðñïóáñìüæåôáé óôá êõñßáñ÷á ðñïâëÞìáôá ôçò êïéíùíßáò ìÝóá óôçí ïðïßá áíáðôýóóåôáé. Åßíáé ÷áñáêôçñéóôéêü üôé óôçí ÁñãåíôéíÞ, ç ïðïßá áðü ôï 2001 êáé ìåôÜ âßùóå ôçí êáôÜññåõóÞ ôçò ùò óõíÝðåéá ôùí åðéôáãþí ôïõ Ä.Í.Ô., áíáðôý÷èçêáí éäéáßôåñá èåóìïß åíôáóóüìåíïé óôçí áíôáëëáêôéêÞ ïéêïíïìßá. Ôï èÝáôñï äåí Ýìåéíå áíåðçñÝáóôï áðü áõôü. Óå êáéñïýò ðôþ÷åõóçò ðïëëÝò ðáñáóôÜóåéò óôï ÌðïõÝíïò ¢éñåò äßíïíôáí ü÷é ðëÝïí ìå åéóéôÞñéá, áëëÜ ìå áíôáëëáãÞ óå åßäïò, êõñßùò âÝâáéá ôñüöéìá. Åîßóïõ óçìáíôéêÞ Þôáí ç åðéññïÞ óôç èåìáôïëïãßá ôùí Ýñãùí. ¹äç óÞìåñá, åðçñåáóìÝíá áðü ôç äéåèíÞ ïéêïíïìéêÞ êñßóç åõñùðáúêÜ èÝáôñá ìå ðáñÜäïóç êáé ðïëéôéóôéêü âÜèïò áíåâÜæïõí ðáñáãùãÝò åìðíåõóìÝíåò áðü ôçí êñßóç áõôÞ. ¸ôóé êé áëëéþò, ç ðáñÜäïóç ôùí êïéíùíéêÜ êáé ðïëéôéêÜ åõáßóèçôùí èåÜôñùí óôçí Åõñþðç åßíáé ãåãïíüò. Óôç ÷þñá ìáò, ôï êüóôïò ðáñáêïëïýèçóçò ìéáò ðáñÜóôáóçò ãéá ìéá ôåôñáìåëÞ ïéêïãÝíåéá ðáñáìÝíåé áñêåôÜ õøçëü ìå ôï ñßóêï ôïõ áìöéëåãüìåíïõ èåÜìáôïò. Ãé’ áõôü ðëÝïí ïéêïãÝíåéåò óôñÝöïíôáé óôç ëýóç ôïõ ðéï ïéêïíïìéêïý, áëëÜ êáé óßãïõñïõ êéíçìáôïãñÜöïõ, áí ü÷é êáé óôç ëýóç ôçò åíïéêßáóçò ôáéíéþí áðü ìáãáæéÜ ôçò ãåéôïíéÜò. ¸ôóé, ìå ôï äåäïìÝíï áõôü, ïé áõîÞóåéò óôéò ôéìÝò ôç öåôéíÞ ÷ñïíéÜ åßíáé åëÜ÷éóôåò, ìå Ýíá óçìá-

íôéêü ìÝñïò ôùí èåÜôñùí íá äéáôçñïýí ôéò ðåñóéíÝò ôéìÝò. ¸íá óçìáíôéêü ìÝñïò Ý÷åé Þäç ðñïóáíáôïëéóôåß óôç ìåßùóç ôçò ôéìÞò ôùí åéóéôçñßùí ðáñÝ÷ïíôáò åéäéêÝò ðñïíïìéáêÝò ôéìÝò ãéá ó÷ïëåßá, íÝïõò, öïéôçôÝò, áíÝñãïõò, çëéêéùìÝíïõò åíþ åðáíÝñ÷åôáé ðëÝïí ùò èåóìüò áõôüò ôçò «ëáúêÞò áðïãåõìáôéíÞò». Ðñïöáíþò êÜðïéá ðñÜãìáôá Ý÷ïõí áñ÷ßóåé íá áëëÜæïõí. ¼ôáí îåêßíçóå ç ïéêïíïìéêÞ ðåñéðÝôåéá ôçò ÷þñáò ìáò, áñ÷Ýò áõôÞò ôçò ÷ñïíéÜò, óå êÜðïéá óõæÞôçóç Ýíáò óõíïìéëçôÞò áíÝöåñå üôé óå óõíèÞêåò Üãñéáò ïéêïíïìéêÞò êñßóçò êáé áíÝ÷åéáò, äýï ôïìåßò åßíáé áõôïß ïé ïðïßïé óçìåéþíïõí Üíèéóç. Ï Ýíáò åßíáé ï ôïìÝáò ôïõ ôæüãïõ êáé ï Üëëïò åßíáé ï ôïìÝáò ôïõ óåîïõáëéóìïý. Äå÷üìåíïò ï Üíèñùðïò åðßèåóç áðü ôçí åîïõóßá üôáí äåí ìðïñåß íá èåùñçôéêïðïéÞóåé ôçí êáôÜóôáóç áõôÞ êáé íá áíôéäñÜóåé ðïëéôéêÜ åßôå èá åíáðïèÝóåé ôéò åëðßäåò ôïõ óôïí ôæüãï åßôå èá ëåéôïõñãÞóåé ìå âÜóç ôá áñ÷Ýãïíá ÝíóôéêôÜ ôïõ. ÓõìðôùìáôéêÜ Þ ü÷é ìéá ôÝôïéá ôÜóç äåß÷íåé íá äéáöáßíåôáé óôï èÝáôñü ìáò. Êáô’ áñ÷Üò åßíáé ãåãïíüò üôé ðáñáôçñåßôáé ìéá óçìáíôéêÞ áýîçóç ôùí Ýñãùí ðïõ ðáñïõóéÜæïíôáé. ¹äç, ìåôñþíôáò Ýíá ìÞíá áðü ôçí Ýíáñîç ôçò íÝáò ðåñéüäïõ, ôá èåáôñéêÜ Ýñãá ðïõ ôñÝ÷ïõí áããßæïõí ôá 140. ¼ðùò ÷áñáêôçñéóôéêÜ Ý÷åé åéðùèåß, «ï êáèÝíáò êÜíåé èÝáôñï». Áí êáé õðÜñ÷ïõí êáé êÜðïéåò åðáíáëÞøåéò ôçò ðåñóéíÞò ðåñéüäïõ, ç óõíôñéðôéêÞ ðëåéïíüôçôá áöïñÜ óå ðñåìéÝñåò. Ðáñáêïëïõèþíôáò ôç èåìáôïãñáößá ôïõò ðáñáôçñïýìå üôé ãýñù óôá 20 áðü áõôÜ (äçë. ôï Ýíá óôá åðôÜ) áó÷ïëåßôáé ìå æçôÞìáôá åñùôéóìïý êáé óåîïõáëéêþí ó÷Ýóåùí. Áðü áõôÜ ôá 4 ÷áñáêôçñßæïíôáé áðü ôçí áíáöïñÜ ôïõò óôï

æÞôçìá ôçò ïìïöõëïöéëßáò. Äåí ãíùñßæïõìå áí ç Üíïäïò áõôÞ ôïõ åñùôéêïý èåÜôñïõ Ý÷åé íá êÜíåé ìå ôçí ðñïóðÜèåéá åíüò áñéèìïý äçìéïõñãþí íá áó÷ïëçèïýí ìå ôç ãíùñéìßá ôïõ áíèñþðéíïõ óþìáôïò Þ åíôÜóóåôáé óå öáéíüìåíá «ìáæéêÞò êáôÜèëéøçò» ðïõ ôåßíïõí íá åìöáíßæïíôáé óå ðëçèõóìéáêÝò ïìÜäåò õðü ïéêïíïìéêÞ êáé êïéíùíéêÞ êáôáðßåóç. ¸ôóé êé áëëéþò åßìáóôå óôçí áñ÷Þ ôçò èåáôñéêÞò áõôÞò ðåñéüäïõ ç ïðïßá õðïøéáæüìáóôå üôé ìÝ÷ñé ôï ôÝëïò ôçò èá ìáò åðéöõëÜîåé áñêåôÝò åêðëÞîåéò. Êáé âÝâáéá åßìáóôå óå áíáìïíÞ ãéá ôá êïéíùíéêïý ðåñéå÷üìåíïõ íÝá åëëçíéêÜ èåáôñéêÜ Ýñãá ðïõ åõåëðéóôïýìå íá ðñïêýøïõí áðü áõôÞ ôçí êñßóç êáé ôá ïðïßá èá Ý÷ïõí íá êÜíïõí ìå æçôÞìáôá éäéïðñïóùðßáò, áîéïðñÝðåéáò êáé áíôéóôáóéáêïý Þèïõò. Äåí îå÷íÜìå üôé, óôá êéíÝæéêá éäåïãñÜììáôá, ôï éäåüãñáììá ôïõ ðñïâëÞìáôïò ôáõôßæåôáé ìå ôï éäåüãñáììá ôçò åõêáéñßáò.

ÑÝêâéåì ãéá ôï ðåñéïäéêü «ÍÝá Êïéíùíéïëïãßá» ôïõ Óðýñïõ Êïõôñïýëç

ε το τεύχος 46 η ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ ολοκληρώνει την πορεία της µετά από 23 χρόνια αδιάκοπης κυκλοφορίας µας ενηµερώνουν µε δελτίο τύπου οι Εκδόσεις Παπαζήση. Στο εν λόγω τεύχος περιλαµβάνεται ένα πλήρες αφιέρωµα στους Καταστασιακούς που επιµελήθηκε ο Κώστας ∆εσποινιάδης. Εκτός από τον ίδιο γράφουν και οι: Υβ Λε Μάκ, Γιάννης Ιωαννίδης, Michele Bernstein, Gil J.Wolman, Asger J.Jorn και Νίκος Σέργης. Επίσης συνεχίζεται ο διάλογος για το έργο του Κ.Καστοριάδη. Με την Ν. Κ. ξεκίνησα να συνεργάζοµαι στις αρχές του 1988 και δηµοσίευσα κάµποσες µελέτες, που υπήρξαν το πρώτο υλικό για δύο βιβλία. Επί-

σης διατηρούσα την στήλη του περιοδικού µε τίτλο ΑΡ∆ΗΝ. Το κύριο πλεονέκτηµα του περιοδικού, όσο και του Μελετόπουλου ήταν ο πραγµατικός σεβασµός στην ελευθερία των απόψεων. Ο καθένας µπορούσε να υποστηρίξει, µε επιστηµονικό και µεθοδικό τρόπο κάθε άποψη. Σε αυτή την αρχή έµεινε πιστό µέχρι το τελευταίο τεύχος. Στην Ν. Κ. έγραψαν για τον Καστοριάδη, τους Καταστασιακούς, τον Παπαιωάννου, τη Σχολή της Φρανκφούρτης, όπως και για τον Π. Κανελλόπουλο, την Μεγάλη Ιδέα, τον κοινοτισµό, την ορθοδοξία. Σηµαντικές είναι οι συνεντεύξεις του Π. Κονδύλη, του Μ. Ράπτη (στις οποίες συνέβαλα προσωπικά) αλλά και του Ν. Ψυρούκη. Ο Μελετόπουλος έδινε τον γενικό τόνο και λόγω του υπερήφανου χαρακτήρα του, το περιοδικό ήταν στην ουσία ανεξέλεγκτο. Για αυτό και ο τύπος δεν το αντιµετώπισε µόνο µε εχθρότητα αλλά

µε την σιωπή. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ µία φορά έγραψε για αυτό: όταν ανακοίνωσε την διακοπή της κυκλοφορίας, χωρίς όµως να αναφερθεί στους συντελεστές του. Βεβαίως έπαιξε ρόλο και ένα άλλο στοιχείο. Η διαφθορά στο πολιτικό και ακαδηµαϊκό σύστηµα έθεσε στο περιθώριο τις πνευµατικές συγκρούσεις. Ο δηµοκρατικός πατριωτισµός είναι ένα στοιχείο που χαρακτήρισε την διεύθυνση και πολλούς από τους συντελεστές του περιοδικού. Όµως ενώ αντιµετωπίζουµε την εξ ανατολών πεντακάθαρη απειλή της ακεραιότητας της µικρής µας πατρίδας, η προσπάθεια να βρούµε τρόπους να αµυνθούµε, θεωρείται είτε ως αµάρτηµα διότι πλήττει την πολιτική ορθότητα µίας ξεπουληµένης και δοσίλογης σκέψης, είτε ως εξαιρετικό γεγονός διότι πλήττει την µακαριότητα αυτών που είναι παραδοµένοι σε έναν νεοπλουτίστικο ευδαιµονισµό. Τέλος, σε άλλα πράγµατα µε τον Μ. Μελετό-

πουλο µπορεί να συµφωνώ και σε άλλα να διαφωνώ. Όµως η διαδροµή του έδειξε, ότι βάδισε ανιδιοτελώς. Θα τον χαρακτήριζα ως «αναρχο-αστό», όπως ήταν ο Ε. Λεµπέσης και ο Μάνος Χατζηδάκης και βέβαια αν ο αστικός χώρος αν είχε περισσότερο µυαλό θα τον χρησιµοποιούσε όπως έκανε παλαιότερα και µε τον µέντορα του, τον Π. Κανελλόπουλο.

