κάθε εικόνα που θα φτάσει στους μικρούς αναγνώστες, να σέβεται απόλυτα το εύπλαστο της ηλικίας τους. Βέβαια, φροντίζω να παραμένω ένας μεγάλος που δε φοβάται το γέλιο, το χρώμα, το παιχνίδι, τη φαντασία, όλα αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά που συνοψίζουμε στη λέξη «παιδικότητα». Γι’ αυτό και θαυμάζω τους συγγραφείς και τους εικονογράφους παιδικών βιβλίων που τιμούν την παιδικότητα ως συνειδητή ενήλικη επιλογή και όχι απλώς ως ανέμελη ανάμνηση της παιδικής τους ηλικίας – που δε μεγαλώνουν χάνοντας όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά μεγαλώνουν μαζί τους. Οι Έλληνες και ξένοι δημιουργοί που θαυμάζω και ακολουθώ δε χωρούν σε μια συνέντευξη, γι’ αυτό θα αναφέρω μόνο δύο: τον Αλέξη Κυριτσόπουλο, που έγραψε το πρώτο παιδικό βιβλίο που διάβασα, Το παραμύθι με τα χρώματα, και του οποίου η αισθητική είναι έκτοτε για μένα σημείο αναφοράς, και τον Ιταλό Τζιάνι Ροντάρι, που με μάγεψε από παιδί και με μαγεύει ακόμη, με την ευκολία με την οποία έφτιαχνε ολόκληρους φανταστικούς κόσμους για να μιλήσει με τον ομορφότερο τρόπο για τον δικό μας πραγματικό κόσμο.
96 ΔΙΑΔΡΟ ΕΣ ΔΙΑΔΡΟμΕΣ
Α.Β.: Αν και δεν είναι πρωτότυπη η ερώτηση, θα τολμήσω να τη διατυπώσω: Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τα θέματά σας; Α.Π.: Στα βιβλία για παιδιά αγαπώ το χιούμορ, τη ρίμα και την αισιοδοξία. Το χιούμορ γιατί φτιάχνει τη διάθεσή μας, διαλύει τους φόβους μας, απομυθοποιεί τους «κακούς» και μας δένει, μας κάνει φίλους. Τη ρίμα γιατί –όταν δεν πρόκειται απλώς για λέξεις που ομοιοκαταληκτούν– γεμίζει τις ιστορίες με μικρές εκπλήξεις, με απροσδόκητες ανατροπές σαν αυτές που κρύβει ένα λίμερικ ή μια μαντινάδα. Κι εκτός του ότι τα παιδιά τις απολαμβάνουν, οι έμμετρες ιστορίες «υποχρεώνουν» και τους μεγάλους να γίνουν ακόμη καλύτεροι αφηγητές. Τέλος, αγαπώ την αισιόδοξη ματιά στα πράγματα. Αυτή που δεν διστάζει να σου δείξει και την πιο σκληρή αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα φροντίζει να σε αφήσει όχι γεμάτο απογοήτευση, αλλά γεμάτο αυτοπεποίθηση και όρεξη να τα αλλάξεις όλα προς το καλύτερο. Γιατί σημασία τελικά δεν έχει αν βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο, σημασία έχει να το γεμίσεις μέχρι πάνω και να κεράσεις! Α.Β.: Μία ακόμη συνηθισμένη ερώτηση, αναγκαία όμως: Γιατί γράφετε; Α.Π.: Γράφω για να κάνω τα παιδιά να γελούν και να ταξιδεύουν με τη φαντασία τους, αλλά και για να βοηθήσω να φτιάξουμε έναν καλύτερο Καζακόσμο. Ξέρω, ακούγεται υπερφίαλο, αλλά δεν είναι! Πίστεψα στον Καζα ντζάκη που λέει: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου ευκαιέχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Με την ευκαι ρία, το ίδιο μου είπαν και τα Πηγασόνια σας όταν διάβασα το Δράκε εδώ... Κι είναι αλήθεια ότι αυτή η γη –όπως λέει Δράκε είσαι εδώ ένας άλλος αγαπημένος μου ποιητής και συγγραφέας, ο Βέλγος Ανρί Μισό– δεν είναι στρογγυλή, όχι ακόμη, πρέπει να την κάνουμε στρογγυλή. Να εμπνεύσουμε στα παιδιά περισσότερη