18
homegrown (on cd ) Antwerp Gipsyska Orkestra
Douglas Firs
‘Kilo Gipsyska’
‘The Long Answer Is No’
Music&Words
V2 Records
2015 zou wel eens een boerenjaar kunnen worden voor de heren van Antwerp Gipsyska Orkestra. Hun ster blijft rijzende, vooral dan in Midden- en Oost-Europa, en ze genieten ondertussen bekendheid tot in de Kaukasus, Rusland, Japan en Zuid-Amerika. Met een beetje meeval vallen ook in dit eigen apenlandje eindelijk de schellen van de oren van het grote publiek want met hun derde boreling ‘Kilo Gipsyska’ leveren ze andermaal een parel van een plaat af. De anders al aardige potpourri van ska en gipsy-muziek wordt nog stevig gekruid met invloeden van dub, ragga en allerhande oosterse klanken. Al van bij de eerste tonen van de uitstekende opener ‘Star From Jafar’, dat op schitterende wijze leentjebuur speelt bij Grace Jones, wordt duidelijk dat ‘Kilo Gipsyska’ weer een stap verder gaat ten opzichte van voorganger ‘I Lumia Mo Kher’ - uit 2011 alweer. Eerste single ‘Jolene’ is prima radiovoer (tenminste: voor wie niet te goed naar de allesbehalve vrolijke tekst luistert) met heerlijke blazersarrangementen. Speaking of which: het lijstje gasten op dit plaatje mag gezien worden. De koning van de gipsybrass zelve, Marko Markovic, saxofonist Job Chajes van Amsterdam Klezmerband en gipsygitarist Elvis Ametovski: den Antwerp Gipsyska geniet respect bij de meesters van het genre. De haast oerklassieke ska van ‘Like A Lion’ is catchy as hell, en wordt heerlijk gecounterd door de gipsyclash van ‘Opa Opa’ en zo kunnen we eigenlijk het loftrompetje bovenhalen voor elk van de 10 nummers op deze plaat. Topplaat van een topband! (mc)
Douglas Firs, de andere versie van Meisenaar Gertjan Van Hellemont, maakte met ‘The Long Answer Is No’ zijn tweede plaat. Het scheurende rock-‘n-roll-gehalte van de eerste twee nummers leunt nauw aan tegen The Van Jets, maar daarna verdwijnt dat naar de achtergrond. Dit album is afwisselend, wat we natuurlijk wel verwacht hadden met zo’n band: onder andere Simon Casier (Balthazar) en Christophe Claeys (Amatorski en Magnus, voormalig Balthazar) spelen mee en zo kan je niet missen. De tragere nummers vallen wel erg hard op, want die gaan diep. ‘All The Same Difference’, ofwel een van de momentjes om heen en weer te wiegen met je knieën tegen je kin, heeft je het gevoel dat het wel goed komt. Die andere topper ,‘That Kind Of Thing’, kon zo door Jonathan Vandenbroeck, aka Milow, geschreven zijn. Misschien is dat de reden waarom het zo verrassend klinkt. Maar Douglas Firs blijft vooral zichzelf. Tot slot zou het zonde zijn om de titelsong ‘The Long Answer Is No’ over het oor te horen: deze mocht gerust veel langer duren. Sprankelend, hoopvol, alles. Deze plaat zetten we nog eens op! (pl)
Frank Shinobi ‘Semantics’
Coastline Truckers ‘Coastline Truckers’
Aubin ‘Fine & You’ Eigen Beheer, ep
‘Fine & You’, het eerste nummer op de ep van Aubin, klinkt als een afscheid. Misschien heeft dat iets te maken met de vorige band van de Brusselse Veerle Pollet. Vroeger was Aubin One Trick Po, maar nu is het tijd voor iets nieuws. Puurheid in popvorm bijvoorbeeld. Aubin werkt naar hoogtepunten toe, vijf nummers lang, opnieuw en opnieuw. Mooi schijfje, honger naar meer. (pl)
Brutus ‘Major’, 7” Eigen Beheer
Een langspeler hebben ze beloofd voor 2016, maar wie de orkaankracht die Brutus op het podium te weeg brengt nu al thuis wil meemaken, krijgt dit jaar soelaas met drie 7”-singles, waarvan het eerste net verschenen is. Aanscherpen die pickupnaald, want dit is tweemaal een stomp in de maag en een kopstoot recht op de neus. Beenhard gaat het er hier aan toe, maar toch zit er iets lieflijk in de manier waarop drummende frontvrouw Stefanie Mannaerts je uit alle macht toezingt in het keer op keer kippenvel oproepende ‘Horde’. Aanschaffen en ondergaan! (jvb)
Honest House
Een release van het (h)eerlijk huis uit Luik in de brievenbus wordt in huize (boo) altijd op een kleine vreugdedans onthaald. Zeker als het een opvolger van Frank Shinobi’s debuut ‘A Little Less More’ betreft, die bijna vijf jaar op zich heeft laten wachten. We krijgen nog steeds Fugazi- en Sonic Youthgitaren die een Princelijke funkbehandeling hebben ondergaan, met strakke Gang Of Four-baslijntjes én samenzang die niet voor die van Alt-J moet onderdoen. Zodoende komen de bandleden ook aanschurken tegen 31 Knots. Maar zoals een “geuj streekbiereke mé wa blokskes kees”, is hun sound en songschrijverij op die vijf jaar ook gerijpt en daar doen wij dus ons voordeel mee. Meestal mathematisch groovend, bijwijlen ook behoorlijk meeslepend. Bovendien in één van de mooiste cd-verpakkingen ooit gezien. Nieuw op Honest House zijn Coastline Truckers die met twee bassen, drums én hun stemmen een subtiele aanval op het gemoed, nekwervels en de heupen inzetten. Met een groepsgeluid dat enigszins refereert aan Death From Above, doen ze er wel degelijk veel gevarieerdere dingen mee. Van de dromerigheid van Joe Lally’s soloalbums over Melvinsiaanse stevigheid en het soort catchyness waar Karate of Modest Mouse ook niet vies van waren, tot de progressieve complexiteit van No Means No. Onnodig te zeggen dat (boo) maar wat graag convoyeur wil zijn op deze jammerlijk veel te korte rit richting kustlijn.