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

Αριθµός φύλλου 68

ημέρες

Σχόλια για την πολιτική και τον πολιτισμό

Ôïõ Óðýñïõ Êïõôñïýëç (www.koutroulis-spyros.blogspot.com)

Ç ÌáñéíáëÝíôá, ï Ê. Ðáðáñçãüðïõëïò êáé ôá ÁìðåëÜêéá

¼ôáí Þñèå ï äÞìáñ÷ïò ôçò ìéêñÞò éóðáíéêÞò ðüëçò ÌáñéíáëÝíôá óôç ÷þñá ìáò, áíôéìåôùðßóôçêå êáô’ áñ÷Þí ìå ðåñéÝñãåéá êáé óôç óõíÝ÷åéá ìå èáõìáóìü ãéá ôï åðéôõ÷Ýò ðåßñáìá áõôïäéá÷åßñéóçò êáé êïéíïôéóìïý óå ìéá åî ïëïêëÞñïõ êáðéôáëéóôéêÞ ïéêïíïìßá üðùò åßíáé ç éóðáíéêÞ. ÄçìïóéïãñÜöïé ðïõ äåí âãÜæïõí êïõâÝíôá ïýôå ãéá ôïí ÊÁÐÏÄÉÓÔÑÉÁ ïýôå ãéá ôïí ÊÁËËÉÊÑÁÔÇ, ïé ïðïßïé Ýèåóáí ôçí ôáöüðëáêá óôçí ðáñÜäïóç êïéíïôéóìïý ðïõ õðÞñ÷å óôç ÷þñá ìáò, ôïí êáëïýóáí óôéò ôçëåïðôéêÝò åêðïìðÝò ôïõò ìå Ýêäçëï èáõìáóìü êáé óõãêßíçóç. Ðñïöáíþò, áöïý áõôü ôï ðåßñáìá ðñáãìáôïðïéåßôáé ðïëëÜ ÷éëéüìåôñá ìáêñéÜ áðü ôç ÷þñá ìáò, ìðïñåß ÷ùñßò äõóêïëßá íá ðñïêáëåß ôïõò åðáßíïõò ôïõò. Åíþ áíôßèåôá ôá äéêÜ ìáò ðáñüìïéá ðáñáäåßãìáôá êïéíïôéóìïý êáé óõíåñãáôéóìïý Ý÷ïõí ñé÷ôåß óôç ëÞèç, êáé áðü áõôïýò ðïõ õðïôßèåôáé èáõìÜæïõí ôçí åëëçíéêÞ ðáñÜäïóç, üóï êáé áðü áõôïýò ðïõ äÞèåí óôï÷åýïõí óôçí áõôïäéá÷åßñéóç. Ï éóôïñéêüò Ê. Ðáðáñçãüðïõëïò, ìå ðïëý ëåðôïìåñåéáêü ôñüðï ðåñéãñÜöåé Ýíá åðéôõ÷çìÝíï ðáñÜäåéãìá óõíåñãáôéóìïý ðïõ áíÝðôõîå ç êïéíüôçôá ôùí Áìðåëáêßùí: «ÔÝôïéá ìÜëéóôá æùôéêüôçôá åß÷å ôï Ýèíïò åêåßíï êáé ôÝôïéï ðíåýìá áõôïäéïßêçóçò, ðïõ åîáéôßáò áõôïý åßíáé öáíåñü üôé ïé êïéíüôçôåò, ìüëéò áðáëëÜ÷ôçêáí, åîáéôßáò ôçò ôïõñêéêÞò êáôÜêôçóçò, áðü Ýííïìç êçäåìïíßá ôçò êõâÝñíçóçò, ü÷é ìüíï äåí ðåñéÝðåóáí óå áíáñ÷ßá êáé ðáñáëõóßá, áëëÜ áíôßèåôá, åðåéäÞ Þôáí ðïëý êáëÜ äéáññõèìéóìÝíåò, áíÝäåéîáí, ïé ðåñéóóüôåñåò ôïõëÜ÷éóôïí, åîáéñåôéêÞ äñáóôçñéüôçôá êáé èáõìáóôÞ éêáíüôçôá ãéá êïéíÜ Ýñãá. Ôá ëßãá ðáñáäåßãìáôá ôùí åíåñãåéþí áõôþí ðïõ ìðïñïýìå íá ðáñáèÝóïõìå åäþ ìðïñïýí í’ áðïäåßîïõí áõôÞ ôç ìåãÜëç áëÞèåéá. Ç êïéíüôçôá

ôùí Áìðåëáêßùí ðåñéëÜìâáíå 22 ÷ùñéÜ ðïõ âñßóêïíôáí óôç Èåóóáëßá, óôçí ðïëõèñýëçôç ãéá ôçí ïìïñöéÜ ôçò êïéëÜäá ôùí Ôåìðþí. Ç ðñùôåýïõóá, ôá ÁìðåëÜêéá, åß÷å ðåñßðïõ 4.000 êáôïßêïõò, åíþ ôá ãýñù ÷ùñéÜ ðåñßðïõ 2.000. Ç êïéíüôçôá áó÷ïëïýíôáí âÝâáéá ìå üëá ôá ãåùñãéêÜ Ýñãá, êõñßùò üìùò åðéäüèçêå óôçí êáôáóêåõÞ êáé ôï åìðüñéï ôïõ âáììÝíïõ êüêêéíïõ âáìâáêåñïý íÞìáôïò, ìå ôï ïðïßï áó÷ïëïýíôáí üëïé ïé êÜôïéêïé, Üíäñåò, ãõíáßêåò, ðáéäéÜ. Áðü áõôïýò ìÜëéóôá ïé ðéï Ýìðåéñïé, åßôå ðëïýóéïé åßôå öôù÷ïß, óôÜëèçêáí óôçí Êùíóôáíôéíïýðïëç, óôç Óìýñíç, óôç ÂéÝííç, óôï ¢ìóôåñíôáì, óôï Ëïíäßíï, óôçí Ïäçóóü, ãéá íá éäñýóïõí åêåß êáôáóôÞìáôá êáé áðïèÞêåò. ÐñïúóôÜìåíïé ôçò åôáéñåßáò Þôáí ðÝíôå åðéôñïðÝò ðïõ åêëÝãïíôáí áð’ üëïõò ôïõò êáôïßêïõò, ðëïýóéïõò Þ öôù÷ïýò, ðïõ åß÷áí óõìðëçñþóåé ôï åéêïóôü ðÝìðôï Ýôïò ôçò çëéêßáò ôïõò. Êáé ðïëëÝò öïñÝò ïé ðéï öôù÷ïß åôáßñïé, áí ïìïëïãïõìÝíùò Þôáí ïé ðéï éêáíïß äéïñßæïíôáí óô’ áíþôáôá áîéþìáôá ôçò åôáéñåßáò ìå ôçí øÞöï ôùí óõìðïëéôþí ôïõò. Áðü ôéò ðÝíôå åðéôñïðÝò, ç ìßá åß÷å ôçí áíþôáôç äéåýèõíóç ôçò åôáéñåßáò, ç äåýôåñç ëåãüôáí äéïéêçôéêÞ, ç ôñßôç ãåùñãéêÞ, ç ôÝôáñôç âéïìç÷áíéêÞ êáé ç ðÝìðôç åëåãêôéêÞ. Ðñéí áðü ôç äéáíïìÞ ôùí åôÞóéùí êåñäþí, áöáéñïýíôáí ðñþôá ç ôéìÞ ôïõ óéôáñéïý ðïõ áãïñáæüôáí ãéá ôïõò öôù÷ïýò åñãÜôåò, ôá äþñá ðñïò ôïõò ðáóÜäåò, ôá Ýîïäá ôùí íïóïêïìåßùí, ôùí âéâëéïèçêþí, ôùí ó÷ïëåßùí, ôïõ ôõðïãñáöåßïõ, ôùí ïäþí, ôùí åêêëçóéþí, ôçò äéïßêçóçò, ôùí åíïéêßùí, ôïõ ãñáöåßïõ, ôùí ðñáêôïñåßùí ðïõ Þôáí óôï åîùôåñéêü, êáé ôá ïäïéðïñéêÜ. ÌåôÜ áöáéñïýíôáí ïé ôüêïé ôùí êåöáëáßùí ðïõ åß÷áí êáôáâëçèåß áðü êÜèå ìÝëïò ôçò åôáéñåßáò ðñïò 15%, Ýðåéôá ïé áìïéâÝò ðïõ øçößæïíôáí áðü ôç ãåíéêÞ óõíÝëåõóç ôùí åôáßñùí ãéá ôïõò ðñÜêôïñåò ôçò åôáéñåßáò, áíÜëïãá ìå ôçí éêáíüôçôÜ ôïõò êáé ôéò õðçñåóßåò ôïõò. Ôá õðüëïéðá êÝñäç äéá-

íÝìïíôáí ìåôáîý ôùí åñãáôþí ðïõ Þôáí éäéïêôÞôåò ÷ùñáöéþí ìå âáìâÜêé êáé ôùí åñãáôþí ðïõ áðëþò ðñüóöåñáí åñãáóßá. Ç äéáíïìÞ áõôÞ, ðïõ ãéíüôáí ìå êïéíÞ óõíÝëåõóç, äéåíåñãïýíôáí ìå ôüóç äéêáéïóýíç, þóôå ðïôÝ äåí ðñïêÜëåóå èïñýâïõò Þ êáôáêñáõãÝò. ¸ôóé ç åôáéñåßá Áìðåëáêßùí, ðïõ ðñïüäåøå, áíáäåß÷ôçêå éóÜîéá ôùí ðéï éó÷õñþí åìðïñéêþí ïßêùí ôçò Åõ-

“

Ôá äéêÜ ìáò ðáñüìïéá ðáñáäåßãìáôá êïéíïôéóìïý Ý÷ïõí ñé÷ôåß óôç ëÞèç êáé áðü áõôïýò ðïõ èáõìÜæïõí ôçí åëëçíéêÞ ðáñÜäïóç, üóï êáé áðü áõôïýò ðïõ óôï÷åýïõí óôçí áõôïäéá÷åßñéóç.

ñþðçò. Ôá ìåãÜëá êÝñäç ôçò åðÝôñåøáí íá óõíôçñïýíôáé ìå êïéíÞ äáðÜíç óå êÜèå ÷ùñéü ãéáôñïß, ðïõ öñüíôéæáí ôçí õãåßá üëùí ôùí êáôïßêùí, êáôþôåñåò êáé áíþôåñåò ó÷ïëÝò, áðïèÞêåò óéôçñþí êáé üëùí ôùí Üëëùí ãåùñãéêþí êáé âéïìç÷áíéêþí, åã÷þñéùí êáé îÝíùí ðñïúüíôùí, íïóïêïìåßï, áðïìá÷éêü ôáìåßï, âéâëéïèÞêç, ôáìåßï ôçò ðåéñáìáôéêÞò öõóéêÞò ê.ëð.» (Ê. Ðáðáññçãüðïõëïõ: Éóôïñßá ôïõ Åëëçíéêïý ¸èíïõò, Åêäüóåéò LIBERIS, Ôüìïò 15 óåë. 309). ÔåëéêÜ ôï ðåßñáìá ôùí Áìðåëáêßùí èá êáôáññåýóåé åîáéôßáò äýï ãåãïíüôùí: ôéò åðéäñïìÝò ôïõ ÁëÞ ÐáóÜ êáé ôçí ïéêïíïìéêÞ ÷ñåïêïðßá ôçò Áõóôñßáò, üðïõ ÷Üèçêáí 10 åêáô. öñÜãêá. Ï Ê. Ðáðáññçãüðïõëïò áíáöÝñåé êáé Üëëá ðáñáäåßãìáôá êïéíïôéêïý óõíåñãáôéóìïý üðùò óôç Öéëéððïýðïëç, óôá Ìáäåìï÷þñéá, óôïõò Êáëáññýôåò – ÓõññÜêï, óôç ×ßï, óôéò Êõäùíßåò, êáé ðéï ðïëý ôéò íáõôéêÝò êïéíüôçôåò ¾äñáò, Óðåôóþí êáé Øáñþí, üðïõ êÜèå íáýôçò åß÷å ìåñßäéï óôï êáñÜâé Þ óôï öïñôßï. ¼ëåò ïé éóôïñéêÝò ìáñôõñßåò ìáò ïäçãïýí óôï óõìðÝñáóìá üôé

óå áõôÝò ôéò ðåñéðôþóåéò óõíäõÜóôçêå ç ïéêïíïìéêÞ áðïäïôéêüôçôá ìå ôç ãíÞóéá ëáúêÞ óõììåôï÷Þ, ôçí áõôïäéá÷åßñéóç êáé ôïí óõíåñãáôéóìü. Åßíáé óçìáíôéêü ôï üôé ï ðëïýôïò óôá ÁìðåëÜêéá äçìéïõñãåßôï áðü ôçí ßäéá ôçí êïéíüôçôá êáé äåí ðáñå÷ùñåßôï õðü ìïñöÞ åðé÷ïñÞãçóçò áðü ôï êñÜôïò. Ìå áõôü ôïí ôñüðï åîáóöáëéæüôáí ç áíåîáñôçóßá áðü ôï êñÜôïò, ç åîùóôñÝöåéá êáé ç âéùóéìüôçôÜ ôïõ. Ùò ðåßñáìá åßíáé ôï ðéï óýíèåôï êáé ôï ðéï ðëÞñåò ðïõ Ý÷ïõìå óõíáíôÞóåé. ÓõíäõÜæåé ôïí êïéíùíéêü Ýëåã÷ï óôçí ðáñáãùãÞ ðëïýôïõ ìå ôç äéêáéïóýíç óôç äéáíïìÞ ôïõ, üóï êáé ôçí åðéôõ÷Þ ÷ñçìáôïäüôçóç êïéíùíéêþí ëåéôïõñãéþí üðùò ç ðáéäåßá êáé ç õãåßá. ¼óïé ëïéðüí ïñáìáôßæïíôáé áõôïäéá÷åéñéæüìåíåò êïéíüôçôåò êáé óõíåñãáôéóìïýò åêôüò ôïõ êñÜôïõò, üóïé Ý÷ïõí óé÷áèåß ôéò ìïíßìùò ÷ñåïêïðçìÝíåò åëëçíéêÝò äçìïôéêÝò åðé÷åéñÞóåéò, äåí ÷ñåéÜæåôáé íá ðÜíå ðïëý ìáêñéÜ. Ç åëëçíéêÞ åìðåéñßá ôá Ý÷åé äçìéïõñãÞóåé Þäç ìå áðïôåëåóìáôéêü êáé ðëÞñç ôñüðï. Äåí ìÝíåé ðáñÜ íá ôçí áêïëïõèÞóïõìå.

Αριθµός φύλλου 68

Μέσα κι έξω απ’ τις

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

Ôïõ ÌÜêç Äéüãïõ

«Ôçò ðñïóöõãéÜò êáìÜñé...»

