Opcje, jak sama nazwa wskazuje są opcjonalne, czyli nieobowiązkowe. W powyższej składni występują na początku, lecz nie jest to regułą, gdyż mogą być umieszczone w którymkolwiek miejscu. Ważne jest, aby były poprzedzone (-) znakiem minusa. Np.: „-a” Jeżeli używamy kilku opcji, wystarczy tylko pierwszą poprzedzić znakiem minusa, np: -aLu. Rozmiar liter ma tu znaczenie, o czym przekonacie się w jednym z następnych odcinków. Pozostaje pytanie: co zrobić jeżeli nazwa pliku zaczyna się od minusa, np: -mójPlik. Aby archiwizer nie wyświetlił błędu należy w zależności od własnych upodobań albo ująć nazwę pliku w cudzysłów, np: „-mójPlik”, lub też nazwę poprzedzić jeszcze jednym minusem, np: „--mójPlik”. Może się zdarzyć, że zechcemy wyłączyć jakąś opcję włączoną domyślnie. Wtedy należy po literze dopisać 0 (zero). Ze stosowaniem opcji w sposób omówiony powyżej wiąże się jeden wyjątek. Jeżeli zastosujemy opcję, która wymaga określenia dodatkowego parametru w postaci liczby co najmniej dwucyfrowej, to albo używamy go na końcu parametrów, albo musimy po takim liczbowym określeniu parametru dodać spację, po niej jeszcze raz znak minus i resztę parametrów. Myślę, że przykład rozwieje wszelkie wątpliwości. Nie możemy podać parametrów w postaci jak poniżej, gdyż otrzymamy błąd: - b32ox0m Dzieje się tak dlatego, że parametr – b wymaga określenia wielkości bufora w KB. Ponieważ użyliśmy liczby dwucyfrowej, to poprawna składnia będzie wyglądała następująco: - b32 -ox0m lub - ox0mb32 Powyższy przykład włącza opcję „o”, wyłącza działanie opcji „x”, włącza działanie opcji „m” i ustawia wartość dla opcji b na 32. Myślę, że po tym opisie nikt już nie będzie miał problemów z prawidłowym stosowaniem opcji w Lha
oraz w większości innych archiwizerów uruchamianych z Shella. Jeżeli chodzi o komendy, to tutaj sprawa jest o wiele prostsza. Możemy użyć tylko jednej komendy – co jest zresztą logiczne – i ma ona postać litery dużej lub małej, w tym miejscu jest to bez znaczenia. Zawsze, oprócz jednego przypadku (komenda vv) jest to tylko jedna litera. Jako ciekawostkę podam fakt, że można również zamiast liter podawać całe nazwy komend, np.: „add” lub „list” zamiast „a” lub „l”. Kolejny argument <Archive> opisuje nazwę i ścieżki dostępu do pliku archiwum, na którym będą przeprowadzane operacje. Może to być wcześniej utworzone archiwum lub też nazwa archiwum do utworzenia. Parametr [HomeDir] określa, która część katalogu ma być zachowana w archiwum. Najprościej wyjaśnię to na przykładzie. Jeżeli użyjemy komendy: Lha –x a archiwum DF0:pliki/ plik1 katalog1/plik2 katalog2/plik3 df0:pliki2/ *.asm To polecenie doda do pliku archiwum.lha pliki w następującym schemacie: Dodawane pliki Wygląd archiwum df0:pliki/plik1 plik1 df0:pliki/katalog1/plik2 katalog1/plik2 df0:pliki/katalog2/plik3 katalog2/plik3 df0:pliki2/*.asm *.asm HOMEDIR pozostaje aktywny dla całego polecenia lub do momentu jego zmiany, tak jak w powyższym przykładzie. Jeżeli chcesz ustawić Homedir dla bieżącego katalogu używaj jednego slasha „/”. Dla nadrzędnego katalogu należy użyć dwa slash’e („//”) itd. Wydaje mi się, iż przykład jest na tyle zrozumiały, że mogę przejść do omówienia parametru FileSpec, który stanowi po prostu wykaz plików do spakowania. Można do ich określenia uży-
wać wszystkich znaków globalnych. Parametr [\@file] – gdzie file to oczywiście nazwa pliku – pozwala określić plik, w którym znajdują się parametry bądź jakiekolwiek elementy, które mogą być użyte w linii polecenia po lha. Po prostu zamiast wpisywać dużą ilość plików przeznaczonych do spakowania, szczególnie gdy ścieżki dostępu do nich są długie, można je wpisać raz i podać ten plik jako parametr. Jest to szczególnie przydatne przy wykonywaniu backup’ów tych samych plików co jakiś czas. Wystarczy wtedy raz je wpisać wraz ze ścieżkami i zapisać w pliku, a potem tylko podawać nazwę tego pliku w linii polecenia. No i na koniec pozostał opis parametru destdir. Pozwala on określić, w które miejsce ma być rozpakowana zawartość archiwum. Parametr należy zakończyć albo dwukropkiem dla nazw napędów lub slashem dla katalogów. Jeżeli nie podamy tego parametru, to lha wypakuje zawartość archiwum do bieżącego katalogu (tego, w którym to archiwum się znajduje). Jeżeli podamy nieistniejący katalog, to zostanie on automatycznie utworzony. Na koniec chciałbym napisać o niektórych ograniczeniach, które posiada obecna wersja Lha. Długość ścieżki do pliku nie może przekraczać 255 znaków. Jednakże AmigaDOS ma problemy z obsłużeniem ścieżek powyżej 190 znaków i dlatego nie należy przejmować się tym ograniczeniem (tym bardziej, że pozostałe ograniczenia są o wiele drastyczniejsze). Liczba plików w archiwum ograniczona jest ilością pamięci, natomiast rozmiar archiwum nie może przekroczyć 2GB. Lha może obsłużyć archiwa wieloczęściowe nieprzekraczające 100 części. W tym miejscu, na ograniczeniach, poprzestanę. W następnym odcinku postaram się opisać najważniejsze komendy archiwizera wraz ze stosowną ilością przykładów. Wszelkie pytania, wątpliwości i uwagi proszę wysyłać na adres mailowy redakcji. Mr. Mat
COMMODORE & AMIG
listopad 2008
&
fan
15