Hash Bamboo Shuffle ‘Plays Ferre Grignard’
Sarah Devreese ‘Outgrowing The Cocoon’, ep Eigen Beheer
Alleen al omwille van een nummer als ‘Losing Faith’ stond ze meer dan terecht in de finale van Humo’s Rock Rally 2014. Dat Sarah Devreese op haar eentje stilte en respect afdwingt, valt nu ook te ontdekken op de ep ‘Outgrowing The Cocoon’. Haar feeërieke vocalen en haar lofi-tokkelwerk leverden haar al vergelijkingen op met Soko en Daughter en volgens (bvm) mag je daar gerust ook een verwantschap met Scout Niblett aan toevoegen. Qua dynamiek mogen de hoogtes en laagtes van haar songs nog meer uitgesproken zijn maar ‘Outgrowing The Cocoon’ is sowieso een hartverwarmende, dromerige ep. Een glimp van wat het met een volwaardige band zou kunnen worden hoor je tijdens het bonusnummer ‘You Gave My Heart’ (ft. Leander De Baets en Jan Persoons van Invisible Vintage).
Wouter Dewit
Starman Records
Na de vinyl-heruitgave van zijn debuutplaat en vervolgens ook van ‘Captain Disaster’, ‘Férré Grignard’ en ‘I Warned You’ (zie RifRaf november 2014) verschijnt er nu ook een heuse tribute-plaat. ‘Plays Ferre Grignard’ wordt uitgevoerd door vier muzikanten die een rechtstreekse link hebben met de onmiddellijke vriendenkring van Grignard. Ze vertoeven elk apart al jaren in de Antwerpse scene en stonden een drietal jaar geleden voor het eerst samen op het podium onder de naam Hash Bamboo Shuffle, ontleend aan een nummer van Grignard dat ze hier vertolken. Verder horen we natuurlijk zijn hits ‘Ring Ring I’ve Got To Sing’ (!) en ‘Drunken Sailor’, naast meer provocatief materiaal als ‘We Want War’ en ‘The Zoo’ en de verhalen van femmes fatales als ‘Sexy Mary Brown’ en ‘Maureen’. Allemaal gebracht met de nodige fuzz, reverb en stevige gitaarscapes, is dit een waardig eerbetoon aan een van de legendarische figuren uit de Belgische popgeschiedenis. Met de rauwheid van The Stooges, de psychedelica van The Doors en het kleurrijke van The Coral. Op vinyl (met download) en met op de hoes een schilderij van Fred Bervoets. (gtb)
‘Everything You See’ Eigen Beheer
Het kan louter een kwestie van tijd zijn voordat pianovirtuoos Wouter Dewit gevraagd wordt voor het componeren van een soundtrack. Op zijn debuut ‘Everything, You See’ zijn slechts 3 van de songs niet instrumentaal. Met telkens een piano in de hoofdrol verzamelde Dewit nu eens dromerige dan weer hypnotiserende composities die zich kunnen meten met het mooiste van Michael Nyman of Wim Mertens. Voor de inkleuring van de songs werd slechts sporadisch een beroep gedaan op viool, percussie of blazers. Het is een dromerige sfeer die overheerst op ‘Everything, You See’ en kan perfect dienen als een subtiel rustpunt in jachtige tijden. (ow)
The Hindu Needle Trick ‘Albert Street’ Doorchaser Records
De groepsnaam is ontleend aan een truc die de beroemde goochelaar Harry Houdini begin vorige eeuw uitvoerde. Helaas ontbreekt op het debuut van deze groep rond gitarist-zanger Roel Spoelders een dosis magie en spanning. Na de korte Ennio Morriconeintro en een adrenalinestoot sterk geënt op het werk van William Souffreau, verzandt de rest al vlug in te typische rockpatronen. We krijgen nog een paar leu-