Ï Ðáíéþíéïò Ãõìíáóôéêüò Óýëëïãïò Óìýñíçò óõìðëÞñùóå 120 ÷ñüíéá æùÞò êáé äñÜóçò, ìÝóá êáé Ýîù áðü ôá ãÞðåäá

ïí Ïêôþâñéï ôïõ 2010 ï Ðáíéþíéïò Ýãéíå 120 ÷ñüíùí. Ï õðåñáéùíüâéïò óýëëïãïò, ðïõ ãåííÞèçêå óôçí åëëçíéêÞ Óìýñíç ôçò ÌéêñÜò Áóßáò ôï 1890, îåñéæþèçêå, Ýãéíå ðñüóöõãáò ôï 1922 êáé ñßæùóå óôçí ÁôôéêÞ ãç êáé ôç ÍÝá Óìýñíç. ¼ëá Üñ÷éóáí ôïí ÓåðôÝìâñéï ôïõ 1890, üôáí íåáñïß áðü åðéöáíåßò åëëçíéêÝò ïéêïãÝíåéåò ôçò Óìýñíçò áðïöÜóéóáí íá éäñýóïõí ôïí Ìïõóéêü êáé Ãõìíáóôéêü Óýëëïãï «Ïñöåýò». Ôçí ðñùôïâïõëßá åß÷å ï Íéêßáò ÔæÝôæïò êáé óôá éäñõôéêÜ ìÝëç áíáöÝñïíôáé ïé: Ðáí. Áñãõñüðïõëïò, Éù. ÖáôóÝáò, Ì. Óôéâáêôüðïõëïò, Äçìïóè. ÌéëáíÜêçò ê.Ü. Ï Ïñöåýò êáëëéÝñãçóå ôç ìïõóéêÞ, ðáñáìåñßæïíôáò ôçí áèëçôéêÞ äñáóôçñéüôçôá, áí êáé áíáöÝñïíôáé áèëçôÝò ôïõ íá óõììåôÝ÷ïõí óôïõò Ðáíéþíéïõò Áãþíåò êáé óôçí ÏëõìðéÜäá ôçò ÁèÞíáò. ÃåííéÝôáé êáé ôï ÃõìíÜóéï Ôï 1893, üóá ìÝëç ôïõ ÏñöÝá åðéèõìïýóáí íá äïèåß ìåãáëýôåñç Ýìöáóç óôéò áèëçôéêÝò äñáóôçñéüôçôåò, áðï÷þñçóáí êáé ßäñõóáí ôïí Áèëçôéêü Óýëëïãï «ÃõìíÜóéïí». Ôï 1896 ôï ÃõìíÜóéï êáèéÝñùóå ôïõò Ðáíéþíéïõò Áãþíåò êáé ôï 1897 õðÞñîå Ýíá áðü ôï 28 éäñõôéêÜ óùìáôåßá ôïõ ÓÅÃÁÓ. ÁèëçôÝò ôïõ Ãõìíáóßïõ óõììåôåß÷áí óôá ÔÞíéá (1895), óôïõò Ðáíéþíéïõò Áãþíåò (1896, 1898) êáé óôçí Á´ ÏëõìðéÜäá (1896). Ç ßäñõóç ôïõ Ðáíéùíßïõ Ãõìíáóôéêïý Óõëëüãïõ Óìýñíçò Ç êïéíÞ óõììåôï÷Þ áèëçôþí áðü ôá äýï óùìáôåßá óôïõò äéÜöïñïõò áãþíåò, ùò åêðñïóþðùí ôçò Óìýñíçò, åß÷å ùò áðïôÝëåóìá ôçí áíÜðôõîç öéëéêþí ó÷Ýóåùí êáé ïäÞãçóå ôåëéêÜ óôçí åðáíÝíùóç ôùí äýï ïìïãÜëáêôùí óùìáôåßùí, ôïí Ïêôþâñéï ôïõ 1898. Åß÷å ðñïçãçèåß íùñßôåñá êáôÜ ôï ßäéï Ýôïò ç áðü êïéíïý äéïñãÜíùóç ôùí Â´ Ðáíéþíéùí Áãþíùí. Ôïõò Äçìüóéïõò Áãþíåò ðïõ êáèéÝñùóå ôï «ÃõìíÜóéïí» ôï 1896, ïé äçìïóéïãñÜöïé ôçò ðüëçò ôïõò áðïêáëïýóáí Ðáíéþíéïõò Áãþíåò, ìå áðïôÝëåóìá íá êáèéåñùèåß ç ïíïìáóßá êáé ôåëéêÜ íá áðïôåëÝóåé ôï üíïìá ôïõ óõëëüãïõ ðïõ ðñïÝêõøå ôï 1898, áðü ôçí åðáíáóýíäåóç ôïõ ÏñöÝá ìå ôï ÃõìíÜóéïí. ¸ôóé, ôï íÝï óùìáôåßï ïíïìÜóôçêå Ðáíéþíéïò Ãõìíáóôéêüò Óýëëïãïò Óìýñíçò. Ùò ÷ñþìáôá ôïõ óõëëüãïõ ïñßóôçêáí ôï êõáíü êáé ôï åñõèñü, ÷ñþìáôá ðïõ ÷ñçóéìïðïéïýóáí ïé ¸ëëçíåò ôçò ÌéêñÜò Áóßáò óå ðïéêßëåò åêäçëþóåéò. ÐÜíôùò ìåôÜ ôçí êáôáóôñïöÞ ôçò Óìýñíçò, ôá ÷ñþìáôá ãéá êÜðïéïõò ðÞñáí âáèýôåñç åñìçíåßá. Ôï åñõèñü åßíáé ôï áßìá ôùí ÅëëÞíùí ðïõ ÷ýèçêå óôïí äéùãìü êáé ôï êõáíü, ôï ÷ñþìá ôçò ÅëëÜäáò Þ/êáé ôïõ Áéãáßïõ ðïõ

äéÝó÷éóáí ïé ðñüóöõãåò. Ï óêïðüò ôïõ Ðáíéùíßïõ Þôáí äéôôüò: «Ðñùôßóôùò ç áíÜðôõîç ôçò ãõìíáóôéêÞò êáé ôïõ áèëçôéêïý áéóèÞìáôïò ðáñÜ ôç óìõñíáúêÞ íåïëáßá êáé êáôÜ äåýôåñïí ëüãïí ç äéÝãåñóç êáé äéÜäïóç ôïõ ìïõóéêïý áéóèÞìáôïò». Ãé’ áõôü, ðáñÜëëçëá ìå ôéò áèëçôéêÝò, äåí Ýðáøå íá áóêåß ìïõóéêÝò êáé öéëïëïãéêÝò äñáóôçñéüôçôåò. Ôï ðñþôï Ä.Ó. áðïôåëïýóáí ïé: Á. ÂáëëéÜíïò, Ä. ÄÜëëáò, Áëê. Äïõëãåñßäçò, Ì. Äéáêßäçò, È. ÊáëëéãÜò, Í. ÌáêñõðïäÜñáò, È. Õðåñßäçò êáé É. ÖáôóÝáò. Ï óýëëïãïò óõíôçñïýóå åííéÜ áèëçôéêÜ ôìÞìáôá: áèëçôéêü (óôßâïõ), ãõìíáóôéêü, íáõôéêü (êùðçëáóßáò), êïëýìâçóçò, óêïðïâïëÞò, îéöáóêßáò, ðïäçëáóßáò, ôÝíéò êáé ðïäïóöáéñßóåùò, äýï ðåñéçãçôéêÜ: ðåæïðïñéêü êáé åêäñïìþí, êáé ôñßá áöéåñùìÝíá óôéò ôÝ÷íåò: ìïõóéêü, êáëëéôå÷íéêü, öéëïëïãéêü. Ôï 1919 éäñýèçêáí ôìÞìáôá âüëåú êáé ìðÜóêåô, áðü ôá ðñþôá óå åëëçíéêü óùìáôåßï. Ôï 1900, ìå ôçí åõêáéñßá ôçò åðåôåßïõ ôçò äåêáåôïýò ëåéôïõñãßáò ôïõ óõëëüãïõ, ðñïêçñý÷ôçêå ï Á´ Ðáíéþíéïò Ðïéçôéêüò Äéáãùíéóìüò, óôïí ïðïßï âñáâåýôçêå ï ÓôÝëéïò ÓðåñÜíôæáò ãéá ôï Ýñãï ôïõ «¾ìíïò ôïõ Ðáíéùíßïõ Ã.Ó.», ðïõ ìåëïðïßçóå ï ÄçìïóèÝíçò ÌéëáíÜêçò. Áêïëïýèçóáí êé Üëëïé ðïéçôéêïß äéáãùíéóìïß ôá åðüìåíá ÷ñüíéá, êáèþò êáé ìïõóéêïß äéáãùíéóìïß áðü ôï 1903. Åðßóçò, ôï êáëëéôå÷íéêü ôìÞìá äéïñãÜíùíå óõíáõëßåò, åêèÝóåéò æùãñáöéêÞò êáé ãëõðôéêÞò. Ïé Ðáíéþíéïé Áãþíåò Ç êåíôñéêÞ åôÞóéá äéïñãÜíùóç ôïõ óõëëüãïõ Þôáí ïé Ðáíéþíéïé Áãþíåò, ïé ïðïßïé åß÷áí îåêéíÞóåé áðü ôï ÃõìíÜóéïí ôï 1896 êáé óõíå÷ßóôçêáí áðü ôïí Ðáíéþíéï. Ùò ôï 1922 äéåîÞ÷èçóáí 19 öïñÝò. Óå áõôïýò óõììåôåß÷áí ìå ôïõò êáëýôåñïõò áèëçôÝò ôïõò üëá ôá óùìáôåßá ôçò Óìýñíçò êáé ðïëëÜ áðü ðüëåéò ôçò Ìéêñáóßáò, ôçí Êùíóôáíôéíïýðïëç, ËÝóâï, ÓÜìï, ÁèÞíá, ÐåéñáéÜ, ÐÜôñá, ÁëåîÜíäñåéá, Êýðñï. Åðßóçò, áããëéêïß, áñìÝíéêïé êáé ôïýñêéêïé óýëëïãïé. Ôï 1901 ï Ðáíéþíéïò äéïñãÜíùóå ôïõò Á´ Ó÷ïëéêïýò Áãþíåò, ïé ïðïßïé Ýêôïôå êáèéåñþèçêáí êé ôåëïýíôáí êÜèå ÷ñüíï ìåôáîý ôùí ó÷ïëåßùí ôçò Óìýñíçò, óõ÷íÜ ôáõôü÷ñïíá ìå ôïõò Ðáíéþíéïõò Áãþíåò. Ãéá ôçí ðñùôïâïõëßá ôïõ áõôÞ, ôï 1904 ï óýëëïãïò ôéìÞèçêå ìå ôï ÷ñõóü ìåôÜëëéï ôïõ Á´ ÐáíåëëÞíéïõ Åêðáéäåõôéêïý Óõíåäñßïõ. Ùò ôïõò áãþíåò ôïõ 1912 óõììåôåß÷áí 7.000 ìáèçôÝò áðü ôá 18 ó÷ïëåßá ôçò ðüëçò. Ùò ôï 1922 äéåîÞ÷èçóáí 18 öïñÝò. Åðßóçò, áãùíßóìáôá åöÞâùí êáé ðáßäùí åíôÜ÷èçêáí êáé óôïõò Ðáíéþíéïõò Áãþíåò áðü ôï 1913. ÐáñÜëëçëá,

O åèíïìÜñôõñáò Ìçôñïðïëßôçò Óìýñíçò ×ñõóüóôïìïò, ìåôáîý Üëëùí åðéóÞìùí, ðáñáêïëïõèåß ðïäïóöáéñéêü áãþíá óôï óôÜäéï ôïõ Ðáíéùíßïõ Óìýñíçò (Áðü ôï ðñïóùðéêü áñ÷åßï ôïõ áíåøéïý ôïõ, ×ñ. ÊáëáöÜôç) ï óýëëïãïò ðßåæå þóôå ôï ìÜèçìá ôçò ÖõóéêÞò ÁãùãÞò íá ãßíåé õðï÷ñåùôéêü óôá ó÷ïëåßá ôçò ðåñéï÷Þò. Ôï 1902 ßäñõóå ôçí ðñþôç ó÷ïëÞ ãõìíáóôþí. Áðü ôï 1902 ï óýëëïãïò óõììåôåß÷å óôï ðáíåëëÞíéï ðñùôÜèëçìá óôßâïõ. Ùò ôï 1922 ïé áèëçôÝò ôïõ êáôÝëáâáí 20 ðñþôåò èÝóåéò êáé êáôÝññéøáí 11 öïñÝò äéÜöïñá ðáíåëëÞíéá ñåêüñ. Åðßóçò, áèëçôÝò ôïõ óõììåôåß÷áí óôéò ðñþôåò ïëõìðéÜäåò. Ï åèíïìÜñôõñáò ¢ãéïò ×ñõóüóôïìïò Óìýñíçò Éäéáßôåñç èÝóç óôçí éóôïñßá ôïõ Ðáíéùíßïõ ìÝ÷ñé ôçí êáôáóôñïöÞ ôçò Óìýñíçò, ôï 1922 êáôÝ÷åé ï åèíïìÜñôõñáò ×ñõóüóôïìïò, ï ïðïßïò äåí õðÞñîå áðëþò ößëïò ôïõ Ðáíéùíßïõ. ¹ôáí áõôüò ðïõ óôÞñéîå (êáé õðïóôÞñéîå…) ôïí óýëëïãï óå ðïëý äýóêïëåò óôéãìÝò. ¸ôóé, äéêáéïëïãçìÝíá Ýãéíå ï öõóéêüò ôïõ çãÝôçò. Ëßãåò ìÝñåò ìåôÜ ôçí ÜöéîÞ ôïõ óôç Óìýñíç, ï Áíôþíéïò ÁñåÜëçò êáé ï ÄçìÞôñçò ÄÜëëáò (äýï áêïýñáóôïé åñãÜôåò ôïõ Ðáíéùíßïõ…) åíçìåñþíïõí ôïí íÝï ìçôñïðïëßôç Óìýñíçò ×ñõóüóôï¬ìï üôé ï Ðáíéþíéïò áíôéìåôùðßæåé óïâáñü ðñüâëçìá ìå ôï ãõìíáóôÞñéü ôïõ êáèþò ôï ïßêçìá Ýðñåðå íá åðéóôñáöåß óôïõò éäéïêôÞôåò ôïõ. Åðß 20 ï¬ëüêëçñá ÷ñüíéá ï Ðáíéþíéïò äåí åß÷å äéêü ôïõ ãõìíáóôÞñéï. Ìå óïâáñÝò äáðÜíåò ï óýëëïãïò äçìéïýñãçóå ãõìíáóôÞñéï êáé óõã÷ñïíéóìÝíï óôßâï. Ç ìßóèùóç Þôáí ðïëõåôÞò, áëëÜ ïé éäéïêôÞôåò åß÷áí êñáôÞóåé ôï äéêáßùìá, óå ðå¬ñßðôùóç ðïõ ðïõëïýóáí ôï ãÞðåäï, íá ëõíüôáí áõôïìÜôùò ôï óõìâüëáéï. ¸¬ôóé ôï 1910, äÝêá ÷ñüíéá ìåôÜ ôç óýíáøç ôçò óõìöùíßáò, ç ãáëëéêÞ åôáéñåßá Ðñïêõìáßùí ðïýëçóå ôï ãÞðåäï êáé ï Ðáíéþíéïò Ýìåéíå Üóôåãïò. Óôç äõóìåíÞ áõôÞ èÝóç ôïõ Ðáíéùíßïõ èá âñåèåß ï ×ñõóüóôïìïò íá ôïõ äþóåé ëýóç…

