42
การปฏิบตั ิหน้าที่ในเรื่ องใดย่อมเป็ นอำานาจหน้าที่โดยตรงของส่ วนราชการ หน่วยงานของรัฐ หรื อเจ้าหน้าที่ของรัฐที่มีอาำ นาจหน้าที่ในเรื่ องนั้นโดยตรงหรื อตามที่มีกฎหมาย เฉพาะให้อาำ นาจ ๗)การสัง่ ระงับยับยั้งการปฏิบตั ิราชการ ต้องกระทำา “เท่าที่จาำ เป็ น” การจะสัง่ ระงับ ยับยั้ง การปฏิบตั ิราชการใดก็จะต้องกระทำาเท่าที่จาำ เป็ นไม่ เป็ นการเข้าไปก้าวล่วงหรื อขัดแย้งกับอำานาจหน้าที่ของหน่วยงานหรื อเจ้าหน้าที่ของรัฐ ที่มี กฎหมายเฉพาะรองรับอยู่ รวมทั้งการปฏิบตั ิราชการนั้น ๆ จะต้องเป็ นกรณี ที่ขดั ต่อนโยบายหรื อ มติของคณะรัฐมนตรี อีกด้วย นายกรัฐมนตรี มิได้มีอาำ นาจหน้าที่ในเรื่ องดังกล่าวโดยตรง ดังจะเห็นได้ตาม คำา สั่ งคำาร้ องของศาลปกครองสู งสุ ด ที่ ๓๗๘/๒๕๔๖ เรื่ อง คดีพิพาทเกี่ยวกับการที่เจ้าหน้าที่ของรัฐ ละเลยต่อหน้าที่ตามที่กฎหมายกำาหนดให้ตอ้ งปฏิบตั ิและการกระทำาละเมิดของเจ้าหน้าที่ของรัฐ ละเลยต่อหน้าที่ตามที่กฎหมายกำาหนดให้ตอ้ งปฏิบตั ิ ซึ่งศาลปกครองชั้นต้นเห็นว่าตามมาตรา ๑๑ (๑) แห่งพระราชบัญญัติระเบียบบริ หารราชการแผ่นดิน พ.ศ. ๒๕๓๔ นายกรัฐมนตรี ใน ฐานะผูถ้ ูกฟ้ องคดีมิได้มีหน้าที่โดยตรงในการที่จะจัดสรรงบประมาณในการก่อสร้างถนนเพื่อ บรรเทาความเดือดร้อนให้ผฟู ้ ้ องคดี แต่เป็ นอำานาจหน้าที่โดยตรงขององค์กรปกครองส่ วนท้อง ถิ่น อีกทั้งการจะจัดสรรงบประมาณเพื่อดำาเนินการตามที่ผถู ้ ูกฟ้ องคดีร้องขอหรื อไม่น้ ัน ถือได้วา่ เป็ นเรื่ องการใช้ดุลพินิจในทางนโยบาย และศาลปกครองสูงสุ ดก็วินิจฉัยเพิ่มเติมด้วยว่า “...การ ดำาเนินการจัดสรรงบประมาณให้แก่ส่วนราชการต่าง ๆ ย่อมเป็ นไปตามนโยบายทางการบริ หาร ราชการของรัฐบาลที่กาำ หนดไว้ในพระราชบัญญัติงบประมาณรายจ่ายประจำาปี ซึ่งได้ผา่ นการ พิจารณาเห็นชอบจากรัฐสภาซึ่งเป็ นฝ่ ายนิติบญั ญัติแล้ว เมื่อผูถ้ ูกฟ้ องคดีไม่ได้มีหน้าที่จดั สรรงบ ประมาณในการก่อสร้างเพื่อบรรเทาความเดือดร้อนให้แก่ผฟู ้ ้ องคดี ผูถ้ ูกฟ้ องจึงมิได้กระทำาการ หรื องดเว้นกระทำาการอย่างหนึ่งอย่างใดที่เป็ นเหตุให้ผฟู ้ ้ องคดีได้รับความเดือดร้อนเสี ยหาย...” ๘) หากนายกรัฐมนตรี สัง่ ระงับยับยั้ง การดำาเนินโครงการรับจำานำาข้าว จะไม่ เป็ นไปตามรัฐธรรมนูญฯ มาตรา ๑๗๘