Entón, para que florecían? Para que tomar a molestia –ou o pracer– de crear todas esas cousas se se van botar a perder, se se van malgastar… Era un misterio. O neno estaba no céspede, á súa beira, deitado entre dous coxíns. Durmía profundamente, coa cabeza virada de costas á súa nai. O seu fino cabelo escuro semellaba máis ben unha sombra ca pelo de verdade, pero a súa orella tiña un profundo e brillante ton coral. Linda enlazou as mans sobre a cabeza e cruzou os pés. Era moi agradable saber que todos aqueles bungalows estaban baleiros, que todo o mundo se atopaba na praia, onde non os podía nin ver nin oír. Tiña todo o xardín para ela. Estaba soa. Os caraveis dunha cegadora cor branca relucían, os dourados centros das caléndulas brillaban e as chagas rodeaban os postes do soportal con chamas verdes e douradas. Oxalá unha tivese tempo para poder contemplar aquelas flores o suficiente, tempo para poder superar a sensación de novidade e estrañeza, tempo para poder coñecelas! Pero tan pronto como te detiñas a abrir os pétalos, a descubrir o envés da folla, viña a Vida e levábate cara a outro lugar. E deitada na súa cadeira de vime, Linda sentíase tan lixeira coma unha folla. A Vida chegaba como chega o vento, collíaa pola forza e sacudíaa. Tiña que irse. Meu Deus, ía ser sempre así? Non tería escapatoria? … Agora estaba sentada no soportal da súa casa, en Tasmania, reclinada contra os xeonllos do seu pai, que lle prometía: “Tan pronto como sexamos maiores dabondo, Linny, ti mais eu marcharemos a algún lado, escaparemos. Coma dous mozos. Apetéceme navegar por algún río da China.” E Linda vía aquel río, moi ancho, cuberto de pequenas balsas e barcas. Vía os sombreiros amarelos dos barqueiros e oía as súas altas e agudas voces que gritaban… –Si, papá. Pero xusto naquel mesmo intre, un robusto mozo de relucente cabelo rubio pasou lentamente por diante da súa casa e,
27