Ùò ðñüåäñïò ôçò ïñèüäïîçò êïéíüôçôáò Óìýñíçò, åéóçãåßôáé óôá äýï êïéíïôéêÜ óùìáôåßá, Äçìïãåñïíôßá êáé ÊåíôñéêÞ ÅðéôñïðÞ, ôç äùñåÜí ðáñá÷þñçóç óôïí Ðáíéþíéï ìåãÜëïõ ãçðÝäïõ 105.000 ô.ì., ðëÜé óôï åëëçíéêü íåêñïôáöåßï, ãéá ôçí åãêáôÜóôáóç ôïõ óõëëüãïõ êáé ôç äçìéïõñãßá õðïäåéãìáôéêïý ãçðÝäïõ. Åßíáé ÷áñáêôçñéóôéêü üôé ôçí Ýêôáóç Þèåëå íá áãïñÜóåé ç ÁããëéêÞ Åôáéñåßá Óéäçñïäñüìùí Áúäéíßïõ, ãéá íá åðåêôåßíåé ôéò åãêáôáóôÜóåéò ôçò, ðñïóöÝñïíôáò ìÜëéóôá ôï õðÝñïãêï (ãéá ôçí åðï÷Þ…) ðïóü ôùí 100.000 ÷ñõóþí ëéñþí. ¼ìùò ï ×ñõóüóôïìïò ðåñéöñüíçóå ôá ÷ñÞìáôá ôùí ¢ããëùí êáé ðáñå÷þñçóå ôçí Ýêôáóç äùñåÜí óôïí Ðáíéþíéï. Ôá åãêáßíéá ôïõ íÝïõ óôáäßïõ ôïõ Ðáíéùíßïõ Ýãéíáí ôï 1912, êáôÜ ôçí ôÝëåóç ôùí Ðáíéþíéùí Áèëçôéêþí Áãþíùí, êáé ï ×ñõóüóôïìïò, äáêñõóìÝíïò, Ýâëåðå ôá åëëçíéêÜ íéÜôá ôçò Óìýñíçò íá äéáãùíßæïíôáé óôïí óôßâï. Ï åèíïìÜñôõñáò Ìçôñïðïëßôçò ðáñÝìåéíå ó’ üëç ôïõ ôç æùÞ èåñìüò õðïóôçñéêôÞò ôïõ Ðáíéùíßïõ êáé ãåíéêÜ ôïõ óìõñíáúêïý áèëçôéóìïý. Ôï üíïìá ôïõ ×ñõóü¬óôï¬ìïõ äåí ãñÜöôçêå óôï ðÜíèåïí ôïõ åëëçíéóìïý ìüíï ãéá ôïí ìáñôõñéêü ôïõ èÜ¬íá¬ôï. ÐáñáìÝíåé ÷áñáãìÝíï êáé óôçí éóôïñßá ôïõ éùíéêïý áèëçôéóìïý. Åí êáôáêëåßäé Ï Ðáíéþíéïò ãåííÞèçêå ðñéí áðü 120 ÷ñüíéá óôçí åëëçíéêÞ Óìýñíç êáé áêïëïõèåß áðü ôüôå ôçí ðïñåßá ôïõ ìéêñáóéÜôéêïõ Åëëçíéóìïý. Áðü ôç ñßæùóç êáé ôçí Üíèçóç óôç ÌéêñÜ Áóßá, óôçí êáôáóôñïöÞ, ôçí ðñïóöõãéÜ ôïõ 1922 êáé, óôç óõíÝ÷åéá, ôç ìåôåãêáôÜóôáóç êáé ôçí áíáãÝííçóç óôïí åëëáäéêü ÷þñï.

Αριθµός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

ÐÏËÉÔÉÓÌÏÓ

Åõíïõ÷éóìïß Ç ÅëëÜäá ôùí ìÝôñéùí, ðïõ üìùò ðáßñíïõí ôïí åáõôü ôïõò ðïëý óôá óïâáñÜ Ôïõ ÌÜíïõ Óôåöáíßäç «¼ìïñöç êáé ðáñÜîåíç ðáôñßäá» ðïõ ëÝåé ï ×üíôïò óôçí Ïìüíïéá ðïõ ôï Üêïõóå áð’ ôïí ÍôáëÜñá ðïõ ôï äáíåßóôçêå áð’ ôïí Åëýôç ðïõ Þîåñå ôçí ¢ííá. Ôé ôá èÝëåôå, Ý÷ù ìðåñäåõôåß! Äåí îÝñù áí ðñïûðÞñîå ï äéáöçìéóôÞò ôïõ ðïéçôÞ Þ ï Ýìðïñïò ôïõ ôñáãïõäïðïéïý. Ç óõãêßíçóç ìå ðíßãåé. Ç üìïñöç êáé ðáñÜîåíç ðáôñßäá ìïõ äéáèÝôåé óïóéáëéóôÝò ðïõ ìå êïìøüôçôá âõôéïöüñïõ óåìíýíïíôáé üôé äéáèÝôïõí 60 óðßôéá åê êëçñïíïìßáò êáé äåí îÝñïõí ôé íá ôá êÜíïõí. Åöüóïí ðëÝïí ïé åèíéêïß åõåñãÝôáé êáé ïé åõåñãåóßåò ôïõò åßíáé íôåìïíôÝ. Áêüìç êáé áõôÞ ç éäÝá, ç Ýííïéá «ðáôñßäá», åßíáé íôåìïíôÝ.

ïðïßá ðáôñßäá, ìÝñá ìå ôç ìÝñá, ãßíåôáé üëï êáé ëéãüôåñï üìïñöç, êé üëï êáé ðåñéóóüôåñï ðáñÜîåíç. Ùò ôá üñéá ôçò áçäéáóôéêÞò ðáñáìüñöùóçò. ÂëÝðåôå, ôï áðåéñüêáëëï ôïõ áíèñþðéíïõ ôïðßïõ åðçñåÜæåé äñáìáôéêÜ ôï öõóéêü. Ôï êáôáóôñÝöåé êáé óõìâïëéêÜ êáé ñåáëéóôéêÜ. Ðá÷ýóáñêïé, îå÷åéëùìÝíïé çãÝôåò ðïõ óÝñíïíôáé áãêïìá÷þíôáò áð’ ôç äýóðíïéá êáé ëßãï ðñéí áð’ ôï åãêåöáëéêü åßíáé áäýíáôïí íá ëåéôïõñãÞóïõí óôïé÷åéùäþò åãêåöáëéêÜ êáé øý÷ñáéìá ãéá íá ëÜâïõí ôéò óùóôÝò áðïöÜóåéò. Ôï ìõáëü ôïõò Ý÷åé êáôáóôåß ëéðáñü ôìÞìá ôïõ ëïéðïý êïéíùíéêïý

ÁèÞíá

Ôï Áíïé÷ôü ÐáíåðéóôÞìéï ôïõ ÄÞìïõ Áóðñïðýñãïõ ïñãáíþíåé ïìéëßá ôç ÄåõôÝñá 15 Íïåìâñßïõ êáé þñá 7:30 ì.ì. ìå ïìéëçôÞ ôïí Ãéþñãï ÊáñáìðåëéÜ ìå èÝìá: «ÕðÜñ÷åé üñáìá ãéá ôç óçìåñéíÞ ÅëëÜäá». Ç ïìéëßá èá ðñáãìáôïðïéçèåß óôçí áßèïõóá åêäçëþóåùí ôïõ ðíåõìáôéêïý êÝíôñïõ ÄÞìïõ Áóðñïðýñãïõ, Áë. Ðáíáãïýëç 13, óôçí ðëáôåßá Áã. Äçìçôñßïõ óôïí Áóðñüðõñãï.

Óôá ðëáßóéá ôïõ «Áíïé÷ôïý ÐáíåðéóôÞìéïõ» ôïõ ÄÞìïõ ÊçöéóéÜò. Ôçí Ôñßôç 30 Íïåìâñßïõ óôéò 19:00 ï Ãéþñãïò ÊáñáìðåëéÜò, èá ðñáãìáôïðïéÞóåé ïìéëßá ìå èÝìá: «ÁíôéöÜóåéò êáé áäéÝîïäá ôçò íåïåëëçíéêÞò äéáíüçóçò. Ç ðåñßðôùóç ôïõ ºùíá Äñáãïýìç». Ç ïìéëßá èá ãßíåé óôçí «¸ðáõëç Äñïóßíç» (ÂéâëéïèÞêç ÄÞìïõ ÊçöéóéÜò), Áã. Èåïäþñùí & Êõñéáêïý.

éæÞìáôïò. Óýìâïëï ôçò ðåñéññÝïõóáò ðáñáêìÞò. Ç ÅëëÜäá ôùí äÞèåí üðïõ êáíåßò äåí áñêåßôáé óôïí ñüëï ôïõ, áëëÜ èÝëåé íá åßíáé êÜôé Üëëï: Áðü ôïí Êùíóôáíôüðïõëï óôïí ÊñáïõíÜêç êáé áðü ôçí ÍôáëÜñá óôïí áôáêáäüñï óôï÷áóôÞ Ôóüêëç. ×Üèçêå ç áßóèçóç ôïõ ãåëïßïõ. Ç ÅëëÜäá ôçò ÷áñéôùìåíéÜò, ôçò äéáöÞìéóçò ôïõ ôßðïôå êáé ôçò Üóêïðçò äçìïóéïãñáöéêÞò öëõáñßáò. Ç ÅëëÜäá ôùí ìðïõêùìÝíùí êñåôßíùí ðïõ äåí áíôéëáìâÜíïíôáé ðùò ç ðñïêëçôéêÞ éäéïêôçóßá äåí åßíáé áíÞèéêç, åßíáé áíôéáéóèçôéêÞ. Åßíáé åéò âÜñïò ôïõ ìÝôñïõ. Êáé ãé’ áõôü ï ôüðïò âïõëéÜæåé. Ç ÅëëÜäá ôùí ìÝôñéùí ðïõ üìùò ðáßñíïõí ôïí åáõôü ôïõò ðïëý óôá óïâáñÜ. Ç ÅëëÜäá ôùí êáóôñÜôùí. ÊÜðïéïò áò ðåé óôçí äÝóðïéíá ¢ííá ÍôáëÜñá, óôïí õðåñöõÜ ÐÜãêáëï, óôïí åðáíáóôáôçìÝíï ÁëáâÜíï, óôïí áíïéêïíüìçôï ÂåíéæÝëï, ðùò ôüóç éäéïêôçóßá, ôüóç êáôï÷Þ, ôüóá óðßôéá, ôüóá «êáôå÷üìåíá», ôüóá ìåôñçôÜ, ôüóïò áíþöåëïò ðëïýôïò, åóôñáììÝíïò áõíáíéóôéêÜ ðñïò ôïí åáõôü ôïõ, êáôáíôÜåé ü÷é ðáñÜíïìïò Þ áíÞèéêïò, áëëÜ áðëþò áíôéáéóèçôéêüò. Ôé ðéï ùñáßá åõêáéñßá ðñïóöïñÜò, äéåñùôþìáé, áõôÞ ôç óôéãìÞ ðïõ ç ðáôñßäá äïêéìÜæåôáé, ðïõ âïõëéÜæïõí íïóïêïìåßá, ðïõ äåí ëåéôïõñãïýí ó÷ïëåßá, ðïõ óõíÜíèñùðïß ìáò ìÝíïõí óôïí äñüìï, ðïõ óõíôáîéïý÷ïé ëéìïêôïíïýí, ãéá üëïõò áõôïýò ôïõò õðåñöïñôùìÝíïõò ìå ôá äþñá ôçò ôý÷çò óïóéáëéóôÝò; Êáé ç ðáñáìéêñüôåñç ÷åéñï-

Ôç ÄåõôÝñá 29 Íïåìâñßïõ óôçí ÐáëáéÜ ÂïõëÞ, Óôáäßïõ 13 èá ðñáãìáôïðïéçèåß åêäÞëùóç ôïõ ¢ñäçí êáé ôçò ÑÞîçò ìå èÝìá «Íåïèùìáíéóìüò êáé åëëçíéêÞ ÈñÜêç»

ÏìéëçôÝò: ÄçìÞôñçò ÁëåõñïìÜãåéñïò Êþóôáò Êáñáúóêïò Ãéþñãïò ÊáñáìðåëéÜò ×áñÜ Íéêïðïýëïõ êáé Ðáíáãéþôçò Óãïõñßäçò

> >

Èåóóáëïíßêç

ÐáñáóêåõÞ 12 Íïåìâñßïõ óôéò 21:30 èá ðñïâëçèåß ç ôáéíßá Inception. Ôçí ÊõñéáêÞ 14 Íïåìâñßïõ óôéò 18:30 èá ìáæåõôïýìå óôï óôÝêé ôïõ ¢ñäçí ãéá íá ðáñáêïëïõèÞóïõìå ìáæß ôá ôåëéêÜ áðï-

íïìßá èá ôïõò äéáöÞìéæå ãéá ðÜíôá, äßíïíôáò óõã÷ñüíùò êáé óôïí áðëü êüóìï êáé óôïõò åêðñïóþðïõò ôïõ åã÷þñéïõ ðëïýôïõ Ýíá ìïíáäéêü ðáñÜäåéãìá ðñïò ìßìçóç. Óßãïõñá ç üðïéá ðñïóöïñÜ åê ìÝñïõò ôïõò äåí èá Ýóùæå ôïí ôüðï, ï âïëïíôáñéóìüò ôïõò üìùò èá åîáóöÜëéæå ôçí õóôåñïöçìßá ôïõò êáé èá Ýóùæå ôçí øõ÷ïýëá ôïõò. Ëßãï åßíáé áõôü; ÕÃ1. Ôá êáôå÷üìåíá óôç Â. Êýðñï êáé ôá «êáôå÷üìåíá» óðßôéá ôùí éäéïêôçôþí ôïõ åë-

ëçíéêïý êïéíïâïõëßïõ. ÁíÜëïãçò âßáò êáé áçäßáò… ÕÃ2. Ïé ÍåïÝëëçíåò áêüìç êïõâáëÜíå ôï óýíäñïìï ôïõ Áßãéóèïõ. Ôüóá ÷ñüíéá êáé äåí áðçëëÜãçóáí áðü ôéò åíï÷Ýò ãéá ôïí öüíï ôïõ ÁãáìÝìíïíá, ãéá ôïí åõíïõ÷éóìü ôïõ Áñ÷éóôñÜôçãïõ. Óôïí ôüðï ìáò üëï êáé ðÜåé í’ áíåâåß ìéá ôñáãùäßá, áëëÜ óôï ôÝëïò åêöõëëßæåôáé óå öÜñóá. Óáí ôïí ÊñáïõíÜêç óôçí Åðßäáõñï. Ç êáôÜñá ôùí Áêñéäþí.

ôåëÝóìáôá ôùí åêëïãþí êáé íá öÜìå üëïé ìáæß.

