Όταν επέστρεψε στη Φλωρεντία, ο Μιχαήλ Άγγελος σκάλισε σε ένα κομμάτι μαρμάρου, που προοριζόταν αρχικά για ένα άγαλμα του καθεδρικού ναού, αλλά που κρίθηκε πολύ λεπτό και εγκαταλείφθηκε, ένα γιγάντιο Δαβίδ (1501-1504). Η ανάθεση του Δαβίδ για τον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας,
εκτός
από
ιστορική πρόκληση, ενείχε για τον καλλιτέχνη και μια μεγάλη τεχνική δυσκολία: το
γλυπτό
έπρεπε
να
λαξευτεί σ’ ένα μεγάλο κομμάτι
μάρμαρο
που
σε
κακή
βρισκόταν
κατάσταση, καθώς το είχαν ήδη δουλέψει ο Αγκοστίνο ντι Ντούτσιο και ο Αντόνιο Ροσελίνο. γλυπτά
Μελετάει της
αρχαιότητας
τα
κλασικής και
τα
συνδυάζει με εκείνα της φλωρεντινής
παράδοσης.
Εμπνέεται από τα γλυπτά του Ντονατέλο και του Βερόκιο με το ίδιο θέμα, αλλά αντικαθιστά τον εύθραυστο έφηβο Δαβίδ με έναν καλογυμνασμένο νέο. Ύστερα από τρία χρόνια σκληρής δουλειάς, καταφέρνει να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες. Πρόκειται για τεσσάρων μέτρων περίοπτο άγαλμα και αποτέλεσε την αρχή της εποχής των κολοσσών του Cinquecento. H θεματική ανανέωση επήλθε από την κατάργηση του κεφαλιού του Γολιάθ στα πόδια του και τη μεταβολή της οργάνωσης, ενώ είναι εμφανής ο συνδυασμός ιδεαλιστικών στοιχείων και ρεαλιστικών λεπτομερειών. Η μελέτη των αρχαίων πλαστικών αγαλμάτων που είχε γνωρίσει στη Ρώμη ο Michelangelo φαίνεται σε κάθε λεπτομέρεια, όπως διακρίνεται και η επίδραση της πρώιμης φλωρεντινής γοτθικής παράδοσης, με τη φυσιοκρατία και τις γραμμικές διατυπώσεις της. Αρκεί κανείς να παρατηρήσει τα περιγράμματα του σώματος και ιδιαίτερα των χεριών του, ή ακόμη και τον τονισμό του κεφαλιού. Με τη 230