Czy dla Depeche Mode jest miejsce w rocku…
rockowej”52. W dziesiątce szczególnie znaczących kapel, Depeche Mode i Ultrę ulokował także Nergal (Behemoth), porównując muzykę z tej płyty do twórczości Laibacha, z „transowymi rytmami i masą innych dziwnych dźwięków”. Na wyróżnienie – zdaniem muzyka – zasługiwał „ascetyzm” muzyczny, będący świetnym „tłem dla tekstów”, decydujących o całości oraz „wokal” Gahana53. Magdalena Dobosz (Artrosis) bez bliższego tłumaczenia ujawniła, że Ultra była przez nią często słuchana, ponieważ różniła się od wcześniejszych albumów, które raczej nie odpowiadały jej gustom54. Perła (Guess Why, Acid Drinkers) twierdził z kolei – „pierwszym zespołem, który sam sobie wybrałem był Depeche Mode”. Przez pewien czas był on „depeszowcem”, a nagrań zespołu słuchał nadal, tylko z dwuletnią przerwą, gdy stał się „zatwardziałym metalowcem”. Jak większość fanów ignorował pierwszy album, a z pozostałych najwyżej cenił „Black Celebration”, „z którego klimatem, ambicją mógł równać się tylko «Ultra»”. Za pośrednictwem „Black Celebration” – trudnego w recepcji dotarł m.in. do Pink Floyd. Specjalne wyróżnienie otrzymał Gore, jako wytrawny kompozytor oraz cały zespół za otwartość i nie zamykanie się w jednym stylu55. Do „chóru” wielbicieli „Ultry” dołączył się Piotr Łukaszewski (KarmaComa), nie będący miłośnikiem zespołu, ale ceniącym „Black Celebration”, czy „Violatora”. Jednak ostatnia studyjna Tamże, (rozmowa W. Królikowskiego z M. Werkiem), „Tylko Rock” 1998, nr 10, s. 48. 53 Tamże, (rozmowa W. Królikowskiego z Nergalem), „Tylko Rock” 1999, nr 3, s. 39. 54 Tamże, (rozmowa W. Królikowskiego z Magdaleną Dorosz), „Tylko Rock” 1999, nr 7, s. 39. 55 Tamże, (rozmowa W. Królikowskiego z Perłą), „Tylko Rock” 2000, nr 1, s. 42. 52
- 85 -