> > >

Ôçí Ôñßôç 16 Íïåìâñßïõ óôéò 19:15 èá ðñáãìáôïðïéçèåß åêäÞëùóç- óõæÞôçóç ìå èÝìá: «Ðôþóç ôçò ×ïýíôáò, åîÝãåñóç ôïõ Ðïëõôå÷íåßïõ êáé ç åéóâïëÞ óôçí Êýðñï» Ôçí ÐáñáóêåõÞ 19 Íïåìâñßïõ èá ðñïâëçèåß ç ôáéíßá Êáé ïé èåïß ôñåëÜèçêáí. Ôï ÓÜââáôï óôéò 27 Íïåìâñßïõ èá ãßíåé óõæÞôçóç óôéò 19:15 ôùí Éèáãåíþí ìå èÝìá: «Ôï öáéíüìåíï ËÁ.Ï.Ó. ïé ìåôáëëÜîåéò ôïõ ìÝ÷ñé ôï Ìíçìüíéï». Èá áêïëïõèÞóåé ãëÝíôé óôï óôÝêé ôïõ ¢ñäçí ìåôÜ ôéò 22:00!

ÊÜèå Ôñßôç óôéò 19:30 èá ðñáãìáôïðïéïýíôáé äñÜóåéò ôçò ïìÜäáò äçìéïõñãßáò êáé ÷åéñïôå÷íßáò. Áõôü ôï ìÞíá èá áó÷ïëçèïýìå ìå ôçí ðáñáóêåõÞ ðá-

ñáäïóéáêþí ãëõêþí êáé ôïõñóß. Ïé åêäçëþóåéò èá ðñáãìáôïðïéçèïýí óôïí åíáëëáêôéêü ÷þñï ðïëéôéêÞò êáé ðïëéôéóìïý ôïõ ðåñéïäéêïý ¢ñäçí êáé ôçò åöçìåñßäáò ÑÞîç óôç Èåóóáëïíßêç, óôç Âáëáùñßôïõ 1 & ÄùäåêáíÞóïõ ãùíßá (Ýíáíôé ÏÁÅÄ) óôïí 8ï üñïöï. ôçë. 2310-543751. ¼ëï ôï ðñüãñáììá èá ôï âñåßôå óôï ardinthess.wordpess. com

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

Αριθµός φύλλου 68

Ôïõ Êùíóôáíôßíïõ Ìáõñßäç

Ôï ðñáîéêüðçìá ôçò ìðõñáñßáò ¼ôáí 9/11 óÞìáéíå êÜôé ïëüôåëá äéáöïñåôéêü

9ç Íïåìâñßïõ 1923, Þ ç 9ç ôïõ 11ïõ, Ýìåéíå óôç ãåñìáíéêÞ éóôïñßá ùò ç ìÝñá ôïõ ðñáîéêïðÞìáôïò ôçò ìðõñáñßáò, ôçò ðñþôçò ðñïóðÜèåéáò ôùí íáæß íá óôáóéÜóïõí åíÜíôéá óôçí êõâÝñíçóç ôçò Äçìïêñáôßáò ôçò ÂáúìÜñçò êáé íá êáôáëÜâïõí ôçí åîïõóßá. Ôï åí ëüãù ðñáîéêüðçìá áðÝôõ÷å ëüãù ôçò óèåíáñÞò áíôßóôáóçò ìéáò ÷ïýöôáò áíèñþðùí, ðïõ Ýäñáóáí áðïöáóéóôéêÜ ôçí êáôÜëëçëç þñá êáé åß÷å óáí áðïôÝëåóìá ôç óýëëçøç ôïõ óõíüëïõ ó÷åäüí ôçò çãåóßáò ôïõ íáæéóôéêïý êüììáôïò. Ðáñ’ üëá áõôÜ, ç äßêç ôùí óôáóéáóôþí Ýäùóå óôïí ×ßôëåñ êáé ôïõò õðüëïéðïõò íáæß ôïí Üìâùíá ðïõ áðïæçôïýóáí ãéá íá äéáöçìßóïõí ôéò éäÝåò ôïõò óå åèíéêü åðßðåäï êáé íá ðåôý÷ïõí Ýôóé ìéá äõóáíÜëïãç, ãéá ôï ìÝãåèïò ôïõ êüììáôüò ôïõò, ðñïðáãáíäéóôéêÞ íßêç. Ïé ìðõñáñßåò óôéò ìåãáëýôåñåò ðüëåéò ôçò íüôéáò Ãåñìáíßáò áðïôåëïýóáí ìÝñç óõãêÝíôñùóçò ãéá ìðõñïðïóßá, áëëÜ êáé áíôáëëáãÞ ðïëéôéêþí áðüøåùí êáé óçìåßá äéåîáãùãÞò ðïëéôéêþí óõãêåíôñþóåùí, ðáñÜäïóç ðïõ óõíå÷ßæåôáé áêüìá êáé óÞìåñá. Ìéá áðü ôéò ìåãáëýôåñåò ìðõñáñßåò ôïõ ÌïíÜ÷ïõ Þôáí ç Ìðåñãêåñìðñüéêåëåñ, üðïõ êáé ðñáãìáôïðïéÞèçêå ôï ðñáîéêüðçìá ôïõ ÌïíÜ÷ïõ ôï 1923. Óôçí ðåñßïäï ìåôÜ ôïí Á´ Ð.Ð. êáé ôçí Þôôá ôçò Ãåñìáíßáò, äçìéïõñãÞèçêáí êÜðïéá áêñïäåîéÜ êüììáôá áðü ðñþçí áîéùìáôéêïýò êáé óôñáôéþôåò, ðïõ äåí åß÷áí ÷ùíÝøåé ôçí Þôôá êáé åß÷áí äéÜöïñåò ñåâáíóéóôéêÝò áðüøåéò, áíôáãùíßæïíôáí ôï Ýíá ôï Üëëï, áëëÜ ôá Ýíùíå ôï óöïäñü ìßóïò ãéá ôç Äçìïêñáôßá ôçò ÂáúìÜñçò. Ï ×ßôëåñ, áðü ôï 1919, åß÷å ëÜâåé åíôïëÞ áðü ôïí óôñáôÜñ÷ç Ëïýíôåíôïñö íá äéåéóäýóåé óôï ìéêñü êüììá ôùí Ãåñìáíþí åñãáôþí êáé ìÝóá óå óýíôïìï ÷ñïíéêü äéÜóôçìá åß÷å êáôáöÝñåé íá ãßíåé ï çãÝôçò ôïõ. Óôéò 27/9/23, ï ×ßôëåñ áíáêïßíùóå üôé èá ðñáãìáôïðïéïýóå 14 ìáæéêÝò ðïëéôéêÝò óõãêåíôñþóåéò åíÜíôéá óôçí êõâÝñíçóç êáé óáí áðÜíôçóç ï ðñùèõðïõñãüò ôçò Âáõáñßáò, öïí Êíßëéíãê, êÞñõîå ôï êñáôßäéï óå êáôÜóôáóç åêôÜêôïõ áíÜãêçò êáé äéüñéóå ìéá ôñéáíäñßá, ðïõ áðïôåëïýíôáí áðü ôïõò öïí Êáñ, öïí Ëüóïâ êáé öïí ÓÜúóåñ, ùò õðåýèõíïõò ãéá ôçí ôÞñçóç ôçò ôÜîçò. Óôçí ðñáãìá-

ôéêüôçôá ï öïí Êáñ, öáíáôéêüò ìïíáñ÷éêüò êáé å÷èñüò ôçò ÂáúìÜñçò, ðñéí ôçí åðéëïãÞ ôïõ óôçí ôñéáíäñßá óõíïìéëïýóå êáèçìåñéíÜ ìå ôïí ×ßôëåñ ðåñß óåíáñßùí áíáôñïðÞò ôçò ôÜîçò. Óôéò 8/11, ï öïí Êáñ åß÷å ïñãáíþóåé ìéá ðïëéôéêÞ ïìéëßá óôçí ìðõñáñßá ÌðÝñãêåñìðñïú, üðïõ èá áðåõèõíüôáí óå Ýíá êïéíü 3.000 áôüìùí. Óôçí ïìéëßá èá ðáñßóôáôï êáé üëç ç ðïëéôéêÞ çãåóßá ôçò Âáõáñßáò ìáæß ìå ôïõò õðüëïéðïõò äýï ôçò ôñéáíäñßáò. Ï ×ßôëåñ áðëþò æïýóå ãéá ôÝôïéåò óôéãìÝò êáé óå ÷ñüíï ìçäÝí áðïöÜóéóå ôçí åéóâïëÞ óôçí ìðõñáñßá, ôç óýëëçøç üëùí êáé ôçí êÞñõîç åèíéêéóôéêÞò åðáíÜóôáóçò. Ôáõôü÷ñïíá, ïìÜäåò ôùí S.A. èá êáôáëÜìâáíáí êôÞñéá-êëåéäéÜ ôïõ ÌïíÜ÷ïõ êáé èá êéíçôïðïéïýóáí ôïõò óðïõäáóôÝò ôçò áêáäçìßáò áîéùìáôéêþí ðåæéêïý ãéá ôçí êáôÜëçøç Üëëùí áíôéêåéìåíéêþí óôü÷ùí. ¼íôùò, ôï âñÜäõ ôçò 8çò, 600 öáéï÷ßôùíåò ðåñéêýêëùóáí ôç ìðõñáñßá, Ýóôçóáí Ýíá ðïëõâüëï óôçí åßóïäï êáé ï ×ßôëåñ ìå êáìéÜ 20ñéÜ Üôïìá åéóÝâáëáí óôçí áßèïõóá êáé ìå óðñùîéÝò Üíïéîáí äñüìï óôï ðëÞèïò êáé Ýöôáóáí óôçí åîÝäñá. Åêåß, ï ×ßôëåñ ðõñïâüëçóå óôïí áÝñá, áíÝâçêå óå ìéá êáñÝêëá êáé áíáêïßíùóå ôçí êÞñõîç ôçò åðáíÜóôáóçò, ôç äçìéïõñãßá íÝáò êõâÝñíçóçò êáé ôçí åðéôõ÷çìÝíç êáôÜëçøç ôùí óôñáôþíùí ôçò áóôõíïìßáò êáé ôïõ óôñáôïý (ðñÜãìá ðïõ äåí ßó÷õå). Ìå ôï ðïõ ôåëåßùóå ôçí áíáêïßíùóÞ ôïõ, Üöçóå ôïí ÃêÝñéíãê íá åîçãÞóåé ôïõò ëüãïõò ôçò óôÜóçò êáé ìå ôçí áðåéëÞ ðåñéóôñüöïõ ïäÞãçóå ôçí ôñéáíäñßá óå Ýíá ðáñáêåßìåíï äùìÜôéï, üðïõ áðáßôçóå ôçí õðïóôÞñéîÞ ôïõò óôï ðñáîéêüðçìá, åéäÜëëùò èá åêôåëïýíôáí åðß ôüðïõ. Ï öïí Êáñ áñíÞèçêå íá óõììïñöùèåß, áëëÜ åêåßíç ôç óôéãìÞ Ýöôáóå óôçí ìðõñáñßá êáé ï öïí Ëïýíôåíôïñö, ðïõ ðÞãå áìÝóùò óôï äùìÜôéï ðïõ êñáôïýíôáí ïé ôñåéò êáé Ýêáíå Ýêêëçóç óôçí áßóèçóç ôïõ êáèÞêïíôüò ôïõò êáé ôïõò Ýðåéóå íá äþóïõí ôç óõãêáôÜèåóÞ ôïõò Ýóôù êáé äéóôáêôéêÜ. Óôï ìåôáîý, ï ×ßôëåñ åß÷å ãõñßóåé óôï áìöéèÝáôñï, üðïõ Ýâãáëå Ýíáí áõèüñìçôï ëüãï ðïõ ìÝóá óå äåõôåñüëåðôá Üëëáîå ôç äéÜèåóç ôùí óõãêåíôñùìÝíùí. Ï Á. Ìýëëåñ, êáèçãçôÞò éóôïñßáò óôï ðáí/ìéï ôïõ ÌïíÜ÷ïõ, Ýãñáøå áñãüôåñá ðùò: «ÐïôÝ óôç æùÞ

ìïõ äåí Þìïõí ìÜñôõò ìéáò ôÝôïéáò ðëÞñïõò ìåôáâïëÞò ôçò äéÜèåóçò ôïõ ðëÞèïõò ìÝóá óå ëßãá ëåðôÜ. Åß÷å êÜôé áðü ÷üêïõò ðüêïõò, óáí íá ôïõò åß÷å êÜíåé ìÜãéá». Ï ëüãïò ôïõ ×ßôëåñ ôåëåßùóå ìå ôá ëüãéá: «¹ ç ãåñìáíéêÞ åðáíÜóôáóç èá áñ÷ßóåé óÞìåñá êáé ôï áýñéï èá ìáò âñåé ìå ìéá ðñáãìáôéêÞ åèíéêéóôéêÞ êõâÝñíçóç óôç Ãåñìáíßá, Þ èá ìáò âñåé íåêñïýò ðñéí ôçí áõãÞ». ¸íá åêêùöáíôéêü ðáñáëÞñçìá éá÷þí áêïëïýèçóå, óåßïíôáò ïëüêëçñç ôçí áßèïõóá, áëëÜ êáé ôïõò äñüìïõò ãýñù áð’ áõôÞí. Ôï âñÜäõ ÷áñáêôçñßóôçêå áðü ôáñá÷Ýò êáé áóÜöåéá áöïý êõâåñíçôéêïß ðáñÜãïíôåò, êáé ìïíÜäåò ôïõ óôñáôïý, äåí åß÷áí áêüìç áðïöáóßóåé ìå ðïéïõò íá ôá÷èïýí. Ôï ðñùß áðïöáóßóôçêå íá óõëëÜâïõí üëï ôï äçìïôéêü óõìâïýëéï ôïõ ÌïíÜ÷ïõ ùò ïìÞñïõò, áëëÜ ãñÞãïñá ï ×ßôëåñ óõíåéäçôïðïßçóå ðùò ôï ðñáîéêüðçìá åß÷å âáëôþóåé, êáèþò ïé êéíçìáôßåò äåí Þîåñáí ôé íá êÜíïõí êáé åîÝôáæáí ôï åíäå÷üìåíï íá ôá ðáñáôÞóïõí. Ôüôå ï öïí Ëïýíôåíôïñö äéÝôáîå íá ãßíåé ðïñåßá ìÝóá óôï Ìüíá÷ï, ìå êáôåýèõíóç ôï õðïõñãåßï ¢ìõíáò, üðùò êáé Ýãéíå, ìå 2.000 Üôïìá íá ðáñåëáýíïõí óå áñáéü ó÷çìáôéóìü. ÌðñïóôÜ óôï êôÞñéï Öåëíô÷åñåí÷Üëå, âñÝèçêáí áíôéìÝôùðïé ìå 100 ïðëéóìÝíïõò áóôõíïìéêïýò, áíôÜëëáîáí ðõñïâïëéóìïýò, ìå áðïôÝëåóìá ôïí èÜíáôï 16 íáæß êáé 4 áóôõíïìéêþí, áëëÜ êáé ôïí ôñáõìáôéóìü ôïõ ×ßôëåñ, ôïõ ÃêÝñéíãê êáé Üëëùí êáé ôç äéÜëõóç ôçò ðïñåßáò. Ôï ðñáîéêüðçìá åß÷å ôåëåéþóåé Üäïîá. Ï Üíèñùðïò ðïõ óôáìÜôçóå ôïõò óôáóéáóôÝò Þôáí ï Öñáíôò Ìáô, õðïõñãüò Ðáéäåßáò ôçò Âáõáñßáò, ï ïðïßïò áðïõóßáæå áðü ôçí ïìéëßá óôçí ìðõñáñßá êáé áðïöáóéóôéêÜ åðéêïéíþíçóå ìå ôá áóôõíïìéêÜ ôìÞìáôá êáé ôïí óôñáôü, äßíïíôáò ïäçãßåò óôïí êñáôéêü ìç÷áíéóìü ãéá êáôÜðíéîç ôçò óôÜóçò ðñéí

