Kırmızı, rahat elbiseli bir kadın. Rüzgârda savrulan saçları yüzünü örtüyor. Sağ ayağının duruşu kendinden emin olmadığını, rahatsızlığını ele veriyor. Kurşun şeritler bir saldırganlığa, fevri bir patlamaya işaret ederken, vücudunun yumuşak hatları ve gövdesinin kıvrımları hareketindeki dinginliğe gönderme yapıyor. Onun sıradan bir kadın olduğu düşünülebilir. Oysa o gün, o fotoğraf makinesinin önünde durarak anında, istemeden de olsa, bir halk hareketinin sembolü haline geldi. Bu imge, kimileri için kitle gösterilerinin barışçı doğasının, kimileri için ise polis şiddetinin ya da hayal kırıklığının somut bir örneğiydi. Ve bunların hepsi yerel bir duruma işaret etmekteydi. Önce bir tanıklık değeri taşıyan bu görsel, vitray parçalarına bölünecek ve künyesinden kopacaktı. İmgenin bu hâli, bir ânı ya da bir yeri zaman ve mekânın sürekliliğinin dışına çıkaran herhangi bir belgesel fotoğraftan çok daha fazla şey aktarıyor. İçinde yer aldığı şeyin ötesine geçerek kadını gündelik hayatımızın bir azizesine, dünyaya göbek bağıyla bağlı kutsal bir figüre dönüştürüyor. Soldaki kurşun şeritlere bir kez daha bakın, gazı nasıl sıkıştırıp, şiddeti nasıl zapt ediyorlar. Kadın doğrudan saldırganlığa maruz kalsa da yüzünde acı ifadesi yok; böylece yalnızca acı çekmenin değil aynı zamanda direncin de seküler bir kutsal emaneti haline geliyor. Umut ve korkuları kendinde yoğunlaştırırken, aynı zamanda bir ikon olarak sonlandırılmaya da karşı koyuyor.
103