teuszem i Kubą podrasowaliśmy te „obiekty znalezione”, obudowując je również własną narracją, opartą o dzieła sztuki dawnej – od osiemnastowiecznych woluminów po staroruską ikonę. W ten właśnie sposób powstał white cube, będący jednocześnie pseudo-masońską świątynią. Oczywiście, nie chodziło w tym przypadku o zbudowanie autentycznej loży, ale raczej o powołanie metaforycznej świątyni bliżej nieokreślonego kultu, opartej o skomplikowaną symbolikę, przywodzącą na myśl barokowe alegorie. W centrum zamiast ołtarza umieściliśmy Czarny kwadrat. Nie była to jednak reprodukcja obrazu Malewicza, chodź może na pierwszy rzut oka tak wyglądała. Grafika – do złudzenia przypominająca Czarny kwadrat na białym tle – była dziełem pochodzącym z opublikowanego w 1617 roku traktatu Roberta Fludda. Jest to dobry przykład wykorzystania języka abstrakcyjnej symboliki w odniesieniu do systemu wiedzy tajemnej. Sam Fludd interesował się alchemią i okultyzmem. Na kartach swojej książki przedstawił genezyjski mit o stworzeniu świata w formie – można rzec – abstrakcyjnego „komiksu”, sekwencji obrazów opartych o figurę okręgu. Pierwszą ryciną, prezentującą pierwotny chaos był właśnie czarny kwadrat. Przywołując ten obraz, chcieliśmy – nieco przewrotnie – wskazać korzenie Awangardy, które wybiegają daleko w przeszłość. Taka sakralizacja Awangardy i przedstawienie jej osiągnięć jako wytworów archaicznego kultu, pozwoliło na powiązanie zjawisk sztuki współ-
141