ïé ðñáîéêïðçìáôßåò ðñïëÜâïõí íá ðáñÝìâïõí. Óôç äßêç-ðáñùäßá ãéá åó÷Üôç ðñïäïóßá, ðïõ Ýãéíå ìåôÜ ôç óýëëçøç ôïõ ×ßôëåñ êáé ôùí õðüëïéðùí óôáóéáóôþí, ï Ëïýíôåíôïñö áèùþèçêå ãéáôß äÞëùóå ðùò âñÝèçêå åêåß êáôÜ ëÜèïò, ïé Å. Ñåì êáé Â. Öñéê áöÝèçêáí åëåýèåñïé áí êáé åß÷áí êñéèåß Ýíï÷ïé, åíþ ï ×ßôëåñ êáé ï Åò êáôáäéêÜóôçêáí óå 5 ÷ñüíéá åãêëåéóìïý óå öñïýñéï, áðü ôá ïðïßá èá åîÝôéáí ôåëéêÜ 8 ìÞíåò. ÁõôÞ Þôáí ìéá éäéüìïñöç ðïéíÞ, ãéá Üôïìá ðïõ ï äéêáóôÞò Ýêñéíå ðùò åß÷áí Ýíôéìá áí êáé åóöáëìÝíá êßíçôñá, ðïõ áðÝêëåéå ôá êáôáíáãêáóôéêÜ Ýñãá êáé ðñïÝâëåðå Üíåôá êåëéÜ êáé êáèçìåñéíÝò åðéóêÝøåéò ãéá ôïõò êñáôïõìÝíïõò. Ãéá ôïí ×ßôëåñ, ôï ðñáîéêüðçìá, ðáñüôé áðÝôõ÷å, ôïõ Ýäùóå ôç äõíáôüôçôá ðñüóâáóçò óå åèíéêü ðëÝïí áêñïáôÞñéï êáé ôïí Ýêáíå íá óõíåéäçôïðïéÞóåé üôé ãéá íá êåñäßóåé ôçí êáñäéÜ ôïõ ìÝóïõ Ãåñìáíïý Ýðñåðå ôá ðÜíôá íá óõìâáßíïõí õðü ìßá åðßöáóç íïìéìüôçôáò. Ôï 1933, Ýíáò áêüìá óõíäõáóìüò óõíôçñçôéêþí-ìïíáñ÷éêþí-åèíéêéóôþí, ðïõ èá ðñïóðáèïýóå íá ÷ñçóéìïðïéÞóåé ôïí ×ßôëåñ ãéá ôïõò äéêïýò ôïõ óêïðïýò, èá Ýöåñíå ôï íáæéóôéêü êüììá óôçí åîïõóßá, üôáí ï öïí ÐÜðåí èá êáëïýóå ôïí ×ßôëåñ íá ó÷çìáôßóåé íüìéìç êõâÝñíçóç.

Σταυρόλεξο ΛΥΣΗ................................................

ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ 1)ΕΓΚΑΥΣΤΙΚΗ 2)ΜΕΙ∆ΙΑΜΑ 3)ΦΙΡΗΣΗ-ΑΣ 4)ΙΤΙΑ-ΙΜΑΜ 5)ΛΟΥΝΑ-ΑΡΟΩ 6)ΟΝ-Ο∆Α-ΙΓΟ 7)ΧΙΜΠΑΝΤΖΗΣ 8)ΩΚ-ΟΜ-ΑΙΤΩ 9)ΡΟ∆ΙΑΣ-ΚΟΜ 10)ΩΙ-ΩΣ -ΚΟΣΑ.

ΚΑΘΕΤΑ 1) Εισχωρώ, παρεισδύω. 2) Κοντινοί αυτοί. 3) Σύνδεσµος πριν από φωνήεν.Οµόηχα φωνήεντα. 4) Καθιστώ κάποιον ακίνητο,

άπρακτο. 5) Ο αριθµός 418 µε γράµµατα.Αδάµαστος, ακαταγώνιστος, σκληρός. 6) Σκελετός αυτοκινήτου. Υποθέτει. 7) Κοµµάτι ενός όλου αυτό.- Ένα άρθρο. 8) Μικρά λουλούδια κι αυτά.Κακότυχο, άτυχο. 9) Ακαταπόνητος, ακούραστος. 10) Προσωποποίηση του πρώτου φωτός της ηµέρας (µυθ.).- Το κυτταρικό σώµα του ωαρίου (βιολ.).

ΚΑΘΕΤΑ 1)ΕΜΦΙΛΟΧΩΡΩ 2)ΓΕΙΤΟΝΙΚΟΙ 3)ΚΙΙΥ 4)Α∆ΡΑΝΟΠΟΙΩ 5)ΥΙΗ-Α∆ΑΜΑΣ 6)ΣΑΣΙ-ΑΝ 7)ΤΜΗΜΑ-ΤΑ 8)ΙΑΑΡΙΖΙΚΟ 9)ΑΜΟΓΗΤΟΣ 10)ΗΩΣΩΟΣΩΜΑ

7) Είδος µεγαλόσωµου πιθήκου. 8) Ο αριθµός 820 µε γράµµατα.Ιερή συλλαβή σε ινδικές θρησκείες.- Υποβάλλω κάποιο αίτηµα. 9) Καρποφόρο δέντρο (γεν.). Αρχή κόµµατος. 10) Στο κατώι στη σειρά .Μέχρι, ίσαµε.- Μεγάλο δρεπάνι.

..........................................................

ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ 11) Αυτή η ζωγραφική γίνεται µε ζεστό κερί. 2) Χαµόγελο κι αυτό. 3) Γράµµα του αλφαβήτου µας. Απόφθεγµα, γνωµικό.- Λεξούλα που παρακινεί. 4) Όµορφο δέντρο. - Το πρώτο συνθετικό ονοµασίας φαγητού µε µελιτζάνες. 5) . . . . . . . παρκ, παιχνιδότοπος. -Οργώνω, καλλιεργώ (αρχ.). 6) Έχει υπόσταση αυτό. - Μόδα χωρίς αρχή. -Συνεχόµενα στο πλιγούρι.

Αριθµός φύλλου 68

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

Ρήξη

Ôïõ Êùíóôáíôßíïõ ÌðëÜèñá

H ôáéíßá èÝëåé íá êáôáãñÜøåé ôçí ïñãÞ ìéáò... åîåãåñìÝíçò íåïëáßáò;

×þñá ðñïÝëåõóçò

ç ãõñßæåéò ìéá ôáéíßá ìå óêïðü íá åéêïíïãñáöÞóåéò ìéá äéáôñéâÞ. Ç óõìâïõëÞ ôïõ ÑïìðÝñ Ìðñåóüí öáßíåôáé ðùò äåí ôçñÞèçêå áðü ôïí Óýëëá ÔæïõìÝñêá óôçí ôáéíßá ôïõ ×þñá ðñïÝëåõóçò, áöïý ðñïóðÜèçóå íá ÷ùñÝóåé ìéá «Üðïøç», êé áõôÞ áóáöÞ, áí ü÷é áöåëÞ, ÷ùñßò íá óõëëÜâåé «ôçí êáñäéÜ ôçò êáñäéÜò» ôùí áíäñþí êáé ôùí ãõíáéêþí ðïõ ðáñïõóéÜæåé, üðùò ðñïôåßíåé ï ìÝãáò ÃÜëëïò óêçíïèÝôçò. ¼ëïé óôçí ôáéíßá áíÞêïõí óå ìéá ïéêïãÝíåéá, áõôü åßíáé óáöÝò, ðïõ Ý÷åé êÜðïéï ðñüâëçìá ôï ïðïßï äåí ìÜò áðïêáëýðôåôáé: åßíáé ç áíáãêáóôéêÞ õéïèåóßá, åßíáé ç áéìïìéîßá, åßíáé ç øõ÷éêÞ äéáôáñá÷Þ, åßíáé üëá áõôÜ ìáæß; Åßíáé áäýíáôïí ï èåáôÞò íá ðñïóåããßóåé ôï ðñüâëçìá, áöïý åßíáé áäýíáôï íá ðëçóéÜóåé ôïõò ðñùôáãùíéóôÝò, ðïõ áêüìá êé áí õðïëïãéóôïýí óå æåõãÜñéá åßíáé ðÜñá ðïëëïß ãéá ìéá áöÞãçóç, Ýóôù êé áí áõôÞ äéáñêåß 111 ëåðôÜ: Åßíáé ï Ýíáò ãéïò ìå ôçí ðñïâëçìáôéêÞ ôïõ ìÜíá, åßíáé ï Üëëïò, ï õéïèåôçìÝíïò ãéïò, ìå ôïí èåßï-èåôü ôïõ ðáôÝñá, åßíáé ç Üëëç êüñç ìå ôïõò ãïíåßò ôçò, åßíáé ï èåôüò ãéïò ìå ôçí îáäÝëöç ôïõ, åßíáé ï ãÝñïò ðáôÝñáò ìå ôïõò ãéïõò ôïõ óõí ç äáóêÜëá-ìÜíá ìå ôïõò ìáèçôÝò ôçò. Ç áöÞãçóç, ìå üëá áõôÜ ôá ðñüóùðá íá ðñïóôßèåíôáé, áíôß íá îåôõëßãåôáé äñáìáôéêÜ ãßíåôáé ïëïÝíá êáé ðéï áêáôÜëçðôç. Ôç óýã÷õóç åðéôåßíåé ç ðñïóðÜèåéá óýíäåóçò ôçò éóôïñßáò ôçò ïéêïãÝíåéáò ìå ôá ãåãïíüôá ôïõ ÄåêÝìâñç ôïõ 2008, ÷ùñßò áõôü íá óôçñßæåôáé äñáìáôïõñãéêÜ, êáé ìå ôïí «¾ìíï óôçí Åëåõèåñßá», ðïõ êáè’ üëç ôç äéÜñêåéá ôçò ôáéíßáò äéäÜóêåôáé óôïõò ìéêñïýò ìáèçôÝò. Ôï ìðÝñäåìá åðéôåßíåôáé ìå ôéò çìåñïìçíßåò. ÊÜðïéá óôéãìÞ åìöáíßæåôáé Ýíáò ôßôëïò

ðïõ ëÝåé «20 ÷ñüíéá ðñéí» êáé ç ôáéíßá ãõñßæåé 40 ÷ñüíéá êáé, óå Üëëá öëáò-ìðáê, 60 ÷ñüíéá ðßóù, äçëáäÞ óôá 1970 êáé 1950 áíôßóôïé÷á, åíþ 20 ÷ñüíéá ìáò ÷ùñßæïõí ìüëéò áðü ôï 1990, ðåñßïäï óôçí ïðïßá äåí ãßíåôáé êáìßá áíáöïñÜ. Ï äïêéìéáêüò-éäåïëïãéêüò ÷áñáêôÞñáò ôçò ôáéíßáò, ðïõ ôïí áðåý÷åôáé ï Ìðñåóüí, ãßíåôáé öáíåñüò áðü ôçí áñ÷Þ ìå ôá óõíå÷Þ êïíôéíÜ ðëÜíá åí êéíÞóåé ðïõ ôñáâïýí ùò ôï ôÝëïò. Ôï éäåïëïãéêü, ðáñÜëëçëï ìïíôÜæ, áíáëáìâÜíåé íá åíþóåé ãåãïíüôá áðü ôçí éóôïñßá ôçò ïéêïãÝíåéáò ìå åõñýôåñá ðïëéôéêÜ ãåãïíüôá, êéíçôïðïéÞóåéò ôïõ ÄåêÝìâñç ôïõ 2008, ôïõ 1960(;), ìå ôç äéäáóêáëßá –êáé ôá äéäÜãìáôá, ðñïöáíþò– ôïõ Óïëùìïý. ¸ôóé ç åëåõèåñßá êáé ôï óðáèß ôçò, ðïõ «ìå âßá ìåôñÜåé ôç ãç», ôáõôßæåôáé óôï ôÝëïò ìå ôïí áõôü÷åéñá ãéï, ðïõ ðñïçãïõìÝíùò Ý÷åé ÷ôõðÞóåé ôç ìÜíá ôïõ ÷ùñßò íá êáôáëÜâïõìå êáëÜ-êáëÜ ôï ãéáôß. ¸ôóé, ìÝóá ó’ áõôÞ ôç ìïíôáæéêÞ-éäåïëïãéêÞ ÷ïÜíç Ý÷åé ÷áèåß ç ïõóßá ôùí çñþùí, ðïõ ôçí áíáêÜëõøÞ ôçò èåùñåß óôü÷ï ìéáò ôáéíßáò ï Ìðñåóüí. Ìá êáé ç éäåïëïãéêÞ óôü÷åõóç äåí åßíáé êáèáñÞ. ÅÜí õðïèÝóïõìå üôé ç ôáéíßá èÝëåé íá êáôáãñÜøåé ôçí ïñãÞ ìéáò åîåãåñìÝíçò íåïëáßáò Þ ìéáò åîåãåñìÝíçò ãåíéÜò –õðÜñ÷åé Üñáãå áõôÞ;– ïýôå áõôü äéáóáöçíßæåôáé. ÅêöñÜæåôáé, ùò ðñüèåóç ðéèáíüí, óôï åìðïñéêü ôñÝéëåñ ôçò ôáéíßáò, áëëÜ áðü ôçí ßäéá ôçí ôáéíßá äåí ðñïêýðôåé. Íá èÝëåé ðÜëé íá êáôáãñÜøåé ìéá ôõöëÞ ïñãÞ ìå ñßæá óôçí ïéêïãÝíåéá, ðïõ åîáêôéíþíåôáé óôï åõñýôåñï ðïëéôéêü åðßðåäï; Ïýôå áõôü ðñïêýðôåé áðü ôá äñáìáôïõñãéêÜ äåäïìÝíá, áöïý, ìå åîáßñåóç ôï ôçëÝöùíï-öÜñóá ãéá âüìâá ôïõ áõôü÷åéñá ãéïõ, êáìéÜ ó÷Ýóç äåí Ý÷ïõí ïé ðñùôáãùíéóôÝò ôïõ ïéêïãåíåéá-

êïý áõôïý (ìåëï)äñÜìáôïò ìå ôá äñþìåíá óôïõò äñüìïõò. Ï áìßëçôïò ãåñï-ðáôÝñáò, ðïõ óõãêåíôñþíåé ôçí ïñãÞ ôùí ãéùí ôïõ, ðÜëé ÷ùñßò íá âëÝðïõìå ôï ãéáôß, ðåñéèÜëðåé óôï ôÝëïò ìéá Ýãêõï –áíáöïñÜ ßóùò óôá ãåãïíüôá ôçò Ìáñößí;– ìÝóá óå ìéá ðüëç ðïõ Ý÷åé îåóðÜóåé êÜðïõ ìéá öùôéÜ, ÷ùñßò ðÜëé ôá ãåãïíüôá íá åßíáé óáöÞ Þ íá óõíäÝïíôáé ìåôáîý ôïõò. Ôï êñßìá åßíáé üôé ï ÔæïõìÝñêáò åßíáé Ýíáò ðïëëÜ õðïó÷üìåíïò íÝïò óêçíïèÝôçò êáé ôï åðéôåëåßï ôùí çèïðïéþí ôïõ áíÞêåé óôçí áöñüêñåìá: Áìáëßá Ìïõôïýóç, ÈÜíïò ÓáìáñÜò, ×ñÞóôïò ÐáóóáëÞò, ÉùÜííá Ôóéñéãêïýëç, Åññßêïò Ëßôóçò, Ãéïýëá Ìðïýíôáëç, ç ïðïßá óõíõðïãñÜöåé ìáæß ìå ôïí óêçíïèÝôç ôï óåíÜñéï. Åäþ üìùò, ó’ Ýíá äñÜìá ìå ðïëëÝò –êÜðïôå áóýìâáôåò– ðñïèÝóåéò, áëëÜ ÷ùñßò äñáìáôïõñãßá, ïé êáëïß çèïðïéïß ðåëáãïäñüìçóáí. Ç Ìïõôïýóç Ýðáéæå ôïí «¾ìíï» óáí íá Þôáí óå áêñüáóç ôïõ Åèíéêïý, åíþ õðïôßèåôáé üôé ôïí äßäáóêå ùò êáèçãÞôñéá óôï ó÷ïëåßï, ï ÓáìáñÜò ðåñéöÝñåôáé óáí ìïõôñùìÝíïò Ýöçâïò êáé áõôïêôïíåß óáí Þñùáò âßíôåï ãêÝéì, ï ÐáóóáëÞò ïìïßùò, ìå

óïõóïýìéá åöÞâïõ ðñïóðáèåß íá óôçñßîåé Ýíáí áéìïìéêôéêü Ýñùôá, ç Ôóéñéãêïýëç, ðåñéóóüôåñï óôÝñåç åñìçíåõôéêÜ, Ý÷åé íá êÜíåé ìå Ýíá ñüëï ðïõ êáñêéíïâáôåß áðü ôçí åðáíÜóôáóç óôç èñçóêïëçøßá, ï Ëßôóçò ðåßèåé ìå ôç óùìáôéêÞ ôïõ óõììåôï÷Þ, áëëÜ ìÝíåé êé áõôüò îåêñÝìáóôïò äñáìáôéêÜ êáé ç Ìðïýíôáëç äåí îÝñåé áí åßíáé ç ìïéñáßá ãõíáßêá Þ ç øõ÷ïðïíéÜñá áäåëöÞ. Óõìöùíþ üôé ïé áíôéöÜóåéò áõôÝò èá ìðïñïýóáí íá äþóïõí âÜèïò óôïõò Þñùåò, ðëçí üìùò ìéá ôÝôïéá äõíáôüôçôá éóïðåäþíåôáé áðü ôïí ðåñßêëåéóôï ñõèìü ôçò ôáéíßáò. Áò åëðßóïõìå üôé ç óõììåôï÷Þ óôçí ÅâäïìÜäá ÊñéôéêÞò ôïõ ÖåóôéâÜë Âåíåôßáò äåí èá åêôñÝøåé ôïí Óýëëá áðü ôïí äñüìï ðïõ Üíïéîå ìå ôá ÌÜôéá ðïõ ôñþíå (2000). * Óôéò áßèïõóåò åðéóôñÝöåé êáé ï ñÝêôçò Ïéêïíïìßäçò ìå ôïí Ìá÷áéñïâãÜëôç, ìéá ôáéíßá ðïõ äåîéïôå÷íéêÜ ïñãáíþíåé ôïí öüâï êáé ôïí öüíï ðïõ áêïëïõèåß, áí êáé óôï Ýã÷ñùìï öéíÜëå ÷Üíåôáé êÜðïõ óôá éäåïëïãéêÜ êëéóÝ êáé ÷ýíåé ôï ãÜëá ðïõ ìÜæåøå áðü ôï êáëÜ ïñãáíùìÝíï ôïõ äñÜìá.

36 ÷ñüíéá êáôï÷Þò – 36 ÷ñüíéá áãþíá ãéá áðåëåõèÝñùóç ôçò ÄÞìçôñáò Ðáðáëåïíôßïõ

ε τον τίτλο αυτό πραγµατοποιήθηκε στην «ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ» του ∆ήµου Αθηναίων, από 25 έως 31 Οκτωβρίου, η µεγάλη έκθεση αφίσας που διοργάνωσε το σωµατείο «Συµπαράσταση Αγώνα Κύπρου» και η «Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο» (Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.). Παρουσιάστηκαν δεκάδες αυθεντικές αφίσες, οι οποίες εκδόθηκαν κατά καιρούς, από το 1974 µέχρι σήµερα, για την Κύπρο και παραχωρήθηκαν για τους σκοπούς της έκθεσης, τόσο από επιµέρους φορείς, όσο και από ιδιωτικές συλλογές. Οι επισκέπτες εί-

χαν την ευκαιρία να ανατρέξουν, µεταξύ άλλων, σε αφίσες-σύµβολα της κυπριακής τραγωδίας, φιλοτεχνηµένες από γνωστούς καλλιτέχνες, όπως οι Άντης Ιωαννίδης, Λευτέρης Οικονόµου, Τάσσος κ.ά. Όπως έχει ορθά διατυπωθεί, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει επιβληθεί ευρύτατα ένας γλωσσικός λαϊκισµός, ως ιδεολογική λεοντή πίσω από την οποία καλύπτονται κατασταλτικές, εκµεταλλευτικές ή αλλοτριωτικές πρακτικές (Γ. Ανδρεάδης). ∆εν θα ήταν υπερβολή λοιπόν να πούµε ότι ο λαϊκισµός αυτός δεν είναι µόνο γλωσσικός, αλλά και οπτικός (τηλεόραση, περιοδικά κ.λπ.), εν τέλει δε και πολιτιστικός, αφού, όπως διάφοροι ποπ καλλιτέχνες έχουν φτιάξει τα τελευταία χρόνια αντικείµενα και έργα τέχνης

από σκουπίδια, έτσι κι εµείς σήµερα φτιάχνουµε µία ιστορία µέσα από τα αποµεινάρια και τα σκουπίδια µας… Στον αντίποδα, εικόνες µε ουσιαστικό περιεχόµενο είναι δυσεύρετες, γι’ αυτό και η συγκεκριµένη έκθεση αποτέλεσε αναµφισβήτητα ισχυρό ερέθισµα µετουσίωσης της εικόνας σε ιστορική µνήµη και πρόσκληση συνέχισης του αγώνα, για όσους είχαν την ευκαιρία να την επισκεφθούν. Παράλληλα, στην εναρκτήρια οµιλία του στα εγκαίνια της έκθεσης, τη ∆ευτέρα 25 Οκτωβρίου, ο ενενηντάχρονος «έφηβος» Βάσος Λυσσαρίδης, για µια ακόµα φορά συγκίνησε το πολυπληθές ακροατήριό του, υπενθυµίζοντας πως η Κύπρος είναι ένα αναπόσπαστο κοµµάτι του Ελληνισµού, επί του οποίου δεν νοείται πολιτική µονοµερών υποχωρήσεων και ευσεβο-

ποθισµού, την ώρα που ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών διακηρύσσει ότι ακόµα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος θα ’πρεπε να τον εφεύρουν και ότι η Τουρκία πρέπει να ελέγχει τις κυπριακές εξελίξεις, γιατί η Κύπρος είναι απαραίτητη στους σχεδιασµούς της να καταστεί περιφερειακή υπερδύναµη µε παγκόσµια εµβέλεια, απαιτώντας ταυτόχρονα συγκυριαρχία στο Αιγαίο και κηδεµονία των µουσουλµανικών κοινοτήτων στον πρώην οθωµανικό χώρο. Τόνισε επίσης, ότι η µάχη που δίνεται σήµερα είναι για την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισµού στα χώµατα που φιλοξενούν πολυχιλιόχρονη ελληνική παρουσία, ενώ η κοινή πανεθνική στρατηγική επιβάλλεται όχι µόνο για λόγους εθνικής ταύτισης, αλλά και ταύτισης

κινδύνων και προοπτικών. Τέλος, την Παρασκευή 29 Οκτωβρίου, η έκθεση πλαισιώθηκε από µία εξαιρετική εκδήλωση µε παραδοσιακή µουσική από την Κύπρο, την Κρήτη και τον Πόντο, στην οποία συµµετείχαν αφιλοκερδώς καταξιωµένοι δεξιοτέχνες της ελληνικής παραδοσιακής µουσικής, όπως οι Χρ. Αµανατίδης, Μ. Καρπάθιος, Γ. Βασιλάκης, Β. Οικονόµου και άλλοι. Και καθώς η µεθεκτική αναδροµή σε τόπους, χρόνους και εικόνες του Ελληνισµού µας συνεπήρε, θυµηθήκαµε τη ρήση του Σεφέρη ότι «η τέχνη είναι το υψηλότερο µέσο που βοηθάει τους ανθρώπους να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον, διότι τίποτε δε µας ενώνει καλύτερα από µια κοινή καλλιτεχνική συγκίνηση».

Τρίτη 9 Νοεµβρίου 2010

Αριθµός φύλλου 68

ÐÉÓÙ ÏØÇ Ðïéïß åßìáóôå- ôé èÝëïõìå; (1)

Ôá «äþäåêá óçìåßá» ôïõ ¢ñäçí 1

Ôï ¢ñäçí áðïôåëåß ìéá óõëëïãéêüôçôá ðáíåëëÞíéáò åìâÝëåéáò ðïõ äñáóôçñéïðïéåßôáé óôçí ÅëëÜäá, ôçí Êýðñï êáé ôïí áðüäçìï åëëçíéóìü. Äåí áðïôåëåß Ýíá ðïëéôéêü êüììá, áëëÜ ìéá ðïëéôéêÞ-éäåïëïãéêÞ óõëëïãéêüôçôá-êßíçóç, ìå ðñïìåôùðßäá Ýíá ôåôñÜðôõ÷ï, ôï ïðïßï óõíïøßæåé ôéò éäåïëïãéêÝò ôçò êáôåõèýíóåéò: ÅèíéêÞ áíåîáñôçóßá, êïéíùíéêÞ äéêáéïóýíç, ïéêïëïãéêÞ éóïññïðßá, Üìåóç äçìïêñáôßá êáé êïéíïôéóìüò (2). Õðåñáóðßæïõìå ôçí áíÜãêç ìéáò ïñãÜíùóçò ôçò êïéíùíßáò ðïõ èá ðåñéïñßæåé áðïöáóéóôéêÜ ôçí êõñéáñ÷ßá ôïõ åìðïñåýìáôïò ðÜíù óôïõò áíèñþðïõò êáé ôéò ó÷Ýóåéò ôïõò, èá áíáðôýóóåé ïñéóìÝíïõò ôïìåßò ðáñáãùãÞò êáé èá áðü-áíáðôýóóåé Üëëïõò, èá ðåñéëáìâÜíåé Ýíáí ìåãÜëï êïéíùíéêïðïéçìÝíï ôïìÝá, èá ìåôáöÝñåé ðüñïõò êáé äñáóôçñéüôçôåò óôçí ðåñéöÝñåéá, èá áíáðôýóóåé ôçí ðïëõêáëëéÝñãåéá êáé ôéò âéïëïãéêÝò êáëëéÝñãåéåò, èá áðïññßðôåé ôç ìïíïêáëëéÝñãåéá ôïõ ôïõñéóìïý. Áðïññßðôïõìå Ýíá ìïíôÝëï ðïõ óôçñßæåôáé óôçí áäéÜêïðç åðÝêôáóç ôùí åìðïñåõìáôéêþí áíôáëëáãþí êáé åðéèõìïýìå íá ðáñÜãåôáé åã÷þñéá ôï ìåãáëýôåñï ìÝñïò ôùí ðñïúüíôùí ðïõ ÷ñåéáæüìáóôå, ÷ùñßò âÝâáéá íá ïäçãïýìáóôå óôç öåíÜêç ôçò êëåéóôÞò ïéêïíïìßáò. Ç ïéêïëïãéêÞ äéÜóôáóç ôçò ðáãêüóìéáò êñßóçò õðï÷ñåþíåé óå Ýíá ìïíôÝëï áðïêåíôñùìÝíçò êáé ìéêñÞò êëßìáêáò ðáñáãùãÞò, ðñïûðüèåóçò åîÜëëïõ ôüóï ãéá ôçí êïéíïôéêÞ êáé óõíåôáéñéóôéêÞ ðáñáãùãÞ, üóï êáé ãéá ôçí åèíéêÞ áíåîáñôçóßá.. Äåí ìðïñåß íá õðÜñ÷åé åèíéêÞ áíåîáñôçóßá êáé êïéíùíéêÞ äéêáéïóýíç ìå ðáñáóéôéêÞ ïéêïíïìßá, åîáñôçìÝíç áðü ôçí ðáãêüóìéá áãïñÜ. Ç óáñùôéêÞ êáé ðñùôïöáíÞò êñßóç ðïõ óõíôáñÜæåé ôçí ÅëëÜäá óÞìåñá êáé ìáò ìåôáâÜëëåé óå ÷þñá ðñïôåêôïñÜôï, óå ÷þñá õðü êáôï÷Þí, åßíáé áêñéâþò ç ðáñïîõóôéêÞ óõíÝðåéá áõôïý ôïõ ìïíôÝëïõ. Ôï ¢ñäçí õðåñáóðßæåôáé ôçí åèíéêÞ áíåîáñôçóßá êáé ôç ñéæéêÞ áíáäéÜôáîç ôùí åîùôåñéêþí ó÷Ýóåùí ôçò ÷þñáò. Õðïóôçñßæïõìå ôçí áíÜãêç ìéáò Åõñþðçò ôùí åèíþí, ìå éóüññïðç óõììåôï÷Þ ôçò ÁíáôïëéêÞò Åõñþðçò êáé ôçò Ñùóßáò, ðáñÜëëçëá ìå ôç ÄõôéêÞ. Ôá ÂáëêÜíéá ðñÝðåé êáé ìðïñïýí íá áðïôåëÝóïõí Ýíáí äéáêñéôü ðüëï óôçí Åõñþðç. Ç ÈñÜêç, ôï Áéãáßï, ç Êýðñïò êáé ôá äéêáéþìáôá ôïõ åëëçíéóìïý åêåß åßíáé áäéáðñáãìÜôåõôá. ÖéëéêÝò ó÷Ýóåéò ìå ôçí Ôïõñêßá ìðïñïýí íá áðïêáôáóôáèïýí ìüíï åÜí áõôÞ ðÜøåé íá êáôÝ÷åé ôçí Êýðñï, íá áðåéëåß ôç ÈñÜêç, íá åðéâïõëåýåôáé ôï Áéãáßï. Ï íåï-ïèùìáíéóìüò ðïõ õðïóôçñßæåé ôçí õðáãùãÞ ìáò óôçí ôïõñêéêÞ óöáßñá êõñéáñ÷ßáò åßíáé áíéóôüñçôïò êáé ðáñáãíùñßæåé ôïí åðéèåôéêü ÷áñáêôÞñá ôùí ôïõñêéêþí åëßô. Ðñïûðüèåóç ãéá áõèåíôéêÜ öéëéêÝò ó÷Ýóåéò áðïôåëåß ç äéáìüñöùóç åíüò âáëêáíéêïý ðüëïõ, ÷ùñßò âÝâáéá ôç ìç âáëêáíéêÞ Ôïõñêßá, êáé ï åêäçìïêñáôéóìüò ôçò ÌéêñÜò Áóßáò, ðïõ èá åðéôñÝøåé óôïí êïõñäéêü ëáü íá áðïêôÞóåé ôçí

áõôïäéÜèåóÞ ôïõ. Ç Êýðñïò áðïôåëåß óÞìåñá åí ôïéò ðñÜãìáóé êáôå÷üìåíï åëëçíéêü Ýäáöïò. Ôá ôïõñêéêÜ óôñáôåýìáôá êáé ïé áããëéêÝò âÜóåéò ðñÝðåé íá áðï÷ùñÞóïõí, ïé äå Ôïõñêïêýðñéïé ðñÝðåé íá áðïëáìâÜíïõí ìåéïíïôéêÜ äéêáéþìáôá. ÄåäïìÝíïõ üôé ïé áëëåðÜëëçëåò õðï÷ùñÞóåéò ðïõ ðñáãìáôïðïéïýíôáé áðü ôçí åëëçíéêÞ êáé åëëçíïêõðñéáêÞ çãåóßá åäþ êáé åîÞíôá ÷ñüíéá Ý÷ïõí ïäçãÞóåé ôï íçóß óôá ðñüèõñá ôçò ïñéóôéêÞò ôïõñêïðïßçóçò, äåí õðÜñ÷åé Üëëç ëýóç áðü ôçí áõôïäéÜèåóç ôïõ íçóéïý, ðïõ äéáóöáëßæåôáé ìüíï ìå êïéíü áãþíá ÅëëÜäáò êáé Êýðñïõ, Ýóôù êáé

áìüñöùóç ôçò óõíåßäçóçò ôùí íÝùí ãåíåþí êáé ðáñÜëëçëá ôçò åðéêïéíùíßáò ìå ôïõò Üëëïõò ëáïýò êáé ôá åðéôåýãìáôÜ ôïõò. Ôï åêðáéäåõôéêü óýóôçìá ðñÝðåé íá áñíåßôáé ôïí ÷õäáßï áíôáãùíéóìü êáé ôçí «åêðáßäåõóç ôçò áìÜèåéáò», íá ðñïÜãåé ìéá ðáéäåßá åèíéêÞ, ïéêïõìåíéêÞ, áëçèéíÞ. «Óôï íïõ ìïõ äåí Ý÷ù Üëëï ðÜñåî åëåõèåñßá êáé ãëþóóá». Ç êïéíùíßá ìáò ðñÝðåé íá åßíáé áíïéêôÞ óôïõò îÝíïõò ëáïýò êáé ôá äéåèíÞ ñåýìáôá, äåí ðñÝðåé íá ÷áñáêôçñßæåôáé áðü îåíïöïâßá êáé ñáôóéóìü. Ôáõôü÷ñïíá üìùò ðñÝðåé íá áðïññßðôåé ôüóï ôç ãåíéêåõìÝíç ïéêïíïìéêÞ åêìåôÜëëåõóç îÝíùí åñãáæïìÝíùí, üóï

åßíáé ðùò ðñïóðáèþíôáò íá áìâëýíåé ôçí åèíéêÞ óõíåßäçóç ôùí ÅëëÞíùí, áðïäõíÜìùóå ôçí êïéíùíéêÞ ôïõò óõíï÷Þ, áðïóõíÝèåóå óõíäéêÜôá, óõíåôáéñéóìïýò, êïéíüôçôåò, äÞìïõò, áêüìá êáé ôïõò åõñýôåñïõò ïéêïãåíåéáêïýò äåóìïýò. ÊáôÜ óõíÝðåéá, ç áíáóõãêñüôçóç ôùí êïéíùíéþí ìáò ðåñíÜåé ôüóï ìÝóá áðü ôçí áëëáãÞ ôùí êïéíùíéêþí äïìþí êáé ôïõ ïéêïëïãéêïý ðñïôýðïõ, üóï êáé ìÝóá áðü ôçí áíáóýíèåóç ôïõ åèíéêïý êáé êïéíùíéêïý éóôïý. ÁðïöáóéóôéêÞò óçìáóßáò ãéá Ýíá áõèåíôéêÜ äéáöïñåôéêü ìïíôÝëï êïéíùíßáò åßíáé ôï æÞôçìá ôçò áíÜðôõîçò ôùí èåóìþí ôçò Üìåóçò äçìïêñáôßáò. Êáé ü÷é ìüíï ôùí ôõðéêþí ôÝôïéùí, üðùò ç èåóìïèÝôçóç ôùí äçìïøçöéóìÜôùí, áëëÜ ðñïðáíôüò ç óôáäéáêÞ åíßó÷õóç áìåóïäçìïêñáôéêþí èåóìþí, ôïõò ïðïßïõò êÜíåé åöéêôïýò êáé ç ìåôáöïñÜ ôùí áðïöÜóåùí óå ôïðéêü åðßðåäï êáé óå åðé÷åéñÞóåéò êáé èåóìïýò ìéêñüôåñïõ ìåãÝèïõò. Êáé áõôü üôáí ç êáôåýèõíóç ðïõ Ý÷ïõí ðÜñåé ôüóï ïé ðáãêüóìéïé üóï ïé åõñùðáúêïß, êáé ïé åëëçíéêïß èåóìïß –ôåëåõôáßï Ýêôñùìá ï ÊáëëéêñÜôçò– êéíïýíôáé ðñïò ôçí áíôßèåôç êáôåýèõíóç, ôçò áðïäõíÜìùóçò ôçò äçìïêñáôßáò êáé ôïõ ãåíéêåõìÝíïõ åêöáóéóìïý. Åìåßò äåí ðéóôåýïõìå ðùò ïé ëýóåéò êáé ôá ðñüôõðá ðïõ ðñïùèïýìå áðïôåëïýí ìéá ðáíÜêåéá, ïýôå üôé èá öÝñïõí ôïí ÐáñÜäåéóï åðß ãçò, üðùò Ýêáìáí ðñïçãïýìåíåò áðüðåéñåò ïé ïðïßåò áíôß Ðáñáäåßóïõ Ýöåñáí ôçí Êüëáóç. Ðáëåýïõìå ãéá ôç ñéæéêÞ áëëáãÞ ôçò êïéíùíßáò ðéóôåýïíôáò üìùò ðÜíôá ðùò ç áíèñþðéíç ðåñéðÝôåéá äåí Ý÷åé ôÝëïò êáé ðùò áôïìéêéóìüò êáé áëëçëåããýç èá áíôéìÜ÷ïíôáé åóáåß.

åÜí óÞìåñá Ý÷ïõí äéáöïñåôéêÜ êñÜôç. ÅîÜëëïõ, åßíáé äõíáôÞ ç Üìåóç åíßó÷õóç ôùí ó÷Ýóåùí– áêüìá êáé èåóìéêÜ– ìåôáîý ôùí äýï åëëçíéêþí êñáôþí. Èåùñïýìå áðïöáóéóôéêÞò óçìáóßáò ôç äéáìüñöùóç åíüò âáëêáíéêïý ðüëïõ óôá ðëáßóéá ôçò Åõñþðçò, ùò ðñïûðüèåóç ãéá ôçí áíåîáñôçóßá ìáò. Óå áõôÜ ôá ðëáßóéá êáé åðåéäÞ äåí èåùñïýìå üôé ìðïñïýìå íá Ý÷ïõìå ôçí ðïëõôÝëåéá ðïëëáðëþí ìåôþðùí, åßìáóôå äéáôåèåéìÝíïé íá äå÷èïýìå áõóôçñÜ ãåùãñáöéêü ðñïóäéïñéóìü ãéá ôçí ïíïìáóßá ôùí Óêïðßùí ìå ôçí ðñïûðüèåóç üôé èá åßíáé ìéá ïíïìáóßá ãéá üëåò ôéò ÷ñÞóåéò, ðùò èá áëëÜîåé ôï Óýíôáãìá ôçò FYROM êáé ðùò äåí ôßèåôáé æÞôçìá «ìáêåäïíéêÞò» ãëþóóáò Þ «ìáêåäïíéêÞò» åèíüôçôáò. Ìðïñïýìå íá äå÷èïýìå ìüíïí óëáâïìáêåäïíéêÞ ãëþóóá êáé óëáâïìáêåäïíéêÞ åèíüôçôá, üðùò åßíáé åðéóôçìïíéêÜ ðáñáäåêôü. Ôï åêðáéäåõôéêü óýóôçìá ðïõ åðéèõìïýìå ðñÝðåé íá óôçñßæåôáé óôéò áîßåò ôçò åðéóôçìïíéêÞò áëÞèåéáò, ôçò ÷ñÞóçò ôçò ãëþóóáò êáé ôùí ðáñáäüóåþí ìáò ãéá ôç äé-

êáé ôçí åîáöÜíéóç ôçò åèíéêÞò ìáò ôáõôüôçôáò ìÝóá óå ìéá äÞèåí ðïëõðïëéôéóìéêÞ ÷ïÜíç, ðïõ áðïôåëåß ôï üðëï ôïõ ðáãêüóìéïõ êåöáëáßïõ ãéá ôç äéáìüñöùóç åíüò ìïíïäéÜóôáôïõ êáé åí ôÝëåé áíõðåñÜóðéóôïõ åñãáæüìåíïõ. Õðïóôçñßæïõìå ðùò Ýíá ìåãÜëï ìÝñïò ôùí ìåôáíáóôþí èá ðñÝðåé íá åðéóôñÝøåé Üìåóá óôïí ôüðï ôïõ êáé óå áõôü èá ðñÝðåé íá óõìâÜëïõí ïéêïíïìéêÜ êáé ïé ÷þñåò ðïõ ôïõò ïäÞãçóáí óôïí îåñéæùìü. Ãéá ôçí ÅëëÜäá ôï æÞôçìá åßíáé áêüìá ðéï óýíèåôï êáé åðéâáñçìÝíï åîáéôßáò ôçò ýðáñîçò ìåãÜëùí åèíéêþí æçôçìÜôùí. Ïé áîßåò ôçò åèíéêÞò ôáõôüôçôáò êáé áëëçëåããýçò åßíáé ðñïûðüèåóç ü÷é ìüíï ãéá ôçí åðéâßùóç ôùí ÷ùñþí êáé êáô’ åîï÷Þí ôçò äéêÞò ìáò, ðïõ âñßóêåôáé óôá óýíïñá ôùí êüóìùí, áëëÜ áðïôåëïýí êáé ðñïûðüèåóç ãéá ôçí äéáôÞñçóç ôçò êïéíùíéêÞò óõíï÷Þò êáé ôçò ïéêïíïìéêÞò åðéâßùóçò. Ïé êïéíùíßåò ÷ùñßò áßóèçóç åèíéêÞò êïéíüôçôáò ãßíïíôáé æïýãêëåò. Êáé Ýíá áðü ôá ìåãáëýôåñá åãêëÞìáôá ôïõ åèíïìçäåíéóìïý

.........

1. Ðñüêåéôáé ãéá ôï óõíïðôéêü ðñïó÷Ýäéï èÝóåùí ðïõ äéáìïñöþèçêå óôçí ÐáíåëëÞíéá –êáé ü÷é «ðáíåëëáäéêÞ», äéüôé óõììåôåß÷áí êáé óõíáãùíéóôÝò áðü ôçí Êýðñï– ÓõíäéÜóêåøç ôïõ ¢ñäçí ðïõ äéåîÞ÷èç óôçí ÁèÞíá, óôïí «Öéëïðñüïäï ¼ìéëï Õìçôôïý», óôéò 2 êáé 3 Ïêôùâñßïõ 2010. Ôï óýíïëï ôùí åéóçãÞóåùí êáé ôùí áðïöÜóåùí èá äçìïóéåõèåß óôï ¢ñäçí. 2. Áõôü ôï ôåôñÜðôõ÷ï äåí éåñáñ÷åßôáé, ïýôå ôï Ýíá óôïé÷åßï áíÜãåôáé óôá Üëëá, áëëÜ áðïôåëïýí áðü ìüíá ôïõò áõèýðáñêôåò êáé éóüôéìåò áîßåò êáé áíôéèÝóåéò. Ìüíï ç óõãêõñßá áíáäåéêíýåé êÜðïéï áðü áõôÜ ùò ðñïôåñáéüôçôá êáé ü÷é, üðùò óõíÝâáéíå óôï ðáñåëèüí, üôáí êÜðïéá áíôßèåóç ðñïâáëëüôáí ùò ôï áðïêëåéóôéêü «êëåéäß» ãéá üëåò ôéò Üëëåò, ìå ôéò åêôñùìáôéêÝò óõíÝðåéåò ðïõ üëïé ãíùñßæïõìå.